zit !

Gisteren moest Anny naar het hospitaal (dagkliniek) voor een darmonderzoek. Dat onderzoek was een gevolg van de campagne voor preventie van darmkanker. Iedere Belg van een bepaalde leeftijdsgroep wordt uitgenodigd deel te nemen aan een preventief onderzoek... Ik kreeg nog geen uitnodiging, maar Anny dus al wel...
Blijkbaar hadden ze in die eerste test iets gezien, en dus moest er een uitgebreid onderzoek komen.

Woensdag mocht ze heel de dag niets eten, en slechts wat drinken, maar dan ook nog maar drank van een héél beperkte lijst. 's Avonds moest ze dan een soort poeder in één liter water oplossen en dat moest ze in een tijdspanne van een uur opdrinken.
Heel de nacht diarree.
's Morgens weer zo'n liter, maar nu zelfs geen drinken meer...
Om 13 uur moesten we in de kliniek zijn.
Na het débacle met de lekke band waren we er al om 12.30 uur.
We moesten meteen naar de dagkliniek... Volg de rode pijlen meneer, dat is het gemakkelijkste, dan komt u er wel.
Het hospitaal is een grote bouwwerf, en de dagkliniek ligt midden in een werf.
De beste gidsen om ter plaatse te komen waren de bouwvakarbeiders, die heel dienstvaardig de weg wezen...
Toen we ter plaatse kwamen, kregen we een kamer toebedeeld door Isabel, de dochter van een ondertussen al lang overleden vriend. Een deel formulieren om in te vullen (Kan is-k een stylo?)... En dan dat wonderlijke slaapkleed die je aan moet voor iedere ingreep...
Ik zat op een verschrikkelijke stoel.
(Waarom hebben hospitalen een patent op slechte stoelen?)
Toen het twee uur werd, ging ik nog maar eens naar de verpleegster van dienst (ondertussen was dat een andere)... Ho, 't zal nog wel een tijdje duren hoor...
Ik vroeg het "bakje" voor de TV, dan hadden we tenminste iets om naar te kijken in plaats van naar de muur te staren...

Rond drie uur en een kwart kwamen ze Anny halen... Toen ik vroeg of ze daar echt geen betere stoelen hadden, de de verpleegster gezien had hoe ik recht kwam, ging ze een soort zetel halen. Dat zat toch iets makkelijker...

TV...
TV...
TV...

Rond 17.00' uur kwam Anny terug. Ze had geen pijn, was niet misselijk, maar ze vertelde dat ze nog bijna een uur in de gang gestaan had met haar bed, midden de werven... Pas iets na 16 uur (ze hoorde het begin van het nieuws op de radio van de bouwvakkers...) was ze binnen gevoerd bij de arts, werd verdoofd, en begon de ingreep.

Rond 17.30 mochten we naar beneden, de dokter wou ons zien.
Op mijn verontruste blik zei de verpleegster er bij dat de dokter iedereen wou zien, die hij die behandeld had, en dat dit normaal was, niets om je ongerust te maken....

Rond 18.30 ben ik van uit de wachtzaal met verschrikkelijke stoelen naar beneden gegaan om uit de automaat een ijskoude cola te halen voor Anny... Pas kwart na zeven was het onze beurt, en mochten we binnen bij de dokter...

Alles is in orde waren zijn eerste woorden.
Bonk ! een heel rotsblok van mijn hart.
Het bleek dat ze toch een klein poliepje vonden en meteen verwijderden. Dat gaan ze nog onderzoeken of er niets kwaadaardigs in zit, maar "Je mag gerust zijn, het ziet er héél goed uit"... en meteen er na, "wellicht zullen wij elkaar dan binnen drie jaar terug zien, voor een volgende controle !"

Toen we daar zaten, hadden wij de wind gehoord, de kletterende regen... nu was het droog en de wind was ook geen storm meer...

Thuis hebben we gegeten (Voor Anny: eindelijk !)... Ik heb voor één keer zelfs niet naar mijn computer gekeken... te veel pijn...
Vannacht slechts heel moeizaam in slaap geraakt, en vanmorgen met pijn het bed uit...
Maar met een content, gerust gevoel...

tot de volgende ?

Tarbot

Gisteren heb ik tarbot gegeten... Meegebracht van Auchan.
Tarbot is een heel lekkere vis, en gewoonlijk ook prijzig... Nu echter was hij zeer goedkoop.
De reden?
Het is gekweekte tarbot.
Volgens het etiketje, ergens in Spanje of Portugal gekweekt.
Ik heb alvast geen verschil gesmaakt, het is en was heel lekkere vis !

Steeds meer en meer zien we dat vissen gekweekt worden.
Van sommige soorten hoor je dan verontrustende berichten over vervuild water waarin ze gekweekt worden, of van de zalm zegt men dat de gekweekte zalm genetisch anders is dan de wilde zalm (Ik laat het in het midden of er dan sprake zou zijn van genetische modificatie of van kweekvormen), maar men vreest dat die kweekvorm die ook wel eens ontsnapt, zijn genen zou verspreiden in de wilde bevolking.
En zo lees en hoor je voortdurend berichten over de nefaste invloed van het kweken ten opzichte van het wilde dier.

Ik ben geen deskundige, heb ook niet de pretentie dat te willen schijnen, maar we eten al heel ons leven kweekproducten, die door generaties en generaties kwekers gefokt werden tot wat ze nu zijn. Denk aan al die kippen- en koeienrassen, de varkens... en de aardappelen en je blaadje sla...

Ik heb er dus geen moeite mee dat er kweekvormen ontstaan. En al weet men pertinent zeker dat er heel wat inbreng is geweest van honden in het roedelbestand van de wolven, heeft men nog niet kunnen vaststellen dat de wolf daardoor fundamenteel is gewijzigd...
Waar het over gen-modificatie gaat, daar heb ik wel bedenkingen, gewoon, omdat we er nog veel te weinig ervaring mee hebben om de invloed daarvan te kunnen inschatten. Ik ben dus niet voor of tegen, ik ben vooral héél voorzichtig. In zover die wijzigingen zich beperken tot zaken die door generaties zorgvuldig telen er ook wel zouden gekomen zijn, zal er wel niets aan de hand zijn, maar waar het gaat over fundamentele wijzigingen, die helemaal nooit natuurlijk kunnen voorkomen, daar heb ik schrik van. Ik weet immers niet of die wijzigingen in ons spijsverteringsstelsel op een normale manier afgebroken worden, of, dat er een kans bestaat dat ze op een of andere manier invloed hebben op ons eigen lijf ! En minstens even erg, ik heb schrik dat die kunstmatige inbreng zich gaat voortplanten in het wild, en daardoor het normale bestand dermate gaan wijzigen, dat er een vervalsing, of nog erger een vernietiging van het natuurlijke bestand uit volgt.
Stel, dat we een bloem wijzigen, we maken dat een plant wintervast wordt, en dus ook in onze tuinen kunnen groeien. Stel dat gegeven ook op een of andere manier te vinden is in de structuur van het stuifmeel... Dat die wijziging dodelijk is voor bepaalde insecten (bij, vlinder...)... Dan kan dit uiteindelijk leiden tot een totale ontwrichting, ja vernietiging van de natuur !

Maar van kweek heb ik dus helemaal geen schrik...
Ook al brengt dit ook wijzigingen mee van smaak en structuur van de producten.
Eet je wel eens kip ? Kippenvlees is wit, mals en heerlijk van smaak. Maar als je een kippenras neemt, dat helemaal niet op vleesproductie is geteeld, bijvoorbeeld een vechthoen, of een van die halfwilde krielkippen die je wel ziet lopen in halfwilde toestand op boerderijen, dan is dat vlees veel minder wit, veel steviger en heeft een duidelijk andere smaak. Neem je een wilde fazant, een wild hoen, dan heb je nog een sterkere wildsmaak.
Wat is het beste ?
Dat is heel erg afhankelijk van smaak... Ons Mechels hoen is wereldberoemd voor zijn malse witte vlees... Het was zowat het bekendste vleesras van de tijd van toen, en als de Brusselaars de naam van Kiekenfretters dragen, dan hebben ze dat mede te denken aan dat Mechelse Hoen...
Dus heel wat mensen prefereren de malsheid van de kweekvorm, boven de wilde smaak van het vechthoen.
Ik zelf zal het witte vlees met graagte laten liggen voor een lekker stukje van een Brugse vechter...

Bijna wekelijks eet ik wel een lekker stukje zalm... en dat is steevast wellicht gekweekte zalm.
En die tarbot ? Die smaakte hemels.

Nee, ik heb niets tegen kweekvormen...
Maar ergens maak ik me ongerust dat we steeds meer er toe overgaan dieren massaal te gaan kweken, op steeds minder oppervlakte, op een steeds barbaarse manier van handelen.

Ergens heb ik iets van de Indiaan, die de Grote Geest dankte voor de bizon die hij doodde... Ik ben de koe dankbaar dat ik haar malse entrecote mag opeten. Ik ben de boer dankbaar dat hij dat dier kweekte... Maar ik hoop dat het dier een mooi leven kende, en niet heel haar leven in een stal stond om zo vlug mogelijk zoveel mogelijk zo mals mogelijk vlees aan te kweken...

Voor wat hoort wat...
Voor het lekkere ei mag ik de kip wel een goede verzorging geven, en een aangenaam kippenleven !

Ik doe het in ieder geval met mijn kippen.
En hun eieren zijn heerlijk !
Misschien smaak ik er een beetje het welzijn van het dier in ?

tot de volgende ?

wit papier

Gisteren zijn we naar Auchan geweest, boodschappen doen. Onder meer enkele pakken papier voor de printer, want ik moet een deel bladeren drukken voor de Crea van Ziekenzorg.
Ik had geluk, het papier was in aanbieding. Drie pakken voor de prijs van twee. Ik had de laatste pakken mee !

Papier...
Ik denk dat dit wellicht een van de grootste uitvindingen is geweest van de mensheid: papier goedkoop vervaardigen, zodat kennis massaal en goedkoop kan worden overgedragen.
Ach, ik weet het wel, nu zijn er al heel veel middelen, waarbij je geen papier meer nodig hebt, maar zonder dat papier waren we nooit zo ver gekomen !

Papier en de drukkunst, dat was een reuzenstap in onze ontwikkeling !
Voorheen moesten we het vooral doen met mondelinge overlevering.
Geschiedenis werd van vader op zoon door gegeven, en in zowat ieder dorp, was er wel een die gespecialiseerd was in het memoriseren van de geschiedenis. Net zoals er wel eentje was, die zo nodig kon schrijven, op een stuk duur perkament, of op een stuk boombast.
Schrijven was iets voor akten, niet voor gewone zaken, niet voor het doorgeven van de dagdagelijkse kennis van en voor de gewone man.

Pas toen het papier en de drukkunst er kwamen, en boeken massaal en goedkoop konden worden vervaardigd, veranderde de geschiedenis razend snel ! Het ontstaan van het protestantisme, het vertalen van de bijbel, en de verspreiding van die bijbel, was wellicht de grootste aanzet tot het ontwikkelen van de kunst van het lezen en het schrijven bij steeds meer mensen.
Als we onze Nederlandse taal bekijken, dan moeten we er zelfs bij stellen, dat de Statenbijbel zowat het fundament was waarop het Nederlands is gebouwd.

Wij hebben eigenlijk veel te weinig eerbied voor dat simpele stukje papier...

We schreven er onze eerste woordjes op (daarop en op een lei, met een griffel !), we schreven er onze liefdesbrieven op, we penden er moeizaam een gedichtje mee, en we tekenden er onze eerste "kunstwerken" op... We schilderden er op met waterverf en plakkaatverf.

Je kunt eigenlijk heel je leven "ophangen" aan al die velletjes papier. Velletjes die niet bewaard bleven.. Het was maar papier...
We hadden zelfs een schrift dat dienstig was om kladwerk te plegen... Een kladschrift, of in het schoon Vlaams: een brouillon... naar het Frans.

Sinds enige tijd ben ik me veel bewuster dan vroeger over de waarde van dat velletje papier.
Dat kwam toen ik eens een heel stapeltje schetsen tegenkwam op de rommelzolder, schetsen, krabbels van een hele tijd terug. Dingen die ik niet de moeite vond om uit te werken, af te werken... Dingen om weg te werpen, die bij toeval bewaard bleven... En plots zag ik een massa pareltjes voor me, schatten vol inspiratie...
Die wegwerpdingen bleken plots waarde te hebben voor mij zelf.

Papier...
We moesten er eigenlijk wat meer zorg voor dragen, als je ze terugvindt na een hele tijd, dan blijken het heerlijke herinneringen te zijn... Net zo goed als dat pak liefdesbrieven, dat pak kaartjes die we ontvingen bij ons huwelijk van al die vrienden en bekenden, de kaartjes die we tekenden voor de geboorte van Koen, de kaartjes van bij onze zilveren bruiloft... Allemaal dingen vol weemoed en geluk, gekristalliseerd in stukjes onbenullig papier...
Wit papier...
Hoe is dat liedje ook weer van Toon Hermans???


tot de volgende ?

Burchtgravinne

Gisteren, op de rommelmarkt, werd ik even weer geconfronteerd met mijn jeugd...
Helemaal achteraan een stand, stond immers een Burchtgravinne...

Ik kan aannemen dat je nu wellicht je wenkbrauwen in twee grote vraagtekens omhoog trekt... Niet iedereen is immers, in dat verre verleden bij de Chiro geweest, en ik denk dat zelfs de kinderen van nu, en mensen die een stuk jonger zijn dan ik, die Burchtgravinne niet hebben gekend, of niet kennen...

In dat verre verleden hadden wij in de Chiro een eigen Onze-Lieve-Vrouwenbeeld, en die noemden we toen de Burchtgravinne...

Het was niet echt een mooi beeld, het was een beeld uit die tijd, sober van lijn, maar niet echt gestyleerd. Ik heb zonet eens via Google gezocht, en ik zag er enkele mooie afbeedingen van, maar geen een die ik vrij mag gebruiken... Dus, als je het beeld zelf eens wilt zien, google dan eens op "Burchtgravinne Chiro" en ga naar afbeeldingen.

Ach, zo'n beeld doet je meteen terug naar de tijd van toen...
en meteen: "Waar is de tijd ?"
weg...
Het verleden is onherroepelijk weg. Je hebt alleen herinneringen, en die herinneringen zijn dan meestal nog gekleurd en bijgekleurd, tot jouw eigen, persoonlijke verleden.
Wellicht is het net die kleuring die ons heimwee bezorgt naar die tijd van toen, want als ik heel diep en heel eerlijk naar dat verleden terug kijk, dan was dat echt niet beter dan nu. Er waren heel wat dingen die er nu niet meer zijn, maar ook een heleboel dingen die we nu normaal vinden, waren er toen nog niet.

En waar wij als jeugdbeweging heel katholiek en heel devoot waren, is dat ook, net zoals in de maatschappij, verdwenen... Zo gingen wij als kinderen, met de Chiro, iedere zondagnamiddag, in groep, naar het Lof... Tot het zover kwam, dat wij daar zowat helemaal alleen zaten. Dan vond de pastoor het welletjes, en werd het Lof afgevoerd.

Wie herinnert zich nog de speciale predikheren, die tijdens de vasten speciale preken kwamen houden in de parochiekerk. Er waren er bij, die zo erg fulmineerden, dat we bijna niet meer naar huis durfden door de donkere straten. We zagen warempel de hel voor ogen.

Weet je, dat mis ik een beetje... Niet die preken, maar het vol schrik, in groep naar huis gaan, luid pratend om de stilte ven de nacht weg te roepen. Toen waren de nachten nog stil... Er waren praktisch nog geen auto's, en de straten waren veel minder verlicht dan nu. We hadden zelfs een stuk, tussen Conterdam en Meiboom, die echt donker was !

Toen was er nog geen Dutroux geweest, en hadden wij al dat licht niet nodig, en vonden wij griezelen eigenlijk wel leuk. Vooral elkaar schrik aanjagen, dat was tof... In de herfst holden we een biet uit, en sneden ogen, neus en mond uit (je zag toen nog geen pompoenen !) en zetten een kaars in de biet. Die biet hingen wij met een koord aan een stok, en we zwaaiden  ons spook heen en weer, wat met de brandende ogen, neus en mond, een luguber zicht gaf. Als je later de biet weer opende, om de kaars uit te blazen, dan was het bietendeksel wat verschroeid, en dat stonk verschrikkelijk. Ik ruik het nog als ik er aan denk.

Ach... Nu zijn dat dus grote zware pompoenen, die stil liggen te griezelen aan de deur... Nee, geef mij maar die grote voederbiet met de kaars er in... Daar kon je actief mee zwaaien ! Ooit stonden we bij ons aan de hoek van de straat... We zagen een fietser afkomen, en begonnen wild te zwaaien en luguber te huilen. De fietser stopte (zijn voorlicht ging uit), en de man sloeg de zijstraat in, om rond te rijden. Toen hij bij de hoek kwam, zag hij weer dat spook, vloekte luid, en reed nog een straat verder.  Wat hebben we die keer gelachen! Iemand schrik aanjagen, ja, maar een volwassen mannemens, en hem dan ook nog twee blokken doen rondrijden !!!

Hé... mannemensen en vrouwmensen... Hoe lang is dat geleden dat ik die term nog gebruikte ?
Dat komt er van, met dat in het verleden koteren...

djudedju

tot de volgende ?

Duif is dood

Herinner je je nog de sketch van Toon Hermans, met zijn "Doif ies dood, minheer"
Naar het schijnt vind je nu zowat overal dode duiven en dode roofvogels, beiden geveld door dezelfde ziekte.

Dat er een ziekte is uitgebroken onder de houtduiven, dat verwondert me geen zier. Er is immers een grote overbevolking, en het slechte weer, minder eten voor veel te veel magen, maakt de dieren gevoelig voor besmettelijke ziektes. Dat de roofvogels daar ook bij vallen, komt omdat zij ook zieke duiven op eten.

Wij hebben een scheefgegroeide natuur.
Heel wat van de groene jongens huiveren als je spreekt over ingrepen op het bestand van een of andere soort, maar het onevenwicht is er nu eenmaal, en is te danken aan een natuur die niet meer als geheel functioneert.
Dat we steeds minder zangvogels zien, is niet alleen te wijten aan sproeistoffen en dergelijke, het is ook te danken aan een explosieve groei van het aantal kraaiachtigen, die met graagte een nest vogeljongen op eten.

De houtduiven zijn er in een te groot aantal, de kraaiachtigen en de vossen zijn er in een aantal die niet door de bestaande natuur gedragen wordt.

Ik ben geen jager, verdenk mij dus niet dat ik belust ben op jagen, maar de groene jongens werken in deze niet logisch.

Ik heb al meerdere keren gesteld, dat het kunstmatig in stand houden van de heide geen natuurbescherming is, maar een bescherming van een bepaald landschap, waarbij men de natuurlijke evolutie tegenhoudt, om de heideplanten in stand te houden. Van mij mag dat, maar dat men een dergelijk optreden dan niet natuurbeheer noemt! Dat men een kat een kat noemt, en zegt dat ze bezig zijn met het bewaren van het landschap zoals het er nu uitziet, zoals het er een eeuw geleden uitzag. Ik heb daar op zich geen problemen mee, maar men moet zich er van bewust zijn, dat men dit slechts kan bereiken, door ingrepen in de natuurlijke ontwikkeling.

Wat kan dan de reden zijn om die natuurbeheersing niet toe te passen op de levende have?

We zitten in een situatie, waarin de natuur zichzelf niet meer in stand kan houden, toch niet de natuur zoals wij die kennen uit het verleden. Mocht men de boel zijn gang laten gaan, dan zouden wij wellicht met tijd en boterhammen weer komen tot een nieuw evenwicht, maar waarin een heleboel dieren die we nu hebben, niet meer voorkomen.

Met andere woorden, als we willen dat we niet alleen de natuur qua uitzicht bewaren, maar ook willen pogen de fauna die er bij hoort te behouden, dan moeten wij weten dat wij, net zoals voor de flora, ook bij de fauna moeten ingrijpen.

Net zoals we grazers zetten op de heide, moeten we bepaalde diersoorten ook wat in toom houden. Daar zijn onder meer houtduiven bij en vossen bij. Niet dat ze de vossen moeten uitroeien, nee, ze moeten pogen het aantal draaglijk te maken voor de natuur die er nog rest, en wetend dat die natuur ook in stand moet worden gehouden.

Dat men exoten die hier floreren probeert weg te krijgen, vindt men normaal, maar dat men dat zou doen met dieren die hier van nature voorkomen, dat zou niet mogen, terwijl zij net zo goed bezig zijn, door de scheefgroei van onze natuur, de normale bevolking te decimeren.

Natuurlijk moeten we verder inspanningen doen tegen het gebruik van bepaalde sproei- en meststoffen, moeten wij blijven maatregelen nemen tegen luchtvervuiling en fijn stof, maar als we kiezen voor het behoud van stukken natuur uit de tijd van toen, dan moeten we ook durven stellen dat we niet alleen bepaalde planten moeten kort houden, maar ook bepaalde diersoorten !

Bij mij in de tuin broeden ieder jaar heel wat vogels, merels, pimpelmezen, koolmezen, mussen (jaja !), roodborstjes, heggenmussen, winterkoninkjes en wellicht vergeet ik er nog een paar, maar gewoonlijk zit er ook ieder jaar wel een paartje houtduiven en een paartje Turkse tortels in mijn lindenboom (waar ook een nestkastje zit met pimpelmezen !).

Iedere winter zit mijn tuin vol met vogels die heel goed weten dat hier meer dan één voederplaats is, dus ik hou van vogels en doe er ook wat voor. Ik kan het niet over mijn hart krijgen de houtduiven hun nest te vernietigen, maar ik ben me er van bewust dat het eigenlijk wel zou moeten.

Als je houdt van de natuur, dan moet je optreden als een geneesheer: zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Dit is niet aan mij, wellicht ook niet aan u als individu, maar men zou als gemeenschap moeten bewust zijn van het feit dat we de natuur ook door actief ingrijpen moeten helpen.

Tot de volgende ?

Voor het te laat is

wil ik iedereen die ik nog niet zag een Zalig Nieuwjaar wensen, ik geef je virtueel de traditionele drie kussen, en wens je een goed jaar, in blakende gezondheid, welzijn en welvaren !
Mocht je nog willen antwoorden, morgen is het de laatste dag volgens dezelfde traditie, want eens januari voorbij hoor je geen Nieuwjaar meer te wensen.
Maar misschien ben je dan al druk bezig aan het voorbereiden van het feestje en het geschenkje voor Valentijn?
Oh, je hebt geen lief ? Nu, daarna komt dan wel weer moederdag, en vergeet niet dat carnaval er ook zit aan te komen...

Heb je het ook al eens bekeken? Het lijkt wel of we van feestje naar feestje leven... Bijna allemaal dingen die nog niet eens bestonden in mijn kinderperiode, of waar alleszins veel minder rond te doen was. Zelfs een verjaardag werd toen niet gefeest. De enige dag waarop je een proficiat kreeg thuis, dat was op je naamdag, als de Heilige naar wie jij je naam kreeg op de kalender prijkt.
En net dat is nu weg gevallen.
Het minder kerkelijke in ons leven heeft die feestdag laten verdwijnen !
Nu ja, feestdag... Je kreeg gewoon een "proficiat", en dat was al. Meer was er niet.
Wij hadden heel weinig echte feestdagen toen. Zelfs de kerkelijke feestdagen beperkten zich tot het bijwonen van de Heilige Mis, en meestal stond er een zondags menu op tafel, ook al was dat niet echt zo erg verschillend van het dagdagelijkse...
Echt feesten dat was er alleen met kerstdag.
En natuurlijk als er een Plechtige Heilige Communie was voor een van de kinderen...
Maar voor de rest... ???

En soms zit ik mezelf af te vragen of het hebben en vieren van al die feestdagen  een verrijking is, of net wijst op een verschrikkelijke geestelijke armoede... En ik neig naar het laatste. Het lijkt wel of het gewone leven niet meer genoeg biedt, en men telkens weer een ankerpunt moet uitzetten, waarheen men dan de boot van het dagelijkse leven naartoe sleurt, met man en macht, en dan gaat "feesten"... Zichzelf opjutten om kunstmatig te komen tot de verplichte vrolijkheid.

Ik denk niet dat een mens van nature zo vaak naar een feestelijk hoogtepunt kan gaan. Het lijkt mij veel te overdadig, en veel te artificieel ! Het is niet ECHT !

Ik denk niet alleen dat wij van feest naar feest gejaagd worden, ik denk dat dit ergens nodig is, om de geestelijke armoede van de moderne mens te verbergen.
Hoe gaat het leven vandaag ?
De wekker loopt af (of het licht gaat zachtjes aan om je zachtjes wakker te maken). Je staat op, gaat je wassen (bij velen is dat een dagelijkse douche, om goed wakker te raken), je gaat naar de eettafel, drinkt een kop koffie, want 's morgens heb je echt geen lust in een ontbijt.
Je gaat naar de garage, haalt de wagen uit en rijdt naar het werk (soms naar het station, om daar de trein te nemen). Je zit te sakkeren op het drukke verkeer, of je zit in de file (en je bent al zo laat), of je kunt weer eens niet zitten op die klote-trein.
Je komt aan op het werk.
Je begint heug tegen meug je vervelende dagtaak te vervullen, er op hopend dat het vlug middag wordt en je eventjes dat klote-werk kunt laten staan.
Je eet 's middags een vlugge hap en drinkt een tas koffie
Je gaat weer aan dat saaie vervelende werk, regelmatig kijkend naar de klok van de verlossing
Je rent terug naar je auto of trein en haast je naar huis. Sakkert op de file.
Thuis begin je alvast aan het avondmaal. Je haalt voer uit de diepvries, zet dat in de microgolfoven, steekt ondertussen de TV aan.
Het belletje gaat, eten uithalen, borden op tafel, en lepels, messen vorken er naast gekwakt.
Eten.
Geen praat tegen elkaar, want de TV staat aan, en je volgt die soap.
Schotels wassen en terug op de plaats zetten, TV luid, want je wilt het nieuws niet missen
Haastig met de stofzuiger door de woonkamer
Oef, de zetel en de TV
Kijken tot het programma uit is, ook al zit je bijna te slapen.
Rechtstaan, je glas en de resten van de snoep, of chips weg doen.
Naar bed.c
Veel te moe om je vrouw nog eens echt te beminnen. Soms eens vlug de lichamelijke behoeften stillen, maar meer niet.
Licht uit
slapen
tot
de
wekker je weer naar het werk roept...

Er is steeds minder arbeidsvreugde. Je maakt niets meer, je vijst hoogstens één of twee onderdelen vast, telkens en telkens weer dezelfde twee vijzen in de twee zelfde gaatjes, of dag in dag uit over dezelfde formulieren gebogen wachtend op de klok die maar niet tot het verlossende uur komt.

Geen beroepsfierheid... Kijk eens, daar die Ford ! Daar heb ik twee vijzen in vastgezet !

sleur
verveling
steeds hetzelfde
steeds dezelfde vrouw
dezelfde vervelende kinderen
dezelfde slechte schooluitslagen
dezelfde brief van steeds gelijkklinkende leraars
verveling

Waar is dat feestje ?
Hier is dat feestje

Je zelf opjagen tot de verplichte vrolijkheid, met de verplichte drank en verplichte tabak

djudedju

Hoe heerlijk is het, heel rustig en kalm, je potlood te pakken, te tekenen, te schilderen, te...

Iets maken, iets moois, iets van jezelf

Leven !


tot de volgende ?

Reclame

Ik krijg er de rietepetiet van !
Tegenwoordig, wat je ook opent op Internet, op TV, op de radio, in een tijdschrift, in de krant tot zelfs in Kerk en Leven, bots je op reclame...

Nee,ik eet geen margarine waarvan je cholesterol daalt als je dagelijks begint te bewegen (Wat zit er in die margarine waardoor je begint te bewegen - vraag ik me dan af?), nee, ik eet geen iekselzit om het hongertje te stillen, nee, ik heb geen behoefte aan aabeecee om mijn huid te hydrateren onder de douche, dat doet het water zo ook wel, en ik heb al een matras waarop ik behoorlijk slaap, dank je.
Nee, ik heb geen interesse in jabbedabbedoe omdat er plots een onbekende juffrouw mij daarover alle voordelen wil vertellen langs de telefoon...

Integendeel !

Ik begin meer en meer dwars te zijn !
Als ik producten zie liggen in de winkel, die ik herken van een van die vervelende reclames, dan zoek ik naar een equivalent product die me niet heeft geambeteerd ! Nah, ze moeten me maar niet hele dagen liggen lastig vallen.
Op TV kun je dat nog beschouwen als een plaspauze, maar begot, ik ga echt geen drie keer gaan plassen in een half uur, weten ze dat daar niet ?

Nee, ik heb iets tegen al die zinloze reclame. Ik kan het net nog hebben dat ze me iedere week een heel pak pub in de bus stoppen, daar kijk ik naar als ik dat wil, en ik kan me beperken tot het invullen van de kruiswoordraadsels en de sudoku's (nee, ik stuur de uitslag nooit op met toevoeging van zoveel postzegels of het betalen van zoveel bij het telefoontje of het SMS-je... Ik doe daar niet aan mee. Heb je al eens gerekend hoeveel ze wel betaald krijgen op die manier voor een prul van twee keer niets ? Van mij geen cent !

Daarom deze oproep: Laat ons met zijn allen de producten waarvoor ze ons iedere dag weer ambeteren gewoon vermijden. Zodat de economen gewaar worden, dat reclame net het omgekeerde effect heeft... Dat is de enige methode om onze ogen, onze oren en vooral onze zenuwen te sparen.

Bovendien zouden die reclamebedrijven eigenlijk moeten beschouwd worden als nefast voor de gezondheid ! Iedereen weet dat snoep, suikers, zout, vet en gewoonweg te veel eten op termijn nadelig zijn voor de gezondheid en de levensduur. Onderzoeken hebben uitgewezen dat het tonen van chips of snoeprepen, het verbruik ervan doen stijgen. Dus plegen die reclamemakers een rechtstreekse aanslag op onze gezondheid. Weg er mee !

Voortaan geldt dus het parool: niets waar ze reclame voor maken !

(Ik vind het bovendien héél pijnlijk dat sommigen nog eens het mes in open wonden draaien ! Opel sloot hier haar vestiging ten voordele van de Duitse vestiging, en hier maakt men dan reclame met Opel: das auto... djudedju !)

Dat zegt me dat we misschien, ook al zitten we in Europa, we misschien beter wat chauvinistischer moesten worden: voorkeur voor producten die hier vervaardigd worden, werk in eigen streek !

Maar vooral: LAAT ME GERUST, ik heb echt geen behoefte aan berichten over wittere was met zeepsop van welke oorsprong ook... (Als er me één ding interesseert over die zepen, dan is het de kostprijs in mijn portemonnaie en aan de natuur !)

tot morgen?
enne:
EET WITLOOF van EIGEN Bodem !
Om een politieke slogan te parafraseren: Eigen witloof eerst !
djudedju