Roodkapje

Heb je er al eens bij stil gestaan, hoe wreed de meeste van onze sprookjes zijn? Neem nu Roodkapje... Haar ouders zenden haar alleen door het woud, waar wolven zitten, ze moet helemaal alleen naar haar oude grootmoeder, die in een huisje woont waar niet eens een deftig slot op de deur zit. Haar grootmoeder en zijzelf worden opgevreten door de wolf. De jager dood de wolf en snijdt hem helemaal open in woest bloedbad... Leuk sprookje, echt iets voor kindertjes...

Maar zijn wij het niet die verkeerd zijn? Waren sprookjes echt wel bedoeld als lieve verhaaltjes? Of waren het veeleer levenslessen die je niet vroeg genoeg kon aanleren?

Ik denk het laatste... Natuurlijk zijn de beschrijvingen van de misdaden niet helemaal meer zoals wij ze zien, maar het geheel is nog steeds actueel...Alleen...
Wij weten al heel lang dat die histories geen happy ending hebben in onze wereld...

Roodkapje nu, zou een meisje zijn, die met een tas vol boodschappen naar haar zieke grootmoeder moet, ze kreeg de sleutel mee van het huis van oma, en ze moet langs die en die straat gaan, want daar is het druk, en in de massa ben je altijd veiliger dan op eenzame wegen.
Roodkapje zou geen kind zijn, als ze niet van de gelegenheid profiteerde om toch maar eens langs dat kleine straatje te gaan, want daar is zo'n leuk winkeltje, waar ze van die leuke kleren verkopen, met heerlijke kleuren, zoals ze dragen in verre landen... Ze staat wel een kwartier te turen naar al dat moois, en plots spreekt haar een man aan: "Mooi hé ?" Ze knikt een beetje schrikachtig, maar de man praat door alsof hij dat niet zag "Dat zijn kleren uit Afghanistan, en dat daar, die komen uit Nepal - Zie je die leuke mutsen ? En daar, dat is Indisch, dat is van echte zijde geweven !"
Onwillekeurig luistert ze, en stelt zelfs enige vragen aan de man die zoveel van die mooie dingen lijkt te weten... En van het een komt het ander...
Roodkapje wandelt samen met de man de weg naar het huis van Grootmoeder. "Hé, moet jij ook die richting uit ? Ik ook !" " Waar moet je precies naartoe ?" Naar mijn zieke grootmoeder, in de XXXstraat" " Hé, daar moet ik ook langs !"
Ze lopen babbelend de hele weg tot aan het huis van grootmoeder, en het lijkt helemaal niet verdacht als hij wel eens kennis wil maken met die zieke grootmoeder...

We lazen het in de krant: Ouder vrouw en haar kleinkind vermoord teruggevonden in de woning. De dader had eerst het meisje ook nog maar eens verkracht, en had alles wat maar enigszins waarde had mee genomen...

Het gerecht vond wel sporen, maar het duurde nog een hele lange tijd voor de dader gesnapt werd, en dat was nog te danken aan het feit dat ze hem betrapten bij een andere misdaad...

Dan komt het gerecht... De rechtvaardigheid.
Waar de bandiet, en moordenaar en verkrachter veroordeeld wordt tot 20 jaar... (Hij had zo'n slechte jeugd gekend...)
Na 15 jaar loopt hij weer rond in de straten.

De ouders van Roodkapje kregen levenslang. Levenslang verdriet.
Levenslang wrok tegen de maatschappij die hen levenslang geeft, en de dader 15 jaar...

Sprookjes lopen vandaag niet goed af.
Sprookjes van nu zijn bitter.
Misschien zelfs nog wreder dan de levenslessen van vroeger...En ondertussen loopt een nieuw Roodkapje ergens langs de straten, en er loopt ook wel weer een dader rond...

En nu zeggen de ouders " Loop maar langs de stille straten, want waar er veel volk is, is er meer kans op bomaanslagen...
Maar ja, juist in die drukke straten zijn de mooie winkels, is er zoveel te zien...

maar dat is weer een ander sprookje..
djudedju

tot de volgende ?

Roodvlees

Ik heb vandaag weer iets bijgeleerd... Er is weer eens heisa over onze voeding, en nu staat het roodvlees volop in het vizier...
Tot mijn verbazing gaat het hem helemaal niet over vlees dat er rood uit ziet, dat je niet volledig uitgebakken verorbert, nee, het gaat eigenlijk over alles wat vlees is, met uitzondering van kip (Maar dat eet je beter niet te veel in verband met andere zaken)...
Als je meer dan 500 gr roodvlees (daar zit dus ook salami en hesp en hoofdvlees en paté en consorten bij !) eet, dan verhoogt de kans op kanker aan de dikke darm...

Als ik alles laat staan wat ze mij afraden, om de meest diverse redenen, dan ga ik ongetwijfeld binnen de kortste keren dood, bij gebrek aan voeding.

Maar dat wil niet zeggen dat ze geen punt hebben ! Wij eten inderdaad veel te veel vlees. Als ik denk aan de tijd dat ik als kind thuis aan tafel zat, dan waren de porties véél kleiner, en wij hadden echt geen honger, en waren heel tevreden en behoorlijk gezond. Zelfs heel zware ziektes spartelden wij door, met veel minder straffe medicamenten en veel minder van al die soorten eten die ons nu ter beschikking staan.

Misschien moeten we weer leren eten zoals toen... Of toch een heel stuk in die richting gaan. Er hoeft echt niet op elke boterham een snede (of enkele van die ragfijne sneetjes) te liggen... En lekker brood zonder iets bij, blijft lekker brood.

Toch ben ik ook ergens gevoelig aan al die mededelingen die we krijgen van uit de wetenschap en zelfs de semi-wetenschap... Ik eet iedere dag een koffielepel goji bessen  en ik neem iedere dag wat lijnzaadolie en iedere morgen slik ik wat van die Zweedse kruiden... Ik ben dus nog straffer dan wijlen ons moeder indertijd met haar Haarlemmer Olie...
Maar baat het niet, dan schaadt het niet... en ik voel me er goed bij.
Sommige van die alternatieve dingen hebben hun degelijkheid in deze familie al bewezen ! Anny moest na een behandeling met acupunctuur niet geopereerd worden aan een tenniselleboog, en ik heb eindelijk geen nood meer aan al die soorten neusdruppels en neusverstuivers om adem te hebben, dank zij dagelijks één keer neusspoelingen te doen. (Meer zelfs, toen Anny een verkoudheid had, toen Bart hier over en weer kwam met een valling, toen heb ik niet de minste last gehad... Het lijkt er inderdaad op dat je door die neusspoelingen ook vrij blijft van snotvallingen !)

Dus, ik ben wel niet helemaal een adept van het alternatieve, maar een deel ervan heeft blijkbaar zijn degelijkheid bewezen.

Maar toch heb ik bedenkingen bij al de heisa over onze voeding. Ik maak me véél ongerusterderderder over alle vreemde stoffen die onze voeding insluipen door kunstmest, door besproeiing en dergelijke en ook door de manieren waarop men momenteel dingen bewaart. Ik denk hier bijvoorbeeld aan een doodgewone lekkere appel, die ze nu zo nodig bedekken met een laag was. Welke was ? Wat doet die was met mijn lijf ? Hoe krijg ik dat er af, en kan ik veilig de appel eten met pel en al ?

Hoe weet ik dat mijn stukje vlees hormonen- en antibioticavrij is ?
Hoe weet ik of er geen plastic in de mossels op mijn bord zit? En hoe zit dat met die kwik?
En zo kan ik wel blijven doorgaan...

Maar het blijft een feit: we leven langer, we hebben veel meer variatie in onze voeding, ondanks al die doemberichten...
Ik weet het eventjes niet meer ?
Weet u het nog ?

tot de volgende ?

zoals verwacht,

zit ik nu met veel pijn... Het geven van Crea is soms wel heel zwaar. Bovendien hebben we nog voor de aanvang van Crea broodjes staan smeren en beleggen, om, naar jaarlijkse gewoonte, het jaar in te zetten met een gezellig samen eten.
Vroeger, toen we nog in de kantschool logeerden, hadden we beschikking over enkele kookvuren, maar dat is er nu niet echt meer (nog ééntje is er ter beschikking)... Bovendien was Monique dan nog in blakende vorm, en maakte een heerlijke schotel klaar, zodat die alleen moest worden opgewarmd in de verschillende ovens die we daar hadden. En Yolande en Robert stonden dan aan een paar frituurketels om de kroketten te bakken.
Maar Monique kan dat niet meer aan, en Robert is niet meer in staat nog iets dergelijks te doen...
We zijn dus noodgedwongen, door diverse redenen overgeschakeld van warm eten naar broodjes...

Nu ja, het gaat hem niet in de eerste plaats over wat we eten en drinken, maar over de gezellige sfeer.
En die sfeer was er.

Ik heb dus tekenles gegeven... En na enkele voorbeelden zelf getekend te hebben, zette ik iedereen aan het werk, om nu eens zelf die bloemen die we geleerd hadden, te tekenen. Dat liep nog niet van een leien dakje. Ik had hen geleerd hoe je in een vierkant makkelijk een cirkel kunt tekenen, in een rechthoek makkelijk een ovaal, als je eerst het vierkant en de rechthoek onderverdeeld met diagonalen en middellijnen... Ze tekenden dat allemaal netjes, eerst het vierkant, dan de middellijnen en de diagonalen, daarin de cirkel... en dan tekenden ze een vierkante bloem... Blijkbaar had ik die stap te vlug gemaakt, want bijna allemaal maakten ze dezelfde fout.

Nu ja, alles kwam goed, en na het tekenen hielden we koffiepauze, met lekkere taart van de jarige Benigna. Na de koffie deelde ik penselen uit, en verf, en gaf nog eens les, met zelf een bloem te schilderen. Voor een eerste les hielden we het op het simpele margrietje... witte bloemblaadjes, en met een heel klein tikkeltje blauw de schaduwen leggen... Hen uitgelegd dat ze moesten rekening houden met de lichtval, en dat schaduwen dus logisch moesten vallen.

Opnieuw was het doodstil toen ze allen aan het werk waren. Het vergde heel wat moeite en steeds weer individueel tonen en uitleggen, hoe je héél voorzichtig moest zijn met dat tikkeltje blauw voor de schaduw, zodat het geen blauwe streep wordt, maar een schaduw.

Ik heb er vannacht nog liggen op verder denken... Er zijn er bij die zo traag werken, dat de eerste bloemblaadjes in het wit, al droog zijn, voor ze met het blauw aan het werk komen. Daardoor is het nog veel moeilijker om met blauw echt een schaduw effect te bekomen... Misschien moet ik ze aanraden om blaadje per blaadje af te werken, én wit én schaduw vooraleer naar het volgende blaadje te gaan... Dat zal voor de traagste werkers dan ook nog nat op nat zijn...

Je ziet, het is soms een beetje zoeken hoe je het best technieken aanleert, en aanpast aan de leerlingen. Sommigen lukt het van de eerste keer, bij anderen moet je zoeken naar een werkwijze die zij ook aankunnen.

Rond 16.30' uur stopten we de werkzaamheden, en kuisten de tafels af, om de broodjes op te dienen, voor wie dat wou met een glas wijn (van de jarige Chantal) of iets anders om er bij te drinken.
Het smaakte, en het was gezellig.

Het was al iets na 18 uur voor we weer thuis raakten... Een deel van het gerief hebben we meteen uit de auto gehaald, een deel ligt er nog in. We waren alle twee moe.  Anny heeft geholpen met het bereiden van de broodjes, maakte dan de koffie en de thee klaar, zette de tassen en bordjes bij iedereen, diende op en haalde dan alle vaat weer op, waste alles af. Dan de broodjes opdienen en nadien weer alles netjes maken. Oh ja, we moesten eerst ook nog de tafels en de stoelen zetten, en 's avonds allemaal weer op de geëigende plaats terug zetten...

Vroeger zouden we daar ons handen niet voor hebben omgedraaid, nu zijn we doodmoe en hebben we pijn... djudedju
Oud worden is niets, maar oud zijn !!!

tot de volgende ?

Crea Ziekenzorg

Van Gogh Painting (Photo credits: Giphy)

Deze namiddag beginnen we voor de tweede keer (Na de icoon van Ste Amelberga), weer aan een groot project.
We gaan een stap zetten op het vlak van de volkskunst. Ik schat dat we daar zeker 4 à 5 sessies zullen voor nodig hebben, en vermits we maar één keer per maand bij elkaar komen, spreken we al van een groot stuk van het jaar...

Het is geen makkelijke opdracht. U kent het wel, soms zie je ze nog wel eens in antiekzaken of in musea: van die oude meubeltjes, die geverfd werden, en versierd met geschilderde bloemen. We gaan voor de lessen geen meubels heen en weer sleuren, we werken met een plank van 30 cm op 40 cm.

Maar de bedoeling is dat we wel degelijk de techniek leren.  Dat moet de mensen toelaten om thuis die oude stoel of dat oude kastje zelf eens op te fleuren, en er een mooi ding van te maken.

Vandaag gaan we de plank in het groen verven als basiskleur. Dat is een ven de veel gebruikte basiskleuren, maar je ziet ook werkjes op een blauwe achtergrond, en zelfs op een zwarte !
Iedere basiskleur veroorzaakt zijn eigen voordelen en zijn eigen nadelen. Aan het groen hebben we als nadeel dat we alle groen dat bij de bloemen hoort, veel donkerder moeten maken dan natuurlijk is. Maar de meeste bloemen doen het wel goed op groen.

Nadat we de plank hebben geverfd, gaan we leren tekenen. Daar komt wel een en ander bij kijken. Je moet leren welke bloemen bruikbaar zijn, hoe je ze moet tekenen en schilderen. Ik vermoed dat we daar wel meer dan één lesuur gaan mee bezig zijn ! Dan moet je hen leren hoe ze symmetrisch moeten werken. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het niet echt. Het makkelijkste is een blad in twee plooien, en op de ene helft tekenen, en dan overbrengen naar de tweede kant. Dat is simpel, maar er zijn heel wat valkuilen. Iets wat heel mooi lijkt als compositie op één helft, dan lelijk, te druk of veel te kaal zijn, of gaten vertonen als je het overbrengt naar een symmetrische figuur.
Bovendien gaan we de bloemen schilderen in een vaas.
Ook die vaas moet logisch zijn, en een mooi model hebben. Je moet het zelf maar eens proberen ! Het klinkt allemaal véél makkelijker dan het in werkelijkheid is.

En dan moet je alles nog leren schilderen. Heel veel schaduw gebruikt men niet (tenzij op de vaas), maar men werkt wel veel met licht (wit), om de bloemblaadjes aan te duiden en de bloemen volume te geven. Bij witte bloemen werken we met blauw.

Voor wie kan schilderen, ervaren is in tekenen, is dat allemaal makkelijk te overwinnen, maar we hebben te doen met mensen die daar nooit echt mee bezig zijn geweest. De meesten hebben wel gevoel voor kleur en voor mooi en voor compositie, maar hebben dat nog nooit gedaan op een plat vlak. Hat wordt voor hen een beetje als bloemschikken, maar dan in één dimensie.

Ik vrees dat ik heel veel zal moeten uitleggen, en heel veel zal moeten voor tonen en her-voor tonen. Misschien vraag je je dan af waarom we beginnen met dergelijke dingen.
Voor mij is dat duidelijk !
Ik wil me niet beperken tot dingen die iedereen kan, ik wil de mensen een beetje omhoog trekken, uit hen halen wat er in zit. Ik wil bekomen dat ze fier zijn op zichzelf en hun kunnen. Ik wil hebben dat ze straks die oude keukenstoel weer eens vast pakken en zich zitten af te vragen of dat eigenlijk geen mooie stoel zou zijn als ze deze eens zouden versieren...En dat ze dan ook daadwerkelijk aan de slag gaan !

Ik wil niet zo maar een hobby-clubje zijn, ik wil hen iets meegeven waarmee ze zelf kunnen bezig zijn, thuis, waarmee ze zelf mooie dingen kunnen maken voor zichzelf.

En als achterliggende reden zie ik het ook als een therapie !
Ik weet uit eigen ervaring dat je minder pijn hebt als je bezig bent. En met bezig denk ik niet aan activiteiten die je gedachteloos kunt doen, maar dingen die je helemaal benemen, waar je echt ook met je verstand moet mee bezig zijn.

Natuurlijk, als de pijn allesoverheersend is, dan lukt dit niet. Maar veel mensen die chronische pijnpatiënten zijn, weten dat de pijn er wel altijd is, maar veelal kan op de achtergrond geduwd worden door bezig te zijn. Ieder pijnpatiënt weet dat, als hij aangenaam bezoek heeft, de tijd voorbij vliegt, de pijn wat vergeten wordt, omdat je met je gedachten bij het gesprek, bij de ambiance bent. Dat is de therapeutische werking van bezoek. Welnu, bezig zijn met iets wat je beneemt en wat je graag doet, dat heeft net dezelfde werking op pijn.

Dat is mijn grote droom ! Ik wil deze heerlijke ervaring ook aan anderen geven.

Daarom staan er na deze volkskunst, ook nog andere dingen op de lijst... Ik droom er van om hen te leren beelden maken. Op een eenvoudige manier, maar hen leren te observeren, te vereenvoudigen en weer te geven.

Crea is geen minderwaardig broertje van al die dingen die Ziekenzorg doet ! Het is een volwaardige aanvulling op het pakket. Ik heb bewondering voor de mensen die een deel van hun eigen tijd op offeren om zieken te gaan bezoeken, zelfs als ze die zieken maar een beetje kennen, als buur van een simpele goeiendag en goeienavond... Ik heb enorm veel bewondering voor de mantelzorgers, die een heel stuk van hun leven opofferen voor het verzorgen van een zieke medemens. Wie zijn of haar oude moeder of vader thuis verzorgt, of een gebrekkige broer of zus, weet waarover ik praat. Ik heb bewondering voor alles wat een mens doet voor zijn medemensen.
En ik geloof heel sterk in het verenigingsleven als cement van een maatschappij.
Maar daarnaast geloof ik even sterk in het belang van de creativiteit !!! Ik vind het enorm belangrijk dat de mens echt creatief bezig is, dingen maakt, dingen doet die  net buiten de gewone zaken liggen. Ik heb een hekel aan het misbruiken van het woord kunst...
Als ik die oude meubeltjes zie, die veelal in de wintermaanden, als er geen veldwerk was, werden beschilderd door de boer of de boerin, met hun grove knuisten onwennig een penseel vasthoudend, zoekend naar een manier om die roos er te laten uitzien als een roos... dan zie ik kunst ! Het gaat hem immers niet om opleiding, het gaat hem niet om technische vaardigheid, het gaat er hem om dat zij hun gevoel voor schoonheid lieten spreken.

En denk er niet te min over ! In de geschiedenis is wat nu kitsch wordt genoemd ooit kunst genoemd, en wat nu duur verkocht wordt op antiekbeurzen is wellicht ooit verguisd en verwezen naar een stoffige zolder ! Eén van de werken van Vincent Van Gogh werd ontdekt in een kippenhok ! Het had jaren dienst gedaan om 's nachts de uitloop van de kippen af te dekken...

Het idee van schoonheid, dat is UW idee, niet dat wat je wordt opgedrongen door media of critici...  Het is niet uw smaak omdat Hoet het mooi zegt te zijn !

Als jij het graag ziet, dan IS het ook mooi, zelfs al zou je helemaal alleen staan met je mening.
Als kunst de aller individueelste expressie is van de aller individueelste emotie, dan is uw ervaring van mooi-zijn dat ook !

tot de volgende ?

Een tevreden mens...

Ja, ik ben content !
Ik heb voor het eerst eens een lang verhaal "gepleegd", en het lukte wonderwel. Toen zelfs onze pastoor er voor in zijn pen klom, zag ik mijn lezersaantal plots verdubbelen. Merci Meneer pastoor!

Maar ook zonder dat feit zag ik een hoger lezerstal dan voorheen. Het lijkt er dus op, dat vervolgverhalen inderdaad een beetje dwingen om verder te lezen.

En ik heb eindelijk ook het gevoel dat ik, mocht ik dat willen, en mocht ik een leuk onderwerp vinden, ik ook wel een boekje zou kunnen schrijven. Velen hadden me dat al gezegd, maar het is een grote stap om van een kort stukje, de stap te maken naar een langer verhaal.

Ik heb niet gewerkt volgens het boekje... Ik heb niet eerst netjes een schema opgemaakt, niet eerst de volledige draad van het verhaal uitgestippeld, nee, ik had gewoon een globaal beeld in mijn hoofd, en ieder hoofdstukje was ook voor mij weer een beetje zoeken. Met uitzondering van het eerste en het laatste, die stonden ongeveer vast. Ongeveer, want alleen de start en het einddoel stonden vast, niet de manier van het beschrijven.

Maar ik vond het heerlijk... En het kwam uit de grond van mijn hart. Ik heb het er inderdaad moeilijk mee, dat heel het fundament van onze maatschappij nu ondergraven wordt, zonder dat er echter een plaatsvervanger opduikt. En ik heb de kerk als voorbeeld gebruikt, omdat de kerk wellicht het meest geviseerde is. Maar ik kon net zo goed de vakbonden nemen.
Er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt te stellen dat kerk, vakbonden en andere organisaties die het maatschappelijke leven richting gaven, vrij te pleiten van zonden. Maar wij zouden zeggen: Hoge bomen vangen veel wind... Of om het eens te zeggen met een mooiere uitdrukking die ik ergens las: Mensen werpen alleen met stenen en stokken naar bomen die vruchten dragen, naar bomen die geen vruchten dragen werpt men geen stenen...

Maar het lijkt momenteel wel mode om alles te verguizen. De wetgever probeert dat dan op te vangen met steeds meer betuttelende wetten, tot en met de GAS-boetes, waarmee ze helemaal de hoofdvogel hebben afgeschoten.

Ik heb in enkele vorige stukjes al gesteld, dat het vroeger anders ging... En ik gaf het voorbeeld van de Rijkswacht. De Rijkswacht was in ons land in feite een onderdeel van het leger, en dus golden er ook de specifieke wetten van het leger. Als een rijkswachter iets had mispeuterd, dan werd hij voor het militair gerecht gehaald, en daar, in besloten kamer, zonder pers, zonder publiek, werd hij gestraft, en het was zo dat de straffen daar meestal een stuk strenger waren dan in de burgerlijke procedure het geval zou zijn.

Dat was ook logisch, ze hadden een voorbeeld-functie, en als ze dat schonden dan schonden ze het imago van de Rijkswacht als geheel.
Het was in besloten kamer, onder meer om te vermijden dat fouten, tekortkomingen niet zouden bekend worden, en het imago van het korps zou bewaard blijven...

Ik vind dat geen slecht systeem, in ieder geval beter dan de "openheid" die ze nu prediken. Want in werkelijkheid is dat geen openheid, maar sensatiezucht, en afbreek-mentaliteit. Men gaat zelfs niet eens de misdaad belichten, maar wel het feit dat de misdaad is begaan door een priester, door een politieagent, door een vakbondsleider...  Kortom, het is voor iedereen die aandachtig leest en luistert, zonneklaar dat het hem niet gaat over de misdaad, maar over de dader en vooral over de organisatie die de fout heeft begaan.  Meer zelfs, dat men vroeger de was deed in eigen midden, wordt nu verweten en voorgesteld alsof er helemaal geen sanctie was.

Ik heb het niet zo op die vorm van openheid. En ik zou willen dat men vanuit de organisaties een duidelijk stelt dat er wel degelijk inwendige procedures waren, en dat die niet van de poes waren. Natuurlijk gaat het er op een andere manier dan in een burgerlijke rechtbank, maar daarom niet minder hard. Ik heb feiten meegemaakt waar men zou van schrikken, maar steeds werden deze feiten intern gehouden, men wou niet dat de betrokkene, en zijn gezin en de organisatie het slachtoffer zou worden van de daden.

In de kerk weet ik niet hoe ze het deden, maar ik ben er van overtuigd dat zij op een soortgelijke manier te werk gingen. En steeds kwam daarbij ook als eerste het feit dat men de organisatie wou "rein" houden. Was dat verkeerd ? Ik meen van niet. Natuurlijk had men gevallen waar de dader herviel in het kwaad, en dat zal in alle organisaties het geval zijn geweest, dus ook in de kerk. En in de vakbond kon men zo iemand verwijderen uit de organisatie, in de kerk ging dat, door het sacramentele, niet zo makkelijk, en hoe minder geestelijken men had, hoe groter de druk was om steeds weer nieuwe kansen te bieden. Dat was wellicht fout, maar je kunt dat ook maar achteraf vast stellen.

Als we uitgaan van een vermoeden, van een kans op, dan zijn we als maatschappij wel heel verkeerd bezig. Ik zie dan voor mijn ogen een maatschappij, waar men de mens screent, en als daaruit blijkt dat er een neiging tot diefstal bestaat, men deze mens gewoon opsluit, uit de maatschappij verwijdert als preventieve maatregel. (Mocht men de man die een stylo van het werk mee brengt naar huis bekijken als een mogelijke "dief", dan zouden er wellicht heel veel preventief moeten worden opgesloten.)

Toch is het voorbeeld van de stylo niet helemaal zonder betekenis, we vinden het steeds minder erg. En vandaag de dag ligt geen mens er nog van wakker een stylo mee te nemen naar huis.

En ergens is dat een bewijs hoe rekbaar ons geweten wordt.

De normen vervagen.
De handhavers van de orde liggen onder vuur.
Ik denk dat we ons toch eens eventjes moeten gaan beraden !

tot de volgende ?

Angelo Het einde - Het begin

Plots was het allemaal uit.
Een of enkele reporters waren nieuwsgierig geworden, waarom zij nooit zelf ergens iets konden mee maken van Angelo, en waren een onderzoek gestart naar de feiten achter het verhaal... Uiteindelijk bleek dat een viertal journalisten van diverse krantengroepen, samen met enkele nerds inzake photoshoppen en het maken van fake-filmpjes, de boel volledig hadden geënsceneerd.

Er was nooit een kleine Angelo, en alhoewel er in het land enkele agenten waren met de naam Vansteenkiste, was er geen een die betrokken was in het gebeuren. Er was ook nooit een specifiek Universitair Ziekenhuis genoemd, en de vage foto's uit het lab waren blijkbaar van buitenlandse origine.

Het grote nieuws van de dag was uiteraard het interview met de daders...

Het bleek dat zij het moe waren dat de kerk of de kerken, de religies, de laatste tijd alleen maar op een negatieve manier in de pers verschenen, en zij vonden dat dit eens anders moest. Dat de kerk ook eens op een andere manier mocht belicht worden. Dat de religie wel degelijk antwoorden bood, ook al leken die veelal niet echt goed uit de verf te komen in het gewone dagdagelijkse bestaan. Zij wilden iets los weken, wilden de religies doen reageren...

Gek genoeg was het verhaal op een gegeven moment een eigen leven gaan leiden... In diverse Universitaire ziekenhuizen was het vertrouwen blijkbaar gegroeid, en was er een veel positievere instelling bij de mensen, waardoor er ook betere en vlottere genezingen kwamen. In de kerken waren er plots mensen die het aandurfden vragen te stellen... En er kwamen verhalen in de pers die niet van de vier journalisten kwamen, verhalen die duidelijk niet voorbereid waren...

Daarover gevraagd verklaarden de journalisten dat dit wel een beetje hun bedoeling was geweest... Eentje verklaarde: " Kijk, de laatste tijd komt de religie, de kerk niet meer in het nieuws, tenzij door schandaaltjes of door zaken die eigenlijk alleen negatief werken voor de religie. En daar die verhaaltjes nooit de kans bieden op weerwerk of antwoord, blijven de mensen met vragen zitten en wordt de religie stelselmatig ondergraven.
Als vroeger de mensen met een vraag zaten inzake religie, dan wisten ze dat ze wel eens de kans kregen daar over te praten, de parochiepriester kwam immers wel minstens ieder jaar op bezoek. Maar de maatschappij veranderde, beide partners gingen werken, waren minder bereikbaar voor de parochiepriester. Ondertussen steeg de welvaart, groeide de kennis en leek het wel of religie geen antwoord meer bood, maar alleen iets was om plechtigheden in het leven net dat tikkeltje meer te geven.
Mensen hebben steeds minder echt contact met elkaar, nog even en ze gaan sms-jes uitwisselen terwijl ze naast elkaar op één bank zitten in het park.
Het gebrek aan echt contact tussen de mensen en tussen de religie en de mensen was een gedroomde kans voor vijanden van de religie, om een grootscheepse aanval in te zetten.
Die aanval op een gevestigde instelling is en was maar de eerste in de rij... We zien nu krek hetzelfde gebeuren tegen de vakbonden, waar ook het rechtstreeks contact tussen vakbond en leden steeds meer weg valt. En we voelen nu al dat straks de mutualiteiten ook aan de beurt komen, de eerste signalen zijn al zichtbaar.
Wij vrezen voor een maatschappij zonder skelet. Want de gevestigde instellingen, de religie, de vakbonden, de mutualiteiten, zijn de kapstokken waaraan het maatschappelijke leven vast hangt. Als men straks politie en regeringen, besturen ook nog afbreekt, dan komen wij tot een volledige wanorde, of -minstens even erg - een totalitair regime.
Wij wensen dat niet. Wij denken dat het skelet waaraan onze maatschappij is gegroeid tot wat het nu is, een goed skelet is. Er kunnen best hier en daar een operatief ingrijpen nodig zijn, een nieuwe heup of een nieuwe knie moeten geplaatst worden, maar het blijft een goede houvast, die we niet zo maar kunnen verwerpen. Zeker niet als er geen passend vervangen skelet is.

Er is nog nooit en nog nooit met zoveel mensen onderling contact geweest als nu, via sociale netwerken, smartphones, computers en zo meer... En er in nog nooit minder echt contact geweest tussen de mensen. Nog nooit was er zoveel eenzaamheid.

Wij hebben willen bekomen, dat de noodzaak van echt contact er weer komt. Dat het skelet weer aanvaard wordt en vast gegrepen wordt als houvast voor de maatschappij. En één van de middelen die wij daar toe zagen is bekomen dat er weer gesproken wordt tussen kerk en gelovigen. Het feit dat een pastoor in de pen vliegt om te reageren tegen een uitspraak van een Angelo uit het volk, bewijst dat er bij het volk misverstanden heersen, en dat er net zo goed bij de kerk een onbegrip is ten opzichte van wat de mensen denken, voelen, menen. Je moest eens in de herberg gaan luisteren naar de reacties toen een Helmuth Lotti zijn kerkelijk huwelijk mocht overdoen met een nieuwe echtgenote...

Vroeger bleven die dingen allemaal beperkt in omvang. Niemand zou het weten, buiten de dichte entourage, maar nu zijn alle zaken behorend tot het gemeengoed. Nu moet je als organisatie, als kerk, voortdurend je zelf verantwoorden wil je je positie behouden. Zeker gedurende deze tijd, waar men voortdurend alles wat gevestigd is wil ondergraven.

Waar vroeger de schandalen niet verder gingen dan het dorp, gaan ze nu de wereld rond. En ze worden veelal veel breder en veel smeuïger uitgesmeerd dan ze in werkelijkheid beteken.

Die zaken kun je niet negeren. Je moet je niet alleen voortdurend verantwoorden als instelling ! Het is noodzakelijk dat je ook in de aanval gaat !
Je moet je leerstellingen weer verkondigen, duidelijk maken, je moet je bewijzen.

Ik geloof nooit dat bij het ontstaan van de kerk, alles groeide rond een pastoor die een keer per week een homilie gaf ! Nee, hij moest de mensen overtuigen ! Noem het bekeren of noem het overtuigen, dat doet er niet toe. We zitten midden in een tijd waarin zelfs de katholieken in het rijke westen, in ons zo katholieke Vlaanderen, niet meer echt geloven.
De pastoors moeten weer aan overtuigingswerk doen.
Ik neem aan dat ze, gezien hun veel kleinere aantal dan vroeger, dat niet meer meer kunnen doen in rechtstreeks contact, van huis naar huis, maar ze kunnen wel aanwezig zijn waar de mensen ook bijeen zijn. Ze kunnen weer, net als vroeger het woord richten tot de mensen, hen iets meegeven om over na te denken, om steun te geven... Ze moeten weer overtuigen !
In de kerk bereiken ze alleen diegenen die de oude overtuiging nog hebben, of nog vasthangen aan oude gewoonten. Ze moeten weer naar de mens toe.
Wij hebben dit naar de kerk toe geschreven, maar we konden net zo goed een dergelijk epos hebben gecreëerd over de vakbonden... Ook zij moeten zich bewust zijn dat ze terug de mens op de werkvloer moeten gaan benaderen, dat zij zich weer moeten gaan bewijzen. Ook in deze steeds sneller evoluerende maatschappij...

De reporter zweeg... en aanwezige journalisten zwegen ook... nadenkend.

Ik, heb dit verhaal niet zomaar geschreven.
Het is ook een persoonlijke wanhoopskreet.
Ook ik voel het skelet van de maatschappij in elkaar storten.
Ook ik zoek naar het houvast van vroeger, van toen alles nog veel simpeler was. En ik denk dat het alleen terug kan komen als het zich aanpast aan de nieuwe maatschappij...

Daarom hoop ik dat dit verhaal niet het einde is van Angelo, maar het begin...

tot de volgende ?

Angelo - Hoofdstuk 5

Langzaam begon het gerucht zich te verspreiden, dat Angelo in de gebedsdiensten van verschillende religies niet alleen aanwezig was, maar dat hij zich ook roerde. Meer zelfs, hij nam hier en daar het woord, tot ontsteltenis van de aanwezigen, want in de meeste religies is er een aangestelde om het woord te voeren, een pastoor, een dominee, een priester, een rabbijn, een imam of hoe ze allemaal in al die verscheidene religies heetten...

Soms werd hij hardhandig buiten gezet, soms kwam het tot een boeiende discussie, soms haalde hij velen over tot zijn standpunten.

Van enkele kreeg ik uitgebreid verslag. Ik excuseer me dat dit uitsluitend gaat over erediensten in de katholieke kerken, maar ik kom nu eenmaal uit dat nest, en zowat al mijn kennissen en vrienden komen uit dat nest, zoals bijna iedereen in Vlaanderen...

In een kleine parochie ergens diep in West Vlaanderen, in een klein kerkje, waar een tweehonderd aanwezigen waren, verhief Angelo (tenminste wij vermoeden dat het Angelo was) het woord...

Het was na de homilie, op het moment dat de priester terug naar het altaar wou stappen...
"Mijnheer pastoor !, klopt het dat een vrouw die uit de echt is gescheiden niet meer ter communie mag gaan?" De pastoor, een oudere minzame man, keek eerst verrast op, maar glimlachte dan minzaam: " Jonge man (voor de pastoor was bijna iedereen "jong"), het is niet de gewoonte dat men de diest onderbreekt. "Dat weet ik, Heer Pastoor, en ik verontschuldig me hiervoor, maar is het juist dat een gescheiden niet meer ter communie mag gaan?"
De pastoor probeerde nog de man te sussen met te beloven dat hij met de man zou spreken, onmiddellijk na de dienst, maar de man hield vol dat hij de vraag niet voor zichzelf stelde, maar voor de ganse gemeenschap...
Eerst een beetje aarzelend, besloot de pastoor dan toch maar te antwoorden, misschien was hij er zo vlugger vanaf. "Ja, mijn zoon, dat is zo." Maar mijnheer pastoor, dat is toch regelrecht in tegenspraak met het evangelie ? Kijk, je vind niet zo veel plaatsen in het evangelie waar specifieke zonden besproken worden, maar dat is er net een ! Men wou een overspelige vrouw stenigen, we mogen rustig veronderstellen, dat in een dorpsgemeenschap, de menigte pas zou overgaan tot een publieke tuchtiging, als de echtgenoot haar had buiten gesmeten. We spreken hier dus van een duidelijk scheiding, met duidelijke schuld bij de vrouw... en toch hield de Heer de massa tegen met "Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen !", en niet alleen dat, het verhaal gaat verder ! De Heer veroordeelde de vrouw niet, hij vergaf haar, en sprak: "Ga heen, en zondig niet meer". Hij vergaf ze niet alleen, maar gaf haar ook de goede raad naar een ander gehucht te verhuizen, ga heen, en daar het leven opnieuw op te nemen, zonder te zondigen...
Waarom passen jullie dan het woord van de Heer niet toe ?

Het was naar het scheen doodstil in het kerkje... De pastoor zweeg en bleef sprakeloos staan. Nu en dan hief hij de handen op, als wou hij iets gaan zeggen, maar dan liet hij ze weer zakken...

Ik hoorde nog een ander verslag, maar dat hoorde ik niet rechtstreeks van iemand die het heeft meegemaakt, dus kan ik niet instaan voor de juistheid er van... Je weet immers hoe het gaat met verder vertellen, hier valt er wat weg, daar komt er een woordje bij... Toch wil ik het niet nalaten het u mee te delen, omdat het mij belangrijk lijkt in dit verhaal over Angelo, je weet nog wel, het kleine engeltje...

Daar zou de discussie gegaan zijn over woorden, punten en komma's... De letterlijke toepassing van de teksten, zowel die van het evangelie als de voorschriften van de Kerk... Angelo ging daar fel tegenin, en verwees er naar, dat de Heer, in het Evangelie slechts een paar keer zijn wrevel had geuit over bepaalde groepen van mensen, namelijk de kooplui in de tempel en de farizeeën...
En de Farizeeën, die verweet hij net dat ze zich vast pinden op teksten, op punten en komma's en niet op de geest van de voorschriften. Hij verweet hen dat ze witgekalkte graven waren, wij zouden zeggen van boven blinken en van onder stinken...
Maar uiteindelijk deed de kerk net hetzelfde, meer zelfs, schreef nog steeds meer en meer wetten voor, en gaf het uit eigen macht, de draagkracht van onverbrekelijke wet, van dogma en dies meer.
En dat terwijl het heel duidelijk is, dat de heer vijand was van al die strikte wetten, van al die woordenwijsheid. Uiteindelijk zei hij dat "Bovenal bemin één God, en je naaste als je zelf" de volledige wet was, en al wat er over kon verteld worden afhing van die éne tekst, dat éne begrip: Bovenal bemin God, en bemin je naaste zoals je jezelf bemint"... Al de rest is aanvulling, omschrijving.

Als we dus oordelen over wetten en voorschriften, dan moeten wij die wetten en voorschriften bekijken van uit dat standpunt. Want dat is het standpunt waaraan alle vast hangt.
De discussie werd niet tot het einde gevoerd, want de pastoor had zijn GSM gepakt, en de politie gebeld. En halverwege een zin stopte Angelo zijn betoog, en verliet de kerk, een minuutje voor de politie verscheen.

Maar het moge duidelijk zijn, dat in beide gevallen, Angelo de houding van de Kerk afkeurde, en steeds weer terug greep naar de oorspronkelijke woorden, de oorspronkelijke geest van het Evangelie. Ik hoorde dat hij dat ook deed bij de Hindoe's, de Joden, de Jaïnisten, de Moslims, en bij al die andere religies die je in ons landje kunt tegenkomen... Voortdurend wees hij er op dat de grondteksten veel milder waren dan wat er gepredikt werd door de Priesters, Rabbijnen, dominees, Imams en dies meer. Wees er op dat de Kerken als instellingen hun invloed hadden uitgebreid met Macht en Invloed in plaats van met geloof en beleving...

Morgen geven we nog een paar van Angelo's opmerkelijke tussenkomsten...

tot morgen.