creativiteit

Zondag op Nederland 2 een uitzending over creativiteit, met de stellige belofte dat je kunt leren creatief te zijn... Ikke dus kijken, want creativiteit dat staat bij mij op het hoogste schavotje...
Ik zag een heleboel wetenschappelijke uitleg, over hoe je rechterhersenhelft in feit de creativiteit herbergde, en dat je dus best met je linker oog, linkeroor kunt waarnemen om de creativiteit te stimuleren.
Ach, nu WEET ik het dus !
Met mijn rechteroog zie ik maar half, dus kijk ik, noodgedwongen met mijn linkeroog.
Dus:
Dat je quasi dagelijks met een blog van mij bent opgescheept, dat heb je te danken aan een slecht rechteroog...
't Is maar dat je het weet.
Maar het programma was echt niet wat ik er van verwachtte... Een vervelende semi-wetenschappelijke exposé die in feite misschien kon dienen als een inleiding voor een cursus creativiteit, als dat dan ook kan aangeleerd worden... Iets wat ik betwijfel. Je kunt het wellicht stimuleren, wat aanscherpen, trainen, maar als het er niet is, zal het ook niet ontwikkelen.
Een beetje zoals gymnastiek, iedereen heeft er deugd van, maar je kunt turnen tot je een ons weegt, als je geen aanleg hebt, dan wordt je nooit kampioen.

Is dat erg ?
Nee, net zoals turnen voor iedereen een winst brengt inzake gezondheid en lichamelijke fitheid, zo is creativiteit dat voor de hersenen. Want creatief zijn is voornamelijk een denkproces, waarbij je verbanden legt die niet altijd logisch lijken, maar die toch resultaat geven. Je kunt creativiteit oefenen door die soort vraagstukjes die je vragen: vorm door het verleggen van drie stokjes een ster, je kent die dingen wel.
Maar dan zit ik me af te vragen: "Is dat nu creativiteit?"
Ja, op een zin wel, denken buiten het vakje om.
Maar als ik denk aan creativiteit, dan denk ik veeleer aan kunst in zijn breedste vorm.
Toch kan er een link zijn, een heel interessante link zelfs, waarbij je gewone dagdagelijkse voorwerpen plots gaat zien als onderdeel van een creatie die niet te maken heeft met het voorwerp op zich. Denk bijvoorbeeld aan Pablo Picasso die van een fietszadel en een stuur van een koersfiets een stierenkop maakte, die dan ook niet alleen mooi was, maar iedereen raakte door zijn eenvoud en originaliteit.
Dit kun je, naar mijn gevoel stimuleren, door bijvoorbeeld jongeren een stuk vaderland te laten opruimen, en alle zwerfvuil te verzamelen. Van dat zwerfvuil moeten ze dan een "ding" maken. Het hoeft niet persé een bestaand ding te zijn, het kan ook een mooie vorm zijn.

Ik heb dat nog gedaan in mijn studententijd, en daar kwamen best leuke dingen uit.
Je kunt ook een groot blad papier nemen, laat drie kinderen daar elk om beurt een lijn op tekenen, zonder dat zij weten waartoe dit gaat dienen.
Nadien moeten ze in kleine groepjes "hun" blad bestuderen, en zien wat ze zien als mogelijke tekening in die lijnen. (Sluit vissen bv uit), en dan moeten ze dit voorwerp dan ook verwezenlijken waarbij de drie lijnen zichtbaar blijven (bv door de lijnen in een ander kleur te zetten).

Op die manier leren ze ook buiten het vakje denken, maar meer op een kunst-creatieve manier...

Maar hieruit blijkt wel, dat creativiteit in de wetenschap en in de kunst ergens een band heeft. Ze komen blijkbaar ook uit hetzelfde hersengedeelte...

Maar echt, dat ik nu weet waar in de hersenen mijn creativiteit zit, dat stimulering van de linkse waarnemingen (oog, gevoel, gehoor) hierbij rechtstreekser in contact is met die plaats in de hersenen kan me misschien helpen, maar als ik heel de tijd moet staan denken (links bekijken, links luisteren) dan denk ik dat dit fnuikend zal werken... Ik zal het dus maar houden op werken met mijn goed oog, en dat is het linkse...

Normaliter moet ik morgen naar de academie, maar mijn auto moet binnen voor het groot onderhoud (nieuwe distributieriem, wat dat ook mag wezen)... En dus ben ik mijn auto een paar dagen kwijt...

In al mijn creativiteit heb ik geen andere mogelijkheid om er te geraken, er is geen openbaar vervoer naartoe, en bovendien kan ik zo niet met mijn koffer rondzeulen met al mijn gerief in. Ik geef toe dat er wellicht niemand is met zoveel materiaal als ik, maar op dat gebied ben ik gepassionneerd, ik wil voor wat ik doe het juiste gerei en het gemakkelijkste...
Mijn creativiteit is dus niet alleen gebonden aan één hersenhelft, maar ook aan het goede gerief..
djudedju

tot de volgende ?

Verrassing

Gisteren zijn we naar Burst geweest, naar de rommelmarkt. Burst heeft een behoorlijk grote rommelmarkt, en soms vind je dan wel eens iets, iets verrassends...

Tegenwoordig kopen we maar heel zelden iets... We zoeken ook niet bepaald iets. We kijken gewoon, of er soms nog iets ligt dat bij onze verzamelingen past, of iets wat nuttig of handig is voor onze verzamelingen, of voor Crea van Ziekenzorg.

We reden dus gisterenmorgen naar Burst, en wonder boven wonder vonden we een plaatsje dicht bij de markt. We hebben daar nog nooit zo dicht gestaan als nu. We wandelden naar de markt, en dan langs de markt, hier en daar een babbel met een verkoper die we kennen... Kortom, een uitstap zoals we bijna iedere week kennen. Plots zag ik op de grond een hoopje wandelstokken liggen. Toch eens kijken, wie weet zit er iets moois tussen... En bingo !

Eerst dacht ik dat het een paraplu was, die volledig in een houten schede zat, maar niets van dat ! Het was een echte originele wapenstok. Met veel goede wil lijkt het op een wandelstok, er zelfs een kenmerkend voetje aan, net zoals bij alle oude wandelstokken, maar de knop is echt niet geschikt om er op te steunen tijdens het wandelen, ook al is het uit koper en opvallend in het geheel.

Ik nam het ding op, en zag meteen dat het een wapenstok was, eventjes geprobeerd of ik het nog open kreeg, want veel van die dingen zijn vastgeroest, of zijn doorgeroest, zodat er alleen een stukje rest van het wapengedeelte. Maar hier, ook al was het rapier roest, het was volledig ! En de punt is nog steeds zo scherp dat je je zou kunnen kwetsen als je niet voorzichtig waart in het voelen ! De meeste van de moderne wandel-wapen-stokken hebben een plat, bijna mesvormige sabel, de oude zijn meestal veel zwaarder, zijn dikker van metaal, hebben geen snede, maar wel een behoorlijk scherpe punt, en zijn dus zuiver steekwapen. Het exemplaar dat ik nu heb, is ook van dat type, zuiver steekwapen.

Eens horen naar de prijs... Het viel reuze mee, de man wist waarschijnlijk niet dat die dingen niet zo vaak te zien zijn ! Toch nog eens afgeboden, en ook dat lukte...

Ik ben nu dus de fiere bezitter van een echte originele wapenstok ! Een stok met een beetje schamele ornamenten, maar die dus nooit echt diende als wandelstok, maar zuiver als wapenstok. Je houdt een dergelijke stok onder de arm, zoals een officierenstok...

Ik heb een heleboel wandelstokken die ook een wapen bevatten, sommige ook heel oud, maar een echte wapenstok, die alleen wapen is, dat had ik nog niet. Het is geen pronkstuk in de zin van schitterend afgewerkt, maar het is een wapenstok, een oud stuk. Het is geen verborgen wapen. De vorm verraadt duidelijk dat het een handvat is en een schede. Het moest wellicht duidelijk maken dat de man gewapend was, zodat het hopelijk nooit tot een treffen kwam... Of heeft het misschien toch ooit gediend ? Dat zal wel een vraag blijven.

Ik ben in ieder geval heel blij met die uitbreiding van mijn verzameling, al is het dan ook niet echt een wandelstok...

Toen ik probeerde het ding tussen de andere wandelstokken te plaatsen, zegden we allebei  "We gaan ze eens moeten uit nemen, en allemaal weer eens netjes plaatsen... Het is gek, maar die dingen schuiven wat, en zitten dan scheef. Mochten ze allemaal naar de zelfde kant schuiven, dan zou het niet erg zijn, maar ze schuiven blijkbaar elk zijn eigen richting uit, en dan moet je zoeken hoe je er nog een stok tussen krijgt... Ik ga in de bodem dus latjes nagelen, zodat het schuiven verhinderd of toch minstens beperkt wordt...

En ondertussen alle stokken met metalen handvatten netjes weer oppoetsen... Zijn we enkele uurtjes zoet...

Weet je, dan ga ik ook eens tellen hoeveel stokken er nu al zijn... een stuk boven de honderd, dat is zeker, maar hoeveel precies ?

tot de volgende ?

Ja.... nee... ja... Nee !

Wat hebben ze gezegd op het weerbericht?
Dat het gaat regenen, is het nog niet bezig ?
Nee, alles ligt droog.
Gaan we dan naar de rommelmarkt ?
Ik ga eens kijken op de computer naar buienradar...
....
Ze geven maar heel weinig regen, wellicht wat gedruppel...
Wat gaan we doen?
Gij moogt kiezen.
Awel, dan gaan we !
Ok !
GPS gezocht, de auto uit de garage gereden, op straat gezet, de GPS op locatie...
Twee kilometer verder beginnen kleine spatjes op de voorruit te vallen...
Zouden we niet beter terug keren?
Mmmm !
Eerste zijweg ingeslagen, naar Volkegem, gekeerd op een inrit en terug huiswaarts
Het regende al weer niet meer....

De buienradar op mijn computer springt van 53 minuten op 95 minuten...
djudedju
Als het nu niet regent, dan dreigt er onweer binnen in huis. Allee, dat is sterk overdreven, maar ik zal toch wel eens mogen horen: We hadden toch beter door gereden...

Kijk, en dan vraagt een mens zich af, waarom ieder gesprek in ons Belgenland begint met het weer...

Ach, we hebben al heel veel rommelmarkten gezien, daar voor hoeven we het niet meer te doen. Als we naar de rommelmarkt gaan, dan gaan we vooral voor de uitstap, voor de babbels, voor de uitstap. Maar als het regent, of zelfs maar motregent, dan is er op de rommelmarkt niets te beleven. De kraampjes beschermen hun waren met een groot vel plastic, en je ziet amper dat er iets onder zit, en een babbel kan er ook niet echt meer af, ze staan onder een paraplu wat bits te kijken, of zitten in hun wagen.

Je wandelt dan in de regen langs eindeloze rijen niets.
daar heb je ook niets aan...

Dan is het beter thuis te blijven, en je wat onledig te houden op de computer. Straks gaan we dan ook nog eens het aquarium kuisen, want ik hoor de filter, en dat wijst er op dat hij het straks laat afweten.
... en zo zal de dag ook weer voorbij zijn.
Op TV zal het toch weer maar koers zijn (Ik heb de stellige indruk dat de zenders betaald worden om dat te willen uitzenden !). Voor mij is dat niet erg, ik kijk toch zelden TV, maar voor Anny is dat erg, zij combineert graag de rust met wat TV.
En zo is TV het tweede gespreksthema in ons land.
En steevast gaat het zo:
" 't Is weer niets op TV" of " 't was weer niet op TV"
Heel zelden eens "Heb je dit of dat gezien ?"
Het ergste vind het als Anny na een uur of zelfs iets langer opstaat uit de zetel en zegt: " 't Was weer niets op TV"... Wat zit ze daar dan naar dat ding te kijken?
Als het mij niet aanstaat (meestal), dan pak ik een boek, een kruiswoordraadsel of een sudoku, en dan kijk ik alleen eens op, als ik iets hoor wat me intrigeert...

... en ergens heb ik wel wat heimwee naar de tijd dat we geen TV hadden, en gezellig zaten te spelen met de kaart (of in die tijd met elkaar).. Maar die dingen zijn onherroepelijk voorbij. Als je nu zegt gaan we eens kaarten? dan is Pffft het antwoord. Kaarten is blijkbaar nog vervelender dan de TV ?

Soms heb ik de indruk dat "Het Bestel" "De Maatschappij" ons leven steeds meer van buitenaf regelt. Je moet eens buiten kijken rond het uur van het avondnieuws op TV... Je kunt wellicht rustig in je blootje buiten lopen, geen mens die het zal zien. Iedereen zit obligaat naar die lichtbak te kijken... En een lichtbak dat was vroeger iets waarmee de stroper konijnen lokte om ze te kunnen afschieten... Nu is de moderne lichtbak het middel waarmee "Het Bestel" de mensen dirigeert in die of deze richting... Soms lukt het net niet en moet een Cameron vaststellen dat de Britten deze keer niet met ogen open in een zinloze oorlog trappen... Maar dat is héél uitzonderlijk ! Meestal zit de massa al te knikken voor de vraag gesteld is...

Je hebt tegenwoordig dan ook heel weinig originele gedachten.
En dat in de academie zo veel mensen zitten om te leren creatief te zijn, dat is gewoon een bijna lichamelijke dwang om te herstellen van het feit dat we steeds op het vooropgestelde lijntje moeten lopen...
Hé, wordt wakker !
Denk eens zelf !

...
Ach, ik zie het al, het lukt niet meer
djudedju


tot de volgende ?

Barbecueueueueueue !

Gisteren zijn we dus op bezoek gegaan bij Germain... De bedoeling was dat ik met mijn wagen tot aan Herman zou rijden, en dan zou Herman ons meevoeren tot bij Germain.... Zo was het haalbaar voor mij, en zouden we toch nog eens bij Germain geraken...

Maar ik kreeg al heel snel een telefoontje van Herman dat hij ons zou komen ophalen, en dat wij helemaal niet tot bij hem moesten komen... Er was geen lieveheren aan, hij zou rijden, voor hem was rijden niets, hij deed dat graag... Dus zaten wij gisteren opgetut en net te wachten op Herman en zijn eega... Stipt op de afgesproken tijd waren ze daar... Ondanks het feit dat er wat mist hing, maar volgens Herman viel dat allemaal best mee...

Herman is inderdaad een heel goed chauffeur, die met een heel vaste hand rijdt. Alleen was ik niet gerust op de momenten dat hij tijdens het manoeuvreren soms - naar mijn gevoel- wel soms heel kort op de voorganger reed... Maar ja, iedereen heeft zijn gewoontes, en als ik bij Bart zit, maak ik steeds diezelfde opmerking, dus zal het wel aan mij liggen zeker ?

Gistel is verschrikkelijk veranderd sinds de tijd dat ik daar laatst ban geweest, en de straat waar Germain woont is niet meer te herkennen !

Gistel

Abdij "Ten Putte"

Sinte Godelieve bedevaartsoord

We gingen buiten zitten het was goed weer, en we konden maar genieten van het heerlijke zonnteje, en ondertussen zou Germain de barbecue aanmaken. Het toestel van Germain lijkt me eigenlijk best handig, je stopt wat verfrommelde kranten in de buis die meteen ook de voet is van het toestel, steekt die in brand, en de vlammen gaan door een rooster de houtskool aanmaken. Volgens Germain werkt dat gewoonlijk perfect. Ik kan dat geloven, het lijkt me logisch. Maar... er was geen lovertje wind, geen blad bewoog, en dus brandden de kranten heel zacht op, en lagen de houtskolen daar te liggen. Tot drie vier keer kranten verfommeld, in de buis gestopt, aangemaakt... Noppes. We zat en al wat te lachen en Germain te plagen. Op een moment vroeg ik hem of hij geen blaasbalg had of zoiets, om wat wind te maken. Nee, dat had hij niet. Neem dan een haardroger riedt ik hem aan. Zo gezegd, zo gedaan... En werkelijk, met de haardroger op laagste stand en koude lucht begonnen de kolen al heel vlug netjes te gloeien... Plots viel de haardroger stil. Ik dacht dat het was omdat de motor warm gelopen was, en sommige toestellen vallen dan automatisch stil tot ze weer koud genoeg zijn...tot Anny plots zag dat de stekker uit het stopcontact was gevallen. Herman zei dat hij wist dat Germain zuinig was, maar dat hij probeerde een föhn te doen werken zonder "elektriek" ...

Het is mij al eerder opgevallen dat er twee soorten van barbecue-ers zijn... Als wij hier thuis een barbecue doen, dan begin ik al heel tijdig te bakken, en als een soort vlees gebakken is, dan gaat het in een schotel, die overdekt met folie op de kant van de barbecue warm wordt gehouden, en bak ik de volgende "laag"... En dan gaan we pas eten als alles klaar is, en we hoogstens nog eens iets moeten wat bij warmen. Anderen bakken een soort vlees, gaan eten, terwijl de tweede soort net op de BBQ ligt. Op die manier eet je veel rustiger, gang na gang om het eens culinair uit te drukken. Het nadeel is dat de "bakker" van dienst wat meer van tafel moet, en eigenlijk wat minder bij de gasten is.
Ik ga niet zeggen dat het ene een beter systeem is dan het andere, het is gewoon een andere manier, en beide hebben hun voordelen en hun nadelen.
Het was in ieder geval lekker, en zoals gewoonlijk eet een mens meer dan hij gewoon is... Om het met de woorden van ons moeder zaliger te zeggen "Zien eten, doet eten", als je in een groep zit, eet je meer dan gewoonlijk. Op een of andere manier smaakt het je beter.

Het was een heel aangename namiddag, keuvelen over de tijd van toen, over het werk van toen, over kennissen van toen... Moppen vertellen die je eigenlijk al eens hoorde, maar die zo lang geleden waren dat ze weer leuk waren.

Tot mijn verbijstering was het al na zevenen toen we weer thuis kwamen... Een heerlijke dag in goed gezelschap, wat kan een mens nog meer verlangen... En weet je wat ? Vanmorgen toen ik op de weegschaal ging staan, was er geen gram bijgekomen... Hoe kan dat ?

Vanmorgen, toen ik wakker werd, herinnerde Anny me dat ik de voordeur moest gaan open doen... Bart kwam langs, om een schepnet te halen...  Bij een collega mag hij wat vissen gaan scheppen in de overbevolkte vijver, en hij dacht meteen op zijn pa... Die heeft wel nog plaats voor wat mooie vissen... Vanavond na zijn werk gaat hij dus goudvissen vangen, en dan komt hij daar mee naar hier, voor in mijn vijver...

Het is dus wéér een heerlijke dag !

tot de volgende ?

Bijgeloof bij geloof

Nee, ik ga niet gaan beweren dat u in de verkeerde kerk zit, en dat u foute zaken gelooft... Bijna in tegendeel !
Ik ben van mening dat het enige waar het echt op aan komt, is dat je een goed mens bent, en welk geloof je daarbij helpt speelt volgens mij geen enkele rol... Maar blijkbaar zijn er overal, in alle religies, in alle sekten, in alle afscheuringen wel mensen die menen dat zij alleen het licht hebben gezien (wat me niet stoort), maar die bovendien ieder die niet het zelfde aanhangt, slecht is, en nodig bekeerd moet worden.
En nog eens nee, ik heb het hier echt niet alleen op de getuigen van Jehova...

Maar als ik het over bijgeloof heb, dan heb ik het eerder over de kleine kantjes van het geloof, kleine kantjes die we zowat overal tegenkomen, ook bij de ergste puriteinen... Ik denk daarbij aan het zout over de schouder smijten, de zwarte kat, onder een ladder lopen en dergelijke, maar ook aan het regionaliseren van het geloof...
Wat ik daarbij bedoel ? Heel simpel, ik ga hier in eigen streek blijven... We hebben hier een bedevaartsoord van de Heilige Maria te Kerselare (Edelare). Ik heb daar in wezen niets tegen, maar het lijkt mij in tegenspraak met alle religieuze logica, dat men een verplaatsing moet maken om contact te hebben met de Maagd Maria...

De moderne kapel van Kerzelare moet gestut worden !!!

Betonrot tast het gebouw aan.

Ik zie niet in waarom je niet evengoed zou kunnen bidden thuis. Waarom je zo nodig naar een bedevaartsoord moet... Voor mij is dat een milde vorm van bijgeloof. En toch...
Toch kan ook ik me niet ontdoen van de invloed die een dergelijk oord heeft op de mens en op zijn denken en zijn. Als je in een kerk of kapel vol bedevaarders zit, dan onderga je een bepaalde sfeer, een bepaalde stemming, die je helpt in het eigen bidden.
Wellicht ook van daar het idee van de kerk, van de wekelijkse bijeenkomsten of zelfs dagelijkse gebedsstonden in bepaalde religies.

Wij kijken een beetje verwonderd naar de vaste gebedstijden voor de moslims, maar eigenlijk is dat in de katholieke kerk nog niet zo lang verdwenen, denk aan Angelus, aan lof en vespers... Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het voor een groot stuk de industrialisering is die dit heeft vernietigd bij ons, en ik verwacht dan ook dat, naar gelang de industrialisering, de moslims ook steeds meer van die gewoonten zullen afwijken.

en toch...
Toch meen ik dat er van die vaste leefregel, die vaste gebedstijden, iets uit gaat, die meer is dan het gewoon lichamelijk vertoon.
Net zoals er van die bedevaartsoorden iets uitgaat, die je psyche beïnvloedt, gaat er van die dagelijkse gewoonte iets uit, wat je verbindt met de religie en zijn waarden.

Ik meen dit althans te kunnen afleiden van het feit, dat hoe minder de moderne westerling naar kerk of tempel gaat, hoe vlugger hij ook zijn religie verliest, hoe minder tijd hij investeert in de religie.

Die mannen hebben het echt niet slecht gezien met hun regelmaat en dagelijkse verplichtingen !
Het is inderdaad een binding, het is de lijm die je bindt aan het geloof.
Nee, ik wil niet alles gaan verbinden met gewoontevorming, met dagelijkse oefening, maar wat je hebt aan geloof gaat door die dagelijkse verplichtingen meer band scheppen, waar het loslaten van alle uiterlijkheden en alle verplichtingen het stuk geloof dat je hebt vlugger zal laten afzwakken.

Er is nog iets: de welvaart...
Wie het goed heeft denk minder aan religie. Wie het slecht heeft zoekt steun en troost in zijn religie.
Ons moeder zei het dikwijls: "Moest het weer oorlog zijn, de kerken liepen over..."
Ze heeft gelijk, als de mens geen oplossing vindt in zijn omgeving, dan zoekt hij het in de religie.

Daarom denk ik dat bijgeloof best een fundament van geloof kan zijn...

Tot de volgende ?

droeve dagen

Ik ben ergens de tel kwijt geraakt, maar ik heb het verschrikkelijke gevoel dat ik dit jaar zowat van de ene begrafenis naar de ander moet gaan... Natuurlijk is het niet zo erg, is het niet dagelijks, zelfs niet wekelijks, maar het zijn er toch veel te veel...
Begrafenissen waar je naar toe gaat, zijn immers begrafenissen van mensen die je kent, waar je op een of andere manier een band mee hebt... Dus is ieder van die begrafenissen ook te catalogeren als "verlies", "persoonlijk verlies"... Iemand die dus invloed heeft op ons leven.

Ik las vandaag dat men vast heeft gesteld, dat de hersenen van mensen die misbruikt werden, gepest werden, een moeilijke jeugd kenden, echt veranderd zijn. Nee, de genen zijn niet aangetast, maar op een of andere manier heeft het toch met die genen te maken, want de geest kan blijkbaar stukjes van die genen gaan overslaan, ze zijn er wel, maar in de hersenen worden de genen strakker opgerold (bij cocaïne of ander zware drugs juist slapper opgerold), waardoor ze anders gaan werken. Depressies en woede-aanvallen zijn dan normaal voor die hersenen. Kortom, wat we als kind ondergaan vormt de hersenen voor de rest van het leven. Maar het gaat verder, wat we als volwassene ondergaan vormt ook nog steeds die hersenen.

Dat maakt dat pesten, en vooral kindermisbruik eigenlijk nog veel grotere misdaden zijn, dan we nu al inschatten.

Men is nu aan het zoeken naar medicatie om dit gedrag van de hersenen, die deformatie weer te herstellen... Maar dat staat nog in de kinderschoenen, en het kan wellicht nog jaren duren voor er iets echt effectiefs op de markt komt.

Maar ook dat maakt me bang...
Het feit dat we door ons gedrag mensen kunnen tekenen voor de rest van hun leven
het feit dat drugs mensen kunnen tekenen voor de rest van hun leven
het feit dat men op zoek gaat naar medicatie die kan ingrijpen in de vorm en de werking van de hersenen...
dat maakt me echt bang !

Want het verleden heeft ons geleerd tot wat de mens in staat is, en ik acht het helemaal niet uitgesloten dat er een of ander oen van een dictator gaat liggen knutselen aan het brein van zijn onderdanen...
Er zijn er die dromen van de ideale vechtmachine
er zijn er die dromen van echt slaafse onderdanen
er zijn er die dromen van macht

en dat maakt me bang !

We zijn dus niet zo maar de vrucht van het samensmelten van de genen van onze ouders en voorouders, nee, men kan ons vormen en vervormen voor de rest van ons leven.
Weet de vader wel wat hij doet met telkens weer zijn kind uit te kafferen ?
Weet de leraar wel wat hij doet met die domme leerling maar te laten waar hij zit en zonder hem voort te doen?
Weet je wel ...

Nee, we wisten het niet. We weten het wellicht nog niet echt, dat ieder van onze daden niet alleen een impact hebben op het ogenblik, maar wellicht op de rest van het leven... Tenzij we komen tot een scheikundig gepruts aan onze hersenen om te herstellen wat we mis hebben gedaan... Of net tot een scheikundig gepruts om ons te vormen tot dociele burgers die doen wat we moeten doen en geen initiatief meer hebben...

Weet je, soms wou ik dat ik al die dingen niet wist.
dan was ik veel geruster
dan sliep ik wellicht veel beter
dan zat ik niet te wanhopen
dan zat ik niet...

tot de volgende

Keien

Ik weet niet of er nu nog steeds mensen rondlopen die geloven dat er stukken wereld bestaan, waar spontaan stenen ontstaan, stenen groeien zeg maar...
Maar ik heb er nog gekend...
En om eerlijk te zijn, ik weet niet of ik er niet toe behoor.

Ik heb de boer bezig gezien, terwijl hij over zijn veld zeulde met een mand, keien rapend. Op de ene hoek van het veld lag al een behoorlijke hoop stenen, en het zag er naar uit dat de berg nog wel veel groter zou worden. De boer klaagde dat hij ieder jaar twee, drie karren keien van zijn veld raapte, en dat er ieder jaar weer evenveel te rapen waren...
Ik hield het veld wat in de gaten, en ja, toen na de oogst het veld er brak bij lag, zag ik weer overal keien liggen...
In het voorjaar zag ik de boer niet, maar zag wel, in diezelfde hoek van het veld, weer een berg stenen liggen.
En zo ieder jaar, tot ik door van werk te veranderen, niet meer langs dit veld passeerde...

Ik weet wel dat ik eertijds een paar van die stenen heb opgeraapt, en bekeken.
Het waren niet zo'n gewone stenen, al zie je ze wel vaak op bepaalde plaatsen.
Rondgeslepen keien, die normaliter bruin zouden zijn, maar waar in de loop der eeuwen een wit laagje is op gekomen. Het lijkt wel op kalk, maar het is het niet, want het is heel hard.
Als je die keien openbreekt, dan is de kern bruinachtig-grijs, wat opalig (half doorschijnend), en soms heb je geluk en zit er midden in de steen een holte, die kleine kristallen bevat.
Momenteel zie je die stenen wel eens, netjes in een dun plakje door geslepen en gepolierd, zodat je een goed zicht hebt op het gat en de kleine kristallen.

Ik ben er haast zeker van dat je al dergelijke stenen hebt gezien, en wellicht net als ik, je zelf hebt afgevraagd hoe dat gat en hoe die kristallen binnen in die harde steen gekomen zijn.

Blijft natuurlijk de vraag waar al die stenen op dat veld telkenjare weer vandaan komen, en waarom alleen op dat veld, want op de omliggende velden zag je er wel eens een of twee, maar nooit die massa's...

Natuurlijk kan het dat daar ooit in een heel, heel ver verleden een aanspoeling van dergelijke keien was, die nadien bedekt werden door een laag goede grond, en dat de boer nu, met zijn ploeg eigenlijk telkens weer en weer van die keien boven ploegde, maar waarom die begrenzing van dat veld ?

Ach, zo zijn er wel meer raadsels waar ik geen antwoord op heb...  Als ik lees dat iemand al voor de vierde keer door de bliksem is geraakt, dan vraag ik mij af hoe dat kan? En wat meer is, vier keer, dat wil zeggen dat hij die bliksem telkens heeft overleefd ! Ook al niet zo gewoontjes.
Of waarom er tussen mijn gele papavers plots een roos exemplaar staat. Ik zag er vorig jaar een witte staan in het veld tussen een hele boel gewone rode papaverbloemen. Waarom ? Waar komt dat vandaan ?

Ach, ik weet het, niets om je druk over te maken, uitgenomen voor de boer die stenen blijft oogsten...

Zo las ik gisteren dat men in een kasteel in Nederland heeft vastgesteld dat het er spookte. Men hoorde geluiden en een dame in de groep onderzoekers had op haar rug schrammen, zonder dat ze ook maar iets had gevoeld. Ik heb nu en dan wel ergens schrammen waarvan ik me afvraag waar ik die nu weer heb opgelopen... Maar ik geloof niet dat het hier spookt. En oh ja, 's nachts hoor ik ook soms geluiden waarvan ik me afvraag wat ik nu weer hoor... Maar ik heb eerlijk gezegd nog niet aan spoken gedacht...

Om een of andere reden hoor ik bijna iedere nacht tegen het opkomen van de zon, een gekraak in de dakspanten, en ik vraag me dan telkens weer af, welke reden dat zou hebben. de koude ? Het eerste opwarmen? Geen idee, maar ik kan me niet inbeelden dat daar ergens een spook aan die balken zit te prutsen.

Maar het is maar een van die ontelbare dingen waar ik geen verklaring voor heb... En ik moet zeggen dat ik wat sympathie heb voor de boer die zegt dat de keien in zijn veld groeien... Niet dat ik het echt geloof, maar ik vind het idee leuk, een beetje sprookjesachtig. En wie weet, zijn de meeste sprookjes niet ontstaan als gevolg van echte of vermeende gebeurtenissen?

Misschien heb ik nog te weinig fantasie om al de raadsels die mij omringen in te kleden in heerlijke verhaaltjes, waarvan er - wie weet , - wel eens eentje het antwoord is...

Ik heb vandaag een kei geplant.
djudedju

tot de volgende ?