Kortom de puberteit (kan net zo goed: pubertijd)... de tijd waarin het zich ontwikkelende lichaam de geest gaat commanderen, dat je op eigen benen moet gaan staan...
Ik zit nu weer volop in die tijd... Nee, niet ik zelf, maar mijn kleinkinderen.
En ik moet zeggen dat het puberen héél anders is dan in onze tijd.
De vrijheden waar wij hoogstens konden van dromen, die grijpen zij met beide handen.
Waar ons lichaam in onmacht schreeuwde, want wat het wilde, dat kon niet, dat mocht niet en het risico was veel te groot, en "ziet dat je met een "pakje" naar huis komt !" gericht aan de jonge freules...
Nu is er de pil, zijn er condooms overal te krijgen... Lijken al die dingen helemaal niet gevaarlijk meer, en dus grijpt het lichaam de overhand op de geest.
(Geef toe, dat is proper uitgedrukt hé !)
Maar is het nu beter of slechter dan toen?
Ik weet het eerlijk gezegd niet...
Zij zullen wel met volle teugen genieten van al de dingen die wij gewoon niet durfden omwille van de risico's, en ook niet echt wilden, omdat alle regels van toen ons met grote verbodsplaten stonden toe te zwaaien, niet in het minst de kerk, de dreigende hel, en de schande... Wie toen "moest" huwen, die liep ten schande. En als de eerste kleine geboren werd, dan waren er heel wat die je huwelijksdatum nog eens nakeken, en de maanden gingen tellen.
Maar anderzijds maakte dat dat voor ons het huwelijk een "openen van het paradijs was"... Het mocht plots, meer zelfs ; het moest, het hoorde bij de huwelijksplicht en bij de goddelijke opdracht van het vermenigvuldigen...
Ik weet dat bij een deel net dat onvertrouwd zijn, maakte dat het eigenlijk een ramp was, die slechts heel langzaam sleet, en nooit echt leidde tot het heerlijke. Maar bij mij en gelukkig heel veel anderen was het ontdekken, het groeien naar elkaar, ook lichamelijk, een heerlijk iets, wat de jeugd van nu nooit zal kennen.
Je ziet, er zitten voor en nadelen aan vast... maar...
Mensen van onze generatie hebben het moeilijk met die vrijheid van nu...
In onze opvoeding was dat zonde, obsceen, verkeerd, niet toegelaten en niet gewenst.
De kerk, de religie zwaaide met banbliksems over de hoofden van de jonge mens, en wij dragen ergens nog steeds de sporen van die opvoeding.
Wij kunnen ons moeilijk inbeelden dat het nu plots allemaal lijkt te kunnen, lijkt te mogen. En hoe bewust ik me ook ben van het feit dat daardoor een deel van de drama's van vroeger nu wellicht zullen vermeden worden, of al verteerd zullen zijn voor het huwelijk er komt.
Waar ik het kwaad mee heb, is dat het allemaal een beetje "gratuit" lijkt... Het is nu allemaal een beetje zijn aureooltje kwijt, het is vervallen tot een speeltje, een gewoon iets, je kunt een computerspelletje doen of gaan we eens...
Ik stel vast dat we steeds meer jongeren zien, die helemaal niet meer trachten naar die onafhankelijkheid, in tegendeel, ze genieten van volle teugen van "Hotel Maman", en blijven de voeten onder tafel steken om te eten en te genieten van een proper opgemaakt bed, en als ze eens lust hebben, dan gaan ze naar het lief om eens goed te rollebollen... Rollebollen, dat is het nu geworden.
En ik weet nog niet waar we uiteindelijk gaan belanden met dit nieuwe gegeven.
Ik geef het geen min of geen plus (Al neigen de resten van mijn oude opvoeding luidkeels naar afkeuring)...
Ik zie er winst en verlies in.
En ik mis een beetje het doel waarvoor het eigenlijk bestaat... Was dat vroeger niet iets om kindjes te krijgen?
Weet je, als ik met mensen van mijn generatie praat, dan hoor ik net zo goed: "Hadden wij dat gemogen en gekunnen, dan deden we het ook" als " Wij zouden dat nooit gedaan hebben, en onze ouders zouden ons meteen manu militari op onze plaats hebben gezet !"
En ik?
Ik luister naar alle twee, en ik weet het niet
ik heb wat heimwee
en ik twijfel wat
en weet je, het zal allemaal zijn tijd wel duren... En zoals altijd komt het uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht...
tot de volgende ?
getekend
een slecht slapende opa
