Ronse - Renaix

Ronse: museum and Saint Hermes church (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen zijn we naar een rommelmarkt geweest op de Scheldekouter te Ronse...
 Het weer is niet fameus, en dus waren er nogal wat open plaatsen, waar de marktkramer niet was komen opdagen.M aar toch was het een redelijk grote markt, maar Ronsisch...

De Scheldekouter is een sociale woonwijk, en in Ronse, met zijn Franstalige minderheid en zijn massa immigranten, heb je te maken met twee- en zelfs meertaligheid.

Er lopen en staan heel veel mensen afkomstig uit de Maghreb-landen...
Ik hou wel van dat gemengde, al is het waarschijnlijk niet altijd even evident om er te wonen.je hoort nogal eens van moeilijkheden tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Ronse. Maar de meesten lijken me okee... Ze zijn vriendelijk, beleefd, alleen zijn wij wellicht de facto wat wantrouwig, omdat ze onder elkaar een taal spreken die we niet begrijpen. Ik herinner me dat we ooit met een groep Vlamingen in La Douce France ook opmerkingen kregen, gewoon omdat de mensen dachten dat we over hen bezig waren, al was dat helemaal niet waar, maar ze begrepen uiteraard ons Vlaams niet...

Daar waren wij de vreemden...
In Wallonië kom je dat niet tegen, daar wonen een massa mensen die Vlaamse roots hebben, en veelal ook Vlaams verstaan, en bovendien weten we dat we in een tweetalig landje wonen (eigenlijk drietalig, er is ook nog een klein Duitstalig hoekje...).
Maar toch is dat één van de dingen die ik me herinner, als ik mensen hoor reageren op dat Arabisch naast hen...

De jongere migranten zijn meestal twee, ja zelfs drietalig in Ronse, ze spreken van huis uit Arabisch, ze kozen Frans als hun lingua Franca en de meesten leerden Nederlands op school...

Ik denk dat alles wel automatisch weer op zijn plooi komt...In veel Waalse steden (en enkele Vlaamse steden) hebben we nu nog massa's mensen zitten van Italiaanse oorsprong, een heel pak onder hen kent zelfs nog amper Italiaans, ze hebben wel sympathie voor Italië (Voetbal, koers en dergelijke), maar globaal gezien zijn ze volledig opgenomen in de gemeenschap.
Met de mensen die er nu zijn, zal dat ook wel loslopen, al hebben we daar nog een bijkomend element: ze hebben een ander geloof ook (Islam)...

De ervaring heeft me geleerd, dat als je zelf beleefd en vriendelijk bent tegen hen, dan zijn zij het ook.

We hebben niets gekocht... We hebben tegenwoordig meer markten waar we niets kopen dan andere...En als we iets kopen, dan zijn het veelal specialiteiten om te eten...  Het moet tegenwoordig echt iets heel moois, heel speciaals zijn, of iets wat we echt nodig hebben, voor we iets kopen. De rommelmarkt is steeds meer gewoon een uitstap...
Eigenlijk waren we van plan naar Gent te gaan, naar een grote rommelmarkt, maar ik heb al een paar dagen heel veel last van uitstralingen (hernia)... en dan gaat het niet zo best.Vandaag dus een kleinere markt, een beetje als test, want morgen gaan we naar Hellebecq... (In de buurt van Ghislenghien (Gellingen)). Daar is er een behoorlijk grote markt...Als het weer wat mee wil... En volgende week is er de heel grote markt in Welle, daar gaan we met Jef en Lut heen.

Tot de volgende ?

Ik ben blij dat mijn zoon dood is...

English: The word Allah, in Arabic. alif hamzat waṣl (همزة وصل) lām lām shadda (شدة‎) alif khanjariyya (ألف خنجرية‎‎) hā (Photo credit: Wikipedia)

Dat verklaarde sjeik Bassan Ayachi, toen hij vertelde over zijn zoon Abdel Rahman Ayashi van 33 jaar oud...

Ik heb een zoon verloren die iets meer dan een jaar jonger was, en ik kan geen enkele vreugde ontdekken in dit verlies...

Maar papa sjeik Bassan weet dat zijn zoon als martelaar is gestorven, en dus regelrecht de hemel in gaat en bij Allah vertoeft, meer zelfs, hij gaat nu zelf naar Syrië, en je kunt er bijna de onuitgesproken wens bij horen, dat hij graag zelf ook zou sneuvelen, martelaar zou mogen zijn...

Aan de man was geen enkel spoor van verdriet merkbaar. Het zag er uit of hij inderdaad gelukkig was.

En dan sta ik verstomd...

Dan snap ik het niet meer... Ik kan er gewoon niet bij, dat iemand zijn geloof kan plaatsen boven de vaderliefde voor zijn eigen bloed. Dan vraag ik mij af: "Menen die mensen dat echt?", maar zijn gezicht, de toon van zijn stem lijkt dat wel degelijk te bevestigen.

Ik snap het niet.
Ik weet wel, ik ben veel eerder een twijfelaar dan wel een groot gelovige, maar als dit is wat het geloof van de mens verlangt, dan hoeft het niet voor mij.
Ik heb me ook altijd vragen gesteld bij het lezen van de martelaarsverhalen uit de Romeinse en andere tijden, die ons verteld werden. Ik heb altijd vragen gesteld bij het martelaarsschap van de bijvoorbeeld de brave nonnen die vermoord werden bij de troebelen ten tijde van de indépendance van Kongo... Ik twijfel niet aan hun dood, ik twijfel niet aan hun moed, niet aan hun geloof, maar ik twijfel of zij echt de dood hebben verkozen. Verkozen uit geloofsovertuiging.
Na het zien van de sjeik gisteren op TV, neig ik er toe toch te geloven in het echte martelaarschap. Het ziet er naar uit dat de mens dus toch meer waarde kan hechten aan het geloof boven zijn eigen leven, boven het leven van zijn eigen kind...
Maar snappen doe ik het niet.

Of misschien snap ik het wel !
Misschien geloven die mensen niet, maar weten ze. Weten ze dat Allah of God de deuren van de hemel wijd voor hen openzet.
... en dan zijn ze verkeerd...
Religie is geloof.
Geloven wil zeggen dat je iets aanneemt zonder zekerheid, zonder het echt te weten. Als je het weet, dan is er geen geloof meer.
En tot mijn spijt is er geen zekerheid, is er geen weten. Wie wel weet, wel zekerheid heeft, die is de facto verkeerd.

Een van de moeilijkste dingen aan de religie, dat is net dat geloven !
Als je het geloven overstijgt, overgaat naar weten, naar zekerheid, dan mis je iets in de opdracht van de religie.

Twijfel lijkt mij inherent aan geloof.
Als een goede vriend je iets vertelt, dan geloof je hem, omdat je vertrouwen in hem hebt, hem kent. Maar als 's anderendaags een andere vriend een andere versie geeft van dezelfde feiten, dan weet je het niet meer, dan twijfel je. In feite heb je altijd iets van twijfel gehad, "van horen zeggen" is immers geen zekerheid, ook niet als het van een goede vriend komt.
Als je zoals ik, opgevoed bent in een gelovig gezin, binnen dat geloof, dan geloof je ook, misschien meer, misschien minder dan je ouders, misschien op een iets andere manier omdat je in een ander tijd een ander milieu leeft, maar je kreeg dat geloof met de paplepel mee ingeschept.
Gebeurtenissen kunnen je dat geloof doen verliezen of net doen toenemen, maar zekerheid, weten, is er niet, kan er niet zijn...
...anders zou het geen geloven zijn.

Ergens ben ik jaloers op die mensen die weten, ze zijn net als de rups uit het verhaal van gisteren, ze weten dat ze sterven, maar dat ze uit de cocon uit komen als een hoger wezen. Ze leven op een andere, gerustere manier, want ze kunnen niet kapot.
Maar we weten dat de mens geen rups is, dat het sterven niet overgaan is via een cocon naar het vlinder-zijn.
Alleen... zij lijken dat dus wel te weten.
Lijken, want om de volksmond te citeren: "Er is er nog geen ene weer gekeerd om het te vertellen...".Op de manier van de sjeik geloven ? Ik weet niet eens of ik dat wel zou willen.

Maar ja, ik ben dan ook maar een kleingelovige...

tot de volgende ?

De Vlinder

Nederlands: Vlinder in de Moerputten (Photo credit: Wikipedia)

Onderaan een blad zag men een massa kleine bolletjes: eitjes...
En op een mooie dag kwamen, bijna allemaal rond de zelfde tijd, piepkleine rupsjes gekropen. Eerst en vooral vraten zij gulzig hun eierschelp op, en kropen dan naar de rand van het blad, en begonnen te eten, te eten, te vreten om het correct te zeggen.
Heel gedreven vraten ze zich een weg, tot vervulling van hun levensdoel: groot en dik worden, om dan het leven af te sluiten in de zalige wetenschap dat er leven was na de dood...

Het struikje werd kaler en kaler, de rupsen dikker en groter, wel tien keer vervelden ze omdat hun vel veel te klein was geworden... En dan kwam de dag van het Zalige Verscheiden...

Iedere rups ging op stap op zoek naar een plaats waar hij rustig kon gaan wachten op zijn wederkomst.

Ons rupsje vond een heerlijke plaats in een hoek van een gemetste muur, waar hij grotendeels beschermd was tegen de wind, en uit de regen hing. Vlijtig begon hij zijn cocon te maken.Hij startte met enkele stevige draden waaraan hij kon hangen, en begon aan het grote werk om het leven als rups achter zich te laten.

Hij was gerust, hij wist gewoon dat na dit leven een zalig leven kwam !

"Papa, wat hangt daar in de hoek?" De kleine wees met zijn kleine vingertje omhoog, naar de hoek van de muur, tegen de garagepoort. Vader keek, en glimlachte, nam de kleine op zijn sterke arm, en tilde de kleine tot bij de pop... " Dat is een vlinderpop" oreerde hij wijs, "daar komt in het voorjaar een nieuwe vlinder uit !"

Iedere dag keek de kleine naar de pop, iedere dag vroeg hij wanneer er nu een vlinder kwam...Voor een kind is een winter een eindeloos ding...
En op een zaterdag zag vader dat de pop begon te bewegen, hij keek nauwkeurig en zag dat er een scheur kwam in de bruine poppenhuid... Hij ging zijn zoontje halen, en gespannen zaten ze uren te turen naar de scheurende pop, het te voorschijn komen van een nieuw dier, het uitspreiden van de antennes, de poten... en daar zat een verschrompel bruinig ding, helemaal geen vlinder. De kleine was teleurgesteld, maar vader maande hem geduld te hebben... Voor een kind is een uur een allemachtig stuk van het leven, en hij hield het wachten niet meer uit. Toch kwam hij nu en dan eens loeren, en plots zag hij dat de vlinder stilaan vlinder werd...

Heel langzaam werden de vleugels plat en groot, en toen het werk eindelijk af leek, bleef de vlinder nog een tijdje zitten, als om te bekomen van de enorme inspanning...

Het kwam bijna als een verrassing dat hij plots toch wegvloog... Heel kleurig nu, schitterend mooi.

Soms vraag ik me af, of onze droom van leven na de dood een wensdroom is die wij van de vlinders te horen kregen...

Het lijkt zo mooi, een leven van wroeten en slaven, een bewuste dood, en terugkeren als een prachtig wezen...

We vermijden er aan te denken dat de zwaluw plots te voorschijn scheert, en de vlinder als voeder gaat dragen naar zijn jongen in het nest... Nee, de vlinder blijft voor ons het mooie onbezorgd rondfladderend ding...

Want wij willen dromen, wij willen na de dood het vlinderschap in een land zonder zwaluwen...
Een eeuwig fladderen van bloem naar bloem...

Soms lijkt het goed niet te veel te weten, niet te beseffen dat er vlinders zijn die zelfs geboren worden om te sterven...Ze hebben zelfs geen mogelijkheid om te eten, ze moeten alleen zorgen voor nageslacht, rupsen !, en sterven... Die hemel lijkt helemaal niet zo zalig meer...

Zou de rups echt weten dat hij vlinder wordt ?
Of is het voor hem ook een ongewisse dood ?

Ik weet het niet, maar in mijn tuin staan veel waardplanten waar rupsen mogen vreten, staan veel planten waar vlinders graag op vertoeven...
Want ik hou van de vlinders
ik hou van het dromen...

tot de volgende ?

warm winkelen

We zijn gisteren, vlak na ons middageten (al om 11.30' uur !!!) vertrokken naar Auchan te Leers. Eerst nog wat moeten zoeken op mijn nieuwe GPS hoe ik naar La France kon voyageren, maar dat lukte zonder veel miserie.
De thermometer in de auto duidde een buitentemperatuur aan van 26.5° Celsius... Warm !

De GPS wou ons blijkbaar via de E17 naar Leers brengen, maar niet met mij hé, dat was weliswaar sneller, maar zo'n 20 km langer ! Hoe langer ik de GPS gebruik, hoe meer ik ook de beperkingen van de wijsheid van dat toestel leer kennen ! In het begin sta je verstomd hoe zo'n ding je altijd ter plaatse weet te brengen, maar als je het een eind  gebruikt, dan zie je dat het lang niet altijd dezelfde logica hanteert als je zelf doet !

Toen ik niet naar de E17 reed, maar rechtdoor bleef rijden, paste de GPS zich zonder morren aan,en wel aan de manier die ik steeds gebruik en ervaar als gemakkelijkste weg naar Leers...

In die grote winkels is het wonderlijk fris op zo'n hete dagen. De airco van die grote ruimten moet formidabel zijn ! Na het winkelen nog even in de bar een cola gaan drinken, en dan terug naar de auto. Heet ! De buitentemperatuur was dan al 28° Celsius... We wilden nog een halte maken in "Au Poisson d'Or" te Estaimpuis, kwestie van wat visvoeder te kopen. Dat is een verschrikkelijk grote winkel voor de aquariumliefhebber ! Enorm veel vissen, enorm veel planten, massa's zeevissen, en dan nog een gans gebouw er bovenop met vissen voor de tuinvijver en alle benodigdheden ... ( Eigenlijk valt dit laatste gedeelte mij persoonlijk altijd wat tegen ! Ze hebben er veel goudvissen, vooral veel koi's, wat goudzeelten, winden, graskarpers (ook albino) en heel wat steur zitten, maar je verwacht, na al die soorten vissen voor het tropisch aquarium en het zeeaquarium, ook daar specialiteiten, en die zijn er niet.)

Natuurlijk dwaal je wat rond in zo'n boetiek ! En na de inspanning van zondag met de drie markten, en na Auchan, waren we alle twee weer eens steenstokkedoodmoe en versleten...

Naar huis, en daar dan nog alle aangekochte waar op zijn plaats gaan zetten... Oef, eindelijk de sofa, de TV en een heerlijk glas frisse limonade...
Mijn limonade maak ik zelf, met zo'n systeem van Soda-Club, waarbij je in je gewoon kraantjeswater koolzuur pompt, en er dan een smaak bijvoegt. Je kunt heel wat smaken kopen, maar gek genoeg is er ook hier een verschil tussen Frankrijk en België !!! Hier vind je geen cassis en geen munt, maar wel in La Douce France... dus brengen we deze dan ook mee, alhoewel de smaak-siropen daar duurder zijn dan in ons Belgiekske...

We brachten ook een vaatje witte wijn mee, voor de bezoekers, want zelf drinken wij geen van beiden nog alcohol....

Vanmorgen, toen ik opstond om te gaan turnen, zag ik de eerste regendruppels al vallen... Nu lijkt de zon er weer wat door te komen, het is nog steeds warm, maar we mogen regen en onweer verwachten, en meteen zou dat ook weer het einde zijn van het mooie weer ! Hopelijk niet voor lang ! Het mag best een goede zomer worden na dat rot voorjaar !

Tot de volgende ?

Imagine (John Lennon)

Working Class Hero (Photo credit: Wikipedia)

Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people living life in peace

Ik vind dit een van de mooiste liedjesteksten ooit...
De eeuwige droom van vrede op aarde... Geen grenzen, geen twistpunten, geen jaloersheid, geen religieuze twisten, niets om ruzie over te maken...

Helaas, het is en blijft een droom.

Zolang er een mens iets bezit, zelfs al is het een idee, zal er een ander zijn die het wil hebben...

Het lijkt wel of we een onstelpbare drang naar bezit hebben, en naar macht.

Maar het is niet alleen "des mensens"... Vanmorgen zag ik twee mussen vechten voor een wit pluimpje van een van onze kippen... Oh ja, van kippen gesproken, de nieuwe witte kippen zijn begonnen met leggen, we hebben dus nu ook witte eieren !

Kippen zijn trouwens ook een voorbeeld van ruziemakerij, en zelfs de duif, het symbool van de vrede is helemaal niet zo verdraagzaam en lief ! Duiven kunnen elkaar letterlijk dood vechten.

Ik denk dat het iets te maken heeft met het oude "struggle for Life"... Het vechten om te kunnen overleven, die uitwassen heeft tot vechten voor bezit, voor eigendom, voorraad voor een komende honger, pluimpjes tegen een komende koudegolf...

Je kunt de religies en filosofieën niet meer tellen die ons allemaal vertellen hoe we het moeten doen om een vredige wereld te hebben vol welzijn. Religies zijn wat minder optimistisch, en vertellen ons dat dit er pas zal zijn in de volgende wereld... Maar filosofie of religie, ze spiegelen ons de ultieme welvaart, de uiteindelijke vrede voor... 

Het mag gek klinken, maar weet je, ergens zou iedereen eens echt ziek moeten zijn, ziek, in die zin dat hij of zij gedurende een langere tijd volkomen afhankelijk wordt van anderen... Ziekte en pijn zijn dan niet het ergste, het afhankelijk zijn, het lijdzaam moeten wachten tot de ander tijd heeft om je te helpen. Volkomen afhankelijk...

Dat is wellicht de beste oplossing om te komen tot een besef dat bezit, dat macht niet alles is... Gewoon kunnen bewegen, het zelf kunnen doen is plots véél belangrijker.

Het klinkt wreed, maar het is een goede manier om te leren wat vrede is, wat samenleven is, wat naaste en naastenliefde betekenen. Het verhaal van Diogenes in zijn ton lijkt mij ook iets dergelijks. Hij was misschien niet echt ziek, maar hij verkoos een wereld waarin hij niets was. 

Dat "niets" zijn, dat is de beste levensles die je kunt hebben.

Ik ga niet vertellen dat je nadien plots de volmaakte mens gaat zijn, maar je zult veel makkelijker kunnen relativeren, kunnen aanvaarden, je normen zullen anders zijn, je zult veel verdraagzamer zijn... Want je hebt het wel moeten leren.

Nee, ik wens u geen ziekte toe.

Ik ben gewoon daar (weer) eens op gaan denken door mijn zus in de kliniek...

Gisteren telefoneerde ik om eens te horen hoe het met haar was. Niet goed, ze had de hele dag geweend. Niet van de pijn, ook al heeft ze pijn, maar door het besef dat ze nu, en volgens de dokter nog voor een hele tijd, volkomen afhankelijk zal zijn van de ander, van haar Robert in de praktijk. En zij was de mens die nooit wilde afhankelijk zijn, die pijn of geen pijn zelf alles deed, ook al had ze er geen deugd van, zelfs al deed ze zichzelf pijn, maar dat afhankelijk zijn, dat nooit !!!

Zeg nooit nooit...

Het is zo vlug gekomen... En plots ben je wel afhankelijk, plots is het niet meer de zelfstandigheid, de macht, de kennis, nee, plots is het afhankelijkheid... rekenen op anderen, en vaststellen dat anderen anders rekenen dan jij doet. Je som klopt niet meer, je bent niets, je bent afhankelijk.

Plots wordt je met je neus op de feiten gedrukt: Er is een andere wereld, een wereld die niet draait naar jou wil.

Dat is erg, dat is een verschrikkelijke vaststelling !

Dat is de les die je leert verdraagzaam te zijn, oog te hebben voor de anderen.

Nee, ik wens je die ziekte, die hulpeloosheid niet toe... Maar probeer je het maar eens in te denken. Denk maar eens dat je niet bij het bakje van de TV kunt, dat je moet wachten tot een ander je dat bakje heeft, zodat jij kunt gaan zappen, denk je maar eens in dat de ander voor jou gaat zappen, dat hij net geen moment stilstaat bij dat beeld dat jou wel zou doen stilhouden, dat hij lang blijft kijken naar het ding waar jij een hekel aan hebt, en dat het misschien blijft bij een programma die jou niet echt bevalt, maar waar je niets kunt aan doen...

Ach, een klein feitje? 

Het leven is een opeenstapeling van kleine feitjes.

Het leven is alleen goed als het een samen-leven is, met elkaar, maar vooral voor elkaar.

Imagine...

tot de volgende ?

artistenmarkt

Church of the Sacred Heart in Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Ik had het gehoord van medestudenten in de academie, er was een artiestenfoor in Zottegem (Bevegem)...

Eerst reden we naar Merelbeke, naar de rommelmarkt van de KWB... Zoals steeds, een mooi marktje, en ik vond er warempel nog een wandelstok... En iets verder lagen twee plasticzakken (onze pastoor zou kwaad zijn, met zijn actie tegen plastics) met daarin heel wat mooie stenen. Grote en mooie stenen, mineralen, kristallen en zo voort... Ik vroeg de prijs, want ik heb twee kleindochters die stenen verzamelen... Het was spotgoedkoop, en dus kocht ik de stenen, als een klein presentje voor de kleindochters... (Thuis bleek dat er maar één kleindochter nog steeds stenen verzamelt, de andere is er mee gestopt.)

Van Merelbeke, met de GPS naar Zottegem, naar de artiestenmarkt. Het weer was zalig, en we waren juist op tijd om ook nog de plechtige opening mee te maken. Reeds tijdens de speeches zag ik enkele van mijn medestudenten en -tes, en stonden wij te keuvelen, terwijl de "vroede" heren aan het speechen waren.

Nadien eens op het gemak langs al de kraampjes gewandeld, hier en daar eens wat gekeuveld met bekenden en onbekenden, gekeken hoe glasfusie nu eigenlijk in elkaar zit, en gezien dat het ook kan mislukken... En dan op ons gemak in de grote tent gaan eten... Frietjes met beenhesp. Lekker !

Vandaar zouden wij normaliter naar huis gaan, en we begonnen er ook aan... tot we amper een kilometer verder op een rommelmarkt kwamen... En natuurlijk hebben we die ook nog eens afgewandeld... Mooie markt, weer wat kunnen babbelen met mensen, weer een en ander gezien wat we niet kenden... en alle twee steenstokkedood en alle twee pijn...

Vanmorgen opgestaan met heel veel pijn, en getwijfeld of ik me zou riskeren te turnen. Toch maar gedaan, en zie, de stramheid is er grotendeels uit, en hoewel het turnen soms pijnlijk was, is de pijn met het turnen veel verbeterd !

Het was een heerlijke, warme dag, met plots enkele grote regendruppels. Niet meer. Echt, enkele druppels en gedaan. Hoewel er niet echt heel veel zon was, ben ik bruin geworden, en is het winterkleurtje echt verdwenen ! Joepie, we leven weer !

Deze week wordt weer druk !!! We moeten alleszins nog eens weer naar Auchan, boodschappen doen, donderdag is er vergadering van Ziekenzorg, en vrijdag de begrafenis van Johan (Fluitje)... eigenlijk zou ik ook nog naar de kaarting moeten, maar dat zal dus weer niet gaan... Ik vind kaarten best plezant, maar mijn programma is altijd veel te druk. Nu ja, ik mag er niet over klagen, het meeste daarvan doe ik mezelf aan... Moest ik het niet graag doen, ik zou er niet aan beginnen hé ? Maar weet je, je doet een aantal dingen graag, je engageert je, en dan komen daar dingen bij, die er aan vasthangen, en die vallen niet altijd op de momenten die echt passen voor je, en dan krijg je dat gevoel van druk...

Echt druk is dat niet, zeker niet vergeleken met mijn leven toen ik nog werkte... Maar er is een hele periode geweest dat mijn ziekte me niet meer toeliet nog echt iets te doen... Dankzij de dokter Crombez van de pijnkliniek in het UZ-Gent, kan ik nu weer wel een en ander, en na de grote stilte lijkt alles meteen druk...

Het is dus echt zo dat rust roest...vastroest !
En de wetten uit de fysica kloppen ook al: een lichaam in beweging blijft in beweging, een lichaam in rust is moeilijk te bewegen...

djudedju

tot de volgende ?
(op de foto: kerk van Bevegem - Zottegem)

MATER: Fluitje is niet meer ...

Church of Saint Martin in Mater. Mater, Oudenaarde, East Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Pas gisteren schreef ik hier over de mooie eeuwenoude traditie ter gelegenheid van het feest van Sente Amelberga... Vol gloed had ik het over trommel en fluitje...en vandaag lees ik in de virtuele krant dat Johan Bruyneel op 56 jarige leeftijd is overleden...
Fluitje is niet meer...

Vorig jaar was zijn zoon er bij, om stilaan ook de oeroude vooiezekes te leren spelen... Wellicht zal hij het dit jaar, met veel verdriet, veel vroeger moeten waarnemen dan verwacht.
Als je weet dat de nar ook nog eens de zus is van Johan Bruyneel, dan begrijp je dat Trommel en Fluitje dit jaar in mineur zullen optreden...

Hopelijk gaat alles door, omwille van de traditie
Sinds de 7° of 8° eeuw gaat Trommel en Fluitje hier al rond.

Als je gaat neuzen in dikke boeken over folklore, waren trommel en fluitje in heel veel gemeenten aan het werk, maar waar alles in de loop der tijden verdween, bleef het bestaan te Mater. We zijn - bij mijn weten- de laatsten die dit in ere blijven houden, dus mag het niet verdwijnen !

Ik wil langs deze weg de familie mijn diep leedwezen betonen bij het verlies  !

Voor Mater is Sente Amelberga het bindmiddel bij uitstek, het middel om een echte gemeenschapsgeest te hebben en te houden. Gelovig of niet, van Sente Amelberga blijf je af !

Taal

Ken je het Vlaams Woordenboek ? Je moet echt eens gaan neuzen naar www.vlaamswoordenboek.be ... Heerlijk om een lijst te vinden van woorden die je in Vlaanderen dagdagelijks kunt tegenkomen, en die je in het woordenboek normaliter niet vindt.
Sommigen zullen dat dialect noemen, ik noem het levende taal...
En aan de mensen die hier in mijn blog soms uitdrukkingen of woorden tegenkomen die hen onbekend zijn, ze hebben kans de uitleg daar te vinden.
En denk nu niet dat het hebben van deze specialiteiten typisch Vlaams is... Wij wandelden ooit in Nederland in de streek van Arnhem, en moesten nu en dan uitleg vragen bij sommige woorden en/of uitdrukkingen...
Misschien vinden sommige mensen dat vervelend (ambetant), maar voor mij is dat de kers op de taart ! Taal moet leven, moet zich aanpassen...
We zien momenteel dat een heleboel van die echte dialecten (Gents, Ronsisch, Oostends  Brugs, Hasselts...) dreigen weg te deemsteren, onder invloed van de steeds grotere migratie van onze bewoners. Ik zelf kom van Oostende, en kan geen echt Maters praten. Onze kinderen zijn thuis opgevoed in een soort West Vlaams (Anny is van Sint Andries bij Brugge), met een inbreng van Oost Vlaamse woorden. Die inbreng kwam van mijn werk, en van de school waar de kinderen gingen. Wij spreken nog steeds onder elkaar West Vlaams, maar als een West Vlaming ons bezig hoort, dan hoort hij meteen een heel pak vreemde woorden en accenten...
Dus ook mijn taal leeft, evolueert...
En wellicht heeft ons West Vlaams hier of daar in Mater wel een heel klein beetje inbreng gedaan, wellicht in het begin als een beetje spot met dat rare taaltje, en dan blijven hangen in het gebruik. En zo is het Maters van vandaag wellicht een andere taal dan het Maters van 100 jaar geleden... (Er zijn hier al heel lang geleden heel wat West Vlamingen gekomen en gebleven, als vluchtelingen van de eerste wereldoorlog onder meer).

Omdat taal mij nogal interesseert, hoor ik wellicht vlugger dan vele anderen van waar ongeveer de mensen afkomstig zijn. Dit geldt echter alleen voor Oost en West Vlaanderen, hooguit met nog een streepje Brabant... Limburg en Antwerpen liggen te ver, heb ik te weinig contact mee gehad, om streekaccenten van daar te herkennen.

Wij leven in een wonderlijke streek... In een ver verleden leerden wij in de school over de types van mensen, het Alpijnse type, het Noorse type... Je moet eens in Vlaanderen rondkijken... Hier is gewoon geen type ! Ons land heeft zoveel invloeden, oorlogen, bezettingen, bloei en armoe gekend, dat we gewoon een mengelmoesje zijn van bijna heel Europa... Geen wonder dat er ook in onze taal zo veel woorden zitten die we hebben opgeraapt uit de taal van al die "bezoekers"...
Nu hebben we weer nieuwe import, de Maghreb-landen en andere Afrikanen, Afghanen, Pakistanen en nog anderen uit die hoek van de wereld, stromen hier toe.
En kijk, bij een paar van mijn kleinkinderen hoor ik dan woorden die ik niet ken... "Wat is dat ?" dan lachen ze, en vertellen ons dat het een scheldwoord is in die of die taal...
De kans is reëel dat sommige van die woorden blijven hangen, en een verrijking worden van onze taal. In het Oostends is een scheldwoord bijvoorbeeld: Gie Grote Loster !
Ik vermoed dat dit komt van lobster, kreeft in het Engels ??

Weet je, ik hoop nog heel lang te leven, en te genieten van de evolutie van de spreektaal !
Ik hou van de taal,
ik hou van de mensen...

Tot de volgende ?