decacentie

Dora Maar au Chat, 1941 (Photo credit: Wikipedia)

Pablo Picasso, 1937, Guernica, protest against Fascism (Photo credit: Wikipedia)

De spelers van Anderlecht hebben een fles Champagne gekraakt van 23.000 eurootjes, om te vieren dat ze kampioen zijn...
Een Chinees heeft een duif gekocht aan 310.000 euro...

En zo kun je regelmatig nog wel van die feitjes vinden in je krant of op TV... Ik noem dat decadent.
Een fles champagne van bijna een miljoen oude Belgische Frankjes, een duif van 12,4 miljoen Belgische Franken, dat is niet meer normaal, zeker niet tegen een context van mensen in armoede.

En voor die armoede moeten wij echt niet naar de derdewereldlanden... We vinden hier ook arme mensen.

Dat men zoveel geld uitgeeft is niet het decadente er van, maar dat men dat doet voor zo'n vergankelijke stomme dingen. Een fles Champagne is na enkele minuten weg, leeg, vergoten... En een duif is een beest die morgen kan dood liggen in zijn kooi. Dat men een belangrijke som uitgeeft om een eigen woning aan te schaffen, dat kan een even hoog bedrag zijn, maar daar gaat het hem over iets wat normaliter meer dan een mensenleven lang meegaat, het heeft een zekere waarde, en het behoudt gedurende lange tijd die waarde, meer zelfs, meestal krijgt het met de tijd nog een meerwaarde.

Als men een dergelijke som uitgeeft voor een kunstwerk, dan heb ik daar ook bedenkingen op... Ik heb er een gloeiende hekel aan dat men tegenwoordig namen koopt in plaats van Kunst... Wellicht hebben de kunstenaars met naam wel een of heel misschien enkele echte Kunstwerken gecreëerd, maar lang niet ieder werk van hen is ook een echt meesterwerk ! Kunstenaars die meer dan één echt verbluffend meesterwerk maken, zijn heel grote uitzonderingen. Heel goede kunstenaars houden weliswaar een hoog gehalte aan in een heleboel van hun werken, maar dat is daarom nog geen meesterwerk. Daarvoor zou men nog geen verschrikkelijk hoge sommen uitgeven, maar als het iemand is met naam, dan koopt men de naam... en dat mag dan veel kosten. Ik vind dat gek. Ik vermoed met redelijk grote zekerheid dat heel wat van die kunstenaars inwendig lachen met al die "kunstkenners"...  Eentje kleefde er zelfs spiegels in, zodat de koper zichzelf in zijn kapitaal kan bewonderen...

Bovendien, als het een echt meesterwerk is, een hoogtepunt, een werk dat bepalend is voor de groei van de Kunst, dan hoort dat niet in privé-bezit te zijn, dan hoort dat eigendom te zijn van de gemeenschap !

Let wel, ik blijf er bij dat een kunstenaar een heel pakket mooie werken kan maken, neem een Rubens, een Rembrandt, een Picasso en nog vele anderen... Toch zijn niet alle werken van hen als meesterwerk te bestempelen. Dat het gehalte van de oude meesters schijnbaar hoger ligt, zal voor een groot gedeelte liggen aan het feit dat hun "gewone, modale" werkjes in de loop der tijden verdwenen zijn... Ik vermoed dat na een tijd het effect "naam" als investeringsgoed een beetje verwatert, om na een hele tijd plots weer te stijgen, wellicht mede door de oudheid er van.

Maar hoe dan ook, ook het investeren (?) in kunst vind ik op het randje van decadent. Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat men zich geen kunstwerk kan en mag aanschaffen, integendeel, maar het aanschaffen als investering, dat is er verkeerd aan. Ik zie "kunstwerken",  van mensen die momenteel een grote naam hebben, die alleen omwille van die naam gekocht worden... En heel wat van die dingen zouden helemaal geen kans hebben verkocht te worden, stond die naam er niet op !

Ik bedoel maar, we leven in een decadente tijd... Een tijd waarin bezit, naam, verteren, genieten veel te hoog op de ladder staan. We zijn echt niet meer zo ver af van het "Brood en Spelen" van het Romeinse rijk... Kijk maar eens hoe veel volk er gaat kijken naar zaken waarbij het levensgevaar voor de "artist" heel hoog is... Gaat men echt gaan kijken naar de man die met zijn motor over twaalf autobussen springt, of gaat men kijken naar de man die zich zelf te pletter gaat rijden???
(Is het ramptoerisme daar geen familie van ?)

Noem jij dat geen decadentie ?

tot de volgende ?

Leuk

"Je zult het niet geloven, maar er zijn maatschappijen die door de slimsten geregeerd worden, dat is bij bavianen het geval. " K. Lorenz  .

Onze politici zijn dus geen bavianen.
Waarvan akte.

Je ziet, nu en dan zit ik wat te bladeren in "Het Groot Citaten Boek"... En je vindt er leuke dingen in. Dingen die helemaal mijn mening verkondigen. Soms zijn er ook andere, die heel bitter, heel pijnlijk zijn. Ik las er eentje " Het leven loopt altijd slecht af..." dat is heel kort, maar het is correct.

Citaten zijn druppels wijsheid die je kunt gebruiken om je eigen domheid te verbloemen. Dat is er eentje van mij, gratis.

Maar ergens is het zo. Je kunt met citaten ook alles verkondigen, het is zo flexibel als de uitleg die men weet te geven aan de bijbel. Ook daar kun je zowat alles mee recht praten wat krom is. Vooral als we in het Oude testament gaan putten, want daar zijn nogal toeren gebeurd ! En in het nieuwe testament kun je heel veel doen met Paulus... Die draafde regelmatig nogal fel door.
Wellicht dat er daardoor ook zo veel spreekwoorden en gezegden hun oorsprong vinden in de bijbel. De Apartheid in Zuid Afrika was uiteindelijk ook gebaseerd op een vers uit de bijbel...

Met andere woorden, je moogt alle wijsheid van de wereld in boeken naast je hebben staan, als je ze niet wijs gebruikt, dan vind je in al die wijsheden niets dan dommigheden...
Je hebt in het leven al die boekenwijsheid niet nodig om wijs te zijn. Veelal vind je de echte wijsheid bij mensen die een heel eenvoudig, simpel leven leidden. Wat mij doet veronderstellen dat het simpele, het eenvoudige eigenlijk de wijsheid bevat. Wan het Bismarck die zei: "In de beperking toont zich de meester"....  En het is veelal ook zo ! Heel veel van de mooiste kunstwerken zijn heel eenvoudig, heel strak van lijn, verliezen zich niet in oeverloze details.  Ik kan rococo wel appreciëren, maar je krijgt er het gevoel van te verdrinken in de details, in de vele versierselen die de kern verhullen.

In het leven is het ook belangrijk zich te richten op de hoofdzaken, en de kunst is de hoofdzaken te onderscheiden van de bijzaken. Veelal kunnen we dit niet. Veelal reageren we heel erg op de kleine bijzaken, en verliezen de hoofdzaken uit het oog.

Daar helpen geen citaten je bij... Voor mij is de hoofdzaak de maatschappij.
En je hoort te beginnen bij het kleine, en op te werken naar het grote.
Beginnen aan het kleine, dat is werken aan je onmiddellijke maatschappij, dat is het gezin waarin je leeft. Je moet daar aan werken, om samenwerking te bekomen, om samen te streven naar eenheid in die kern. Als j dit hebt bereikt, dan moet je de volgende stap ook zetten, werken aan de volgende trap in de maatschappij, je plaats in de klas, op je werk, in je vereniging, je onmiddellijke buren... Iets verder ga je de wijk in, de stad, en je komt niet alleen in aanraking met jezelf als onderdeel van, maar met regels en wetten, maar eigenlijk moet je die proberen te overstijgen, wie alleen de wet volgt is misschien een degelijk lid van een maatschappij, maar daarom geen goed lid.
Laat het mij illustreren met een simpel voorbeeld: Als je in een bebouwde kom bent, moet je de snelheid beperken tot 50 km/uur, in sommige plaatsen tot 30. Als dat volgt, dan ben je een goed burger. Maar als je verder gaat, en je snelheid naar beneden toe bijstelt volgens de omstandigheden, dan ben je een "goed" lid van de maatschappij. Je volgt niet alleen de regels, je volgt ook je hart en je verstand.
Dat is wijsheid.

Wijsheid is heel simpel...

tot de volgende ? (Foto van de "Zetel der Wijsheid")

En weer een begrafenis !

Nederlands: Juliana begrafenis, eigen foto (c) Looi (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenavond ging de telefoon: Chantal:"Toon, Jeanette is dood, ze wordt zaterdag om 10 uur begraven !" Er werd nog wat over en weer gebabbeld over hoe vlug het wel kan gaan (Het is amper twee weken na de vaststelling dat ze kanker had !!!)

Ik hoop dat het voor dit jaar gedaan is met overlijdens in de groep van vrienden en kennissen... Het is genoeg geweest. Als ik goed heb geteld zit ik nu aan twaalf. Je begint het gevoel te krijgen dat er ergens iemand zit die alles en iedereen om je heen wil weg hebben...

Een klein detail, je weet dat ik vrijdag naar de begrafenis ben geweest van een dame van 97, welnu, Jeanette is de dochter ... Daar zijn er dus twee overlijdens in 14 dagen tijd. Ook die mensen zullen wellicht het gevoel hebben dat men de familie viseert.
Natuurlijk is dat niet zo, het is toeval, maar niettemin, het gevoel is er wel in zo'n omstandigheden.

Er is voor Jeanette misschien één troost (nu ja...), ze is heel kort na de vaststelling van kanker, éénmaal bestraald, en heel kort nadien is ze in coma gegaan en niet meer wakker geworden... Ze heeft dus niet zo lang afgezien... Maar dat is een flauwe troost, voor haar en voor de familie die achterblijft.

Maar ja, bij de dood grijpt een mens naar een strohalmpje om zich zelf te troosten. Alles wat het verdriet ook maar een zweempje van troost kan bieden, wordt aangegrepen.
Het gemis, de onmacht, het plots verliezen, het eindeloze... het maakt allemaal deel uit van het pakket dat het verlies uitmaakt. Dat maakt het zo moeilijk om het achter je te laten. Verdriet is een complex gebeuren. Staan er in je huis 100 voorwerpen, dan lijkt het of die alle 100 herinneringen toeschreeuwen. Alles en nog wat lijkt verbonden met de dode. Dat zag ze zo graag, dat heeft ze nog gekregen van. Daar heeft ze altijd zorg voor gedragen, daar staat ze mooi op, daar...

Het helpt je niet om die voorwerpen weg te stoppen, want dan lijkt die lege plaats je toe te schreeuwen.

Vroeger moet het nog erger geweest zijn, toen was er een soort cultus van de dood. Je moest je verdriet niet alleen inwendig doorstaan, nee je moest het uitwendig manifesteren ! Zes weken in het zwart gekleed lopen, geen radio (TV was er nog niet), de mannen een rouwbandje om de arm...
Heel de wereld moest je verdriet zien, en jij zelf werd er telkens weer aan herinnerd, door dat zwart, door de blikken van de anderen, door hun blijken van medeleven...

Nu is dat zwart er (meestal) niet meer bij, mag de radio wel spelen, mag je wel TV kijken... Mag je je zinnen verzetten, pogen het verdriet te ontlopen.

Ook de lijkdiensten, of het nu een kerkelijke of een burgerlijke dienst betreft, zijn veel meer gericht op troost. Zelfs in de dienst speelt er muziek (veelal wat de overledene graag hoorde), en de woorden zijn woorden van troost en van hoop. In mijn herinnering was er vroeger wel sprake van de hoop, maar veel troost werd er niet gegeven, wij moesten beseffen, weten, zeker zijn dat er na de dood het eeuwige leven was. Wie twijfelde was een sukkel.
Nu aanvaard men de twijfel, en biedt troost mede in het pakket aan.

Ergens vind ik dat de burgerlijke dienst een voordeel heeft, het gedenkprentje wordt slechts gegeven na de dienst, zodat iedereen blijft, en je niet achter in de kerk telkens weer de deur hoort van hen die na de offerande de kerk verlaten en buiten luidop staan te babbelen... In Limburg is het bij de kerkdienst ook zo, daar is de offerande pas na de dienst. Ik vind dat goed.

Begrafenissen...
Misschien moet ik er me mee verzoenen, dat, hoe ouder men wordt, hoe meer van je vrienden en kennissen er ontvallen...
Misschien is het allemaal een normaal deel van het leven
Hoort het bij het "geluk" lang te mogen leven
Nog een jaar en ik ben al 10 jaar ouder dan ons vader mocht worden.
Misschien moet ik ook de dag leren beginnen met een dankgebed dat ik er nog ben... Ons moeder zaliger deed dat

Maar ik voel me nog niet oud, jij wel ?

tot de volgende ?

Pinksteren

Nederlands: Noordwijk, Heilige Geest poort (Photo credit: Wikipedia)

Eerst en vooral een zalig Pinksteren en een al even zalig lang weekend !


Bijna tweeduizend jaar geleden daalde de Heilige Geest neer over de leerlingen, en zie zij spraken alle talen en wisten de grote menigte die in Jeruzalem aanwezig was te boeien met het verhaal over de Heer.

In het vormsel kregen wij de zalving in meteen ook de Geest, maar Frans was nog steeds een even moeilijk vak, dat in talen spreken was er blijkbaar niet meer bij.

Wij waren ook niet op slag een pak wijzer, ik heb zelfs de indruk dat er van wijsheid op onze aardkloot niet veel te zien is... Het verstand groeit explosief, we weten steeds meer en meer, kunnen steeds meer en meer zaken verwezenlijken, maken de meest vernuftige dingen, draaien nu al ontelbare rondjes rond onze eigen planeet, verkennen de verste sterrenstelsels, maar wijsheid ???

Het gezonde boerenverstand is allang zoek.

Er resten slechts geldgewin en macht.
Al de rest is bullshit.

Och, hier en daar zullen er nog wel goede en wijze mensen wonen, maar je moet mij bekennen dat ze dun gezaaid zijn... Dat Pinksteren, die Vorming lijkt niet zo heel veel uit te halen
Toch zijn de meeste mensen eigenlijk niet slecht. Maar geef toe, we geven veel meer om ons ikke dan om de anderen. De mensen die zich inzetten voor hun medemens zijn makkelijk te tellen.
Ik heb het hier niet over het schenken van een som geld aan een of andere caritatieve instelling, nee, ik heb het gewoon over mensen die zo maar iets doen voor een ander, voor de nabije naaste.

Ik zit al zowat heel mijn leven in het bewegingsleven... En al was het al altijd moeilijk om mensen te vinden die zich gratis willen inzetten voor de medemens, lijkt het steeds meer en meer moeilijk te worden. Als ik hier om me heen kijk in ons mooie Mater, en ik neem allen bijeen die zich inzetten via een of andere beweging, dan kom ik maar aan een klein getal. En je stelt dan nog vast dat een heleboel van die mensen een dubbele shift draaien: ze zijn actief in meer dan een beweging.

Voor mij zou men dan ook van Pinksteren de dag van het verenigingsleven  moeten maken !
Men maakt zoveel feestdagen, voor secretaressen, moeders, vaders, holebi's en weet ik veel, maar het is echt nodig dat we meer en intenser aandacht geven aan de mensen die binnen hun parochie, hun gemeente actief zijn in een of andere beweging.

Och, ik denk echt niet alleen aan bewegingen met echte doelen, met inzet voor de verheffing van de leden, nee, het mag gerust gaan over een vereniging van vinkeniers of van vogelpiek...
Dit zeg ik, omdat ik de mens zo belangrijk vind ! Op welke manier dan ook, het is belangrijk de mensen bij elkaar te krijgen, en gemeenschappelijk te streven naar iets. Ook al is het maar om bijeen te komen met je krielhaantjes en te kijken wiens haantje het meeste keren kraait in een uur...
Bijeen komen
samen zijn
samen
Samen
Daar gaat het over


Moge Pinksteren u geleiden naar een samenzijn...

tot de volgende ?

Bloemstuk(je)

Church of the Assumption of Mary in Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren ben ik dus met Chantal naar Zottegem gereden, om aan bloemschikken te doen...
Foto's kunnen bedriegen, en wij dachten een klein, knus werkje te gaan maken, maar integendeel, het was een mooi maar verschrikkelijk groot ding...
Vandaag zullen ze alle twee (Dat van Chantal en dat van mij) in de kerk staan, als versiering, tijdens de begrafenis van een van onze leden...

Het is wel iets wat we zouden kunnen doen met onze afdeling van Crea, maar dan in een veel kleiner en handzamer formaat. Misschien als een originele kerstversiering, met kerstballen in de plaats van bloemen.

Het is niet makkelijk om iedere maand weer iets te hebben om te maken, en die bij iedereen in de smaak valt, en betaalbaar en te doen is... Je ziet een opsomming van voorwaarden die op zich al niet makkelijk te combineren zijn.

Tot op heden zijn we daar altijd in geslaagd, maar makkelijk is het niet.
Ik struin regelmatig het internet af om ideeën op te doen, ik heb een massa boeken over knutselen en dergelijke waar ik ook in zit te zoeken, en veelal, als een idee mij bevalt, dan moet ik zoeken op welke manier en met welke middelen we het betaalbaar kunnen maken, want in de meeste van die boeken en websites zijn mensen aan het werk die niet moeten besparen op alles en nog wat, wat bij veel van onze leden wel het geval is.

Nu ja, tot nu toe lukt het, dus zullen we er wel blijven in slagen... en mocht jij ergens iets zien, wil het mij aub beschrijven (of een fotootje) zodat het me kan helpen in de zoektocht naar ideeën...

Ondertussen hebben wij hier een prachtige tuin vol onkruid, en geen weer en geen tijd om er eens in te vliegen... Bovendien blijft het koud, en de centrale verwarming blijft regelmatig aan het werk om hier een leefbare temperatuur te houden... Het regent weer eens, en straks moet ik dus naar de begrafenis en deze namiddag naar de academie... Verder werken aan mijn moderne vaas... Om eerlijk te zijn, ik zit te piekeren hoe ik hem kan kleuren... De manier waarop hij gemaakt is, laat niet toe het werk te spuiten, en niet iedere kleur laat toe het aan te brengen met een borstel. Misschien met engobe... Dat is in feite een gekleurde laag slib. Slib is dus eigenlijk klei in vloeibare toestand, maar in dat geval dus met kleurstof er in opgelost. Het gekke is dat je ook hier weer soms een heel andere kleur ziet dan het wordt bij het bakken, en dat is soms nog niet de kleur die je bekomt na het aanbrengen van de glazuur... Het is dat feit dat mij steeds een beetje balorig maakt, het gaat me niet dat ik niet meteen kan werken met de kleur die ik uiteindelijk wil... Het doet me te veel denken aan blind werken.

Nu ja, alles komt wel in orde, ook al krijg ik niet steeds het resultaat dat uiteindelijk de bedoeling was...

Ik ga stoppen, vandaag is het weer druk, druk, druk...

tot de volgende ?

Google +

Je weet al langer dan vandaag, dat ik een nogal fervent gebruiker en voorstander ben van Google... Niet dat het een volmaakt systeem is, maar het biedt enorm veel mogelijkheden en normaal gebruik is er gratis. Je hebt er 15 G in the clouds gratis, en het is nog steeds de beste zoekmachine.
Natuurlijk heb je er ook de reclameboodschappen bij, maar om eerlijk te zijn, ik lees die nooit, meer zelfs, ik zie ze niet eens. Ze zijn er wel, maar ze vallen gewoon buiten mijn interesse, dus kijk ik er niet naar.

Als tegenhanger van Facebook is er nu Google+, een wat minder druk, maar zeker ook heel bruikbaar sociaal medium, waar je nog niet overspoeld wordt door opdringerige massa's meldingen. Het is wat intiemer. Maar voor wie echt een intiem midden zoekt, waar je veilig afgesloten zit, dan kun je bijvoorbeeld naar diaspora gaan, nog een media à la Facebook, maar met veel meer bescherming van de eigen persoonlijkheid.

Waarom ik vandaag over Google+ praat? Wel het is weer verbeterd, mooier en veel grotere foto's, en meer ruimte. Ook het aantal mogelijkheden breidt steeds meer uit, en je kunt er via hang-out een conferentie houden in woord en beeld, met meerdere gesprekspartners in één keer. Een soort Skype als je wilt.

Hier naast me ligt een boek, onder tussen al weer grotendeels verouderd (het is een dik jaar oud) met 500 tips voor het gebruik van Google... Ik denk dat je nu al heel wat meer tips zoudt moeten geven om Google helemaal uit de doeken te doen.

Eigenlijk heb je met Chrome en de rest van Google een praktisch volledig systeem om mee te computeren. Geen wonder dat er dus ook een Operating Systeem bestaat met de naam... Chrome...

Toch gaat ook dit grandioze systeem niet steeds zonder haperen... Net zoals aan alle systemen, zijn er soms conflicten met uw systeem. Zo kan ik vandaag niet bloggen via Chrome, heb ik moeten uitwijken naar Firefox, wat ik eigenlijk normaal gezien minder graag gebruik. Maar het is een feit dat ik reeds meerdere keren heb opgemerkt: als een programma niet werkt, probeer het dan eens op een andere browser. Dus werkt iets niet bij Internet Explorer, panikeer niet, probeer het eens op Chrome of op Firefox.

Ik heb dan ook steeds twee browsers ter beschikking, gewoon om te kunnen uitwijken. En zie, een heel pak moeilijkheden verdwijnen dan als sneeuw onder de zon.

Belangrijk is mijns inziens wel dat je dan duidelijk twee browsers installeert die duidelijk gebaseerd zijn op andere grondvesten. Neem dus Chrome en Firefox, of Internet explorer en Chrome, en niet Internet Explorer en Firefox, want die zitten voor heel veel dingen op dezelfde wortels, al wordt het verschil stilaan ook daar groter en groter.

Probeer het maar eens... Twee duidelijk verschillende browsers zijn geen luxe, het is een oplossing voor heel veel kleine moeilijkheden.

Zoals je weet is morgen voor mij een extreem drukke dag... Dus niet schrikken als er geen Blog zou zijn...

tot de volgende ?

Kliniek

Nederlands: Origineel, gietijzeren standbeeld van Lamoraal van Egmont uit 1872, gegoten in Parijs en opgesteld voor het kasteel van Egmont in Zottegem (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen zijn we al heel vroeg vertrokken naar de kliniek, voor een medisch onderzoek. Anny moest haar borsten laten nakijken (Mammografie + echo)... We hebben daar heel wat tijd mogen doorbrengen in, voor één keer, gemakkelijke stoelen !
Wellicht zijn ze vergeten marteltuigen te zetten, of ze zijn van oordeel dat de mammografie op zich al pijnlijk genoeg is...

Nadien moest ik nog met mijn bril binnen, om één nieuw glas in te steken. Het andere oog, mijn slechte oog, daar moest niets aan gebeuren (Volgens de dokter dient dat oog niet echt meer tot iets...). Tegenwoordig slijpen ze dat glas terwijl je wacht. Je hoort een machine brommen, en na een tijdje zitten in ongemakkelijke zetels, mocht ik mijn vernieuwde velo op mijn neus zetten. Ik zie beter in de verte, en ik lees gemakkelijker. Alles weer OK dus...

Deze namiddag mag ik naar de academie, morgen namiddag ga ik bloemschikken met Chantal (Ziekenzorg) in Zottegem. Vrijdag voormiddag mag ik weer eens naar een begrafenis, en 's namiddags naar de academie... Het zou dus kunnen dat ik niet aan bloggen toe kom...

En zeggen dat er mensen zijn die klagen dat ze zich vervelen !
Och ja, het is een begrafenis van een lid van Ziekenzorg en van Crea, die echter al een paar jaar niet meer kon komen omdat het niet meer ging... Het mensje heeft de gezegende leeftijd van 97 lentes gehaald... Dus een overlijden waardoor je niet geschokt bent .. Het is ook de moeder van een van mijn huidige crea-leden.

Zaterdag en zondag, als het weer een beetje normaal is, zouden we dan naar de rommelmarkt gaan, maar voorlopig ziet het er naar uit dat het wellicht niets zal worden, ze geven regen... En in de regen is de rommelmarkt helemaal niet aantrekkelijk.

Anny is bezig met de bereiding van het eten... en straks wordt dus alles weer een beetje een normale woensdag... alleen lijkt alles deze week weer drukker dan druk. Maar ja, een heleboel van al die activiteiten doe ik mezelf aan. Ik mag dus niet klagen, en om eerlijk te zijn, ik doe het graag. Wel moet ik toegeven dat het soms wel wat te druk is voor mijn rug... Gisteren kwamen we alle twee met rugpijn naar huis. Anny had de koffie gemaakt, de schotels gewassen en had dan links en rechts nog wat geholpen bij de mensen waar ik niet aan toe raakte, omdat er teveel waren die om hulp vroegen...
Maar het is leuk, en we jonnen ons alle twee in het gezelschap en in het bezig zijn.

Ik ga maar stoppen, en mocht je dus een keer geen blog vinden... je kent de reden: druk

tot de volgende ?