Frisjes

Egmont castle in Zottegem (eastern façade). Currently public library. Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Deze morgen zijn we (al) naar de rommelmarkt geweest te Zottegem... Een mooi marktje, het weer is goed, de zon schijnt, maar het is maar frisjes (8° Celsius volgens de temperatuurmeter in mijn auto)...
Toch is het heerlijk wandelen..
Als het niet regent, dan kun je je kleden naar de temperatuur... Maar voor de marktkramers geldt dat niet ! Dezen krijgen - als ze niet in de zon staan- gegarandeerd koud. Je zag dan ook allerlei zaken die gebruikt werden om het warm te houden... Het leukst vond ik een stel jonge meisjes die samen in een grote beddensprei gewikkeld op één strandstoel zaten...

We hebben niets gekocht, niet dat er niets lag die de moeite was, maar dan was het prijzig... De bedoeling van een rommelmarkt voor mij, is dingen te kunnen kopen (die me interesseren), aan prijzen die je echt het gevoel geven een koopje te hebben gedaan... Als de verkoper de prijs kent, dan is het voor u geen koopje meer... Misschien is er één uitzondering... Stel dat je een verzameling aan het opbouwen bent, en je mist nog één zeldzaam stuk uit een reeks, dan kun je wel iets meer uitgeven. Ik verzamel geen reeksen van dingen, maar ik merk dit op, gewoon al observerend op de markten... Want ook dat is een van de heerlijke dingen aan het lopen op een rommelmarkt: mensjes kijken, en nu en dan een babbeltje doen, of een grappige opmerking maken... Zoals deze morgen, mama en een kleine uk van zo' 3 à 4 jaar oud lopen iets voor de man, die eventjes stopt om iets te bekijken. Meteen roept de kleine bevelend: Papa ! (met uitroepteken !), en ik zeg langs mijn neus wag: "De baas roept!", de man kijkt om en grinnikt: "Jaja"... en stapt naar vrouw en dochter toe...

Ach, het is maar een piepklein feitje, maar het is leuk, het kleurt de dag.
Ik heb mijn auto weer makkelijk kunnen parkeren op de parking van de academie... Het enige nadeel is dat je dan om terug naar huis te kunnen, half Zottegem door moet, met al dat eenrichtingsverkeer... Dat doet mij denken aan heel lang geleden... We woonden toen nog in Loppem, en gingen naar Brugge winkelen, en ik moest er ook naar de vakbond... We reden met de bromfiets, en op een gegeven ogenblik weet ik dat ik in de nabijheid ben van de vakbond, maar zie ik niet meteen hoe ik moet rijden om er te geraken, want Brugge, dat is bijna helemaal eenrichtingsverkeer... Toeval wil dat er een flik staat. Ik dus gewoon even de weg vragen... De man begint een uitleg van 10 minuten, en ziende dat ik in de loop van de uitleg al weer de weg kwijt raak, zegt hij: " Weet je wat, stap van je fiets, ga hier dat straatje door, en achter de hoek links ben je er..."
Met de auto gaat dat niet... Die kun je niet onder je arm nemen en er mee rondwandelen...

Op de rommelmarkt kijk je dus niet alleen naar de dingen, maar ook naar de mensen... Rommelmarkten zijn ook de plaatsen waar je -meer dan anders- allochtonen ziet. Nu mag je dat woord niet meer gebruiken... Ik zag een mailtje waarin ze de medemens van vreemde origine de nievaniers (niefaniers in bepaalde dialecten) noemen... Maar goed, er lopen op de rommelmarkten dus meer dan normaal nievaniers rond... Je kunt dan luisteren naar die vreemde talen, soms met klanken die zelfs als klank vreemd klinken.
Ik weet niet of je er ooit al op gelet hebt, maar de meeste talen hebben een "kleur"... Ze hebben een zeker ritme, een zekere manier om door toonhoogte aan te duiden of het een vraag is, of gewoon een feit, en de meeste talen hebben ook duidelijk klanken die het meest voorkomen (bij ons is het ee)... In die vreemde talen, hoor je veelal gewoon aan de manier van het wisselen van toonhoogte, of aan het voorkomen van klinkers, dat het een vreemde taal is. Je moet nog niet de woorden onderscheiden, de klankkleur is genoeg. Voor mij is dat een beetje de muziek van de rommelmarkt...
Je ziet ook veelal dat veel van die vreemde mensen meer interesse hebben voor tweedehandskleding... Ik vermoed dat dit komt om dat voor hen het besparen nog veel ingebakken zit dan bij onze mensen die de laatste halve eeuw in een zekere weelde hebben geleefd.

Mensen observeren... een heerlijk amusement, waar je niemand mee pijn doet, en waarbij je soms de humor van het leven terug vindt, maar ook leert hoe mensen bewegen, staan, zitten... Voor een tekenaar of beeldhouwer een les in waarnemen.

Ik ga stoppen... Misschien heb ik je een tip gegeven om ook eens meer aandacht te hebben voor de medemens... en voor het waarnemen en observeren

tot de volgende ?

La douce France

Auchan (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen zijn we naar Auchan geweest, te Leers ... Het was er druk, want ook in La douce France is het morgen feestdag, dag van de arbeid...
Toch kun je daar betrekkelijk rustig winkelen, de gangen waar je met je winkelkar doorheen moet, zijn breed genoeg om er met 4 karren naast elkaar te lopen... en aan de kassa moet je ook niet zo lang wachten, er zijn 73 kassa's...
We gaan er maar zo om de anderhalve maand heen, maar dan is het iedere keer een dure uitstap. Nu ja, het voornaamste is eigenlijk de aankoop van alcoholvrije wijn en alcoholvrije aperitief... We drinken beiden niets meer van alcohol, maar dat wil niet zeggen dat wij ook geen lekker glas meer mogen drinken...

Het is de eerste keer dat we wijn zonder alcohol meebrengen van Auchan, we hebben er wel hier al gekocht. De wijn hier is lekker, hopelijk die van Frankrijk ook. Het zou toch moeten hé, uit het land van de wijn zelf ...

We hebben een vaste procedure om te winkelen... Bij het binnenkomen in de winkel gaan we samen om de aperitief en nu ook om de wijn, en dan laat ik Anny maar winkelen... en ik ga wat neuzen in de boeken en in de planten. Daar komt Anny me dan weer opzoeken, en dan gaan we samen om vis, vlees en groenten... Dit keer kwam daar nog bij dat we twee donsdekens zijn gaan halen... We hebben heel goede, warme donsdekens, maar voor in de zomer hebben we het graag wat lichter. Dat geeft ons ook de tijd en de mogelijkheid om de donsdekens te wassen of laten wassen.

Nu lig ik al de halve nacht boven de donsdeken... Ik heb het altijd te warm... De donsdekens die we hebben zijn zeer licht, maar heel goed isolerend, wat we nu mee brachten zou dus frisser moeten zijn. Dat is toch de bedoeling. Met ons nieuwe bed, die eigenlijk twee bedden is, hebben we natuurlijk een en ander moeten vernieuwen...

We hebben van ginder, uit een van die kleine winkeltjes die er langs (in het gebouw) liggen, een lekkere pizza meegebracht, en deze middag lekker opgegeten.
Zo is er niet veel werk aan het bereiden van eten, want Anny zal nu een hele tijd bezig zijn met alle aankopen te sorteren, en weg te steken. Van vlees en vis zijn het veelal grote verpakkingen, en dus moet ze dat ook uit halen en verdelen en nieuwe pakjes maken, geschikt voor één maaltijd voor twee personen... Het werk stopt niet met het winkelen ...

Nu ga ik eens mijn mailtjes bekijken, er staan er weeral een grote massa op mij te wachten... Oh ja, als je graag mooie powerpoints-presentaties bekijkt, dan moet je eens naar www.kamdou.net gaan, daar kun je je abonneren, en dan krijg je met de regelmaat van een klok prachtige reeksen foto's te zien !!! Die stuur ik niet door, omdat ik ook via mail al heb gezegd dat ze zich moeten abonneren... En als ze dat deden, dan stuur ik alles wat ze al hebben gezien... Nee, wie wil moet dus zelf maar een abonnement nemen, het loont echt de moeite !!!

tot de volgende ?

Twee ogen zo blauw

Vannacht schrok ik wakker van een enge droom...
Wellicht komt dat door het feit dat we vandaag naar de oogarts gaan... In mijn droom kreeg ik te horen dat mijn linkeroog er onmiddellijk uit moest, door een kwaadaardige kanker. Je moet weten dat ik met mijn rechteroog maar de helft van het goede weer zie, dus zou ik op slag behoren tot de "slechtzienden"...

Door het feit dat mijn rechteroog zo slecht is, heb ik altijd schrik dat er iets met mijn ogen zou gebeuren, en dan zo'n droom !
Ik heb nog lang wakker gelegen, denkend aan een leven als slechtziende...
Ik ben een boekenlezer: gedaan ! Misschien kon ik overschakelen op luisterboeken, maar ik heb er geen idee van, wat dat met mij zou doen. Ik bedoel maar, voor mij is een boek een inlevingsplaats, ik leef me in in het verhaal. Zou ik dat effect ook hebben bij het luisteren naar een boek? Bovendien heb ik er geen idee van, hoe men zo'n boek voorleest ! Met een zeurderig eentonig stemmetje? Met een toon die wijst op beleving, en die van fluisterend tot schreeuwend kan gaan?
Ik hou van beeldhouwen en keramieken: gedaan. Of niet ? Zou ik met hoofdzakelijk mijn gevoel in mijn handen dat nog kunnen? Natuurlijk zouden er heel wat moeilijke punten zijn, maar ik denk dat ik wel nog een en ander zou kunnen doen...
Vissen... vergeet dat maar... Wie geen scherp oog heeft om de dobber in de gaten te houden, mag het vissen vergeten.
Rommelmarkten aflopen... Dat zou wellicht nog gaan, natuurlijk zou het grotendeels gedaan zijn met het vinden van "schatten", maar het slenteren en het babbelen tegen mensen dat zou nog wel kunnen.
TV kijken, is nu niet echt mijn ding, maar misschien zou ik daar wel volstaan met wat ik nog kan zien uit dat ene belabberde oog, om te volgen...

Weet je waarom ik zo'n grote schrik heb van dat uitvallen van al die dingen?
Omdat ik het al eerder heb gezien...
Ons vader zaliger had maar twee hobby's, zijn postzegels en gaan vissen. Toen hij iets aan zijn ogen kreeg, waren die twee hobby's meteen uitgeschakeld. Ons vader kon wel nog wat lezen in een boek, maar niet meer zo lang, verder restte hem alleen de TV en het schaarse bezoek. Want wie ooit langdurig ziek is geweest of is, weet het: na enkele maanden verwatert bezoek en vriendschap. Erg maar waar.

Ik heb het al eerder gezegd, er is geen betere les in nederigheid dan langdurig ziek worden... Het ergste is na een tijdje niet de ziekte, maar het maatschappelijk ten onder gaan !
Je ziet bijna niemand meer, je verliest het contact met de buitenwereld, je wordt voortdurend geconfronteerd met alles wat je niet meer kan en wat voor de anderen heel makkelijk en heel logisch is, en dus niet aanvaard wordt.
Je hebt niets meer om op voor te staan, je wordt door de feiten gedwongen tot nederigheid.

Dat maakt dat ook het hoekige bij je zelf er af gaat. Waar je vroeger voor sommige zaken je zelf heel sterk zoudt hebben gemaakt, laat je dat nu, want je wil niemand voor het hoofd stoten, er zijn al zo weinig mensen waar je nog contact mee hebt, je kunt je niet permitteren er nog eentje te verliezen...Nederigheid ja, bijna kruiperigheid. Je bent bang, je hebt angst voor alles en nog wat. Je hebt het gevoel dat je voor alles en nog wat afhankelijk bent.
Als je dan uit een verantwoordelijke functie komt, waar je veel contacten had, en binnen die contacten een zekere positie in nam, dan is de val diep, en duurt het even voor de nederigheid went.

De schrik van uit die droom was dan ook diep... Ik heb reeds een heel stuk van de wereld verloren, en mocht ik ook deze handicap er bij krijgen, dan zou er nog een groot stuk van het restje verdwijnen.

Toch is het goed daar eens bij stil te staan... Vooral als je nog nooit langdurig ziek was, vooral als je niet weet wat een handicap is voor de mens. Vooral als je niet weet waarom de gehandicapte soms bits is en ondankbaar lijkt, vooral als je niet begrijpt waarom de gehandicapte nog strijdt voor dat stukje zelf kunnen...

Ik wens het niemand toe, maar ergens zouden we allemaal eens moeten gedwongen worden tot de positie van mindervalide... Ergens zouden we eens moeten gedwongen worden om een week lang te leven van uit een rolstoel, ergens zouden we een week lang moeten leven met een blinddoek voor... Ergens zouden we moeten geconfronteerd worden met de wereld vanuit die andere hoek... Die wereld waarin je nu en dan wel afhankelijk MOET zijn, omdat je anders gewoon niet meer verder kunt. Ergens zou je moeten leren dat de wereld niet zo vanzelfsprekend in elkaar zit... Dat er zaken zijn die voor iemand die gehandicapt is onoverkoombaar zijn...
Ergens zou je die nederigheid moeten leren kennen.

Misschien, heel misschien zou je dan, bij het bouwen van die wereld, ook eens denken op al die kleine dingen die voor gehandicapten bergen zijn...
Misschien zou je dan nooit meer op de plaats van een gehandicapte gaan parkeren
misschien zou je dan veel meer bereid zijn hen te helpen, tijd te nemen met hen te praten...
misschien zou je dan blijven op bezoek gaan bij wat ooit een gezonde vriend was...

Dit is geen klaaglied
het is een smeekbede
voor de zieke medemens
ook aan mij gericht, omdat er zijn die veel slechter zijn dan ik ben

Gisteren op een rommelmarkt in een instelling voor gehandicapten, zieken, dagverblijf en lang verblijf, BUSO en BLO... daar liepen heel wat sukkelaars rond, en heel wat familie van die sukkelaars... Allemaal mensen die gedwongen waren begrip te leren.
Doe eens een blinddoek aan... Voor een uurtje...

tot de volgende ?

Wilhelmus van Nassouwe

EPP Congress Bonn (Photo credit: Wikipedia)

't Is zo ver, Nederland behoudt zijn koningschap en er komt een nieuwe Koning Willem (Alexander)... In ons België zitten ze nog te zeveren of Flupke wel klaar is om Koning te worden, en of de functie niet nodig uitgehold moet worden...

Ach, mij laat het koud...
Als ze in Nederland gelukkig zijn met die formule, ze doen maar, mocht de meerderheid er hier ja dan niet mee akkoord zijn, ze doen maar...
Wat me veel meer op de lever ligt, is het feit dat we de benen breken over al die soorten van regeringen in ons land, dat we vergaan in de ministers... en in de parlementairen, je weet wel, die mannekes en meiskes waarvan je heelder dagen foto's krijgt toegestuurd dat ze liggen te slapen, zitten te kruiswoordraadselen, porno zitten te bekijken, de krant zitten te lezen, zitten te twitteren, zitten te telefoneren... en wij maar geloven (???) dat ze ook nog iets nuttigs doen voor hun dikbelegde boterham...

Ach, het laat me allemaal koud...
Nu staan ze ook nog te mekkeren dat ze het land willen splitsen (Het is maar een voorschoot groot), alleen weten ze niet goed wat ze moeten doen met Brussel, je weet wel, de hoofdstad van het VERENIGDE Europa... Hoe ridicuul kun je wezen?

Ik heb een voorstel: Het land is in crisis, we moeten besparen... Schaf al die parlementen en al die ministers af, en regeer weer met één afgeslankte nationale regering.  Met die besparing alleen al zijn we uit de crisis. Niks inlevering, niks besparingen, niks armoede...

En nu is Martens met zijn Miet Smet ook nog eens dunnekes voor de kerk getrouwd... "Nu kon het, want we hebben moeten wachten tot het mogelijk was, ik was al getrouwd voor de kerk, en ik moest dus eerst weduwnaar worden..."
Of hoe je in een schijnheilige kerk een schijnhuwelijk kunt officialiseren tot een gedegen Christelijk huwelijk, van uit het diepe dal der zonde...
Misschien is het voor Miet en Hare Wilfried zinvol, misschien zijn ze gelukkig nu ze ook weer officieel gehuwd zijn binnen de kerkgemeenschap, maar wat veranderd er nu eigenlijk ? Niets toch ?
Als je gelooft dat dit de redding is, dat dit de goedkeuring is, dan heb je toch heel de tijd er voor gekozen voor de zonde ? En die zonde is dan plots witgewassen omdat zijn eerste madame zo vriendelijk was dood te gaan???

Ik vind het maar schijnheilig.
Veel schijn en weinig heilig.

Ik hoop dat zij er zielerust bij vinden, maar mij doet het vooral denken dat ze voordien heel de tijd bewust hebben in zonde geleefd. Dat ze ergens diep van binnen heel ongelukkig waren met de toestand. Was het niet zo, waarom dan dit kerkelijke manoeuver ?
Voor mij is er maar één huwelijk, de voltrekking van de huwelijksdaad... Maar ja, in onze huidige tijd, met pil en condoom zouden er dan heel veel bigamisten, trigamisten, quadrigamisten, quiquegamisten en ga zo maar door , zijn... Want naast de pot pissen is de mode.

djudedju

tot de volgende ?

ps: Waar is Nassouwe ???

Leupegem, schapendries

The village church of Leupegem, a submunicipality of Oudenaarde, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag is er rommelmarkt op de schapendries te Leupegem (Oudenaarde)... Ieder jaar weer een mooie markt, met veel mooie dingen, ieder jaar weer wat staan babbelen her en der, ieder jaar heel blij dat je weer in de auto bent geraakt, want de rug doet weer verschrikkelijk pijn...
Een boekje om te gebruiken in de hobby van Ziekenzorg, wat kaartjes voor geboorten (die soort was uitgeput in onze voorraad kaartjes) en... en mooi Afrikaans beeldje, een oud, een echt... voor de enorme prijs van 1 euro... Nu en dan schiet een mens een hoofdvogel af...

Het weer valt mee, het is niet warm, maar ook niet zo koud als de weermannen en -vrouwen ons hadden voorspeld, dus heerlijk wandelen. (Zouden weerwolven familie zijn van Frank Deboosere ?)

Al het leed van de sinussen en de knie horen blijkbaar weer helemaal tot het verleden... Maar misschien moet ik doen zoals Herman uit de academie me vertelde... Hij had ook sinusitis, blijkbaar erger dan ik, want hij moest geopereerd worden. Op aanraden van een dokter kocht hij bij de apotheek een speciaal soort toestel (soort fles met darm), om dagelijks zijn neus mee te spoelen. Herman heeft sindsdien nooit meer last van de sinussen... Ik denk dat ik eens ga informeren bij de apotheker... Want sinusitis is een pijnlijk iets !

Ik moet zeggen dat ik ooit al eens iets las over het spoelen van de neus, maar dan in een heel ander kader, het ging over geneeskunde bij een of andere Oosterse monniken-soort... En geef toe, al dat gedoe van die kant uit, dat is momenteel in, dat is mode... (Of is het al weer voorbij en loop ik weer eens achter ?)

Nu moet ik wel zeggen dat ik nogal fan ben van natuurlijke geneeskunde, maar zonder de klassieke geneeskunde af te zweren. Eigenlijk vind ik dat we een systeem zouden moeten hebben, waarbij dokters van de verschillende soorten geneeskunde in groep zouden moeten optreden. Het is immers een feit dat in iedere geneeskunde er zaken zijn waarin de ene vorm "straffer" is dan de andere... en de bedoeling is (of zou toch moeten zijn) dat de patiënt op de best mogelijke manier geholpen wordt. Ik denk hier bijvoorbeeld ook op het feit dat men kan verdoven zonder bizarre stoffen in te spuiten, met acupunctuur... Lijkt me heel wat minder ongezond, als dat werkelijk gaat...

Ik weet wel dat er groepen zijn die deze alternatieve geneeskunde onder vuur nemen, maar van sommige stellen we vast dat het ook effectief helpt bij dieren, en die kun je toch moeilijk er van beschuldigen dat het tussen de oren zit... Het is niet omdat het niet meteen te verklaren is, dat het niet werkt. En van de medicaties in de klassieke geneeskunde weten we dat er hele waslijsten nevenwerkingen zitten... soms erger dan waar ze eigenlijk voor zouden dienen.

Trouwens, wie is de goede dokter ? Hij (zij) die je helpt !

Straks naar de academie... en morgen is er weer ergens een rommelmarkt...

tot de volgende ?

Raindrops keep falling on my head....

An example of Allāh written in simple Arabic calligraphy. (Photo credit: Wikipedia)

Hoezee, juicht allen met mij !
Dit jaar geen maïsmuur voor mijn raam, maar aardappelen... Petaoërs op zijn Maters. (De ao is een klank zowat tussen de twee in)

En het is weer aan het regenen. Gisteren mooi warm weer, zelfs mijn linde vertoont al wat van blaadjes, en vandaag een vest frisser en weer regenen... Mooie liedjes duren niet lang in Absurdistan....

Maar de wereld ziet er al heel anders uit, regen of geen regen, je ziet weer groen, frisgroen ! En bloempjes die bloeien in gras en op struiken. De fruitbomen staan in bloei, de lente is er ! Eindelijk !
Ik voel geen meniscus meer, geen sinusitis, en mijn antibioticapillen zijn op.  Ik hoor weer bij de normale mensen (nu ja...).

Ik ben nog niet buiten geweest, maar het ziet er voor het eerst dit jaar uit alsof het een malse regen is, een groeiregen...  Is dat door het ontluikende groen? Of door de nette rechte rijen balken waar de aardappels in geplant zijn ? Het ziet er anders nat uit dan vroeger, dan tijdens die eeuwige winter. Kortom het lijkt een minder vervelende regen dan anders, maar ja, ik heb er nog niet in gelopen...
Straks activeert men nog maar eens de actie 1212, voor Syrië....
Die mensen zitten daar al een paar jaar in oorlog, in een vuile oorlog.
Waar Amerika manu militari zijn democratie gaat opdringen, zie je relatief weinig burgerslachtoffers, heel anders dan wat we hoorden vertellen over de laatste wereldoorlog, waar ons huis tot twee keer toe plat gebombardeerd werd... Het gebeurt zo zelden dat men nu,  als men met de gesofisticeerde wapens van de Amerikanen per ongeluk een burgerdoel treft, men er iedere keer een item aan wijdt op TV...
In Syrië lijkt het wel of men bewust op burgers mikt...

Dit is wellicht ook geen toeval... Het is een burgeroorlog, wat wil zeggen dat (onder meer) burgers vechten. Dan is het uiteraard ook moeilijk te bepalen of de ene burger een opstandeling is, en de ander niet... Het is dan ook makkelijk zat om gewoon alle burgers te viseren...
Het is ook een oorlog waar (weer eens) geloof een rol speelt, en dat zijn gewoonlijk oorlogen waar beide partijen zich verzekerd weten van een plaats in de hemel, want ze vechten voor hun God... Ik heb bewust geen Allah gezet, want we kennen dit van andere oorlogen op andere plaatsen met andere goden, ook van de Christelijke God...

En toch acht ik niet de Godsdienst schuldig, maar de instellingen die zogezegd de Godsdienst op aarde vertegenwoordigen... de kerken, de priesters, de sjamanen, de imams, de weet ik veel hoe ze allemaal genoemd worden in al die godsdiensten...

Maar hoe dan ook, of ze nu vechten met Gott mit uns of met Allah, de gewone mensjes, de mensenkinderen zijn het slachtoffer...
De beelden van die vluchtelingen in die kampen doen je iets...
En iedere keer weer schrik ik een beetje van het feit dat het daar ook nog eens koud is. Op een of andere domme manier zie ik Syrië en heel die regio als een warm land, maar blijkbaar is dat dus niet waar. Misschien hebben ze er minder extreme kou dan wij hier, maar het is er kou, en zit dan maar eens in een tentje...

Het ergst vind ik dat voor de kinderen...
en ik denk niet alleen aan hun honger, niet alleen aan hun kou, niet alleen aan hun armoede, niet alleen aan het feit dat ze er geen jeugd hebben...
Ik denk vooral aan hun toekomst...
Wat komt er terecht van kinderen die opgroeien in een kamp, in die afgrijselijke toestanden?
Het is al niet gemakkelijk om van je kinderen goede mensen te maken, die waardevol zijn in de maatschappij, in onze wereld waar we alle middelen hebben... Hoe moet dat dan zijn in die omstandigheden?

Hebben ze daar scholen? Hebben ze daar voldoende medische verzorging ? hebben ze daar voedsel die voldoet voor kinderen in hun groei, hun ontwikkeling ?
Kweekt men daar geen geestelijk misvormde mensen ?

Ergens hoor ik een advocaat dan de jammerlijke jeugd in roepen als excuus voor een of andere misdaad in een voor hem vreemde maatschappij...
Ergens stel ik me dan voor, dat iemand die uren in de rij moest staan voor een handvol couscous, die plots in een van onze grootwarenhuizen staat....
Ergens zie ik dan iemand die verbijsterd staat te kijken hoe wij nog degelijke kledij in die container werpen...
Ergens zie ik dan...

Probeer het je eens in te denken: iemand ontsteelt je al je geld, je huis, je werk, je eten... en niemand helpt je, oh ja, je kunt daar terecht in een omheinde wei, waar veel te weinig tenten staan voor veel te veel mensen... Waar je moogt aanschuiven voor een hap eten...
Dat is erg.
Dat is heel erg !
Maar stel je dan eens voor, dat men heel je jeugd ontsteelt, dat men je opvoeding, je scholing, je beschaving allemaal kan afnemen...
Dat lijkt me nog veel erger...
Stel dat je dat na enkele jaren ontvlucht...
Je raakt tot in ons rijke België...
Je probeert werk te vinden, maar je kan zelfs niet lezen of schrijven, je weet zelfs niet hoe je naam geschreven wordt of wanneer je geboren bent... Hoe vind je dan werk in deze wereld hier ?

Je bent een werkloze vreemdeling. Een profiteur
je leeft op kap van de Belgen die werken.

Nee, verdomme ! Je bent een sukkelaar die zelfs niet aan werk geraakt omdat men je jeugd heeft afgepakt. Omdat het zo verschrikkelijk moeilijk is die vreemde taal te leren, voor jou, die zelfs zijn eigen taal alleen kent in een vorm van dialect en doorspekt met het taaltje van het kamp...

aktie 1212

tot de volgende ?

Ik heb je gemist

English: Screen Shot of Installing Ubuntu Server (Photo credit: Wikipedia)

Ja, ik heb je gemist, oh mijn lieve blog, mijn lieve lezer...
Drie dagen verlof, drie dagen zonder kwampjoeter (er was daar geen wifi !)...
Kortom, ik ben iet of wat verslaafd aan de computer en aan het bloggen...
Gisterenavond ben ik in ijltempo gedoken in een mailbox met maar liefst 312 mailtjes die op mij stonden te wachten... Ik moet eerlijk zijn, ik ben er nog nooit zo vlug door gevlogen... Misschien heb ik een mooie powerpoint wel in de afvalemmer geponst, gewoon omdat de eerste vier, vijf beeldjes niet denderend waren... Want dan deed ik niet de moeite om het helemaal uit te kijken...

Normaal zou ik vandaag wellicht ook de nieuwe versie van Ubuntu kunnen downloaden, maar ik denk niet dat ik het nu al zal proberen, want de eerste dag gaat dat tergend langzaam, omdat iedereen op hetzelfde ogenblik zit te downloaden, en dan vertraag je uiteraard het proces... Nee, ik ga een dag of wat wachten...

Eerst weer op mijn positieven komen, terug in mijn gewone doen geraken, een beetje herkauwen wat ik daar allemaal hoorde en zag...

Maandag moeten we naar de oogarts, een nieuwe, want mijn oude vertrouwde oogarts is verhuisd naar een andere stad, en ik heb geen lust om iedere keer een verplaatsing te moeten maken... Er zijn genoeg oogartsen, en de kwaliteit van die mensen zal ook wel ongeveer gelijk lopen. Trouwens, het gaat hem gewoon over het (weer) aanpassen van onze glazen (sterkte)... Ik vermoed wel dat ik de eerste keer een klein beetje het slachtoffer ga zijn, met mijn bizarre afwijking ben ik telkens een beetje een studie-object voor een nieuwe oogarts... Nu ja, ook dat ken ik.

Kortom, je ziet het, we zijn bezig om te proberen weer in het gewone stramien te duikelen... Morgen weer academie, en als alles goed is, kom ik morgenavond met een vijftal "kunst"-werken naar huis (veel werk en weinig kunst). Waar we die weer gaan zetten? Anny zucht en blaast nu al bij de gedachte aan de komende dingen...

Misschien is er weer een van de kinderen die verslingerd is op een beeld, kan ik weer een milde schenking doen...

Gisteren was het schitterend weer, heel de terugweg in het zonnetje gereden... Ook al was er een file aan Vilvoorde, de zon, het schitterende licht, en het gezelschap maakte dat de tijd voorbij vloog. En vannacht eindelijk weer in eigen bed geslapen, goed geslapen... Want ginder heb ik de eerste nacht geen oog dicht gedaan, en de tweede nacht wel wat geslapen, maar met pijn... veel pijn. Vanmorgen, uit mijn eigen bed gekomen, en niet meer dan de gewone achtergrond-pijn, die we altijd wel hebben.

Maar we zijn weer thuis, weer in ons eigen vertrouwde midden, waar je zonder nadenken, zonder zoeken zo maar de trapleuning vast grijpt, waar naast het toilet de handgreep op de juiste hoogte, op de vertrouwde plaats hangt, waar je op de goede stoel zit, in de juiste gepaste zetel zit en liggen kunt... Kortom: THUIS...

Och, het is niet dat ik niet graag eens weg ga, maar ik kom nog veel liever thuis ! De pijn is daar niet vreemd aan. Ik kan er niet echt een echte reden op plakken, maar ik vermoed dat of mijn lijf naar de meubels, of de meubels gegroeid zijn naar mijn lijf... Ze hebben in ieder geval het model waarin ik mij best voel. De zetel heeft een zitting die juist genoeg doorzakt en juist niet te veel, en is juis zo breed dat mijn derrière er juist gepast in zit... We hebben die zetel dan ook gekocht na uitgebreid testen van een heleboel meubels, en zo was het eigenlijk met alle dingen die hier staan en liggen... We hebben ze zelf gekozen, en ze zijn in de loop der jaren aangepast aan ons, of wij aan hen.  Het is als een goed mes... Vraag aan de huisvrouw om de aardappelen te schillen met een ander mes, ze zal het niet graag doen, en als ze een nieuw aardappelmesje moet hebben, zal ze zoeken nar hetzelfde mes als ze had... Niet dat die andere messen slecht zijn, wellicht niet, en misschien zweert de buurvrouw wel bij dat merk, maar het is voor huisvrouw A het mes dat vertrouwd ligt in de hand, en waarmee ze makkelijkst werkt... Ik denk dat het met meubels net zo iets is...

Als ik ergens op bezoek ben, heb ik nog nooit ofte nooit op een stoel gezeten die mijn stoelen evenaart... Maar wellicht vind de bezoeker mijn stoelen net niet goed, misschien denkt hij zelfs: Geen wonder dat Toon rugpijn heeft, met zo'n ambetante stoelen...

Eigen.
Heb jij dat ook?
Wellicht wel.
Eigen.
We zijn gewoontedieren.
Zelfs de omgang tussen Anny en mij is wellicht ook gedeeltelijk gebaseerd op het elkaar door en door kennen, en weten hoe je met elkaar moet omgaan...
Liefde
Eigen = liefde.
Gek, zo heb ik het nog nooit bekeken, maar toch lijkt me dat er iets in zit...

tot de volgende ?