koud bolleke

Wapenschild van de provincie West-Vlaanderen (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen moesten wij, Anny en ik, bij de kapster zijn... Alle twee, dat spaart een rit uit.
Om de burger moed te geven zonden ze op de radio berichten uit dat het spiegelglad was in West Vlaanderen (dat ligt hier een boogscheut vandaan, wij zitten zowat op de rand van Oost Vlaanderen...).
Dus wat vroeger aangezet, en heel traag door de heuvels en de geklasseerde kasseiwegen naar Ename gereden, waar Els, de Coiffeuse woont...
De eenvoudigste en grootste baan is langs de holle weg, een nationale kasseiweg, waar ze sinds de tijd van de Romeinen niets meer aan gedaan hebben, met uitzondering van het bijmaken van enkele putten en bulten... Je moet er een beetje krinkelend over heen rijden, om de diepste putten en de hoogste bulten te vermijden, en je moet daar snel over heen of heel traag, teneinde je koetswerk zoveel mogelijk te sparen. In dit weer: heel traag...

Enfin, we zijn er geraakt, en ik ben al terug, terwijl Anny nu diverse behandelingen moet ondergaan in de hoop haar haar te fatsoeneren... Waarom is er zoveel meer werk aan vrouwenhaar ?
Nu, aan mij is er ook al heel wat meer werk dan aan de doorsnee man... Ze moet mijn baard fatsoeneren, en dat is al een heel werk, en bovendien moet ze steeds meer zoekwerk verrichten om het haar op mijn bolleke te knippen... Het wordt daar aardig dun. Ik denk dat als er een windje waait doorheen mijn "krullen", de haren content zijn dat ze nog eens een ander haar ontmoeten... Nee, kaal ben ik nog niet, maar je ziet tegenwoordig al heel goed de schedel tussen de haartjes door...

Om eerlijk te zijn, ik vind het niet leuk.
En ik ben er van overtuigd dat ik een schedel heb die niet van een model is om er kaal bij te lopen. Je hebt mensen met een mooie kale schedel, je hebt er bij met een raar model... Ik denk dat ik tot de laatste categorie zal behoren...
Ik ken nog mensen met zo'n buitenmodel bol, en enkelen ervan doen dan hun best om dat te verdoezelen, dan dan kammen ze "van op de trottoir naar de boulevard" hun haren. Zo wordt de schedel kunstmatig bedekt met enkele speciaal lang gekweekte kantharen... Die haren worden dan wellicht met een soort lijm bestreken om daar te blijven liggen, want het moet al heel hard waaien om mannen te zien met een hanenkam die op de verkeerde plaats bloeit...

Ik ben niet van plan me daar mee onledig te houden... Is het kaal en lelijk, dan zul je mij zo moeten verslijten. Wordt het je te erg, dan wil ik, als tegemoetkoming mijn baard wel wat omhoog houden, zodat het zicht je bespaard blijft. Je moet het maar vragen.

Ik ben benieuwd of ik dan, met dat blinkende bolletje nog steeds fotomodel zal zijn ?
Want nu ben ik al verschillende keren tegengehouden door fotografen, die vragen of ze een foto van me mogen maken. Wellicht is die baard de oorzaak...  Maar allemaal noemen ze dat heel beleefd een 'karakterkop", wat dat ook mag zijn. Het fotootje dat je nu kunt zien op mijn mailtjes en op facebook, is er ook al zo'n exemplaar. Op de academie getrokken door een student fotografie...
Ach, ik overleef het allemaal wel, zelf die kale kop...

Ik heb nog geluk, ik verlies mijn haar vooral langs de voorkant, en dat is kaalheid van het denken, van te zitten met je handen in het haar, je ellebogen op je bureel. Werkmensen worden meer achteraan kaal. Dat is van het krabben in hun haar bij grote problemen op het werk? Je moet er eens op letten, zij krabben niet in het haar vooraan de schedel, maar achteraan, en achter de oren. Dus haar vooraan kwijt komt van het denkwerk, haar achteraan kwijt komt van het handwerk.
Mensen die én voor én achter de haren kwijt zijn, dat zijn er die denken dat ze werken.

Georges, zaliger nagedachtenis, een collega van lang geleden, was al heel vroeg kaal, en toen er eens mee gelachen werd, reageerde hij laconiek: " Als jullie je hormonen gebruiken om haar te laten groeien, dan is dat uw zaak, ik gebruik de mijne voor wat anders..." Prachtig antwoord !

... en nu dreig ik weer weg te sukkelen in het verleden, in de tijd van toen...
Ik ga dus maar stoppen,

tot de volgende ?

Leven en dood

An in vitro MEA (Photo credit: Wikipedia)

Ooit was er een fris en vrolijk meisje. Ze maakte kennis met een buurjongen, en daar die buurjongen, via mijn kinderen ook regelmatig hier zat, leerden wij ook dat meisje kennen.
Ze zijn getrouwd, en poogden wanhopig aan nageslacht te geraken... Maar moesten uiteindelijk medische hulp inroepen. In Vitro Fertilisatie heet dat, en het is een duur ding.
Kort voor de ingreep stierf mijn zoon, een goede vriend van het jonge paar... En toen de ingreep gebeurde vertelde de jongeman mij dat hij om hulp gevraagd had aan Koentje, Koentje zou wel helpen dat de bevruchting deze keer wel zou lukken... En het lukte, en het jonge paar houdt bij hoog en bij laag vol dat het dank zij onze Koen is, dat "het" gelukt is...

Het jonge paar leefde hun eigen leven, ze kochten een woning iets verder weg, en we zagen hen niet meer zo vaak... Een paar jaar geleden hoorden wij dat zij kanker had gekregen. Er volgde een operatie, alles zag er goed uit, tot zij een hele tijd nadien precies weer iets gewaarwerd... De kanker was er terug, en een lange lijdensweg begon...
Het ging niet goed, het gaat blijkbaar nog steeds niet goed, want gisteren vonden wij in de brievenbus een briefje waarbij wij werden uitgenodigd op een "gezellig samenzijn"... Ze zou zo graag nog eens alle vrienden en vriendinnen van toen zien...

We gaan ons inschrijven, wij willen, wij kunnen dat niet laten, en toch durven we bijkans niet...
Een gezonde mens heeft een soort schrik van die dingen, iemand die er voor staat, die weet dat het onafwendbaar is, die verliest die schrik blijkbaar, leert leven met dat idee.

Bij oude mensen zie je dat vaak, ze willen niet echt meer verder leven, ze hebben het leven gehad... Ik denk dat het iets in die zin is, wat gebeurt als je voor het onafwendbare staat. Ik heb dat ook al meerdere malen gezien. Maar iedere keer weer heb ik het er heel, heel moeilijk mee.

Wellicht is dat omdat ik het leven bemin... Ondanks pijn, ondanks verdriet, ondanks zoveel dingen die ons raken, houden we van het Leven. Ik heb geen schrik van de dood, maar laat het liefst nog maar een heel eind ver weg van ons zijn. Met zo'n samenzijn wordt je plots van heel dichtbij geconfronteerd... En dat het dan een mensenkind is van zowat dezelfde ouderdom als onze kinderen, doet het ons zo heel scherp aanvoelen. We verloren er al een, en het lijkt een beetje op weer een stukje daarvan verliezen.

En als ik dat schrijf, dan ben ik beschaamd, want het lijkt wel, of het leed het mijne is, en dit keer is het dit niet, nu ja, maar een beetje... Haar man, haar dochtertje, haar familie moet nu verschrikkelijk lijden. Wij hebben die periode maar een paar dagen moeten lijden, bij onze Koen ging alles zo verschrikkelijk snel... Als ik er aan denk dat je dit lijden uitsmeert over een langere tijd, dan denk ik niet aan een dunnere laag lijden, maar aan een steeds dikkere laag stroop die je op de duur remt in al je doen en laten.

We gaan. We mogen dit niet laten. We moeten haar wens in deze respecteren... maar het is zo triest, zo lastig... en toch ben ik er bijna zeker van dat zij zelf het vrolijk wil, dat zij gewoon nog eens alle vrienden bij elkaar wil, om samen nog eens te genieten van de vriendschap ...

Alleen, ... ik weet al te goed wat verdriet is, en dus zal ik pogen haar wens te respecteren, voor haar, voor het leven.

tot de volgende ?

Paus op pensioen

El Papa Benedicto XVI (Photo credit: anarcxpoll)

Paus is niet langer Papa, maar meer pépé...

Ik ben nooit echt gelukkig geweest met deze paus, waakhond van God genoemd.. Hij deed niet alleen enkele zeer ongelukkige uitspraken, hij was en is ook de grote bestrijder van de bevrijdingstheologie.

Na het concilie van paus Johannes XXIII, hebben wij niets anders gekend dan pausen die op de rem stonden. Als er al een grote figuur tussen zat, Johannes Paulus II, dan was zijn groot zijn hoofdzakelijk te danken aan zijn Pool zijn, en zijn medewerking aan de bevrijding van de Oost Europese staten uit de greep van de USSR... Niet aan zijn vooruitstrevendheid...

De grootste daad van de huidige paus is wellicht zijn aftreden, waarbij een deur openzet voor zijn opvolgers, om niet te eindigen als oude, zwakke, mummelende figuurtjes waar je alleen medelijden mee kunt hebben. Hopelijk  wordt dit aftreden een degelijk voorbeeld voor zijn opvolgers, en wie weet komt men ooit tot jongere pausen, die nog echt leven, en die op gepaste tijd op pensioen gaan. Ik zet er geen cijfer op, maar men moet ten allen prijze gaan vermijden dat daar aan de top een man staat die eigenlijk niet meer mee is met zijn tijd...

Toch is er een gevaar aan dat aftreden... Zeker nu ik hoor dat hij ergens binnen in het Vaticaan zal blijven... Men zal moeten oppassen dat hij niet de schoonmoederrol zal opnemen ten opzichte van de nieuwe paus !

En laten ze nu in hemelsnaam eens een paus kiezen uit Afrika of Zuid-Amerika ! Zet nu eindelijk eens de deur open naar al die volkeren die als enige binding met Europa een koloniaal verleden hebben. Hoogtijd dat men ook in de kerk een Obama zet... Een breuk met het verleden. Ze slepen daar al genoeg van die archaïsche regeltjes mee, laat ze maar eens een jonge mens daar zetten, met frisse ideeën, laat ze daar eens iemand zetten die tegen al die heilige huisjes durft te stampen, en terug grijpt naar de basistekst van hun bestaan.

Maar wie of wat het ook worden zal, het zal ook nu nooit voor allen een goede zijn... Het is immers gewoonweg onmogelijk voor iedereen goed te doen, hoe goed men ook zijn best doet. Iedereen die al verantwoordelijkheid op zich heeft genomen, heeft dit al ondervonden. Daarom zou ik eerder willen zeggen: ... voor de meesten goed zijn, aanvaardbaar zijn voor de anderen...
en zelfs dat is heel veel gevraagd.

Toch is het belangrijk! Zelfs voor niet-christenen ! Hoe men het ook bekijkt, het is een functie en dus een persoon die een invloed uitoefent op gans de wereld. Ook al is men tegen, of anti, of pro of neutraal, de invloed is er. Net zoals wij, hier in ons land nooit onze achtergrond kunnen loochenen, en dus ook de invloed van die kerk ondergaan, willen of niet.

Ik geloof, maar niet in de instelling kerk... Maar hoe dan ook heeft die kerk invloed op mijn denken en doen, al ware het maar door mijn opvoeding,  mijn verleden, mijn roots...
En dus hoop ik dat men terug een Johannes XXIII krijgt... Van mij mag men zelfs het zelfde volgnummer gebruiken, er zijn er nu al twee geweest met dat rugnummer, waarom dan geen drie... Dat op zich toont aan dat de kerk over de keuze van paus niet altijd eensluidend was, we hebben lang twee pausen gehad en zelfs ooit drie...
Laat die verwarring er niet weer komen, in tegendeel, laat er iemand komen die terug grijpt naar dienstbaarheid in plaats van leiding.. in de geest van het evangelie !
Amen

tot de volgende ?

Weer sneeuw

gent (Photo credit: zoetnet)

Maar hoeveel er nu gevallen is, kan ik niet zeggen... Er was blijkbaar nogal wat wind, en op de ene plaats ligt er niets, en iets verder warempel bijna 20 cm...
In het weerbericht geven ze deze voormiddag nog sneeuw, en het ziet er grijs genoeg uit om dat waar te maken!
Voor mij hoeft het alleszins niet, ik hou niet zo erg van sneeuw, en zeker niet van de toestand van de wegen bij dergelijk weer.

Ik zit dan te denken aan al diegenen die door dit weer naar hun werk moeten, en soms geen andere optie hebben dan de auto... Het is niet alleen stresserend, het is ook een kapitaal waarmee je op de baan bent. En in veel gevallen een onmisbaar ding om te kunnen functioneren in de maatschappij van vandaag...

En dan ga ik weer denken aan vroeger, aan de tijd dat men hoogstens een dorp verder of in de nabije stad ging werken... Wie verder ging, die deed dat met de trein, treinen die nogal dikwijls bestonden bij gratie van dit bepaalde werk... Zo was er vroeger een trein voor de mijnwerkers, die onder meer vanuit Brakel naar de Waalse mijnen trokken... Opeengepakt op harde houten banken in hun werkkledij, al een beetje zwart van het stof dat in de kleren zat van de vorige dagen...

Anderen gingen dan heel ver werken, namen hun "bezatse" op de schouder, trokken naar de trein tot in Parijs, daar een wandeling door de stad van verderf, naar het andere station om weer verder te reizen naar de plaats van bestemming, de grote immense velden vol suikerbieten... Ze logeerden in een schuur, in het stro, hadden een deel voedsel bij (een stuk "geringeld", of een stuk hesp), en kregen een en ander van de boer.

Deze laatsten waren maanden van huis, en kwamen dan naar huis met hun verdiende loon...
Na een tijd moesten ze weer weg, voor ander zwaar werk op de Franse velden.

Maar de meesten werkten dus dicht bij huis... Of iets langer terug, zelfs helemaal thuis, als thuiswever.

De trein was dus een deur naar werk verder weg, maar uiteindelijk kwam de doorbraak eerder met de echte industrialisatie, toen fabrieken in de steden werden opgericht, en de steden massa's arbeidskrachten aanzogen... In het begin uit de dorpen in de buurt, maar al heel vlug ook van verder weg, en die mensen kwamen noodgedwongen wonen in de stad. Binnenkoeren werden volgezet met kleine huisjes, die aan woekerprijzen werden verhuurd. Veelal eigendom van de werkgever, die op die manier zijn arbeiders helemaal in zijn macht kreeg... Ze moesten kopen in zijn winkels, drinken in zijn herbergen... en de kinderen moesten vanaf 12 jaar bij hem werken...

Wij kunnen ons dat niet meer voorstellen...
Gelukkig maar...
Maar als ik de foto's zie die Bart heeft genomen in Indië, dan lijken dat bijna getuigen van ons eigen verleden... Armoede, uitbuiting... Slechts hier en daar een bedrijf die de mensen menselijker behandelt... en voor die postjes zou men een moord plegen. Ook al niet echt gezond.
Wie werk heeft is al tevreden, want er zijn er velen die gewoon van de hand in de tand leven. Soms eens een klein werkje, soms niets, soms rondscharrelen op de vuilhopen, in de afval, in de hoop dingen te vinden die verkoopbaar zijn... of eetbaar...

Zo moet onze wereld er dus ook uitgezien hebben... En niet eens zo heel lang geleden ! Ga 130 à 150 jaar terug, en je zit er midden in.

Ik ben opgegroeid in een opbloeiende wereld, na de tweede wereldoorlog was er een explosie van werk en inkomen... Tot de jaren 1970 - 1980, waar de economie sleet begon te vertonen, en eigenlijk nooit meer die sterke groei heeft bereikt van daarvoor.
Ik heb nog vage herinneringen aan een armere tijd, minder luxe, geen overbodige zaken...
Mijn kinderen hebben die tijd helemaal niet gekend, mijn kleinkinderen al helemaal niet meer...
Geen wonder dat de huidige generatie werkmensen anders aankijkt tegen het fenomeen vakbond dan wij en onze ouders...

Ik heb zonet eens gegoogled naar Jules De Bruyker... Een Gents tekenaar, in de hoop een tekening te vinden van een Gents "Beluik" een woonbuurt ingebouwd in een binnenkoer, oude kleine huisjes allemaal tegeneen gehurkt, en tenden het "straatje" de gemeenschappelijke WC en de gemeenschappelijke pomp... Geen enkel is vrij van rechten, dus mag ik ze u niet tonen op mijn blog, maar doe aub eens de moeite om de werken van deze grandioze tekenaar en kunstenaar te bekijken. Google naar zijn naam, en klik dan op afbeeldingen... of ga naar de speciale website waar je nog meer vindt, maar minder toegankelijk...

Tot de volgende ?

Stom

Ik herinner me heel goed het verhaal van vader, hoe hij ooit heel verbaasd naar een woord stond te staren, zich afvragend wat het was... Hij las her le ven de, en pas na een hele tijd zag hij dat er herlevende stond... Een vriend las ooit op een slogan: Met bel of ten bouwt men niet !, en pas na een tijdje zag hij dat er stond: met beloften bouwt men niet...

Vandaag heb ik me in dat rijtje gezet... Ik las een bordje met daarop
FRITUUR
OPZOOM

Ik dacht nog "Wie noemt er nu zijn friture "Op Zoom "?, en toen pas viel mijn frank dat er eigenlijk stond: Frituur op 200 m... Maar door de slordige uitvoering van het bordje en de even slordige schrijftrant van de letters had ik van de 2 een Z gemaakt...
Ik zat met mezelf te grinniken...

En ik herinnerde me het lachen van mijn vader met zijn eigen "dommigheid" en idem dito van mijn vriend...
En ik dacht er aan hoe "groot" je moet zijn om met jezelf te lachen !
Meestal vinden we onszelf heel serieus, en de mensen die eens durven in het publiek de pias uit te hangen, zijn dun gezaaid .

Indertijd hadden we hier jaarlijks de parochiale "zomerspelen", waarop van iedere wijk één ploeg tegen elkaar speelde. Dat was helemaal niet serieus, helemaal geen sport, maar vooral iets waarbij de toeschouwers plezier hadden. Iedere ploeg bestond uit mensen die bereid waren eens de risee te zijn van de parochie. Er was niets te winnen, niets te verliezen, tenzij je gevoel van eigenwaarde. Het was niet zo makkelijk om mensen te vinden om een ploeg samen te stellen. Lang niet iedereen durft zichzelf eens belachelijk maken...

Daar er dan gewoonlijk ook nog een plaatselijke reporter bij kwam, kon je er op rekenen dat je de krant haalde in een allesbehalve ernstige figuur... Ooit was een van de spellen, dat men via een soort estafette de ploegleider, die in zijn zwembroekje staande, moest aankleden als baby... Mijn buurvrouw moest mij een luier omdoen, en dat lukte niet omdat haar armpjes te kort waren...of mijn buik te dik... Die foto stond natuurlijk in de krant. Ik weet zeker dat dit document hier nog ergens ligt te liggen in de grote dozen met souvenirs uit het leven van ons gezin... Op mijn werk waren er een paar die verklaarden dat zoiets niet gepast was... Ik had alleen nog meer plezier.

Ik vind dat we onszelf veel te veel ernstig nemen... Dat we moeten kunnen lachen met onszelf... We durven wel lachen met anderen, dus waarom niet met onszelf ? Trouwens, lachen is gezond...
En als je echt eens iets stoms hebt gedaan, waarom zou je daar niet mee lachen, en waarom zouden de anderen dan niet mogen mee lachen? Je eer ?
Er is maar een mens waarvoor ik mijn eer heel belangrijk acht: mezelf, en zo lang die niet gekrenkt is, is het niet erg. Alleen, sommigen voelen zich blijkbaar heel snel gekrenkt... Wees geen gevangene van wat je je eigen eer noemt...

Lach met jezelf, zou een goede slogan kunnen zijn voor de Bond zonder Naam...

tot de volgende ?

Bron van de misdaad gevonden?

Professor Gerhard Roth heeft na jarenlange onderzoeken ontdekt dat misdadigers een donkere plek hebben in de hersenen... Ergens in de verbinding tussen de twee frontale kwabben, is er bij misdadigers geen activiteit te zien, terwijl dat bij de brave (?) mensen wel het geval is.

Mijn eerste reactie was: een lampje installeren, maar dat is natuurlijk zever... Het blijkt dat mensen die een operatie ondergaan in die zone (voor een tumor) plots van misdadiger veranderen in normale mens, of omgekeerd van brave Hendrik in boosdoener.
Er schijnt dus wel degelijk een verband te zijn !

Bij mij gaat er, bij het lezen van voorgaande, een alarmbelletje rinkelen !
Ik voorzie dat straks advocaten hun cliënten zullen vrij pleiten op basis van een lichamelijk letsel, de bandiet als mindervalide als het ware...
Ik zie dat men jonge delinquenten een hersenoperatie zal aansmeren, dat of jaren gevangenis.. de keuze is aan hen.
Ik zie onze gevangenissen veranderen in een soort klinieken en cipiers in verplegers...

Zeg niet dat ik overdrijf !
Hebben wij al niet dergelijke omkeringen meegemaakt ?
Ik ben oud genoeg om me heel goed te herinneren dat een huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht helemaal onbespreekbaar was, en geef toe, nu ligt daar niemand meer wakker van (Of hoogstens de ouders van die mensen, die dit idee nog niet echt kunnen verwerken).
Ik heb meegemaakt dat abortus een misdaad was, en nu is abortus niet eens meer een gespreksonderwerp, of hoogstens bij de ouders van een tienermeisje dat voor die moeilijke keuze staat...
Ik herinner me dat euthanasie gewoon een vorm van medeplichtigheid was tot zelfmoord en gewoon misdaad was, en nu voelen we dat steeds meer aan als een rechtvaardige oplossing, men laat geen hond afzien, waarom dan wel een mens...

Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar ik wil er alleen op duiden, dat we, na enkele jaren een heel moeilijk idee blijken te omarmen als zijnde normaal.
Ik ga niet over het ethisch aspect praten, maar ergens waren die zaken een deel van ons pakket "normen", en nu zijn ze er uit verdwenen.

Als men komt tot een gedegen medische oplossing voor het probleem misdaad, dan zal een moordenaar alleen nog de woede van de onmiddellijke betrokken oproepen, en bij de rest van de bevolking hoogstens medelijden met die duts die hoognodig een hersenoperatie moet ondergaan.

Misschien is dat ook een wenselijke evolutie...
Maar soms heb ik het nog wat moeilijk met al die veranderingen.
Ik weet niet of er in de generaties voor de mijne ook zo veel zo drastische veranderingen in het normenpakket zijn geweest, maar ik twijfel er heel sterk aan.
En in hetzelfde rijtje plaats ik - misschien ten onrechte- ook de afbouw van andere waarden... Vroeger waren er een heel pakket mensen die uit hoofde van hun beroep een soort status hadden verworven. De burgemeester, de pastoor, de dokter, de Champetter... en zo waren er nog wel enkele, hadden een soort statuut van onaantastbaarheid.
Dat was niet altijd goed, maar men heeft het helemaal afgebroken, tot in de grondvesten, en stellen nu vast dat er een gebrek aan tucht, aan eerbied, aan gehoorzaamheid is... en... een toenemende mate van kleine criminaliteit...

Mijn vraag:
Doen wij zelf het licht uit in die zone tussen de twee frontale kwabben van onze grijze massa ???
En gaan wij straks operatief opvoeden ?

djudedju
een mens mag niet te diep nadenken hé ?

tot de volgende ?

Het sprookje van de drie viggens

Ik moet om te beginnen vermelden dat dit een vertelling is, en een vertelling, dat is geen literatuur. Dus ga ik het vervolg van dit verhaal ook schrijven in een verteltrant en in een verteltaal. Vertellen doe je niet in het ABN, je doet dat in een sappige begrijpbare spreektaal. Vandaar ook de titel, niet de drie biggetjes, maar de drie viggens, één viggen, twee viggens... Geen mens hier spreekt ooit over biggen.

Het is al meer dan 200 jaar geleden, in 't hof van de Colpaerts, de "Drie torentjes"...  Toen lag het hof nog tegen het bos aan. Allee, je kent wel het veldkapelletje, daar à peu près begon het bos. De Colpaerts woonden toen al eeuwen daar in dat boerenhof, kijk of dat ze er nu nog wonen,  en een groot stuk van het bos was mettertijd ook eigendom van de Colpaerts geworden... Eigenlijk deden ze niet veel met dat bos, het was een bron van brandhout en nutshout voor de boerderij. Hadden ze een nieuwe steel nodig voor hunne reek, dan gingen ze het bos in, en kapten er ene... In die tijd waren de Colpaerts nog een beetje bekeken als halve wilden. Op hun hof liepen grote gevaarlijke honden rond. Dat ze gevaarlijk waren was geen wonder, want ze droegen meer dan de helft wolvenbloed ! Ook de zwijnen van Colpaert waren halfwild ! Meer dan eens werden de zeugen gedekt door een passerend everzwijn... En kwatongen beweerden dat Colpaert zelve ook iets wilds had, iets van de zigeuners die nu en dan in het bos hun kampement opsloegen... Maar dat is klaps van oude wijven !

Op een keer liepen er drie viggens, van die halfwilde, weg, naar het bos... En daarmee begint de vertelling, niet dat sprookje van die gebroeders Grimm, maar de echte feiten, maar ik ben bijkans zeker van dat die Grimms die historie hier gepikt hebben, en wat hebben gefatsoeneerd...

Die drie viggens waren dus weg, en Colpaert zat daar niet veel mee in ! Hij zou ze in 't najaar wel were vangen, als het werk op de boerderij wat stil lag. De drie viggens waren niet echt ver gelopen... Waar de Colpaerts hout gingen kappen, was in de loop der jaren een open plek ontstaan, waar mals gras was, en in een eindsgat van een omgewaaide boom was more en water te vinden... Wat moet een varken meer hebben. Bovendien stonden er ook nog hier en daar wat koterijen, die daar wellicht gezet waren door de zigeuners binst hun verblijf aldaar, en de viggens kozen elk zo'n kot om in te slapen en om op 't heetste van de dag in de lauwerte te liggen.. Dat ze niet tegare in één kot gekropen waren, dat lag aan het feit dat het drie jonge beren waren, hadden het jonge zeugen geweest, ze waren wellicht in één kot gekropen, bij elkaar, maar beren, dat vecht altijd... (En in die tijd werden de tanden van de varkens nog niet getrokken, dus hadden ze na een tijdje al serieuze slagtanden staan.)

Op de eerste schone droge winterdag riep Colpaert een van zijn wolfshonden bij hem, en zei tegen hem dat ze die viggens in het bos gingen zoeken. Diene wolfshond stoof weg, rechte het bos in, zonder blaffen, heel snel, maar stil, dievelings bijkants !
En lange voor dat den boer er was, had hij dat eerste viggen al te pieren ! 't lag in 't eerste kot, een soort kappe in riet 't hope gebonden, waar dat dien hond geen werk mee had, met poten en tanden scheurde hij dat kot in gruizelementen, dat viggen vluchtte raprap naar zijn broere, en kroop bij hem in dat tweede kot. Diene hond er achter ! Maar dat was een steviger kot, 't was met planken en balken aan mekaar getimmerd, en diene hond vond niet beter dan onder die planken deure te graven, tot dat hij binnen zat, maar tegen toens waren die twee viggens al were schampavie, en zaten ze te beven en te schudden van schrik in dat derde kot. Ze zaten nu alle drie bij mekaar in 't resterende kot !

Dat derde kot, dat was eigenlijk een heel fatsoenlijk ding, schone vergaard, en de muren in wissen vervlochten en met leem bestreken, zoals het toen de mode was. Alleen, d'er was aan da kot maar een halve deure, je weet wel, zo'n deure aan de onderste helft van 't deuregat, en voor diene hond was da 't werk van een ogenblik, om daar in ene wip over te zijn !

Hij heeft daar nogal kot gehouden, tegen dat de boer daar was, dreef da kot van 't bloed, en d'r lagen daar drie dode viggens. Diene wolfshond lag daar op zijn kant, ook halfdood, verschillende keren gestoken en gebeten door die varkens met hun scherpe en lange tanden.
De boer, koleirig, omdat hij nu niets meer had aan die viggens, klopte zijne hond in één slag met zijn spa ook dood !

Toch was 't niet al slecht aan die historie ! As de boer een keer rondkeek naar die open plekke in 't bos, die ook nog een keer omgewroet en deurwerkt was deur die drie viggens, zag 't ie meteen dat da eigenlijk een schone brokke land was, 't jaar nadien werd da veld mee ommegedaan en stond er koren op ! Dat beetje bomen tussen dat veld en 't hof werden ook uitgesmeten, en Colpaerts zijn hof was weer een heel stuk groter en een heel stuk meer waard...

Je ziet daaran, aan alles zijn er twee kanten ! 't Leek al verlies en 't draaide nog uit op winste !
De boeren en ook altijd chance ! Zelfs da derde kot is blijven staan en dient nu om wa gerei in te bewaren...

Je ziet, op de weireld gaat er niks serieus, 't water stroomt al naar de zee, en 't geld naar de boeren. We gaan wulder wel werken in 't zweet ons aanschijns lijk of dat dat in de bijbel staat ! De boeren zijn in 't aards paradijs gebleven, ze werken wel een beetje, maar ze moeten maar spugen en 't groeit van 't zelfs !
djudedju

tot de volgende ?