Bron van de misdaad gevonden?

Professor Gerhard Roth heeft na jarenlange onderzoeken ontdekt dat misdadigers een donkere plek hebben in de hersenen... Ergens in de verbinding tussen de twee frontale kwabben, is er bij misdadigers geen activiteit te zien, terwijl dat bij de brave (?) mensen wel het geval is.

Mijn eerste reactie was: een lampje installeren, maar dat is natuurlijk zever... Het blijkt dat mensen die een operatie ondergaan in die zone (voor een tumor) plots van misdadiger veranderen in normale mens, of omgekeerd van brave Hendrik in boosdoener.
Er schijnt dus wel degelijk een verband te zijn !

Bij mij gaat er, bij het lezen van voorgaande, een alarmbelletje rinkelen !
Ik voorzie dat straks advocaten hun cliënten zullen vrij pleiten op basis van een lichamelijk letsel, de bandiet als mindervalide als het ware...
Ik zie dat men jonge delinquenten een hersenoperatie zal aansmeren, dat of jaren gevangenis.. de keuze is aan hen.
Ik zie onze gevangenissen veranderen in een soort klinieken en cipiers in verplegers...

Zeg niet dat ik overdrijf !
Hebben wij al niet dergelijke omkeringen meegemaakt ?
Ik ben oud genoeg om me heel goed te herinneren dat een huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht helemaal onbespreekbaar was, en geef toe, nu ligt daar niemand meer wakker van (Of hoogstens de ouders van die mensen, die dit idee nog niet echt kunnen verwerken).
Ik heb meegemaakt dat abortus een misdaad was, en nu is abortus niet eens meer een gespreksonderwerp, of hoogstens bij de ouders van een tienermeisje dat voor die moeilijke keuze staat...
Ik herinner me dat euthanasie gewoon een vorm van medeplichtigheid was tot zelfmoord en gewoon misdaad was, en nu voelen we dat steeds meer aan als een rechtvaardige oplossing, men laat geen hond afzien, waarom dan wel een mens...

Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar ik wil er alleen op duiden, dat we, na enkele jaren een heel moeilijk idee blijken te omarmen als zijnde normaal.
Ik ga niet over het ethisch aspect praten, maar ergens waren die zaken een deel van ons pakket "normen", en nu zijn ze er uit verdwenen.

Als men komt tot een gedegen medische oplossing voor het probleem misdaad, dan zal een moordenaar alleen nog de woede van de onmiddellijke betrokken oproepen, en bij de rest van de bevolking hoogstens medelijden met die duts die hoognodig een hersenoperatie moet ondergaan.

Misschien is dat ook een wenselijke evolutie...
Maar soms heb ik het nog wat moeilijk met al die veranderingen.
Ik weet niet of er in de generaties voor de mijne ook zo veel zo drastische veranderingen in het normenpakket zijn geweest, maar ik twijfel er heel sterk aan.
En in hetzelfde rijtje plaats ik - misschien ten onrechte- ook de afbouw van andere waarden... Vroeger waren er een heel pakket mensen die uit hoofde van hun beroep een soort status hadden verworven. De burgemeester, de pastoor, de dokter, de Champetter... en zo waren er nog wel enkele, hadden een soort statuut van onaantastbaarheid.
Dat was niet altijd goed, maar men heeft het helemaal afgebroken, tot in de grondvesten, en stellen nu vast dat er een gebrek aan tucht, aan eerbied, aan gehoorzaamheid is... en... een toenemende mate van kleine criminaliteit...

Mijn vraag:
Doen wij zelf het licht uit in die zone tussen de twee frontale kwabben van onze grijze massa ???
En gaan wij straks operatief opvoeden ?

djudedju
een mens mag niet te diep nadenken hé ?

tot de volgende ?

Het sprookje van de drie viggens

Ik moet om te beginnen vermelden dat dit een vertelling is, en een vertelling, dat is geen literatuur. Dus ga ik het vervolg van dit verhaal ook schrijven in een verteltrant en in een verteltaal. Vertellen doe je niet in het ABN, je doet dat in een sappige begrijpbare spreektaal. Vandaar ook de titel, niet de drie biggetjes, maar de drie viggens, één viggen, twee viggens... Geen mens hier spreekt ooit over biggen.

Het is al meer dan 200 jaar geleden, in 't hof van de Colpaerts, de "Drie torentjes"...  Toen lag het hof nog tegen het bos aan. Allee, je kent wel het veldkapelletje, daar à peu près begon het bos. De Colpaerts woonden toen al eeuwen daar in dat boerenhof, kijk of dat ze er nu nog wonen,  en een groot stuk van het bos was mettertijd ook eigendom van de Colpaerts geworden... Eigenlijk deden ze niet veel met dat bos, het was een bron van brandhout en nutshout voor de boerderij. Hadden ze een nieuwe steel nodig voor hunne reek, dan gingen ze het bos in, en kapten er ene... In die tijd waren de Colpaerts nog een beetje bekeken als halve wilden. Op hun hof liepen grote gevaarlijke honden rond. Dat ze gevaarlijk waren was geen wonder, want ze droegen meer dan de helft wolvenbloed ! Ook de zwijnen van Colpaert waren halfwild ! Meer dan eens werden de zeugen gedekt door een passerend everzwijn... En kwatongen beweerden dat Colpaert zelve ook iets wilds had, iets van de zigeuners die nu en dan in het bos hun kampement opsloegen... Maar dat is klaps van oude wijven !

Op een keer liepen er drie viggens, van die halfwilde, weg, naar het bos... En daarmee begint de vertelling, niet dat sprookje van die gebroeders Grimm, maar de echte feiten, maar ik ben bijkans zeker van dat die Grimms die historie hier gepikt hebben, en wat hebben gefatsoeneerd...

Die drie viggens waren dus weg, en Colpaert zat daar niet veel mee in ! Hij zou ze in 't najaar wel were vangen, als het werk op de boerderij wat stil lag. De drie viggens waren niet echt ver gelopen... Waar de Colpaerts hout gingen kappen, was in de loop der jaren een open plek ontstaan, waar mals gras was, en in een eindsgat van een omgewaaide boom was more en water te vinden... Wat moet een varken meer hebben. Bovendien stonden er ook nog hier en daar wat koterijen, die daar wellicht gezet waren door de zigeuners binst hun verblijf aldaar, en de viggens kozen elk zo'n kot om in te slapen en om op 't heetste van de dag in de lauwerte te liggen.. Dat ze niet tegare in één kot gekropen waren, dat lag aan het feit dat het drie jonge beren waren, hadden het jonge zeugen geweest, ze waren wellicht in één kot gekropen, bij elkaar, maar beren, dat vecht altijd... (En in die tijd werden de tanden van de varkens nog niet getrokken, dus hadden ze na een tijdje al serieuze slagtanden staan.)

Op de eerste schone droge winterdag riep Colpaert een van zijn wolfshonden bij hem, en zei tegen hem dat ze die viggens in het bos gingen zoeken. Diene wolfshond stoof weg, rechte het bos in, zonder blaffen, heel snel, maar stil, dievelings bijkants !
En lange voor dat den boer er was, had hij dat eerste viggen al te pieren ! 't lag in 't eerste kot, een soort kappe in riet 't hope gebonden, waar dat dien hond geen werk mee had, met poten en tanden scheurde hij dat kot in gruizelementen, dat viggen vluchtte raprap naar zijn broere, en kroop bij hem in dat tweede kot. Diene hond er achter ! Maar dat was een steviger kot, 't was met planken en balken aan mekaar getimmerd, en diene hond vond niet beter dan onder die planken deure te graven, tot dat hij binnen zat, maar tegen toens waren die twee viggens al were schampavie, en zaten ze te beven en te schudden van schrik in dat derde kot. Ze zaten nu alle drie bij mekaar in 't resterende kot !

Dat derde kot, dat was eigenlijk een heel fatsoenlijk ding, schone vergaard, en de muren in wissen vervlochten en met leem bestreken, zoals het toen de mode was. Alleen, d'er was aan da kot maar een halve deure, je weet wel, zo'n deure aan de onderste helft van 't deuregat, en voor diene hond was da 't werk van een ogenblik, om daar in ene wip over te zijn !

Hij heeft daar nogal kot gehouden, tegen dat de boer daar was, dreef da kot van 't bloed, en d'r lagen daar drie dode viggens. Diene wolfshond lag daar op zijn kant, ook halfdood, verschillende keren gestoken en gebeten door die varkens met hun scherpe en lange tanden.
De boer, koleirig, omdat hij nu niets meer had aan die viggens, klopte zijne hond in één slag met zijn spa ook dood !

Toch was 't niet al slecht aan die historie ! As de boer een keer rondkeek naar die open plekke in 't bos, die ook nog een keer omgewroet en deurwerkt was deur die drie viggens, zag 't ie meteen dat da eigenlijk een schone brokke land was, 't jaar nadien werd da veld mee ommegedaan en stond er koren op ! Dat beetje bomen tussen dat veld en 't hof werden ook uitgesmeten, en Colpaerts zijn hof was weer een heel stuk groter en een heel stuk meer waard...

Je ziet daaran, aan alles zijn er twee kanten ! 't Leek al verlies en 't draaide nog uit op winste !
De boeren en ook altijd chance ! Zelfs da derde kot is blijven staan en dient nu om wa gerei in te bewaren...

Je ziet, op de weireld gaat er niks serieus, 't water stroomt al naar de zee, en 't geld naar de boeren. We gaan wulder wel werken in 't zweet ons aanschijns lijk of dat dat in de bijbel staat ! De boeren zijn in 't aards paradijs gebleven, ze werken wel een beetje, maar ze moeten maar spugen en 't groeit van 't zelfs !
djudedju

tot de volgende ?

re-sneeuw

Isaac Israëls - Twee meisjes in de sneeuw (Photo credit: Wikipedia)

Het is weer aan het sneeuwen. Het is echter nu niet berekoud, zodat de sneeuw op de baan eerder een pap vormt, dan wel een mooie witte laag.
Of het glad is of niet, is bijna niet te beoordelen van hier aan mijn kwampjoeter... Ik zie auto's die voorbijvliegen alsof er geen sneeuw is, en anderen kruipen heel voorzichtig over de baan. Als ik dan mag denken aan mijn eigen ervaringen over dergelijk gedrag, ik reed ook plots heel traag, onmiddellijk nadat ik ik een glijpartij had meegemaakt...

Ik heb zelfs de indruk dat er tussen de sneeuwvlagen door plots kleine regenbuien zitten... Kortom, het is vuil weer. Voor het moment sneeuwt het heel hard, met dikke grote vlokken... Als kind stonden wij dan buiten, tong uit de mond, om te pogen een sneeuwvlok op te vangen met de tong. Ik zou dat nu niet meer aanraden... met al die vervuiling !

Die vervuiling, dat doet mij denken aan regenwormen... Men heeft nu ontdekt (!) dat regenwormen zorgen voor een fikse verhoging van de broeikasgassen. Regenwormen verhaasten het ontstaan van humus, en net dat omzetten in vruchtbare aarde gaat gepaard met het vrijkomen van grote hoeveelheden  koolzuurgas en lachgas...
Ik wist wel dat gaan vissen ook een ecologisch kantje had...

Koeien laten te veel winden (broeikasgas), en nu ook gasmakende regenwormen. Straks mogen we geen spruiten, geen erwten en geen schorseneren meer eten, omdat we dan te veel gassen produceren... Mijn lijkt het vooral dat we gewoon een veel te succesrijk beestje zijn, dat we met te veel leven op de aarde. En daar is ook iets geks mee aan de hand: De landen waar de mensen de hoogste aantallen kinderen op de wereld zetten, zijn net diegenen die er geen eten voor hebben, en de landen waar massa's voedsel in de afvalbak gekieperd worden, die hebben heel weinig kinderlast. Het woord alleen toont aan wat we van kinderen denken: kinderLAST...
In die arme landen zet men nog steeds veel kinderen op de wereld, om zeker te zijn dat er een deel van overleven. Dat overlevende kind is het pensioen van de ouders ! Als de ouders het "geluk" hebben oud te worden in die arme landen, dan is een kind de enige bron van voedsel die je, als oudje niet meer kunt verzamelen....

Als we de rijkdom van het rijke deel van deze aarde eerlijk zouden verdelen, dan was iedereen behoorlijk voorzien van inkomen... Maar zelfs hier, in het rijke Westen, zit de echte rijkdom in handen van enkelingen... die helemaal niet bereid zijn te delen. Och ja, van hun miljarden geven ze dan met veel vertoon een klein miljoentje weg aan de armen, en iedereen roemt hen als gulle mensen, die veel over hebben voor de armen... Als een gewone arbeider 20 euro geeft aan 11.11.11., dan is hij in verhouding al guller dan die hele rijke "donateur"...

Macht en rijkdom... Wat is er toch mis met de mens, dat hij steeds maar streeft naar macht en rijkdom ? Is het een overblijfsel uit de tijd dat er moet gevochten worden om een bete voedsel?  Ik weet het niet... Ik weet alleen dat ik het wel besef, maar het ook niet doe. Ik ben ook niet echt bereid om al mijn hebben en houden op te geven voor de anderen. En ik ken niemand die het wel doet...

Zelfs in die heel arme landen zien we rijken, die dan gewoonlijk in verhouding nog veel rijker zijn dan de rijken hier ! En telkens weer zie ik een beetje tot mijn verwondering dat we makkelijker een duit in het spreekwoordelijke zakje doen voor heel verre armen, dan voor een sukkel uit onze straat. (Daar is het zijn eigen schuld ! Hij moest maar...)
En ook dat is blijkbaar een vast gegeven. Hier geven wij voor de armen in die verre warme landen, en tot mijn verbazing las ik dat men in het arme Pakistan hele omhalingen organiseerde voor de arme Hollanders ten tijde van de grote watersnood in 1953 !

Ik zie dat allemaal, ik weet dat allemaal, maar snappen doe ik het niet !
Ook van mezelf niet !

En als we kijken naar de uitdeling van de voedselbank, dan hebben we dan weer meer compassie met de armen van onze eigen bevolking dan met die "Turken" die staan aan te schuiven voor wat eten... (Ook daar zijn we wat bizar, alle vreemdelingen worden hier Turken genoemd, wellicht omdat dit de grootste groep vreemdelingen is in onze streek?)

Ik vraag me af, hoeveel mensen er nu in onze eigen buurt zitten kou te lijden, omdat de brandstof zo schrikbarend duur is...
Sneeuw... mooi wit, maar koud
koud

bijna zo koud als ons hart...

tot de volgende ?

Bloem !!!

't Is gewoon een bloem !
Het bloeisel van de aspidistra is dus een bizar iets, zonder stengel en heel vlezig. Ongeveer 2 cm in diameter !

Wie had dat ooit vermoed ?
Een zo gewone kamerplant met een exotisch bloempje !

iNaturalist.org heeft me op het spoor geholpen.
Mocht je ook een of andere vraag hebben in verband met iets wat je zag in de natuur (of in je bloempot), dan kun je daar terecht !!!

Groetjes !

Hemel/hel

Niet alleen belangrijk is de weg die je gaat....... (Photo credit: Akbar Sim)

Gisteren zijn we op bezoek geweest bij een oude kennis. oude kennis in de dubbele betekenis, we kennen ze al heel lang, en ze is al oud...
't Mensje heeft in haar leven ook al heel wat meegemaakt: man verloren, kleinkind verloren, miserie met kleinkinderen, allemaal dingen die geen deugd doen...
Vannacht lag ik nog wat op haar te denken... en dat zo'n mens haar hemel zeker heeft verdiend, ze heeft het vagevuur hier al gekregen, of was dat de hel?

Weet je, voor zo'n mens moet er zeker zoiets bestaan als een hemel... Ze verdient het om toch een keer in een zee van geluk te mogen rondzwemmen.

Maar eigenlijk weten we niet eens wat de hemel echt is... Wellicht geen rijstpap met gouden lepeltjes, wellicht ook niet godganse dagen "Hallelujah" staan kwelen...
Eigenlijk hebben wij er geen idee van, hoe je nu oneindig vol geluk zou kunnen omschrijven... Sterker nog, we schijnen geluk enkel te kennen van uit de tegenpool ongeluk, ellende.

En weet je, eigenlijk weet ik niet eens of dat mensje echt ongelukkig is! Ze heeft heel wat leed te verwerken gehad en nog te verwerken gekregen, maar eigenlijk klaagt ze niet eens. Ze voelt veeleer het leed van de anderen, en neemt veeleer een helpende houding aan dan een treurende. Ze blijft ook niet vasthangen aan dat leed, het leven gaat door, en ze wil er wel eens over vertellen, maar alleen tegen enkelen, die zij vertrouwt, en van wie ze weet dat die het begrijpen. Anderen worden buiten dat schuifje van het leven gesloten... Alleen voor intimi.  En zelfs dan praat ze over het leed, en hoe erg het is voor de anderen... Niet voor haar, ook al neemt ze zelf ook haar deel van die last en zelfs meer op de oude schouders.

Wat is geluk?
Ik, voor mij, is geluk gewoon het aanvaarden der dingen, en er het beste van maken.
Ik kan voortdurend zitten janken over de pijn, over het verlies van een kind, en ik voel dat ook wel, maar ik laat het mijn leven niet overheersen. Ik voel me gelukkig, ondanks alles. Meer zelfs, dat heeft me geleerd dat alles te verwerken is, dat er steeds nog een weg naast de berg leed loopt. En ik ben zelfs een beetje nijdig als ik mensen voor hun berg zie staan, Oh en Wee roepend, en niet kijkend naar het weggetje naast die berg.

Geluk, dat is aanvaarden dat die berg er ligt, maar er omheen trekken, voortdoen.
Geluk dat is bezig zijn, niet er bij gaan zitten, treuren.
Weet je, je moet er eens naar kijken ! Treuren dat is een zittend werk, een leeg beroep, een nietsdoen in een zee van verdriet. Wie bezig is verwerkt alles veel makkelijker.

Ik weet niet of er een hemel is... Ik weet nog minder hoe die er uit zou kunnen zien, en het interesseert me ook niet echt. Ik weet hoe geluk er uit ziet: een stralend witter dan wit, met bruinverbrande randjes aan... Randjes van leed die je naar de kant hebt geschoven, niet eens helemaal bewust, maar wel in een bewust uit de weg gaan.

Het leven is niet zo moeilijk, als je heel veel omwegjes maakt... Sommigen stellen dat je verdriet moet verwerken... ik geloof dat je het veel beter kunt laten bezinken. Weg gaat het niet, uit de "weg" ga jij wel.

tot de volgende ?

Windhoos

Oosterzele (Photo credit: Wikipedia)

zowat 5.25' uur deze morgen hoorde ik het plots in de verte donderen. Donderen? In de winter ? Enkele minuten later nog een donderslag, maar nu al heel wat dichterbij en beter herkenbaar: dus toch donder !
Enkele seconden daarna begon het plots, van uit het niets te stormen, en de regen kletterde tegen de rolluiken (misschien zat er ook hagel tussen?). Tien minuten later was alles weer rustig, net of er was niets gebeurd.

Om 7.30' uur, terwijl ik stond te turnen, hoorde ik op het nieuws praten over een windhoos te Meulebeke (West Vlaanderen) en te Oosterzele (Oost Vlaanderen en niet zo ver hier vandaan)...

En meteen begon ik weer te denken...
Waar gaat de wind naartoe ?
Hoe kan het dat hier een windvlaag passeert en even plots weer weg is ? Waar is die wind naar toe ?

Ik ben wellicht verkeerd, maar is de lucht misschien te vergelijken met water ? Als ik op een bladstille dag een steen werp in het roerloze oppervlak van een vijver, dan zie ik plots kringen ontstaan... Niet alleen één kring door de steen, maar door die kring ontstaat er een holte in het wateroppervlak, die zo nodig weer moet worden opgevuld, maar te haastig, te enthousiast, waardoor er eigenlijk een bult ontstaat, die dan weer wegebt in een grote kring, in een bijna eindeloze reeks van kringen... Het is alleen door de weerstand van het moede water dat het uiteindelijk stopt.
Is dat met de lucht ook zoiets ?
Nee, niet helemaal, wind verplaatst zich niet in kringen, wind verplaatst zich in een richting... Maar voor de rest lijkt het wel wat op het water... Het sterft uit door de weerstand van het stilstaande pakket lucht die het telkens en telkens weer moet voor zich uit in beweging zetten...

Hoe er dan plots hier en daar uit die voortsnellende wind een ronddraaiende windhoos vormt ? Ik heb er geen idee van. Als het water zou zijn, dan kan dat ontstaan door een plots wegvloeien, denk maar aan het water in de gootsteen die ook kan gaan draaien... Misschien is er in de lucht ook plots een plaatselijke onderdruk? Misschien, als ik verder via het water mag vergelijken, is het wegzuigen van het water om een nieuwe berg te maken die dan weer wegvloeit in cirkels, zo trekt ook de aanstormende lucht een massa voor zich op naar omhoog, waardoor dan niet alleen een "gat" ontstaat, maar ook die cirkelvormige aanzuigkracht? Ik ga eens moeten neuzen op de onvolprezen website van Frank Deboosere... Moet je ook eens doen, het is echt de moeite er eens in te grasduinen...

Maar net zo graag probeer ik me die dingen te visualiseren... Misschien is het wel helemaal verkeerd, maar dat is niet erg, ik heb voor mij de voor mij passende verklaring ingevuld... Dat is het voordeel voor de mens met fantasie !
Wij, de fantasten, hebben het recht op de opbouw van een eigen wereld, ingekleurd in de kleuren die wij graag zien, uitgerust met de trucjesdoos, patent van de eigenaar, onverdeelbaar zonder toelating van...

Ik vind die wereld heel gewoon, en sta nog steeds een beetje versteld van het feit dat niet iedereen die trukendoos heeft !   Maar blijkbaar is de meerderheid van mijn medemensen vastgeworteld in de aarde, zonder de mogelijkheid weg te dromen... Een stormdroom (of droomstorm?) zou hen wellicht ontwortelen.

Ze weten niet wat ze missen ! Vol verbazing zitten ze dan in een boek van Dahl te kijken naar die onwerkelijke wereld... Voor mij is dat een gewone wereld, waarin ik dagelijks flaneer. Zoals gisteren, bij de tandarts:
"Mond open" Anny opent haar mond "Doe je mond eens wat meer open" Anny gaapt voorzichtig iets wijder "Nog wat verder open !" Waarop ik, van op de stoel in de tribune toeschouwend, verklaar "Je hebt er nog niet  veel gezien zeker die een vrouw hebben die haar mond niet opendoet?"
De tandarts moest een momentje stoppen om te lachen, en Anny "Zeg !!!"...
Dat is fantasie, dat is humor... dat is het zout op de patatten...

tot de volgende ?

Slaap

Ronse railway station, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Vannacht weer bijna niet geslapen.
Daar lig je dan in het donker te turen naar het niets. En te denken, te fantaseren, te redeneren. Vooral het naar voor brengen van je mening is dan interessant: er is niemand die je tegenspreekt.
Ik vermoed dat ik tijdens mijn slaap evenveel draai en keer in mijn bed, want ook als ik goed heb geslapen, vind ik meestal mijn onderlaken terug in een balletje gedraaid ergens onder mij...
Maar als ik wakker lig, dan weet ik waarom ik lig te draaien en te keren: rugpijn...
Net zoals ik overdag steeds mijn houding moet veranderen, moet ik dat 's nachts blijkbaar ook doen.

Als ik 's morgens op sta, dan moet ik een momentje blijven staan: Door het rechtstaan gaan de wervels op elkaar drukken, en voel je verdomd goed alle zenuwen die op een of andere manier in het gedrang komen en pijn doen. Na enkele seconden vind je de juiste houding om zo weinig mogelijk pijn te hebben.

Tijdens het turnen iedere morgen, voel je, hoe je nu eens hier dan eens daar zenuwen pijn gaat doen, maar ook, hoe door de herhaling van die beweging de zenuw blijkbaar een veiliger plaatsje zoekt. Na het turnen ben ik een stuk beter dan er voor ! (Anders zou je het wellicht niet doen, of toch zeker niet zo lang volhouden)

Vanmorgen wil mijn linkerbeen weer niet mee. Dat is het been dat meest last heeft van de pijn, en meestal ook het meeste gevoelloze zones heeft, waar je met een speld in mijn vel kunt prikken, zonder dat ik het voel, of amper iets voel. Vandaag doet het echter weer eens pijn: uitstralingspijn, er zal weer ergens een zenuw klem zitten die naar mijn been loopt.

Zo is het altijd wel iets of altijd wel ergens iets van pijn. Je leert er echt mee leven. Je praat er alleen nog eens van als de pijn erger is dan gewoonlijk, of hinderlijk is voor je dagelijkse leven. (Sommige pijnen hinderen je leven niet echt, ze doen wel pijn, maar niet zo erg dat ze je belemmeren)

Vandaag lijkt dus weer zo'n dag te zijn... En straks moet ik Anny naar de tandarts voeren, daar op de ongemakkelijke stoelen in de wachtzaal gaan zitten, en dan kijken hoe ze aan de tand van Anny gaan zitten boren en schuren en op metsen...  Hopelijk blijft het nu zitten, want die tand is al eens "bijgewerkt"...

Misschien heeft de tandarts mijn naam herinnerd, en zocht hij in zijn materiaal naar wat afdankertjes... Heb ik weer gratis heel fijn materiaal om mee te boetseren in de klei. Maar ik ga er hem niet om vragen, het is immers nog niet lang geleden dat ik hem zag en een heel pakket materiaal mee kreeg. In de academie zijn ze dan stikjaloers "Waar haal je dat allemaal? " "Bij de tandarts, ik vraag daar om" "Dat zou ik niet durven..."... Tja, dan krijg je natuurlijk niets ! Er is geen enkele tandarts die aan zijn klanten vraagt of ze soms wat oude spateltjes en zo willen mee nemen...

Na de tandarts vlug nog even naar de Aldi, en dan weer naar huis...
Terug naar mijn PC, wat kijken naar mijn mailtjes en naar Facebook en Twitter... Wat kreeg ik als berichtjes, en wat kan ik doorsturen aan mijn kennissen en vrienden? Daar ben ik een hele tijd mee bezig. Soms krijg ik een massa mailtjes, en stuur ik er geen enkele door, omdat het allemaal mailtjes zijn die ik vroeger al eens zag, soms krijg je er maar weinig, maar kun je ze allemaal doorzenden, omdat het een echte nieuwe oogst is. Zaken die racistisch zijn stuur ik niet door, omdat ik niet gelukkig ben met die zaken... Ik ben bang van racisme... We hebben in het verleden gezien hoe het voortdurend slecht maken van een bevolkingsgroep aanleiding was tot massamoorden. Ik ga regelmatig naar een winkel van moslims in Ronse... Ik ga er graag, en iedereen is er zeer beleefd en vriendelijk. Ik praat ook met die mensen, en ik kan niet zeggen dat zij anders zijn ... Zij hebben een ander geloof, en geloven nog zoals de mensen hier geloofden een halve eeuw terug... En ook bij hen zien we dat de jonge generatie meestal heel wat minder obligaat moslim is... Onze wereld beleeft de godsdienst niet meer zoals de vroegere generaties, en ook bij hen zien we dat ontstaan. Ik laat in het midden of dat allemaal zo goed en wenselijk is, maar één ding vind ik belangrijk: Geen enkele godsdienst mag echt opdringerig en echt dwingend zijn naar anderen toe !

Ik ga stoppen, straks moeten we vertrekken, en ik heb nog steeds pijn

tot de volgende ? (Op de foto: het station van Ronse, zowat het oudste station van België, stond eerst in Brugge, en is steen per steen in Ronse weer opgebouwd. Mooi oud gebouw!)