English: An iPad 2 on stand. (Photo credit: Wikipedia)Ook mijn haren moet ik veel vaker wassen, ook al door dat vette huidtype.
Maar als je met klei werkt, dan heb je plots een veel drogere huid. Klei droogt je huid uit. Wellicht is dat de reden dat ik sommigen hoor klagen dat hun vel kapot gaat van in de klei te werken. Wellicht zijn dat mensen die al van nature uit een droog type van huid hebben, en die door het drogende effect van de klei plots talg te kort hebben in de huid van hun handen.
Gisteren probeerde ik mijn tablet nog eens, met "droge" handen...
Vergeet het. Ik heb nog steeds heel mooie vingerafdrukken op het scherm, net als tevoren. Dat droge lijkt dus meer een gevoel dan een werkelijkheid. Misschien zou het wel werken als ik van de klei meteen naar het tablet ga, maar dat lukt me niet. Als ik van de academie thuis kom, dan moet ik me eerst eventjes zetten, bekomen van de inspanning, de rugpijn wat laten wegdeemsteren... Dan me rechten om aan tafel te gaan, terug ineenzakken van de plotse pijn bij het rechtzitten, me met de armen omhoog duwen zodat de druk op de wervels wat afneemt, zachtjes laten zakken, soms gaat het dan al, andere keren moet de operatie van het langzaam belasten enkele keren herhaald worden vooraleer het lukt. Dan voorzichtig naar de tafel, gaan zitten, eventueel wat gaan leunen op de tafel om de pijn...
En dan eet ik. Terwijl ik nu toch aan tafel zit, eet ik dan maar mijn avondeten op. Kijk ondertussen halvelings naar de TV, erger mij dat het weer op niets trekt, geef mijn vissen eten, en ga terug naar mijn luie zetel, verder proberen om weer mens te worden.
Pas nadien kan ik denken aan mijn tablet...
Hoewel werken in de keramiek gebeurt al zitten, is het voor mij toch kantje boord om het te doen.
Sommigen onder u zullen dan wellicht denken: "Waarom doe je dat dan, als je er pijn van hebt?"
Omdat ik toch iets wil doen, omdat ik bezig wil blijven, omdat ik me niet wil laten doen van mijn eigen lijf. Omdat ik het leuk vind, omdat ik daar best wat pijn voor wil door staan. Omdat ik niets kan doen zonder pijn en niet tot niets doen wil overgaan.
Zo ga ik ook naar de rommelmarkt, en dwing me op die manier om wat te wandelen. Wandelen doet pijn, dus wandel ik niet, maar ik doe het wel als het op een rommelmarkt is, omdat dit mij interesseert, en omdat die interesse groot genoeg is om de pijn enerzijds wat te onderdrukken, en zo belangrijk voor me dat ik een motief heb om de pijn te doorstaan.
Misschien is dat wat onbegrijpelijk voor iemand die geen chronische pijn heeft, maar ik kan je verzekeren dat het zo werkt. Enerzijds is bezig zijn een pijnstiller op zich, anderzijds is dat bezig zijn een bron van pijn.
Maar dat bezig zijn is je geestelijk gezond houden. Want toegeven aan de pijn, en alles doen om pijn te vermijden, en dus alleen veranderen van houding om de pijn te minderen, dat is dodelijk ! Geestelijk en lichamelijk !
In de keramiek zoek ik dan ook naar manieren om zoveel mogelijk te doen, maar er zijn een paar dingen die ik vermijd omdat de pijn daar te hoog oploopt.
Ik heb daar over gesproken met de leerkracht, en ze heeft gezegd dat ze mij daar zal in bijstaan. Op die manier kan ik dus verder les volgen, creatief zijn...
Let er maar niet op dat ik weer zit te zagen over pijn... ik zit weer in een periode waarin de pijn mijn leven dreigt te beheersen. Een periode waarin ik meer pijn heb dan anders, of een periode waarin ik me bewuster ben van de pijn. Want ik heb geen idee wat pijn nu eigenlijk is.
Ik zie mensen die met een heel klein sneetje in hun vinger die duidelijk echt lijden onder de pijn, en anderen voelen een dergelijk sneetje amper.
Het kan dus best dat wat mij doet kreunen een ander niet zou raken.
Tijdens een onderzoek zei men mij dat ik een hoge pijndrempel heb. Ik kan dus beter dan veel anderen pijn verdragen, maar dat wil alleen maar zeggen dat pijn dus een individueel gewaar worden is.
Iemand kan dus echt pijn hebben, ook al denk je dat hij of zij overdrijft. Voor hem of haar kan dit echt heel erg zijn.
Dat is een van die dingen die naar mijn gevoel negatief werken op het medevoelen. Je vergelijkt altijd met je zelf. Als jij de mens bent die voor een sneetje in je vinger niet eens opkijkt, dan heb je geen begrip voor de medemens die daar wel pijn in heeft. Je gelooft hem/haar niet, je denkt dat hij/zij overdrijft, het doet om aandacht te trekken.
Ik heb ondertussen geleerd om anders te denken, om pijn van een ander niet te evalueren, maar deze evaluatie over te laten aan het slachtoffer zelf. Zijn/haar gewaarwordingen zijn de enige norm die telt.
Om het anders te stellen, we kennen allemaal het begrip geestelijke pijn. De pijn die je voelt bij een afscheid, liefdesverdriet, pijn bij een nederlaag... Ik denk dat we lichamelijke pijn eigenlijk ook als een geestelijke pijn moeten beschouwen. Iemand die een geliefde verloren heeft, zal die pijn ook minder voelen als hij ergens in een gezelschap zit, en mee kan praten over koetjes en kalfjes, en tijdelijk niet meer actief denkt op het geleden verlies. Dat idee is door iedereen gekend en wordt aanvaard.
... Dat dit ook opgaat voor lichamelijke pijn, lijkt veel minder aannemelijk, en toch, toch is het krek zo !
Bezig zijn, je gedachten kunnen richten op andere dingen dan de pijn, dat is pijnstillend.
We kunnen het ook omdraaien... Niet bezig zijn met iets anders, wil zeggen dat de pijn je gedachten gaan overheersen, dat de aandacht volledig op de pijn wordt gericht, en dat die pijn daardoor veel feller gevoeld wordt. Je bent je extreem bewust van de pijn.
Het is wellicht daardoor dat ik wel kan wandelen op een rommelmarkt, en dat niet kan zonder deze of een andere afleiding. Wandelen doet me pijn (Het is gezond voor heel wat van mijn organen, maar het doet pijn aan mijn rug en nek). Als ik gewoon ga wandelen, dan gaat die pijn heel vlug mijn gedachten overheersen, en dus ben ik mij veel bewuster, voel ik die pijn veel intenser. Als ik op de rommelmarkt wandel, dan verzet ik mijn gedachten, verding ik de gedachten aan pijn, door mijn aandacht op de voorwerpen en op de mensen te richten.
De pijn is er evengoed, maar overheerst dus niet.
Denk daar aan.
En weet hoe goed je bezoek doet aan wie pijn heeft, of het nu geestelijk of lichamelijk is.
tot de volgende ?
