Kort dag

Heb je er ook al op gelet? Om 7.01 uur staat de zon op, en zowat om 20.21 uur gaat ze al weer onder ! De dagen zijn al ferm aan het korten... De winter komt er aan !

We hebben nog wel mooi weer, maar 's nachts is het niet meer warm, in tegendeel !

De winter komt er aan... Maar eerst krijgen we nog de herfstfsst... Om een of andere bizarre reden hou ik van de klank van dat woord: herfst, waarbij ik dan uit liefde voor de klank nog wat fstfst bij laat sissen...
Het doet mij denken aan Andre Van Duyn met zijn RRRRRRRotterrrrrrrrrrdam, en aan Toon Hermans met zijn klankenspelletjes en deuntjes.

Heel dikwijls hebben we in september nog mooie dagen, het Sint Michielszomertje dankt er zijn naam aan. Maar desondanks zie je zo de dagen korter en korter worden, en de nachten langer en kouder. Je weet dat binnen een anderhalve maand de oenen van politici het weer verstandig gaan vinden het bioritme in diggelen te stampen en over te schakelen op het winteruur. (Eigenlijk zitten we al op het Duitse winteruur van tijdens de laatste oorlog !)

En dan hebben we weer de echte winterperiode met zijn korte sombere dagen en zijn lange koude nachten. Dan hebben we weer kille koude dagen, en misschien ook wat sneeuw en ijs... Maar vooral lange donkere avonden.

Ik hou niet van de winter. Mocht het binnen mijn financiële mogelijkheden liggen, dan ging ik de zes donkerste maanden naar de andere kant van de wereldbol, naar Australië, naar de zomer. Zo zou ik steeds lange dagen en korte nachten hebben... Maar ja, daar zou er ook wel een en ander zijn waarvan ik niet hou... En ik weet dat ik er gewoon al niet echt gelukkig zou zijn, omdat ik niet thuis ben. Niet in mijn zetel kan zitten en liggen, niet op mijn stoel aan mijn tafel kan zitten, en die dingen om de zes maanden mee verhuizen is niet te doen. Ik zou de buren missen, en de dames van mijn hobbykring van Ziekenzorg, en de uren in de academie, waar ik niet allen zit te kleien, maar ook te babbelen en te zeveren en te lachen... Nee, ik zal maar hier blijven.

Ik heb de laatste dagen (de winter komt) weer heel veel pijn. En straks moet ik naar de tandarts, ik beet een stuk van mijn tand. Het fluiten gaat me moeilijk af, en herfst klinkt nu nog veel sissenderder dan anders. Ik ga mijn tanden allemaal laten bekijken, en zo nodig laten bijwerken... Want ik ga nooit naar de tandarts als ik geen pijn heb, en ik heb nooit tandpijn. Dus is een stuk afbreken het signaal om toch maar eens heel mijn bekkeneel na te laten kijken. De vorige keer deed de man reparaties aan drie tanden. Allemaal zonder verdoving, en dus zonder die ambetante stijve kaak en mond.

Na deze ingreep zal ik weer paraat zijn om me weer door de winter heen te bijten...???

Dat ik nu en dan een stuk van mijn tanden bijt, dat heeft diverse redenen... Ik ben een tandenknarsende man, ik word soms wakker met pijn in mijn kaakspieren, omdat ik 's nachts zo hard  mijn tanden op elkaar klemde... en... Ik ben het kind van mijn moeder... Ons moeder beet verscheidene van haar kunstgebitten in brokken en stukken, omdat ze haar tanden gebruikte als nijptang en notenkraker. Ik doe dat ook... en soms gaat het - ook bij mij - mis.

Gek dat ik zo dikwijls aan ons moeder en ons vader denk. Het lijkt wel dat ik met het ouder worden steeds meer op hen denk. Heb jij dat ook ? Of is dat een symptoom van het ouder worden en het steeds meer in het verleden leven? Kortom is het een begin van dementie?
Als ik er ook maar een van jullie eventjes zie twijfelen, dan bijt ik zijn kop af !

Maar het is een feit dat je inderdaad steeds meer terugvalt op ervaringen uit het verleden. Ik denk dat dit normaal is, het is dan ook zo'n belangrijk stuk van je leven en je leven is een compositie van ervaringen, en de ervaring is waar je steeds weer uit moet putten om antwoorden te vinden op het heden...

Gisteren weer gekeken naar de canvascrack, een prachtige quiz... Meestal kan ik me meten met de crack, maar gisteren was er een pak vragen waar ik nu eens helemaal niets van wist. Gek is dat, soms gaat het opperbest, en soms liggen de vragen je helemaal niet. Ik heb dan altijd wat te doen met de mensen die er in de eerte ronde al uit liggen. Het lijkt altijd wat of ze niet volwaardig zijn, en dat kan alleen een kwestie zijn van vragen die je al dan niet liggen. Maar ik zag dat je ook kunt spelen op de computer. Ik moet daar eens gaan kijken... Ik vind die quiz  echt tof !

... en wie weet is het een middel om die donkere avonden door te komen???

tot de volgende ?

Bizar Google ?

English: Original source file of the “About VirtualBox” window of VirtualBox 1.5.6_OSE. Deutsch: Original-Quelldatei des „Über VirtualBox“-Fensters von VirtualBox 1.5.6_OSE. (Photo credit: Wikipedia)

Onlangs las ik dat Google in zijn eigen diensten geen gebruik maakt van zijn eigen Operating Systeem, maar dat het gebruik maakt van Ubuntu, met enkele aanpassingen. Zij noemen dat dan Goobuntu...

Zij zullen wel hun redenen hebben, maar mij lijkt het bizar dat je niet je eigen systeem gebruikt, maar dat van een ander. Nochtans is Google OS ook helemaal niet slecht, en heel snel. Het heeft echter wel enkele beperkingen, en wellicht is dat de reden?

Maar in werkelijkheid heeft ieder Operating System (OS) zijn eigen beperkingen. Apple heeft die, Windows heeft die, en ook alle Linuxsystemen hebben die.
Er is geen een systeem die ze niet kent. Soms krijg ik hier post van mensen die Apple of Windows gebruiken, en waar ik dan moet gaan zoeken naar programma's waarmee ik dat open krijg. Maar ik hoor ook net andersom van mensen die Windows of Apple gebruiken, dat zij soms post van mij niet open krijgen.

Ieder OS heeft zijn eigen systemen, zijn eigen sterke punten en zijn eigen zwaktes. Globaal gezien lijken ze me allemaal even goed, of ongeveer even goed. Soms zal men een voorkeur hebben voor een bepaald systeem, omdat wat je doet, net binnen de sterke punten ligt van dit of dat systeem. Zo hoor ik van mijn zoon dat Apple sterker zou zijn voor tekenprogramma's. Voor zijn ontwerpen van tapijten heeft hij dergelijke grafische programma's nodig, en kan hij dus op dit specifieke vlak een vergelijking maken.

Net dergelijke verschijnselen zijn de reden waarom de meeste mensen zweren bij hun Windows. Dit is (nog steeds) het meest gebruikte systeem, dus daar ontmoet je minst moeilijkheden. Minst moeilijkheden, omdat de meeste anderen hetzelfde systeem gebruiken, en jij dus niet in botsing komt met afwijkende systemen. Ik  zweer bij Linux, omdat ik dat gewoon ben, en omdat ik de meeste moeilijkheden betrekkelijk gemakkelijk kan omzeilen met de ontelbare vrije software. Toch bots ik soms op zaken die ik niet open krijg. Betreft het een mailtje met foto's van het mooie landschap van de "coté de nieverans", dan kan mij dat niet veel schelen. Maar onlangs kreeg ik een overlijdensbericht van een oude bekende, die ik niet open kreeg, en dan heb ik aan de verzender gevraagd om dit aub in een ander formaat te willen her-doormailen... (Dat werd zonder moeite gedaan, want in ieder OS heb je legio programma's om hetzelfde te doen...)

Als ik kies voor Linux (Ubuntu of Mint hebben mijn persoonlijke voorkeur), dan is dat om twee redenen: 1) het is gratis ter beschikking
                                        2) het is veel lichter als programma, waardoor je het ook op oudere computers kunt draaien
                                        3) het is veiliger, omdat het systeem anders in elkaar zit, en dus veel minder snel last heeft van virussen en andere miseries die je bij de andere OS wel hebt.
                                        4) Het is voor iedereen makkelijk om in het systeem te stappen, omdat het eenvoudig is, en veel gelijkenis vertoont met de meer gebruikte OS.

Het zou wellicht simpeler zijn, mochten de verschillende systemen zich niet uitputten in het bekampen van elkaar, maar in het zoeken naar systemen die voor iedereen open staan, maar dat is strijdig met het kapitalistisch systeem waar allen op een of andere manier in verweven zitten. Het voortdurend proberen van anderen de loef af te steken heeft ook voordelen. Het betekent een stimulans om steeds weer innovatief te zijn, steeds weer beter en sneller te zijn. Jammer dat de consument dat uiteindelijk moet betalen (Vandaar mijn voorkeur voor het gratis systeem...).

Ach, eigenlijk wil ik zeggen: "Lig er niet wakker van !" Ben je tevreden met het systeem dat je hebt, dan is alles OK, ben je niet tevreden, dan liggen er heel wat mogelijkheden voor je open. Ik lees nogal wat artikels in het computerwereldje, en je kunt Linux draaien op een Windowscomputer, maar ook op een Apple, Je kunt Windows draaien op een Apple of een Linuxsysteem, en ga zo maar door... Voor de techneuten en de fanaten: alles is mogelijk... Maar niet altijd wettig.

Ik hou van de vrijheid, en dus van de vrije software, de vrije OS en voel me kiplekker in deze vrijheid... U doet maar wat u wilt, dat is uw vrijheid, ook al kies je dan voor strikt gebonden systemen....

tot de volgende ?

Bedelen

Ereteken_van_Verdienste_Nederlandse_Rode Kruis 1914 (Photo credit: Wikipedia)

Ik bedoel bédelen, en niet bedélen...
Waarom ik daarover schrijf?
Omdat ik leuk berichtje las... Het gaat niet over de bedelaar die aan de deur van het grootwarenhuis staat te schooien, nee, het gaat over het georganiseerde bedelen door organisaties. In casu Het Rode Kruis (vermits het een Nederlandse krant betrof, vermoed ik dat het ook vooralsnog over een Nederlands fenomeen gaat.

Steeds meer horen mensen die voor dergelijke organisaties op bedelronde gaan (11.11.11., Rode Kruis... en bij grote rampen en dergelijke), krijgen te horen dat de mensen geen cash bij zich hebben. En in veel gevallen is dit een werkelijk feit. Er zijn steeds meer mensen die alles en nog wat elektronisch betalen.
Na zullen in het vervolg de mensen niet meer alleen met een bus op baan gaan, maar ook met een draadloze pinautomaat... Kan met lekker niet meer af komen met de smoes: "Ik heb geen cash bij me"...

Ik weet niet hoe het zit met dergelijke organisaties, maar hoe je het ook bekijkt, in feite vullen zij gaten in het sociaal systeem van het land. Nochtans zijn deze organisaties wel degelijk nationaal georkestreerd, zijn het zelfs veelal internationale acties... Waarvan je dan zou denken dat die dingen thuishoren in het nationale, in de zaken die door de staat worden geregeld.

Maar het blijkt dus dat dit op zijn minst niet volledig of niet afdoende het geval is. Ik voel altijd wat wrevel, als bijvoorbeeld men rondkomt om te schooien om de school te helpen. Onderwijs lijkt mij zeker iets wat de zaak van iedereen is, en dus thuishoort in wat door de staat wordt geregeld. Niet dus.

Of zeker niet voldoende, en als ik naar de moeilijkheden kijk van het onderwijs nu, hier in Mater, die in hoge nood de parochiezaal moet in beslag nemen om het onderwijs verder te kunnen zetten... dan gaat het hem niet alleen over onvoldoend, maar ook veel en veel te traag en te laks.

Geen wonder dat je in deze omstandigheden ook weer dreigt af te glijden naar een vorm van elitair onderwijs, zoals te Knokke waar de leerling er alleen school kan lopen als hij of zij in het bezit is van een IPad (Apple)...

Ik vind dit niet gezond.
Ieder kind moet gelijke rechten hebben op een volwaardig onderwijs.
Onderwijs is naar mijn mening de belangrijkste pijler van de natie.
Als we het onderwijs niet degelijk maken, niet gelijk maken voor ieder kind, dan glijden we de berg af.

Ik hou ook niet van het systeem van bedelen, omdat dergelijke zaken niet mogen afhangen van de goodwill van het individu. Het is een zaak die zo belangrijk is, dat het wel degelijk een staatszaak is !


Gisteren ben ik opnieuw naar school geweest... Naar de kunstacademie. Waar we voor moeten betalen.
Kijk, daar vind ik het veel minder erg dat er een inbreng wordt gevraagd van het individu. Ik verdedig dit idee met het feit dat het hier niet een opleiding betreft die rechtstreeks leidt naar iets wat belangrijk is voor het beroep. (Er zijn uitzonderingen, waar het mensen betreft die van Kunst hun beroep maken). Maar voor de meesten is de academie een scholing om beter je hobby te kunnen bedrijven. Hobby die echt Kunst kan zijn.
(Naar mijn mening is iedereen die creatief bezig is, ergens een kunstenaar. Niet altijd in de zin dat de rest van de wereld hem of haar ook als Kunstenaar beschouwt, maar voor zichzelf, voor zijn/haar emotie is dat wel degelijk kunst.)

Dit schrijven is niet te beschouwen als een pleidooi om de organisaties niet meer te steunen, in tegendeel. Deze zaken zijn zo belangrijk, dat ze er wel MOETEN zijn, dat ze echt van levensgroot belang zijn. Dit schrijven is wel een pleidooi om vanuit de staat meer voorrang te geven aan het sociale, veel breder bekeken dan we tot op heden doen !

tot de volgende ?

Wat nu gezongen?

Okra growing in a Sub-urban garden (Photo credit: Wikipedia) DIT VIND IK LEUK... OKRA IS NIET ALLEEN EEN VERENIGING, HET BLIJKT OOK EEN PLANT TE ZIJN !!!

De KBO (Katholiek Basis Onderwijs) Mater moet noodgedwongen uitkijken naar andere lokalen om les te geven. De oude gebouwen zijn niet meer te gebruiken. De parochiezaal wordt dus aangeslagen om klaslokalen in onder te brengen...
Dit betekent dat alle organisaties OKRA, Ziekenzorg, KVLV, Toneelvereniging en wat weet ik nog allemaal plots op straat staan, of moeten zoeken naar uitwijkmogelijkheden, maar veel is niet mogelijk... Dus zal er met de kalender moeten geschipperd worden. Want nu hadden we meerdere lokalen, zodat er zelfs op hetzelfde tijdstip meer dan een activiteit kon plaatsvinden. Deze mogelijkheden worden nu sterk beperkt.

De duur ? We moeten blijkbaar minstens op drie jaar rekenen...
Wellicht op veel meer, als we de snelheid van de subsidiëring zien in ons landje...

Ik denk dat we dringend zullen moeten bij gaan zitten met alle organisaties, om de mogelijkheden te onderzoeken, en om alles op elkaar af te stemmen. In veel gevallen zal de kalender moeten aangepast worden, en wellicht zullen er dingen moeten beperkt worden, misschien zelfs (tijdelijk ,) afgeschaft worden.

Kortom, verenigingsleven heeft het al niet zo makkelijk om  leefbaar te blijven, en deze situatie zal dit wellicht niet verbeteren.
Maar misschien kan het ook nieuwe kansen bieden?
Ik ga niets zeggen over organisaties waar ik niets heb over te zeggen, maar ik denk dat deze tegenslag misschien ook een bron van nieuw leven zou kunnen zijn. Sommige organisaties zijn klein, bereiken slechts een kleine groep mensen, terwijl er anderen zijn die min of meer hetzelfde doen, en ook sukkelen om leefbaar te blijven. Vooral verjonging is veelal een heikel punt.
Als ik naar mijn eigen hoekje kijk, de Crea van Ziekenzorg, dan hebben ook wij niet te stoefen. Het is niet zo'n grote groep, en de gemiddelde leeftijd ligt aan de hoge kant. In bijna iedere organisatie is er wel een groep, of sporadische organisaties van creatieve werking. Naar mijn oordeel kunnen we ons misschien wel eens samen zetten, om samen enkele activiteiten te doen. Dit hoeft niet altijd te zijn, het kan beperkt worden tot een of enkele activiteiten per jaar, maar het zou in ieder geval voor allen een verrijking kunnen brengen.

Misschien zijn dergelijke samenwerkingsakkoorden mogelijk voor nog andere zaken... Ik zou zeggen, niets hoeft, alles kan...

We zouden op die manier niet alleen van elkaar kunnen leren, maar ook de kalender lichter maken. Iedere keer twee groepen samen iets doen, winnen we een dag op de kalender voor andere zaken.

Natuurlijk zal en zou dit niet makkelijk zijn ! Iedereen heeft zijn manier van werken, heeft zijn voorwaarden, heeft zijn beperkingen... Bij Ziekenzorg werken we met langdurig zieken, veelal met een klein inkomen. Dit betekent dat we voortdurend zoeken naar goedkope alternatieven om iets te maken. Bij andere organisaties speelt dit niet zo erg. Daar kunnen de leden veel makkelijker een eigen -groter- deel in de kosten dragen. Het zal kwestie zijn van dit en andere punten op te lossen op een manier die voor allen kan. Of samen te werken op die keren dat beiden elkaar praktisch kunnen vinden.

En vooral... goede wil...
Als je samen werkt, dan betekent dat onder meer dat je -tijdelijk- het roer uit handen geeft, en een ander de leiding geeft voor die activiteit... En ik weet dat dit wellicht het meest heikele punt van allemaal is...
Hoe gek het ook moge klinken, zelfs in zoiets als een beweging op parochiaal vlak, speelt de macht een rol...
Mensen zijn allemaal behept met dat virus.
Ook daar zal een evenwicht moeten worden gezocht.
Heel zorgvuldig, want daar ligt een van de gevoeligste punten.

Maar als we er in slagen, kan dat betekenen dat we elkaar "bevruchten", dat we er rijker uit komen, dat we bijleren, dat we meer leden krijgen in alle organisaties.
Ik weet wel, er zijn hoge klippen te nemen, maar de huidige beperkingen zouden - hopelijk - een verrijking kunnen brengen. Bovendien kunnen wij, door deze frontvorming, alleen sterker naar voor komen bij de bevolking.

Hoop doet leven...
en als parafrasering op het Belgisch devies: Samenwerking maakt macht !

tot de volgende ?

de nachtspiegel

Nachtspiegel, wellicht nu niet meer vermeld in van Dale... was ooit een synoniem voor po... Nachtemmer ofte pispot...
Maar daar wil ik het niet over hebben... Ik heb het over een echte spiegel voor 's nachts.
???
Voor uitleg moet je bij mijn parkiet zijn. Hij heeft ontdekt dat hij volkomen uit het licht kan gaan zitten, als hij zich achter de spiegel plaatst in zijn kooi. Daartoe gaat hij helemaal op het randje van zijn stok zitten, duwt de spiegel weg van de kant, zodat die gewoon voor en tegen hem komt te hangen. Het licht mag nu branden, meneer zit in de schaduw van zijn zelfontworpen paravent... In dit geval misschien beter een paralumière genoemd?

Het is niet toevallig één keer, nee, iedere avond herhaalt zich dat fenomeen. Meneer wil rusten, en dus doet hij - op zijn manier- het licht uit.

Ik zou er misschien een foto kunnen van nemen, maar dat zou dan onvermijdelijk met flits zijn, en ik wil dat beestje niet doen schrikken. Ik wordt ook niet graag gewekt. Zeker als het niet nodig is.

Bovendien zou je op de foto alleen een spiegel zien en daaronder een staart. Meer is niet zichtbaar. Dat is precies de reden dat we zijn vreemde gedrag opmerkten ! We zagen het beest niet meer in zijn kooi ! Hij zal toch niet... Nee, daar zit hij, helemaal verdoken, buiten zijn lange platstaart.
Onze parkiet is een roodrug, een van de Australische platstaartparkieten.
Normaliter zijn dat groene parkieten met een mooie rode rug (de mannen). De onze is een knalgele vogel, met heel wat knalrode vlekjes op zijn rug. Mooi beestje, en heel lief.

Hij zit nu in Jacko's kooi... Een dikke week terug is onze papegaai heel plots gestorven. Het beestje kwam nog eens een kopje geven aan Anny, en kreeg plots een hartaanval, sidderde nog even, viel van de draad naar beneden en was dood. We hebben hem begraven in de tuin. Een gezel die wij hier al meer dan 20 jaar hadden. Hij kwam van bij Veerle, en zij kocht hem als een volwassen dier, waarvan we de leeftijd dus nooit hebben geweten.

Weer een dier minder. Vroeger hadden we veel meer dieren, honden, katten, vogels, vissen... Nu zijn de katten en de honden er al niet meer, en nu ook de papegaai niet meer... Anny wil geen dieren meer. Ik wel, maar ik begrijp haar, zij zit met het werk en het vuil van die beesten. Het enige wat ik zelf onderhoud zijn de vissen. Dat is mijn werk... Nu ja, de dekglazen worden gewassen door Anny, en zij staat buiten om het water aan te zuigen in de darm waarmee wij het water uit de bak hevelen, samen met het vuil. Maar filters en dergelijke , dat doe ik. Daar is een pak werk aan, maar dat is maar om de zoveel weken... Dus dat gaat wel.
In mijn grote bak (2 meter lang,70 cm breed en 60 cm hoog) zitten twee filters. De bak is te groot om het met één filter proper te houden. Er zitten zo'n 800 liter water in !

Maar om eerlijk te zijn, ik mis mijn hond, mijn kat, mijn papegaai...
Niet dat ik er zoveel mee bezig ben, maar het is leven in huis.
Ik hoop dat we niet met tijd en boterhammen moeten terugvallen op een huis met alleen maar twee mensen in.
Nu heb ik nog een kanarie die kweelt, een parkiet die fluit en rond klautert, schommelt, en probeert je aandacht te trekken met allerlei rare manoeuvres...en natuurlijk mijn vissen... Mijn levende televisie, veel beter dan de echte TV, want daar is er nooit een heruitzending !

Dat mijn kinderen en mijn kleinkinderen dierenliefhebbers zijn, dat is geen wonder... Ze kregen het met de paplepel opgediend !

Maar ook dieren zijn niet meer zoals ze waren... Of liever, wij behandelen ze heel anders dan vroeger...
Het best zie je dat bij de honden...
Toen wij pas getrouwd waren hadden wij al een hond. Dat beest at de restjes van de tafel en vooral veel oud en keihard brood. Daar was hij gek op, en als hij de kans zag zou hij de zak oud brood hebben meegesleurd in zijn hok. De hond sliep niet binnen in huis, maar in een stal, waarvan de deur open bleef staan. Zijn bed had hij gemaakt in de bak onder mijn werkbank. Ten zijne gerieve legden we daar enkele oude aardappelzakken in, om warm te liggen.

Onze laatste honden, die sliepen in huis, zelfs in de slaapkamer (niet in bed). Kregen speciale hondenbrokken, en hadden speeltjes. Eén van de honden was wel nog steeds verlekkerd op oud brood... Brood die we nu niet meer houden voor de honden, maar voor de geitjes van Bart.

Als je de kat bekijkt, dan zie je hetzelfde scenario... De eerste kat sliep buiten at van de restjes (delen met de hond !), en sliep meestal in het duivenhok bij de duiven (waar hij nooit ook maar een veer van aanraakte)... De laatste kat sliep in een kattenmandje, at kattenkorrels en nu en dan blikvoer voor katten, uit een eigen bakje... waar de hond niet mocht aan komen. Kat en hond waren beste maatjes en sliepen soms samen in één mand.

Kortom, dieren hebben mee geprofiteerd van de welvaart van hun baasjes. Als je nu honden bekijkt, dan heb ik er soms medelijden mee. Ze worden niet alleen vertroeteld, ze worden gedwongen zich als kleine mensjes te gedragen. Met kleren aan, ze mogen niet eens meer lopen, maar worden gevoerd in een soort kinderwagen... Ik geloof nooit dat die honden gelukkig zijn ! Honden moeten kunnen rennen, spelen, blaffen en... hond zijn...

Met katten gaat het dezelfde weg op ! Ik kreeg al mailtjes met katten waarvan de pels gekleurd werd of geknipt...Arm beest !

Dat is niet meer vertroetelen, dat is volgens mij een veredelde vorm van mishandeling. Laat het dier dier zijn !
En eigenlijk... ik kan me niet ontdoen dat we een beetje hetzelfde doen met onze kinderen ! Laat het kind eens kind zijn ! Laat het spelen en ravotten, maak er geen drama van als het een buil valt of een wonde heeft die moet genaaid worden... Dat hoort bij het opgroeien !
Eigenlijk moeten we eens meer kijken naar al die TV-uitzendingen over de Zoo... Daar zie je, hoe ze alles proberen om de dieren een zo normaal mogelijk leven te laten leiden. Hoe ze minder dieren houden om plaats genoeg te hebben voor de dieren die wel blijven, opdat ze normaal kunnen bewegen, rennen, klauteren en door de bomen zwieren. Enorme volières waar devogels werkelijk kunnen vliegen en niet meer gedwongen zijn van van stok naar stok te hippen.

Heb je een kanarie? Mooi ! Maar zorg dat de kooi ruim genoeg is, zodat hij niet zo maar van stok op stok kan hippen, maar dat hij zijn vleugels minstens moet openslaan ! Heb je een goudvis ? Mooi, maar zorg dat het beest kan zwemmen, dat het schuilplaatsen heeft en dat het water regelmatig ververst wordt op de juiste manier ...
Doe je dat ? Goed zo, dan ben jij er ook eentje die zijn hond laat rennen en spelen... en niet in een mantelpakje in een kinderwagen zet.
En wellicht - hopelijk - ben je dan ook iemand die een kind eens kind laat zijn, die het kan verdragen dat ze spelen, dat ze lawaai maken... en zet je ze niet hele dagen voor de TV of Computer en aanverwanten...

Laat de natuur nog zijn deel doen in de opvoeding... Van dier... en mens !

tot de volgende ?

telefonitis

Handsfree... (Photo credit: Sonal And Abe)

Ik heb mijn handsfree in de vuilnisbak gekieperd. Het ding had de onhebbelijke gewoonte om bij iedere elektriciteitspanne al zijn instellingen te verliezen. Het vervelendste was wel dat hij dan na drie beltonen al overschakelde op het opnemen van boodschap en het telefoongesprek luid op door het huis uitkraaide. Iedere keer weer moest ik dan de handleiding gaan opsnorren om de zaken recht te zetten. Ik was het moe, en kocht een nieuw telefoontoestel, eentje zonder handsfree, en met grote duidelijke toetsen. Joekels van toetsen, zo 'n 1.5 cm op 2 cm groot per toets. Eentje die niet alleen belt, maar ook nog eens een rood licht doet branden als begeleiding van die beltonen.
 Wat er teveel aan is? Hij toont het uur, de dag, de maand, het nummer van de beller, en als je een oproep mist, dan staat er een vervelend klein lichtje te pinken.
Allemaal dingen die ik van een telefoon niet vraag. Ik vind het al erg dat Belgacom mij terugbelt als er iemand lang genoeg de telefoon heeft laten rinkelen om zelfs Belgacom wakker te krijgen.
Volgens mij ging dat vroeger veel handiger. Als er mij iemand opbelde, en ik was er niet, dan moest hij of zij maar eens terugbellen. Deed hij of zij dat niet, dan zal het wel niet belangrijk zijn geweest. Nu verwacht men dat ik terugbel. En dan krijg je te horen dat ze niet meer weten waarvoor ze eigenlijk belden. Tararara...

Ik hou van eenvoudige apparaten, die doen wat ik van ze verlang. Apparaten die er zijn om mij te helpen, en niet om mij op te solferen met een pak nieuwe taken. Als ik dingen wil doen, dan is dat mijn eigen keuze, mijn eigen beslissing... Nu dus niet meer. Nu beslist een apparaat dat ik zal en moet terugbellen.

Nog een beetje, en mijn auto zal mij uit mijn zetel toeteren, en mij voeren naar X of Y, omdat die heeft gezwaaid naar mij, en ik niet heb teruggezwaaid. Dat is immers een verwijt die ik dikwijls krijg: "Ik maar zwaaien en met mijn lichten "pinken", maar gij, niet kijken en doorrijden !" Ik heb het dan gewoon niet gezien, maar dat wordt door de tegenpartij als onmogelijk bekeken, en alleen te danken aan mijn slechte wil.
Al hun getoeter, gepink en gezwaai niet gezien? Dat kan niet, dat is onmogelijk.

Tot mijn eigen verrassing stel ik vast dat ik aan die toeterende zwaaiers geloof begin te hechten. Waarom zou ik anders een telefoon hebben gekocht met van die joekels van knoppen, omdat men mij zegt dat ik niet meer zie, een telefoon met een luid belsignaal, omdat ze me zeggen dat ik niet meer hoor, en daar bovenop nog een zwaailicht op mijn telefoon om toch, ondanks al mijn gebreken, mijn aandacht te trekken...
Het helpt niet...
Ik hoor nog steeds beter het gerinkel van mijn oud toestel in de voorplaats dan dat moderne geblaat, ik zie dat zwaailicht enkel als men er mij op attent maakt, en ik vind die grote knoppen ambetant omdat ik nu grotere bewegingen moet maken om een nummer in te toetsen...
Ik heb hier nog ergens een antieke telefoon liggen, met een joekel van een bel, en een hendel om de centrale mee wakker te krijgen, waar je dan in schreeuwen kunt dat je nummer zo en zo wilt spreken. ...
Maar er zit geen juf meer in de centrale van de telefoon, alleen een pak piefjes en pafjes die automatisch je oproep naar de verkeerde persoon doorverwijzen.
Tegen piefjes en pafjes kun je roepen tot je een ons weegt, ze doen niks zonder dat jij op jouw piefjes drukt.
Ik heb heimwee
heimwee naar dat simpele toestel uit mijn jeugd
een zwart bakelieten ding, met een grote hoorn waaraan je duidelijk zag waarin je moest roepen en waaraan je duidelijk zaagt waaraan je moest luisteren, geen toetsenbord met piefjes en pafjes, maar een draaischijf om je nummer mee te vormen, een joekel van een belsignaal, een een vrolijk gekraak op de lijn.  Niks geen knoppen om terug te bellen, of om het laatst gekozen nummer automatisch nog eens te draaien, niks geen systeem die je verplicht om terug te bellen naar het gemiste nummer... Nee het was gewoon een telefoon, pur et simple...

Heb jij ook het gevoel dat je niet meer leeft zoals je wil, maar dat er een heleboel dingen zijn die je leven dirigeren, in richtingen die jij echt niet wilt ?
Ik kan geen kwartje kilo suiker meer kopen, ik vind geen klompen kandijkristallen meer op stukjes koord, de melkboer schept de melk niet meer met een vertinde maatbeker in de pan die ik aan de deur zet, met het geld er in...Als ik nu een paard voorbij zie komen, dan is dat geen beest die werkt, maar een luxe-artikel.

djudedju


tot de volgende ?

Volgende week: school !

English: The Flemish poet Paul van Ostaijen (1896 - 1928) (Photo credit: Wikipedia)

Maar eigenlijk hoort daar geen uitroepteken, maar een vraagteken... Ik heb het immers over de academie voor beeldende kunsten, en daar is ook op zaterdag les... En 1 september is een zaterdag... dus ???

Ik ga straks eventjes bellen... Kwestie van zeker te zijn, en de lesuren te kennen. Lesuren die ik wil volgen, want vorig jaar zat ik eigenlijk ook in twee klassen, bij twee leerkrachten, omdat ik 's avonds niet ga, en dus alle daguren probeer mee te pakken. Wellicht wordt het weer zoiets, maar nu zaterdag ??? Ik ga bellen. Straks of morgen, want straks komt Marc op bezoek.

Hé, dat doet me denken aan "Mark groet 's morgens de dingen" hoe noemt die dichter weer ? Schiet me niet te binnen. Nu ja, dat is den diene van Singernaaimachine en van Melopee en zo... Heel mooi ! Ik heb twee boeken met zijn werken. Maar zijn naam? Oh ja: Paul Van Ostaijen... djudedju, ik wordt oud. Correctie, volgens mijn kleinkinderen ben ik oud.

En ze hebben gelijk ! Toen ik hun leeftijd had, vond ik zelfs mijn eigen vader en moeder al oude mensen.  Gek hoe je het begrip oud altijd voor je uit schuift. Zelf ben je het blijkbaar nooit, zij die ouder zijn, zij zijn het. Laatst zat ik te babbelen met iemand van 86... dat is een oude mens, maar dat ben ik ook binnen 20 jaar, als ik zo ver geraak. Ik schrok er een beetje van. Dat oud komt toch dichterbij. Zou die mens zich oud gevoeld, oud geweten hebben? Of schuif je op die leeftijd dat nog steeds vooruit?

Ik denk dan aan tante Climme (Van Clemence), die kwam toen ze al dik 90 was, op bezoek bij ons moeder. Ze was wat later dan anders en ons moeder vroeg of de bus vertraging had... " Awel," Begon mijn groottante, "'t Is wat hé, op Petit Paris stapte er daar zo'n oude doos op de bus, ze geraakte er bijna niet meer op, 't bleef duren ! 't Was er verzekers eene van tachtig ! Zo'n oude mensen moesten niet meer met de bus reizen hé !"  Dat zijzelf negentig was, daar ging ze straal aan voorbij... Oud was geen kwestie meer van jaren maar van bewegingskunst...

Vannacht , toen ik naar het toilet moest, dacht ik er bij tijds aan dat men deze nacht aan de waterleiding zou werken, tussen 22 en 6.30 uur... Dus niet doorspoelen !!!! Ik dacht zelfs aan Anny, en deed het deksel van het toilet dicht, zodat ze hopelijk zou merken dat er iets abnormaals aan de hand was, en denken op het schrijven van de waterdienst... Niet dus... Ik werd wakker van het psshhtbrrsshtpruttelpruttelbrrpssht... "G' hebt doorgetrokken !" "Ja, ik was 't vergeten..." Geprobeerd van dat kraantje achter het toilet dicht te draaien, maar dat lukt niet (Dat lukt nooit, dat zit altijd vast !) Anny dus achter een vise-grippe (hoe heten die dingen in het Nederlands?) en dat ding dichtgedraaid...

Vanmorgen eerst alle kranen wat laten lopen, waarbij ze pruttelend ijzermoer spuiten, en je dan ook nog eens alles moogt afkuisen...
djudedju.
Ik vraag me af... als je braaf doet wat de waterleidingsdienst van je vraagt, en niets laat lopen tijdens die periode van werkzaamheden, heb je dan ook nog dat roeste water, of gaat dat lijden aan je voorbij ?
Ik zal het wel nooit te weten komen, want vergeet Anny het eens niet, dan doe ik dat wel... Ik heb het ooit eens gedaan twee minuten nadat Anny me verwittigde van niet door te trekken... Niet dat ik het vergeten was, maar het is zo'n automatisme hé? Je gaat naar het toilet en als je recht staat, duw je in een beweging door op de knop... Je denkt daar niet meer bij na.
Zo zijn er een hele boel dingen, die je doet zonder echt bij na te denken, of liever je denkt wel na, maar niet op wat je aan het doen bent.

Ik stel soms met wat schrik vast dat ik dat zelfs doe als ik met de wagen aan het rijden ben. Op een vertrouwde weg, rijd je niet met alle aandacht, je rijdt gewoon, zonder na denken, tenzij het heel druk is, en je gedwongen wordt alert te blijven. Maar is er normaal verkeer, dan ben je er eigenlijk niet echt meer bij. De auto rijdt met jou. Is het een redelijk lange weg, dan heb ik soms: "Waar ben ik nu al?"... en ik moet warempel eens goed kijken om te zien waar ik al zit. Maar misschien woon jij wel in een streek waar het altijd druk is, waar je altijd alert moet zijn... En snap je niet eens wat ik bedoel.
Nee, dat heeft niets met dat oud worden, dat heb ik al altijd gehad, van zodra ik echt op mijn gemak met de wagen rij... Dus van zodra ik rij-ervaring genoeg had om op mijn gemak te rijden...
Ik ben ook een rustig chauffeur. Ik rij niet vlug, en ik ga nooit bumperrijden. In tegendeel, ik laat altijd ruimte tussen mijn wagen en de voorligger, zodat ik tijdig kan reageren, en aan de lichten kijk ik van ver, en laat me al van ver stillekes uitlopen als ik zie dat ik toch voor het rood sta of ga staan. Je wint toch geen seconde met voluit te rijden en dan op je rem te moeten staan...

In een ver verleden ben ik ooit aan de maximum toegelaten snelheid van Oudenaarde naar Oostende gereden, dat is ongeveer 100 kilometer. In het terugkeren reed ik dan op mijn gewone rustige manier... Het scheelde geen minuut in tijd... Moet je voor minder dan een minuut je leven riskeren? Nee toch ?

Ik ga stoppen, seffens staat Marc hier ! Tot de volgende ?