telefonitis

Handsfree... (Photo credit: Sonal And Abe)

Ik heb mijn handsfree in de vuilnisbak gekieperd. Het ding had de onhebbelijke gewoonte om bij iedere elektriciteitspanne al zijn instellingen te verliezen. Het vervelendste was wel dat hij dan na drie beltonen al overschakelde op het opnemen van boodschap en het telefoongesprek luid op door het huis uitkraaide. Iedere keer weer moest ik dan de handleiding gaan opsnorren om de zaken recht te zetten. Ik was het moe, en kocht een nieuw telefoontoestel, eentje zonder handsfree, en met grote duidelijke toetsen. Joekels van toetsen, zo 'n 1.5 cm op 2 cm groot per toets. Eentje die niet alleen belt, maar ook nog eens een rood licht doet branden als begeleiding van die beltonen.
 Wat er teveel aan is? Hij toont het uur, de dag, de maand, het nummer van de beller, en als je een oproep mist, dan staat er een vervelend klein lichtje te pinken.
Allemaal dingen die ik van een telefoon niet vraag. Ik vind het al erg dat Belgacom mij terugbelt als er iemand lang genoeg de telefoon heeft laten rinkelen om zelfs Belgacom wakker te krijgen.
Volgens mij ging dat vroeger veel handiger. Als er mij iemand opbelde, en ik was er niet, dan moest hij of zij maar eens terugbellen. Deed hij of zij dat niet, dan zal het wel niet belangrijk zijn geweest. Nu verwacht men dat ik terugbel. En dan krijg je te horen dat ze niet meer weten waarvoor ze eigenlijk belden. Tararara...

Ik hou van eenvoudige apparaten, die doen wat ik van ze verlang. Apparaten die er zijn om mij te helpen, en niet om mij op te solferen met een pak nieuwe taken. Als ik dingen wil doen, dan is dat mijn eigen keuze, mijn eigen beslissing... Nu dus niet meer. Nu beslist een apparaat dat ik zal en moet terugbellen.

Nog een beetje, en mijn auto zal mij uit mijn zetel toeteren, en mij voeren naar X of Y, omdat die heeft gezwaaid naar mij, en ik niet heb teruggezwaaid. Dat is immers een verwijt die ik dikwijls krijg: "Ik maar zwaaien en met mijn lichten "pinken", maar gij, niet kijken en doorrijden !" Ik heb het dan gewoon niet gezien, maar dat wordt door de tegenpartij als onmogelijk bekeken, en alleen te danken aan mijn slechte wil.
Al hun getoeter, gepink en gezwaai niet gezien? Dat kan niet, dat is onmogelijk.

Tot mijn eigen verrassing stel ik vast dat ik aan die toeterende zwaaiers geloof begin te hechten. Waarom zou ik anders een telefoon hebben gekocht met van die joekels van knoppen, omdat men mij zegt dat ik niet meer zie, een telefoon met een luid belsignaal, omdat ze me zeggen dat ik niet meer hoor, en daar bovenop nog een zwaailicht op mijn telefoon om toch, ondanks al mijn gebreken, mijn aandacht te trekken...
Het helpt niet...
Ik hoor nog steeds beter het gerinkel van mijn oud toestel in de voorplaats dan dat moderne geblaat, ik zie dat zwaailicht enkel als men er mij op attent maakt, en ik vind die grote knoppen ambetant omdat ik nu grotere bewegingen moet maken om een nummer in te toetsen...
Ik heb hier nog ergens een antieke telefoon liggen, met een joekel van een bel, en een hendel om de centrale mee wakker te krijgen, waar je dan in schreeuwen kunt dat je nummer zo en zo wilt spreken. ...
Maar er zit geen juf meer in de centrale van de telefoon, alleen een pak piefjes en pafjes die automatisch je oproep naar de verkeerde persoon doorverwijzen.
Tegen piefjes en pafjes kun je roepen tot je een ons weegt, ze doen niks zonder dat jij op jouw piefjes drukt.
Ik heb heimwee
heimwee naar dat simpele toestel uit mijn jeugd
een zwart bakelieten ding, met een grote hoorn waaraan je duidelijk zag waarin je moest roepen en waaraan je duidelijk zaagt waaraan je moest luisteren, geen toetsenbord met piefjes en pafjes, maar een draaischijf om je nummer mee te vormen, een joekel van een belsignaal, een een vrolijk gekraak op de lijn.  Niks geen knoppen om terug te bellen, of om het laatst gekozen nummer automatisch nog eens te draaien, niks geen systeem die je verplicht om terug te bellen naar het gemiste nummer... Nee het was gewoon een telefoon, pur et simple...

Heb jij ook het gevoel dat je niet meer leeft zoals je wil, maar dat er een heleboel dingen zijn die je leven dirigeren, in richtingen die jij echt niet wilt ?
Ik kan geen kwartje kilo suiker meer kopen, ik vind geen klompen kandijkristallen meer op stukjes koord, de melkboer schept de melk niet meer met een vertinde maatbeker in de pan die ik aan de deur zet, met het geld er in...Als ik nu een paard voorbij zie komen, dan is dat geen beest die werkt, maar een luxe-artikel.

djudedju


tot de volgende ?

Volgende week: school !

English: The Flemish poet Paul van Ostaijen (1896 - 1928) (Photo credit: Wikipedia)

Maar eigenlijk hoort daar geen uitroepteken, maar een vraagteken... Ik heb het immers over de academie voor beeldende kunsten, en daar is ook op zaterdag les... En 1 september is een zaterdag... dus ???

Ik ga straks eventjes bellen... Kwestie van zeker te zijn, en de lesuren te kennen. Lesuren die ik wil volgen, want vorig jaar zat ik eigenlijk ook in twee klassen, bij twee leerkrachten, omdat ik 's avonds niet ga, en dus alle daguren probeer mee te pakken. Wellicht wordt het weer zoiets, maar nu zaterdag ??? Ik ga bellen. Straks of morgen, want straks komt Marc op bezoek.

Hé, dat doet me denken aan "Mark groet 's morgens de dingen" hoe noemt die dichter weer ? Schiet me niet te binnen. Nu ja, dat is den diene van Singernaaimachine en van Melopee en zo... Heel mooi ! Ik heb twee boeken met zijn werken. Maar zijn naam? Oh ja: Paul Van Ostaijen... djudedju, ik wordt oud. Correctie, volgens mijn kleinkinderen ben ik oud.

En ze hebben gelijk ! Toen ik hun leeftijd had, vond ik zelfs mijn eigen vader en moeder al oude mensen.  Gek hoe je het begrip oud altijd voor je uit schuift. Zelf ben je het blijkbaar nooit, zij die ouder zijn, zij zijn het. Laatst zat ik te babbelen met iemand van 86... dat is een oude mens, maar dat ben ik ook binnen 20 jaar, als ik zo ver geraak. Ik schrok er een beetje van. Dat oud komt toch dichterbij. Zou die mens zich oud gevoeld, oud geweten hebben? Of schuif je op die leeftijd dat nog steeds vooruit?

Ik denk dan aan tante Climme (Van Clemence), die kwam toen ze al dik 90 was, op bezoek bij ons moeder. Ze was wat later dan anders en ons moeder vroeg of de bus vertraging had... " Awel," Begon mijn groottante, "'t Is wat hé, op Petit Paris stapte er daar zo'n oude doos op de bus, ze geraakte er bijna niet meer op, 't bleef duren ! 't Was er verzekers eene van tachtig ! Zo'n oude mensen moesten niet meer met de bus reizen hé !"  Dat zijzelf negentig was, daar ging ze straal aan voorbij... Oud was geen kwestie meer van jaren maar van bewegingskunst...

Vannacht , toen ik naar het toilet moest, dacht ik er bij tijds aan dat men deze nacht aan de waterleiding zou werken, tussen 22 en 6.30 uur... Dus niet doorspoelen !!!! Ik dacht zelfs aan Anny, en deed het deksel van het toilet dicht, zodat ze hopelijk zou merken dat er iets abnormaals aan de hand was, en denken op het schrijven van de waterdienst... Niet dus... Ik werd wakker van het psshhtbrrsshtpruttelpruttelbrrpssht... "G' hebt doorgetrokken !" "Ja, ik was 't vergeten..." Geprobeerd van dat kraantje achter het toilet dicht te draaien, maar dat lukt niet (Dat lukt nooit, dat zit altijd vast !) Anny dus achter een vise-grippe (hoe heten die dingen in het Nederlands?) en dat ding dichtgedraaid...

Vanmorgen eerst alle kranen wat laten lopen, waarbij ze pruttelend ijzermoer spuiten, en je dan ook nog eens alles moogt afkuisen...
djudedju.
Ik vraag me af... als je braaf doet wat de waterleidingsdienst van je vraagt, en niets laat lopen tijdens die periode van werkzaamheden, heb je dan ook nog dat roeste water, of gaat dat lijden aan je voorbij ?
Ik zal het wel nooit te weten komen, want vergeet Anny het eens niet, dan doe ik dat wel... Ik heb het ooit eens gedaan twee minuten nadat Anny me verwittigde van niet door te trekken... Niet dat ik het vergeten was, maar het is zo'n automatisme hé? Je gaat naar het toilet en als je recht staat, duw je in een beweging door op de knop... Je denkt daar niet meer bij na.
Zo zijn er een hele boel dingen, die je doet zonder echt bij na te denken, of liever je denkt wel na, maar niet op wat je aan het doen bent.

Ik stel soms met wat schrik vast dat ik dat zelfs doe als ik met de wagen aan het rijden ben. Op een vertrouwde weg, rijd je niet met alle aandacht, je rijdt gewoon, zonder na denken, tenzij het heel druk is, en je gedwongen wordt alert te blijven. Maar is er normaal verkeer, dan ben je er eigenlijk niet echt meer bij. De auto rijdt met jou. Is het een redelijk lange weg, dan heb ik soms: "Waar ben ik nu al?"... en ik moet warempel eens goed kijken om te zien waar ik al zit. Maar misschien woon jij wel in een streek waar het altijd druk is, waar je altijd alert moet zijn... En snap je niet eens wat ik bedoel.
Nee, dat heeft niets met dat oud worden, dat heb ik al altijd gehad, van zodra ik echt op mijn gemak met de wagen rij... Dus van zodra ik rij-ervaring genoeg had om op mijn gemak te rijden...
Ik ben ook een rustig chauffeur. Ik rij niet vlug, en ik ga nooit bumperrijden. In tegendeel, ik laat altijd ruimte tussen mijn wagen en de voorligger, zodat ik tijdig kan reageren, en aan de lichten kijk ik van ver, en laat me al van ver stillekes uitlopen als ik zie dat ik toch voor het rood sta of ga staan. Je wint toch geen seconde met voluit te rijden en dan op je rem te moeten staan...

In een ver verleden ben ik ooit aan de maximum toegelaten snelheid van Oudenaarde naar Oostende gereden, dat is ongeveer 100 kilometer. In het terugkeren reed ik dan op mijn gewone rustige manier... Het scheelde geen minuut in tijd... Moet je voor minder dan een minuut je leven riskeren? Nee toch ?

Ik ga stoppen, seffens staat Marc hier ! Tot de volgende ? 

Familie

The town of Zingem from the west (Photo credit: Wikipedia)

Morgen komt Marc Pauwels op bezoek, met zijn dochter.
Een paar jaar geleden kenden wij deze man nog van bij, nog van ver... Nu weten we dat het familie is, dat wij hem regelmatig zien op de rommelmarkt in Flanders Expo te Gent...en dat hij de stamboomfanaat is van de Pauwelkes...

Sinds we Marc kennen, kennen we heel wat meer over de familie Pauwels, de kant van de moeder van Anny. De Pauwels zijn allemaal afkomstig uit deze streek, gaande van Zingem tot Waregem en Zulte... Tenminste, deze tak van de Pauwels. En sindsdien weten we ook dat ook Marc De Bel, de jeugdboekenschrijver, ook al familie is.

Nog niet zo lang geleden schreef ik in deze eigenste blog over "familie", en hoe door de moderne tijden, dat begrip vager en vager is geworden. Waar vroeger iedereen van de familie, iedereen van de familie kende, want ze woonden allemaal in het zelfde dorp of hooguit een dorp, twee dorpen ver van elkaar. Bij heel wat families kun je dat nog zien, omdat er grote groepen naamgenoten in het zelfde dorp, of toch in dezelfde regio wonen. Bij mij als Goderis loopt het niet verder dan West Vlaanderen, en pas sinds de twintigste eeuw is er wat verspreiding aan het komen. Maar je kunt rustig stellen dat, als een Goderis (Godderis, Godeeris en andere vormen) tegen het lijf loopt, dat het van oorsprong West Vlamingen zijn.

Het is alleen te danken aan het feit dat er hier en daar mensen zijn die zich geroepen voelen om een stamboom op te stellen, dat we nu familie ontdekken waar we er geen vermoeden meer van hadden.

Neem nu Marc Pauwels, totaal onbekend, maar toch niet eens verre familie. Zijn Vader en de Moeder van Anny waren neef en nicht van elkaar. Marc en Anny zijn dus achterneef en achternicht van elkaar en van onder meer Marc De Bel... Maar Marc woont nu in Aantwaarpen (Antwerpen) en is er dus eentje van de generatie der uitwijkelingen.

Ik ga niet vertellen dat er vroeger geen dergelijke uitwijkelingen waren, maar ze waren er heel zelden... Het is eigenlijk allemaal pas goed begonnen met de industrialisering van onze gewesten. Steeds meer dorpelingen verhuisden naar de stad... Door de industrialisering was de huisnijverheid niet meer leefbaar, en het was in de fabriek gaan werken of doodgaan van de honger. Ook de mijnen en de grote industriën zogen mensen van heinde en ver op... Ik zag ooit in La Wallonie een naambordje van een Godérie... Wellicht een van de Goderissen die ooit in Wallonië verzeilt geraakte op zoek naar werk, naar inkomen, naar eten voor vrouw en kind... en van wie de naam door een ijverige stadsbediende wat verhaspeld werd...

Maar naast de industrie was er ook verspreiding van het volk (en dus van de eigennamen) door oorlogen... Meisjes kregen kennis met een soldaat uit den vreemde, en of zij trokken mee met de soldaat, of de soldaat bleef hier hangen. In de regio Brugge vindt je nog heel wat Diaz... Wellicht van een Spaanse soldaat ?

En dat brengt ons tot de voorlaatste grote categorie: de handel... Vooral de scheepvaart zorgde voor verspreiding van namen in "den vreemden"... Matrozen die ziek werden, werden nogal eens achtergelaten in de haven, en als ze genazen, dan waren er daar bij die bleven hangen en daar huwden...

En dan tenslotte de honger... Hoevelen van ons volk zijn er niet geëmigreerd door de honger ? En het was heus niet alleen naar Amerika, het land van beloften... Heel wat mensen gingen van hier uit als seizoenarbeider naar Frankrijk, en bleven daar hangen...

Vlaanderen heeft een zeer bewogen geschiedenis achter de rug... Dus zijn er zowat overal Vlamingen belandt en gebleven, en zijn er verschrikkelijk veel eigenlijk vreemde namen hier blijven hangen...  De grootste reden, als je alles bij elkaar neemt, was en is de honger...

Eigenlijk zouden we dus allemaal moeten nadenken vooraleer we reageren op de vele immigranten... Het is niet nieuw, we hadden nog al perioden waar wij rijk waren, en waar velen hier naar toe kwamen voor de handel, voor het werk, voor de welvaart... Het was ook dikwijls omgekeerd... Er waren veel perioden waar wij de armen waren in de wereld van toen, perioden waarin wij uitweken naar streken waar werk en eten was te vinden...
Laat ons dus niet ongerust zijn over de immigratie nu... Ze zullen wellicht, zoals in het verleden, opgeslorpt worden in het geheel... Met invloed op dat geheel...Ons volk is door de geschiedenis een echt mengelmoesje geworden. Wij hebben geen type à la Zweden, waar bijna iedereen lang is, blond is en een lange schedelvorm heeft... Nee, hier zie je alle kleuren door elkaar, alle lengten en alle schedelvormen... En weet je, dat is niet slecht !
Hondenliefhebbers weten dat raszuivere honden veel minder sterk zijn dan de straathond...

Maar in dat licht is het wellicht ook een beetje gek dat wij ons zo sterk profileren als Vlamingen... Met die geschiedenis achter ons... Nee, niets om beschaamd over te zijn, maar heel blij, want wellicht is het net dat mengelen wat van ons een gezond en nijver volk heeft gemaakt ?

tot de volgende ?

Neil Amstrong / Levend erfgoed

Vitruvian Man (2) Rob ten Berge (Photo credit: Wikipedia)

Beide onderwerpen hebben met elkaar geen uitstaans, maar het zijn twee dingen die mij geraakt hebben vandaag...
Neil Amstrong, de eerste aardbewoner die voet zette op een andere planeet... We zaten allemaal voor de TV om dat wonder te aanschouwen, en zijn "Eeen kleine stap voor de mens, een reuzensprong voor de mensheid" is een gevleugeld woord geworden.
Hij is de voorbije nacht overleden.
Ik heb het la eerder geschreven in deze blog, een mens is bijna vergeten dat er na die landing op de maan nog anderen op de maan zijn geland, alle aandacht is en blijft getrokken door de eerste, dat wereldwonder, of moet ik zeggen maanwonder ?
Ik denk dat hij voor eeuwig in de menselijke geschiedenis zal vermeld blijven. Misschien was het toeval dat hij de uitgekozenen was, maar voor ons blijft hij de eerste man op de maan, naast Kuifje...


Vandaag was het weer de Expo van de Stichting Levend Erfgoed in het Provinciaal domein Puyenbroek te Wachtebeke... Ieder jaar staat dit bij ons op de kalender, een vaste uitstap, regen of geen regen, en nogal dikwijls regen.

Ook vandaag weer slecht weer. En vanmorgen vertrekken wij tamelijk vroeg, want we nemen de binnenwegen, dan zien we nog eens iets... Jajaja... opengebroken wegen... Niet alleen Oudenaarde heeft gekke politici in de uitverkoop, er zijn er zowat overal te vinden !
Maar dat was nog niet alles. om een of andere duistere reden was de spoorwegovergang te Beervelde dicht, met auto's en camionettes dwars over de weg, en hele bosjes politieagenten... Retourner is draaien, gelukkig had ik de GPS, en vonden we zonder veel moeite toch een andere route...

De expo was weer heel mooi ! Weer massa's mooie dieren gezien ! en een boek gekocht over alle Belgische dierenrassen. Ik moet dit niet verzwijgen, want straks ziet iedereen het toch. Want terwijl ik het boek (in voorverkoop besteld en dus goedkoper) ging kopen, werden wij (Anny en ik) heel de tijd gefilmd door AVS... Dikke kans dus dat het een stuk uitmaakt van het nieuws van deze regionale zender, maar misschien zelfs van het VRT-nieuws, die nogal eens beelden overneemt van de regionale zenders... Voor wie AVS niet kan zien, je kunt het nieuws ook bekijken op de website van AVS... (ik denk pas na 18 uur vanavond of in het nieuws van morgen na 18 uur)

We zijn ook gaan eten in het zelfbedieningsrestaurant van het domein. Vorig jaar hadden we daar beenhesp gegeten die ons meer dan bevallen was, dus namen we dat terug. Aan tafel gezeten neem ik een lepel van de soep... niet te doen ! Zout !!! Verschrikkelijk. Toen een garçon daar passeerde riep ik hem, en hij nam de sope mee, en zou ons andere brengen... Maar ja, ondertussen waren we al bezig met onze beenhesp met frietjes... Nu ja, de soep kwam er aan, andere soep, en niet zout... En de ober vertelde ons dat de kok geproefd had en de sope waar wij van kregen meteen wegkieperde... Het was inderdaad niet te eten.

Toch zal ik niet klagen, want het eten is er voor de rest altijd heel lekker, ook de soep die we nadien kregen... en het systeem van zelfbediening gaat vlot en is helemaal niet duur !

Het is ook een mooi domein om te wandelen (bij goed weer) en er is ondermeer in het park een stuk park waar je het levend erfgoed heel het jaar door kunt bewonderen... Of toch een deel er van. Je ziet er heel wat kippenrassen, koeienrassen, schapen- en geitenrassen allemaal inlandse rassen !

Ik weet wel, ik ben een dierengek... Maar ik denk dat dit een mooie uitstap is voor iedereen. Ik heb vol bewondering de Ardeense en de Roeselaarse koehond bewonderd, en met de eigenaars staan praten. Dit zijn rassen die dreigen te verdwijnen, maar die zeker heel mooie en heel slimme honden zijn. Niet meteen een ras voor wie de eerste keer honden houdt, maar voor wie met honden omkan, een ideaal huisdier en vooral... een nuttig werkdier !

Enfin, te veel om op te noemen... voor ons ieder jaar weer een heerlijke uitstap, en zoals ieder jaar hebben wij weer liters appelsap mee, vers van de pers... Heerlijk !
Oh ja, er zijn ook heel wat kraampjes met allerlei ambachten en liefhebberijen... In een ervan zaten enkele jonge dames die tapijten hebben gemaakt van vilt ! Heel knap ! Echte meesterwerken !
...en 't waren nog mooie madams ook...

tot de volgende ?

wiezewiezewiesbombom

Nederlands: TEKENING UIT HET MIDDEN VAN DE 19E EEUW.BEWERKT EN IN GRIJSTINTEN AFGEBEELD. Bewerking van een litho uit het midden van de 19e eeuw. Voor de bouw van de huidige Korenbeurs in 1880. Bron: knipsel Dagblad van het Noorden. Auteur onbekend maar gezien de leeftijd al meer dan 100 jaar dood. Der Aa-kerk, Groningen, the Netherlands, middle 19th century (Photo credit: Wikipedia)

Victoria, victoria, wiezewiezewiesbombom, tralala...
Hoe kom ik daar in hemelsnaam op, op dat liedje uit mijn kleutertijd... En meer dan die wiezewiezewiesbombom en dat victoria herinner ik me er niet van? Er moet wellicht meer geweest zijn, maar ik herinner me zelfs geen woordloos stukje melodie buiten dat wieze...

Heb jij dat ook? Zo nu en dan - God mag weten waardoor- dat er zoiets uit een heel ver verleden opduikt, en eventjes blijft hangen. Ik moet maar mijn ogen sluiten en ik hoor heel ons gezin zingen, uit volle borst. En meteen zit ik weer in de badkuip... Nu ja, badkuip, een zinken bassin die midden op de kekenvloer stond, en waar wij als kinderen één voor één in gezet werden, en proper werden geschrobt. Het zaterdagavond ritueel... En vader aan de tafel en na de was beurt, wij op zijn schoot en zingen maar... In de stille kempen, Als in de mei, Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief, Wie zal er ons kindeke douwen... Al die oude liedjes die in mijn geheugen gebakken zijn, door dat wekelijks ritueel.
Toch kan dat al bij al niet zo veel jaren hebben geduurd, want van zodra wij de leeftijd hadden om het verschil te zien tussen mijn zus en ons, zal dat wel gedaan geweest zijn... Dat waren verboden onderwerpen in dat ver verleden.

Maar dat wasritueel, dat gloeiende kacheltje, de zinken teil en het feit dat wij bij pa op de knie gezet werden... dat is heel diep in mijn geheugen gegrift.

Net zoals de rouwtijd... Als er vroeger een overlijden in de dichte familie was, dan droeg men de rouw... Ik herinner me ons ma, die in de rouwtijd zelfs een zwarte voorschoot droeg in plaats van de gewone gebloemde schort. En wij hadden om de mouw van ons vest een zwart bandje... Wij waren in de rouw. Als mijn geheugen goed is, dan was voor een duur van zes weken... Dan speelde de radio niet (alleen voor het nieuws ???)... dan moest ons verdriet zichtbaar zijn.

Dat is er (gelukkig) allemaal niet meer bij. Verdriet hoeft niet geëtaleerd te worden, verdriet is een persoonlijk iets dat je op je eigen manier moet proberen te doorstaan.

Vroeger was dat allemaal anders. Je had veel meer uiterlijke leefregels. Er was veel meer etiquette, veel meer "hoe gedraag je je in het openbaar" dan nu. Nu is men veel losser, veel vrijer, veel minder gebonden aan uiterlijke gedragsregels. of dat altijd goed is, laat ik in het midden, maar ik stel vast dat mijn oudste zus daar nog veel meer van meedraagt dan ik en mijn jongste zus. Er was een soort generatiekloof midden in ons gezinnetje. En net in die uiterlijkheden was en is dat het best zichtbaar.

Ik vraag mij af of de media daar niet een grote rol hebben in gespeeld? Televisie met beelden van over heel de wereld, met regels van vreemde volkeren, die heel anders waren dan de onze... Ik weet niet meer in welk jaar onze buren een TV wonnen in de tombola, maar ik was nog een klein manneke, als ik daar bij "pee en mee" (geen familie) ging TV kijken... Ik vermoed dat het zo rond 1957 à 1958 zal geweest zijn, want ik herinner me nog de uitzendingen van de EXPO 58 te Brussel...

Die Tv, dat was een heel groot ding... als je daar de moderne TV tegenover zet, dat heb je met een veel kleiner meubel, een véél groter scherm en veel beter beeld... Maar dat oude zwarte/witte beeld, dat was voor ons een wonder iets. In heel de wijk was er nergens een TV, en onze buren hadden er een, en wij mochten daar gaan kijken ! Wauw !

Nu zou je echt moeten gaan zoeken, om een huis te vinden zonder TV... Zonder een hele wereld in huis...

Ik wordt oud... ik heb zo veel om terug te kijken, zoveel bladzijden in het boek van mijn leven. Ik ben een heel rijk man, want ik heb massa's heerlijke herinneringen, aan toffe mensen, heerlijke dingen... allemaal in een schatkamer die nooit echt toegankelijk zal zijn voor anderen, mijn eigen privé schat aan data. Oud worden is een groeiende bibliotheek aan herinneringen

Heerlijk toch ?

tot de volgende ?

Themapark Kfar Kedem

(LAS VEGAS, NV - JANUARY 11: Presdient and CEO Hans Vestberg of Ericsson (L) introduces President of Maersk Agency USA, Inc., Mike White during his keynote address at the 2012 International Consumer Electronics Show at the at the Venetian on January 11, 2012 in Las Vegas, Nevada. Maersk Line and Ericsson have developed a unique GSM and satellite solution that will offer connectivity in the ocean. CES, the world's largest annual consumer technology trade show, runs through January 13 and features more than 3,100 exhibitors showing off their latest products and services to about 140,000 attendees. (Image credit: Getty Images via @daylife)).

Dat themapark ligt ergens in Israël, maar wat het thema is, of wat je er kunt bewonderen, leren, zien, weet ik niet. Misschien is het zelfs iets wat mij geen fluit zou interesseren, of, misschien is het net iets wat ik zou willen bezoeken mocht ik weten wat het thema is... Daarom is het beter voor mij dat ik het niet opzoek. Wil jij het zo nodig weten, dan moet je maar eens zelf googelen. Ik doe het niet voor jou.

Waarom ik dan over Kfar Kedem schrijvelen wil?
Omdat daar iets geks aan de hand is.

De mens is meer en meer afhankelijk van zijn internet. hij wil altijd en overal bereikbaar zijn en altijd iedereen en alles kunnen bereiken.
Ook in een themapark,
dus ook in Kfar Kedem.

Maar hoe doe je dat, als organisator van een park, bij definitie een groot natuurlijk gebied ???

Natuurlijk met draadloze routers, maar waar stop je die dingen in een natuurpark? Heel simpel: in de draagtassen aan de zadels van de ezeltjes waar de toerist mee rond rijdt...

Internet? een kwestie van ezels...

Maar heel deze gekke historie bewijst dat wij mensen wel heel sterk veranderd zijn. Internet neemt een steeds grotere plaats in in ons leven. We kunnen tegenwoordig rustig stellen dat het internet onze tweede harde schijf is, ons externe geheugen, onze uitbreiding naar de wetenschap van nu...
Heel wat mensen voelen zich doodongelukkig als ze hun verbinding met de wereld niet bij zich hebben, want de draagbare telefoon is allang veel meer dan telefoon, het is een hele wereld binnen handbereik. Tablets en smartphones zijn geen hebbedingetjes meer, ze zijn een verlengstuk van de mens zelf geworden. Neem het hen af, en ze zijn een deel van hun mogelijkheden kwijt. Met andere woorden, het zijn echt stukken van de mens zelf geworden.

Wij, oudere mensen, bekijken dit fenomeen met verwondering. Ik hou er van aan mijn PC te zitten, maar een GSM, laat staan een smartphone, dat is voor mij een vreemd aanhangsel van de mens. Ik heb wel een tablet, maar dat is eigenlijk niet meer dan mijn PC als ik op verplaatsing ben. (En ik een router kan bereiken).

Meer zelfs, ik heb het gevoel, dat, als ik een gsm bij me heb, ik een deel van mijn vrijheid verlies. Ik heb er helemaal geen lust in "altijd bereikbaar" te zijn ! In tegendeel ! Ik ben heel blij dat ik sommige ogenblikken niet bereikbaar ben. Ben ik niet thuis, dan bel je maar eens terug. Of bel ik jou terug als ik thuis gekomen ben, en er een boodschap op mijn telefoon staat.
Oh ja, ik heb een gsm, die zit in de handtas van mijn vrouw, ligt niet aan, maar geeft me de mogelijkheid te bellen als ik dat wil of als er nood is. Meer moet ik niet met dat kolereding.

Al heel kort nadat ik ziek ben geworden, hoorde ik dat mijn collega's van het werk zo'n ding hadden "gekregen", om altijd bereikbaar te zijn voor de leden. Ik ben nog altijd content dat ik dat niet heb moeten meemaken ! De tijd dat ik in mijn auto zat, dat ik op vergadering zat, was ik storingsvrij, niet te storen ! Om het anders te zeggen, de tijd dat ik aan het rijden was, was ook een rusttijd, een tijd waarin ik eens weer alles op een rijtje kon zetten, de tijd waarin ik mijn strategie nog eens kon overdenken en bijschaven... Nu is er géén rusttijd meer, men is steeds bereikbaar, dus ook steeds "te storen naar believen"...

En die rusttijd in de auto dat was niet alleen voor mij een rusttijd ! De tijd dat ik daar was, ambeteerde ik ook geen anderen.... Met andere woorden, in de tijd van verplaatsingen, was er een soort rust ingebouwd. Nu niet meer, nergens meer, nooit meer. Nee, voor mij hoeft de GSM niet. Ik hou van die kleine stukjes rust in de loop van een mensenleven.

Maar je moet eens achterom kijken ! Kijk eens naar de generatie voor ons ! Mijn grootouders waren alleen aanspreekbaar als ze aanwezig waren, lijfelijk, in persoon. Wilde je Joseph Godderis hebben, dan moest je er naar toe, of wachten tot hij bij jou kwam. (Nee, ik schreef geen fout in de naam: mijn grootvader was Godderis, met twee d's, mijn vader en mijn oom waren Goderis met één d, en hun zus, mijn tante was Godderis met twee d's...)
Mijn ouders, daar heb ik de telefoon weten komen thuis... En dan waren er zo weinig telefoons, dat het telefoonhokje te zien was op iedere wijk, en heel wat buren kwamen binnen om even te bellen... Een vaste telefoon, een ding die nu aan het verdwijnen is. Kijk maar naar de telefoongids ! Dat ding wordt steeds dunner. Want vele mensen schakelen over op de gsm... Dat ding dat ze altijd en overal bij zich hebben. Altijd bereikbaar... Nooit vrij.
Vader is ouderwets zeggen mijn kinderen.

djudedju

tot de volgende ?

Roots

Roots (TV miniseries) (Photo credit: Wikipedia)

ofte de wortels waar we uit?/op ? gegroeid zijn. Onze roots, onze oorsprong, het pak voorouders die ons huidig zijn hebben gekleurd.
We noemen dit Roots, sinds de reeks "Roots - Wij Zwarten" die we eertijds zagen op TV en waar we het boek van lazen van Alex Haley, met dezelfde titel.
Vroeger spraken we wellicht van onze stamboom, onze stam...onze voorouders.

Ewoud, mijn kleinzoon, kwam hier aandraven met de vraag wat we hier nog allemaal liggen hadden van de "Goderis", zijn roots...
Bij tante Suzanne vond hij nog heel wat, zoals oude trouwboekjes van zijn overgrootmoeder uit Oostende, en zelfs nog documenten over haar moeder. (Die gestorven is aan 24 jarige leeftijd of zoiets... Mijn moeder, de overgrootmoeder van Ewoud, was al heel vroeg wees...

Maar eigenlijk weten we heel weinig van de vorige generaties, verder dan onze grootouders gaat het niet. Hooguit nog een naam, hier en daar nog een verhaal in het familie-epos, maar dat is het dan. Wij zijn een uitzonderlijke familie, in die zin, dat ons moeder, als wees, opgevangen werd door haar grootmoeder, en opgroeide met haar tantes, die dan in de praktijk voor haar zowat "zussen" waren... Daardoor hadden wij een band met die groottantes en hun kinderen, die je in andere families zelden ziet, en die nu in deze generatie voor mijn kinderen en kleinkinderen ook onbestaande is. Zover gaat het familiegeheugen normaliter niet, of moet ik zeggen: het familiegevoel... ?

Als ik kijk naar mijn eigen kinderen, dan kennen ze nog wel hun neven en nichten, maar hebben er niet echt contact meer mee. Je ziet ze hooguit op een begrafenis of zo... En de kinderen daarvan, dat is hooguit nog een kaartje die je eens tegenkomt bij het zoeken in de doos met allerlei "familierestanten" doodsberichten, doodsprentjes, prentjes van eerste en plechtige communie, geboortekaartjes en dergelijke meer, en ook het pak kaarten dat we kregen op onze zilveren bruiloft, op ons huwelijk en dergelijke meer. Ook onze liefdesbrieven zitten daar, met een net lintje rond gebonden...

Met andere woorden, zonder die doos hebben wij maar smalle wortels meer.
Ik vraag me af of het vroeger anders was...
Ik zou zeggen, ik denk van niet, want anders had ik het nog moeten gezien hebben bij mijn ouders, maar ik denk dat we verder moeten kijken... En dan waren wellicht de wortels wel breder???

Ik vermoed dat, omdat vroeger de mensen veel honkvaster  waren. Je werd geboren in een bepaald dorp, je groeide daar op, je huwde daar, werkte daar, woonde daar en stierf er en werd er begraven.  Met andere woorden, na enkele generaties was het ganse dorp of zog  goed als het ganse dorp, familie van elkaar. In een landelijk dorp, zoals Mater, waar ik nu mag wonen, kun je dat nog zien. Met een tiental familienamen heb je half de parochie genoemd.

Nu is Mater ook al sterk gewijzigd. Er komen steeds meer nieuwe inwijkelingen bij, van andere streken en met andere namen. Binnen enkele generaties zal men de namen Depotter en Reynaert en zo niet meer specifiek vinden voor Mater, want ze zullen niet meer een heel pak zijn in een kleine massa, maar ook zij zullen hun kroost zien uitzwermen naar andere streken, en het aantal inwijkelingen zal wellicht verder stijgen...

In zo'n klein dorp van vroeger was het dorp je familie... Dus zal het dorpsgevoel ook daardoor al hechter zijn geweest dan nu. Er was de lijm van de familieband.

Ik denk dat die sociale netwerken, zoals Twitter en Facebook, hun succes voor een groot stuk danken aan dit feit. Ergens is er toch iets in je, die je bind aan een heleboel mensen, ook al ben je weg uit je eigen streek, ook al ben je dus in de praktijk een beetje ontworteld... Het contact via die sociale netwerken is wel niet echt hecht, maar het laat je toe om toch nog met al die verre nichtjes en neefjes contact te houden, veel intenser dan vroeger, waar het alleen op een begrafenis was dat je elkaar zag.
Het gaat zelfs verder... Niet alleen familie, maar ook oude vrienden uit de jeugdjaren ontmoet je weer dank zij dat grote Internet...
Kortom, er is - dankzij de computer- een nieuw soort worteling aan onze stamboom gegroeid... Onze familie is plots weer groter geworden. Aan de kant van Anny doemde plots een achterkozijn op, die aan de stamboom werkte, en die uitgegroeid is tot een vriend, die binnenkort eens op bezoek komt...
Zonder internet, zonder die band, zouden wij wellicht bij een vaag bezoek zijn gebleven, een uitwisseling van stamboomgegevens en basta... Nu hoort hij plots weer tot de familie...

Zeg dus niet dat het allemaal slecht is wat er nu gebeurt...
Je kunt je eigen boom weer meer stevigheid geven, meer wortels dan tevoren... Ook al zijn het elektronische wortels...

tot de volgende ?