draadjes

We zijn vanmorgen naar de huisdokter gegaan, om de helft van de draadjes uit te halen uit de operatiewonde van Anny... Hoewel het op afspraak was, had de dokter zowat twintig minuten vertraging. Misschien was hij al een dringend weggeroepen?

De wonde zag er goed uit, alleen de wonde waar de lymfeklier uitgehaald is, dat is een nog dik gezwollen, maar volgens de dokter is dat normaal, en gaat dit ook wel wegtrekken... We hebben nog steeds geen uitslag... De dokter zou ons opbellen zodra hij nieuws had...

Het mag gek klinken, maar die onrust, dat niet-weten, is eigenlijk erger dan de ingreep. Natuurlijk is een operatie niet niks, maar in zo'n geval is de spanning door het niet weten, de onrust door dat stomme zesletterwoord, veel erger.

Anny vroeg of ze nu al die kousen zou mogen uitlaten tegen het flebitis, maar het mag nog steeds niet. Anny zuchtte... Dat vindt  ze lastig, dat en het jeuken van de wonde. Wellicht komt dat jeuken meer van die pleisters dan van de wonde, want het is een plastik-pleister, waar geen vocht en dus ook geen lucht doorheen kan. Het voordeel is dat je je dan kunt wassen. Maar geen bad nemen...

Straks ga ik wat in de voortuin werken, wat onkruid wieden en de meidoorn bijsnoeien... Zodat het weer een bolvorm krijgt. We moeten ook nog wat gaan winkelen. Zoals je ziet, het is hier steeds druk. Op pensioen zijn is niet hetzelfde als op rust zijn. Te contrarie...

Gisteren ook bezoek gehad, eerst van Marcel en nadien van Marie-Claire. Ook dat hoort bij deze periode van de ingreep. Het is goed dat mensen op je denken, dat ze eens komen en dat je er eens kunt over praten. Ik weet uit ondervinding dat deze episode niet zo heel lang duurt... Na een tijdje raak je uit de belangstelling. Ik ga niet zeggen "Uit het oog, uit het hart", maar het lijkt er wel een beetje op. In de meeste gevallen is dat een logisch proces, die samengaat met het genezen, maar voor langdurig zieken is dit een sluipend gevaar. Ze voelen zich plots wat verdwijnen, weg deemsteren, uit de maatschappij gedrukt.

Ziek zijn is niet alleen een lichamelijk proces, het is ook een sociaal proces.
Weet je, ergens is er een breuk ontstaan in ons bestaan. Vroeger bleef één van de kinderen inwonen, en de ouders hadden niet alleen gezelschap, ze hadden ook een sociale verbinding behouden met de wereld.
De maatschappij is veranderd, de kinderen trekken allemaal het huis uit, en de ouders raken alleen. Ze worden oud, en als het niet meezit met de gezondheid, raken ze geïsoleerd, met het gevolg dat er -vooral bij de ouderen- verschrikkelijk veel eenzamen zijn, midden een zee van mensen.

Wij hebben daar -gelukkig maar- (nog ?) geen last van, omdat we steeds bezig zijn in alles en nog wat. We hebben altijd tijd te kort. En dat is goed, dat is een geluk ! Ik heb compassie met de mensen die je soms ziet zitten te zitten voor het raam, naar buiten kijkend naar de passanten. Of naar de TV, onderwijl morrend op die bak waar nooit eens iets deftigs te zien is.

Dat is een van de redenen waarom ik Ziekenzorg en de Crea zo belangrijk vind! Bezig zijn is zo verdomd belangrijk ! En we proberen de mensen dingen bij te brengen waardoor ze bezig zijn, en hopelijk ook bezig blijven. Waardoor ze niet op hun ziekten hun pijn, hun eenzaamheid denken, maar het gevoel hebben dat ze echt bezig zijn en echt dingen maken die mooi zijn, nuttig zijn.

Ik ben nu bezig met het maken van een tapijt voor buiten, voor aan de voor- of achterdeur... Dus iets wat mag in de regen liggen, en toch een degelijk tapijt is. Ik heb al een staaltje opgezet, en het lukt en het is doenbaar voor iedereen. Er is heel wat werk aan, maar dat is niet erg, in tegendeel ! Het is belangrijk bezig te zijn en het gevoel te hebben dat het nuttig en/of mooi wordt !
Bovendien kost het ook bijna niets... Buiten veel tijd ...
Heerlijk toch ?

Tot de volgende ?

Drukkerdedrukst

TV Shows We Used To Watch - 1970s - Wrestling (Photo credit: brizzle born and bred)

Het leven van een gepensioneerde...djudedju...
En nu nog wat lopen en vliegen voor het een en het ander, nog wat meer en intenser helpen thuis, over dat ik dat kan, want ik ben ook maar nen halven... en heel de week hangt aan elkaar met bezig zijn, en dan is het niet aan mijn keramieklessen gelegen, want daar is het al grote vakantie. Ik weet begot niet eens of ik er door ben, of dat ik moet bissen. Ik hoop bijna het laatste, dan kan ik nog langer school lopen...

Morgen zal mijn blog ook weer later komen dan normaal, want we moeten bij de huisdokter om aan de wond van Anny, de helft van het naaiwerk uit te laten tornen. Vannacht is ze weer wakker geworden van de pijn, ze was in haar slaap weer op die wonde gaan liggen...

En zo blijven we bezig... Ik heb niets tegen bezig zijn, te contrarie, maar liever niet op die manier bezig zijn, om een dergelijke reden. Maar enfin, hopelijk passeert dat ook met voorbijgaan, en komt de tijd dat we daar van klappen in de zin van "Weet ge nog...toen..."

We moeten optimist blijven, wat er ook gebeurt. Het leven is een opeenvolging van alle soorten van dingen, waar er heel wat slechte, verdrietige of kwade zaken bij zijn, maar het helpt toch niet daar aan vast te blijven hangen, we moeten verder. Je kunt je zelf alleen maar ongelukkig maken met te blijven chicaneren.

Soms hoor ik "Jullie hebben ook al meer dan jullie deel gehad..." Misschien is dat zo, maar dat zou nog veel erger zijn, moesten we daar aan blijven hangen, moesten we bezig blijven over al die tegenslagen. En het verandert er toch niets aan, in tegendeel, hoe meer je daar mee bezig bent, hoe zwaarder het wordt om dragen. Met andere woorden, je maakt de last zelf zwaarder. Het is dus veel beter om het van je af te zetten, niet te dubben en door te gaan. Je moet toch door, en hoe je dat doet, dat heb je dus voor een stuk zelf in handen. 

Dat is ook zo met je boos maken op iets of iemand... Dat helpt je niet. Dus probeer ik ook dat niet meer te doen. Ik probeer het gewoon weg te vegen, achter me te laten. Ze ook het plezier niet te jonnen dat ze ons kwaad kregen. Ik ga niet vertellen dat het me op dat moment niet kwetst, maar met er niet op te reageren, maak ik me zelf ook veel minder kwaad dan als ik wel reageer ! Je moet het zelf maar eens evalueren ! Als je je boos maakt dan bouw je niet alleen zo maar een reactie op, nee, je voert nog een en ander bij om het "vuur" hoog te houden en hoog te houden. Je moet het ook niet blijven koesteren. Je moet het gewoon negeren, en het bewust uit je gedachten zetten. Het helpt beter dan je boos maken, beter dan er op te zitten kauwen en herkauwen.

Als ik dat eens herlees, dan stel ik vast dat er heel veel is in mijn leven, die ik probeer weg te zetten, te vergeten, te minimaliseren. Ik doe dat met lichamelijke pijn, en met geestelijke pijn, ik doe dat met ruzies en uitdagingen, ik doe dat met opmerkingen en boosheid... en ik ben een veel evenwichtiger persoon geworden. Vroeger had ik een kort lontje, reageerde heel vlug en heel scherp... nu heb ik geleerd om alles over mijn kant te laten gaan. Je kunt het Zen noemen, of om het even hoe, maar echt, het helpt.
Ons moeder zaliger zei " Je moet doen zoals een eend, het water van je schudden..."
En zoals steeds, ons moeder had gelijk.
Ik wou dat ik haar nog steeds bij me had.

djudedju
Waarom leren we zo laat om wijs te worden?
mensen...
het mensDOM en het dierenRIJK...

tot de volgende ?

neurotische euro ?

Беларуская (тарашкевіца): Марка ААН «Міжнародны валютны фонд» (Photo credit: Wikipedia)

Het IMF heeft Europa onder zijn schokkedijzen gegeven... Ze moeten hoognodig overschakelen naar één systeem, waarbij alle aangesloten landen de gemeenschappelijke regels volgen, en waar alle landen samen de schulden en lasten dragen...Kortom een werkelijk verenigd Europa, op zijn minst al op monetair vlak.
Daarvoor moest er van mij echt geen tussenkomst zijn van het IMF, dat schreef ik al een hele tijd terug in mijn blog...Maar kijk maar eens naar de reactie van de diverse regeringen... Weer noppes. Och ze zijn bijna allemaal akkoord dat het ooit zo moet worden, maar nu nog niet. Nu nog niet, niet zo lang zij baasje zijn, want: het is veel leuker klein boertje te zijn op een kleine boerderij, dan grote knecht op een grote boerderij. Kortom, ze willen hun baas zijn, ook al leidt dit regelrecht naar de verdoemenis, ten alle prijze vasthouden.
Het is zo leuk Premier te zijn van een klotenlandje als het Belgiekske, of Eerste Piet van Nederland, of Président de la France, of bondskanselier of...
Macht...
Ook al is die macht het begin van het einde, who cares...

Hoe kun je nu één munt hebben, in diverse landen, die allemaal hun eigen muntbeleid voeren. Hoe kun je zelfs maar spreken van één munt als er een (of straks meerdere?) landen virtueel failliet zijn, maar nog steeds met diezelfde munt werken ? Hoe kun je een muntbeleid voeren, als ieder land dat nog op zijn eigen manier kan invullen?

Het idee van één munt is grandioos, maar daar hoort bij dat er dan ook één muntbeleid moet zijn, kortom dat de landen op zich een heel groot stuk van hun onafhankelijk denken achter zich moeten laten.

In Europa heeft men de kar voor het paard gespannen... Men heeft de Euro ingevoerd, vooraleer er een verenigd Europa was. Het is er nog steeds niet, en het lijkt er steeds meer op dat de Euro dreigt te verdwijnen, ten prooi aan de innerlijke verdeeldheid.

Als het IMF pas nu met die bedenking komt... dan pleit dit niet voor de slagvaardigheid van deze instelling !

Hoe kun je één munt hebben, als er niet één centrale bank is ? Als de nationale bank van België beleid zus voert, en Spanje beleid zo, dan heb je in de praktijk twee soorten munten. Ook al heeft de munt hetzelfde uiterlijk, het zijn er in werkelijkheid twee. Als je deze munten door elkaar gaat haspelen, dan komen beide landen in moeilijkheden, door de oncontroleerbaarheid van de munt, vermits een deel van die munten in feite vreemd is.  In Europa doen we dat niet met twee landen, maar met een hele hoop landen.

Als het beleid in België eigenlijk een opwaardering zou moeten doen, en Spanje uit het voorbeeld een devaluatie, maar je gebruikt beiden dezelfde munt... Ik hoef er toch geen tekeningetje bij te maken hé ?

Waarom doen ze dat ? Zoals ik al zei, ieder wil baas zijn in eigen land, want baas zijn, dat is macht... Ook al leidt dit regelrecht naar het verderf. Machthebbers leven onder het motto: Achter ons trekken ze de ladder op, achter ons de zondvloed, kortom, als wij het maar gehad hebben...

Ben jij ouder ? Grootouder ?
Het gaat over de wereld waar je kind, je kleinkind moet in leven !
Moeten wij echt voortdoen met dergelijke politici ?
Moeten we echt niet gaan nadenken over een nieuw systeem, waarbij we op zijn minst proberen bekwame mensen aan het roer te zetten in plaats van populaire (die het meest stemmen lokken)...?
Ik heb niets tegen zangeresjes of tegen fotomodellen, maar denk je nu echt dat die het meest geschikt zijn om beleid te voeren?

Dit bevestigt dat het politieke partijen alleen om de macht te doen is, hoe ze het veroveren zal hen een biet zijn, als ze het maar hebben... En tot mijn verbijstering zie ik dat dit ook nog werkt. Blijkbaar lopen er heel wat oenen rond die hun democratische (?) stem uitbrengen op een mooi snoetje in plaats van op een bekwaam persoon.
Politieke partijen etaleren dat bekwaamheid hen geen zier interesseert, en nog ziet de massa dat niet in !
djudedju
dedjudedju

"Het verstand komt niet voor de jaren" pleegt men te zeggen, maar wellicht moeten we dit corrigeren: Het verstand komt niet voor er slachtoffers vallen...

en dan nog...

tot de volgende ?

Saturnus

A depiction of the "horse charm" Merseburg Incantation. Wodan heals Balder's wounded horse while three goddesses sit (the incantation names Sinthgunt sister of Sunna, and Frija sister of Wolla) while Balder watches. (Photo credit: Wikipedia)

Niet de planeet, de god.
De god aan wie wij de naam zaterdag danken.
Heel onze week lijkt wel een soort heidense catechismus, Ode aan Zon, aan Maan, aan Odin, Wodan, Donar, Freya of Freyr en de Romeinse Saturnus.

We sleuren heel wat van die oude heidense dingen mee, de paashaas, kerstmis (jaja !) en halloween en een heleboel andere "kerkelijke" feestdagen.

Mij valt vooral op dat wij dit heidens plegen te noemen. Je weet wel, niet horend bij ONZE godsdienst, de enig zaligmakende. Wellicht denkt de Moslim dat ook over onze kerkelijke feestdagen, dat zijn dan voor hen de heidense feesten.

En wat nog gekker is, als je de bijbel leest, het oude testament, de overgang naar het nieuwe testament, dan zie je de scheuring met het judaïsme, eerst nog met een los-vaste verhouding, later met het zwaard bruut uiteen gehakt. En als je dan de Koran leest, dan zie je het vervolg, opnieuw een haat-liefde verhouding, iets wat eerst een ontwikkeling, een voortzetting lijkt, en dan BOEM de hakbijl er in...

Ik vraag me steeds weer en weer af, of net dat verschijnsel niet "des mensens" is...
Eigenlijk ben ik er zeker van. Bij iedere godsdienst vind je ook "de organisatie", en daar gaat het over. Macht, en prediken dat er liefde moet heersen.

Dat is wellicht de oorzaak dat iedere godsdienst al wel eens, of meerdere malen de basis is geweest van oorlogen. Helemaal tegengesteld aan het achterliggende idee, maar ze deden en doen het toch maar weer, en weer, en telkens weer. Ik las ooit dat de enige godsdienst die nooit oorlog heeft gevoerd, het Jaïnisme zou zijn, maar als je de geschiedenis leert, dan stel je vast dat Boeddha en de stichter van het Jaïnisme vijanden waren...
Toch vind ik in iedere godsdienst wel dingen die mij aanspreken, maar telkens weer bots ik op "de instelling", de "organisatie" achter die godsdienst, die veeleer op een machtsinstrument lijkt dan wel op de godsdienst die zij zeggen te propageren.

Ik denk dat er een God moet zijn, dat idee vult al mijn onwetendheid aan, maar ik denk ook dat dat er uiteindelijk maar één DE God kan zijn. Dat we een heel assortiment goden en godjes hebben op deze wereld, lijkt bijna een bewijs op zich dat godsdienst niet van God komt, maar van de mensen.
Wellicht heeft de mensheid, net als ik zelf, ooit het gebrek aan kennis, het gebrek aan volledig begrip, ingevuld met een allesoverkoepelend antwoord: God.
En daar zijn er dan geweest die dit idee hebben gebruikt om leefregels een diepere ondergrond mee mee te geven. De mens voelt zich superieur aan de natuur, als je dwingende regels wilt opleggen dan moet je ergens een hoger iets hebben, een baas, een heerser... dus werd God gebruikt om leefregels, gedragcodes op te leggen, om de mens op "zijn plaats" (?) te houden. Denk aan de tien geboden (die je ook in veel oudere versies vindt bij Sumeriërs en dergelijke)

Het zal wel net dat gedeelte zijn die er een deel van de mensheid toe bracht om dat idee God als patron, als baas in vraag te stellen, en dit vooral door de de instelling, de organisatie in vraag te stellen.

Ik denk dat dit een normale evolutie is, en helemaal niet nieuw. Er zijn wellicht altijd al mensen en groepen geweest die deze vragen stelden, die deze opstand pleegden... Meer zelfs, wellicht danken we een heel deel van de soorten godsdiensten aan dit feit. Wellicht zagen sommigen het oprichten van een godsdienst als lucratief, als machtsbron. Ook nu nog zie je dergelijke zaken, ook nu nog ontstaan er nog godsdiensten. Zelfs enkele zonder God, gebaseerd op een andere manier van leven, van denken. Je kunt makkelijk het communisme daar bij vermelden, maar ook enkele van die nieuwste godsdiensten.

Eigenlijk maakt dit de verwarring alleen maar groter, en creëert de mens er steeds weer nieuwe basissen om weer onderling te gaan ruziën... over een idee dat in se hetzelfde is.
Te gek.
En zoals steeds gebaseerd op...macht.

Ik krijg er de rietepetietjes van.
Wat nu gebeurd is en gebeurd met Anny, doet me steeds meer en steeds beter beseffen dat wij helemaal geen macht hebben, dat we twee keer niets zijn, dat we gewoon "leven" zijn, die vasthangen aan dat leven. Dat we oh zo sterk aan elkaar hangen, zo van elkaar afhangen, niet zonder elkaar kunnen... Wat zouden we dan trachten naar macht?

Laat ons veeleer opteren voor de Liefde, de deugd bij uitstek.

tot de volgende ?

Thuis en parkeerwachters...

Allee, vandaag mag ik Anny af halen uit het hospitaal.
Gisterenavond ben ik niet gegaan naar haar, ik had in de voormiddag een bezoekje gebracht, en 's avonds gingen Bart en Veerle en de kinderen op bezoek... Het zou al druk genoeg zijn...
Bart was de eerste die belde: "Pa, ma mag morgen naar huis, en je mag zeker niet vergeten haar af te halen!" "Ik kan dat niet vergeten, want ik ga iedere middag !" "Jaja, maar ik moest zeker niet vergeten je op te bellen, ze wil zeker zijn dat ze naar huis komt!" We lachten alle twee... Ook alle twee blij en opgelucht.
Een tijdje nadien: Veerle aan de telefoon... "Pa, ik moet bellen van ma dat je haar niet mag vergeten af te halen, ze mag naar huis..."

Ik denk dat ik vanmiddag zal gebaren dat ik het niet wist dat ze mee mag naar huis....

Als je goed gelezen hebt, heb je gezien dat ik in de voormiddag op bezoek was gegaan... Dat komt zo...

Woensdagavond was ik samen met Bart naar onze auto's gewandeld, en ik zag tot mijn verbijstering een PV onder mijn ruitenwisser steken, je weet wel, zo eentje van de parkeerwachters...
We stonden recht voor het bureel van de politie, ik op hoge benen daar binnen... Wijzend en zeggend, je ziet verdorie mijn parkeerkaart liggen van hier !!!

De politie knikte meewarig, zonder te kijken of de kaart daar inderdaad lag... "We hebben dat hier nog al meegemaakt, meneer... Wellicht was er een stukje van je kaart onzichtbaar... Is er een gekleurde boord aan je autoruit?" Ik knikte verstomd. "Dat is de reden"... "Er zitten bij die parkeerwachters van die lekkere die het leuk vinden daarvoor een boete uit te schrijven..." Maar daar kan ik toch niets aan doen? Als ik het niet daar tussen steek, dan dreigt de kaart te vallen, en dan ben ik zeker in fout". De vriendelijke flik knikte. "Weet je wat, je moet morgenvoormiddag naar het administratief centrum gaan, op het derde verdiep, met je parkeerkaart, dan komt het wel in orde..."

Dus moest ik wel in de voormiddag het huis uit...
Aan de dienst inlichtingen wilde ik vragen waar ik juist moest zijn op die derde verdieping, maar de dame zag mijn invalidenkaart en het boetebriefje, en begon onmiddellijk aan de uitleg...

Boven gekomen, moest ik niets uitleggen... De man nam het briefje en mijn kaart, maakte van mijn kaart een copie, gaf de kaart terug: '''t Iis in orde meneer!" Ik vroeg toch uitleg over die handelswijze van de parkeerwachter... En het blijkt dat de kaart volledig zichtbaar moet zijn... Ik vertelde de man dat de vervaldatum van de kaart zichtbaar was... Waarop de man: "Tja, dan zou hij toch moeten content zijn hé, maar ja..." Zijn gezicht maakte duidelijk wat hij dacht over parkeerwachters...
Ik nu ook.

Gisteren heb ik daar weer geparkeerd... Ik heb in mijn auto, aan de voorruit zo'n fotokadertje met zuignappen vast gehecht... Ik heb mijn kaart daar tussen gestoken, als een affiche prijkend midden mijn voorruit... Ik had nog gedacht aal klevers met grote rode pijlen wijzend naar mijn kaart, maar dat had ik niet in huis.

Bij het naar huis rijden viel de kaart natuurlijk van tussen dat kadertje en die zuignapjes, en ik reed bijna in de gracht van er nog te pogen achter te grijpen. Verdomde parkeerdinges !

djudedju

Heeft het gisteren bij jullie ook zo geonweerd? 't Deed lelijk hé ?
Maar we komen in het Guinessbook of records... Het heeft nu al meer geregend dan in een hele maand juni.
djudedju


tot de volgende ?

Zwaar

Gisteren nog een mooi #tegeltje gespot in het ziekenhuis (Photo credit: LodewijkB)

Hoewel ik dus ga eten in het Sociaal Huis, dat Veerle mijn afwasje komt doen, stel ik met verbijstering vast dat ik het zwaar heb. Ik ben sinds wij de mare van de ziekte van Anny kregen, al 7 kg vermagerd...
Gisteren had ik het gevoel dat ik een half meterke boven de grond liep, ik voelde me helemaal niet vast te been.
En natuurlijk speelt mijn rug dan ook nog op. En vannacht twee uurtjes geslapen. Om 12 uur was ik al weer wakker, en heb niet meer geslapen.

Ik zeg van niet, maar mijn lijf zegt dat ik me zorgen maak, meer dan een klein beetje. En nochtans ziet alles er zo goed uit als maar kan in de gegeven omstandigheden. Maar wat baat redeneren, als je gevoel met je weg loopt.

En als Anny morgen of overmorgen wellicht naar huis mag komen, dan is het nog niet gedaan, dan moeten we nog wachten op de uitslag van de onderzoeken van het weggenomen stuk... En dus blijft de spanning maar duren. 't Klinkt belachelijk, maar ik zou liever zelf ziek zijn. Dan zou ik me zelf voelen, en misschien wat meer mezelf kunnen opmonteren.

Nochtans slaag ik er in Anny en de dame die naast haar ligt te doen lachen. Ik doe al wat ik kan, mede in de hoop ook mezelf te doen lachen, mezelf op te monteren.
Ik ben momenteel echt wat ons moeder noemde: een grote lantaarn met een klein lichtje.

Dat ik zeven kilo kwijt ben, kan geen kwaad, het mag er gerust af blijven, maar de manier waarop is niet alles. En ik voel voortdurend de zenuwen rond mijn maag crossen.

Ik ben gek. Het helpt Anny niet, het helpt mij niet, het helpt niemand.
Ik moet van Anny iedereen van de vele vrienden opbellen, en iedere keer moet je dan weer heel het verhaal vertellen, en iedere keer herkauw je dan ook weer de angst. Ik ben maar een klein broekventje als het er echt op aan komt.

In het Sociaal Huis doet zich ook iets vreemd voor... Normaal moet je, na het eten, je dienblad, borden, mes, vork lepel en lepeltje en tutti quanti netjes deponeren op de voorzien plaats. Iedere keer neemt er een van de dienstmeisjes mij dat werk uit handen.  Ik vraag me af waarom, waaraan ik dat verdiend heb.

Voor de schamele negen euro heb ik niet alleen behoorlijk eten en drinken, ik krijg er ook nog extra service bij?

Misschien ligt het wel aan het feit dat ik tegen iedereen vriendelijk en beleefd ben, en lach met mezelf. Ik heb het al gezegd en geschreven, vriendelijk zijn kost je niets, en het loont. Dat zie ik op de rommelmarkt, dat zie ik in de hobby, en dat stel ik nu ook daar en in het ziekenhuis vast. Ik ben niet vriendelijk omwille van het feit dat het loont, ik vind gewoon dat het zo hoort. Het leven is al moeilijk genoeg, waarom zou je het elkaar moeilijk maken?

Alleen... hier thuis helpt het niet. Mijn papegaai vertikt het echt te babbelen, mijn parkiet zit er bij alsof het hem niet meer interesseert en zelfs mijn kanarie fluit amper. Alleen de vissen zwemmen rond in het aquarium alsof er niets aan de hand is. En als ze me zien naar de kast komen, gaan ze allemaal hangen op de plaats waar het eten komt. Maar ja, een vis is maar een vis... Veel binding heb je daar niet mee. Ze komen alleen naar je toe als ze eten verwachten.

Het is hier aan het overtrekken, de lucht zit vol wolken, maar het is warm en het regent (nog) niet. Volgens het weerbericht krijgen we vanavond wellicht onweer. Misschien werkt dat ook op de mens...

Ach, ik ga stoppen. Ik zit te zagen, en jij kunt er niets aan doen dat ik het zwaar heb. Wat wil ik er je dan mee lastig vallen?
Ik zou misschien beter spreken over totaal andere dingen, zoals de splitsing BHV... De succesvolle (regering) miskleun (nva)... En iets waar de doorsnee Belg helemaal niet wakker van ligt. Als ik de kaart van ons landje bekijk, dan denk ik aan de peuterklas bij Juf Els... Je kunt niet geloven hoeveel moeite de Juf moet doen om die kleine ukjes netjes te leren knippen met een schaar. Politici moeten hoognodig eens les gaan volgen bij Juf Els, alleen het land netjes uitknippen op het lijntje (de grens) en de boel niet versnipperen... Maar ja...politici... En zeggen dat er daar bij zijn die zich de baas achten over het onderwijs.
djudedju

tot de volgende ?

straffe koffie

Nederlands: Affiche: Van Nelle's pakjes koffie. Heerlijke koffie. (Photo credit: Wikipedia)

Anny is pas in de namiddag geopereerd geweest geworden... Het is allemaal goed verlopen, buiten het ellendig lange wachten op nieuws... En het feit dat we nu nog twee drie weken moeten wachten voor we definitief weten wat de eventuele vervolgmaatregelen zullen zijn.
Gisterenavond ben ik nog eens langs geweest, en ze zag er goed uit... Ze had pijnstillers gekregen, want het is een heel pijnlijk iets. En als Anny dat zegt, dan moet het heel erg zijn ! Want zij klaagt nooit.

Vannacht heb ik dus toch wat kunnen slapen. Niet zo heel veel, maar toch meer dan de vorige nachten. (Ik ben al 6.5 kg kwijt sinds we het nieuws kregen van het gezwel en de komende operatie) ('t Mag er af blijven)

Er is één voordeel aan de afwezigheid van vrouwlief: ik kan naar hartelust het licht aansteken en liggen lezen in bed...

Maar voor de rest... Ik ben een sukkel
Gisterenmiddag gaan eten in het Sociaal huis. Vogelnestje met champignonsaus en puree. en Erwtensoep. Ik had en heb er mijn gedachten niet bij, en moest wat zoeken hoe ik alles moest doen aan de aanschuifdis... En tot overmaat van ramp, ging ik aan tafel zitten zonder te gaan afrekenen. Maar dat leverde geen boze blik op, nee, alleen een kleine wenk, en de opmerking dat het mijn eerste keer was zeker?

Vanmorgen, opgestaan, turnoefeningen gedaan, wassen, kleren aan en naar beneden, naar het lege huis. Rolluiken rondom optrekken. De yoghurt uit de frigo halen, in een potje doen, het fruitsap uit de berging halen, kop uitschenken, beide op tafel zetten. Water opzetten voor de koffie. Hoeveel lepeltjes koffie en hoeveel chicorei moeten daar nu in. Ik heb er te veel ingedaan, het is straffer dan gewoonlijk. Ik moet het eens vragen aan Anny.

En de radio aangestoken (gisteren kwam dat er niet eens van)
En nu zit ik weer te bloggen, en nu en dan van de straffe koffie te nippen.

Deze middag weer gaan eten naar het Sociaal Huis... Ribbetjes staan er op het menu, met patattekazakken en groenten. Patattekazakken? Aardappel in de pel...

't Is niet zoals thuis, maar het is eten, en het is behoorlijk. 't Kost me maar 9 euro, drank en dessert inbegrepen... Dus duur is het ook niet, en zo moet Els niet koken voor mij. Het is dus gemakkelijk. Bovendien is er nog een gemak aan... Er is geen parking meer aan het hospitaal (door de uitbreidingswerken en renovatiewerken), en de parking is nu aan het Sociaal Huis, daar komt een "Shuttlebus" die voortdurend van de parking naar het hospitaal rijdt en terug. Gratis. Makkelijk zat.

Enig nadeel ? De opstap van de bus... Maar als de chauffeur ziet dat je sukkelt, dan haalt hij snel een opstaptrapje uit de koffer. Vriendelijk en gedienstig. Maar het moet een vervelende job zijn, zo heel de dag op en neer rijden...

Gisteren niet naar Familie moeten kijken, maar naar de 712° herhaling van de Kampioenen... Gelachen met Xavier en Markske.

En het is hier - ondanks de radio - maar doods en stillekes. Gek, als Anny hier is, dan zeggen we meestal amper een woord tegen elkaar. Anny doet haar ding, en ik zit aan mijn computer. Slechts nu en dan een kleine vraag of mededeling, maar gisteren en nu weer mis ik gewoon de aanwezigheid. Ze moet niks zeggen, er zijn is blijkbaar al voldoende. Zelfs de papegaai zit stil in zijn kot, keek verwonderd toen ik hem zijn voer gaf, en probeerde in mijn vingers te pikken. Maar hij is stil, wat 's morgens zelden het geval is.
Ook de kanarie fluit niet.
Het lijkt of zij ook iets missen.

De kinderen belden me om te weten hoe het was, en zodra ik iets wist heb ik hen opgebeld. Veerle kwam de weinige schotels wassen en de kippen voeren en de eieren uithalen en zo was ook dat in orde. De kippen, dat is een miserie, want je moet bukken om in dat hok te kunnen, en dat zit er bij mij niet echt meer in, maar Veerle kan dat gelukkig doen voor mij (en voor de kippen).

Ik ga stoppen, ik heb ondertussen al een lange telefoon gehad van mijn jongste zus, die ook wilde weten hoe het was...

tot de volgende ?