Witter dan wit

Image via WikipediaDe wereld ziet er uit als een reclame voor wasproducten... Stralend wit, onder een heel lichte - bijna witte- hemel. De weg ligt er glad bij. We wonen dan ook maar in een onbelangrijke deelgemeente, hé ? Wat doen ze met die massale aankoop van zout ? Opsparen ?
De velden liggen er -naar mijn idee- nu op zijn mooist bij, een dun laagje sneeuw, die netjes in de diepere plaatsen ligt, terwijl je de zwarte strepen ziet waar ooit de maïs stond. Alles ligt er wit bij, met zwarte sporen van de menselijke activiteiten. Een symbool van de vervuiling.
Ik heb zelf al weg zout gestrooid op mijn oprit, zo dat de postbode zijn benen niet zou breken.
In de tuin zitten tientallen mussen aandacht te trekken: de voederautomaat is leeg !!! tjip !

Kortom: 't is nog wel niet officieel winter, maar 't wintert toch maar !

Het enige wat ik heerlijk vind aan die sneeuw ? Het is licht ! De witte massa schijnt de hemel mee op te lichten. Er moet geen licht branden, het is klaar, helder, licht, heerlijk !

Meteen denken we in deze tijd van het jaar ook aan een witte kerst, een zeldzaam fenomeen, die blijft bestaan bij gratie van talrijke liedjes à la "I'm dreaming of a white Christmas..."
Waar je nu ook een winkel binnenstapt, of rondloopt in een winkelstraat klinken de melige kerstliedjes. Geen mens die er bewust naar luistert, maar het schijnt de verkoop te stimuleren.
Ik heb een hekel aan dat opgefokte feestsfeertje... Geen mens die nog denkt aan Vrede, wel aan cadeautjes. Overal pinkelen lichtjes alsof de elektriciteit plots aan het stotteren is geslagen. Iedere keer als ik van Zottegem (academie) kom, zie ik in een winkel drie rechte takken in een vaas staan, aan iedere tak zijn helblauwe pieplampjes gehangen die ieder op zijn tak aan een verschillend tempo pinkelen. Om er een trauma van op te doen. Van mij mag die winkel meteen de prijs van de wansmaak krijgen!

Her en der hangen inbrekers in een rood apenpakje aan gevels weg en weer te zwaaien in de wind, en ik zag zo waar een sneeuwman op een vensterbank, duidelijk zijn kompaan in het rode pak bijstaan bij een inbraakpoging. Schoon.... zucht !

Zouden er nu echt mensen zijn die zich happy voelen door al die zotte dingen? Of is het gewoon meedoen met de massa ? Meedoen met die drang naar Het Feest ?

We leven in een gekke wereld. Als je goed nadenkt, dan stel je vast dat wij door de winkels van het ene feest naar het andere gedreven worden. Geen stille periodes meer, er is altijd wel iets om je kooplust mee aan te wakkeren. Geen moment meer om eens stil te staan...
Ik heb heimwee naar dat oude buurtwinkeltje van vroeger, waar je gewoon vroeg wat je wilde hebben, waarop je precies kreeg, netjes, afgewogen, en niets meer. Geen lichtjes, geen kerstmuziekjes... Hoogstens in een hoekje een kerststalletje met een brandend kaarsje voor... En op de toonbank het obligate negertje met dank u op (of merci...). Waar je elkaar kende, waar men vroeg hoe het nu was met de kleine, waar de mens mens kon en mocht zijn. Waar je nog echt geld uit een echte geldbeugel haalde om te betalen, en waar je je bezit stilaan zaagt minderen naar het einde van de maand toe.
Waar de mensen niet stonden te wachten, maar gezellig stonden te keuvelen tot het hun beurt was.
Kortom, waar iedereen iedereen nog kende, en er altijd wel dingen waren om bij stil te staan.
Waar de doodsberichten op een opvallende plaats werden uitgehangen, om ook een band te houden met de doden.
Waar de laatste nieuwtjes uit de kleine gemeenschap werden besproken
Waar de kleine mens klein mocht zijn en heel groot mocht wezen.
Kortom waar je thuis was
Waar men je bij je naam noemde en niet vroeg naar nummer 37.
Waar men je vroeg of jij niet wist voor wie de endeklokke (de doodsklok) had geluid... Zou hte gedaan zijn met Irmaatje ?
Waar er ook wel eens geroddeld werd
Waar de mensen met elkaar meeleefden
Ik heb heimwee naar mensenmaat
Klein, eigen, waar je thuis waart, waar je wortels diep in de bodem elkaar omstrengelden in één gemeenschap.

Nu gaan we naar de Colruyt of naar de Delhaize waar een onbekend juffertje, duidelijk tegen haar zin, je producten, die je zelf bijeen moest halen, over een scanner schuift en tenslotte zegt: zeventien vijf en veertig alstublieft, dank u wel ... nog een prettige dag op een toon die duidelijk toont dat het een van buiten geleerd en steeds herhaald zinnetje is...
Ik wens ze dan telkens "Voor u ook!", en dan kijken ze even verrast op, want voor de meeste mensen is zij maar een pratend verlengstuk van de kassa.
Nu en dan zie je ze even "oplichten"... Er is een klant bij haar die ze echt kent, en waar je plots weer, heel eventjes, in het kleine buurtwinkeltje van toen staat aan te schuiven.

Ik heb heimwee naar die menselijkheid van toen...
Ach de mensen zijn nu niet beter of slechter, maar het lijkt wel of het nu allemaal individuen zijn, niks geen gemeenschap meer... Allemaal ikjes geen jijtjes meer.
Ik heb heimwee

tot de volgende ?

rotweer en Fibonacci

Image via WikipediaImage via WikipediaVanmorgen wakker geworden van de kletsende regen, en toen ik een uurtje later aan het turnen was, was het afwisselend aan het gieten en aan het sneeuwen... Grote dikke vlokken.
Het blijft uiteraard niet liggen, met al die regenbuien tussendoor. Het is alleen maar vuil smerig weer.

Het is nog niet eens winter... Nog een dag of drie, en dan begint de winter pas officieel. Alhoewel ze ons tegenwoordig met allerlei andere data voor de aanvang van de winter om de oren slaan. Ik hou me maar vast aan 21 december, dat ben ik gewoon, en de anderen die doen maar. De eerste dag van de winter is dan ook de dag waarop de kortste dag en de langste nacht er is... Van dan af komt het licht terug... Oef.

Eigenlijk vind ik daar iets niet logisch aan... De dagen lengen en de kou neemt toe. Je zou denken als er meer zon komt, dan moet het toch verwarmen? Maar blijkbaar heb ik het weer eens niet goed gesnapt. Of er zijn andere krachten aan het werk. Ik weet het niet, ik ga het ook niet opzoeken. Ik moet niet alles weten, er mogen gerust nog pakken onwetendheid over blijven, heb ik nog dingen om mij te verwonderen.
Ik zou niet graag alles weten. Geen vragen meer hebben, geen nieuwsgierigheid... Wellicht dan ook geen fantasie meer, want dan zou het de facto niet kloppen met de vergaarde kennis.
Nee, laat mij maar hele pakken vragen hebben...
En laat er maar een heel deel van zonder oplossing.
Ik heb het gevoel dat mijn kop veel te klein is om alles er in te stoppen, en ik weet nu al zo veel dingen die eigenlijk nutteloze bagage zijn... Dingen waar ik niets mee doe, die er alleen zijn door mijn nieuwsgierigheid. Niet weten is dan ook een vorm om mijn nieuwsgierigheid wat te beteugelen.

Zo heb ik een boek gekocht over de gulden snede... Dat is een van de vele dingen die me intrigeren. Waarom ziet een schilderij, een beeld er beter uit, als het gemaakt is met de principes van de gulden snede ? Als je een foto maakt, en je zet het onderwerp netjes op die gulden snede, dan lijkt het veel mooier, veel beter, veel natuurlijker. Waarom ?
Bijna gelijklopend (niet helemaal exact, maar sterk benaderend) heb je de getallenreeks van Fibonacci... 0,1,1,2,3,5,8,13,21,34,55... telkens de som van de twee voorgaande getallen... De kromming van een slakkenhuis, de plaatsing van de bloemblaadjes, de plaats van de zaadjes bij een zonnebloem... Allemaal volgens die gekke manier van "rekenen"... Waarom ?

Ik hoop in het boek een antwoord te vinden, maar wellicht eindig ik met veel meer vragen dan ik nu reeds heb...
Dat is meestal zo... Hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je niets weet.
Ieder stukje weten roept telkens weer meer vragen op.
Een mens vraagt zich op den duur af of weten wel een antwoord is.

Wat is het toch dat ons steeds doet jagen naar kennis? De vruchten van de boom van kennis ? De Jood die ooit dat boek schreef was blijkbaar ook al tot de ontdekking gekomen dat weten niet alles is, maar niet weten lijkt ook maar niets.  Het doet me op een bepaalde manier denken aan het maken van een kunstwerk, neem een schilderij... Eén van de moeilijkste dingen is het weten wanneer je moet stoppen met schilderen. Op een gegeven moment verbeter je het werk niet meer, maar is iedere toevoeging een verslechtering van het werk. Met weten lijkt het me ook een beetje zo... Je moet weten wanneer je moet stoppen, en daar is het nog veel moeilijker dan bij dat schilderij. Bij het schilderen heb je nog een overzicht, een kijk op je werk, bij weten niet. Net omdat weten vragen blijft oproepen.

De mens is gedoemd te weten, en vooral te weten dat hij niet weet...
Heb je ook al eens staan kijken naar een zwakzinnige, iemand die letterlijk zwak van zinnen is. De meesten van die mensen zien er altijd heel gelukkig uit. Ze leven alleen maar, zonder vragen en zonder halve antwoorden... Het leven is gewoon een opstapeling van momenten, zonder hoogtepunten, zonder diepten...

Maar je ziet ook diep ongelukkige zwakzinnigen, waarom zijn die dan mistroostig ?
Waarom is de ene hond speels en duidelijk content, en de ander sjagrijnig en bijterig ?
Kijk, zelfs daar rijzen vragen...steeds maar weer: vragen, vragen, vragen...
Is het dan verkeerd te denken dat ik niet overal een antwoord moet op hebben?
Dat we echt niet alles moeten weten?
Dat de meester zich toont door de beperking ?
Of is het ons lot steeds te blijven vragen, te blijven zoeken?

Willem Kloos schreef: "Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.", maar dan een God met veel vragen... Goddelijk door het vermogen te denken, menselijk door het niet weten...

tot de volgende ?
(foto van Willem Kloos, en tekening van een rechthoek die de verhouding van de Gulden Snede illustreert)

Ererector KU Leuven vindt celibaat "historische fout" - Onderwijs - De Morgen

Ererector blijkbaar ook al een ketter ????

Ererector KU Leuven vindt celibaat "historische fout" - Onderwijs - De Morgen

de ketter

Zojuist gelezen in de krant: onze pastoor is een ketter, en staat als dusdanig ook vermeld op de website over "Ketters in Vlaanderen". (Je moet maar eens google'n...)
Oef.
Ik heb het al gezegd, wij hebben hier, God zij dank, een goeie pastor...
Waarom is hij ketter benoemd ? Hij vind dat de vrouw gelijkwaardig is aan de man, en dat vrouwen dus ook priester moeten kunnen zijn. Hij heeft gelijk.
Ik ken vrouwen die ik heel wat hoger inschat dan sommige mannen.
Er is geen man zonder de vrouwen, want zij zetten ze op de wereld. Ze zijn dus geen minderwaardig iets, maar een zeer belangrijke schakel in de ketting van het menszijn.
Mij lijkt dat sommige mannen schrik hebben van vrouwen, en ze ten allen prijze als minderwaardig willen doen zien.
Voor mij zijn man en vrouw onafscheidelijk voor het voortbestaan van de mens, en kan het dus niet anders dan twee gelijkwaardige stukken zijn van één geheel. Dat is dan meteen een pleidooi voor het huwen van de priesters. Nah ! Kun je mij ook op die lijst zetten.
Net zoals "de Geuzen"hun naam, vind ik "ketter" een eretitel !

Maar het lijkt er op dat er dus weer mensen zijn die Geloof op een sektaire manier prediken, mensen die denken dat alleen zij het patent hebben op "DE" waarheid, terwijl de enige waarheid Liefde is...

Als er mij al één ding pijn doet in deze hetze, dan is het juist dat men er een hetze van maakt... Dat men de ene mens hoger acht dan de ander (Maar was dat niet hun beginpunt ? Vrouwen minder dan mannen?)...

Ach, ik maak me er niet echt druk om. Ik hou van mensen, en moet dus begrip hebben voor de kleinheid van sommige groten. Maar niettemin doet het me pijn telkens ik mensen zie of hoor die anderen vernederen, aanvallen, minder achten... ze doen mij op een bepaalde manier aan politiekers denken, die ook vooral er op uit zijn aanhangers te kweken en tegenstanders af te maken (gelukkig meestal niet letterlijk).

Ik ben het ook niet steeds eens met de anderen, maar het lijkt mij niet echt een reden om ruzie te gaan liggen maken... Ruzie is een slopende bezigheid, en ik wil liever mijn krachten gebruiken voor plezantere dingen.

Maar als anderen me daarom een ketter vinden, dan is dat mij goed... Ik ga gewoon verder op de ingeslagen weg, in de hoop dat de weg van de minste weerstand, het meehuilen met de wolven, ook uiteindelijk zal leiden tot inzicht en tot Liefde. Gods wegen zijn wonderbaar, maar die van de mensen nog veel wonderbaarlijkerderder... Dus waarom zou haat en hatelijkheden niet uiteindelijk tot inzicht kunnen leiden ? Het lijkt me wel een lange en lastige omweg, maar het is een weg.

Ghandi haalde wellicht ook zijn kracht uit zijn geloof, het Jaïnisme, een leer waar alle leven heilig is, ook het kleinste insectje, ook de mug die je bijt... Zijn weg leidde naar vrijheid voor zijn volk. Zonder geweld, zonder haat, zonder oorlog... Ik weet niet of het Jaïnisme een betere of mindere godsdienst is, maar het leidde Ghandi tot een vreedzame oplossing.

Ik sla de mug die me bijt wel dood, maar voor de rest vind ik zijn manier van denken één van de beste die ik ken. Het ranke riet breekt niet met te buigen voor de wind...
Laat mij dus maar bij de ketters staan, en laat me buigen voor de wind van de sterken, de machthebbers, de bevelhebbers...maar niet breken.

Als ik één ding minder vind aan een Godsdienst, dan is het dat zij denken dat anderen de waarheid niet hebben, en zonder die éne godsdienst niet echt volwaardig mens kunnen zijn. Niet tot zaligheid komen. Hoe deze "zaligheid" ook omschreven wordt in de diverse godsdiensten. Ik heb het al gezegd, iedere godsdienst lijkt me een hulpmiddel, maar iedere godsdienst lijkt me ook verminkt door het feit dat er telkens en telkens weer mensen op staan die het leiderschap over een dienst aan God opeisen, en dit leiderschap vertalen in macht, macht voor zichzelf, macht voor de organisatie.

Godsdienst is geen organisatie, in tegendeel, Gods-dienst is dienst aan God, niet aan een organisatie. Van het ogenblik dat je een deel van je dienst verspilt aan de organisatie doe je God te kort. Dat kan toch niet anders ?

maar ja, ik ben maar een ketter...

tot de volgende ?

boeken boeken boeken...

Image via WikipediaStraks gaan we naar het boekenfestijn in Flanders Expo... Neuzen in duizenden boeken, de droom van iedere bibliofiel, dus ook voor mij.
Het is een jaarlijks terugkerend feest... December is er, dus komt daar ook weer het boekenfestijn...

Ach, de tijd is voorbij dat ik met een volle kar boeken naar huis trok, want ik heb gewoon geen plaats meer, maar niettemin ga ik nu nog steeds neuzen, en veel bewuster selecteren... Ik moet ook maar voor één van de kleinkinderen cadeautjes kopen, de rest ligt hier al klaar, dus ook niet echt meer druk gaan zoeken in die soort boeken. Wat dan wel ?
Ik denk dat ik deze keer mijn aandacht vooral zal toespitsen op keramiek...
Wellicht heb ik daar wel het meest bij te leren... Vooral als het gaat over kleuren ben ik nog steeds een oen.
En hoogstwaarschijnlijk zal ik daar een oen in blijven, want ik heb het niet zo op die felle kleuren. Voor mij moet het beeld op zich spreken. Kleur kan hoogstens hier of daar een accentje leggen op een punt die naar mijn gevoel moet beklemtoond worden, of net om de kleurloosheid van de rest te beklemtonen.
Ik blijf, ook in het keramieken, vooral een beeldhouwer.
Voor mij is het de vorm, het postuur op zich die de aandacht moet trekken. Geen onnodige afleidingen, hoogstens een kleine toets om ergens een klemtoon te leggen, zoals ik nu aan het beeld dat ik aan het maken ben, een halsketting een oorringen zal hangen...

Maar het toepassen is één, het kennen is een ander. Het is niet omdat ik weinig kleur zie in mijn werk, dat ik het niet wil kunnen. Dus ga ik bewust ook wel enkele beelden in kleur maken, om ook die materie te beheersen.

In die richting vind ik heel wat moois terug in raku... een Japanse techniek, waarbij niet alleen de kunde maar ook een beetje toeval een rol speelt. Toeval die je echter wel kunt beïnvloeden, en die dus steeds minder toeval wordt.

Kortom, er ligt nog een hele wereld voor me open.
Bovendien is het kijken naar werken van anderen een voortdurende bron van inspiratie. Je mag echter niet slaafs gaan kopiëren, je moet die werken alleen laten inwerken, om tot een eigen creatie te komen. Een creatie die misschien slechts heel in de verte terug te leiden is naar het "voorbeeld". Dan pas kun je spreken van een eigen verwerking.  Deze manier van verwerken leidt ook tot meer inzicht in de techniek en in het creëren.  En daar moet het net over gaan !

Je kunt de techniek perfect beheersen, maar als je geen eigen scheppingen maakt, dan blijf je hangen aan vakmanschap in plaats van aan kunstenaarschap...

Ik ga afsluiten, straks de auto uithalen en op naar Flanders Expo
neuzen
in
de
boeken
boeken
boeken

tot de volgende ?

eindejaarsvieringen

Image via WikipediaImage via WikipediaWe zijn al de vijftiende december... Ik schrik er wel eventjes van. Het lijkt pas een week geleden dat het nog zomer was, en kijk het jaar is bijna om.
Heb jij dat ook ? Dat gevoel dat de jaren steeds maar vlugger en vlugger gaan ? Vraag jij je dan ook soms af wat er nog zal overblijven voor je kleinkinderen ? Zoef ! en het jaar is voorbij...
Jaja, ik weet het wel, het is maar een gevoelen, het is geen realiteit, het is de projectie van één jaar tegenover de jaren die je al mocht leven... Maar het gevoel blijft er toch.
Het leven lijkt steeds meer in sneltreinvaart te gaan.
Neem nu gisteren. Ik zat zalig te werken in de keramiekklas en zag plots dat het al dik 17 uur was, en dus tijd om te stoppen... Het leek dat ik net begonnen was, dat het sakkeren nog niet eens voorbij was omdat het hoofd van mijn beeld in elkaar was geklapt... Linda zei me dat ik zelf de ramp had veroorzaakt... Je mag de klein van je beeld niet laten uitdrogen, anders kun je er niet aan verder werken, maar je mag het ook niet te nat houden anders breekt het in stukken... Weer iets bijgeleerd. Het was nochtans een mooie kop, en er waren er heel wat die wat naijverig zaten te kijken. Jammer, maar geen ramp, we maken er gewoon een nieuwe. Ik zit nu al weer ter hoogte van de neus.

Het hol opbouwen wordt stilaan een normaal iets voor mij. In het begin had ik er wel wat moeite mee, het vergt een heel andere techniek dan het gewone kleien in de beeldhouwklas. Maar eens je het gewoon bent, gaat het net zo goed. Het is de kwestie om de technische vaardigheid verwerven. En natuurlijk moet je volume-inzicht hebben... Je kunt geen beeld maken als je dat beeld niet van alle kanten voor je ziet, en het ook kunt boetseren. Daar heb ik als beeldhouwer wel een voorsprong.
Ik vergeet gewoon de tijd en waar ik zit als ik bezig ben met een beeld. Ik ben begonnen aan een reeks surrealistische beelden, beelden die niet abstract zijn, integendeel, zeer gebonden aan de normale vormen, maar samengesteld uit elementen die niet logisch bij elkaar horen. Nu ben ik bezig aan een figuur die als lichaam alleen twee borsten heeft, daaruit rijst een lange hals (echt lang!) omhoog, en daar staat dan een vrouwenhoofd op.  Hoe het ding zich ooit verplaatst ???? Geen idee, maar het is kwestie van die onwaarschijnlijkheid een zweem van "normaal" te geven. Dus moet je een logische overgang maken van uit de borsten rechtstreeks naar de hals. Bij de afwerking hoort dan ook nog dat ik de figuur zal sieren met een echte halsketting en oorringen. Daar ik het beeld monochroom okerkleurig zal maken, zullen die blingbling sieraden fel afsteken.
Ondertussen heb ik al een idee voor het volgende beeld... al even absurd of surrealistisch. Ik vind het heerlijk om op die manier eigen figuren te maken. De inspiratie vond ik onder meer bij Johfra, een Nederlands kunstenaar, die schilderijen maakte van dergelijke fantasie-wezens. Ik vind het heerlijk om dat systeem toe te passen in beelden. Het is immers heel anders dan een tekening of een schilderij. Het is wellicht iets makkelijker om je fantasie uit te leven in twee dimensies, dan dit wel uit te werken in drie dimensies. De reden is heel simpel, het is makkelijker een "logica" te tekenen op een plat vlak, dan wel die logica door te trekken in een volume, waar alles moet kloppen in alle richtingen, voor-, zij, achter- en bovenaanzicht... Dan bots je soms op quasi onmogelijkheden, die niet zo makkelijk zijn weer te geven. Ik leer bijvoorbeeld heel veel van Indische godenbeelden, waar figuren bijzitten met talrijke armen (hoe verbind je die logisch aan het lijf ?) en dierenonderdelen (hoe verbind je die aan een menselijk lijf ?)
Ook bij de oude Egyptische godheden vind je dergelijke bizarre figuren. Mijn ideeën zijn dus niet zo nieuw, maar het is wel een terrein waar je nooit de grens bereikt... Je kunt er fantaseren tot in de oneindigheid... en dat is net iets voor mij....

Misschien is het ook wel voor een stuk aan deze nieuwe "uitdaging" gelegen, dat het jaar nu nog sneller lijkt te ijlen naar zijn end ?

Eén troost heb je daarbij, voor mensen die zich vervelen lijkt de tijd stil te staan, dus ik verveel me niet, en dat is alleen maar winst.

Het enige wat me ambeteert  is het feit dat ik steeds meer en meer weer een agenda moet bijhouden... Mijn dagen lijken wel steeds meer en meer overvol. Vanavond weer naar de notaris voor het verlijden van de akte van de verkoop van het huis van wijlen tanteke... Het lijkt wel of tanteke op die manier stukje bij beetje verwijderd wordt... en tot stof en as zult gij wederkeren... Het lijkt me soms of zelfs die stof en as weggeblazen wordt...

Het is bijna 10 uur, en echt klaar is het nog niet... djudedju

tot de volgende ?
 

Luikse wafels

Image via WikipediaBen je ook met ogen vol verschrikking voor je TV gaan zitten, bij de beelden uit Luik ?
Een dolle schutter en granaatwerper maakte  5 (of 6 ?) slachtoffers en maar liefst 120 gewonden op de kerstmarkt te Luik.
Dat het een man in voorlopige vrijheid was, doet meer dan een voorhoofd fronsen... Hoe kan dat? Als je bovendien weet dat hij veroordeeld was onder meer voor wapenbezit, hoe kan het dan dat hij nu al weer zoveel wapens had ?
Er loopt duidelijk iets mis met ons systeem ...
Ik heb je al eerder gezegd dat ik niet geloof in het systeem van gevangenissen, toch zeker niet zoals die nu zijn.
Of het nu misdadigers zijn, of pedofielen of weet ik veel wat voor soort daders, het zijn mensen die de normale normen van de maatschappij niet respecteren. Er is iets mis met hun normen.
Mij lijkt dat internering zonder te werken aan het normenbesef zinloos.
Het enige wat zou moeten helpen is de schrik voor de opsluiting, maar de opsluiting volgens de moderne normen lijkt blijkbaar voor een heel pak mensen helemaal niet zo afschrikwekkend ! Dit is normaal, want zelfs de doodstraf - waar die nog bestaat- lijkt helemaal niet te werken als afschrikwekkend middel
Er moet dus een andere, een nieuwe weg gekozen worden.  Die nieuwe weg moet niet gericht zijn op afschrikking (dat helpt duidelijk niet), maar op heropvoeding. Desnoods à la brainwashing, hersenspoeling.

Nu zijn er weer een heel pak mensen als slachtoffer gevallen, sommigen overleden, een heel pak gewond. De dader is zelf ook dood, dus zullen die mensen hun wraak niet krijgen, tenzij ze het gaan koelen op het slecht controle systeem op ex-gedetineerden... En wat brengt dat op ?
Wat brengt wraak sowieso op ?

Wraak lijkt mij een beetje familie van de revolutie... het geeft een schijnoplossing, maar leidt in feite tot een herval in dezelfde kwaal. Trouwens je verwijt iemand iets, wil hem daarvoor pijnigen, maar dat pijnigen op zich is zelf ook weer een kwaad.
Je kunt een kind een tik op de billen geven, ter correctie, maar doe dat met een volwassene, en hij zal zich zeer gekrenkt voelen.
Hoe komt dat ?
Kijk, je reageert omdat jou een onrecht is aangedaan.  Je reactie zal dan ook in evenredigheid zijn met het gevoel van onrecht dat je is aangedaan. Maar de dader zal de door hem gepleegde feiten hoogstwaarschijnlijk veel minder zwaar inschatten dan jij dat doet, dus zal volgens hem de straf veel te zwaar zijn.
En zo zitten we in feite terug in het beddeke van de normen...
Als iemand een kras maakt op je wagen, dan zal hij wellicht die kras veel minder erg vinden dan jij, want het is al een oude wagen, er zijn al nog krassen op... Maar jij hebt dit keer de dader gezien, en in werkelijkheid is voor jou je wagen nog steeds je gerief, en die kras is nu voor één keer een kras waarvan je de dader kent; dus wellicht reken je hem bewust of onbewust al de krassen aan.
Met andere woorden, er is geen vaste maat om die kras in te schatten...
Met normen is het ook zo... Sommige mensen vinden het helemaal niet erg om een bloem te plukken uit een voortuintje, als die bloem eigenlijk wat uit de rij staat... Voor anderen is dat not done... Dat is niet van jou. Ik kan hetzelfde vertellen over een bic van het bureel... en iedereen kan dergelijke voorbeelden aanhalen.

Ik heb wel de indruk dat de normen in de loop van mijn leven heel wat afgezwakt zijn... En de wetgever vind dit blijkbaar ook, en om dat op te vangen komen er steeds meer wetten en wetjes... Betuttelend is een zacht woord voor die manier van regeren, maar als we eerlijk zijn, zit er een logica in, en liggen we wellicht zelf aan de basis van die betutteling. We doen het niet meer van zelf, we moeten gecorrigeerd en beteugeld worden in alles en nog wat.

Een weldenkend mens zal op het uur van de scholen, in de omgeving van scholen, zeker voorzichtig en behoedzaam rijden. Maar blijkbaar zijn er steeds meer die niet weldenkend meer zijn, en dus moet men een zone dertig invoeren. Punt. Of anders kost het je zoveel. De portemonnee is blijkbaar gevoeliger dan het hart en het hoofd...

We moeten ons bewust zijn van het feit dat je geen samenleving kunt in stand houden, als je niet met zijn allen de normen respecteert, en de anderen respecteert...  Je kunt niet op je eentje links gaan rijden als iedereen rechts rijdt. Je kunt dus ook geen bloem plukken die van een ander is...

Of ben ik nu betuttelend ?

tot de volgende ?