Google Plus

Image by Ryan Bretag via FlickrWat de concurrent van Facebook moet worden, komt m.i. maar traagjes van de grond. Ik ben als fervent Google-gebruiker in al zijn facetten, natuurlijk meteen op de plus-kar gesprongen, maar daar zit ik dan...
Nu moet ik eerlijk zijn, ook bij Facebook ben ik niet zo'n ijverig gebruiker... En ik ben niet de man er naar om zo maar god en klein pierke op mijn facebook binnen te laten... Dus is het aantal abonnees op mijn facebook ook nog te overzien. Ik luister met verbazing (en wat afgrijzen) naar mijn kleinkinderen die honderden "vrienden" hebben op hun facebook. Bij mij is het woord vriend niet zo hol... Het moeten op zijn minst mensen zijn die ik ken, en dan nog liefst mensen waar ik enige sympathie voor voel.
Nu en dan glipt er wel eens een wat minder bekende door, via een berichtje aan een andere vriend, maar globaal is mijn facebook nog heel overzichtelijk. Naast de "vrienden" heb ik ook wat interessante dingen staan op mijn facebook, waar ik nieuws of duiding op het nieuws kan lezen.
Maar op Google Plus heb ik hooguit twee vrienden terug gevonden en en een stuk of drie interessante en een paar nieuwsankers... en dat is het dan.
Natuurlijk moet zo'n ding de tijd hebben om te groeien. Je kunt niet verwachten dat van de ene dag op de andere plots dat ding zal vol zitten met vrienden en bekenden...
Toch heeft het wel iets, het laat je toe op een wat betere manier te werken met "cirkels", dat wil zeggen je kunt je vrienden en bekenden en interessanten netjes indelen, zodat je met een toets ook precies diegenen kunt bereiken die je wilt bereiken. Bij Facebook gaat dat een stuk moeizamer.
Vandaar... Mocht je het eens willen uitproberen... Doe maar hé, ik zit op jullie te wachten.
En dan maar hopen dat het ook werkelijk groeit en bloeit, en zich duidelijk iets anders profileert dan facebook, want niemand heeft nood aan twee keer hetzelfde...

Hiermee zitten we dus volop in wat men noemt de "sociale netwerken"... Ik heb het wat moeilijk met dat sociaal in deze benaming.
Soms klopt het wel, denk maar aan de rol die internet en vooral Twitter en Facebook gespeeld hebben bij de revoluties in het Arabische gebied... Maar veelal beperken die dingen zich tot het mededelen van kleine soms heel onbenullige berichtjes. Ik heb er helemaal geen boodschap aan dat iemand eindelijk aan zich wassen is toegekomen, integendeel, ik heb dan het gevoel dat ik hem of haar ruik terwijl hij dat zit te schrijven, en dat is niet echt smakelijk. En ik heb een bloedhekel aan het publiek maken van eigenlijk heel intieme zaken... I lv U sgatje (I love You schatje) is een bericht die mij niet aangaat. Als de tiener in casu het echt nodig vindt om zijn liefde uit te schreeuwen voor iedereen, dan heb ik het gevoel dat hij (zij) vooral zichzelf wil overtuigen van dat nog wankele gevoel. En daar heb ik helemaal geen geen boodschap aan, en het interesseert me niet.
Het overstijgt zelfs dat kleine voyeurke in mijn binnenste. Dat is wat anders dan mensjeskijken, dat is zielenkijken, en dat is niet voor mij.
Maar via mijn kleinkinderen zitten er een deel van dergelijke dingen in mijn facebook... Nu en dan schrijf ik daar dan een opmerking op, vol ironie, maar dat is veelal niet aan hen besteed. Of ze prefereren opa opa te laten, of ze snappen de boodschap niet... (Ik vermoed het eerste)

Dus kan ik dat netwerk niet echt sociaal noemen... Maar wie ben ik...

Toch heeft het wel iets wat ik niet meer zou willen missen. Het laat me toe contact te hebben met mensen die ik anders nooit meer of héél héél zelden zie. Dus toch wel sociaal?
Ach, laat het dan maar dat mengelmoesje zijn, ik vind het toch wel leuk, zelfs die liefdesperikelen van die jonge blagen vind ik op zich wel leuk, wij zouden dat nooit gedurfd hebben in onze tijd. En mijn opmerkingen zijn dan ook wellicht gebaseerd op mijn opvoeding van toen...
Opa kan duidelijk niet echt mee met sommige van die nieuwe evoluties in het mens-zijn...
Opa wordt oud
 Ikke ?
bah neen ! Ik ben nog piep !

tot de volgende ?

Echt herfstweer ?

Image via WikipediaVannacht lag ik te luisteren naar de regen die tegen het rolluik sloeg. De wind is nogal fel, en je hoorde de regen in vlagen kletsen tegen het latwerk. Het raam staat nog steeds open, in kantelstand, zodat je niet alleen de regen goed hoort, maar ook de draperieën ziet heen en weer waaien.
Ik denk dat ik in het vervolg, bij winderig en nat weer, dit raam zal moeten dicht doen. Vanmorgen raakte ik bijna niet uit mijn bed. Mijn rug deed verdomd veel pijn. Ook Anny klaagt van haar voet - die vorig jaar gebroken was.
Ik heb dus meerdere redenen om de herfst en de winter te verfoeien...
Maar de hoofdreden blijft toch de duisternis.
Ik hou van licht en kleuren, en heb een hekel aan dat kloteweer.
Eigenlijk is dat een beetje gek, want als ik schilder of teken, dan werk ik steeds weer in sombere kleuren. Ik kan het licht niet schilderen, het is te schoon om het weer te kunnen geven.
Ook nu ik in de keramiek zit, zit ik weer met het probleem van de kleuren. Mijn vaas is bijna af, en moet nu binnenkort gebakken worden, en gekleurd... En dat is voor mij een worstelen.
Onze Bart zag me werken aan de vaas en had meteen commentaar: "Pa zit weer in the seventies". Linda zei dat het veeleer de sixties waren... en dat die terug in zijn.
Ik voelde me daar helemaal niet door beledigd of getroost, ik ben een kind van de sixties, dus waarom zou ik daar niet ergens ideeën over hebben overgehouden.
Maar de vazen in de sixties waren kleurig, en ik zie mijn vaas eerder in een vaal okerig bruine tinten... Met wat donkerder vlakjes in de diepste plaatsen en wat licht op de verheven plaatsen...
Van binnen wil ik de vaas in het diepste zwart.
Ik ga er toch een met Linda moeten over klappen. Tenslotte is zij de lerares, en kan zij me misschien wat raad geven...

Ook mijn tekeningen zijn gewoonlijk somber, zeker als ik mensen teken, heb ik de neiging hen gebogen te tekenen, met droeve uitdrukking op het gezicht.

Kortom, mijn werken zijn bijna mijn tegengestelde. Misschien is dit normaal? Ik heb er geen idee van. Maar ik kan niet spetteren met kleuren, ik kan geen licht schilderen, met moeite een lach tekenen...

Misschien is dat ook de reden waarom herfst en winter zo sterk op mij inwerken. Het klinkt gek, maar dat sombere weer drukt op me, weegt op me. Ik zou heel veel geld moeten hebben, om nu naar de andere kant van de wereld te kunnen vliegen, en te genieten van de groeiende lente, en zodra het daar begint te herfsten, terug naar hier, om naar de lente te komen... zodat mijn leven, een leven van lente en zomer zou zijn, het hele jaar door. Zodat ik voortdurend kan genieten van licht en warmte (als we niet te veel van die "zomers" hebben zoals we dit jaar kenden...).

Misschien hou ik ook zo erg van de lente, omdat ze het leven lijkt te brengen. Waar geen vermoeden van een plant was, schiet plots een fris groen en een prachtbloem uit de dode grond, uit takken die niet verraden ontspringt plots het blad, de bloem, de vrucht... Uit het niets komt plots het leven te voorschijn.
Het is niet voor niets dat de mens omstreeks de donkerste dag van het jaar, het feest van het licht viert! De dag is bereikt waarop het niet meer donkerder wordt, de dag waarop het licht heel stilletjes terugkomt. Godsdiensten binden daar hun feestdagen aan, omdat de mens toch viert, en die levensvreugde volgens hen beter aan het godsbesef kan verbonden worden, dan aan de natuur.
Het is op zich bijna het bewijs dat het licht voor de mens het hoogste goed is... of toch een er van.
Ik sta dus niet alleen met mijn hekel voor de donkere dagen.

Er is meer... Vandaag heb ik voor het eerst weer sokken aangetrokken. Anders doe ik dat alleen maar als ik het omwille van de etiquette moet doen, maar vandaag gewoon omdat ik koude voeten had. En ik heb een hekel aan sokken, zij belemmeren mijn vrije tenenverkeer. Straks moet ik ook weer een trui aan met lange mouwen ! djudedju !

De postbode is geweest, en ik kreeg een uitnodiging voor de openingsreceptie van een tentoonstelling met de titel: I-VISION en daaronder, tussen haakjes (aj-vizjn)... van de academie te Zottegem aan mij gestuurd. Ergens stoort mij die titel met zijn Angelsaksische klanken... Ik krijg meer en meer het gevoel dat ons eigen moerstaal verdrukt wordt. En nog meer kittelt het belachelijke ondertiteltje me. Ach, heel erg is het allemaal niet, maar voor mij hoeft dat niet zo... Het is al erg genoeg dat men mij de sixties toedicht, en niet de zestiger jaren... Dat is net hetzelfde, maar eigener.

Je ziet, ik ben in een sombere bui. De herfst weet je wel... En toch kreeg ik gisterenavond net een leuk berichtje toegestuurd...van Kaatje. Nu wellicht een hele Kaat, maar voor mij blijft ze ergens Kaatje, het dochtertje van een collega die veel te vroeg is gestorven. Ik zie haar nog steeds voor me, een frêle ding, met een brilletje en een lachend gezichtje. Ze wist niet zeker of ik nog zou weten wie ze was, en had een blad van haar poëzie ingescand, waar ik -heel lang geleden- voor haar een tekening had in gemaakt met een karamellenversje er bij... Een tekening van een goudvink. En telkens als ik oude tekeningen terug zie ben ik een beetje verbaasd van mezelf. Het klinkt hoogmoedig, maar telkens zie ik dan dat ik toch wel aardig kan tekenen. Terwijl ik onmiddellijk na het tekenen er alleen fouten in zie.
Ik weet niet goed wat me het meest plezier deed, een berichtje van Kaat uit een ver verleden, of de tekening van toen...
Ik heb vannacht op Norbert, haar vader liggen denken. De man is veel te vroeg overleden. Zoals zovelen. Als ik terugdenk aan toen, dan zijn de meesten van de collega's van toen al weg... en van de jongeren die nadien kwamen, zijn de meesten ook al op brugpensioen of bijna...
Op zo'n moment voel je je oud.
De tijd heelt de wonden niet... ze dekt ze hoogstens een beetje toe.
Verbergt ze wat, houdt ze wat uit het gezicht, zodat je niet telkens en telkens weer er mee geconfronteerd wordt, maar als je er aan denkt, dan voel je weer de pijn.
Het is duidelijk herfst
tijd
van
afsterven
tijd
van
herdenken....

tot de volgende ?

de holle mens

Image via WikipediaIk zit thuis regelmatig te "kleien" aan mijn eerste beeld in keramiek. Ik heb het je al uitvoerig beschreven, de moeilijkheid zit hem in het hol werken, hol opbouwen...
Vannacht lag ik zo te denken dat wij misschien eigenlijk ook hol geboren worden... En dat alle kennis, geloof, cultuur, taal en opvoeding later in het holle beeld worden gegoten en van het kind (de klei) een beeld (de mens) maken.
Mijn vraag is: wat zou je worden zonder dat volgieten ?
Er zijn al mensenkinderen die op een of andere manier zijn opgevoed geworden door wolven, beren, en wat al meer die als voedstervaders optraden. Sommigen zijn nooit gepakt, en zijn dus wellicht in die staat gestorven, na een wilde beestenleven.
Want die, die men wel kon vangen, waren gewoon beesten, en de meesten waren niet "heropvoedbaar". Ze waren immers al vol gegoten met dierenopvoeding, en vol is vol.
Sommigen konden nog wel een en ander leren, maar het werden nooit meer gewone dagdagelijkse mensen. Wellicht zal hun leeftijd bepalend geweest zijn voor de kans op heropvoeding, dat is bij ons ook zo... Je leert veel makkelijker basiskennis als kind dan als volwassene. Het is zelfs zo dat je als kind heel makkelijk twee drie talen kunt leren, en daar geen moeite mee hebben. Als volwassene een taal bij leren is lang niet zo makkelijk.
Als ik mijn beeld van dat volgieten nog even mag volhouden, dan denk ik dat je die bijkomende taal op latere leeftijd er alleen in krijgt door een systeem van insijpelen, langzaam alle kleine putjes en holtes tussen al de rest van de kennis in vol laten druipen...
Met andere woorden, we worden niet geboren als Pier, Pol of Jan, men maakt ons tot Pier of tot Pol... Gewoon door ons milieu, onze opvoeding, het midden waarin we opgroeien, de mensen waarmee we leven.
Om het anders te stellen, het is geen wonder dat mensen die opgegroeid zijn in een staat waarin men de liefde tot de staat als primordiale opvoeding zet, dat die mensen ook werkelijk nationalisten worden tot in de kist. De Noord-Koreaan krijgt zijn kijk op de rest van de wereld met de paplepel ingegoten, en heeft als het ware geen andere kans dan denken op de door de staat geijkte manier.
Internet is een wereldwijd netwerk van ideeën, die in die gesloten landen ook gesloten wordt voor de eigen inwoners, zodat de "pap" zuiver zou blijven.
Maar de wereld wordt steeds kleiner en kleiner, en de ideeën kruipen waar ze niet gaan kunnen. Mensen die door een briljant verstand geschikt zijn om verder te gaan in een of andere wetenschap worden uitgezonden naar de beste universiteiten, maar slikken niet alleen de kennis van hun vak, maar ook de ideeën van de rest van de wereld.  Ze komen terug naar hun land en worden veelal dissident of leider van een groepje dissidenten.
Het gaat steeds moeizamer om een gesloten gemeenschap te vormen en gesloten te houden.

Ook met geloof is dat het geval. En daar is onder meer een werkgroep voortgekomen waar uit de diverse godsdiensten mensen samen gezet worden, om de onverenigbaarheid van geloof en oorlog te propageren. De mensheid slikt het steeds minder en minder dat je zoudt moeten gaan vechten voor een godsdienst die vrede predikt.

Met andere woorden, we zitten in een tijd, waarin het opvullen van de holle mens, steeds meer en meer op uniforme manier gebeurt. We eten steeds meer een eenheidssoep.
Dat heeft zijn voordelen, maar het heeft ook nadelen.
Als de opvoeding niet volmaakt is (en niets is volmaakt), dan krijg je een uitvergroting van de fout(en).

We zien dat ook steeds meer in de politiek gebeuren. De huidige rechtse tendens in de politiek wordt voor een zeer groot gedeelte ingelepeld in de scholen. Na een groene periode zien wij nu de jongeren rechts gaan lopen...
Het gevaar dat dit op zich weer aanleiding geeft tot een vorm die neigt naar dictatuur is niet denkbeeldig. En de "oorlog" tussen generaties wordt daardoor helemaal anders dan vroeger. Vroeger was er een strijd tussen modernisme van de jeugd tegen conservatisme van de gezeten ouderen, nu gaat dit veel meer over politieke denkbeelden.
Ik heb de "strijd" gevoerd tegen extreem groenen, hoewel heel veel van hun stellingen mij niet alleen sympathiek zijn maar ook eigen, kan en kon ik het niet velen dat men dat als alleenzaligmakend gaat stellen. Nu zie ik dat het strijdtoneel verschoven was naar een groeiend liberalisme en de laatste tijd naar een sterkere vorm van verrechtsing...
Zolang deze tendensen afwisselen is er in feite weinig gevaar, maar als men eens komt tot een lange duur van een of andere vorm van politiek standpunt, dan lijkt mij dat héél gevaarlijk te worden.
Dus, waar ik momenteel een voorstander ben van internet, als bewustmaker, als brenger van een zeer breed pakket van ideeën en ideologieën, ben ik er bang van dat het op een bepaald moment zou in handen komen van een of ander systeem, die het misbruikt om één lijn uit te zetten, één geest, één dictatuur over de geest.
Denk niet dat dit niet meer mogelijk is  ! We zien nu landen die door een systeem van censuur het internet filteren op alles wat niet strookt met hun ideologie... Als het kan voor één land, kan het ook wereldwijd...

Wij hebben de opdracht, om onze eigen holle mensen (onze kinderen) vol te gieten met een zo breed mogelijke vorming... met alle beperkingen van onze eigen geest, maar toch zo breed mogelijk !

tot de volgende ?

't is weer voorbij

Image via Wikipediadie mooie zomer... 't was maar een heel kort en heel laat zomertje. Het was eigenlijk een heel gek jaar, zomer in de lente, herfst in de zomer en een stukje zomer in de herfst...
Maar er is gelukkig ook heel goed nieuws !
Deze winter krijgen we niet veel vorst, niet veel sneeuw en praktisch geen gladde wegen !
Hoe ik dat weet ?
Dat is toch heel simpel !
Onze regering heeft 10.000 ton meer strooizout aangekocht dan vorig jaar.
De regering, dat zijn de politici.
En vermits onze politici altijd alles verkeerd doen...

Ach, als ik naar buiten kijk, dan ziet het er toch zo triest uit... Bewolkt, grijs, nat... en de dieren die van slag zijn.
Ik las dat de kikkers en padden al weer druk aan het eierenleggen begonnen waren, en in mijn vijver waren mijn goudvissen ook al bezig. Ik weet het niet van die padden, maar in het echte voorjaar (dat dus zomerde) legden mijn vissen geen eieren, en nu in het najaar (als het wel zomert) leggen ze er wel. Ik ben dus niet alleen van slag, de dieren, de ganse natuur is ook van slag.
Mijn sneeuwballenbomen staan in bloei (Viburnum), en links en rechts zie je bloemen die er nu niet horen of niet meer horen in deze tijd van het jaar.
Dat van die Global Warming lijkt dit jaar niet echt van de grond gekomen, maar in ieder geval is er duidelijk sprake van een diepe weersverandering.
Ik zit altijd te grinniken als de weerman steeds weer betoogt hoe normaal het allemaal wel is... En wellicht heeft hij dag per dag of maand per maand wel min of meer gelijk, misschien zelfs de totale gemiddelde temperatuur van het jaar zal wel ergens rond dat gemiddelde liggen, maar alles kwam op de verkeerde momenten, en het woord momenten is hier duidelijk verkeerd, het kwam allemaal op verkeerde seizoenen.
Straks doen we lustig een terrasje met kerstmis.
Dat hebben we nog niet gehad.
Of toch ?

Ach, ik weet het niet. En we leven toch maar van dag op dag... Gisteren daar kunnen we niet meer aan, en morgen is de dag die misschien nooit meer komt.

Ik heb met buikpijn zitten kijken naar beelden uit Griekenland.
Ik ga hier niet oordelen over de manier waarop men Griekenland heeft toegelaten in Europa, ik ga hier ook niet praten over corruptie en dergelijke...Want eigenlijk zijn al die dingen uit het verleden, en het gaat ook hier over het heden !
De gewone mens in Griekenland is - misschien nog iets meer dan overal elders in Europa- geen rijke mens. Nu doet men die mensen "besparen"... Ik vind het woord eigenlijk alleen al belachelijk!
Wat ze daar doen, is niet besparen, dat is gewoonweg snoeien!
en geen mens die er aan ontsnapt. Men draait gewoon de sociale voorzieningen, de welvaart, de verzorgingsstaat een eeuw terug achteruit.
En tot hun verwondering levert dat niet het verwachte resultaat op !

Héhé ! Als je alle geld afneemt van de kopers, hoe zouden die nog kunnen kopen ?
Bovendien krijg je een vlucht van de meest-capabele mensen naar landen binnen dat Europa, waar er nog wel werk, en nog wel welvaart is.
De crisis in Griekenland is geen crisis meer, maar een sociale moord !

Stel je maar eens voor dat je met in ons land met een pensioentje zit van 1000 euro, dat is op zich al geen vette, en plots neemt men daar 40 % vanaf... rest je een pensioen van 600 euro... of 24.000 oude Belgische frankskes... Betaal daar je elektra, je water, je huisvuilophaling, eventueel je huispacht van, en ga dan uit gras eten, want veel anders rest er je niet.
Wie in onze maatschappij om een of andere reden beneden een normaal inkomen zit, kan hulp krijgen via voedselbanken en dergelijke, maar als je op één slag duizenden en duizenden nieuwe klanten zou krijgen voor die voedselbank, dan zal het ook daar geen vette meer zijn, (is het sowieso niet)... Bovendien gaan ook de bedrijven niet meer geneigd zijn hun overschotten weg te geven, want hun inkomen zakt ook drastisch.

Nee, wat je krijgt is een terugval naar de situatie van voor 1900... Armoede, ellende, geen geld voor medische verzorging, honger, kou... Minder eten en veel slechter eten.
Vechten voor die ene job die ter beschikking komt, macht en willekeur staan weer voor de deur.

Het sociale Europa ?
Vergeet het !
Hoorde je ook dat wij ook hier onze automatische loonindex kwijt spelen ? Europa is daar niet voor ...
En dan zitten die politieke oelewappers in ons landje te bazelen over splitsingen en dergelijke onbenulligheden...
We staan verdomme voor sociale afbraak !
en bij ons ?
Socialisten zijn geen sosjelisten meer, liberalen zijn geen liberalen meer, tsjeven geen tsjeef meer, nee, ze staan open voor iedereen, vooral voor de centen... vooral voor het creëren van nog nieuwe ministerpostjes en aanverwante politieke postjes... Mekaar geen zeer doen, laat die domme kiezers maar plots wakker worden in een wereld die niet de onze is... die hooguit die van onze voorouders was !

tot de volgende ?

Moslim

Image by Steve-kun via FlickrGisteren op de rommelmarkt een klein standje met daarachter twee duidelijke moslim-jongeren. De ene sprak mij aan: "Mooie baard" "Dank u" "U ook Moslim?" "Nee..." "Waarom jij dan baard laten groeien ?" "Ik vind het mooi... Waarom laat jij je baard groeien ?" "Uit eerbied" "Uit eerbied ???" "Ja, voor de profeet, alle profeten hebben baarden, en baard toont verschil tussen man en vrouw."
Ik dacht heel eventjes aan de vrouw met de baard en aan het feit dat vele van die moslimvrouwen best een baard kunnen hebben onder die boerka en zo, maar verdrong deze gedachten. De jongeman was immers bloedserieus.
"Ben jij gelovig?" "Ja, ik ben katholiek" (Nu ja, min of meer, ik kreeg het mee in mijn opvoeding)
"Ga jij iedere zondag naar de kerk?" "Nee" "Ik ga iedere vrijdag naar moskee"
Op een of andere manier kwam het ook op oorlog... "Echte Moslims voeren geen oorlog, Koran predikt naastenliefde" ""Katholicisme ook, maar toch is godsdienst dikwijls de misbruikte basis van oorlogen ! Zowel bij jullie als bij ons !"
"Zou niet mogen, Allah wil de vrede"
Dan trok Anny aan mij arm, en zijn we verder gewandeld...
Ik had eigenlijk nog wat willen babbelen. Ik ben eigenlijk veel meer gelovig dan dat ik katholiek ben, omdat ik wel in God maar niet in de menselijke instelling geloof. Ik kan heel wat dingen uit de Koran even makkelijk verteren als uit de Bijbel, maar ik huiver als ik de Ayatollah hoorde op TV, en ik huiver soms als ik onze kerkvaders bezig hoor...
Er zit iets dubieus aan "de godsdienst"... We krijgen het doorgespeeld door mensen, terwijl het in feite de mens ver overstijgt. Maar zonder dat menselijke doorspelen zouden wij wellicht de godsdienst niet kennen, misschien zelfs niet eens vermoeden. Of wel ? Is het iets dat ingebakken zit ? Is het zoals ik al eerder schreef, voor een groot gedeelte een "antwoord" op al de dingen die we niet begrijpen in de wereld ?
Maar ik kan me niet ontdoen dat godsdienst door de godsdiensten veel te menselijk is ingekleurd. Ik kan me niet voorstellen dat je God een mensengedaante zou geven, voor mij is dat alleen maar een poging om dat ongrijpbare wat begrijpelijker te maken. We hebben het al altijd gedaan... De oudste godenbeelden zijn meestal antropomorf. Soms met een dierenkop bekroond, of heel eens in de vorm van een dier, een dier die angst inboezemt, zoals Quetzal de gevederde slang...
Maar de mens maakt zich waar en hoe dan ook, een voorstelling van "God" of "Goden"...
Ik niet, voor mij is dat begrip zo groots, zo veel omvattend, dat daar geen voorstelling bij mogelijk is. Iedere voorstelling lijkt mij een beetje oneerbiedig. Ook het feit dat we het hoedanigheden toedichten is wat bizar voor mij. Of een geslacht... Als ik al ergens een voorstelling zou moeten poneren, zou ik het omschrijven als het al, het geheel... Met dus ook alle eigenheden, alle hoedanigheden, alle gaven en alle tekorten. Voor mij hoeft men geen duivel uit de vinden, het hoort in het geheel, omdat het geheel alles is.

Trouwens ik heb het al altijd wat moeilijk gehad met dat duivelgedoe... Hoe kan de oppermachtige goedheid  een tegenpool los laten lopen... ? Het lijkt mij een tegenspraak op zich zelf.

Als het kwade in de wereld is, dan is dat er gewoon in gebakken. In dat geheel, dat ondenkbare. Godsdienst is wellicht als organisme ontstaan om de mens wetten op te leggen met een oneindige dreiging van straffen, veel verder gaand dan de menselijke straffen. Dat is voor mij de enige verdienste van de godsdiensten als instelling. Dat is wellicht ook net de zwakte van deze menselijke inkleuring, want kwaad en zonde zijn ook begrippen die evolueren, iets wat de godsdienstinstelling veel moeizamer kan dan de wetenschap... Homo's waren al lang aanvaard in de wetenschap, en zijn dat veelal nog helemaal niet in de godsdiensten...
(Ondanks het "Gij zult niet oordelen")

Maar ergens ben ik een beetje jaloers op de mensen die zich kiplekker voelen in de kerkelijke regeltjes. Die daar heel hun geloof in leggen, die geen twijfel lijken te hebben... Het moet veel gemakkelijker zijn dan mijn eeuwige twijfelen en zoeken. Maar meteen ben ik ook bang van die mensen, die zo overtuigd zijn, dat al de anderen de facto in het verdoemhoekje gegooid worden. Die denken, nee, stellen dat zij de alleen-zaligmakende- waarheid in bezit hebben, en dat ook desnoods manu militari willen gaan verdedigen. Die al de anderen als verloren beschouwen.

Voor mij kan God geen God zijn als hij het "eeuwige geluk" (Wat is dat ?) laat afhangen van het feit dat je juist op de juiste plaats en tijd bent geboren om in en met die godsdienst te leven... Nu is dat argument misschien iets minder scherp dan honderd jaar geleden, maar mocht het dan voor onze voorouders ??? Toch te gek !

Ach, een gewone babbel op de rommelmarkt... en ik zit er al heel de tijd mee bezig.
Ik kan het niet invullen.
Ik geloof niet in de menselijke invulling van het oneindige.
Ik geloof niet in teksten die gedateerd zijn, die gebonden zijn aan een tijdsgeest en een plaatselijke cultuur...
Ik vind ze wel interessant, ik vind ze groots om te bestuderen en te bewonderen als vruchten van wellicht kleine mensjes met grootse goede bedoeling... Maar voor mij vullen ze de Grote Vraag niet in.
Vraag... want er is geen zekerheid, ook geen onzekerheid, maar iets onbestemds, onvatbaar, onbegrijpelijks...
Ik hou van de mens, ik hou van zijn geworstel met begrippen als goed en kwaad, ik hou van de mens met heel zijn complexiteit... zijn geworstel om met zovelen op zo'n kleine wereld met elkaar samen te leven... Ik huiver van zijn mislukken in deze...

tot de volgende ?

Lawaai

Image by Tom Talloen via FlickrVannacht tot minstens halfvier was er lawaai in onze wijk... Een of ander feestje dat zo nodig met veel lawaai, gelach en gezang moest gepaard gaan.
Dan lig je in je bed te luisteren, telkens tegen de slaap aan, en iedere keer weer begint het kozakkenkoor een of ander deuntje te brullen.
Een mens wil daar geen boel over maken, het sop is immers de kool niet waard, maar het is op die manier toch maar een kort nachtje.
Ik zit hier dus helemaal niet uitgeslapen en alert, en moest al ettelijke keren terug klikken om de foutjes of vergeten letters te corrigeren. Best dat de spellingscontrole werkt. Alhoewel... werkt ? Als mijn fout een bestaand woord is, dan glijdt de controle daar zoetjes over. Normaliter herlees ik mijn tekst nog eens verticaal, en vind ik wel nog een en ander. Vergeef mij als ik er dit keer nog enkele vergeet... De slaap weet je wel.

Ik heb niet echt te weinig geslapen, maar in een verkeerd patroon. Normaliter kruip ik vroeg in bed, neem mijn boek, lees nog een klein half uurtje in een of ander boek, doof dan het licht, en in één, twee, drie ben ik vertrokken naar dromenland. Rond drie uur wordt ik normaliter weer wakker en lig te luisteren naar het gesnurk van mijn wederhelft. (en soms ook naar dat van mijn buur).
Als ik me wat lig op te jagen in het niet-slapen, sta ik op, ga naar het toilet, met mijn boek onder mijn arm, en ga er een half uur tot een uur zitten lezen en afkoelen. Tegen de morgen dreig ik dan weer in slaap te sukkelen,maar meestal kan ik dat tegen houden, want de morgenstond... Tot spijt van Anny die veel liever wat langer in bed blijft.

Ik vermoed dat ik dat slaapritme al mijn hele leven bij me draag, want ons vader zaliger heeft menigmaal gezucht, omdat ik zo vroeg wakker was. Ik hoorde ons vader opstaan, en meteen wipte ik blij het bed uit. Vooral dat blij was er te veel aan... Ons Vader was een van die mensen die langzaam wakker worden, bij een kop koffie. En ik ? Mijn ogen gingen open en mijn mond ook. Ik babbelde honderduit en ons vader maar zuchten en brommen...

Vannacht werd het dus verstoord, en zit ik hier te zuchten en te brommen als wijlen ons vader.
Zo denk ik nog eens op hem. Niet dat ik hem ooit zou kunnen vergeten, maar geef toe, je denkt er niet iedere dag op. Ik denk het meest op hem bij gebeurtenissen die ik eerder met hem doormaakte, en waar ik de oplossing nog steeds bij hem zoek. Wellicht is dat denkwerk mede een van de redenen die ons doet denken aan een eeuwig leven na de dood... We hebben op een of ander manier nog "contact" met onze doden, we praten er op een of andere manier nog mee. Ik had meer banden met ons vader dan met moeder, wellicht omdat we in veel dingen gelijkgestemd waren. of omdat we in heel veel punten regelmatig in de clinch lagen... of omdat we beiden vochten voor ons gelijk. Ik weet het niet, maar reeds als kind ging ik graag mee met pa naar zijn vergaderingen en naar zijn werk... ik leek er wel een beetje door "gebeten"...

Ik moet stoppen met zo in het verleden te toeven ! Dat schijnt een van de kenmerken te zijn van oud worden, en begot! ik voel me helemaal nog niet oud. Ik schrik telkens als ik er op denk hoeveel jaren ik al tel. Ik voel me helemaal niet zo.

Ach, neem me dat gebazel niet kwalijk, komt door dat slecht slapen. Morgen doe ik weer wat beter (hoop ik).
tot de volgende ?

Sursum Corda

Image via Wikipediaofte: Hoog het Hart...
Gisteren was een dametje een dametje aan het boetseren... "Vind je ook niet dat de borsten te hoog zitten?" Het beeld werd naar me toegedraaid. "Ja, ze zitten veel te hoog ! " "Zie je wel ! Ik had het al gezegd, maar Jan zei dat het goed was!"
De discussie hoe het kon opgelost worden, zonder te moeten herbeginnen duurde wel wat, en uiteindelijk nam Herman zijn klopper en sloeg de borsten met geweld wat naar beneden. Hij grinnikte toen de borsten veel beter hingen. "Zie je wel, als ze zich niet voegt, dan moet je er op kloppen" grijnsde hij.
Ik zei dat haar schouders en de verbinding met de borsten nog niet je dat waren. Weer geklop.

Moesten de mensen ons bezig horen, zonder te zien wat we aan het doen zijn...  Wat zouden ze wel niet denken !
Ik ging even kijken naar het fotootje waarop het beeld gebaseerd was. Ik floot ! Niet makkelijk, het moest een moeder met kind worden. De moeder was er al grotendeels, maar nu moest het kind er nog bovenop gezet worden, moesten de armen gemaakt en bevestigd worden... Heel wat werk en vooral technisch zeer moeilijk. Boetseren in volle klei zou makkelijker zijn, maar dat opbouwen in een holle vorm !!!! pffff... Niet makkelijk.
Ik krijg steeds meer eerbied voor wat ze hier doen !
De beelden op zich is een ding, maar dat hol opbouwen, dat is een ander paar mouwen.

En weten dat ik nog maar aan het begin zit van de "keramiek"... Ik krijg straks lessen in kleur, glans, transparante kleuren en noem maar op. Daar komt nog bij dat je kunt bakken op verschillende manieren, met verschillende resultaten, en ik heb het dan nog niet eens over de structuur van de oppervlakte, waar ook heel wat mogelijk is. Om het makkelijk te maken kijken we dan ook nog wat over de grenzen, en maken onder meer kennis met het Japanse Raku...

Ik ben nu begonnen aan een grote bol. Ik heb mijn bol al moeten opereren, zoals ze dat daar grijnzend noemen... Je geeft er met een mes een ferme snede in, en laat het wat open zakken (of je helpt het een beetje, en je vult de spleet op met klei. Je doet dat op de vier richtingen van de windwijzer, en zo kun je de bol wat meer doen open gaan, zodat er wat meer een begin van een bol ontstaat. Dan moest ik stoppen. "Je moet stoppen, want hij gaat steeds meer en weer inzakken !" "Je moet nu een rol maken met klei in lichte plasticfolie, en daarmee je bol ondersteunen, morgen zal hij wat steviger zijn, en kun je weer wat verder werken..."
Het leven van een keramieker is best ingewikkeld.
Nu moest ik folie hebben. Een dametje had dat bij, en ik mocht er van gebruiken. Bedankt. 't Is nikske...

Vandaag ga ik dus weer wat centimetertjes toevoegen aan mijn bal... djudedju, hoever zou ik nu geraken ? Ik heb ook geleerd dat ik de bol nu en dan op ooghoogte moet zetten, om de vorm in de gaten te houden. Ik ben met wat begonnen.

Ik moet eerlijk zijn, en zeggen dat het helemaal niet zo makkelijk is als het lijkt ! Geef toe, als jij ergens een postuurke ziet staan, denk jij dan dat dit een verschrikkelijk moeilijk werk is ? En toch...

Met andere woorden: ik heb een nieuwe uitdaging gevonden in mijn leven. Ik kom iedere keer hondsmoe thuis. De pijn gaat, maar ik zou niet langer moeten bezig zijn. Ik denk dat het voor een groot gedeelte niet aan het "werk" ligt, maar aan de gespannenheid van het werken met een nieuw medium. Bovendien ben ik nog altijd ik, en ik kan niet traag, niet op mijn gemak werken... Het moet af... En dat kan niet met het hol opbouwen. Het materiaal werkt niet mee, het werkt tegen. Als je te vlug opbouwt, dan zie je onvermijdelijk dat je structuur begint in een te zakken, vervormt. Dit keramieken moest ik veel vroeger in mijn leven ontmoet hebben, om wat kalmer en rustiger te leren werken.
Een mens is nooit te oud om te leren.
Het gaat alleen steeds wat moeilijker. Je oude gewoonten zitten dan ook al zo lang ingebakken.
Weet je, heel wat "klasgenoten" zijn van mijn leeftijd. Gek hoeveel mensen dus op die jaren nog aan een uitdaging beginnen. Alhoewel... Beginnen ? Er zijn er daar die zowat heel de academie al gepasseerd zijn, en schilderen, etsen, tekenen, beeldhouwen en tuttiquanti achter de rug hebben. Kunst is hun bezig zijn.
Ik voel me er thuis, met een heel pak gelijkgestemde zielen.
Ik kijk er met veel genot naar al die inspiratie, leer vormen kennen die mij vreemd zijn, die ik nooit zou bedenken. Heerlijke wereld !

Ik kan het je echt aanraden ! Je moet daarom niet kiezen voor keramiek, maar het creatief bezig zijn is het mooiste wat er is...

tot de volgende ?