Siamese tweeling

Image via WikipediaIn Oostenrijk is een identieke tweeling door chirurgen in een complexe en langdurige operatie... aan elkaar gezet tot een "siamese" tweeling...
Reeds heel ons leven voelden we ons één, en eindelijk hebben we het kunnen verwezenlijken...
Dit is geen verzinsel, dit is echt gebeurd een dezer dagen in Oostenrijk. Je vindt zelfs een fotootje er van, die je echter niets echt toont.

Mijn eerste reactie is dan: absurd !
Maar dan ga ik denken aan al die mensen die zich operatief van geslacht laten veranderen...
En dan weet ik het weer even niet meer.

Ik ken een geval, iemand die we altijd kenden als meisje, en die plots een jongen was. Naar wij hoorden zou het eigenlijk al altijd een jongen geweest zijn, maar dan eentje waar alle organen binnen in zaten. Wat we in ons schoon en smakelijk Vlaams een binnenbokje noemen.
Mij het meisje herinnerend, kan ik aannemen dat dit juist is. Maar uiteraard heb ik het ook niet echt gezien...
Maar er zijn heel wat mensen die van geslacht zijn veranderd, gewoon omdat zij zich zo voelen... Zonder dat er ook maar één lichamelijke aanduiding voor is.
Dat snap ik dan weer heel wat minder.
Maar weet je, ik durf gewoon niet meer te oordelen !
Ik kom nog uit de tijd dat homo's mensen waren die ziek waren. Ik heb er zelfs nog helpen verplegen in een krankzinnigen-instituut, om te genezen van hun "verkeerde" neigingen.
Nu weten we ondertussen dat homo's niet geestelijk ziek zijn, maar dat zij een iets afwijkend dna-patroon hebben. Nu mag je ze niet eens afwijkend noemen, hun dna dan weer wel.
Wie weet vindt men ooit dat ook die mannen die zich vrouw voelen en/of die vrouwen die zich man voelen een afwijkend dna hebben, en zijn ze dus geen afwijking...

Vroeger was het leven veel simpeler... Wie niet in het rijtje paste, die moest zich maar aanpassen om er wel weer in te passen, lukte dat niet, dan was hij/zij ziek...
Mensen met dwerggroei stonden hun schrale boterham te verdienen op de kermis of als nar in een paleis, extreem lange mensen krek hetzelfde. Ook heel dikke of extreem dunne mensen belanden nog al eens in het circus.
Geen medelijden, wie niet in het rijtje paste viel er uit.

Mensen die gingen lachen met de vrouw met de baard hadden er geen idee van dat ze verkeerd waren, dat ze dat mensje wellicht kwetsten... Dat was geen zonde, dat was gewoon zo... Zij waren als het ware net geen mens, of toch geen naaste... Geen wonder dat ook mensen met zwarte huid niet in het rijtje pasten van ons, beschaafde en superieure blanken...

Nu is het leven veel complexer geworden ! Nu is alles plots liefdevol omarmd, en in het rijtje binnen gepakt. Zelfs al denk je bij jezelf... Nee, het hoort allemaal als normaal in het normale rijtje.
Ik weet niet of kinderen, die tenslotte in deze maatschappij opgroeien, het makkelijker hebben dan wij. Misschien wordt dank zij deze opvoeding racisme ook wel wat minder...
Ik weet het niet. Ik heb het voor me zelf niet altijd makkelijk met deze nieuwe maatschappij. Het vergt heel wat beredeneerd adaptatie-vermogen. Bij onze generatie is een homo niet zo maar gewoon een mens, bij ons is het een beredeneerde evenmens. Wij moeten het oude denken bewust overbruggen.

Racisme is ook iets dat een beetje in dit rijtje past. Laatst hoorden we vertellen dat er iemand onder de trein was gesukkeld. Een zwarte. Waarop iemand uit de toehoorders: weer ene minder... Inwendig schrok ik van deze reactie, en nog meer van het lachen der anderen met deze opmerking.

Dit heten we dan racisme, maar is dat iets anders dan het uitsluiten van een bepaalde groep mensen? Negers, Homo's, dwergen...
Ach ik weet het wel, bij racisme komt er ook een economisch aspect kijken. Maar of dat het fundamentele is van het racisme ? Ik twijfel er aan. Ik denk dat, mochten ze er hetzelfde uitzien, dezelfde taal spreken, het economische aspect nog steeds zou bestaan, maar het racisme niet meer. Het gaat dus vooral over herkenbaarheid.
Een homo die zich niet out als homo is in de ogen der mensen geen homo.
Een Afrikaan die vanuit Afrika hier werk en veiligheid zoekt, maar Blanke Afrikaan is, dat is niet hetzelfde als diene zwarte... dat is iemand van ons. Van ons ? Maar dan wel uit Zuid Afrika ?

Ik kijk soms met verwondering naar mijn eigen reacties, en dus ook naar de reacties van anderen...
Wellicht heb ik door mijn opvoeding en door mijn werk indertijd, heel wat dingen breder leren bekijken, verdraagzaamheid als reflex aangeleerd... Maar niettemin is het ook bij mij niet de spontane reflex, het is een aangeleerd kunstje. Ik weet (heb het zo geleerd) dat het de goede reflex is, maar het is niet spontaan. Wordt het ooit spontaan ?
Of is het in de mens ingebakken om verschil te maken ?
Ik hoop van niet... Ik hoop dat de mens er ooit nog eens toe komt geen mens te oordelen op uiterlijkheden, noch op kleur, noch op model, noch op godsdienst of atheïsme... gewoon, alle mensen als mens zien, met dezelfde intrinsieke waarde
Dat is logisch

...maar nog steeds niet gevoelsmatig....

tot de volgende ?

mensjeskijken

Image via WikipediaErgens heel diep in mij, ben ik een beetje een voyeur... Ik kijk naar mensen, niet zo maar kijken, eigenlijk meer een beetje observeren.
Zelfs van heel ver af kun je soms zien wat mensen aan het vertellen zijn, gewoon door hun lichaamstaal. En zelf zit je dan veilig te spioneren... James Bond à la 't stil genieterke.
Laatst zat ik ergens, en een van de aanwezige dames was wat zwarte school aan 't houden ("Vuile" moppen).  Ze was niet zeker van haar publiek, en haar gezicht was een mengeling van uitdaging en van pret. Eigenlijk was ze op dat moment ook aan het observeren, kijken of haar moppen wel gegeerd werden, of er niemand zich aan stoorde... En ik kon me niet van de indruk ontdoen dat ze zich aan 't voorbereiden was, om, mocht er iemand gestoorde blikken vertonen, die zou aangevallen worden.
Kortom, ik hoorde de mop amper, ik had te veel werk met het analyseren van de taal van haar gezicht en haar ganse lijf.

En ik dacht er aan dat ook volwassenen nog steeds dat olijke, sloeberachtige gezicht van hun jeugd hebben, dat ze plots weer het gezicht kunnen opzetten van een kind dat deugnieterij aan het doen is, en half lachend, half onweer verwachtend, naar de andere, de volwassene kijkt. Ik vind dat hoopgevend... Ik ben er supporter van dat we iets van het kind in ons bewaren. Iets van die onschuldige schuld.

Toen het dametje niet echt reactie kreeg, noch gegniffel, noch weerwoord, bleef het gezicht nog eventjes verstard in dat kwajongensgrijnsje, en langzaam keerde ze zich weer om naar haar werk, en waaide het gezicht weer in zijn oude plooi. Het was weer een dame.. Het kind was weg.

Misschien was het wel een leuke mop, en heb ik wat gemist, maar gezien het gebrek aan reacties, denk ik eerder dat ze de anderen wat wou choqueren... En dan heb ik niets gemist.
In tegendeel, dan heb ik wellicht als enige genoten van haar actie.

Ik woon hier langs een stille straat, en voorbijgangers zijn zo zeldzaam dat een mens opkijkt als er eens eentje voorbij komt. Wie passeert er ? En als het een onbekende is: Wat komt die hier doen?... Maar ook bij die mensen kijk ik naar de lichaamstaal...
Sommigen wandelen voorbij, in zichzelf gekeerd, de blik op oneindig ver of oneindig dicht?, zonder iets of iemand te zien. In een rustige tred.
Anderen lopen wat voorover gebogen, duidelijk diep nadenkend of treurig.
Nog anderen gaan regelrecht naar hun -mij onbekende- doel af, met ferme passen, de blik vooruit, doelgericht, onvervaard.
Heerlijk is het ook om de mensen te bekijken die door de regen lopen... Sommigen lijken in elkaar te willen krimpen, om zo weinig mogelijk oppervlakte bloot te stellen aan de regen. Deze mensen lopen veelal ook met het hoofd gebogen, om hun gezicht droog te houden.  Anderen trekken zich van de rgen niets aan, trotseren de wind en de regen, en stappen met een rustige doelbewuste tred voorbij.
Nog anderen hebben zich speciaal ingeduffeld, en lijken van op salami's in hun strakke velletje, of op slecht opgezette tenten die flapperen in de wind.
Heb je al eens bekeken hoe mensen hun paraplu vasthouden? Er zijn er bij die vooral hun gezicht willen vrijwaren van natheid, en die de paraplu als een soort aanvalswapen voor zich uit pieken, wellicht niet meer ziende waar ze heen stappen, ze houden zich wellicht aan de kant van de weg om de baan te houden...

Ook fietsers ... sommigen gaan sportief fietsen, nemen een "coureurs-houding" aan, en trappen hard door, anderen kuieren op de fiets, zitten recht op en kijken naar de wereld om hen heen... Anderen zitten precies tegen hun gedacht op de velo, en trappen omdat ze nu eenmaal trappen moeten. Zitten wat nors te kijken en lijken heel de wereld te verwensen.

Ook in de auto's zie je een en ander. Een auto lijkt wel een soort veilig coconnetje waarin men zich ongezien acht. Waar je anders zelden een volwassen mens zult zien neus-pulken, zie je dat in een auto wel. Gek, weten die mensen niet dat er rondom raampjes zitten ?

Maar mensjeskijken gaat nog veel verder...
Heb je al eens gekeken naar het gezicht en het hele lijf van politici die verklaringen afleggen? Blijkbaar kun je verbaal veel makkelijker liegen dan met je lijf !
Hun ogen die voortdurend wegvluchten, hun handen die rusteloos bezig zijn... Ik vind het heerlijk om vanuit mijn luie zetel te zitten denken: "Zie, hij is weer aan 't liegen!"
De minister: "We moeten natuurlijk besparen, maar zullen dat doen op een maatschappelijk aanvaardbare (ogen weg) manier. (Ogen terug)..."
Dus het wordt niet aanvaardbaar, denk ik dan...

Sommigen hebben duidelijk geoefend, en kijken zeer strak in de camera, zonder verpinken, maar dan met een heel strakke houding, bijna verstijfd. Ze weten dat ze niet mogen wegkijken, dat ze niet mogen handenwrikkelen, dus doen ze dat ook niet, maar staan dan zo onnatuurlijk dat het meteen ook weer opvalt, en een leugen op zich is. Het lijf liegt dan ook al !

Weet je...
Er is één ding dat me ongerust maakt bij dat mensen observeren...
Wie zou er nu naar mij aan 't kijken zijn ??????????????????????????????


tot de volgende ?

vergadering

Image by MadebyJoca via FlickrVanmorgen was er een spoedvergadering van Ziekenzorg... dus ben ik laat met mijn blog.
Volgende week is er dan een uitgebreide vergadering, maar daar ben ik weerhouden: ik heb al andere verplichtingen...
Het is dus weer druk, druk, druk...
Ze hebben al gebeld of ik weer Klaas wil zijn voor Okra... Ja zeker... Dus ook 6/12 is al weer bezet.
Een mens moet héél véél tijd hebben om op pensioen te kunnen zijn !
Ik kreeg een telefoontje dat het huis van tanteke ook al verkocht is...  Weer een hoofdstuk dat is afgesloten... Straks wonen daar andere mensen, of wordt heel het boeltje afgebroken en komt er ook zo'n kast van een villa op te staan.
Straks is er geen spoor meer van Tante en Nonkel te vinden, ...tenzij op het kerkhof.
We zijn toch maar van stof en as, en tot stof en as zullen wij wederkeren...
Plots klinkt dat wel heel letterlijk hé...
En dan denk ik aan mijn "thuis", waar ik opgegroeid ben, en dat nu al lang niet meer mijn thuis is.
Wellicht zou ik nog amper de straat herkennen waar mijn thuis staat...
Alles gaat zo verschrikkelijk vlug
Alles is zo ... tijdelijk...
En dan zitten we ons op een vergadering op te jagen en druk te maken...
en straks zijn we er zelf niet meer, en spreken ze misschien nog een paar keer over je, en dan...pfff - weg !

Ach... het leven is maar een zucht. Een kinderbroekje, kort en bescheten...
En we voelen onszelf zooooooo belangrijk... tot plots de bel gaat en onze speeltijd voorbij is.
Gek, als ik hier zit heb ik alle tijd om te relativeren, maar op de vergadering denk ik daar niet aan, maak ik me druk en breng dingen aan... precies of er komt nooit een end aan...

We weten niet hoe gelukkig we zijn dat we altijd zo bezig zijn. Want niet-bezig-zijn, dat is pas ellende. Dat is verveling, dat is ziek zijn, ziek voelen, pijn hebben en pijn koesteren. Bezig zijn dat is alles naar de verre achtergrond dringen en intens leven.

Ik heb compassie met mensen die zich vervelen. ik weet amper wat dat is !
Ik ben altijd wel met iets bezig, ook al is het een volkomen geestelijk bezig zijn, dan is dat ook zo intens dat het echt bezig zijn is, dat het de verveling kilometers ver houdt. Ik dank God op mijn blote knietjes voor die oneindige fantasie, die oneindige wereld in mezelf... Ik ben een gelukzak.

Gisteren weer naar de canvascrack zitten kijken, en genieten. Die man die nu Crack is, dat is een man die blijkbaar nog meer belezen is dan ik, een man die ook een enorm breed veld van interesses heeft, een man naar mijn hart, een man waar iedereen altijd mee kan klappen... Want hij weet van alles wel wat. Ik vind dat heerlijk ! Want ik herken die wereld, die oneindige wereld.
Ik heb de indruk dat momenteel de kinderen niet meer zo breed opgevoed worden. Er is wellicht te véél stof en wellicht te weinig lesuren en dagen om het allemaal mee te geven, maar ik zie dat de jeugd van nu veel meer een eenzijdige opleiding krijgt, niet meer dat brede spectrum van aales kan meepikken op de levensweg.
Ik heb die brede interesse altijd behouden, en lees nog steeds veel, over van alles en nog wat (geen "sport" en geen politiek), en heb nog steeds die binding met een heel breed veld. Dat is wellicht een beetje mijn "geluk"...
Ik ben geen genie, weet van niets alles, en van alles (nu ja) een beetje, wat me toelaat te fantaseren, te mengen, te mixen... en weg te dromen.

Het is eigenlijk geen wonder dat ik vooral bezig ben in het creatieve... ik hoef slechts mijn ogen dicht te doen en te mixen om nieuwe beelden te krijgen van alles en nog wat... zelfs echte beelden om te maken in keramiek

ik ben veel te druk bezig
en dat,
dat vind ik heerlijk !

tot de volgende ?

daag visserke vis met de pijp

Image by Michelran via FlickrVandaag gaan we weer vissen, tenzij het weer plots zou omslaan, maar volgens de weerman/vrouw/wolf blijft het nu een tijdje goed weer... Dus: vissen.
Dit jaar hebben we echt niet vaak aan het water gezeten... Een beter bewijs van een slechte zomer is er wel niet te vinden. Want we zijn van die "echte" vissers, die binnenblijven als het regent, of zelfs dreigt te regenen. Bovendien hebben we ook nog allerlei verplichtingen die ons soms een visdag ontstelen. Als het hobby is en mooi weer... Daar gaat de visdag... Als er bij de bond van de gepensioneerde ambtenaarderij iets te doen is, dan is Luc belet en dus ook de visdag... Pensioen... een ding waar je verdomd veel tijd voor nodig hebt.

Maar ik ga niet klagen, want uiteindelijk doen we het ons zelf aan. Luc bij zijn bond, ik bij de hobby en nog wat andere dingen. We zijn bij die zeldzame mensen die zich nog inzetten voor de gemeenschap. We zijn bij de happy few... Want heel veel van die bezige bijen vind je niet.
Als ik hier op mijn eigen Mater eens rondkijk, dan stel ik vast dat bij een heel pak verenigingen het steeds dezelfden zijn die je ziet als bestuursleden bij diverse groeperingen. Als ik naar Monique kijk, dan heb ik het gevoel dat ze in zowat alles zit of toch betrokken is. En zo zijn de meesten een beetje. Ze komen ooit eens binnen in een of ander bestuur, en kijk, op een of andere manier zitten ze een paar jaar later in een pak andere besturen ook...

Eigenlijk is het een beetje logisch, want zoals al eerder gezegd, er zijn echt niet zoveel mensen die zich willen inzetten voor "de anderen"...
Eigenlijk is het niet logisch, want op die manier wordt een bestuursfunctie een steeds zwaardere last, en schrikt dat nog veel meer dan anderen af. Bovendien loop je zo meer en meer kans dat al dat werk een last wordt op je gezin en gezinsleven.

Het zou veel interessanter zijn om de taken te verdelen over zoveel mogelijk mensen, maar er zijn niet "zoveel mogelijk" mensen... Dus moet je het wel doen met dat kleine handvolletje.
Toen ik nog een klein manneke was, was ik lid van de Chiro, en die van de scouts en die van de KSA, dat waren er van een mindere soort... Bij volwassenen is dat niet meer zo. Als ik hier kijk in Mater, dan zie ik heel wat dames die lid zijn van de KVLV en de KAV, mannen die bij OKRA gaan kaarten en ook aanwezig zijn op de liberale kaarting en wellicht ook op die van de socialisten, als ze maar kunnen kaarten, en je weet nooit waar het goed voor is je ook daar te laten zien... (ik denk dat dit opportunisme een beetje typisch is voor onze streek... Ik zag er vroeger verschrikkelijk veel die lid waren bij de Christelijke vakbond, maar aangesloten waren bij de liberale mutualiteit... Allemaal om ook maar overal een voetje in huis te hebben.)

Wellicht is dat een symptoom van een wat achtergebleven, arm gebied. Het is pas de laatste decennia dat ons arrondissement wat industrie en wat gediversifieerde tewerkstelling krijgt. Voorheen hadden we hier textiel. Punt. En verschrikkelijk veel pendelarbeiders. Die dagelijks of wekelijks naar het werk treinden...
We waren wellicht het enige stukje Vlaanderen waar de bevolking sinds 1830 niet gestegen was... We bleven heel lang een streek waar het volk bijna slaafs kroop voor de machthebbers...

Dit is geen verwijt, het is een vaststelling, en het lijkt me heel normaal dat men alles op alles zet om een normaal bestaan uit te bouwen. Dat leert de mens om voorzichtig te zijn, geen vijanden te maken en iedereen naar de mond te spreken. De opstandigen zullen het hier niet hebben uitgehouden en gemigreerd zijn naar regio's met meer kans op tewerkstelling, of naar grote steden waar de massa een anonimiteit verzekerde.

Hier woont geen volk van helden, maar van overlevers.
Dat is een bijkomende moeilijkheid om bestuursleden te werven voor een of andere organisatie. Want hoe je het ook draait of keert, iedere organisatie heeft een kleur, zelfs de officieel kleurlozen krijgen alras een parochiaal kleurtje toegemeten op basis van zijn bestuursleden en/of leden... Dat maakt dus dat je kleur moet bekennen als je toetreedt tot een organisatie of vereniging... En dat ondergraaft je systeem van overal een voetje in huis hebben...

Wij zijn hier een restantje van het Arme Vlaanderen, van heel lang geleden... Misschien hebben we daaraan ons mooie landschap te danken. In andere regio's is alles al lang volgestouwd met huizen en fabrieken.

Het is nooit makkelijk om een bestuur op te bouwen en uit te bouwen, het is hier wellicht nog iets moeilijker. Bovendien hebben we nu bovenop ook nog te maken met de maatschappij in zijn geheel, die de mens ook al niet echt naar bijeenkomsten drijft... Ik heb de tijd nog meegemaakt dat een vergadering van de vakbond niet alleen een vergadering was, maar ook een "evenement", een gebeurtenis, eens iets anders, een doorbreken van de dagelijkse sleur... Dat is het nu al lang niet meer. Nu is een vergadering helemaal geen evenement meer, maar een saai iets, waar je slechts naar toe gaat om iets te bekomen, informatie of daadwerkelijke hulp. De mens heeft nu als het ware te veel dingen om te bekijken. Op TV kun je van alles zien, en leg geen vergadering op de avond dat er een succesreeks loopt, of je staat voor een bijna lege zaal te prediken in de woestijn.

En toch...
Toch is er nog steeds een behoefte aan al die organisaties, verenigingen en clubs... Toch wil de mens nog steeds wel eens iets anders, wil nog steeds wel eens in een hele bende zitten genieten, wil nog eens samenkomen en met elkaar kunnen keuvelen, samen iets doen...

Dus de clubs, verenigingen en organisaties zijn er niet alleen nodig, ze zijn er ook gewild...Alleen, zelf de kar gaan trekken, dat is pas echt te veel van het goede.  Ze willen best wel eens meewerken aan een of andere actie, maar zich vast verbinden??? Nee zulle !

Ach, dit liedje hoor ik al heel mijn leven, en wellicht hoorden onze voorgangers het toen ook al, en zullen de volgende generaties het nog horen... We zullen wel altijd maar een handvolletje karrentrekkers hebben op iedere parochie... zolang we die hebben gaat alles goed, en zit er nog cement tussen de stenen van het gemeenschapsgebouw, hangen de mensen nog aaneen...

Ik ga vissen... met ons clubje van drie, vier vrienden aan het water gaan zitten, en wie weet ook nog vis vangen...
Niet denken, genieten
Daag vis, dag vis met de pet... (gepikt van Paul Van Ostaeyen)

tot de volgende ?

alternatief vervoer ?

Image by lilas59 via FlickrGisteren zijn we naar Bonsecours geweest... Een heerlijke rommelmarkt die we daar steeds beëindigen met een heerlijk brokje eten in een of ander klein restaurantje.  Het was weer een heerlijke dag.
Maar eigenlijk zagen wij het heerlijkste pas toen we al weer op Oudenaards grondgebied waren..
Ik sakker nog al eens op de wielerterroristen, en maak een uitzondering voor mensen die ook de medeweggebruikers een plaats gunnen, maar gisteren zag ik iets leuks !
Een wielerterrorist, met koersfiets, helm, koers-outfit en al, met aan zijn fiets een karretje met daarin zijn twee kleine spruiten.
Ik kreeg er zo waar de slappe lach door. Het zag er zo gek uit ! Een "echte" coureur met een karretje achter zijn stalen ros !
En pas was ik wat bekomen van dat gekke gedoe, toen ik de tweede verrassing zag... Daar kwam zowaar een amazone te paard, netjes op de kant van de weg aangereden. Niets bijzonders zul je zeggen, maar het dametje, piekfijn uitgedost in ruiters-outfit, had in haar ene hand een enorme kabas met winkelwaar... (Voor  wie onze taal niet kent, een boodschappentas vol boodschappen).
Het leek wel de dag van het alternatief vervoer.
Ik zocht in mijn hoofd al de winkels af, of er nog eentje was waar er ringen uit de muur steken, om je paard aan vast te binden, maar ik ken er geen... Dus die madame moet ofwel iemand zo gek gevonden hebben om haar paard vast te houden, of... ze is met paard en al gaan winkelen. Ik prefereer het laatste. Ik zie het zo al voor mijn ogen gebeuren. Krijgen we meteen een nieuw spreekwoord: Als een ruiter te paard in de porseleinwinkel...

Na lang zoeken vond ik een fotootje van de mooie kerk te Bonsecours... Het geeft wel niet weer wat je ziet, of wat je denkt als je die bijna ronde kerk ziet. Je komt op de avenue en voor je, helemaal op het end, en helemaal op de top van de heuvel prijkt daar de imposante kerk. Waarom je daar geen foto van vindt ? Heel simpel, blijkbaar is er een veel belangrijker Bonsecours in ...Canada... (Zal dan wel in het Frans-sprekende gedeelte zijn. ?)

Voor ons is dat de verste rommelmarkt die we doen, krek op de Franse Grens.  De eerste keer zijn we daar naar toe geweest omdat de moeder van Erwin daar toen ook een kraampje had... Maar het bleek een meevaller, zoals veel rommelmarkten in Wallonië.  Naar het schijnt ligt de rommelmarkt eigenlijk in niemandsland, alhoewel dat nu een loos bericht geworden is... Vroeger was dat de grond tussen de twee douaneposten in, maar er zijn geen douanes meer... of toch niet meer als grensbewaker. Binnen Europa zijn de grenzen wat vervaagd. Maar goed ook ! Ik vind grenzen idiote mensendingen. Aan de ene kant van die fictieve lijn wonen precies dezelfde mensen als aan de andere kant. Alleen moeten die desgevallend plots tegen elkaar gaan vechten... Stel jet je maar voor ! Je kent "Der Willy" al heel je leven, en plots verklaart zijn land de oorlog aan het jouwe, en plots is hij "DE VIJAND"... Te gek toch ?
Je spreekt hetzelfde dialect, je doet dezelfde dingen...

Nog veel erger wordt het als we denken aan de hongerlanden in de Hoorn van Afrika... Daar wil je, moet je weg, omdat er geen eten meer is voor je kinderen en voor je zelf... Maar het eten ligt in een ander land. Daar ben je plots niet meer de hongerende, maar een immigrant, een asielzoeker, een ambetante die ons dinges komt opvreten.
Te gek toch ?
Tegen alle logica in

Wij zijn, hoe we het ook bekijken, een stukje van de wereld, van onze Aarde... Hoe kunnen we dan een stuk van die aarde bezitten? Hoe kunnen we dan gaan stellen: "Tot hier en geen stap verder !" en "Dit is mijne lochting, en alleen ik eet daarvan"...
Ik haal dat laatste aan, omdat het wellicht de landbouw is, die de eerste oorzaak is geworden van iets wat we nadien "eigendom" zijn gaan noemen.
De uitvinder van het systeem: "Hier zaai ik wat graan om voorraad te hebben voor de winter" zal wellicht ook zijn inspanningen hebben willen beschermen, er palen hebben rondgezet... Zijn werk verdedigend, en zo meteen het idee eigendom invoerend.
Maar heel logisch is het toch niet. Hoe kunnen wij in hemelsnaam een stuk van de aarde ons privé-bezit noemen? De Indianen hadden gelijk toen zij die opmerking maakten. Alhoewel zij ook niet erg consequent waren, want ze jaagden ook de stam weg die op "hun" jachtgronden durfde te jagen.

Met andere woorden... het zal wel des mensen zijn...
Heel wat oorlogen zijn uitgebroken met als doel: grond veroveren.  Er was voedsel tekort, dus moest je wel opschuiven. Als een heel volk begint te schuiven, dan is dat oorlog.
In modernere tijden ging het niet meer alleen over voedsel, maar ook over grondstoffen of aardolie... Maar het principe blijft hetzelfde.
Wij westerlingen waren de kampioenen, wij adopteerden hele landen, koloniseerden die, om er alle kruiden te kunnen oogsten, zeker te zijn van de katoen of zijde, zeker te zijn van...aardolie.

En we zijn verwonderd omdat deze landen nu niet echt vriendelijk zijn tegen ons. Wij hebben hun cultuur, hun godsdiensten, hun eigenheid naar de knoppen geholpen, en er niets voor in de plaats gezet, en die landen ontredderd achtergelaten. Landen ? Nee, ex-kolonies. Die in veel gevallen niet echt één volk waren, maar een samenraapsel van een heel pakket volkeren. Of we hebben een volk in stukken gescheurd door onze koloniegrenzen... Denk bv maar eens aan de Koerden... de Basken, om dichter bij huis te blijven, en heel dicht: België... Bufferstaat tussen de steeds ruziemakende grootmachten Frankrijk, Duitsland en Engeland...

Grenzen... Zelfs als het een "natuurlijke" grens is, zoals een rivier, is dat in werkelijkheid bullshit ! Overal liggen bruggen, de mensjes gaan met elkaar om, er is wisselwerking tussen de beide zijden van die "grens"... tot een of ander oelewapper plots verklaart dat het nu oorlog is.
Ik voel me geen Belg, ik voel me niet eens Vlaming... ik ben gewoon hier geboren, hier opgegroeid, mijn familie woont hier en hier stichtte ik een gezinnetje... Heel toevallig. Ik heb daar geen verdienste aan.
Voor hetzelfde geld was ik 100 km in een of ander richting verderop geboren, en was ik nu Fransman, of Nederlander of Engelsman...of Waal... En zat ik me te ergeren aan de politici van dat land.
Ik ben dus Vlaming door een piepklein toeval, en ik voel me goed in dat Vlaamse vel, omdat ik het product ben van dat volk waar ik toevallig terecht kwam.
Hoe zou ik in hemelsnaam kwaad moeten zijn op iemand die mijn broer kon zijn, was hij niet 100 km verderop geboren ?
Te gek toch !
Er is maar een mensensoort dat baat heeft bij grenzen !
Zij die er macht, geld uit peuren !
... de politici...

dju de dju

tot de volgende ?

titelloos

Image by sdobie via FlickrAan een blog zonder inhoud kun je moeilijk een naam geven... Vandaar de titelloze titel. (Vind ik eigenlijk wel leuk).
Maar ik heb vandaag echt geen inspiratie.
Ik zou natuurlijk kunnen spreken over de satelliet die ergens moet zijn gevallen, maar ik hoorde er nog niks van. Of het is ergens in the middle of Nowhere gevallen, of het is net op het nieuwscentrum gevallen, zodat die ons niets meer kan berichten. Of het is gewoonweg niet gevallen. Het is volledig opgebrand in de dampkring en heeft hoogstens een lichte stijging van de al zo grote vervuiling veroorzaakt. Maar wat moet je daar voor zinnigs over vertellen ?
Ik zou ook over de doodstraf kunnen spreken, nu ze weer een doodstraf hebben uitgevoerd op een man van wie de schuld niet 100 % bewezen was... Maar ze luisteren toch niet. Heel de wereld heeft betoogd, heeft handtekeningen verzameld en gezet, maar luisteren ? Ho maar... Terwijl we ondertussen al allemaal weten dat de doodstraf niet echt meer afschrikt dan celstraf, en dat je het risico loopt op vergissingen die niet meer recht te zetten zijn. Iemand die je verkeerdelijk 5 jaar achter de tralies hebt gehouden kun je nog financieel compenseren (Ik heb daar ook vragen bij !!!), maar dood is dood, dat is niet meer te repareren.
Ik zou ook kunnen schrijven over het feit dat wetenschappers nu ernstig (jaja!) rekening houden met het mogelijk bestaan van parallelle werelden. Dat zou dus willen zeggen dat ik in een andere parallelle wereld nog eens voorkom, en misschien zelfs enkele keren, dat ik op een van die werelden misschien wel politicus ban (bèèèkes)... of primadonna in de Opera van Milaan... Misschien is daar ergens een wereld waar de Asmogendheden de oorlog wel hebben gewonnen en het Nazisme nog steeds bestaat. Of ...
Of...
Hé, maar ik las dat ergens al eens in een science-fiction verhaal ! Om het eens anders te zeggen: je kunt het dus echt niet zo gek bedenken of het bestaat ...
En dan kom ik automatisch terug op mijn blog van gisteren, en durf er niet aan te denken wat voor werelden ik al allemaal heb bijeengefantaseerd...
Oh ja,we kunnen niet van de ene wereld naar de andere...
Maar het Graviton zou dat wel kunnen. Wat het graviton dan wel is ? Dat is een deeltje waarvan het bestaan ook nog niet is bewezen, maar op basis van de berekeningen denkt men dat het wel MOET bestaan. Het is volkomen gewichtloos, maar bevat wel wat energie.
Snap jij het ? Ik ook niet, maar de geleerde bollen beweren dat het er dus wel zou moeten zijn, anders kloppen hun berekeningen niet... en dat kan natuurlijk niet... (hum)

Ach, ik kan nog wel honderd dingen bijeenrapen om over te broebelen... Maar geen een lijkt me echt een ding voor mij. Het zijn verhalen die in het echt al zo onwaarschijnlijk zijn, dat je op den duur zoudt gaan denken dat ik echt niet onder water moet gaan zitten om te broebelen...

Nee, geef mij maar iets zoals de Belgische staat, daar kun je pas dingen over vertellen die geen kat kan of wil geloven, en die toch waar zijn. Daar kan het Graviton niet tegen op. Want België bestaat aantoonbaar... Hoeven we geen berekeningen voor te maken. In tegendeel, want de manier waarop de Belgische staat rekent... dat is pas science fiction...

ach, ik ga stoppen. Het is zaterdag, het is mooi weer (jaja !!!), wat zou je hier willen zitten lezen aan dit blogje ???

tot de volgende ?

herfffsssttt

Image via WikipediaWellicht een van de moeilijkste woorden uit onze taal. Er zijn er niet echt veel met vier medeklinkers op het eind. Wellicht zo gemaakt om het trieste van het seizoen te beklemtonen.
Herfst.
Het seizoen van het grote sterven.
De blaren beginnen te vallen (Hoe zeere vallen z'af de zieke zomerblaren (Gezelle)) en vanmorgen hangt er een dikke mist die het vale licht nog valer maakt. Dat de zon veel lager staat is al eerder opgevallen, maar met die mist krijg je een wit-verblindende kant in de mist, de zon zelf is onzichtbaar. Licht in een onzichtbare wereld. Het klinkt absurd. Het is het ook.

De natuur sterft weer af. We snoeien her en der wat te wilde takkengroei weg, en bekijken vol weemoed de verkleurende bladeren. Herfst...
Het is ondertussen al bewezen dat planten ook iets hebben wat we gevoel of zelfs denkvermogen zouden kunnen noemen. Planten ontwikkelen stoffen in hun bladeren zodra een van hen aangevallen wordt door rupsen is maar een voorbeeldje van dat "denkvermogen".
En dan gaat mijn fantasie weer op hol...
Hoe zou dat grote sterven aanvoelen?
Is het gewoon een afsluiten van alle vocht in de tere delen, als bescherming tegen de komende vorst? Of is het echt een sterven en wedergeboren worden? Is het de oorsprong van de reïncarnatie-godsdiensten? Iets wat is blijven hangen in onze oudste genen?
Ik weet het, ik heb wellicht een veel te grote verbeelding, maar bij mij is dat als eten en drinken. Zonder die fantasmen ben ik dood. Ik vind het gek dat ik het zelden of nooit hoor bij anderen. Ben ik echt een uitzondering met al mijn fantasieën? Ik weet het niet, ik denk het niet... Ik denk eerder dat er velen zijn die op die manier hun geest laten zweven, maar weinigen die het durven zeggen of uiten.
Maar voor mij is dat een deel van mijn leven.
Misschien heeft mijn lange ziekte mij meer tijd gegeven om meer en meer mijn geest te laten dwalen. Ik weet het niet, het interesseert me ook niet echt. Ik hou gewoon van spielerei, fantasie, geestelijke constructies... Het is voor mij een ook beetje een vlucht uit de pijn.
Ik heb het al meerdere keren gesteld, pijn is sterk te beïnvloeden door de geest. De voorbeelden zijn legio. Als je op bezoek gaat bij een zieke, dan zul je veelal de zieke zien opleven tijdens het bezoek. Zieken die intens bezig zijn aan iets, hoor je niet klagen, zien er ook beter uit, zijn ook beter. Dat is een van de redenen waarom ik het beoefenen van een hobby zo belangrijk vind.
Maar voor mij is dus ook dat geestelijke bezig zijn een van de zaken waarmee ik de pijn verdring van het voorplan. En wellicht heb ik het leren doen tijdens het aanschuiven in de vele files in ons landje. Ik zag veel chauffeurs die zich zaten op te winden in dat oeverloze aanschuiven, maar ik bleef daar stoïcijns onder. Ik had daar nooit last van, want ik vluchtte weg in de dwaalwegen van mijn geest.
Het klinkt gek, maar ik zat me te amuseren tijdens dat aanschuiven. Ik zit me nog te amuseren tijdens het wachten in de wachtzaal van de dokter. (Gek, toen ik met Anny en haar gebroken been zat aan te schuiven, zat ik me wel op te jagen - daar ging het niet over mij... ??? bizar)
Wellicht is het ook dat wat me doet zeggen dat ik me nooit verveel ?
(Toch wel, als ik 's avonds zit te wachten tot de soap van Anny gedaan is, en ik mee naar boven kan, naar mijn bed en mijn boek...) (Ik heb een hekel aan TV - de interessante dingen wegen niet op tegen de saaie vervelende zaken)

Maar ik was bezig over de herfst...
Over de blaren die vallen en een dikke laag vormen op de grond. Eigenlijk isoleert de grond zichzelf op die manier, isoleert de plant haar wortelgestel. Propere tuiniers halen dat dode materiaal weg, en doden wellicht net daardoor hun plantjes.
Het zit allemaal zo wonderbaar in elkaar...
Ik weet wel evolutie en heel de tralala, maar telkens als ik geestelijk in die natuur weg dwaal, heb ik mijn eigen persoonlijke godsbewijs in handen. Het zit zo wonderlijk knap in elkaar, dat ik niet kan geloven dat dit allemaal toevalsproducten zijn die toevallig de beste samenhang hebben ontwikkeld. Nee, dan voel ik me zo klein, zo nietig tegenover dat geheel, dat ik wel moet geloven in Iets (met een hoofdletter).
En weet je, dan weet ik, voel ik, ook mijn doel: pogen zo goed mogelijk in het geheel te passen...
Mededogen en medeleven met mijn medemensen en met de gehele natuur, in een volmaakte entiteit.
Pogen in evenwicht te zijn, niet te storen en te verstoren.

Ik weet het wel...
...maar het is zo verdomd moeilijk....

We weten veel te veel, en we weten veel te weinig. Te veel van het ene, te weinig van het andere

Nu is de wolf terug in ons landje. Is dat een goede zaak ? Is dat iets om ons roodkapjescomplex los te laten breken?  Zie je? We weten te veel en ook te weinig.
Mens-zijn is moeilijk, met al die mensen...

tot de volgende ?