De academie

Image by Gerard Stolk presque 64 via FlickrVoila, gisteren ben ik dus naar "school" geweest... Voor de eerste keer aan het keramieken... Bij meester Jan, maar daar is geen eerste jaar, en vandaag bij een mevrouw, in het eerste jaar...
Gek?
Ja, maar dat is mijn schuld...
Ik heb gevraagd of ik in de namiddag kon gaan, want 's avonds is voor mij dubbel lastig, dan ben ik al moe voor ik begin, en hou ik het wellicht niet uit van de pijn. Gisteren was het al hoog tijd dat het tijd was.. allee, dat de klas uit was.
Gek, maar alhoewel ik koos voor beelden, en niet voor potjes, zitten maar 3 mannen in een groep van vrouwen... En er zitten er bij die echt prachtig werk maken !
Mijn eerste oefeningen?
Potjes maken...
Eerst met de duim holtes maken in een klomp, dan in een klomp die een bepaald model heeft...
Dan potjes maken met het worst-systeem... Je rolt worsten, en bouwt met die worsten potten op.
Het doel ?
Hol leren werken. En dat is lang niet zo eenvoudig als het klinkt !
Ik heb verdraaid gesukkeld vooraleer ik er in slaagde een cilinder te maken, die werkelijk recht was en bleef. Toch kreeg ik felicitaties van leraar Jan... Blijkbaar hoor ik toch bij de mensen met kleigevoel... Ook al is het hol.
Ik dacht er aan die eerste probeersels weer in de zak met klei te stoppen, maar Jan zei me dat ik ze moest bewaren, als eerste stukjes en als ding waarop ik later kleuren kan leren opbrengen... Dus staan die potjes ginder te drogen.
Deze namiddag ga ik dus bij de mevrouw les volgen...
Jan zei me dat ik nu eens een bol moet maken, met het worstensysteem... Ik zal er weer werk aan hebben. Eén van de moeilijkste dingen is dat je de klei niet alleen aan de buitenkant moet ineen werken, maar ook aan de binnenkant, en dat zonder druk uit te oefenen die je pot vervormt.
Het is nodig dat je dat leert, want maak maar eens een been, als je die kunst niet verstaat...
Ik ben toch blij dat ik al eerder met klei werkte in de afdeling beeldhouwen, lang geleden... Vorm en klei zijn vertrouwd.

Ook voor u zit er iets in dat academie-lopen... Als we naar de rommelmarkt gaan in de voormiddag op zaterdag, en in de namiddag naar de academie, dan rest er geen tijd meer om te bloggen... Sorry...

Vandaag begint de kermis in Mater... Veel is dat niet, maar er was toch weer een rommelmarkt(je)... Het nieuwe feestcomité is toch wel degelijk gestart, een beetje te laat om alles nog echt op poten te krijgen, maar we moeten ze krediet geven... Alle begin is moeilijk.

Heel de miserie met het feestcomité is ontstaan, toen het oude feestcomité de pijp aan Maarten gaf, door dat een bende vandalen heel hun werk om de plaats van Mater te versieren voor Kerst en Nieuwjaar zo nodig moest kapot slaan en vernietigen... Wat hebben die kerels daar aan ?

Schoonbroer is gisteren geopereerd, en alles was goed verlopen... God zij dank! Een mens zit er toch mee in ! Het is een zware operatie, en je hebt schrik voor alles wat zou kunnen verkeerd gaan. Volgende week ga ik wel eens op bezoek, nu ligt hij nog op intensief.

Voila, dat is het weer voor vandaag...
tot de volgende ?

politiekahahahahahahaha

Image by POldi♬24 via FlickrHahaha ... we leven hier niet meer in België, zelfs niet meer in Absurdistan, maar in Surrealistië, waar men op surrealistische wijze aan politiek doet !
Eén van de grote moeilijkheden om tot een regering te komen, is de benoeming van de drie Franstalige burgemeesters in Vlaamse gemeenten... Vlaanderen weigert, terecht, wegens overschrijding van de taalwetten (anders moeten er maar geen wetten zijn niewaar!), Brussel en Wallonië willen die "doorbraak" waarmaken en dus wel benoemen...
Di Rupo is echter creatief, dixit de sprekert van dienst bij Eén... Hij stelt voor dat de burgemeesters niet benoemd worden, maar dat we veronderstellen dat ze het wel zijn...
Kan het nog surrealistischer ?
Margritte schilderde hier wellicht geen surrealisme, maar de werkelijkheid van dit gekke land.

Iedere keer zweer ik weer dat ik niet meer over de politiek ga schrijven, maar ze doen zo gek, dat je er wel MOET over schrijvelen... Ik kan het niet zo gek verzinnen als die bietekwieten het doen !

Deze namiddag ga ik voor de eerste keer weer naar de academie... Naar Zottegem. Niet naar Oudenaarde, want daar is de afdeling keramiek een afdeling voor het maken van potjes, vaasjes en kannetjes. Niet dat ik iets tegen potjes heb, ik wil het best ook eens proberen, maar mijn interesse gaat meer naar het maken van beelden en dergelijke. En daar lijkt Zottegem zich wel toe te lenen. Ik ga blijkbaar beginnen in het eerste jaar, bij de beginnelingen... Ergens stoort me dat een beetje, ik kan immers beeldhouwen en ken dus de materie klei meer dat een beetje, maar anderzijds is dat ook een voordeel! Je kunt immers je werken bakken in de oven van de academie, en hoe langer ik er kan "studeren", hoe langer ik gratis kan bakken... Bovendien is het misschien wel goed van nederig te beginnen bij het begin... Keramiek is immers niet gewoon boetseren...
Als je gewoon een beeld maakt in klei, dan begin je van een klomp klei, je haalt er brokken uit weg, je plakt er brokken bij. Ik stel het simpel voor, maar zo gaat het ! Bij keramiek moet je hol werken. Dat betekent dat je bij een beeld begint met het maken van holle voeten, op werkt naar de holle benen en zo verder. Je kunt dus niet echt brokken wegnemen en bijdoen, het is een voortdurend opwerken, en je moet dus je beeld helemaal klaar in je hoofd hebben en houden, gedurende gans de periode van vervaardigen.
Eigenlijk is het een beetje te vergelijken met schilderen op de rugzijde van glas. Als je een gewoon schilderij maakt op doek of papier, dan schilder je het gelaat in een kleur, en dan begin je schaduwen toe te voegen, en lichtvlekken te schilderen. Je vertrekt van een groot vlak en je werkt op... Bij schilderen op de rugzijde van glas, moet je net andersom werken, daar moet je dus eerst het lichtvlekje in je oog schilderen, nog voor je het oog schildert... Niet makkelijk, maar er zijn schilders die er echte meesters in zijn. Voor de gewone kijker ziet het schilderij er uit als ieder ander schilderij, maar het is het dus niet !

Dat opbouwen van een beeld lijkt mij niet zo makkelijk ! Ik moet eerlijk toegeven dat een beeld in mijn handen evolueert tijdens het maken. Dat wil zeggen dat ik weliswaar vertrek van een idee, of een tekening, maar dat ik tijdens het werken soms lijnen verander, aanpas, om meer evenwicht, meer effect te bekomen. Bij het hol opwerken kun je dat niet zo makkelijk !

Natuurlijk kun je in principe ook een beeld massief maken, het dan in twee of meer stukken snijden, en ieder stuk uithollen en dan weer aan elkaar zetten, maar ook dat is niet zo makkelijk... Want klei is vervormbaar, en je moet dus zien dat je de stukken niet vervormt terwijl je de binnenkant aan het uitsnijden bent. Kortom, keramieken is een trapje hoger dan gewoon kleien...

Maar ja, misschien interesseert heel dat gedoe je geen zier... Misschien ben jij een van die mensen die zelfs niet eens opkijken om een beeld te bekijken, laat staan dat je er je kasten mee vol zet. Misschien ben je één van die mensen die houden van een huis waar niets de strakke lijnen van de muren en kasten verstoort... een cleane strakke rechte doos is misschien jouw optimale huis... Van mij niet, ik hou van drukke kasten, vol mooie dingen, vol souvenirs, vol gedachten...
Vandaar misschien ook mijn drang naar creëren?

tot de volgende ?

operatie

Image by janwillemsen via FlickrZonet Anny naar de kapster gevoerd, voor een nieuwe permanent... Straks , nu ja binnen een uur of drie, krijg ik een foontje dat ik haar terug kan halen, gelakt en gevernist, en zo goed als nieuw.
Vanmorgen een mailtje gevonden in mijn box, dat mijn schoonbroer met spoed gehospitaliseerd is, en moet geopereerd worden voor enkele overbruggingen (bypass)... Toch wel even schrikken. De man is jonger dan ik ben ! En overbruggingen, dat is niet niks. Natuurlijk, hij rookt wel, maar toch schrik je daarvan. Morgen wordt hij geopereerd hier in Gent. Volgende week dus op bezoek gaan, midden in een zeer drukke week !
Mijn agenda staat al bijna vol voor volgende week... Ik ga moeten een gaatje zoeken om aan mijn schoonbroederlijke verplichtingen te voldoen.
Het leven van een gepensioneerde is druk, heel druk...

Mijn zus zal wellicht niet veel geslapen hebben vannacht, en wellicht morgen op van de zenuwen lopen. En je kunt toch niets anders doen dan wachten...

Tegenwoordig is het maken van overbruggingen een "gewone" ingreep, maar niettemin is en blijft het een operatie, verdoving en heel de rest van de ingreep, en dat is al genoeg om van wakker te liggen.
Hopelijk loopt alles heel goed af, en krijgen we een schoonbroer terug met een zo goed als nieuwe motor...

Eigenlijk is het fantastisch wat men tegenwoordig allemaal kan. En ook de medische wetenschap is in de laatste eeuw pas echt wetenschap geworden... Voorheen bestonden de meeste van die dingen niet. De broer van ons moeder is gestorven van wat wellicht een gewone appendix was, en als kind kende ik mensen die geweldig veel pijnen hadden van "angine pectorale", wat eigenlijk niets anders was dan verstopte aderen, iets wat men nu aan de lopende band oplost met overbruggingen... Maar heel die poespas is dus minder oud dan ik ben !

We leven in wondere tijden.
De wetenschap gaat met reuzenschreden vooruit... Het lijkt wel of we te maken hebben met een totaal nieuwe mens, of minstens met een totaal nieuwe soort van ontwikkeling.
Je kunt het misschien allemaal normaal vinden, maar dat is het dus niet ! Vijftig jaar geleden waren die verstopte aderen een doodvonnis, en veel, heel veel pijn.

Toch zijn er nog zat zaken die we niet kennen, niet machtig zijn...  We gaan nog steeds dood. En wellicht blijven we dat doen, en wordt de dood misschien wel weer wat opgeschoven, maar niet uitgeschakeld. Om eerlijk te zijn, ik zie het ook niet echt zitten, het blijven leven... Tenzij men er zou in slagen om je niet alleen in leven te houden, maar ook nog jong te houden. Maar meteen sta je dan met een pak nieuwe problemen. Stel dat er geen mens meer sterft, dan mogen er eigenlijk ook geen nieuwe meer bij komen, anders zitten we meteen in de knoei.  En meteen stel je de natuur, die op voortplanting gericht is, voor een onnatuurlijk dilemma... Nee, laat ons maar dood gaan , liefst zonder pijnen, en liefst op een gezegende leeftijd, maar we hebben de dood niet te kiezen...
Of toch wel ?
Ik las toevallig iets over euthanasie... De katholieke kerk in België houdt zich aan het pauselijke verdict, en weigert mensen die gekozen hebben voor euthanasie kerkelijk te begraven...
Wellicht zal dat ook hier weer het officiële standpunt zijn, en zullen heel wat priesters doen alsof ze het niet weten, maar het is dus wel degelijk een kerkelijk standpunt.
Ik vind het een beetje kort door de bocht... Het doet mij denken aan de tijd dat zelfmoordenaars op een apart hoekje van het kerkhof werden begraven, in niet gewijde aarde...
Nu is dat gelukkig niet meer het geval, en al lang voor de officiële wijziging van het kerkelijke standpunt, waren er ook toen al een pak priesters die de zelfdoding verzwegen, met de mantel der liefde toedekten.
De kerk lijkt heel erg traag te evolueren... te traag als je het mij vraagt.
Ik ben geen voorstander van euthanasie, maar eigenlijk ook niet echt een tegenstander.
Ik heb mijn hond doen inslapen, omdat het beestje geen leven meer had, en pijn leed.
Maar een mens zouden we, ook al weten we dat hulp niet meer aanwezig is, die mens zouden we laten afzien...Nodeloos laten afzien.
Soms ligt de grens tussen euthanasie en palliatieve sedatie heel dicht bij elkaar, zo dicht, dat er in werkelijkheid niet echt een verschil is.
En ik heb al verscheidene mensen gekend, die niet echt meer wilden leven, die voor zichzelf  "tenden hun bobijn" waren, en die verlangden naar de dood, als naar een verlossing.
Als tanteke dan koos om niet meer te eten en niet meer te drinken... Is dat op zich geen vorm van euthanasie, een bewust kiezen voor de dood?  We kunnen hoogstens spreken van gradaties in verschil, niet echt meer van verschil.
Natuurlijk zijn er ook gevallen waar u zich vragen bij stelt, waar je de keuze voor de dood niet begrijpt, of zeker in dat stadium niet kunt goedkeuren, maar is het zo dat we kunnen stellen dat iedere zelfmoord gebeurt in een periode dat de geest niet meer "normaal" functioneert ? Zijn er daar ook geen mensen tussen die bewust kiezen?
En die worden, althans in de ogen van de mens in de kerk, dan wel kerkelijk begraven ... Als je de keuze maakt om dat op een pijnloze en "medisch gecontroleerde" te doen, dan mag je niet in de kerk... Begrijpe wie begrijpen kan.

Nee, ik sta, zoals meestal, op het standpunt: veroordeel niet als je niet geoordeeld wilt worden !
Kortom, waar halen we het recht vandaan om te oordelen? En toch doen we het... Allemaal. Omdat we het alleen van uit ons eigen standpunt kunnen bekijken, en dus oordelen op onze denkwijze.
Kortom, ondanks alle wetenschappelijke vooruitgang, blijven we toch maar kleine mensjes, met een heel smal denkraam (Maarten Toonder in heer Bommel)...

tot de volgende ? (tekening van Maarten Toonder)

Verkeersdrempels

Image by Mark Deckers via FlickrIn onze bloedeigen Keirestraat ligt er ook een verkeersdrempel, net aan de hoek met de Jagerij.
Dit onding wordt ieder jaar weer gedurende een periode weg gehaald, om de renners van de diverse koersen die hier passeren niet te ambeteren. Ons mag men wel ambeteren.
Maar het moet gezegd, onze Keirestraat heeft er iets bij gewonnen !
Eigenlijk voldeed het wegdek niet meer echt aan het landschappelijke gegeven. Toen het nieuw werd aangelegd, zal het wellicht een mooi glad oppervlak hebben vertoond, maar ik heb het niet anders gekend dan een verzameling van ondiepe tot behoorlijk diepe putten, die ieder jaar obligaat een beetje werden opgeknapt, om dezelfde wielerkoersen en de koereurs te plezieren... Met welk vulsel ze dat doen is mij een raadsel, want het gaat ongeveer net lang genoeg mee om de koersperiode te overbruggen, en kort nadien is de vulling weer verdwenen. Ik heb ooit al het idee gehad dat het wegneembaar was, ik heb er eens aan gevoeld, maar het lijkt normaal, alleen op andere wegen blijft het jaren liggen, hier twee maand...
De verkeersdrempel bracht daar een frisse verandering in ! Nu hadden we eindelijk niet alleen meer putten, we hebben nu ook twee bulten liggen...
Voor wie niet vertrouwd is met het kruispunt Jagerij - Keirestraat, een korte schets:
De Jagerij is een holle weg, met een veel beter wegdek dan de Keirestraat, die in één vloeiende beweging de kruising maakt met de Keirestraat, zowat tot halverwege het kruispunt... Want vlak na het kruispunt verandert de Jagerij van asfaltweg in betonbaantje... en de overgang is sinds jaar en dag opgesierd met een dikke bult van opgehoopte asfalt. Wellicht een gevolg van de andere werking der gebruikte materialen, en door de remmende auto's...
Kom je van de "grote" weg (waar ook de brouwerij Roman ligt), dan kom je uit de Hoek aan het kruispunt toe. De Hoek is nog veel slechter er aan toe dan de Keirestraat en alhoewel het duidelijk dezelfde baan is, heeft men het kleine stukje wellicht een andere naam gegeven omdat daar veel minder inwoners zijn, en er dus minder kans is op een groeiend en massaal verzet tegen de toestand van de weg.
Maar daar ben ik niet zeker van, men zou dit eens geschiedkundig moeten gaan onderzoeken...
Maar in ieder geval, eens je uit het dal van de holle weg komt, duikel je in een put (gevolg van een of ander put die ooit hoognodig zal gemaakt geweest geworden zijn), en onmiddellijk daarop stuik je op de bult van de verkeersdrempel...
en na de bult ? Ja, daar zijn weer putten te vinden...

Het kan in ieder geval niet gezegd worden dat wij sinds de fusie door Oudenaarde stiefmoederlijk worden bedeelt... Wij hebben zeker en vast ons deel van de putten, en hebben we minder verkeersdrempels, dan komt dat wellicht door het feit dat wij voldoende putten hebben om het verkeer af te remmen...

Aan het nut van die drempels twijfel ik heel erg...
Sinds hij hier ligt valt mij alleen op, dat de wagens die van de drempel afkomen, plots verkwistend gas gaan geven. In de andere richting rijden de meesten op volle snelheid naar de drempel, om op het laatste knipje de remmen toe te stoten...
Dus niks vertragend effect... Integendeel, veel meer verkwistend en vervuilend gas geven, dank zij de drempel. Het aantal mensen dat rustig en kalm rijdt is in de minderheid, het lijkt wel of heel de wereld voortdurend opgejaagd in het verkeer zit.

We hebben hier ook wat "zwaar" verkeer... Niet zo  heel veel, maar in ons dorp zijn er een paar nijveraars, die met vrachtwagens hun ding doen. Die camions hebben een wielspoor dat blijkbaar net iets breder is dan die drempels, en als ze goed mikken, rijden die dus gewoon door, zonder de drempel te raken. Vooral midden in de nacht en 's morgens héél vroeg betekent dit dat de vrachtwagens op volle snelheid door onze straat "vliegen". Niet erg, zou je denken, maar dan hou je geen rekening met het feit dat er hier dus enkele putten in het wegdek zitten, waardoor de camions er in slagen niet alleen zelf te daveren, maar het gedaver door te sturen naar onze huizen, en meer specifiek naar mijn bed.

Rond drie uur wakker worden is dan ook normaal. Dan passeert hier een van die vrachtwagens...

Vandaar mijn hekel aan drempels en putten, kortom aan alles wat gedaver veroorzaakt. Niet alleen voor mijn eigen rug als ik hier moet rijden, maar dus ook voor mijn rust en mijn slaap.
Heel egoïstisch ben ik niet, ik wens ook heel de straat een goede nachtrust toe.
en aan de stad Oudenaarde doe ik, op mijn blote knieën gezeten, een smeekbede: Wilt u aub eens de baan Keirestraat en Hoek volledig en degelijk herstellen, aub !!!
getekend,
Een slapeloze bewoner.

 We leven in een bizarre maatschappij... Heb je er al eens bij stil gestaan, dat zo'n 100 à 150 jaar terug, de maatschappij héél anders was? Ik bedoel echt hééééééél anders !
Het zou bijvoorbeeld toen quasi ondenkbaar zijn geweest, dat ik, geboortig uit Oostende, zou gehuwd zijn met mijn vrouw uit Loppem, want de kans dat we elkaar zouden ontmoet hebben was toen wel heel klein, we woonden meer dan dertig kilometer uit elkaar ! Dat wij elkaar zouden hebben leren kennen in Zwitserland, dat was al helemaal onmogelijk !
Het bereik van de mens lag immers toen maar hooguit een paar dorpjes ver... Alles was immers te voet te doen, koetsen en dergelijke waren dingen die niet in het bereik vielen van de gewone kleine mensjes. Vandaar ook dat ieder dorp een echte entiteit was, een op zichzelf bestaand eilandje. Met alle benodigde mensen en beroepen om een normaal leven te leiden... Er was dus ook geen behoefte om buiten het dorp te gaan. Hooguit eens naar de kermis in het nabije dorp. Kwestie van een partner te vinden.

Nu rijden we met de wagen op zondag naar een rommelmarkt die veertig, vijftig kilometers ver af ligt, en ik rij dan echt niet ver in verhouding met veel anderen... Maar veertig, vijftig kilometer was toentertijd hemelsbreed ver weg... laat staan dat je dat eventjes zoudt doen om te voldoen aan een hobby, een liefhebberij...
De liefhebberij van toen, moest ergens dienstig zijn... Niet zo maar... Als je iemand had niet handig was met het penseel, dan gebruikte hij of zij die kennis voor het opsieren van de schamele meubeltjes... Nuttig om aangenamer te leven.

Toen deden de staat van de wegen er eigenlijk nog niet eens zo veel toe... Heel wat van die wegen waren zo oud, dat er duidelijke en diepe wielsporen waren, uitgesleten door eeuwen gebruik. Dat is ook al zoiets... Ik ben hier komen wonen in een nieuw huis, met een arduinen dorpel... Nu is dat al duidelijk een stukje uitgesleten door onze voeten. Arduin lijkt hard, maar slijt dus veel rapper dan we zouden denken... de wegen van toen dus ook.

Maar alles was veel kleinschaliger, en het is pas met de industrialisering dat daar echt verandering is in gekomen. De opkomst van de trein, de tram... en plots zag je mensen migreren van de ene kant van het land naar de andere... In Luik waren hele wijken waar Vlaams de voertaal was !

Kortom, het is pas in de laatste 150 jaar dat onze wereld is veranderd ! Na eeuwen van bijna stilstaand leven, kwam daar plots een totaal nieuwe maatschappij tot stand. Niet zonder de nodige kleerscheuren, maar uiteindelijk in een groeiende economie...

Sinds kort zitten we nu in Europa, Europa als een structuur, en weer zien we de maatschappij veranderen, zien we de wereld kleiner en kleiner worden. Horen we op TV dat studenten in andere landen gaan studeren, omdat het eigen land te duur is... Horen we dat onze kinderen werken voor werkgevers uit heel andere werelddelen...

Ik weet niet waar we naar toe gaan, wel zie ik dat de nationale structuren aan het wankelen gaan. In heel wat landen zie je minderheden op staan tegen de veranderingen, en zie je tezelfdertijd de structuren fusioneren tot grotere entiteiten, waarin die kleine minderheden helemaal dreigen te verdwijnen. We gaan naar een nieuwe maatschappij, waarin nieuwe evenwichten moeten worden gevonden, worden gemaakt, en waarin de huidige politieke wereld duidelijk het roer kwijt is. En waarin ook de economie wankelt tussen nationale en globale structuren...

Kortom, een verandering, haast even groot als toen, zo'n 150 jaar terug... En hoe we die drempel moeten nemen ???

tot de volgende ?

't blijft maar regenen

Image by ~ Pil ~ via FlickrMaar ja, als ze hierboven ook naar het nieuws kijken, en wat Di Rupo and the gang hier allemaal aan het verbrodden zijn, dan lachen ze daar tranen met tuiten of wenen bitter van ellende... Een andere optie is er niet, maar water komt er van, en drupt op onze regio's... Zowel de Vlaamse als de Waalse regio liggen nat, verzopen onder de lach- of ellende-tranen.

Ach, maar ik wil niet wéér over politiek gaan zwammen. Het wordt, wat zeg ik, het IS vervelend. Er is tegenwoordig eigenlijk ook geen kat meer die er nog echt van wakker ligt. Als je luistert naar de man in de straat, dan hoor je niets, zie je hoogstens nog een schouderophalen. Aan de tapkast, stijgt met het alcoholpercentage in het bloed ook het doorzicht in de politieke situatie. Dit lijkt me geen toeval. Wellicht bedrijft men ook op die manier politiek ???

Maar 't blijft maar regenen, het graan staat te rotten op de velden, en de maïs krijgt meer en meer de allure van rijstvelden, met de voeten in het water staan groeien. De maïsvelden zijn bronnen van zwarte ratten, dat is een gekend fenomeen. Nu worden ze massaal vervangen door waterratten, of er is een ratten-omscholing bezig. Hoe ze die maïs ook ooit van het veld zullen halen??? Dat is de hamvraag, nu ziet het er naar uit dat ze, net als het graan, gewoon mettertijd zal staan wegrotten, tot jolijt van de ratten.

Toch bestaat er een middel...
Een hele tijd gelden hadden we hier ook eens zo'n verzopen velden. Eén boer kon zonder problemen zijn velden bewerken, maar ja, dat was maar een keuterboertje, hij werkte nog met paarden... En die konden op het veld, en deden hun ding... De grote kolossen van machines stonden tot aan de assen in de modder, en grote machines moesten komen om hen er uit te sleuren... In de velden waren diepe sleuven als sporen van het mechanische debacle...

Paarden werken niet zo vlug, bewerken niet zo veel land in één keer, maar zij raken er wel door, en bovendien, zij stampen de velden niet meters diep hard dicht, zodat het water niet meer weg kan. Als natte zomers het nieuwe gegeven worden van de klimaatswijziging, dan moesten we maar weer eens kijken of werken met paarden niet weer de optie is. Bovendien is het veel leuker om naar te kijken, en is het veel natuurlijker. En weet je, paarden slikken veel minder olie als brandstof. Met de huidige prijzen betekent dat ook iets. En weet je, paarden hebben al die plaats en manoeuvreerruimte niet nodig, zodat je misschien weer rond de velden grachten kunt aanleggen, voor een betere afwatering, en her en der een boom kunt laten staan, die zorgt voor wat schaduw en voor leven in het algemeen.
Maar ja, ik ben maar een dromer...
gelukkig maar.

En ze zijn er nog, die mooie zware werkpaarden. ook al worden ze nu niet meer echt gebruikt voor het werk, maar ze zijn zo mooi, dat ze nu bestaan bij gratie van hun schoonheid. Links en rechts staan ze als massieve blokken in de wei, en iedereen bekijkt hen... met een beetje nostalgie ?
Onlangs hebben Anny en ik hen staan bewonderen in Puienbroek, op de tentoonstelling van de Stichting Levend Erfgoed. Je moet daar echt eens op googelen, je vindt er een interessante site, en ook pakken foto's.
En wie weet, misschien krijg je ook wel inspiratie, en hou je voortaan kippen of konijnen van een eigen inlands ras, in plaats van die vreemde dingen.
Want vroeger werd niet alleen gekweekt met een oog op het nut, men had ook oog voor schoonheid. Soms met een bijbedoeling... Konijnen werden in effen wit of effen zilvergrijs gekweekt, ze waren even lekker, en je kreeg meer voor het vel van de bontindustrie...
Praktisch en modebewust konijnen kweken... Ze waren ook niet gek, onze voorouders.

tot de volgende ?

leukerds

Image by Erf-goed.be via FlickrHet valt mij op dat er de laatste tijd al een pak politici de politiek hebben verlaten, of hun vertrek hebben aangekondigd... De ratten verlaten het zinkend schip ???
Maar gisteren hoorde ik een discussie over het feit dat een politicus die zelf vertrekt, omdat hij een andere (veiligere ?) job heeft, ook nog eens zo'n slordige 300.000 eurootjes opzegvergoeding krijgt... Na de plotse hetze is betrokkene wel zo "vriendelijk" dit recht te laten vallen.
Maar hoeveel zijn er die geen aanval te verduren kregen, en toch proper en netjes die opzegvergoeding (zij noemen het anders, maar in feite is het een opzegvergoeding) op streken... Hupla, netjes 12 miljoen oude Belgische frankskes op het spaarboekje van de sukkelaar.
Het zegt ook iets over de vergoeding die die mensen maandelijks krijgen als ze aan het werk zijn (sic) als politicus. Er bestaat een PPS-je met foto's van slapende, gapende, krantenlezende, telefonerende en zelfs blote-madammen-bekijkende politici die je ongetwijfeld ook al eens te zien kreeg.
Mochten ze echt werk verzetten, dan zou ik daar nog over kunnen, maar... ach, laat mij niet vloeken !

En het ergste is dat wij er in ons Absurdistan ook nog zo veel hebben ! We hebben regeringen op overschot, met allemaal dik betaalde postjes, dik betaalde pensioenen nadien, en dikke opzegperioden als ze het aftrappen of er (eindelijk) uit gezwierd worden.

Wel weten we nu al dat we, als gewone burger, straks dik gaan moeten inleveren, meer lasten betalen op diverse wijzen, en beperkingen gaan krijgen op de inkomens die we hebben... Want het land is in nood, heeft geld nodig...

Hoeveel zouden straks die politici gaan inleveren?
juist, ja.

Mij gaat het het niet over die opzegvergoeding als dusdanig, ik kan het velen dat iemand die zijn job kwijt raakt (ook al gaat het over een dubieuze functie), een opzeg krijgt. Een overbrugging om ander werk te gaan zoeken. Maar in hoever gaat dit op voor een heleboel van die politici ? Ik ken er heel wat die als politieker ook nog advocaat zijn, en ook al oefenen ze zelf dat beroep dan niet meer uit tijdens hun politieke loopbaan, meestal blijft dat advocatenbureau wel werken, bij gratie van collegae die er werken en van stagiairkes die er ervaring opdoen. In hoever moet je in dergelijke gevallen een overbrugging hebben van een periode zonder inkomen ? Ook kennen we een heel pak politici die naast hun job (nu ja...) als politicus ook nog heel wat acoteetjes hebben als in allerlei comités en commissies, in bedrijfsraden en adviesbureaus.... Telt dat niet mee als inkomen ? Er zijn er bij die héél lucratief zijn ! Ik hoorde al cijfers die de politieke wedde doen verbleken...
Ik zou dus pleiten dat men bij politiekers eerst eens het volledige inkomen checkt, en van daar uit oordeelt over het al dan niet recht hebben op, en op hoeveel. Je kunt immers, met de beste wil van de wereld de politici niet gaan beoordelen met dezelfde maatstaven als een gewone werknemer.

Decroo wees er op dat een politicus het wel eens heel moeilijk kan hebben , om na een politieke carrière terug een job te vinden in het normale tewerkstellingscircuit. Hij nam daarbij zelf de term ontluizingsperiode in de mond... Daar kan hij uiteraard wel een punt hebben... Mocht ik werkgever zijn, ik zou inderdaad niet vlug een politicus in dienst nemen... De meesten blinken niet uit in eerlijkheid en loyauteit, zaken die in het normale tewerkstellingscircuit wel degelijk tot de vereisten behoren. Stel dat jij een arbeidsplaats weg te geven hebt, zou jij daar een politieker in zetten???
Ik ook niet.

Maar Decroo volgende, moet de gemeenschap dan daar voor opdraaien?
De tijd dat de bewoners van dit land nog geloofden dat politici mensen zijn die zichzelf en hun loopbaan opofferen ten bate van de gemeenschap... dat is een al heel lang geleden. We zien ze momenteel wekelijks (on)bezig op TV... Oersaai om naar te kijken, maar wel heel degelijk om er de bevolking op te attenderen wat die mannen met ons geld doen.

Ach, laat er me niet over door gaan... Ieder weldenkend mens weet al alles wat ik hier vertel... Ik breng niets nieuws.

Wil je geen revolutie beginnen, dan is er misschien een vreedzaam middel om de zaak toch een beetje te veranderen: kies rustig voor de partij van je keuze, maar kies alleen voor de mensen die op de zogenoemde onverkiesbare plaatsen staan... Dus niet op de kop, niet op de staart, maar krek in het midden van de lijst. Op die manier krijgen we diegenen in het parlement, die er door de politici eigenlijk niet gewild worden... en dat kan alleen een verbetering brengen, want slechter? dat kan niet...

Oh ja, mijn knie doet helemaal geen pijn meer ! Dank zij die gekke "vibrator" met drie pootjes is de pijn weg, of... het zou van zelf ook weg gegaan zijn... Kortom, mij rest weer alleen mijn rug, en momenteel gaat dat redelijk. Gisterennamiddag zijn we toch nog gaan rommelmarkten in Burst, en kwamen daar Bart en co tegen... Het was meer dan tijd dat de markt "op" was, want ik verrekte van de pijn, maar eventjes gaan zitten bij een pint en een leuke babbel, en het ging al weer in de reden... Dus hoor je mij niet klagen.

tot de volgende ? (op de foto: Burst)

onweer episode oneindig...

Image via WikipediaGisterenavond zijn we met Bart en co gaan chinezen... 't Was lekker en plezierig.
Na het avondmaal bood de Chinese dame van het restaurant nog iets aan... De een nam een sake, de ander een koffie of iets anders, mama was nog thee aan het slurpen, en zag dat er nog heel wat in de kan was, dus zei ze dat ze niets moest hebben... Daarop kreeg ze een doosje cadeau, waarin een gek ding, een dikke knop met daaronder drie pootjes... Als je er op duwde ging het spel aan schudden en beven, en Bart zei dat het een vibrator was... Het blijkt een soort ding te zijn voor acupressuur. Ik heb het 's avonds laat nog geprobeerd op mijn knie, en verrekt, het helpt nog ook. Ik moet het eens proberen op mijn rug...
Maar dus,
na de gouden tor... nu ook de vibra tor...
Het is een modern ding, je moet het op laden via de USB van je kwampjoeter.

Toen we naar huis reden, zagen we nu en dan de hemel oplichten: onweer, en we reden er recht naar toe. Toen we thuis kwamen begon het al te regenen en hoorden we de donder rondom ons. Eens in ons bed, heb ik weer het rolluik omhoog gedaan, en wat gekeken naar het klank en lichtspel... en geluisterd naar de plensende regen.

Vanmorgen om vijf uur werd ik wakker en lag nog steeds of weer (?) naar de regen de luisteren. Normaliter zouden we vandaag naar Burst gaan, naar de rommelmarkt... Maar in zo'n weer... Maar toen we opstonden was het niet meer aan het regenen. Voor alle veiligheid eens gekeken naar de buienradar.. We zijn maar thuis gebleven, want er komt nogal wat regen onze kant op, en terwijl ik dit aan het schrijvelen ben, is het al weer volop water aan 't gieten.

En zo zitten wij hier dan weer te genieten van deze propere zomer...

Onder mijn lindeboom staat een trosselke wielertoeristen, te schuilen... Maar wellicht begint het door de boom heen te druppen, want regen of geen regen, ze zijn weer weg... 't Zal met fietsen misschien niet hetzelfde zijn als met joggen, maar om te joggen is zo'n regenweer eigenlijk heel lekker, er is dan zuurstof met hopen. Maar met een fiets lijkt het niet hetzelfde... Als je ze ziet voorbijrijden, dan hebben ze allemaal zo'n zwarte streep modder op hun onderrug... ze zien er niet uit, zeker niet hun achterkant.

Heel lang geleden waren wij lid van "Dwars door Brakel", een wandelclub, en gingen iedere week wandelen. In de regen is dat ook niet zo leuk. Ik moet eerlijk zeggen dat van alle sporten alleen joggen leuk blijft in de regen, al de rest is leuker in goed weer, ook al moet het voor de meeste sporten liefst niet te warm zijn.

Soms heb ik heimwee naar dat wandelen en joggen... Maar ja, het kan niet meer, en daar moeten we ons bij neer leggen, willen of niet. Maar och, er zijn nog zat dingen die we wel kunnen, dus... we laten het niet aan ons hart komen. Een mens moet tevreden zijn met wat hij heeft en kan, dan ben je gelukkig. Het is maar erg voor diegenen die altijd net willen wat ze niet kunnen hebben of kunnen doen, die maken zichzelf ongelukkig.

Het is een beetje als de wachtzaal bij de dokter...
Je kunt je daar zitten opjagen, ongelukkig zitten maken, of je kunt het beschouwen als een onverwachte rustpauze... en misschien zelfs als een kans om nieuwe mensen te leren kennen, veel leuker dan daar allemaal te zitten naar het plafond kijken of de verlossing nog niet komt.

Ach, de kunst is de dingen pakken zoals ze komen, en content zijn en blijven.
Ik zit hier juist eens de rekening te bekijken van de huisvuilophaling... In een half jaar hebben wij 161 kg afval geproduceerd... Eigenlijk nog meer, want we hebben kippen die een pak afval opvreten en ons nog belonen met eieren. Maar 161kilo ! Dat is toch een heel pak, met twee mensen. Ik ga me nu nog meer ergeren aan al die overbodige verpakkingen. Je haalt wat salami, en je komt thuis met een schaaltje in isomo, een heel vel plasticfolie en ook nog wat salami... En daar zit ook nog een velletje aan. Allemaal dingen die je niet hebt gekocht, maar die je wel twee keer moet betalen ! Een keer bij de salami, en dan nog een keer bij de afrekening van het huisvuil.

Het is misschien allemaal veel properderderderder dan vroeger, maar we hadden toen toch niet al dat afval, en we moesten ook niet al die plastic maken en die isomobakjes... en dat zijn allemaal olie-derivaten, tot meerdere eer en glorie van de olieproducenten... Kunnen ze nog wat landen gaan "bevrijden" à la Libië en co... omwille van het smeer, likt de kat de kandeleer...
Ga je naar een beenhouwer, dan heb je wat minder afval, maar dan betaal je een pak meer, kortom, de rekening is en blijft veel hoger dan logisch is.

en ik... ik betaal de rekeningen...

tot de volgende ?