Zoeloe

Image via WikipediaVandaag naar de rommelmarkt geweest in Oudenaarde, in de stationsstraat... Van de gelegenheid gebruik gemaakt om even binnen te wippen bij Jacqueline, nog eens wat praten over wijlen Jacky... Het was mooi weer, maar fris. (Ondertussen is het al weer water aan 't gieten... Belgisch weer op zijn ergst !)

Op de markt was de eerste aangename verrassing een mooie wandelstok. Ik heb nu al vier soorten wandelstokken met een metalen arendskop als handvat, telkens van een iets ander model. Deze van vandaag is heel duidelijk verschillend, de kop is veel meer in proportie en is bijna meer een knop dan een handvat te noemen. Mooi ! Ik kreeg ook het adres mee van de man, die zou een hele collectie stokken hebben liggen... en hij woont helemaal niet ver.

Al over de helft van de rommelmarkt zag ik plots een heel mooi, heel speciaal en groot Afrikaans beeld liggen. Bijna tegen beter weten in, toch maar eens de prijs gevraagd, en wat de oudere dame vroeg was min of meer redelijk te noemen, zelfs aan de goedkope kant... Toch maar eens de helft naar beneden bieden... Bingo... Het is duidelijk een zeer oud en zeer authentiek beeld... nu alleen nog maar eens vragen of ze ook weet vanwaar het beeld precies komt... Ja, hoor ! Ze kocht het vele jaren geleden zelf in Zuid Afrika, en het is inderdaad een oud en echt Zoeloe-beeld. Voor zover ik kon vinden zijn Zoeloe's (Zulu)  niet echt bekend voor hun houtsnijwerk.

Het is een zeer speciaal iets, wellicht ook een soort fetisj-beeld, iets in de zin van de Nkisi Nkusi... Het bizarre is dat het een beeld is van een krijger (met echte veren op het hoofd), die aan een echt been aan het bijten is. Op de buik van het beeld zijn twee schedels van dieren bevestigd. Deze schedels zijn niet (meer?) compleet, maar het zijn schedels van dieren van de maat van grote ratten.
Heel mooi, heel bizar, heel zeldzaam !
Een echt museumstuk bij mijn collectie... Het beeld is zo'n 50 à 60 cm hoog.

Mijn dag kan niet meer stuk !

Morgen komt er wellicht geen blog... Het is immers Levend Erfgoed - dag te Puienbroek.  Iets waar we nu al enkele jaren een vaste uitstap naar maken. Wij kunnen het je aanraden!
Levend Erfgoed is een vereniging die poogt alle eigen (Belgische) rassen in stand te houden, als een erfgoed. Gek genoeg is het Belgisch erfgoed, maar een Vlaamse vereniging, zonder Waalse tegenhanger. Waar blijven jullie Waalse broeders ?????

Het is mooi om eens al die soorten Belgische hondenrassen te bekijken, konijnen, kippen, duiven, schapen, geiten, paarden, koeien, eenden, ganzen... Allemaal kweekproducten van onze voorouders. Je kunt niet anders dan bewondering hebben voor de kweek-kunst van die mensen, die door eeuwenlang selecteren er in slaagden om echte nutsdieren te "scheppen", die volledig aangepast zijn aan ons milieu.

In Puienbroek is er ook een vast Erfgoedpark, waar de meeste rassen ook te zien zijn, heel het jaar door.

Wat mij persoonlijk nogal aanspreekt, is het feit dat er ook nu nog nieuwe rassen gekweekt worden, en minstens even interessant, dat men alles op alles zet om met liefhebbers verdwenen rassen terug te creëren...

's Middags gaan we daar in het restaurant van het park iets eten, en dan nog een beetje wandelen, en op ons gemak naar huis toe. Ik ben dan iedere keer steendood-versleten... Maar ik heb het er voor over. Ik hou immers van dieren, en kan mijn bewondering niet op voor de mooie kweekproducten van onze voorouders.

Heb je niets te doen, dan kan ik het je aanraden, het is een leuke en mooie uitstap ! Vorig jaar hebben we nog eventjes een fiets gehuurd en door het park getoerd, maar dat kan helaas niet meer, want Anny heeft vorig jaar weken last gehad van haar staartbeen... Ze kon bijna niet meer zitten. Op foto's van haar rug zie je dan ook dat de laatste wervel bij haar helemaal uit de haak staat... Geen wonder dat ze pijn had.

Ik ga stoppen... Nog eens in mijn boeken zoeken naar Zoeloe-kunst...

Tot de volgende ? (Of wie weet, tot in Puienbroek ?)

weer-on-weer

Image via WikipediaVanmorgen, zo'n kwart voor zes hoorde ik in de verte het eerste gerommel van aankomend onweer...
Ik stond op (als ik wakker ben moet ik dringend plassen), en terwijl ik nog op het toilet was, hoorde ik het onweer snel naderen.
Ik heb het rolluik van de slaapkamer iets omhoog getrokken (protest van een slaperig stemmetje naast me) en gekeken. Je kon soms de flitsen niet eens tellen, terwijl de ene weg dimsterde was de ander al weer fel aan het oplichten. Je kon dus ook niet het klassieke trucje toepassen en tellen hoe ver het onweer nog was, de bliksems kwamen veel te snel na een...
En het begon te regenen...gieten is een veel beter woord.
Maar tegen halfacht was alles al weer voorbij (buiten de regen, maar dat was ook geen gieten meer).
Nu zit ik hier beneden, en kijk door het raam naar een zwaarbewolkte hemel. De barometer daalt terwijl je er naar kijkt. Wellicht krijgen we dus nog wel een en ander...

Ik zag, terwijl ik aan het turnen was een gekke bliksem in de verte. Die ging niet van beneden naar boven, of van boven naar beneden, maar zwiepte door de hemel, van links naar rechts, in een bijna volmaakte horizontale lijn. Misschien is dat niet zo uitzonderlijk, maar ik denk dat het de eerste keer is dat ik zoiets zag. Het niet in contact komen met de aarde is al uitzonderlijk, maar het ontbreken van dat typische heen en weer schieten... dat was gek !

Gaan we 2011 herinneren als het jaar van de onweren?

Gisteren zijn we dus in de namiddag naar de begrafenis geweest van vriend Etienne... De uitvaartmis had plaats in het gebouw van de lijkbidder. Het niet zo grote zaaltje zat en stond bomvol. Gelukkig waren we tijdig voortgegaan en konden nog gaan zitten. Het was een mooie dienst, en een waardig afscheid. Op de dag van de begrafenis zouden Etienne en Elza precies 55 jaar gehuwd geweest zijn...

Het lijkt wel of ik de laatste maanden over niets anders meer schrijf dan over de dood...
Ik had het er met Cecile ook over... Hoe ouder je wordt, hoe vaker je naar dergelijke dingen moet gaan. Cecile vertelde dat ze volgend jaar 70 wordt, en dat ze nog nooit een moment had stilgestaan bij een verjaardag, maar dat ze nu toch plots die 70 wel anders bekeek... Zeventig... ze zuchtte er bij... Het lijkt of je plots zo oud gaat worden... Ik zei haar dat ik dat een beetje had gehad met mijn 65, en de pensionering.  Gek, want die verjaardag is een dag als al de andere, en alleen te danken aan het feit dat wij hier de Juliaanse kalender volgen... Bij andere kalendergebruiken zouden we al stukken ouder zijn of nog veel jonger.... en toch precies even oud zijn.

Wellicht is het vooral het feit dat we ons helemaal niet oud voelen, maar dat die jaartallen in ons geheugen zitten als horend bij "oude mensen"... En warempel, in onze kindertijd waren mensen van 65 of 70 stokoude wezens... Als kind lijken dat jaartallen die universa ver liggen... Bovendien waren er toen niet zo veel van die mensen met die enorme leeftijd, en bovendien waren de meesten toen ook ECHT oud, kromgebogen en versleten. Doof en halfblind. Pee van naast ons was geopereerd van staar. Dat was toen een enorme operatie, en nadien zag hij alleen maar dank zij een bril met van die jampotjes-glazen... en Remi was steenstokkedoof, en hoorapparaten had ik toen wellicht nog nooit gezien... Nee, nu ben je aan 65 of 70 nog bij de jonge senioren... Een hemelsbreed verschil bij toen.

En wellicht speelt ook het element mee, dat ook toen al meespeelde... Je gaat steeds uit van een vergelijking met jezelf... En tante Clemence was aan haar negentig en... nog flink te been en zei dat zo'n oude doze van 80 die niet meer weg kon, beter in har huis zou blijven... Zij overschreed daar mee de eigen datagrens in negatieve zin...

In de bijbel staat ergens dat 70 jaren ons gegeven zijn... Maat Methusalem kreeg er enkele honderden meer, en ik ken heel wat lui die hun 70 niet kregen... In de tijd van Kristus was de gemiddelde leeftijd zo'n 27 jaar... Dus Ons Heer was al bij de ouderlingen toen hij gekruisigd werd... Gek allemaal... Want die 27 jaar was er vooral door de enorme kindersterfte van toen, en wie volwassen werd was toen ook aan 33 helemaal niet oud...net zo min als nu. Gemiddelden en alle statistieken zijn er alleen om een bepaald standpunt te verdedigen en voor de rest helemaal nietszeggend...
Net zo min als die 65 of 70 iets zeggen...

We weten niet (gelukkig maar !) hoe oud we worden... Ik denk er ook niet echt op, waar ik wel eens aan denk bij die begrafenissen en zo, dat is, als we moeten gaan, dan liefst zonder lijden... maar ook dat kunnen we niet echt kiezen...

De beste formule om te leven ? Van dag tot dag... Denk niet aan morgen, morgen brengt zijn eigen zorgen.
Wijze spreuk van ik weet niet wie, maar ik leerde hem van mijn moeder.
En dat is juist... Het helpt je toch niet te piekeren over dingen die je nog niet kunt regelen, dus waarom dan piekeren. In tegendeel, doe eerder het omgekeerde, geniet van al de kleine dagdagelijkse dingen. Ik  ben zelfs al gelukkig met een horizontale bliksem, dat kende ik nog niet...
Dat is ook de enige formule tot geluk... Content zijn met wat je hebt, wat je kunt en wat je moogt... en al de rest aanvaarden, je geen zorgen maken over dingen die je toch niet kunt veranderen. Leef je leven. En probeer het zo goed mogelijk te doen voor jezelf, de jouen en alle anderen...
Dan heb je geluk
dan heb je vrede in je eigen hart


tot de volgende ?

alzheimer

Image via WikipediaHé, het regent niet !
dat is lang geleden...
Maar ze beloven ons voor morgen het slechtste weer van de maand... Dat belooft ! In de plaats van 4 onweersbuien op een etmaal nu naar  5 ? 6 ? of nog meer ?
Het weer doet gek.

Vandaag wordt vriend Etienne begraven... Na een lange aftakeling door Alzheimer. De mens wist niet meer dat hij nog leefde. De laatste keer dat we nog wat contact hadden met hem, hoorden we ettelijke keren hetzelfde, en zag je zo dat hij het gesprek aan tafel niet meer kon volgen. Dan zag je hem als het ware wegduiken in zijn eigen wereldje, wereldje dat steeds kleiner en enger werd. De laatste jaren was hij opgenomen in een home, Elza kon hem niet meer verzorgen. Hij had onder meer alle controle verloren over zijn lichamelijke functies. En aan zij is een frêle dametje, en Etienne was een serieuze blok. Bovendien speelt daar ook nog eens de leeftijd mee. Etienne is net 80 jaren en enkele dagen oud mogen worden, maar de laatste jaren was hij er als het ware zelf niet meer bij...

Alzheimer is nog een stuk erger dan gewone ouderdomsdementie... De aftakeling lijkt me veel dieper. Bij tanteke zagen we dat ze de trappers kwijt was, maar ze was er nog, ze was nog levend... Bij Alzheimer lijkt mij dat de aftakeling veel verder zit, veel dieper, en dat die mensen geen houvast meer hebben aan het leven. Alleen eten en drinken ze nog, maar je moet het hen op geijkte tijdstippen geven, anders zouden ze het wellicht heel de dag en nacht doen, of helemaal niet meer... Het lijkt wel of de elementairste dingen ook wegvallen. Het is niet alleen een geheugenstoornis, een niet meer bij zijn, het is een veel ingrijpender iets.

Ik ben geen deskundige, en kan maar over enkele gevallen iet of wat meepraten... maar is het voor hen nog wel een leven?
Laat mij de vraag anders stellen. Zou een mens met Alzheimer 100 jaar geleden lang hebben kunnen overleven, in de maatschappij van toen. Met andere woorden houden wij die mensen niet nodeloos in leven. Nodeloos, want vanaf een bepaald moment heb je echt niet meer het gevoel dat ze nog echt "leven"... Ze zijn er nog wel, maar eigenlijk ook weer niet. Ik denk dat ze zonder de speciale zorgen geen kans zouden hebben op overleven.
Zonder over euthanasie te spreken, heb ik het hier eigenlijk wel over een vorm van palliatieve sedatie... Moet men deze mensen echt het leven (?) verlengen?
Of om de vraag correcter te stellen, doen we hen daar zelf plezier mee?
Tanteke was dement, maar wist op een gegeven moment heel duidelijk dat ze zo niet meer verder wou, en stopte gewoon met eten en drinken, en trok de toegediende baxters telkens en telkens weer uit. Ze wou niet meer. Ze paste de sedatie op zichzelf toe. Ik heb nog oude mensen gezien en meegemaakt die op een gegeven moment zelf vonden dat het genoeg was geweest.
Ik heb ergens het idee dat het lichaam de geest gaat commanderen, en niet meer verder wil.
Maar bij Alzheimer heb ik ergens het gevoel dat zelfs de kans op die beslissing er niet meer is.
Ze leven meer vegetatief dan wat anders.

Ik weet niet of dat nog een leven is...
En ik weet niet of wij het recht hebben dat "leven" in stand te houden, ten alle prijze...

Het probleem is dat de ziekte niet echt lichamelijk lijkt, maar eerder geestelijk, dat het ook niet in een klap daar is, maar geleidelijk aan begint, stap voor stap, en dat je niet echt weet wanneer nu de grens is of wordt overschreden.
Je groeit ook als medemens mee in de ziekte, je ziet de evolutie niet echt meer omdat het stap per stap gaat. Dat is te vergelijken met het terugzien van een vriend na enkele jaren. Je schrikt dat hij zo verouderd is, en 's avonds terug thuis ga je even zoeken in de doos met oude fotootjes van toen, en stelt plots vast je zelf ook zo verouderd bent. Maar dat heb je niet gemerkt, je ziet dat verglijden niet.

We hebben uiteindelijk ook geen idee wat er nog in die mensen huist... Zijn ze gelukkig of niet ? Of zijn ze ongelukkig ? We hebben geen contact meer en weten het dus niet echt.

Kortom, het is een verschrikkelijke ziekte... Is het niet voor de betrokkene zelf, dan toch zeker voor de mensen die hem nabij staan...

Vandaag staan we weer op een begrafenis...
Hoe ouder we zelf worden, hoe vaker we daar naar toe moeten...
voortdurend de alarmbel die rinkelt voor je zelf...

tot de volgende ?

De laatste travailliste ?

Image via WikipediaInge Vervotte verlaat de politiek...
Voor mij is dat meteen de laatste ACW-er die de CD&V verlaat. Misschien loopt er her en der nog wel eentje, maar die ken ik dan niet.
Och ik weet het wel, het begrip ACW is tegenwoordig heel wat breder uitgesmeerd dan over de echte travaillisten, maar voor mij zijn dat dan net geen ACW-ers.
Net zoals ik bij de SPa (en wellicht ook bij de PS) ook geen echte socialisten meer zie zitten. Misschien lopen er daar ook nog wel enkele exemplaren rond, maar ik ken ze dan ook niet.
En daar gaat het net over...
Wie tegenwoordig echt durft uit te komen voor een duidelijk en klaar standpunt, met een even duidelijk daar aan gebonden visie en houding, die wordt monddood gemaakt. In alle partijen. Inge Vervotte was er in geslaagd dit veto, die barrière te doorbreken.
Maar al die kleintjes die het nog goed menen, die worden gewoon monddood gehouden. Ze zijn er hooguit om de lijst te vullen.

Dat is één van de ziekten van de huidige politiek: je kan en mag geen duidelijke mening meer hebben. Partijen zijn geen Partij meer, maar een verzameling van ja-knikkers. Vroeger stonden er op de toonbanken van de winkels zo'n beeldjes van een negertje... Als je een centje (of iets meer) in het gleufje stopte, dan ging het negertje knikken. Op het beeldje stond dan "Voor de missies" en "Dank u"... Ik heb er zo nog eentje staan, maar dan een Franstalig exemplaar... Misschien kan ik die ook eens op de lijst plaatsen, bij om het even welke partij... Want overal heerst het zelfde stramien...Jaknikkers gewenst.

In iedere partij heb je een paar mensen in de partijtop, die het voor zeggen hebben. Die daarom nog niet eens de partijlijn volgen of verdedigen, maar die de macht binnen de partij in handen hebben. Wat opvalt is dat veelal de partijvoorzitter daar niet bij hoort, dat is een nog bravere pion (of moet ik zeggen piot ?).

Slechts nu en dan krijg je iemand als een Vervotte, die door een of ander toeval meteen door een niet te miskennen aantal kiezers naar voren wordt gedrukt... En soms blijven die dan hun houding en standpunten verdedigen, of ... ze leren knikken... of ze gaan vervroegd weg.

Mocht een CD&V echt zijn wat ze zegt te zijn, dan zou dat voor mij de ideale partij zijn, waar je alle vleugels  (alle standen) van de maatschappij in terug vindt. Andere partijen hebben dat veel minder duidelijk of helemaal niet in hun devies. Maar ach, tussen woord en daad ligt een hele wereld.

Meteen leggen we daar mee de hand op de grootste kwaal van de huidige politieke partijen. Ze hebben geen duidelijk imago meer. Of ze gebruiken één bijna toevallige kapstok om een heel ander programma aan op te hangen. Dan gaan ze door het leven als ultieme taalpartij, maar zijn in feite een heel rechtse en heel kapitalistische bende. Die onder het mom van de verdedigers van de (taal)-eigenheid van een deel van de bevolking in feite de werkende mens willen verkopen aan het zuiver kapitalisme.

Dus ook die hebben geen duidelijk imago, ze tonen in dat geval wel een imago, maar dat is eerder een camouflagepak.

Geen wonder dus dat de mens de politiek beu is.
En toch, zolang het land geregeerd wordt, zolang het systeem als dusdanig blijft bestaan, hebben we geen andere kans dan werken via deze partijen. We hebben dan ook in alle partijen dringend nood aan Inge Vervottes. Maar het probleem is dat er niet zo heel veel "echte", ook nog eens echte stemmenkanonnen zijn, die de partij door het stemmenaantal dwingen hen op te nemen in de regering, in het parlement. Meestal worden ze op onverkiesbare plaatsen weggerangeerd.
Ik kan dan ook maar herhalen: bij de volgende verkiezing (wellicht korter bij dan we denken?), stem dan voor de onverkiesbaren. Laat kop en staart staan waar ze staan en kies voor de onverkiesbaren. Zijn het ook geen wereldwonderen, het zullen in elk geval nieuwen zijn, en verandering is onze enige optie !

Dan rest ons nog maar één ding te doen: de partijdictators aan de kant zwieren. Misschien kan dat ook wel met een massa totaal nieuwe verkozenen ? Hoop doet leven...

Van mij hoeven er helemaal geen landen te zijn, geen grenzen, geen politici... Maar dat kan maar als er ook geen mensen zijn die de macht willen... en een wereld zonder dergelijke bietekwieten, dat is naar het schijnt alleen mogelijk geweest vóór de zondeval....
Een dergelijke maatschappij zou het ultieme communisme zijn, een ideale wereld... een utopia...

Maar ik blijf dromen...
Een fietser die van fietsen zijn beroep maakt kan per definitie niet voor de sport fietsen, maar beroepshalve. Een tuinder die van tuinieren zijn beroep maakt is geen liefhebber meer, Een politieker die van politiek zijn beroep maakt kan geen politiek meer bedrijven, maar alleen een bizar soort beroep uitoefenen...

Ik droom van een wereld met mensen... voor mensen...

tot de volgende ?

Geen weer, rotweer ? ONweer...

Image by wytze via FlickrVannacht zijn drie (3) onweersvlagen over ons heen gekomen, en vanuit het zuidoosten zien we al weer nummer vier opduiken... Veel is niet genoeg. Tot op heden zijn we de dans iedere keer min of meer ontdoken, we hoorden het rommelen aan alle kanten, maar echt boven ons hoofd? Noppes... Gelukkig maar, want je weet nooit wat onweer voor schade aanricht ! Het hoeft niet zo erg te zijn als Pukkelpop, het kan al dik genoeg zijn als je enkele of een heleboel van je toestellen kapot vindt...
Toen ik vanmorgen opstand was het nog quasi donker, door de dreigende lucht, nu en dan hel verlicht door hevige bliksems.
Hagelstenen heb ik niet gezien of gehoord, maar regenen !!! Je hebt er geen gedacht van ! Je hoorde het water zo van het dak over de goot heen stromen en neerplenzen.
Ik hoor al weer de donder in de verte...
Gek weer.
Hopelijk is er niet te veel schade. Ik vrees echter dat er weer hier en daar wateroverlast zal zijn. De regen was zo erg, dat geen goot dat kan slikken. De nieuwe rioleringen à la Aquafin zijn zo goed dat het drainage-systeem van de oude rioleringen nu volkomen ontbreekt, en de waterafvoer is beperkt tot wat in de rioolputjes kan verdwijnen en wat de buizen kunnen slikken...
Bij de oude rioleringen waren de buizen niet echt waterdicht aan en in elkaar gezet, en kon de bodem een zekere drainage ondergaan langs de reten van de riolering. Nu kan dat niet meer, en verzadigde grond is nu gewoon vol... en loopt dus over.

Veerle en Bart zijn allebei door dat helse weer naar hun werk. Je denkt er toch eens op. Duizenden mensen die wanhopig turend door een regengordijn zich naar hun werk spoeden. Water op de baan, soms in grote en bijna onzichtbare plassen, die plots aan één kant je wagen bruusk afremmen. Als je zelf rijdt, dan weet je wat dat is, en dan denk je nog meer aan al die anderen... en zeker aan de uwen.
Als het zo heel fel regent, dan zijn onze mooie wegen door onze heerlijke Vlaamse Ardennen soms heel erg moeilijk te berijden ! Door het heuvelende landschap werken de wegen als alternatieve beken, en rijd je soms door "rivieren" waar het stromende water centimeters hoog staat. Op heel wat plaatsen hebben we ook met erosie van de landbouwgronden te maken ! Dat betekent dat niet alleen water op de straat staat, maar dat op veel plaatsen zich een centimeters dikke modderlaag op de weg vastzet, en dan rij je precies door bruine zeep, qua kleur maar ook qua gladheid. Na een dergelijke stortbui komen dan de stadsdiensten met bulldozers het meeste slib weg scheppen.
Het is hier verschrikkelijk mooi... maar dat heeft dus ook een kostenplaatje...
Het kan nog erger... Vooral bij betonnen banen, zie je dat de weg netjes "vierkant" is gemaakt, de weg is  gegoten in een soort blok-vorm. Als zo'n weg door een heuvelend gebied loopt, en je hebt geen rioleringen, dan zie je dat het water naast de weg een diepe geul uitslijpt. Als je daar met je wiel van sukkelt, dan heb je meteen grote kosten ! Daar de wegen hier eerder smal zijn, en de goten niet steeds echt zichtbaar zijn, of door het water, of door de begroeiing, dan zit je er zo naast... en de geulen zijn soms diep, dieper dan tot je wielas.

Ach, dit is geen jeremiade, het is gewoon een vaststelling, een van de dingen waar mee we hier moeten leven. We krijgen al dat heerlijks, maar ook die ambetante dingen. Zo is het leven nu eenmaal... Niets is volmaakt op deze wereld.  Toch zou ik voor geen geld weg willen uit deze prachtige streek !

Heb je het ook gelezen ? In Libië is het blijkbaar toch nog niet opgelost, de zoon van Kaddafi heeft doodleuk in de "bevrijde" stad een persconferentie gehouden... Hopelijk komt het niet tot echte straatgevechten zoals ooit in Stalingrad... Ik las ooit dat boek, en van iedere bladzij stroomde het bloed tot in mijn schoenen...
Het wordt hier weer pikdonker en de donder is weer niet meer uit de lucht...

ik ga stoppen

tot de volgende ?

de strijd voor democratie...

Image by angel_kulikov via FlickrVanmorgen speciaal nieuwsbericht: Tripoli in handen van de rebellen. Nog niet helemaal, maar allee, zo nauw steekt het nu ook weer niet.
Het volk loopt juichend en dansend de straat op: het einde van een dictatuur.
Klinkt goed hé?
Een pluim op de hoed van USA en NAVO... die zich inzetten om overal de democratie in te stellen als de beste regeringsvorm.
Overal ?

Ik herinner me voorbeelden waar dictaturen door USA werden gesteund, zolang ze maar economisch in het Amerikaanse gareel liepen, en wellicht zijn er nog steeds zulke voorbeelden te vinden, maar gewoonlijk horen we dat pas achteraf, als de houding om een of andere reden veranderd is... Denk maar aan Saddam Houssein, die jarenlang alle steun kreeg, tot er plots iets haperde in de relatie en Amerikaanse mochten gaan sneuvelen onder de kogels van de wapens die ze eertijds zelf leverden. Dat is maar een voorbeeldje, maar er zijn er pakken !

Het is niet mijn taak om hier lijstjes op te maken met voorbeelden, en ik heb er ook helemaal geen lust in... Ik wil het alleen hebben over het feit dat we ons niet moeten blindstaren op houding van Amerika (en andere grootmachten).

Als je goed kijkt, dan gaat het helemaal niet over democratie, noch over steun aan de bevolking, maar over economie. Geld en macht... De huidige steun aan het Midden Oosten, en het feit dat Israël nu minder steun krijgt, heeft niets te maken met begrip voor de een of de nader, maar met business... Meer is er niet. Vredesonderhandelingen dienen niet voor de Vrede, maar voor de vrijwaring van de economische belangen. Het kan dus best dat een vredesmissie mislukt, maar dat het economische doel behaald wordt. Dat is dus ook de reden van de verschuiving van de pionnen in het Midden Oosten.

Ik geloof trouwens niet in het veroveren met geweld van de democratie. Het is op zich al contradictorisch !  En de geschiedenis leert ons dat het bekomen van democratie van uit een situatie van dictatuur, een lange tijd vergt. ook al begint men er gewoonlijk aan vol goede bedoelingen, het schijnt nooit echt meteen te lukken. Het lijkt wel of democratie iets is wat moet groeien, en dat lijkt me ook logisch.
Je moet immers een ganse bevolking leren om een samenleving op te bouwen, zonder dat daar draconische straffen moeten tegenover staan. Je moet dus een heel volk leren met democratie om te gaan. En als je het hebt, dan is het niet zo eenvoudig om het te houden !

Neem nu ons eigen landje, heb jij nu nog het gevoel dat je in een democratie leeft ?
Ik niet.
In een democratie is de regering in handen van het volk, via een systeem van vertegenwoordiging. De regering is dus uiteindelijk een afvaardiging van het volk.
Heb jij in ons apenlandje nu nog het idee dat de politici Uw belangen behartigen, Uw ideeën verdedigen ?
Ik al lang niet meer.
Politici bestaan tegenwoordig in functie van zichzelf en van de partij.
Niets meer.

En steeds meer en meer krijg ik de indruk dat zelfs de partij ondergeschikt wordt aan de belangen van de politicus voor de politicus zelf... Vandaar dat je steeds meer en meer overlopers kent (men noemt dat niet eens meer overlopen !), en steeds meer scheurpartijen en partijtjes. Wat op zichzelf geen waarborg is voor democratie, maar een duidelijke blijk van het feit dat deze vorm van democratie niet meer werkt.

Bovendien komt daar nog bij dat ons land eigenlijk niet meer echt bestaat. Heel wat wetten worden ons opgelegd door het overkoepelende Europa, maar ook dat is eigenlijk niet nieuw.
We kennen dit systeem al lang voor de oprichting van Europa, ja zelfs van voor de Benelux... We werden immers gedwongen ons aan te sluiten bij allerlei organisaties die ons moeten bijstaan in geval van nood (?), zoals NAVO en dergelijke. Dat je daarbij een keuze maakt voor een bepaalde politiek is duidelijk. Niet alleen in de tijd van de koude oorlog, maar ook nu nog trek je met je lidmaatschap niet alleen de kaart van veiligheid, maar meteen ook de kaart van een economische politiek, zoals je nu weer kunt en moet zien in het Midden Oosten. Mocht de aardolie werkelijk op zijn, dan zullen we wel plots andere kaarten op tafel zien liggen !

Ik geloof in de democratie, maar het is een heel teer plantje, en je moet het heel zorgvuldig koesteren, want het gaat zo vlug kapot... Eigenlijk is het zo dat in democratie de wil van het volk moet tot uiting komen. Maar dat is bij ons allang niet meer het geval... Neem nu de regeringscrisis... De democratische logica zou zijn dat je bij een dergelijke impasse over gaat tot een volksraadpleging... Maar dat durft men na de koningskwestie niet meer aan, want ook toen al bleek dat Vlaanderen en Wallonië duidelijk verschilden van mening, en dat de uitslag alleen werd bepaald door een groter aantal Vlamingen in het land. Ik stel het wat zwart/wit, maar daar kwam het eigenlijk op neer. Met andere woorden, een volksraadpleging zou wellicht de dictatuur van de Vlaamse meerderheid betekenen over de Waalse minderheid. Nu kun je dat democratisch noemen, maar helemaal eerlijk is dat ook niet. Tenzij je daar uit zou besluiten dat er dan maar een splitsing moet van komen... Maar dat is een utopie. Wat doe je dan met Brussel ? Een Franstalige enclave in Vlaanderen? Een totaal aparte Europese Hoofdstad van maken ? Allemaal niet zo simpel, en bovendien zitten we met een steeds groeiend aandeel mensen van allochtone origine, die Belg zijn (of twee nationaliteiten hebben)...
Bovendien lijkt het spreken van Europa en tezelfdertijd van het splitsen van België ook al wat gek.

Kortom democratie zou, zelfs zonder de ondemocratische politici waar we mee opgezadeld zitten ook al niet zo makkelijk meer...
Ik zei het al, democratie is een teer plantje...

Eén van de oorzaken van het mislukken van het systeem lijkt me de grootschaligheid. Democratie was wellicht mogelijk in  Athene, één stad, en dan nog... Het waren alleen de vrije burgers die stemrecht hadden, de grote massa waren niet vrijen, en die hadden niets in te brengen.

Kortom... Is democratie een utopie ???

tot de volgende ?

Niet warm, maar heet !

Image by kebeart via FlickrToen ik vanmorgen door het raam keek, zag ik de straat nat liggen. Djudedju, geen rommelmarkt, dacht ik. Maar bij nader toezien regende het niet meer, en de hemel zag steeds blauwer en blauwer hoe meer ik in de richting van Zingem keek... "Gaan we het riskeren?" "Bah ja, zeker, het is niet ver..."

Dus wij, na het ontbijt naar Zingem... Het was in de auto al warm, maar toen we uitstapten was het nog veel warmer. Vlug onze jassen uitgedaan en in de boodschappentas gestopt. Toch maar bijhouden, want met dat rare weer... Het heeft niet geregend. Wel zagen we wat druppels vallen toen we terugreden naar Mater. De naam Mater trekt water ... ?

In Zingem is het een behoorlijk grote rommelmarkt... En met die drukkende hitte (nu al 25 °) was het nog lastiger dan anders. Nu en dan kwam er een korte hevige wind opzetten, die na enkele seconden weer spoorloos verdween. Raar weer.

Gisteren kocht in Soignies kadertjes om in de hobby op het glas te graveren, en vandaag vond ik zwart papier om als achtergrond te dienen... We zijn klaar voor volgende sessie.
Vandaag ook nog een mooi Afrikaans beeld (Baoule) gekocht voor een appel (zelfs geen ei)...

Vrijdagavond is Bart langs geweest... "Zeg pa, zou jij je wandelstokken niet eens willen exposeren ? In Brugge... " "In Brugge ?" "Ja, ik ken iemand die een expositie wil houden gedurende een langere tijd, met steeds als onderwerp een gekke verzameling..." Moet ik dat nu als een compliment of als een belediging beschouwen? Gekke verzameling  !
Maar eigenlijk is iedere verzameling een beetje gek. Wie zich er niet aan interesseert, bekijkt het met een blik van "Wat is me dat daar"... en ik moet eerlijk zijn, als ik mensen zie die de capsules van de champagnekurken sparen, dan denk ik daar ook het mijne van... Oh ja, in Soignies vond ik ook nog een hele oude wandelstok, waarvan Anny dacht dat ik er al zo ene had. Ik beweerde van niet, en ik had gelijk, het is een ander model, en veel ouder. Dus nog maar een gek stuk aan die gekke verzameling van die gekke verzamelaar toegevoegd.

Ach, als we maar gek zijn op zo'n manier, dan is dat niet erg, en we doen er geen mens kwaad mee. En gek of niet, veel mensen staan te kijken naar gans die collectie... En het moet gezegd, er zijn heel wat mooie stokken bij, en sommige heel bizar.

Ik zit hier te zweten achter mijn klavier... De lucht belooft niet veel goeds, soms krijg je een flard zon, maar rondom zie je de wolken dreigend komen opzetten. Dan zit plots weer de hemel vol schapenwolkjes en schijnt weer de zon. En drukkend heet. Er komt weer onweer van. Hopelijk niet weer met slachtoffers zoals in Pukkelpop.  Nu en dan worden we er aan herinnerd dat we maar hele kleine mensjes zijn en al helemaal niks tegenover dat natuurgeweld...

Ik ga stoppen, het is voor mij ook zondag, rustdag... Precies of een gepensioneerde werkt zich dood de rest van de week...

tot de volgende ? (op de foto voorbeelden van baoule-beelden)