Image via WikipediaIn ons schizofreen landje (gespleten persoonlijkheid) is er meer dan een splitsing. Eén daarvan is de toelage van de staat aan de erkende godsdiensten.Sinds enige tijd gaat het geloof achteruit, en wordt de toelage in vraag gesteld. Na het debacle van bisschop Van Gheluwe is de ontkerkelijking in een stroomversnelling geraakt, en is de toelage aan de katholieke kerk heel erg in vraag gesteld.
Door sommigen wordt de vraag gesteld of de kerken (of het geloof in diverse soorten) überhaupt een toelage moet krijgen.
Anderen stellen dat er een band moet bestaan met het aantal gelovigen, en dat er dus een toelage moet betaald worden door diegenen die gelovig zijn, en niet door anderen.
Het is allemaal niet zo simpel...
Ten eerste dient de toelage niet alleen voor de bedienaars (priesterambt in geval van het katholieke geloof), maar er gaat ook een deel naar de infrastructuur en dergelijke. Het is een feit dat er een steeds groter verschil komt tussen het reële aantal gelovigen en de mensen die lid zijn van aan dat geloof gebonden organisaties. Met andere woorden daar worden dus niet-gelovigen ook mee genomen. Bovendien is het zeer moeilijk om te stellen wanneer iemand gelovig is. Het kerks zijn is in ieder geval niet de enige norm ! We zien hier heel vaak dat de plechtige zaken binnen de kerk gebeuren, een kerk waar ze de rest van hun leven buiten blijven. Denk aan huwelijk, begrafenis en dergelijke.
De vraag is, zal iemand die alleen nog wenst kerkelijk begraven te worden, ook bereid zijn zich gelovig te verklaren, en daar een aparte belasting voor te betalen? Of omgekeerd, zal een niet-belastingbetaler uitgesloten zijn van een kerkelijke begrafenis ?
Nochtans bestaan er landen met een dergelijke regeling, en waar het systeem werkt. Maar daar zit je dan ook met een gewoontevorming, die hier niet het geval is. Bovendien zie ik niet veel Belgen (Noch Walen , noch Vlamingen) die zo maar zelf een stap zullen zetten om nog wat meer lasten te dragen, we zijn nu al het hoogst belast van heel de wereld ....
Ik zou veeleer de vraag stellen of een geloof wel een functie heeft, en zo ja, of die nuttig is voor de maatschappij.
En ook dat is geen makkelijke vraag. Ik meen dat een geloof een sterk argument biedt om beter te leven met en in een maatschappij, en dat dus het geloof een goede zaak is, maar ik weet dat er velen zullen zijn die dit bestrijden, en die de remmende invloed van de kerken op de wetenschap weer eens zullen bovenhalen om te bewijzen dat zij gelijk hebben. Het is dus ook hier een wikken en wegen en kiezen voor wat jij belangrijk vindt...
Dus ook daar is geen eensluidend antwoord te vinden...
En dat is logisch...
Het gaat hem immers over Geloof...
Het woord houdt in dat het geen wetenschap, geen kennis, geen zekerheid is, anders moet je niet geloven, niet voor waar aan nemen.
En hoe ver wij ook geëvolueerd zijn in kennis en wetenschap, er is nog steeds geen enkel bewijs gevonden voor het bestaan of het niet-bestaan van een God of Goden. Voor ieder voor zijn er tegens en voor ieder tegen zijn er voors... Het is kortom een kwestie van Geloven of Niet-Geloven.
Ik denk, zolang we niet alles weten en alles kunnen aantonen, bewijzen, volgen, er vragen zullen blijven, en die vragen kunnen ingevuld worden door "God", een antwoord, een vlag die alle vragen dekt. Dus zal er wel steeds een plaats blijven voor het idee God, en zal geloof wel steeds een bijkomende stimulans zijn om goed te leven en zo te evolueren naar de volgende stap binnen het Geloof.
Ik ben een gelovig mens, omdat ik niet alle antwoorden heb. Dus vul ik die antwoorden in met: "God". Dat biedt mij de zekerheid om gelukkig te zijn, gelukkig te leven.
Misschien is dat een strikt individuele invulling van het begrip, maar voor mij is dat voldoende "bewijs", er is anders immers geen antwoord. Misschien voorlopig, maar daar is ook al geen zekerheid over.
En voor mij geeft dit de ruimte om gelukkig te zijn... ?
Ja, want onzekerheid is twijfel, en twijfel is onrust.
Geluk is heel simpel: het is gewoon de dingen als "goed", als "zoals het hoort", als "het is nu eenmaal zo" te aanvaarden. Niet gelukkig zijn is het leven niet aanvaarden zoals je het ervaart.
Ik ben een pijnpatiënt, verloor reeds een zoon, heb nu weer enorme moeilijkheden op een heel ander vlak, en toch ben ik gelukkig... Niet dat ik het niet anders wou, beter, zonder pijn of verdriet, maar het is er nu eenmaal, en ik ben niet van plan om in dat verdriet, die pijn te gaan pootjebaden.... Nee, ik dring dat naar de hoek onvermijdelijke aanwezigheden, en geniet met volle teugen van de rest.
Zo kun je ook mét, of net zonder geloof leven, je dringt het al dan niet in de hoek "onvermijdelijk" of in de hoek "aanvaardbaar en mee te nemen".
Mij lijkt dan ook, dat "kerk" (lees geloof) een quasi vast gegeven is in een maatschappij, en dat de bedienaars van geloof net zo goed als de bedienaars van atheïsme recht hebben op mensen die hun leiden, bij staan, helpen. Dat lijkt mij een onderdeel van een vlot werkende maatschappij. En hoe je daar dan een verdeelsleutel moet op maken, dat blijft een open vraag... Je kunt nu eenmaal niet IN de mens zijn geest kijken, je kunt nu eenmaal niet weten of hij/zij al dan niet gelovig is. Zijn woorden hoeven echt niet identiek te zijn aan zijn daden, je kunt best ongelovig roepen, en toch opteren voor een kerkelijk huwelijk, omwille van de meerwaarden meerwaarde waarvan je luidkeels schreeuwt dat je er niet in gelooft....
Ik denk dan ook dat dit een politiek onderwerp is, waar Belgische politici natte dromen van hebben: het is al even onoplosbaar als de staatsinrichting...
tot de volgende ?
