De vorst...

Image by Bailey & Muppet via FlickrOfte: Het vriest ! De lucht is helder, en wat er nog ligt van sneeuw is hard bevroren. De thermometer op mijn koertje wijst -6° C. aan...
Mooi weer, wellicht ook gezond weer, maar duur weer, want de verwarming doet overuren...en de mazout staat weer eens duur (wij moeten de milieuramp betalen, denk ik).

In Brussel kan de vorst rondlopen in de vorst. Gek dat de vorst en de vorst twee volkomen andere begrippen zijn. Bovendien kan de vorst ook nog eens aan de vorst hangen, in de vorst...Ik heb het eventjes voor u opgezocht...
Vorst: heerser, komt van het Middelnederlands Vorste, Oud Hoog Duits Furisto, bij de Westgermanen als vertaling van het Latijnse princeps
Vorst: dakvorst naast het Middelnederlandse verste.Oud Hoogduits first, fyrst, hangt verder samen met het latijn postis (porstis) voor paal, deurpost. Verwant met het voorzetsel voor en den voor de wortel van het werkwoord staan.
Vorst: koude Middelnederlands vorst. Frusta is Germaans bij -vriezen.
Vorst: Banwoud, domeinbos Middelnederlands vorst als naam. vgl met oud Hoogduits forst en mlatijn forestis (648)...
Zeg nog dat mijn blog niet leerrijk is. Ik moet bekennen dat die vierde betekenis van vorst mij ook onbekend was, maar ja, ik heb dan ook geen domeinbossen... Alhoewel ik het gevoel heb dat we met zijn allen tegenwoordig uit het woud gebannen zijn...
Vroeger, als kind, konden en mochten wij ravotten in de bossen, in bomen klimmen een mooie tak afsnijden voor een zwaard of voor een katapult, en wisten we honderden nesten zitten... Nu moeten de kinderen netjes op het pad blijven en mogen hoogstens nog eens diep inademen...

We hebben enkele dagen geleden wat vetbollen en een pot zaad buiten gezet, en nu zit de tuin weer vol met vogels van alle slag. De pot is nieuw, dat is zo'n soortement buis, waar op een vernuftige manier gaatjes in zijn, met stokjes waar de vogels kunnen op zitten (het is wat krap voor de mussen!) en zaadjes pikken uit de immense voorraad. Ze zijn dan verkwistend, maar dat is niet erg, want op de grond zitten de minder handigen (potigen?) dan de gevallen zaadjes op te pikken.

Ook vooraan hangen er een paar van die vetbollen, en de stoutsten wagen het om te komen pikken terwijl ik op drie meter van hen zit. Dit zijn vooral koolmezen en pimpelmeesjes.
Merels en lijsters zijn eigenlijk wat de dutsen van die bevoorrading. Zij kunnen niet zo goed aan die bollen gaan hangen. Maar wees niet bang, allemaal, ook merels en lijsters en co, duiken regelmatig het kippenhok in, om het kippenvoer te pikken. En iedere nacht zit het kippenhok vol vogels, die schuilen voor de kou. Als je plots het kippenhok binnengaat, dan is het een gefladder van je welste!

Buiten zitten de beestjes dan als dikke pluizige beestjes, diep neergehurkt, zodat de pootjes ook in het verenpak zitten. Geen wonder dat mijn kippenhok op een vogelasiel lijkt... De beestjes hebben het koud.

Denk jij dan ook wel eens, "hoe is de mens er ooit toe gekomen, hier in deze streek te komen???" Want dat is niet zo evident! De winter was niet alleen koud, het was ook hongeren, want eten was er niet, tenzij wat schamele voorraad, restjes van de voorbije oogst aan noten en zo... En wellicht was er de eerste keer niet echt een voorraad aangelegd, want ze wisten niet eens wat winter hier was... Nee, het is echt een wonder dat ze hier kwamen, en hier wisten te overleven, ja, zelfs zich wisten te installeren. Dat was echt een overwinning op de natuur... of het begin van de verwoesting van de natuur... want de landbouw was een van de oplossingen, en landbouw was in die tijd echte roofbouw.

Maar daar heb ik al zo dikwijls zitten over praten... Wellicht iedere keer als de natuur weer een greep doet naar de macht, met overvloedige regen, of extreme hitte, of zoals nu, met bittere kou... Wij kunnen het ons niet meer inbeelden, maar het is echt niet zo lang geleden, dat hier, ook hier! hele benden uitgehongerde mensen rondzwerfden en boerderijen plunderden in wanhoop van de kou en de honger (de grote aardappelplaag was toen de oorzaak).

Maar er is duidelijk een samenhang tussen de heerschappij van de mens over de natuur en de teloorgang van die natuur... We beheren niet, we veroveren en buiten uit.
Maar wellicht ook nu komt de dag dat de natuur blokkeert en dat het systeem kraakt in al zijn voegen.

toch maar eens over na denken, voor het te laat is

tot de volgende ?

De grond onder je voeten...vandaan...?

Image via WikipediaOoit was een dorp een leefgemeenschap. Waar iedereen zijn plaats had en zijn plaats kende. Waar het leven eenvoudig was, door een veelvoud van zekerheden.
En dan kwam de industrialisatie, en de grote oorlogen, de verstedelijking, de pendelarbeid, de migratie in eigen land en buitenland, de afschaffing van de dorpen tot grote steeds gemeenschappen, de verplichte afschaffing van de wijkkermissen (te lastig voor de arbeidsorganisatie) (nu probeert men dat kunstmatig weer een beetje tot leven te wekken), dan kwam ook het concilie, die een actualisering van het geloof wilde zijn, maar met die actualisering ook heel wat van de fundamentele zekerheden van het volk weg nam. Die de plechtige gedragen cantates verving door wat loze teksten op hippe melodieën...
En daar stond de mens, ontheemd in zijn eigen huis.
Zijn functie in de maatschappij was geen zekerheid meer, en de maatschappij was geen geheel meer maar een verzameling die aaneenhing als los zand.
Als je de basis weghaalt, dan heb je geen volume meer !
We zagen jongeren die zochten naar alternatieven, hippie's, provo's en nozems allemaal op zoek naar een basis om mee te kunnen leven.
Maar bouw maar eens op los zand...
Het aantal zelfmoorden steeg en stijgt spectaculair, de biechtvader van toen wordt vervangen door een anonieme stem in de telefoon, in een ijle poging hulp te bieden, hulp te krijgen.
De arbeidsvreugde ebt zienderogen ogen weg, want je werk is geen functie meer in de maatschappij, maar een tijdsspanne waarin je arbeid verricht om geld te verdienen waarmee je dan de tijd, de eindeloze, oeverloze tijd in een lege maatschappij poogt op te vullen met tijdverdrijvende zaken.
De maatschappij van los zand brengt de her en der kleine restantjes ook aan het wankelen, en het huwelijk wordt een tijdelijke verbintenis, veelal vervangen door samenwonen omdat dit handiger is bij het beëindigen...
We leven in een moeilijke wereld, moeilijk omdat heel je bestaan rust op drijfzand.
Want we zijn, hoe dan ook, kuddedieren, we hebben in de wereld kunnen overleven omdat we een overlevingsstructuur hadden opgebouwd.
De mens is kunnen blijven bestaan in een wereld die hem eigenlijk niet paste, door het feit dat hij in familieverband, stamverband leefde, doordat hij van zijn zwakte net zijn sterkte maakte. Door dat hij de onmogelijke taken mogelijk maakte door verdeling in haalbare pakketten, en op die manier aan eenieder een zekerheid, een plaats, een waarde gaf.
Dit alles is in onze huidige maatschappij weg, verdwenen...
En nog is het niet gedaan, nog zien wij dat bedrijven, organisaties, gemeenschappen fusioneren tot grotere entiteiten, waarbij de winsten groter zouden zijn, de uitgaven kleiner, maar waarin de mens al zijn menselijkheid ontnomen wordt.
De schaal overstijgt de mens.

Er is nog een kerk, maar geen kerkgemeenschap meer, er is nog een dorp maar geen dorpsgeest meer... Want in het dorp wonen de mensen niet meer, ze komen er slapen en leven de rest van de tijd op andere plaatsen. Hun werk, hun functie ligt niet meer in de gemeenschap van het dorp, niet meer voor het dorp. Het dorp is alleen de plaats waar toevallig hun huis staat.
Toevallig ?
Veelal niet echt, want de mens weet waaraan hij lijdt!
De mens ontvlucht de stad, niet omwille van de stad, maar omwille van de grootschaligheid die hem overstijgt, die hem ontmenst, die hem onzichtbaar maakt in de massa van andere mensen die even onzichtbaar zijn... Dus zie je de vlucht naar de dorpen, in een poging daar weer de mensenmaat tevinden. Maar hun werk blijft waar het was, en dus leven zij niet in en met dat dorp, en is hun poging loos en ijdel.
Wij rennen rond en rond... en vinden onszelf niet eens, want we weten niet meer waar onze plaats is, wij zijn een korreltje zand in een grote berg stuifzand...

Oh ja, er ligt hier een dikke 7 à 8 cm sneeuw... Mooi, maar koud...

tot de volgende ?

Yana of is het Jana ?

Image via WikipediaYana is de lieve hond van ons Veerle. Het beest komt meerdere keren per dag zijn vriendschap betuigen. Niet aan ons, aan een oud plastic beestje en vooral aan het oud brood. Vroeger werd het oud brood hier zorgvuldig gedroogd voor de geiten van Bart, maar nu raakt het niet meer zo ver... Yana vreet iedere keer een snee kurkdroog brood, bij ieder bezoekje. Ik heb zelfs de indruk dat zij aan Veerle kenbaar maakt dat ze nodig moet, niet omdat ze moet, maar omwille van het brood en het spel met het plasticbeestje.
Het beest moest in de Romeinse tijd leven (brood en spelen voor de trage denkers)

Vanmorgen zag ik dat er ijs ligt op de tafel op het terras. De winter is er dus niet alleen met sneeuw, ook met ijs. En vandaag moet ik dan weer zo nodig naar Lochristi om een van de tweeling af te halen. Sommige mensen rijden graag met hun auto. Ik heb dat nooit gehad, voor mij is een auto een vervoermiddel, meer niet. Ik heb dan ook weinig belangstelling voor kleur en model van dat gebruiksvoorwerp. Ik verlang dat het rijdt en dat ik er droog en als het effen kan ook warm in zit. Meer vraag ik niet van een auto. Buiten, maar dat is een ander verhaal, dat het liefst ook zuinig in gebruik is, en dat het zo minimaal mogelijk vervuilt. En oh ja, ik geloof nog niet in de elektrische auto, want ik las dat het maken van de brandstofcel (batterij) haast vervuilender is dan de vervuiling die een auto veroorzaakt op gans zijn levensduur, en dan hou ik nog geen rekening met de vervuiling die er nodig is om de energie, in dit geval elektriciteit te maken.

Vroeger, in een ver verleden, zou ik nog wel eens een ritje hebben gemaakt, enkel en alleen voor het vermaak van vrouw en kinderen, maar aan onze leeftijd en met mijn rug zit dit soort van vermaak er niet meer in. Niet dat ik dat erg vind... Als ik nu mijn wagen nog gebruik in functie van vermaak, dan gaat het hoogstens over de rommelmarkten bezoeken. Zelfs diegene die dicht liggen, want ik kan me niet verplaatsen te voet, en met de fiets is het in onze mooie Vlaamse Ardennen niet zo evident om fietsend rond te toeren. Bovendien hebben we een dik jaar terug eens een kleine fietstocht gemaakt in het domein Puyenbroeck, ik vond het heerlijk, maar Anny heeft een paar maand (echt waar!) last gehad van haar staartbeentje... 't Meisje wist niet hoe ze moest gaan zitten...
Dus fietsen is ook al geen oplossing.
Openbaar vervoer zou eventueel soms een optie kunnen zijn, maar de haltes liggen niet aan mijn deur, en de belbus nemen wil zeggen dat je stipt op een bepaalde plaats en bepaald uur de bus terug moet nemen. Als je slecht ter been bent, dan is dat niet evident.
Nee, dit is geen klaaglitanie, dat is gewoon een evaluatie. Want ik moet niet klagen, tot op heden kan ik mij, dank zij die vermaledijde auto, nog steeds begeven naar waar we willen zijn. We permitteren ons zelfs nu en dan de luxe om te gaan winkelen in La Douce France, ook al is het dan net over de schreve...

Kijk, dat is meteen zowat mijn filosofie!
Het is idioot je te zitten beklagen over al de dingen die je niet (meer) kunt, die je niet hebt, niet kunt aanschaffen, je moet gewoon je leven inrichten met wat je wel hebt en wel kunt. Wij missen hier dan ook niets, want we hebben die behoeften en/of verlangens gewoon uitgeschakeld.
Dat is dan ook de formule van het Geluk !
Je moet het dus echt niet ver gaan zoeken! Je moet gewoon leven zoals je kunt leven, en niet méér verlangen dan dat.
Wij hebben het jaren zonder TV gedaan, en misten dat ding ten gene dele, we konden het ons toen niet permitteren, dus schakelden wij de behoefte er aan gewoon uit. (En weet je, dank zij het huidige programma aanbod denken we aan die tijd terug als aan de gelukkigste tijd...)

Misschien komt die levenshouding er door het feit dat ik van net na de oorlog ben, dat ik als kind opgevoed ben in een gezin die het niet echt breed had... We hadden niks tekort, want we leerden leven met wat we hadden en met wat kon. Ik doe dat bijna onbewust nog steeds.
Ik denk dat dit ook het geheim is van de lachende gezichten die je steeds ziet in die verre arme landen... Als je op TV een documentaire ziet, dan valt mij dat telkens weer op, het lijkt of die arme mensen veel meer lachen dan de mensen die je ziet in de rijke Westerse landen... Dat is volgens mij geen toeval, die mensen ginder zijn blij dat er eens iets gebeurt, dat die filmploeg er is, dat is een evenement! Hier zie je niks dan sikkeneurige gezichten van mensen die zitten te denken aan de afbetalingen van hun luxeproducten...

Er is geen greintje geluk te vinden in het bezit van... wel in het leven nemen zoals het is.

tot de volgende ?

nrc.nl - Buitenland - Belgisch politiek woordenboek: Wetstratees

Belgisch Politiek Woordenboek

een Nederlandse uitgave...

Wel leuk om te lezen, en zelfs soms heel verhelderend !!!

nrc.nl - Buitenland - Belgisch politiek woordenboek: Wetstratees

Groetjes van een geamuseerde Opa

Tombe la neige x 2...

Image via WikipediaToen ik vanmorgen mijn morgengymnastiek stond te doen,was het aan 't sneeuwen. En geen klein beetje, eerst waren het nog kleine maar talrijke vlokjes, maar alras waren het dikke grote sneeuwvlokken die in een dik gordijn naar beneden dwarrelden (naar boven zie je niet vaak).
25 november pas... maar ja, we hebben het al vroeger weten sneeuwen ook, ik herinner me zelfs een Allerheiligen met sneeuw op de graven.
Maar ik schreef in de titel x2... Dat wil niet zeggen dat we twee buien kregen (nog niet), maar gisteren heeft de boer hier zijn berg bieten zorgvuldig komen afdekken met immense vellen witte plastic... en nu kijk ik uit over de besneeuwde Himalaya-bieten-bergen.
En eigenlijk moest ik x 3 geschreven hebben, want de lucht die nog vol sneeuwbeloften zit, is ook wit (dat zacht vergrijzelt schreef Alice Nahon), zodat achter de witte bietenbergen nu een eindeloze witte hemel prijkt...

Ik zit hier vandaag verschrikkelijk af te zien, maar het is al iets beter dan gisteren... Nee, niet van mijn rug. Van mijn (nieuwe) bril.
Ik draag nu ook een bril met verdiepingen... Je weet wel onderaan een stukje om te lezen, bovenaan het gedeelte om ver te kijken. Het idiote van dit systeem is dat je steeds precies door het centrum moet kijken. Als je schuin kijkt, hzb je niet hetzelfde beeld in beide ogen. Wat nog vervelenderderder is, is dat dit nauw steekt... Als ik een boek lees, mag ik nu niet meer met mijn ogen van links naar rechts de tekst gaan volgen, nee, ik moet moet dat nu doen met heel mijn (zware) kop...
Bovendien lost die bril mijn "spook" niet op, zodat die miserie nu erger lijkt dan vroeger (wellicht een effect van cumul???) Mijn spook, dat is in mijn rechteroog is het netvlies gescheurd, en nu en dan komt dat als een wazige vlek voor mijn oog hangen. Precies of je door een vuilgrijs gordijn heen kijkt. Als je van links naar rechts kijkt, dan zwaait het in een wilde beweging weg, en is de zaak soms voor een hele tijd onzichtbaar. Maar nu mag (kan) ik niet van links naar rechts kijken, zonder tijdelijk heel mijn scherp zien kwijt te spelen. En ik ben dat spel nog niet gewoon, zodat ik soms de scherpte zoek met mijn hoofd wat op te heffen als ik het eigenlijk naar beneden moest doen of omgekeerd. Het automatisme is er nog niet, en de oplossing van mijn spook in de neiuwe situatie nog niet voor handen...
djudedju
Hoor me klagen... Hoe zouden de mensen voor de uitvinding van de bril dat gedaan hebben? Of in die landen waar een bril nog een onbetaalbare luxe is? Niet dat het hier goedkoop is!!! Zowel Anny als ik moesten een nieuwe vélo hebben op onze neus, maar djudedju, dat is kostelijk zulle !!!

Gisteren had ik heel de tijd het gevoel dat ik zweefdegede... Als ik naar beneden kijk zie ik de grond wazig. Ik heb nog niet geprobeerd om mijn schoenen met veters aan te trekken, maar wellicht zal ik de veters op de tast moeten gaan zoeken. Aanpassen... (Er is een tweede mogelijkheid, me zo diep buigen dat mijn schoenen binnen de dertig cm van mijn ogen zitten... Met mijn rug is dat een fluitje van een cent.)

Bovendien meot ik heel wat oude gewoonten afleren... De laatste tijd had ik de gewoonte om iets te lezen, om mijn pincode in te drukken en dergelijke meer, schoof ik mijn bril omhoog tot op mijn voorhoofd, en liet hem daar zitten. Nu moet ik het lezen met die nieuwe bril, maar al minstens twintig keer schoof ik dat ding tot op mijn voorhoofd... Om dan te beseffen wat ik deed. Terug naar beneden schuiven, eventjes rondkijken of niemand het zag, en in de verbaasde ogen kijken van de caissière...
tommetoch...
Ik wordt oud.
Soms voel ik me ook zo.
Als ik me betrap op zo'n stomme fouten, en als ik in die verbaasde ogen kijk.
Normaliter zou ik met mezelf lachen, maar dat doet je bewegen, en bewegen wil zeggen: zoeken naar de juiste manier om te kunnen kijken...
Ik lachte dus niet...
djude...

Ik ga stoppen, je kunt niet geloven hoe ambetant het is om telkens je hoofd op en neer te doen om te kijken naar het scherm en dan weer naar het klavier, weer naar het scherm. Ik had toch in een ver verleden moeten leren blind typen....

tot de volgende ?

Kom, kom, wees welkom... kind'ren van de zon

Image by abuddhistpodcast via FlickrIk weet het wel, ik ga weer eens tegen de zere scheen stampen van heel wat mensen, maar toch...
Kijk, volgend jaar bereik ik (als 't God belieft) de leeftijd van 65 jaar, ofte de pensioenleeftijd. Ik ben dus geboren in 1946, vlak na de oorlog en de inzet van de fameuze babyboom... Je kunt dit woord op zijn engels lezen, maar je kunt rustig de boom als boom lezen, een groot ding...
Door prepensioenen en andere economische wondermiddelen, zijn al heel wat van die babyboomers in werkelijkheid op pensioen, maar nu begint het dus echt.
Dat betekent, dat er, als we over de echte Belgen spreken, dat er nu heel wat meer de riem afleggen, dan dat er klaar staan om die riem op te nemen.
In ons Belgisch systeem heb ik, in de tijd dat ik werkzaam was, het pensioen betaald van diegenen die al op pensioen waren. Dus nu zouden diegenen die nu werken, straks mijn pensioen moeten betalen. Maar ze zijn met steeds minder, om steeds meer gepensioneerden te betalen.
Dat komt niet alleen door die babyboom, maar ook door het feit dat mensen steeds langer leven...
Wat je ook denkt of zegt, ik ben dan ook blij dat er hier in ons Absurdistan, een andere oplossing is gekomen om de scheve bevolkingspiramide wat te helpen ondersteunen... We voeren nieuwe Belgen in. De kinderen van de zon, maar ook heel wat uit vroegere Oostbloklanden komen hier nu binnen gesijpeld, en raken na een korte tijd tot Belg benoemd.
Dit veroorzaakt op zich al een beetje een rechtzetting van de situatie maar er is meer! Als we een analyse maken van de geboortecijfers, dan zien we dat de nieuwe Belgen in hun Nieuwe Belgen-gezinnetje veel meer nieuwe Belgen op de wereld zetten dan de oude Belgen...
Zo is ons geboortecijfer voor het eerst weer sinds kort positief...
Joepie voor mijn en uw pensioentje...
Zit dus maar niet hele dagen te zagen en te klagen over al die vreemden, de meesten zijn al lang Belg zoals wij, en velen er van zorgen voor Uw en mijn pensioen, ziekteverzekering en ga zo maar door...
Och ja, ik ben me bewust dat ik hier de zaken wel héél eenzijdig bekijk, maar veel minder eenzijdig dan diegenen die al de vreemden over dezelfde kam scheren, en het allemaal profiteurs en bandieten noemen...
Ik stel me wel andere vragen...
Laat ons nu Vlaanderen nemen. Een Vlaming is een mens met een bepaalde taal, een bepaalde mentaliteit, gebaseerd op zijn West-Europese afkomst en op de sterke invloed van de Kerk in zijn voorgeschiedenis. Heel zijn bestaan is daardoor beïnvloed.
Wat gaat er nu gebeuren met heel die achtergrond, als de inbreng van nieuwe Belgen steeds groter wordt, en de binding met het Vlaamse verleden steeds fictiever wordt?
Ons land wordt zeker helemaal anders dan het nu is...

Enne... loont het dan nu nog echt de moeite om te gaan liggen memmen over de splitsing van ons Belgenland, waar straks nog amper echte originele Belgen zullen rondlopen???

Toch eens over nadenken hé ????

tot de volgende ?

The Wall (de muur voor niet anglofielen)

Image by AnnieHoney via FlickrGisteren hebben ze de suikerbieten gerooid, en hebben die netjes op een hoop gelegd...Vlak voor ons raam. Dat ons is geen Koninklijk Meervoud, maar het hoopje bieten is een muur van zo'n kleine 50 meter lang en een meter of drie hoog.
Mijn "Stijn Streuvels-raam" (benaming door neef Marc) kijkt nu uit op een hoop, een eindeloze hoop bieten.
Toen ik gisteren nog een boodschap moest doen, stopte ik met de wagen bij de keuvelende boeren (middagpauze ?) deed het raampje open en vroeg lachend, of ze dat echt niet ergens anders konden leggen dan voor mijn raam. Waarop de boer laconiek antwoordde dat ik daar nogal wat profijt zou uit trekken, mijn huis lag nu uit de wind...
Humor op zijn best. Kan ik appreciëren.
Seffens moet ik weer weg, nu met Anny naar Ronse, naar de specialist. Neenee, er hapert niks, het is de zesmaandelijkse controle, olie verversen en zo...
We vragen ons beiden af wat we er eigenlijk gaan doen, de dokter vraagt hoe het is, en wij zeggen goed, en hij schrijft een nieuw pakje briefjes met voorschriften. Dat is al. Oh nee, we moeten er zwaar voor betalen. U ook, want de mutualiteit komt er in tussen, dat is dus geld van de Sociale Zekerheid, dus ook uw geld. Dank u voor de medewerking...

Het wordt dus wellicht een kort blogje, een kogje ?
Ha ja, want als de kruising tussen een leeuw en een tijger een lijger is, dan is een kruising tussen kort en blog een kog... Eventueel een blort ?
En een koekeloerepoezewoefke is een kruising tussen een haan, een kat en een hond.

Wetenschappers zijn helemaal niet te spreken over die lijgers, onnatuurlijk ! schreeuwen ze. Ze hebben natuurlijk gelijk, maar werken de mensen al niet eeuwen zo (onnatuurlijk)?
Denk maar aan het vele werk dat ook heden ten dage wordt verricht door muilezel en muildier (het ene heeft een paard als vader, het andere de ezel, maar ik vergeet steeds wat wat is...)
Maar er is meer... Kijk je ook soms met wat bewondering naar die mooie oranjeroden kanarie die blij zit te fluiten in zijn volière ? Welnu, dat is te danken aan de onnatuurlijke kruising van een vanariekogeltje met een kapoetsensijs. Die kapoetsensijs heeft rood in zijn verenpakje, en de jongen van die kruising bleken vruchtbaar... Je ziet heel veel kruisingen van kanarie met sijs, met groenvink, met putter en ga maar het rijtje vinkensoorten af, maar die blijken allemaal onvruchtbare jongen te hebben. De mannetjes van die kruisingen zijn gewoonlijk zeer mooie en hemelse zangers, en de onvruchtbare wijfjes zitten ergens in een hoekje te treuren ... over een verloren leven.
Och er zijn wellicht nog kruisingen die gebruikt worden door de mensheid... Ik zag ooit een foto van een kruising tussen een zebra en een paard of ezel... Heeft geen doel, maar 't was eens iets anders. En Etienne had in een volière een goudfazant die gepaard was met een krieltje, kon je goudfrieltjes bewonderen bij hem...

Ik ga stoppen met zeveren, ik moet Anny nodig naar de dokter voeren...
tot de volgende ?