Image by drhenkenstein via FlickrDat is een grote onbekende. We weten niet eens dat hij er ooit zal zijn, want op het moment dat ik daar ben zit ik in het heden.
Volgens de meest moderne wetenschappers is de tijd niet relatief, maar wiskundig bestaat hij wellicht niet. Dus is ons leven net zo goed in één flits voorbij, of in een eeuwigheid.
Ik ga niet liggen vertellen dat ik die wiskundige redenering snap, maar voor mij is tijd dan ook geen wiskundig begrip, maar een ervaring. Zelfs al zou die ervaring flagrant verkeerd zijn, dan nog blijft het mijn ervaring.
Misschien ben jij ook al een op een morgen wakker geworden met het idee dat je ergens anders waart, dat de droom op een of andere manier doorliep in je wakker zijn, of, zoals de aboriginals zeggen, dat het leven een droom is, en de droom de werkelijkheid.
Ik heb ondervonden dat ik op een of andere manier een tijdkunstenaar ben... Ik verklaar me nader: je moet ergens zijn op een bepaald uur, en plots sta je in de file. De meeste mensen zijn daardoor heel ongelukkig, gestresseerd, ik heb die tijd altijd gezien als een onverwacht geschenk. Een beetje rust op een onverwacht moment. Als we met meer dan één in de wagen zaten, waren de anderen daar veelal pisnijdig over, en een keer kreeg ik het verwijt dat ik geen beroepsernst had. Nadien trok hij die woorden wel weer in, want een gebrek aan beroepsernst was iets wat men mij moeilijk kon verwijten. Zijn reactie was eerder een volkomen onbegrip tegenover mijn aanvaarding van het "tijdsverlies". Ik ga immers uit van het feit dat je alleen het nodige kunt doen om op een normale manier op tijd ergens te zijn. De meeste mensen die me kenden in mijn werk, weten dat ik meestal veeleer te vroeg op de afspraak was, dan te laat. Ik kon mezelf dan ook niets verwijten als ik opgehouden werd door iets buiten mijn wil, dus aanvaardde ik het gewoon, zelfs als een onverwacht geschenkje in een jachtige wereld.
Tijd is voor mij nooit echt de dwingeland geweest, en om zeker geen druk te ondergaan vertrok ik tijdig. Wat er dan gebeurde kon niemand mij verwijten, ik ook mezelf niet, dus waarom zou ik me dan nog druk maken?
Dat is met het leven ook zo... Als je doet wat je moet doen, maak je dan geen zorgen meer. Aanvaardt wat er gebeuren kan. Je kunt alleen je best doen, en zorgen achteraf zijn ofwel wroeging omdat je niet deed wat je kon, ofwel zinloze zorgen waar je toch niets aan kunt doen. Dat is geen fatalisme, dat is een reden te meer om te doen wat je kan. Maar het is wel zo, dat je ook moet aanvaarden wat je niet kan en wat de gevolgen daarvan zijn. Doe je dat niet, dan maak jezelf voortdurend ongelukkig.
Want om het heel simpel te zeggen, geluk, dat is iets heel gewoons. Dat heet aanvaarding.
Content zijn met wat je hebt en met wat je doet.
Geluk met een hoofdletter, dat bestaat alleen in momenten van extase, van buiten jezelf zijn. En toch jagen de mensen verkeerdelijk achter Geluk, in plaats van gewoon het geluk te grijpen voor je neus.
Dat komt onder meer, omdat wij steeds geneigd zijn het geluk van anderen af te meten naar onze normen. Ik vergelijk dat wel eens met het Westen... Amerika en zijn partners zijn zo zeer overtuigd van het feit dat hun manier van leven de juiste is, dat ze alle andere vormen afschilderen als slecht, verkeerd, en vol met een ongelukkige en onderdrukte bevolking... Maar is dat wel zo ?
Ik las ooit een boek van een Frans schrijver, over China. De man had China bezocht en er een hele tijd verbleven voor de grote revolutie(s). Een twintig tal jaren nadien bezocht hij China terug, na de revolutie, het China onder Mao... Heel het boek stond vol met zijn vreugde over het feit dat de mensen daar nu zo vrij en zo gelukkig waren. Dat is hetzelfde China waarover wij voortdurend moesten aanhoren hoe slecht ze het daar nu wel hadden onder het communisme van Mao.
Ooit ontmoette ik een vrouw die hier leefde en gehuwd was met een Vlaamse ingenieur. De vrouw was afkomstig uit het Oostblok, het Oostblok van toen nog achter het IJzeren Gordijn... Zij vertelde dat ze toen vrij was, dat daar echt de vrijheid was, niet hier en nu...
Als je in een situatie leeft, en die aanvaardt, dan ben je vrij, dan ben je gelukkig! Het is niet aan een ander om te oordelen over jou geluk of ongeluk, over het goede of het kwade van een regime...
In de tijd van dat fameuze Ijzeren gordijn, hoorde ik ooit een kluchtje, een klucht met veel waarheid? Een man was het Oostblok ontvlucht naar het rijke Westen. Een journalist vroeg hem hoe het ginder was achter dat Ijzeren gordijn. De man antwoordde" Ik mocht niet klagen." De journalist vroeg verbaasd waarom hij dan wel van daar gevlucht was , "Hier mag ik klagen!" was het antwoord.
Leef van vandaag op morgen, maak er het beste van, doe wat je moet doen, en dat is meer dan je plicht alleen, en dan, als je tevreden kunt zijn met je zelf en je daden, zul je zien dat het leven ook makkelijk te aanvaarden en te dragen is. Hoe het er ook uitziet. Laat het jou eigen ervaring zijn, vergelijk niet met anderen, kijk naar je zelf en je doe wat je moet doen en kunt doen, en de rest is dan gewoon aanvaarden.
Ik heb pijn, ik verloor een zoon (en niemand kan beschrijven hoe erg het is een kind te verliezen), maar toch ben ik gelukkig! Ik doe wat ik kan en aanvaard het leven zoals het is, en ben blij met ieder mooie moment, mooi ding of wat dan ook.
Ik glimlach naar de medemens en zie, ze glimlachen ook naar mij !
Wat kun je meer verwachten in dit leven ?
tot de volgende ?
