NMR

Image via Wikipedia

Vanmorgen was het vroeg dag, ik moest met Veerle naar het UZ te Gent, ze moest onder de NMR scanner... Je weet wel, die speciale scanner waar je in een buis doorheen schuift, terwijl ze naast je oor met een pneumatische hamer aan het schieten zijn...
We moesten daar om 8 uur zijn, maar vermits je eerst naar de kassa moest (sociale instellingen die ziekenhuizen), moesten we daar een end vroeger zijn. We waren zelfs een vijf minuutjes te vroeg, en om 3 minuten voor 8 mocht Veerle al binnen en om 9 uur zowat, was ze terug...
en ik, ik zat te kruiswoordraadselen en te sudokuen...
Je ziet wat in die ziekenhuizen... onder meer zag ik daar een jong moedertje, met een heel klein kindje. moeder met een wit doekje voor de mond... en plots ook een jonge vader, doekje voor de mond met nog een andere kale kleuter... Dan denk je toch wel even...
Nu, we zijn ondertussen al lang en breed weer thuis, en ik zit al weer te bloggen... 't wordt weer heerlijk warm weer, en ik ga vissen deze namiddag...Nee, niet met Luc, en niet met Ewoud of Lieselotte, want die zijn op reis... Nee, ik ga ook niet alleen. Eindelijk heb ik Anny -zonder enige moeite- overtuigd om eens mee te gaan en kennis te maken met het viswater te Wannegem, en met pepee en misschien ook met Jo... Ik weet niet of Anny ook gaat vissen, ik zal het haar voorstellen eens we daar zitten.
Dat zou pas heerlijk zijn, samen gaan vissen...
Ik heb nog maden en casters, straks nog wat lokaas maken, en na het eten zijn we ribbedebie.
Ik heb het je al gezegd, het is daar in Wannegem heerlijk zitten... Je hoort er alleen de natuur en soms een of andere landbouwer die op zijn veld bezig is. Zelfs al bijt de vis niet, het is daar heerlijk. Maar de vis bijt er meestal wel.
Ik ga mijn paraplu boven Anny zetten, zodat ze niet in de zon moet zitten als ze niet wil. Mij kan dat niet schelen, mits ik mijn hoed op heb, kan ik daar rustig zitten bakken.

Héél lang geleden ging ik regelmatig eens vissen, met gans het gezin. De kinderen hadden elk een kleine hengel, en waren wat fier als ze een vis konden vangen, en Anny hielp hen dan de vis onthaken, en hielp hen een nieuw wormpje aan de haak doen. Heerlijke dagen waren dat...Uitgenomen één keer. Onze Koen had astma, en wij waren gaan vissen. Koen had niets, was gezond en wel, maar we zaten pas een vijf minuutjes aan het water toen hij plots heel erge last kreeg. Wij de boel weer opkramen, en dan hoor je mensen zeggen dat het schandalig is met zo'n ziek kind te gaan vissen... Duidelijk dat zij er geen idee van hadden wat astma is of kan zijn, maar het is niettemin niet leuk om dergelijke opmerkingen te horen...
Och, ondertussen ben ik dat gewoon... Als Anny de winkelwaar in de auto stopt, hoor ik soms ook mensen fezelen over het feit dat ik dat niet doe. Weten zij veel dat dit voor mij zo belastend is. Nu, de laatste tijd help ik toch, belastend of niet, want ik zie dat Anny al evenveel last krijgt als ik. We moeten dus ook de pijn delen...
Gisteren heb ik het voetpad en de oprit geveegd, want ik weet dat vegen en dweilen zaken zijn waar zij verschrikkelijk veel last van heeft. Ik heb er ook pijn van, maar we moeten dus ook dat maar verdelen. Hoe was het ook weer ? ...in goede en kwade tijden...
Deze namiddag dus goede tijden, aan het water ...

tot morgen ?
op de foto de schietsjampettermolen te Wannegem

Hoefzeer

Image by Peek a Boo via Flickr

Gisteren zag ik mijn zus hier kreupel binnenwandelen, met een ernstige reuma-aanval. In de wei hiernaast loopt het veulen ook mank, door een abces op de hoef dat enkele dagen terug geopereerd werd in de universitaire dierenkliniek te Merelbeke...
Ik heb met beiden compassie. Ik weet te goed wat pijn is, om geen meelij te hebben.
Suzanne vertelde me dat ze zelfs eens lag te huilen in bed, van de vlammende pijn in haar voet. Ze krijgt nu zware medicatie, en moet op verder onderzoek.
De specialist verteld dat mijn aandoening ook familie is van reuma, en ons moeder, beide grootmoeders en nog een resem andere familieleden leden aan reuma... 't Is erfelijk.
Wat ik daar erg aan vind, is het idee dat ik op die manier ook mijn kinderen en kleinkinderen erfelijk kan hebben belast. Bij Suzanne is dat al te merken aan haar dochter. Die heeft nu al last van reuma aan haar duim.
Reuma is een van die gekke ziekten, die heel veel verschijningsvormen heeft, en één gemeenschappelijk kenmerk: pijn...
Het erge is dat het zelfs al bij kinderen kan voorkomen. Die kijken dan op naar een leven van pijn en levenslange medicatie.
Hoefabces bij paarden is dus blijkbaar operabel, maar volgens Anny, (zij is boerendochter en kent paarden) is het toch een kwalijk iets, maar ik heb de hoop dat van de twee mankenden van gisteren, er dus toch een weer helemaal kan doorkomen... Reuma is niet te genezen, hoogstens onder controle te houden met pijnstillers, ontstekingsremmers en diergelijke (met nadruk op dier). Ik had veel liever gezien dat mijn zus er volledig zou doorkomen, maar ik weet dus dat reuma een blijvertje is. Jammer genoeg. Ze heeft al lang last van reuma aan de handen, maar dat bleef min of meer binnen de normen, nu met haar voet was het een plotse en hevige aanval.
Ik heb hier ergens een boek over pijn en de behandeling... Eén van de dingen die je daar uit kunt leren is dat pijn een hoogst individuele gewaarwording is... Waar de ene van zit te janken, is voor de andere misschien maar een kriebelingetje... Je kunt er geen staat op maken, en je kunt helemaal niet vergelijken. Neem nu tandpijn, om een of andere reden weet ik niet wat dat is. ik kan soep drinken die veel te heet is, en voel dat pas als nadien de vellen van mijn verbrand gehemelte los hangen en mij ambeteren. Eigenlijk is dat dus ook niet goed... Pijn is in eerste instantie een verwittiging van het lichaam dat er iets mis is. Als dat sein er niet is, dan kun je dus letsel oplopen zonder dat je het weet.
Ik kan mij dus ook niet goed voorstellen wat tandpijn is, maar ik zie in de wereld om me heen dat het wel héél erg kan zijn. Maar ik heb in deze dus zelfs helemaal geen vergelijkingspunt. En dat is voor mij misschien wel goed, want dat leert me dat ik niet mag oordelen over anderen.
Want ergens zijn we allemaal geneigd  onze ervaringen te projecteren op een ander, en als die ander blijk geeft van minder pijn, dan denken wij veel te snel: " dan kan het niet zijn wat ik heb of heb gehad"..."'t Mijne was véél erger!" of omgekeerd, "Moet hij daarvoor zitten tjiepen, ik ging werken met die kwaal..."
Doe dit dus niet, je kunt pijn niet vergelijken. Volgens dokters heb ik een hoge pijngrens, dat wil gewoon zeggen dat ik bij gelijke impulsen minder pijn voel. Andere mensen hebben net het omgekeerde, en dat heeft niets te zien met kleinzerigheid. Het schijnt dat roodharigen over het algemeen een hogere pijngrens hebben dan de anderen, maar ook bij hen zijn er merkelijke verschillen. Met ander woorden, men kan wel meten, maar niet oordelen.
Ik vraag me zelfs af, in hoever die testen en die gewaarwordingen een interpretatie toelaten. Vermits ik bijna geen gevoelen heb in mijn tanden en gehemelte, zou ik logischer wijs bij controle op die plaats wellicht bij de pijnlozen terecht komen. Ik heb wel pijn in mijn rug en been... Dus vermoed ik dat pijn zelfs een sensatie is die kan verschillen naar gelang het lichaamsdeel. Wellicht net zoals ontkalking niet overal hetzelfde is... Mijn specialist had een nieuw toestel, waarbij hij de ontkalking kon meten aan je voet. Plots bleek ik helemaal geen ontkalking te hebben, terwijl ik sterke ontkalking had in de heupbeenderen volgens een ander meetinstrument.
We zitten veel wonderlijker in elkaar dan zelfs professoren denken... Een van die wondere dingen is dat we telkens weer te veel geneigd zijn te generaliseren!
Ik kan dus met de beste wil van de wereld niet oordelen over de pijn van mijn zus. Ik weet dat ze niet rap klaagt, maar of dit een hogere pijngrens is, of een goede karaktertrek is niet zo eenvoudig vast te stellen. Het kan bv heel goed zijn dat haar voet(en) heel wat gevoeliger zijn, dan haar handen.
Maar ik weet wel wat pijn met je doet.
Dus leef ik met haar mee, want het is niet het meten, maar de ervaring die het doet. En ze ervaart duidelijk pijn, dus gaat mijn hart naar haar in volle begrip en vol medeleven.
Want die ervaring, die ken ik, weliswaar niet uit mijn tanden, maar wel vanuit mijn rug.
Maar van waar de ervaring komt doet er niet toe. Ik weet wat het is, en weet dus dat meelij heel gepast is. Maar helaas niet helpt.
Soms heb ik het gevoel dat het bijna tegenovergesteld is... Als er iemand met je mee huilt, dan helpt je dat helemaal niet. Als er iemand over andere dingen praat, je belangstelling, je aandacht weg leidt van de pijn, dan helpt dat wel.
Pijn is dus een heel moeilijk bereikbaar rampgebied... Je kent het slachtoffer, je kent de plaats van de pijn, maar veel meer is er niet... Je helpt misschien meer met te negeren dan met te helpen. Maar zeker weet je dat niet, want ook dat is individueel, net als de ervaring.
Het enige wat ik wel weet, zeker weet, is dat je de mens met pijn kunt helpen, door zijn gedachte af te leiden van de pijn.
Veel meer weet ik niet,
ook niet na al die jaren ervaring...
Dus zus, en alle mensen met pijn: bezig blijven, dingen doen die je aandacht vragen. Ik weet niet wat dat voor jou is, maar ik weet wel dat je pijn voor een stuk kunt wegdenken met er niet op te denken. De aandacht weg van de pijn!
Dat moet je slogan zijn...
dat en een resem pillen???

tot de volgende ?

Het olielek eindelijk dicht

Image by LearningTour via Flickr

Ik heb gewacht tot het min of meer zeker was... De grootste milieuramp ooit lijkt daarmee stopgezet, niet voorbij.
Hoeveel jaar de ramp zijn invloed nog zal laten gelden is een grote vraag... Maar de invloed van die olie op fauna en flora (mens inbegrepen) is immens. En zal zeker nog jaaaaren duren.
Ik gebruik ook olie, in mijn auto en om mijn woning te verwarmen. Maar toch heb ik grote vragen bij het winnen van olie in de diepe zeeën. Je ziet hoe moeilijk het is om daar een lek te dichten. Onverantwoord moeilijk, en met veel te grote gevolgen om ooit nog verantwoord te kunnen heten.
Toch moet mij iets van het hart... Pas nu, ter gelegenheid van deze enorme ramp, hoorde ik dat het te vergelijken is met de gevolgen van de oorlog te Koeweit, en de oliemassa die daar toen - opzettelijk! - de zee is ingelopen. Daar hebben wij toen blijkbaar heel weinig aandacht voor gezien. Men sprak eigenlijk alleen van de grote verliezen aan brandstof, niet voor de gevolgen voor de natuur. Natuur waar wij, dus ook de Koeweiters en buurtbewoners deel van uit maken...
Wij kunnen het belang van het leven in zee moeilijk overschatten! De invloed van de zeeflora alleen al is van het allergrootststststste belang willen wij alsnog wat doen aan klimaat en dus aan het leven op aarde. Als wij nu ook de zee opofferen naast het kappen van de bossen, dan geloof ik dat de onheilsprofeten veel kans hebben gelijk te krijgen, en dat binnen honderd jaar de mens zal uitgestorven zijn. Aan de gevolgen van een collectieve zelfmoord.
Wij moeten stoppen de wereld verder naar de kloten te helpen. Sorry voor het taalgebruik, maar krachttermen zijn hier blijkbaar noodzakelijk! Ik ben een fiere opa, van kleinkinderen die het slachtoffer dreigen te worden van de menselijke waanzin. Ik hou van mijn kleinkinderen en wens hen een mooi leven toe, geen verschrikkelijke dood!
Weet je, ik woon op de buiten, en denk dat ik door dat feit alleen al heb geleerd ecologischer te leven. Neem nu simpelweg het winkelen... Wij hebben geen winkels meer in het dorp, dus moeten wij ons verplaatsen om te gaan winkelen. Welnu, wij hebben ons mede daardoor, aangeleerd om al onze inkopen te doen voor een ganse week. Verder komt de wagen alleen nog buiten voor een bezoek aan een of andere rommelmarkt, en soms als het om een of andere reden nodig is, maar dikwijls is dat niet. Ook onze verwarming hebben wij ingesteld op een zo zuinig mogelijk verbruik, en met behoud van een redelijk welzijnsgevoel. Kortom, wij leven bewuster. Ik betrap me zelf er op dat ik tegenwoordig ook al vlugger iets koop uit de fair trade, en dat  ik kijk waar het fruit en de groenten vandaan komen...
Ik wwet wel, dat zijn kleine minieme dingen, maar als iedereen nu eens begon met die kleine dingen, dan zouden we toch al iets doen. Om het met een spreekwoord te zeggen: als iedereen voor zijn deur kuist, is heel de straat schoon...
Want hoe kunnen wij die grote mastodonten zoals een BP nu iets kunnen zeggen over de grote zaken, als wij zelf nog niet in staat zijn tot kleine daden ?

tot de volgende ?

raindrops keep falling...

Image by Inferis via Flickr

Toen wij vanmorgen - heerlijk laat - wakker werden, scheen de zon, toen wij een half uurtje later in de wagen stapten, begon het te regenen... Op het moment dat we Kruishoutem passeerden was het weer droog...
Toen we op de rommelmarkt aankwamen, was alles droog, maar het had net flink gedrasjt... Alle kramers waren druk doende de grote vellen plastic weg te nemen, en her en der hun materiaal aan het afdrogen. Kortom: Belgisch weer op zijn best...
Met de Gps waren we weer langs kleine baantjes gereden, door de weidse velden, en wij zagen met verwondering dat daar, de maïs op een normale grootte gegroeid was! Bij ons is het minimaïs... door al die droogte en de grote hitte.
Maïs is hier zo'n vertrouwd gewas geworden, dat we er niet meer op denken dat dit een Amerikaans graansoort is, meer zelfs, het was de enige graansoort die daar oorspronkelijk geteeld werd. De maïs die nu hier gekweekt wordt is aangepast aan ons klimaat en onze bodem, ik vraag me soms af, of dat gewas wel nog zou groeien, moest je dit zaad nu zaaien in zijn oorspronkelijke thuisland...
In de weiden zien we steeds meer blauwwitte koeien (Waals) en de Frans Charolais... Hier en daar nog wat melkkoeien, hoofdzakelijk zwartbont Fries... Onze oorspronkelijke bruinbonte Oostvlaamse koeien en de rode Westvlaamse koeien zie je bijna niet meer...
Misschien zijn die vreemde rassen iets beter, maar al bij al is het toch een verschraling van de soortenrijkdom. Ook bij schapen en geiten zie je steeds meer vreemde rassen... Het is een verademing als ik plots een weide zag met Vlaamse paarden, prachtbeesten... die hier uitgestorven waren ! Men heeft ze teruggehaald uit Amerika bij de Amish.
Dat is net wat ik bedoel, we beseffen het niet altijd, maar soms stellen we op een ander vast dat onze rassen daar the Top of the Bill zijn...
Ik heb helemaal niets tegen de import van andere en nuttige rassen, maar ik vind dat men niet genoeg doet om de eigen rassen te behouden en te beschermen. Het is een rijkdom en het zijn dieren die in eeuwen en eeuwen aangepast zijn aan ons klimaat, aan ons gebied.
Ik maak me soms bedenkingen over al die moderne teelttechnieken...
Neem nu de kippen. We zien in de praktijk maar twee soorten (gelukkig in nog wat meer rassen) kippen, de vleeskip en de legkip. Beide zijn uiteindelijk gemaakt om in grote aantallen op zo'n klein mogelijke oppervlakte zoveel mogelijk op te brengen in de kortst mogelijke tijd... Vroeger hadden bijna alle buitenmensen wel een toompje kippen lopen, en dat waren gewoonlijk kippen die én behoorlijk legden, én een behoorlijk slachtgewicht haalden.
Zeg nu niet dat ze nog bestaan, dat ze in stand gehouden worden door verschillende clubs die het houden van raskippen promoveren, want dat klopt in werkelijkheid niet. Men houdt nu inderdaad die oude rassen in stand, maar de selectie gebeurt niet meer op basis van leg en/of van slachtvlees, nee, nu doet men alles wat men kan om het ras zo mooi en zo volmaakt mogelijk te doen lijken op het volmaakte beeld van dat ras.  In onze regio was de Brakel de kip bij uitstek. Ze zijn er nog, maar ze halen helemaal niet meer de ooit zo geroemde legcapaciteit... Ze zien er wel allemaal formidabel mooi uit.
We doen dus iets verkeerd... Vroeger gebeurde de selectie, binnen het ras, op de leg of op de slacht, of op beide, en als ze er dan nog mooi uitzagen ook, dan was dat meegenomen... Nu selecteert men nog alleen op dat uiterlijk...
Ik wou dat ik heel wat jonger was, wist wat ik nu weet, en voldoende grond had om eens een poging te doen om weer echt Brakels te kweken die vooral goede leggers zijn... Dan pas zouden wij die oude rassen ook weer bij de liefhebber van een toom kippen op het eigen erf krijgen.  Want de mens die enkele kippen houdt, doet dat om er ook wat eieren van te hebben!
Maar wat sta ik hier te lullen, ik heb noch de grond, noch de leeftijd om een dergelijk project op te zetten. Hopelijk komt er ooit eens iemand die dat inziet, en daar iets aan doet.
Ik ga stoppen, 't is tijd om te eten...

tot de volgende ?

Een schalkaard had een bie gevâân

Image by fotoopa via Flickr

en hield 'r bij d'r vleren...
Op een of andere manier is een honingbij hier binnen gesukkeld... Hij zit nu op de blommen van mijn orchideeën en zal straks, zwaar beladen wellicht pogen de weg naar huis te vinden...
Ik zou hem wel willen helpen, maar een bij, dat kun je niet zomaar eventjes bij het handje, sorry, het pootje nemen om samen naar de voordeur te wandelen.
Want, 't beestje heeft zulke hete pootjes...
(Ik hoop dat mijn lezers allemaal dit gedichtje van Guido Gezelle kennen.)

Of misschien is het een bij die helemaal niets vindt in het huidige weer, en daarom maar naar binnen is gekomen, waar nog steeds de restjes hangen van de voorbije warmteperiode.
Er moet hier toch ergens in de buurt een imker zitten, want ik zie hier veel bijen zoemen in mijnen hof. Heerlijk, al die beestjes, vlinders, bijen, motten, vliegen, rupsen, kevers in diverse grootten en kleuren, de tuin zit er vol van. Gisteren zag ik een Afrikaanse kever, eentje met een vuvuzela in de mond... Bij controle in het naslagwerk over kevers leerde mij dat het een snuitkever was, niet Afrikaans, die negers ginder hebben wellicht grotere snuitkevers dan wij hier, en leerden zo de toeter kennen???
Ben jij ook een van die gekken, die gehurkt zitten te kijken naar al dat wonderlijke leven op de bodem en op de planten? Heb je ook al eens nieuwsgierig de wonderlijke patronen van dat muurmos bekeken? Ik weet niet eens zeker of dat mos is, misschien is het wel een soort wier of zoiets...Je kent het wel, van die kleurige plaketjes die soms felle kleuren vertonen. Op het arduin van oude grafstenen groeien ze soms volop... Aan de rand van mijn vijver zie ik dat er ook "natte" variëteiten bestaan, maar die zijn dan groen tot donkerbruin.

De mens is nu volop bezig met het zelf "bouwen" van levende wezens, kleine eencelligen bouwen, in de hoop nuttige wezentjes te kunnen ontwerpen die bv aardolie maken... Ik bibber en beef voor het idee dat er ooit eens iets misloopt, en de wereld ten onderen gaat aan zo'n zelfgemaakt creatuur... Hoe kunnen wij zelfs maar denken aan zelf maken van "leven", als we zelfs nog geen idee hebben van de rijkdom aan leven op onze aarde... Zelfs nu worden nog bijna dagelijks nieuwe dieren, nieuwe planten ontdekt, en wij snappen nog maar een ietsjepietsje van de wondere samenhang van het leven in één groot ecosysteem, en dan nieuwe wereldvreemde elementen zelf gaan ontwerpen? Toevoegen? Heel het systeem ontwrichten uit gebrek aan kennis?
Nee, uit domheid !
Ik word nederig als ik die kleine diertjes in mijn tuin bekijk, stel verbijsterd vast hoe bijna onzichtbare rupsen in een paar dagen heel mijn stekelbessen struik kaalvreten, zonder dat ik ze zie, tenzij na echt speuren... Die rupsen worden dan wellicht een van die vele mooie vlindersoorten... Waarom zou ik dan sproeien? Ieder jaar worden die boompjes kaalgevreten, ieder jaar groeien ze terug en pluk ik vele bessen en ieder jaar vliegen vele vlinders in mijn kleine paradijs... Meer kan ik toch niet vragen?
Er staat ook heel wat onkruid in mijn tuin, onkruid die ik laat staan omdat ze zo mooi blommen... Ooievaarsbek en papavers zijn toch heerlijk, en heeft er niemand zaad voor mij van de teunisbloem ? Want die vind ik ook prachtig...
Nu staan er stokrozen te bloeien, er is er eentje bij die wel vier meter hoog is!
En dan denk aan mijn jeugd, aan stokroze... Ik weet niet wie of waarom die oude dame in de wijk de naam van stokroze gekregen had, maar in ieder geval, in haar tuin stonden ook stokrozen. Ik weet zelfs haar naam niet meer. (Pelagie?) (Er staat mij vaag voor dat ze de vrouw was van "Den Doven"van Remi, den doven... (je mocht met een pot op zijn kop slaan, hij zou het niet gehoord hebben zei men van hem))
Och, mijn wereld wordt steeds groter en groter... Ik heb niet alleen de wereld van vandaag, maar ook de wereld van mijn verleden, en van mijn boeken en de TV en de Krant en ... het groeit steeds maar aan. Wij leven in een wondere tijd, en zien vol verbijstering hoe sommigen die wereld naar de verdommenis helpen...

tot de volgende ?

Alfaro_cultratus.jpg (JPEG-afbeelding, 500x318 pixels)

Alfaro_cultratus.jpg (JPEG-afbeelding, 500x318 pixels)
Hier, zoals beloofd, een afbeelding van mijn nieuwe visjes: Alfaro cultratus

Goud uit de hemel

Image via Wikipedia

Gisteren zijn we dus gaan winkelen naar Leers... We vertrokken in mooi weer, maar verwittigd door de diverse weerlui hadden we toch maar een regenjasje in de auto gestopt... Je kunt nooit weten, dat die mannen en vrouwen ook eens correct het weer voorspellen...
Na het winkelen gingen wen nog even de bar binnen (Anny was niet meer waterdicht en moest zo nodig), om een cola light te nutten, en Anny zei plots " Hé, zou het regenen? Ik zie precies dat er mensen zijn die de druppels afschudden..."
Het regende niet.
Het GOOT !
Het is wreed gemakkelijk als je in de winkel staat, te kijken naar een immense parking, en ginder ver je wagen, door het dikke regengordijn heen...en wetende dat je regenjasjes veilig en droog in de auto liggen... Ik zei tegen Anny, blijf hier maar staan, ik haal de regenjasjes wel even. Ikke weg, op mijn snelste versnelling, zo dat iedereen kijkt wie er daar zo op zijn gemak door de gietende regen wandelt; sorry, ik kan niet sneller...
Aan de auto kwam er daar nog een man zagen om een paar liter brandstof, want hij zat zonder en de pomp was dicht wegens de Quatorze Juillet... Jammer, maar ik kon hem niet helpen, mijne Opel heeft een tank waar zelfs de douane niet in raakt om te kijken of ik niet met goedkope brandstof de wegen vervuil... dus kan ik ook geen brandstof uithalen met een darmpje... Ik vond het wel plezant dat de man beroep deed op mijn Belgisch zijn, want hij werkte zelfs in Moeskroen... Dan weer op mijn snelst naar Anny terug... (Ik met mijn jas al aan, of wat dacht je ?)
Mijn vissershoed (je weet wel, die Australische cowboyhoed) lag ook in mijn auto, en om alles in de wagen te leggen deed Anny dan maar die cowboyhoed ook aan... Best dat er in die regen niet veel mensen rondlopen, zelfs niet op de parking van Auchan...
Dan op ons gemak huiswaarts, mits een stop in Estaimpuits, om visseneten te halen... Ook al in de plensregen.
Omdat dat het zo erg regende, gingen wij, na het eten bij elkaar gehaald te hebben, ook nog maar eens vissenkijken... en zie, ik vond toch wel een levendbarend visje dat ik nog nooit ofte nimmer had gezien..Wat dacht je? Tuurlijk moest ik die hebben !
Dus zwemmen er nu in mijn aquarium alfaro cultratus rond... Als ik er foto's van vind op Zemanta doe ik er eentje bij deze blog... Mooie visjes...
Toen we naar buiten gingen goot het niet meer... Het waren nu hele emmers die ze hierboven eens lekker op ons uitkieperden. Rondom slingerden bliksems en de donder ratelde en knetterde. Ik achter mijn auto, Anny blijf maar staan in het portaal... En zo kon Anny min of meer droog alles in de auto leggen en in stappen... En wij naar huis, met de hulp van de gps die ons steeds maar op de verkeerde weg wou sturen...
We zijn goed thuisgekomen, en de vissen werden meteen uit de auto gehaald, voor de rest: even wachten, het regent te veel... en ' dondert en 't bliksemt...
Een paar uur later was al dat geweld voorbij... De wereld was wat afgekoeld, en ik zweer je dat het gras precies al weer wat groen zag! Het water was echt goud waard voor deze dorstige wereld, maar als het de Grote Weermaker om het even is, ik heb het liever zonder al dat klank- en lichtspel, en je hoeft ons echt niet al die liters te geven per seconde...
Deze voormiddag kunnen we weer aperitieven zonder alcohol...
Nu schijnt de zon alweer, maar het is veel frisser, en haastige grote wolken drijven voorbij en werpen nu en dan hun kolossale schaduwen op een nog natte wereld...
Al het stof van de wereld is weg gespoeld, en de wereld glanst in zijn mooiste kleuren.

Weet je, zelfs regen kan best eens mooi zijn...

tot de volgende ?