Relikwie

Image by ellenm1 via Flickr

De lijkwade van Turijn is weer tentoongesteld.
Wetenschappelijk onderzoek wees uit dat de stof uit de 13° à 14° eeuw stamt, maar vindt geen verklaring voor de weergave van het lichaam op het doek.
Och, weet je, daar lig ik helemaal niet wakker van. Ik las ooit dat er genoeg splinters zijn van het H. Kruis, om wel 5 kruisen te maken. En sommige heiligen hebben blijkbaar meer dan één schedel gehad...
Relikwieën...
Aan de muur hangt, en op de schouw staat een foto van Koen. Op een bepaalde manier is dat ook een relikwie, maar dan strikt in de privésfeer, en niet gebonden aan heiligheid (wat dat ook moge zijn), nog minder komt het in ons op om mirakuleuze krachten toe te dichten aan die fotootjes. Met heiligen doet men dat wel.
Voor mij zijn er miltioenen heiligen! Ik denk aan alle moeders die alles deden wat ze konden om hun kinderen degelijk op te voeden, ik denk aan alle vaders die zich volledig inzetten voor hun gezin... en zo denk ik aan miljarden heiligen... Alle mensen die het goed bedoelden, die het goed voor hadden met hun medemensen.
Maar de heiligen, zoals de kerk dat ziet, dan moeten blijkbaar extreme gevallen zijn.

Voor wie heb jij meer bewondering, voor een wiskundig genie die feilloos een vraagstuk kan oplossen, of voor de student die, ondanks hij helemaal geen wiskundeknobbel heeft, na veel gezwoeg en gezucht en gezweet, ook de oplossing weet te vinden?

Zo heb ik ook veel minder bewondering voor de zweverige heiligen van de kerk, dan voor mijn eigen moeder, met al haar zwakheden, maar met een onuitroeibare moederliefde. Ik heb het al gezegd, als de heiligen zijn zoals de kerk ze ons voorhoudt, dan wil ik niet graag bij een heilige wonen, want dat lijken me stikvervelende mensjes. Geef mij maar iemand, die naast zijn grote kanten, ook enkele kleine kantjes heeft, zoals wij allemaal.

Het is een beetje zoals met dat meisje dat we enkele weken geleden zagen op de TV in het programma Lingo (Ned)... Ik zei tegen Anny, dat kind heeft veel te grote ogen, een veel te grote neus, veel te dikke lippen...Ja, zei Anny, en vulde mijn zin verder aan, maar het is een heel, heel mooi meisje... En het was een mooi kind. Niets klopte, maar het geheel was briljant! Zo zie ik ook mijn heiligen, geen volmaakt beeld, maar een schitterend geheel.
Zo zie ik de mens die ik liefheb, ver van volmaakt, zodat ik mij nu en dan heerlijk kan ergeren, maar toch schatten van mensen...

Ik denk dat iets wat volmaakt is, niet eens mooi, niet eens aantrekkelijk kan zijn, wellicht alleen maar vervelend.

Stel dat je getrouwd bent met een volmaakte partner, dat betekent meteen dat je alles wat hij/zij doet, vooraf kan ingevuld worden, niets is nog verrassend, niets is nog fris, nog nieuw. Alles perfect volgens de layout van volmaaktheid.. Ik mag er niet aan denken!

Ik kan het nog anders stellen. Bart is, mede door zijn beroep, een liefhebber van Kunst, met een hoofdletter. Een van de dingen waar hij verliefd op is, is de echt primitieve kunst uit Afrika, Australië of waar dan ook, waar de mensen van ginder ver op een soms wat onbeholpen manier hebben gepoogd iets weer te geven. Waar ze, om bepaalde kenmerken aan te duiden die heel sterk hebben vergroot, waardoor deformatie ontstaat, maar waardoor ook het geheel sprekend is, mooi is in zijn lelijkheid.

En weer stellen we vast dat de schoonheid, minstens voor een gedeelte, net schuilt in de onvolmaaktheid. Wat zou ik dan met die saaie heiligen van doen hebben ???
Als ik de Bijbel lees, dan komt de Jezusfiguur mij net het sympathiekst voor op het moment dat hij de kooplui uit de tempel ranselt... Hé, dat past niet in het voorgeschotelde beeld, Hij kan zich ook een kwaad maken! Mocht een kandidaat voor de verheffing tot heilige, ooit in zijn leven al de kraampjes weggejaagd hebben op en rond het bedevaartsoord van Lourdes, dan haalde hij nooit ofte nooit zijn kerkelijk aureooltje...(hij zou wellicht wel een nachtje in de amigo hebben mogen doorbrengen...)

Als je alle evangeliën leest (ook de verworpene), dan komt Jezus veel meer als mens naar voor, maar wellicht in de tijdsgeest van toen mocht dit niet, moest dat volmaakte, heilige als het volmaakte totaalbeeld naar voor komen... Waarom ? Stel dat inderdaad in Hem de twee werkelijk volledig aanwezig waren, het goddelijke èn het menselijke...Dan zou dat toch moeten leiden tot innerlijke conflicten ? Als je al die conflicten wegtovert, tover je dan ook niet het feit van èn mens èn god weg?

Nee, voor mij niet dat volmaakte... daar geloof ik gewoonweg niet in. Wat men ons ook vertelt, ik denk dat zelfs die heiligen uit de kerkelijke kalender wel eens gevloekt hebben, wel eens kwaad geweest zijn...wel eens...mens geweest zijn.

Het lijkt mij veel, véél groter om een goed onvolmaakt mens te zijn, dan zo'n figuur die met zijn voeten de grond niet weet te raken!

tot de volgende ?

'k zag twee beren

Deze namiddag moeten Anny en ik al heel kort na de middag brood gaan smeren... Koekebrood, met rozijnen, en zonder rozijnen, maar meest met.
Deze namiddag is er immers het Lentefeest ofte Paasfeest van onze afdeling Ziekenzorg Mater - Welden.
Er is een gezellig samenzijn, en een bingo met mooie prijzen. Prijzen die door de bestuursleden zoveel mogelijk bijeen "geschooid" zijn. Geen winkel of bedrijf in de omtrek is veilig voor ons, en bijna overal kunnen we rekenen op veel sympathie en mooie prijzen. Ik heb de apotheker en de Eldi gedaan, en bij beiden had ik mooie prijzen voor onze bingo. Het is niet zo dat er geen prijzen moeten aangekocht worden, maar we slagen er toch in heel wat gratis prijzen bij elkaar te krijgen, wat ons weer toelaat om inkomsten te garen voor onze werking. Daar is heel wat werk aan, maar we hebben een heel pak heel goede bestuursleden, en vele handen maken het werk licht. Deze voormiddag gaan ze met enkele mensen de zaal gaan klaarzetten, de prijzen uitstallen, en kort na de middag gaan we dus met enkele anderen brood gaan smeren, koffie zetten en dergelijke meer. Anderen gaan dan dan het eetgerei en de versieringen op tafel zetten, om het wat gezellig te maken.
Het is plezant te werken met mensen die allemaal begeesterd zijn, en graag hun steentje bijdragen. Ik wil in dit verband toch een grote symbolische bloemekee (voor de Nederlanders: dat komt van uit het Frans via ons boeket + bloemen... 't is maar dat je het weet) aanbieden aan Monique. Zij is werkelijk een stuwende kracht en weet mensen te motiveren als geen ander. Gisteren is ze thuis gekomen van de kliniek, om een nieuwe knie te laten steken, vandaag zal ze er bij zijn... Onverwoestbaar !

Buiten is het mistig. Toen ik aan het turnen was, zag ik nog net de treurwilg staan, als een grijze vlek op het witte papier van de mist. Waar ik sta zie ik steeds, met wat moeite (zonder mijn bril!) de takken van de linde tegen de bruine aarde afsteken, maar nu zag ik die takken heel duidelijk, het veld was immers niet meer bruin, maar zacht vergrijzeld. De wereld in watten verpakt. Alles ziet er donzig en zacht uit. Maar als ik nu, een uurtje later buiten kijk, dan zijn de bomen al weer duidelijk te zien, en in het grijze van de lucht zit een witte stralende plek, waar je niet in kunt kijken: de zon komt er door, het wordt een mooie dag ! Ook buiten !

Hoe meer ik naar mijn meidoorn kijk, hoe meer ik twijfel of er wel bloemen zullen opkomen! de dikke botten zijn nu al bijna helemaal open en lijken alleen een massa bladeren te bevatten. Toch nog niet wanhopen, misschien zie je bij deze dubbelbloemigen de botjes later ? Is dat een variëteit van de tweestijlige meidoorn of niet? Want de wilde is zeker éénstijlig. Ik heb er geen idee van.

Het zal dus pas morgen zijn dat we tanteke gaan bezoeken... en zo zal ook dit weekend weer hardstikke vol zitten.

tot de volgende ? (op de foto de wilde, eenstijlige meidoorn...)

Mac dolaard...

Image by SeeMidTN.com (aka Brent) via Flickr

Amerikaanse diëtisten zijn ongerust.
Kentucky Fried Chicken heeft een nieuwe hamburger op het menu gezet, eentje zonder brood. Tussen twee lagen kip ligt een laag spek, kaas en saus...
De naam ?
Double Down
Kwestie van dubbel zo vlug down in je put te liggen...

En zeggen dat Fastfood zoveel gegeten wordt... Kijk, ik ben geen schoolvoorbeeld van een man die alles netjes afweegt en overweegt wat hij eet en drinkt, ik kan met veel smaak eens lekker overdaad doen, maar meestal let ik wel op, en ik slaag er in mijn gewicht, na het dieet dat 20 kilo opbracht (of liever 20 die ik verloor), netjes op hetzelfde peil te houden. Ondanks mijn heel beperkte mobiliteit.

Maar wat er allemaal in die fastfood zit qua ongezond vet en co... dat is niet verantwoord.Ik ben van mening dat een mens moet proberen evenwichtig te eten, veel groenten, veel fruit, wat vlees en wat vis. Doe er nog wat vezels bij voor de vooruitgang van de achter uitgang, en alles is ok. Zit je in mijn situatie, waarbij je veel te weinig beweegt, dan moet je extra opletten, en ook sterk rekening houden met de hoeveelheid. Maar dat belet me niet, als er eens een feest is, om eens duchtig mee te smullen (Ik moet dan de volgende weken de riem maar wat aantrekken...) maar het is heerlijk om eens te genieten, vooral als je dan ook nog eens in gezelschap zit, en er aangenaam kunt bij keuvelen.

Maar ik heb twee kleindochters die aan het andere uiteinde van de smalle evenwichtsbalk zitten. Die lijden aan anorexia... En dan zit ik (en Anny evenzeer) ons hele dagen te ergeren aan al die dwaze gesprekken op radio en TV, Je zou denken dat heel de wereld veel te dik is, en dat we zonodig allemaal meteen op een streng dieet moeten gaan! En dat terwijl er overal in den lande mensjes zitten met anorexia, die dit slikken met gulzige happen. Dat eten ze volmondig ! Al die dingen horen ze en slikken ze als zoete koek. Maar als je zegt dat ze groenten moeten eten en fruit, dan is dat aan dovemansoren... Nu heb ik toch één klein iets gevonden! Ze zijn verlekkerd op het brood dat ik hier zelf bak, met Franse bloem (Uit Auchan), een mengeling van Siegle (Wat is dat ? ik vermoed rogge?), Campagne en witte bloem. Ik heb al eens geprobeerd met die siegle en wit (de helft/de helft), maar die siegle bloem is iets eigenaardigs, dat is zo taai dat mijn kneedhaak het bijna niet haalt... Het brood was wel ook lekker, maar ik durf het niet meer te doen, want anders is mijn broodmachine binnen de kortste keren kaputt...
Ik ben nu weer brood aan het bakken, speciaal voor de tweeling... ze kunnen er maar deugd van hebben. En waar ik zelf droog brood knabbel, raad ik hen aan goede boter te gebruiken... Nood breekt wet.

Met mensen is het ook altijd iets hé... We achten ons de meesters van de wereld, en een zuchtje, en we liggen omver. Schone meesters.

De meeste pijn indertussen al weer wat weggeëbt. Ik ben nog wat stram en stijf, voornamelijk door voortdurend mijn spieren op te spannen om zo mijn rug wat te sparen. Maar hoezee, ik heb geen ontstekingsverschijnselen.

Gisteren kreeg ik een mailtje met foto's van de activiteiten van onze parlementariërs...Foto's van geeuwen, van gapen, van slapen, van kranten lezen, boeken lezen, allemaal tijdens de "werkzaamheden" in het parlement (ik heb de indruk dat ze in zowat al onze parlementen kunnen genomen zijn, de bruisende activiteit is overal even hoog. Verheffend. Als titel stond er boven: Deze mensen zijn bezig onze pensioenleeftijd op te trekken, omdat we te weinig werken... Ja... En weet je wat zo'n parlementariër verdient ? Nee? Niets ! Maar hij ontvangt wel iedere maand een klein kapitaal. Onverdiend.

In de verkiezingsfolders staan dan lange tirades over hun inzet voor de burger, voor u, voor mij... Zou het niet mogelijk zijn hun inzet uit te zetten?

djudedju

tot de volgende ?

't regent...

Image by Djumbo via Flickr

Ach en wee, de zonne schijnt niet meer op mijn dunbegroeide bolle schedel...
Het lentegevoel krijgt meteen een deuk, maar troost u, het is niet echt koud, de regen lijkt mild en dorstlessend voor ontwakende planten...

Gisterennamiddag bij Luc Ubuntu geïnstalleerd, alles werkt buiten een programmaatje voor zijn werk, dat ik niet kon installeren omdat hij de codes niet bij had... Ik mocht nog eens in een grote hoop oude boeken snuffelen, en vond weer heel wat aangename literatureluur... De dag was al goed. 's Avonds was er dan ook nog vergadering van Ziekenzorg Mater, en er kwam een gastspreekster spreken over "Depressies". Een interessant onderwerp. Ik leerde niet echt veel bij, maar het was goed het eens allemaal op een rijtje gezet te krijgen. We krijgen er ook nog eens een "werkboek" over. Dat zal ons toelaten ons nog eens wat dieper over die problematiek te buigen. Wat mij wel deed schrikken waren de cijfers over de aantallen mensen met depressies. Gelukkig bleek dat het dan niet alleen ging over de echt zware gevallen, maar ook de mensen mee telde die gedurende een "kortere" tijd (?) last hadden.

Het meest erge is dat die mensen, die echt in een depressie zitten, zichzelf als het ware ingraven, het wordt een vicieuze cirkel, misschien correcter, een neerdalende spiraal... Het is moeilijk om dergelijke mensen echt te helpen. Je moet begrip hebben en tonen, maar pogen stapstenen aan te geven om de spiraal te doorbreken. Niet makkelijk. Maar de mensen eens laten klappen helpt ook al, en een luisterend oor geven is wel haalbaar voor iedereen.

Voor mensen die niet depressief zijn, is het niet makkelijk om echt te begrijpen wat die mensen bezielt... Je kunt jezelf moeilijk in een denkwereld verplaatsen die helemaal de jouwe niet is. (Gelukkig maar!) Toch zijn er voor iedereen herkenningspunten, want er is wellicht niemand die nooit eens een dipje kende. Gelukkig weten de meesten na een korte periode hun dipje achter zich te laten, zonder te vallen in de neerwaartse spiraal van de echte depressie.

Tot mijn verwondering schijnt er ook in sommige gevallen sprake te zijn van erfelijkheid !

De mens is een mooi machine, maar er mag niets aan haperen hé?

Wat mij weer helemaal niet verwonderde is het feit dat een huisdier een werkelijk hulpmiddel is voor de mens. Bij iedere aai over de hond daalt de bloeddruk! Maar natuurlijk komt daar dan ook de weerbots bij! Bij het verlies van het huisdier, vervallen er dan velen weer opnieuw in een put. En bij mensen die "aanleg" hebben voor depressie kan zelfs het verlies van een huisdier een reden zijn om opnieuw de depressie binnen te duikelen. Het is nochtans de enige zekerheid die we hebben over het leven: de dood komt onvermijdelijk.

Misschien zijn het juist deze mensen, die zo gevoelig zijn aan depressie, die hun huisdier de plaats geven van een echte huisgenoot, een kind, een beste vriend... ? en dan is het verlies plots veel erger dan de dood van "een" huisdier...

Dipjes heb ik ook gekend, en sommige dingen liggen wellicht blijvend gevoelig, maar gelukkig kan ik me daar over zetten. Niet dat het weg is, maar het is niet overheersend. Wel stel ik vast dat ik na al dat verdriet en al die pijn, een veel gevoeliger hartje heb dan vroeger. Gewoon beelden op TV of een erg verhaal kunnen mij al ontroeren tot in het diepste van mijn hart. Ik zal dus wellicht niet de juiste persoon zijn om op bezoek te gaan bij depressieven. Ik weet van mezelf, dat ik dan ergens een inwendige muur opbouw, om mezelf te beschermen.

En ik moet zeggen dat ik me ook niet kan inbeelden dat je in die spiraal terecht komt...Maar misschien ben ik van nature uit wel min of meer bestand tegen het vallen in die valkuil? Of net niet?

In het pak boeken dat ik kreeg bij Luc, zitten een paar heel oude, heel mooie... een stokoud boekje 'De drie Musketiers" van Alexandre Dumas, in een handgenaaid boekje van opgespaarde wekelijkse afleveringen... en een dik, lijvig en heel oud exemplaar van "De negerhut van Oom Tom"... Heerlijk alleen al om in je handen te houden... Het stof der eeuwen ligt er bij wijze van spreken op. De Negerhut van Oom Tom was een boek dat een enorme bijdrage heeft geleverd tot het afschaffen van de slavernij. (Nu ja, afschaffen, er zijn nog steeds vormen van slavernij !)
Maar het is een boek die heeft bijgedragen tot de vorming van de mens tot een beetje meer menselijkheid, en dat kun je niet van zo heel veel boeken zeggen, en zeker niet van "romans".

(Ook Rudyard Kipling zit bij dat boekenpakket !!!!)
Ik weet niet waarmee u blij te maken bent, maar voor mij zijn dat onder meer dergelijke boeken!

tot de volgende ?

Maverick Meerkat

Image by jimjimovich via Flickr

De nieuwe Ubuntu (Lucid lynx)komt pas eind dezer maand ter wereld (ubuntu 10.4) en we krijgen al de eerste berichten over de volgende versie die in oktober zal uitkomen: Maverick Meerkat, ofte Ubuntu 10.10...
Ik vertel je dat, omdat ik vandaag weer eens een oude windowspeecee ga omturnen tot een Ubuntupeecee...
Hupsakee, het korps der wijzen kent weer een kleine uitbreiding.
Het betreft weer een oude peecee, en door het idiote systeem van Windows, dat steeds maar logger en groter en zwaarder wordt, bij iedere update, krijg je de seskes als je moet werken met zo'n traag bijna inert ding...met Ubuntu zal het weer werken naar behoren...
Jaja, ik ga al stoppen... Ik weet het, maar waar het hart van vol is, loopt de blog van over!

Ondertussen verrek ik van de pijn, gisteren wat zitten kuisen in mijn voortuintje. Het is nu min of meer proper en zoals het moet zijn. Min of meer, want het laatste hoekje heb ik tegen de pijn in gekuist, en dat gaat niet zo hendig, de pijn heeft het min of meer gehaald. Maar ik ben content, het heeft weer min of meer het uitzicht van een tuintje. Meer kan ik niet (meer) verlangen.

Ik moest profiteren van het goede weer, en terwijl ik in het kleine voortuintje doende was, was Anny in de achtertuin bezig. We hebben schrik dat een deel van de planten de winter niet is doorgekomen, maar afwachten, soms komen die dingen nog heel laat plots weer boven de grond. We zien wel. En binnen enkele weken gaan we dan nog maar eens naar Dadizele, naar de Floralux om wat planten te halen. Het is niet eenvoudig om een tuin te creëren die er uitziet alsof het er allemaal vanzelf is gekomen en er geen hand de zaken ooit beroerde. Een "wilde" tuin? Ja, mijn voeten, Anny zit er regelmatig op haar knieën doorheen te wroeten, om alles zijn recht te geven, en het er toch te laten uitzien alsof er geen werk aan is. Het is alleen ander werk.

Vorig jaar heb ik er een kleine Chinese Pioenboom geplant, en die staat al weer mooi in blad. Het beestje is ocharme nog maar een dertig centimeterkes, maar hij heeft tijd van groeien, en om zich te voegen naar de tuin. Ik zou het niet gekocht hebben, maar kon de speciale aanbieding niet weerstaan. Anders is dat een min of meer dure plant, en nu kreeg ik hem voor een appel en een ei. (En die appels zijn niet duur, en eieren heb ik "en masse" van mijn kiekens.)

Ik zit ondertussen weer naar links te kijken, naar mijn meidoornboompje... Ik twijfel toch nog of er wel bloemen zullen op komen. djudedju... afwachten is lastig.

De wereld ziet er weer dag na dag groener uit, onder een stralende zon. In de verte zie ik al een paar bomen die werkelijk groen ogen, en mijn hydrangea's (hortensia) staan ook al bijna in blad, in feite zijn het al blaadjes, maar ze moeten nog uitgroeien. In mijn voortuin staan nu in volle bloei, primula's, witte, rode en roze camelia (een struikje bloeit nog niet, maar dat heeft maar enkele knoppen), achteraan staat er ook een roze camelia in volle bloei. Naar mijn gevoel zijn dat de mooiste bloemen voor in de tuin, die er bestaan! Ze bieden mij het ganse jaar groen aan, en bijna voor alle andere bloeien ze met prachtige grote bloemen. Daarna zou ik opteren voor de witte Clematis met wintergroene bladeren (ik ben de naam kwijt). Die staat nu met duizenden botje, klaar om weldra de struik om te toveren in een witte zee van bloemen. Jammer dat die niet zo heel lang blijven. Maar ze zijn er ook vroeg, en maken dat mijn tuin al heel vroeg in bloei staat. En in de winter blijft de struik ook heerlijk groen.

Vanmorgen heb ik weer een oefening bij ingevoerd in mijn dagelijkse turnoefeningen. Ik wil dat mijn rug- en buikspieren sterker en sterker worden, zodat deze een stuk van het werk kunnen overnemen van mijn wervelkolom. Volgens de literatureluurderij daaromtrent, moet dat kunnen. Ik ben nu al zo ver op weg, dat dat er ook wel bij kan. Ik zorg niet alleen voor die spieren, ik doe ook dagelijks oefeningen om mijn benen en heupgewrichten soepel te houden, en armbewegingen om mijn schoudergewrichten te soigneren. Mijn buur heeft vastzittende schoudergewrichten, en moet nu dagelijks met veel pijn oefeningen zitten doen om dat weer los te werken. Ik weet wat dat is, ik heb dat gezien bij ons vader, dus wil ik dat voorkomen...Makkelijker dan genezen!

Je ziet, alles gaat redelijk goed, ondanks de pijn van het in de tuin werken, kan ik nog steeds mijn oefeningen doen, en zelfs een eerste stap zetten naar een nieuwe oefening. Het is wel zo, dat ik nog steeds na een korte tijd, bij om het even welke inspanning, rugpijn krijg, maar het is nu al een hele tijd geleden dat de pijn zich nog eens "vast zette", en overging in een ontsteking. Dat noem ik winst. Want ontstekingspijn is veel erger, en duurt eindeloos lang.

Ik sta 's morgens met veel moeite op, en werk mijn pijnlijke lijf weer naar een betere conditie. Zelfs nu, als ik pijn heb van de tuin, werkt dat systeem, en ben ik na de oefeningen beter dan op het moment dat ik me uit mijn bed sleur. Gek is dat. Ik kruip 's avonds reeds om halfnegen in mijn bed, omdat ik bijna niet meer kan zitten, en dan doet dat bed deugd. Soms moet ik 's nachts al weer eens of enkele keren er uit om een andere houding aan te nemen, en 's morgens raak ik van de pijn maar met moeite uit dat verdomde bed. Overdag is het eigenlijk ook zo, ik verander (nu al zonder er op te denken) regelmatig mijn houding, om de opkomende druk te veranderen, te verlichten.

Maar het gaat, dus ben ik kontent. De specialist en ik ook, hadden gedacht dat ik nu in een al veel slechtere situatie zou zitten, en ik ben door dat turnen zelfs iets beter. Misschien zal het niet blijven duren, maar al wat ik heb gehad kan men mij niet meer afpakken.

Maar ik zit weer eens te memmen over mijn rug. Eerst over Ubuntu, nu over mijn rug...Straks heb ik geen lezers meer over. Morgen wordt het weer beter (hoop ik - U ook ?)


tot de volgende ?

zon !

Image by Admiraals Weblog via Flickr

Toen ik vanmorgen het rolluik van Koens kamer omhoogtrok, moest ik mijn ogen dichtknijpen van de zon. Heerlijk ! Je ziet ook al her en der bomen die hun groene kleed aan het aantrekken zijn, en de bomen die nog net niet groen zijn, vertonen dikke botten op hun takken. Voor mijn deur staat de meidoorn met zijn openbarstende botten te pronken. Ik denk -ik hoop- dat hij dit jaar eindelijk eens zal bloeien. Ik kocht ooit een dun twijgje, en ik herinner me begot niet meer of het nu een roodbloeiende of een wit met roze streepjes is. Ik denk het laatste, maar ben niet meer zeker, ik kweek nu al zo lang dat twijgje tot een boompje met een bolle kroon... Het ziet er echt naar uit dat er eindelijk bloemen op komen. Hoop doet leven...

Maar het doet deugd de zon zo fel te zien schijnen, en al een veel hogere boog zien beschrijven. Het is echt Lente!

Mijn roze camelia vertoont nu ook zijn bloemen, in volle pracht. Het is heerlijk de natuur te zien ontluiken. Gisteren hebben we onze eerste buiten-rommelmarkt van het jaar gedaan, in Hofstade. Er loopt duidelijk iets mis met ons geheugen, pas toen ik dicht bij de markt kwam, herinnerde ik me dat we daar al eerder naar de markt gingen. Anny herinnerde zich dan dat het aan een café was met een vijver achteraan, en aan de boord van de vijver stonden ook kraampjes. We worden dus oud. Correctie, we zijn oud, ook al willen we het niet geweten hebben...

Maar ook die buitenmarkt werkt de lentesfeer in de hand. Toch nog niet helemaal, want een van de standhouders vertelde me dat ze 's morgens het ijs had moeten van de tafels krabben vooraleer haar dinges er op uit te stallen. Het was ook niet warm, maar toch ook al duidelijk lenteweer.

Wellicht is de liefde tot de zon een atavisme, te danken aan het feit dat de mens ooit is ontstaan in het zonnige Afrika ?

Ik heb op zo'n momenten alle begrip voor het feit dat onze voorouders ondermeer de zon aanbaden als een God. Ergens is dat ook een beetje zo, zonder de zon zou er hier geen leven mogelijk zijn. Het is de zon die net voor de gepaste warmte zorgt om leven op deze planeet toe te laten, in die vorm die we kennen. We kunnen dan ook op een bepaalde manier stellen dat ons leven er kwam dank zij de zon. Vandaar naar een godsbegrip is maar een kleine stap. Zelf zou ik mij veeleer een soort pantheïst noemen, iemand die God herkent in de volheid van het leven, van de aarde, van de natuur, van de evolutie... Want wat sommigen ook stellen, evolutie is geen ontkenning van het Godsbestaan, het is alleen een andere invulling van het Idee. En net zo min als we ooit het Godsbestaan zullen kunnen bewijzen, net zo min kunnen we het ontkennen... Gelukkig maar, anders was er niet eens een Geloof nodig. Als we wisten en konden bewijzen dat God er was, dan moet je niet geloven, en als je kunt bewijzen dat God niet bestaat, überhaupt ook niet.

Ik kan me dan ook indenken dat sommige mensen geloven en anderen net niet. Ik denk niet dat het ook veel belang heeft, want als God werkelijk God is, dan is hij zo groot dat hij daar heel hoog boven staat. De fout die we maken is Hem te spiegelen aan onze menselijke begrippen. Voor mij is net dat de moeilijkheid voor heel wat mensen. Hoe kun je nu een God spiegelen aan de mens met al zijn tekortkomingen, zijn fouten, zijn sterfelijkheid... Ik zit in mijn denkwereld wellicht dichter bij de Aboriginals, die geloven dat we slechts een droom zijn, en sterven is het ontwaken in de werkelijke wereld.

Ach, ik zit weer te filosoferen, terwijl ik helemaal geen Sofia heb. Laat staan een zetel der wijsheid. Ik probeer maar voort te gaan op mijn gevoel en dat hele kleine beetje dat ik ken.
Gisteren zag tanteke er weer wat beter uit, maar ze was weer wat ambetant. Heel de tijd zat ze verstolen op mijn bil te wrijven, dievelings, opdat Anny het niet zou zien (wat uiteraard niet lukt...). Toen Anny om de was ging fluisterde ze me toe: "Ik heb je geiren"... Zielig, dat oud mensje die zich vastklemt aan het leven. Zoals steeds probeerde ze weer wat meelij op te wekken met wat te schreien (zonder tranen). En als ik niet reageer stopt ze en kijkt mij aan met vragende ogen. Versta ik haar dan niet? Och ja wel tanteke, ik versta je maar al te goed... Een vos verliest wel zijn haar, maar niet zijn streken... en weet je, ik begin steeds meer en meer te geloven wat er allemaal verteld werd. En ik heb meelij. En steeds meer bewondering voor Nonkeltje, die alles doorstond en verdroeg.

Anny vertelde dat ze weer de kleren had moeten op de stoel leggen. Ze kon weer niet in de kast, de sleutel was weer zoek. De verpleegster ging naar het rolwagentje, waar ze een reservesleutel bewaart, maar die was ook weg... Wel vonden ze er vier andere sleutels op de kamer van tante,van God weet welke kasten. De verpleegster zei dat Tante weer in haar bui van "verzamelen" was, en alles wat ze graag zag meepikte en in haar kamer wegstak. Als ze straks toch weer eens in de kast zullen geraken, zullen ze weer heel wat dingen vinden waarvan ze dan de rechtmatige eigenaar moeten zoeken...

"t Is een speciale hé?" zei de verpleegster. Anny antwoordde dat het al altijd een speciale was geweest.

Ik heb meelij met die verpleegsterkes, die daar met een heel pak van die speciale zitten. En die steeds glimlachend en vriendelijk de zaak weer in het reine brengen, met eindeloos geduld. Zelfs de stoute en uitdagende manieren van een Leopold verdragen ze, en alleen als hij de anderen ambeteert doen ze hem terug met rolwagen en al naar zijn kamertje, tot hij weer wat bedaard is, maar zelfs dat doen ze zonder kijven.Geduldig en vol professionele liefde.

Ik vraag me af of ik dat wel zou kunnen opbrengen? Nee, ik ben helemaal niet zo'n geduldig mens.Ik denk dat ik me nu en dan eens goed boos zou maken. Want je kunt je niet van de indruk ontdoen dat die oudjes soms heel goed weten wat ze doen. Volgens de verpleegsters is dat niet het geval. Ik geloof niet dat ze gelijk hebben, soms zie ik aan hun ogen dat sommigen je observeren, hoeveel verder ze nog kunnen gaan.

Dat is de herfst.
van het leven...

Buiten schijnt de zon, vol Lente

tot de volgende ?

De aanslag !

Image via Wikipedia

Le poète a dit la vérité, il doit être exécuté...
de coureurs hebben mijn blog gelezen!
Gisteren is de ronde hier dus gepasseerd aan mijn deur. Dat je mij wellicht niet zag op TV, heeft alles te maken met het feit dat wij (bijna) het slachtoffer waren van een aanslag !
Op het monument dat de eersten passeerden, smeet er een van de Lotto-renners (Hoste of Gilbert?) een volle fles drinken tegen mijn wandelstok, met de duidelijke bedoeling mij onderuit te halen.
Maar ik laat het er niet bij !
In eerste instantie heb ik de fles aan de bevoegde autoriteiten gegeven, een kleine gast uit de wijk. ('k Heb er nu al zesse ! en allemaal verschillende !), en ik heb met hem afgesproken dat hij ze volgend jaar terugbrengt, gevuld met Chateau de la Pompe (VSOP), en dan gaan wij eens met flessen naar de renners gooien.

Maar ik heb de renners van de eerste groep dus amper gezien, ik kreeg een klop op mijne stok en keek dan uiteraard wat dat wel was. Anny ook. Dus heb je wellicht twee supporters gezien die naar de grond keken in plaats van naar de renners.
djudedju

Maar 't vrouwvolk, dat hebben we goed gezien zulle!! Eentje reed er zo traag voorbij dat ze bijna in mijn armen viel. Ik zei haar "Ge gaat nu toch nog niet stoppen hé, ge zijt nog maar begonnen!" Haar gezichtje spleet open in een brede lach, "No no, I'm waiting for my teammates." En ja, daar kwam nog een kuddeke zonneblommen de helling opgekropen...
En weer zagen wij een verzorger aan een van die mokskes haar poepke duwen ! En ze gingen nogal ne gang!

Voor de rest hebben wij gekeken op TV, naar al die duizenden en duizenden mensen langs de kant van de weg. Het is toch wel echt een Vlaams fenomeen hé, al dat volk voor de koers!
En 't was een mooie en verdiende winnaar!
't Manneke heeft er voor gereden (de anderen ook, maar nie rap genoeg)

De Ronde van Vlaanderen en Paris Roubaix (Robeke) dat zijn de twee koersen waar ik wel eens naar kijk. Want tegenwoordig is er op TV niets anders meer dan "sport", of liever wat zij sport noemen. En ik ben al geen TV kijker, dus als ik van aan mijn computer vrouwvolk hoor kreunen en lelijk doen, dan weet ik zo ook al dat het weeral tennis is. Vervloekt weze de dag dat een Clijsters en een Henin begonnen tegen dat balleke te slaan. Sindsdien denken ze in Brussel dat wij allemaal tennisfan geworden zijn. Niet dus. Niet ! Helegans niet. Na !

Ik kijk dan nog liever naar 't vogelpikken op de BBC ( One hundred and eighty !!!) en dat is pertang ook al gene vette om naar te zitten staren. Maar je ziet er buiten dat pijlke ook wel eens een pint, en het zijn niet van die afgetrainde figuren die ons de ogen uitsteken met hun ranke figuur. (Alhoewel, Clijsters...)

Maar ik ben dus in ieder geval content dat er gene van de Lotto heeft gewonnen, die werpen met drinkflessen naar de serieuze mensen!

Deze namiddag naar tanteke. Vorige week zag ze er niet fameus uit, en haar Alzheimer was weer sterk tegenwezig (aanwoordig). 't Menske zag er nochtans al heel den tijd goed uit, en plots vorige week zo'n dipke. Nu ja, ze had maar zes maand meer te leven een jaar of twee terug. Maar we gaan dus niet moeten verschieten als het plots toch eens van dadde is, en dat ze haar viool aan de muur hangt.

Dat is wellicht het meest enge aan een bejaardentehuis, ze zitten er allemaal op de dood te wachten hé... Het zijn mensen die alleen nog leven dag per dag, zonder iets om naar uit te kijken, of 't is het volgende bezoek. Hoe goed ze daar ook zijn, het is een beetje deprimerend als je bijna iedere week dat tafeltje in de gang ziet staan, met een brandend kaarsje en een foto van wie ook weer al weg is...

Ik heb verdomde compassie met wie daar nooit ofte nooit bezoek heeft, die heeft zelfs dat niet om naar uit te kijken.

tot de volgende ?