De pauwelkies...

(JPEG-afbeelding, 1092x696 pixels)


Ik hoop dat de foto werkelijk verschijnt op mijn blog... Als het zo is, dan is dat een familiedocument...De trein van de grootvader van Anny... Zie je hoe Zingem dan geschreven werd?

Ondertussen kreeg ik van Marc Pauwels een "kwartierstaat" van Anny...De oudste Pauwels (tiende generatie was ene Judocus Pauwels die huwde met ene Joanna Staelens. Geen jaartallen, maar het moet in 1600 en een dikke sjiek geweest zijn...Er is nog een oudere generatie gekend, maar dan langs de zijde van de moeders... Daar vinden we wel weer data bij, en lezen we "omstreeks 1640 te Nazareth geboren en op 6/5/1650 geboren te Zevergem en geboren te Zevergem omstreeks 1655...

We vernamen ook dat er een soldaat van Napoleon De Grote in de Pauwelkies zat, die overleden is in Berlijn...Dat was toen de andere kant van de wereld!

Als je het hebt over bruikbaarheid, dan is zo'n stamboom van nul en generlei waarde, maar als je het hebt over sentimentele waarde, dan is die stamboom onbetaalbaar... Het is net zoiets als de oude familiebijbel bij de protestanten, waar iedere generatie zorgvuldig alle generaties bleef opschrijven op de frontpagina van het boek. Je kunt er niets mee doen, maar het is leuk om hebben.

Zo las ik ook dat er twee keer Balcaen's in de familie slopen, wellicht is mijn oud-collega Clotaire dus ook nog verre familie... Heel het geslacht Pauwels komt van een stukje grond van een voorschoot groot...Het Zuiden van West Vlaanderen en ruim gemeten de huidige Vlaamse Ardennen. Zou die cyclocrosser ook familie zijn? En de vorige belleman van Gent, dat was ook al een Pauwels... En dan spreek ik nog niet van de Pauwels uit La Douce France die aangetrouwd zijn in de familie van een voormalig buurmeisje uit Oostende ( Nu gehuwd en wonend in Frankrijk), van die tak weet ik al dat er blijkbaar geen lijn loopt naar Frankrijk...Maar natuurlijk kan het van een nog oudere tak voortkomen.

Hé, dat is geschiedenis, en zoals je weet... dat is iets waar ik graag in zit te lezen en te studeren... Ook al leren we er blijkbaar niet uit, toch is de geschiedenis een veelkleurig palet van feitjes en mensen beïnvloedt door duizend en nog dingen... Iets waarin je kunt grasduinen zo veel en zo vaak je maar wilt.

Net zoals de stamboom van de Goderis, is die van de Pauwels er een van de kleine mensen... Gewone mensen die hele dagen moesten werken en slaven om te overleven. Je moest eigenlijk ook eens al die dode kinderen beschouwen in al die generaties van mensen... En wie niet tijdig gedoopt werd, werd niet eens genoteerd, want die telde niet mee... Het verdriet was er wellicht niet minder om. We staan er nooit bij stil, maar in de voorgaande generaties was kindersterfte een heel gewoon ding in het gezinsleven. Net zoals het sterven van moeders in het kraambed... De specialist probeerde ooit Anny een beetje te troosten met te wijzen op de ontzettende sterfte van kinderen in de "ontwikkelingslanden"... Ik vond en vind dat heel misplaatst... Het is niet omdat het veel voorvalt dat het minder pijn doet. Hoe dikwijls je ook al eens op je vinger klopte, het doet nog zeer, net zo erg als de eerste keer.

Maar ik begrijp hem wel, hij wilde er op wijzen dat dit daar, veel meer dan bij ons, een deel van het leven was en is. En dat je er dus moet mee leven. Hoe hard het ook is.

Het zijn de feitjes zoals het sneuvelen in het leger van Napoleon, die plots die voorgaande geslachten weer tot leven wekken. Het maakt die lettertjes tot levend materiaal. En het is doodjammer dat we er niet van iedereen een levensroman bij hebben. Dan zouden wij pas het voortdurende strijden om te leven en te overleven kunnen waarderen. Nu is het net een stukje bijbeltekst: Abram gewon Isaak, Isaak gewon... En dan weten we over die Abram en Isaak nog een en ander, maar in die bijbelse opsomming vind je ook namen die je onbekend zijn, 't was wel van de familie, maar helemaal geen speciale ... Hoe weet je dat ? Omdat men het niet vermelde ? Maar wat was en is de maatstaf om iets te vermelden?

Als daar een Pauwels bij is, die kapot gegaan is aan de stoflongen van zijn zware labeur in de mijnen, om zijn gezin eten te geven...dan vind ik dat minstens even groots als de geschiedenis van een David in de bijbel! Die man zal geen Batsheba gekend hebben, hij had er zelfs de kans niet toe! En wellicht heeft hij ook geen collega op het gevaarlijkste punt van de mijn gezet, om nadien zijn wijf in te palmen... Sorry voor de uitdrukking, maar zo is het toch?

Nu kunnen we alleen dromen over die mensen van toen (dat heeft ook zijn charmes)...
Hier ligt nu, in enkele povere bladzijden "Het geslacht Pauwels", de geschiedenis van gewone mensen in een harde wereld... een voortdurende strijd om te overleven.

Weet je, ik ben blij dat er het de voorgeslachten van onze families geen beroemde mannen zitten, maar gewone mensjes, mensjes die heel de beschaving maakten tot wat ze is, met al de gaven en vooral al de fouten van dien. Helemaal geen vedetten, geen heiligen, geen duivels... Werkmeinschen, labeurders, tsjoolders travakkers voor een bete broods en als het kon een schelle van den balk.

Heerlijk toch om te kunnen dromen, met de namen er bij ?
Bedankt mensen die al dat monikkenwerk doen om die vorige generaties op te zoeken en daar nog her en der kleine faits divers bij te vermelden! Je weet niet wat een plezier ons dat doet!

tot de volgende ?

tweeënveertig jaar...

Image by Erf-goed.be via Flickr

Gisteren waren we precies 42 jaar gehuwd... De enige die na al die jaren daar nog op dacht was mijn oudste zus. Zij vroeg onder meer wat we gingen doen. Niets... het is een dag als een ander, en die 42 jaar zijn er heel toevallig omdat wij toevallig in dat kalendersysteem leven, waren we hindoe, of Jood of Chinees of weet ik veel, dan waren we misschien nu al 50 of misschien nog maar 38 jaar gehuwd...
Toch is het al een hele tijd... Pakken generaties zouden met het bereiken van die leeftijd al gelukkig zijn geweest, laat staan dat je zolang kunt en moogt bijeen zijn. Eén zijn.

Volgend jaar is die oudste zus van mij, als 't God belieft, al 50 jaar gehuwd...'t Lijkt wel een mensenleven.

Maar toch is het een heuglijke dag geworden...Ook al stond er niets op het programma. Toen Suzanne de telefoon neerlegde, belde Veerle dat ze moest gaan werken, en of we de kinderen wilden opvangen.
We waren van plan om vlak na de middag raprap onze boodschappen te doen, toen op de middag zelf, de telefoon weer rinkelde...
" U spreekt met het Vrij Technisch Instituut Sint Lucas uit Oudenaarde, bent u de grootvader van Kimberly?" Ja, dat ben ik... Kimberly is ziek, ligt hier in het ziekenkamertje op bed, maar het betert niet... Moet ik ze komen ophalen? Als je zo vriendelijk wilt zijn...
Ik dus naar St Lucas in Oudenaarde.
Thuisgekomen, onze huisdokter opgebeld, en gevraagd of hij kon komen, en hoe laat ongeveer (want we moeten dringend inkopen doen!)...
Tussen drie en vijf zou hij komen. Ok; Kimberly bij de TV op de zetel gelegd, en wij vlug om boodschappen.
Anny met de boodschappen thuis afgezet, en zelf de rest van de aankopen gaan doen.
Eerst naar de Gamma, om een paar nieuwe lampen voor het licht aan de voordeur, en een stukje kabelgoot om de nieuwe kabel van Belgacom-TV in op te bergen... en dan naar de handel in dierenvoeder om "gebroken mengeling met legkorrel" voor de kippen.

Ik was goed en wel thuis als de dokter kwam.
De auto terug uit de garage om medicatie te halen. Ik was die dag al eerder in de apotheek, en bezwoer hem geen opmerkingen te maken in de zin van "goede zielen die weerkomen, waarop hij grinnikte dat ik blijkbaar wel graag kwam bij hem...

Oh ja, bijna vergeten te zeggen, 't is een bronchitis, en als ze koorts zou krijgen moeten we er weer de dokter bijhalen, want het zou ook het begin van diene griep kunnen zijn...dixit el dottore om het in het Mexicaans te zeggen....


Tweeënveertig jaar geleden was het ook een drukke dag, maar nu ook, maar hééééél anders... Van al dat lopen en me opjagen zit ik voituurlijk ook weer met meer pijn. Je ziet echt een heuglijke dag...

Oh ja, de dag voor Anny was ook leuk! Voor het programma dat ik je net voorstelde zat zij al uren aan een stuk prei te kuisen. Armand en Lea hadden ons een heel pak prei geschonken. De oogst moet goed geweest zijn, aan de hoop te zien. Hopelijk eten we straks gestoofde prei met meegestoofde patatjes en hopelijk met een stuk lever... Maar ik weet het niet, ik heb me nog niet geïnformeerd bij kok Anny... Nee, 't is vis met frietjes...ook niet slecht.

Héhé, een ganse blog met dagdagelijkse dingen... dat is lang geleden! Zou ik nu echt niets vinden om over te memmen?
Nee, ik ga 't maar zo laten, om die dag van gisteren te herinneren als een heuglijke verjaardag, toch in ons kalendersysteem...

tot de volgende ? (Oh ja, op de foto: De st Martinuskerk van Loppem waar we in 1967 op die schitterende zonnige novemberdag huwden...)

Ethiopië

Image by menfes qeddus via Flickr

Als wij, van onze generatie, spreken van de hongerlanden, dan denken wij aan Biafra en Ethiopië. Het is over het laatste land dat ik het hier eventjes wil hebben...
Hoe ontstond de hongersnood daar ?

Keizer Hailé Selassié eiste van zijn boeren maar liefst 75 % van de oogst op. Daardoor, en door de toename van de bevolking, kwamen de boeren in nood. Zij rooiden steeds meer bossen, om bijkomend land te hebben en omwille van de brandstof die het hout hen leverde. Daardoor werd het land kaal, er was grotere erosie van de landbougrond, en steeds minder opbrengst. De mest van de beesten werd gedroogd om als brandstof te dienen, in plaats van het in te werken in de hongerende bodem. Op den duur werden zelfs de ossen geslacht om eten te hebben, en was er zelfs geen mogelijkheid meer om het land te bewerken.

Dat is heel kort samengevat wat er gebeurde.

Omstreeks 1345 werd Europa geteisterd door een extreem nat jaar. De oogst mislukte, en de honger dreigde. Het daarop volgende jaar was het nog natter, en de oogst bedroeg uiteindelijk minder dan het benodigde zaaigoed voor de volgende oogst. De honger sloeg algemeen toe. Het derde opeenvolgende jaar was er weer een met extreme neerslag, en de honger werd zo erg dat zelfs kannibalisme werd bedreven. De lijken van de gehangenen verdwenen nog dezelfde nacht... Tot overmaat van ramp werd het jaar nadien de pest ingevoerd in Europa, en een uitgehongerde verzwakte bevolking werd geconfronteerd met de zwarte dood.
De Europese bevolking werd gedecimeerd. Frankrijk had nog zo'n kleine 17 miljoen inwoners, Engeland amper 2,5 miljoen...
En om de wijsheid van de mensheid te kenschetsen, begonnen ze dan aan de honderdjarige oorlog...

De beschaving was met honderden jaren ineens achteruit geduwd.

Maar ook hier was dit het begin van het einde voor het feodale stelsel, net zoals in Ethiopië waar revolutie kwam en het communisme.

Er is, ook in dit schrijnende voorbeeld geen nieuws onder de zon, want ook in Ethiopië is men nu begonnen aan een eindeloos lijkende strijd...

Het mensDOM, met nadruk op DOM...

Wie denkt dat geschiedenis een les zou moeten zijn, heeft het dus verkeerd voor! Telkens en telkens opnieuw begaan we weer dezelfde fouten. Je zou nu kunnen veronderstellen dat ze in Ethiopië onze geschiedenis niet kennen, maar waarom hebben wij, die de pretensie hebben de beschavers te zijn, dan niets gedaan?

Als het over landen gaat met grote olievoorraden, dan vinden we het plots wel nodig de bevrijder te spelen. We "beschaven" blijkbaar alleen als we er profijt bij hebben, anders beperken we ons tot omhalingen om steun te geven aan de hongerigen...


Och, we leren niets bij, buiten nieuwe middelen om efficiënter te vernietigen en om efficiënter te heersen over anderen.

En gek genoeg, ook nu er nieuwe spelers komen op wereldvlak, denk aan China, denk aan India, wat zien we dan ? Een nieuwe opkomende wereld? Bah neen, nieuwe doordrukken van dezelfde stommiteiten. Niets meer, niets minder.

Telkens en telkens weer vinden wij jagers op macht.

De adel en vorstenhuizen van toen zijn vervangen door kapitalisten en politici. Maar dat is niet echt een verschil, alleen een verschuiving, voor de rest zijn de machtsmisbruiken grosso modo exact dezelfde...Hooguit met een licht laagje beschavingsvernis er op.

Met andere woorden: "het is des mensen"... het zit blijkbaar in de genen ingebakken. Net zoals het hert geweien krijgt om een harem te veroveren, net zo streven mensen naar macht en naar ondergeschikten.

't Zal wel altijd zo blijven, het lijkt zowat een natuurwet. Eigen aan de soort.
Ik ken niemand die macht heeft, die het ook niet gebruikt. Er zit hoogstens verschil in gradatie, verschil in manieren van toepassing. Maar als de een minder scherp onderdrukt, dan is dat hoofdzakelijk omdat er nog boven hem staan met meer macht die hem in toom houden.

Eigenlijk moesten we allemaal in een ton gaan zitten en tegen al die Alexanders zeggen: "Ga eens wat opzij, je staat in mijn zon"... Want op die tonzitter heb je geen pak, je kunt hem hoogstens de kop af slaan, maar dan heb je die onderdaan helemaal niet meer.
Maar wellicht zouden we dan streven naar de mooiste ton...

We leren het nooit.
We zijn van materie gemaakt en streven naar meer materie, en gebruiken het onstoffelijke om het stoffelijke te verhogen.
djudedju

Ik heb alleen een hond om op te roepen. Die kwispelt dan, want hij weet dat het roepen maar lawaai is, en hij komt dichtbij om een aai te krijgen.
Ik moet eens op zoek gaan naar een mens waar ik de baas kan over spelen...hoor ik er weer bij, ben ik weer in...

tot de volgende ?

tillevizie

Image by Axel.Foley via Flickr

Allee, 't is zo ver, ook bij ons wordt de TV digitaal en gaan we niet meer weten naar wat allemaal te kijken. Niet dat dit iets voor mij is, ik ben geen TV-mens, maar Anny kijkt wel graag TV, en ik kijk als het een programma is dat me aanspreekt (maar er spreekt me niet zo veel aan...)

De TV is bij ons tamelijk laat binnen gekomen. We waren al heel wat jaartjes getrouwd voor er zelfs maar sprake was van TV. En wat je niet hebt, dat mis je niet ook. Wij hadden helemaal geen behoefte aan diene bak.

De Tv is er gekomen op het moment dat ik vakbondssecretaris werd, en mijn werk me heel veel avonden per week uithuizig zou maken. Dan heb ik gezegd een TV te kopen, voor Anny, omdat ze toch niet hele avonden zou moeten zitten wachten op mijn thuiskomst. Natuurlijk heeft ook bij ons dan die TV een veel grotere plaats ingenomen dan het eigenlijk oorspronkelijk de bedoeling was... en niet alleen de avonden werden er mee gevuld, maar het nam, zoals overal heel wat tijd in beslag die anders ging in menselijk contact in samenzijn...

Op dat stuk ben ik zelfs een TV-hater te noemen... Ik verfoei het feit dat die TV gesprekken monddood maakt, contacten doet verwateren en ga zo maar door.

Nu gaan we dat nog eens meemaken gedurende een korte tijd, want nu zullen we wellicht de nieuwe mogelijkheden verkennen en zappen van post naar post op zoek naar interessante dingen.

Dat zal maar zijn tijd duren, tot we weer "gestabiliseerd" zijn rond de bak des verderfs.

Je moet dan ook nog weten dat wij heel vroeg gaan slapen, dat wij meestal voor 9 uur in bed zitten, dat beperkt het kijken ook al... Ik ben ook geen man die de TV gebruikt om meer te weten te komen over diverse problemen... Nee, TV is voor mij een middel om te ontspannen, niet om me weer eens op te laden. Ik doe dat veel liever in een boek of een tijdschrift. Lezen is voor mij veel belangrijker dan diene bak. Ik kijk wel eens naar een filmpje als het niet zwaar op de hand is, naar een dikketieve of zoiets, en soms, heel soms, ook eens naar het nieuws. Anny kijkt daar twee keer per dag naar, een keer op VTM en een keer op Eén... Ik hoor dat dan wel op de achtergrond, maar haal zelfs de mosterd op mijn kwampjoeterke... Lezen weet je wel...

Maar voor heel wat mensen is de TV een surrogaat om de eenzaamheid te doorbreken. Dus heeft het ook wel zijn goeie kanten. Maar sociaal is het ding van geen kanten.

We gaan nu beschikken over een massa posten, terwijl we er toch maar naar één tegelijk kunnen kijken. Ik las dat we ook gratis een match voetbal krijgen aangeboden...Tommetoch, ben ik content! Ze weten het niet, maar dat aanbod was bijna voldoende om niet tot die uitbreiding over te gaan. Voetbal is één van die dingen die mij helemaal niets zegt. Helemaal niets, niente, nada, nothing, rien... In tegendeel, ik heb er een hekel aan, gewoon omdat het net als in heel wat andere "sport"-takken, er helemaal niets sportiefs meer bij is. Het gaat over grof gewin. Niets meer en niets minder. Nu lullen ze weer wat over dat afgestampte been van die ene speler, maar blijkbaar herinnert niemand zich nog dat een De Bilde dat ook eens deed, en nu de status heeft van een vedette... 't Kan verkeren, nee, het verkeert mijn beste Brederootje, het verkeert gewoon. Het is dan ook verkeerd.

Voor mij is iets of sport of beroep, en op het moment dat het een beroep is, kan het de facto geen sport meer zijn. Uit.

Maar daar heb ik al meer dan genoeg over geluld.
Gisteren zag ik plots dat de bomen nu bijna allemaal werkelijk kaal zijn, maar wat me verwonderde, was dat dit helemaal niet anders aanvoelde. We zijn die gang al zo gewoon, dat het er gewoon bijhoort, en dat we niets anders verwachten dan dat de blaren vallen in de herfst. En toch is dat niet echt zo gewoon, het is een heel vernuftig systeem, een aanpassing van en in de natuur, die niet zo evident is. Bomen die zich beschermen tegen vorstschade. Eigenlijk is het bizar. Och ik weet wel, het is een reactie op het feit dat door de kou het water een groter volume krijgt, dat het daardoor niet meer door die capillaire vaatjes kan, en dat dus het blad gewoonweg geen water, geen voeding meer krijgt. Maar dat de boom dan reageert door het vormen van een kurklaagje, daar is niet zo maar een natuurwet voor, dat is werkelijk een reactie van een plant op een bepaalde situatie. Even wonderbaar als het feit dat de toevloed van vocht naar de bladeren neit alleen kan uitgelegd worden met het systeem van capillaire vaten... Want dan zou een boom maximum zo'n 8 meter hoog kunnen worden. Nee de boom krijgt, zonder pomp dat water veel hoger (er zijn bomen van 100 meter !!!!)...

Gewoon, vlak voor onze neus, gebeuren dus dagdagelijks dingen die ons begrip te boven gaan! Ik noem dat een wonder en zie er een hand van een opperwezen in, jij ziet er misschien alleen in dat we nog niet de grenzen van de wetenschap hebben bereikt... Misschien hebben we allebei wel gelijk... Ik weet het niet, jij ook niet... Ik las gisteren dat er vlinders zijn, ook bij ons, waarvan het vrouwtje nooit vleugels krijgt, en op haar eigen cocon haar eieren legt voor een volgende generatie... En ik dacht en zei: Anny, wist jij dat? heb jij ooit zoiets gehoord of gezien?

Maar weet je, het is heerlijk in een wereld rond te lopen vol wonderen, zonder veel vragen, gewoon genieten en verwonderen... Ik voel er me goed bij

tot de volgende ?

Het rookverbod

Image by shoot it! via Flickr

Volgens een of ander briljante dokter moeten we in België het voortouw nemen en een algeheel rookverbod invoeren.
Wellicht met gedoogbeleid voor softdrugs ?
Ik ben zelf geen roker (meer- sinds meer dan 30 jaar), dus eigenlijk doet heel dat verbod mij niet zo heel veel.
Maar zo'n algeheel rookverbod, dat zou wellicht net als indertijd in Kamerika met de drooglegging, alleen maar veroorzaken dat er nog nooit zoveel zou gerookt worden als dan...Verboden vruchten zien er altijd lekkerderder uit...
De laatste tijd valt mij steeds meer en meer op dat de rokers die hier op bezoek komen, verkiezen om eventjes buiten te gaan om een sigaretje te lurken... Niet dat ik dat vraag of zelfs maar suggereer, nee, blijkbaar vinden zij dat zelf de goede manier.
En misschien is dat wel de oplossing? Misschien dat rokers zich gewoon moeten maken dat ze hun sigaretje buiten roken, of in een voor hen bestemde ruimte...Dan is meteen al dat gezaag over meeroken van de baan.
Roken is zeker niet gezond, en het is goed dat we dit telkens en telkens weer verkondigen in de hoop zo weinig mogelijk mensen te hebben die deze slechte, ongezonde gewoonte toepassen. Maar we moeten dan konsekwent zijn, en meteen alle slechte en ongezonde gewoonten aanklagen... Te veel en te vet eten, alcohol nutten, te weinig bewegen en zo kunnen we nog effen doorgaan. Het verschil dat je willen of niet meerookt met een roker is geen echt argument om alleen over roken te praten. Het is ondertussen bewezen dat de aanwezigheid van dikke mensen anderen aanzet tot slechte voedingsgewoonten, dat alcohol vooral genut wordt in gezelschap...
We weten allemaal dat die en nog veel andere dingen niet gezond zijn, maar we weten ook allemaal dat op een of andere manier de mens makkelijk verslaafd raakt, en dit allemaal genotsmiddelen noemt, wat er op duidt dat er "genieten" in zit.
Toch is dat iets geks, van de eerste sigaret is iedereen ziek, van de eerste pinten ben je echt niet goed en ga zo maar door. Het genot komt gek genoeg ps na een zekere gewenning.
Maar gewenning is iets wat in onze opvoeding zit!
Denk maar aan witlof en spruitjes en spinazie en zo meer... Als kind moet je die ook leren eten. En dat is dan moeten, onder de ouderlijke dwang. We zijn dus een beetje opgeleid in het systeem van gewennen..

En dus passen we allemaal wel een of meerdere van die slechte gewoonten toe...
Of we roken wel eens -alleen maar af en toe, meneer- een sigaretje of een goede sigaar, of we drinken wel eens graag een goed glas wijn, of een lekkere pint bier (geen pils, ik drink maar af en toe, maar dan liever een echt goeie pint, meneer), of we houden nu eenmaal van eens lekker te gaan eten...
En als het maar af en toe is, dan is het toch niet erg?
Nee, alleen is de kans groot dat het escaleert naar steeds een beetje meer, en dat het begrip af en toe een heel rekbaar iets is.

Maar we zondigen dus allemaal wel ergens in die slechte gewoonten...
Met andere woorden, eigenlijk hebben we heel weinig recht van spreken.

Mijn standpunt is dan ook heel eenvoudig: als je rookt, drinkt of (vr)eet, doe het dan op zo'n manier dat je niemand ergert en niemand hindert. Rook alleen waar het kan en mag, drink niet als je nog kans hebt om in het verkeer te moeten, vreet niet in het bijzijn van kinderen die deze gewoonte kunnen overnemen... Je zal niet alleen je medemens sparen, onvermijdelijk zul je ook veel minder overdrijven in het gebruik van jouw genotsmiddel(en).

Eigenlijk komt het ook hier weer neer op: eerbied voor de anderen.
Maar dat is iets wat ook stilaan uit de mode raakt.
Stel een zebrapad, een oversteekplaats voor voetgangers... Als auto's voor mij moeten stoppen, dan zal ik in een reactie mij wat haasten om hen niet meer te hinderen dan nodig. Maar let eens op, tegenwoordig zie je mensen die zelfs iets trager gaan lopen, gewoon om hun macht en rechten te etaleren... Nog vanmorgen, ik moest een straatje inrijden, pinkte, stond stil omdat daar drie fietsers reden...Net op het kruispunt houden ze de voeten stil en beginnen met elkaar te praten en trager te rijden... Het kan toeval zijn, maar ik gok meer op het feit dat mensen tegenwoordig eerder geneigd zijn elkaar te hinderen dan elkaar te helpen.
Echt hinderen deden die drie fietsers me niet, niet meer dan dat ze gewoon een symptoom in de verf zetten. Gebrek aan eerbied voor elkaar.
Als ik een voetganger zie, en er is daar juist een grote plas naast, dan hou ik mij in, om die mens niet helemaal nat te maken... Maar reeds menig keer heb ik het tegengestelde ervaren, en loop ik daar kliedernat...

Wat hebben ze daar aan? Wedden dat ze woest worden als iemand het met hen zou doen?

Het is net als het "goedendag" zeggen tegen elkaar... Kost niks, maar het maakt de wereld iets menselijker.

Glimlachen, kost niks, maar het maakt de wereld precies wat zonniger.

tot de volgende ?

De baron

Image via Wikipedia

Op een dag stond hij voor de achterdeur, verschrikkelijk mager, slecht in zijn vel, de haren in klitten, maar toch met dat je ne sais pas quoi dat zijn adel verraadde.
Heel zachtjes liet hij een miauwtje horen, en ik, de kattenhater, de hondenman bij uitstek, kon het niet aanhoren. Ik ging naar binnen nam een oud bord, goot er wat water met melk in en brokkelde er wat oud brood doorheen.
De rosse kater slokte het binnen en ging rustig zitten, ook toen de hond buiten kwam en naar de indringer stormde, gaf hij geen krimp, keek alleen eens hautain naar de druktemaker.
Als je geen kat wilt, geef dan ook nooit eten aan zo'n beest, want ze gaan niet meer weg. De Rosten beschouwde voortaan mijn achtertuin als zijn thuis.
Het was een lief beest, gaf kopjes en kwam zich tegen je benen wrijven, en als het etenstijd was ging hij op de vensterdorpel zitten en keek binnen in de keuken.
We hebben hem nooit binnengehaald, en hij probeerde dat ook niet, maar in ons Belgisch weertje kon ik dat beest toch niet in de regen laten zitten, dus timmerde ik wat van een hok bij elkaar, legde er een oude jutezak in, en meteen nam de Rosten het in beslag als zijn huis.
Ik had in die tijd veel vogels in twee grote volières, en vroeger raakte ik wel eens een vogel kwijt aan indringende katten of uilen of andere roofdieren, toen niet meer! De Rosten heerste over zijn domein, en niemand kwam nog aan de vogels. Nu en dan vonden we de Rosten niet meer, tot wij ontdekten dat hij het leuk vond om in het duivenhok te kruipen en zich wakend uit te strekken bij die duivenpan waar jongen waren. De duiven hadden helemaal geen schrik van de Rosten, leken zelfs zijn waakzaamheid op prijs te stellen.
Het leek wel of alles wat van ons was, ook van hem was, en dat hij er dus op waakte.
Vuil hadden we er niet van, daarvoor ging hij buiten zijn terrein...
Op een dag zag ik de Rosten in zijn kot liggen, onbeweeglijk. Het beest was doodziek, had duidelijk koorts, en ik moest zijn drinkwater bij hem houden, hij was te ziek om te gaan drinken. Na een paar dagen was het weer wat beter, en kwam hij weer - heel voorzichtig- buiten om te eten en te drinken. Toen zagen we wat er hem scheelde! Hij had een gat in zijn lijf, die dwars door het beest doorging! Later hoorden wij de toenmalige achterbuurvrouw vertellen dat ze een kat had gespietst met haar riek...
(Wij waren vroeger ooit eens een duivin met twee jongen kwijt... Later hoorden onze kinderen de kinderen van die achterbuur vertellen dat ze duif hadden gegeten...)

Katten hebben negen levens, maar blijkbaar was zijn achtste daarmee voorbij gegaan, want enige tijd later vonden wij onze Rosten doodgereden op de straat.

Onze Baron sans sous was niet meer...

Sindsdien hebben nog wat vondelingen hier verbleven, onze Nero zelfs meer dan zestien jaar...Maar de kat die voor hen de weg had gebaand naar kattenliefde was en bleef de Rosten, de verfomfaaide roste kater die hier uitgehongerd kwam schooien... Maar met allure...


Het is verschrikkelijk weer...het is nu bijna 10 uur, en echt klaar is het nog niet. De lucht zit zo volbewolkt dat het wellicht heel de dag wat duister zal blijven. Ik bedenk net hoe verschrikkelijk het wonen wel moet zijn binnen de poolcirkel, waar mensen leven die in weken geen licht meer zien... Ik mag er niet aan denken. Maar het helpt wel om minder te klagen over mijn eigen lichtgebrek.

Als ik nu over de velden kijk, dan zijn de meeste bomen kaal geworden. Alleen enkele taaie rakkers zoals mijn linde hebben nog blaren op hun kroon, de meerderheid vertoont nu alleen nog hun zwarte skelet tegen de grijze luchten. Gek, hoe verder ze staan, hoe zwarter ze lijken. De nabije populieren vertonen nog hun bruingroengrijze basten, maar de verder staande populieren zien zwart.

Zelfs in dit kleurloze weer zoek ik kleuren.

De winter moet nog beginnen en myn herte lanct na dich, oh Lente...

tot de volgende ?

vrijdag de dertiende

Image via Wikipedia

Voor veel mensen een ongeluksdag, voor de Lotto dé dag om je kans te wagen...
Die dertien brengt al ongeluk, en dan ook nog de vrijdag!!!
Wie gelovig is zegt: allemaal bijgeloof, en toch komt het allemaal net voort uit dat geloof.
Kristus zat met dertienen aan tafel op het laatste avondmaal (ook al staat dat naar mijn weten helemaal niet zo precies gestipuleerd in het evangelie) en op vrijdag stierf Hij de kruisdood.

Maar er zijn nog zo'n getallen, drie, van de H drievuldigheid, zeven, een getal dat herhaalde malen gebruikt wordt in de bijbel als een heilig getal...666, het getal van het Beest.

En dan raak ik nog niet eens de numerologie aan, die obscure "wetenschap" die gans de bijbel omzet in cijfers en daar conclusies uit trekt.

Met andere woorden, we hebben iets met getallen.
Maar wat is eigenlijk een getal? Niets meer of minder dan de weergave van een hoeveelheid. Dat wij met een tiendelig getallensysteem werken, heeft te zien met het feit dat we tien vingers hebben om op te tellen. Maar er zijn ook volkeren waar men werkt met een twaalftallig systeem, een twintigtallig... en wellicht nog andere. Ik vermoed dat wij hier oorspronkelijk ook met een twintigtallig systeem werkten, ik denk dat als ik luister naar het franse quatrevingt ofte vier maal twintig om tachtig aan te duiden. Wellicht is dat nog een restantje van een oude manier van denken...

Voor mij is getallen familie van wiskunde, en zoals je weet heb ik daar een bloedhekel aan. Ik heb reeds dikwijls mijn haatrelatie met getallen proberen te analyseren, maar eigenlijk weet ik het niet... Wellicht heb ik geen wiskundige knobbel en was wiskunde daarom voor mij steeds een lastige karwei en dus niet bemind. Ik koppel het bijna onbewust ook ergens aan materialisme, wat ik dan weer koppel aan kapitalisme en ook dat zijn woorden met een veeleer negatieve klank in mijn oren... Hoewel we, ik ook, allemaal meedoen in zover we de macht (lees het kapitaal) hebben. Onze hekel gaat over diegenen die meer hebben. Zo ken je meteen ook je eigen norm. En geef toe, schitterend komen we er niet uit. We zijn voor herverdeling, maar alleen boven de grens van ons eigen bezit. Daaronder is het een gerechtvaardigd bezit.

Want ik, ik is nooit rijk, er zijn er zat die meer hebben, en dat zijn dan de rijken.

In de ogen van de arme Indiër in de sloppenwijk van Mombai zijn wij stinkend rijk. En hij heeft gelijk. In onze ogen zijn die mannen uit de olieproducerende landen pas echt rijk, ik zag er eentje met een auto met een massief gouden carosserie, en wij zijn maar arme sukkels, en we hebben gelijk... Want we meten met een totaal andere norm, een ander getallenstelsel als het ware. Onder onze cijfer één wordt de Indiër gewoon geplet. Zijn eentje zien we niet eens met het blote westerse oog.

Getallen zijn dus ook een beetje normen. En normen, dat verschilt enorm. (E-norm, =buiten norm?)
Ik heb hier ooit in mijn blog de vraag gesteld hoe de interpretatie is van het evangelie bij de werkgever, omdat dat wel verschillend MOET zijn van mijn interpretatie, maar hoe zou de interpretatie dan zijn van die arme uit een of andere sloppenwijk? Wat heet daar rechtvaardig, en hoe zou ik het ervaren?

Met andere woorden, we interpreteren het evangelie (en iedere norm!) vanuit onze gezichtshoek, en projecteren dat op de rest van de wereld. Er zijn dus evenveel evangelies als er mensen zijn... of toch interpretaties ervan... En het gekke is dat wij er allemaal van overtuigd zijn dat wij de waarheid in pacht hebben, dat onze norm DE Norm is...

Het meest absurde is dat we de anderen dan ook nog veroordelen omdat zij de norm (onze norm) niet hebben.

Er is als het ware geen norm, en als dusdanig is er ook niet Het Evangelie, want ook dat is de vrucht van een tijd, van een mensensoort in een bepaalde situatie. Het enige valabele in dat evangelie zijn dan ook die normen die algemeen toepasbaar zijn, maar beseffende dat de toepassingen ervan onvermijdelijk worden bijgekleurd door de mens in zijn milieu, in zijn situatie.

Net dat verschijnsel is er ook de oorzaak van dat ook onze wetgevingen steeds maar complexer, steeds maar uitgebreider worden. Je kunt nu eenmaal geen principe omschrijven op zo'n manier dat het principe voor iedereen krek hetzelfde betekent. Dus moet men voortdurend naargelang de situatie zich voordoet, de wet bijschaven, zeg maar uitbreiden, Daardoor worden de wetten zo complex dat, in plaats van duidelijker, ze uiteindelijk voor nog meer interpretaties vatbaar worden. Want iedere keer je, op basis van een bepaalde situatie, de wet aanpast, zet je de deur open voor andere niet omschreven situaties.

Je kunt dan ook maar pogen om een zo algemeen mogelijke norm op te stellen...zonder enige waarborg. Geen wonder dat de mens stelt dat met de wet ook de gaten er bij gecreëerd worden. Ze hebben gelijk, maar het is zo dat je geen waterdicht systeem kunt creëeren...Gewoon omdat je niet echt wetten maakt, maar normen.

Het is alleen bij wetten zoals "bij een stopteken moet je werkelijk stoppen en stilstaan" dat je de norm duidelijk kunt stellen, en dan nog zul je discussies krijgen over het begrip "stil staan" ...

Er zijn landen waar men er wel in slaagt wetten te maken die voldoen aan één norm. Dat noemt men dan dictaturen.... Want de enige norm is die van het staatshoofd in casu.

Alles wat we doen is dus eigenlijk maar een beetje behelpen, knoeien...

En als je het zo bekijkt, dan doen we ons knoeiwerk al bij al nog niet eens zo slecht...en zijn onze normen nog redelijk...voor onze maatschappij op ons moment.

tot de volgende ?