aftakelen

Image via Wikipedia

Vandaag is het zaterdag, dus: naar tanteke...
Weer gaan kijken naar de aftakeling van de mens.
Ooit heeft er in de home een kunstenaar verbleven in zijn oude dag, misschien was hij ook aan het aftakelen, maar niet zijn kunst!
In de inkomhal en trap hangen verscheidene portretten van zijn hand.
Portretten van oude mensjes die daar toen ook verbleven.
Heel mooi, een kristallisatie van de ouderdom, hoe mooi, hoe etherisch, bijna doorzichtig, bijna aan het verdwijnen toe is de oude mens op zijn schilderijen.
En dan besef je dat aftakelen ook mooi kan zijn.
Je ziet als het ware een heel leven geëtst op het gelaat van die oudjes.
En die etslijntjes, die rimpeltjes en plooitjes verraden veel, heel veel over wie dat mensje is en was...
Er zijn er zelfs bijna zonder rimpels, net alsof hun gezicht nooit gebruikt werd.
Maar er zijn er ook met diepe groeven van verdriet en pijn.
... en sommige hebben precies een eeuwige glimlach, diep ingekerfde vreugde.
Maar er zijn er ook een heleboel, de meesten, waar je allerhande lijntjes en lijnen door elkaar ziet lopen, zodat hun eigenaar wel wat weg heeft van een appeltje dat een hele winter lag uit te drogen.
Ook de handen spreken een taal, grove harde handen met sporen van kloven die nooit meer echt heelden vertellen van hard labeur, handen waarvan de huid bijna doorschijnend is geworden, en je de aders ziet lopen... Fijne handjes die verstild op de schoot liggen, handen met knoesten van de reuma... Handen die nooit stil liggen maar gefixeerd zijn in een eeuwige herhaalde beweging, een automatisme waarvan de eigenaar zich niet meer bewust is.
De houding van die oude mensjes, naar de grond gegroeid, met het hoofd wat neerhangend, een beetje als een verslenste bloem, of nog pienter rondkijkend uit kleine kraaloogjes... Sommigen in die typische gang van oude versleten mensen, en heel, heel veel in een rolwagen... Er was er zelfs eentje met de beide benen afgezet, maar die is nu al weer verdwenen, via de de poort waardoor ze allemaal weten dat ze er ook eens door zullen gedragen worden...

Heb je ook al bemerkt dat velen van die oudjes bijna steeds hun handen hebben dichtgevouwen, alsof ze iets vasthouden. Iets breekbaars, iets teers...hun leven?

Deze zomer zagen we er relatief weinigen "verdwijnen"...Maar nu de herfst er is met zijn koude dagen en wisselvallig weer, zullen er wellicht weer meer gaan, en zal het "gedenktafeltje" weer iedere keer in de hal staan, met daarop een of meerdere fotootjes van afgestorvenen, en daarbij een boek waarin je iets kunt neerpennen... Ik kijk iedere keer naar die foto's, en zie dan regelmatig mensjes die je min of meer kent, min of meer, want je kent ze alleen van ze te zien tijdens je wekelijks bezoekje. Toch zijn ze vertrouwd. Met sommigen heb je wel eens gebabbeld, anderen zag je wel eens zitten in de cafetaria... Sommigen behoorden tot die enkelen die jou ook kenden, en die je vriendelijk begroeten tijdens je bezoekje aan tanteke...

Je volgt die mensjes onbewust wat op. Zoals Lucien, die plots stopte met roken. Hij rookte als een schoorsteen, en plots nam hij het besluit te stoppen. "En? Lucien, nog altijd niet gerookt?" "Nee zulle, als ik zeg dat ik niet meer rook, dan rook ik niet meer!" Fier op zijn prestatie, en zeker niet makkelijk bij zijn dagelijks bezoekje aan de cafetaria, waar het vol zit met rokers...
Ik weet wat het is, ik ben ook gestopt, en weet dat het niet zo makkelijk is. Ik prijs hem dan ook met zijn prestatie, en zijn gezicht licht op in diepe vreugde. Het is zo makkelijk vriendelijk te zijn, en bij dergelijke oudjes zie je dat dit echt iets doet.

Ik heb je al eens verteld van Marietje, die binnenkort 104 wordt... Van haar twee zonen die iedere dag op bezoek komen.Kwamen..., want een van de twee kreeg een beroerte, en zit nu ook in de home, bij zijn oude moeder. Nu komt de oudste zoon alleen. Iedere dag. Zorgt voor zijn twee oudjes, ook al is die ene eigenlijk jonger dan hij zelf is. Hij is ook al 72. Komt iedere dag omstreeks kwart over drieën toe en zit er nog als ik allang weer weg ben. Hij heeft de handen vol met zijn twee mensjes te helpen. Ik heb bewondering voor de trouw en de inzet van die man.

Je ziet in zo'n home hele grote mensen en de kleine, die zie je gewoonweg niet... Die hebben geen oog voor de oudjes. Die gebaren nog nooit dat ze iemand hebben in een home. Ze hebben hun medemens al begraven nog voor hij gestorven is.

Och, je kunt blijven vertellen over dat kleine, zo speciale wereldje van oude afgeschreven mensjes. Als we geluk hebben, worden we ook zo oud, en misschien belanden we dan ook ooit in zo'n home... En we kunnen alleen maar hopen dat we dan niet bij de groep behoren van diegenen die begraven worden voor ze dood zijn...

tot de volgende ?

In de herfst vallen de ... ????

Image by Gerard Adriaanse via Flickr

Iedereen kent wel de verhaaltjes over het gebazel van kleuters. Er zijn leerkrachten die er een hele verzameling van maakten en er een heus boekwerk over uit gaven. De reinste overtreding van het copyright als je het mij vraagt.

Je kent ook wel dergelijke heuse boekwerken met schriftelijke uitlatingen van volwassen in de administratie. Het zijn dus heus niet alleen kleuters en kinderen die zich soms wat bizar uitdrukken.

Maar soms, kom je tot de onthutsende vaststelling dat er mensen zijn die niet alleen rare dingen vertellen, maar er ook nog stellig van overtuigd zijn. . . ....

Mijn schonedochter Els is kleuterjuf, maar dat vertelde ik je al. Ze is op haar werk gezegend met de opvoeding van een hele kudde kleine ukjes, van 2.5 jaar oud, soms zelfs nog met de pamper aan dus.
Juf Els probeert de kinderen heel wat in een korte tijd bij te brengen, en in het kader van Het Grote Opvoedingswerk ging ze met haar schare wandelen in het bos, genieten van de herfst en de vallende blaadjes.
Stom! Heel stom ! Juf Els moest toch beter weten dan net in de herfst met de kinderen in het bos te gaan wandelen ! Je zou beter verwachten, meer verwachten van mensen met een pedagogisch diploma !!!

Want wat is er gebeurd ????
Eén, minstens één, van de peutertjes is thuis gekomen met een kopje vol luizen, en toen de vertwijfelde moeder bij de apotheek ging om bestrijdingsmiddelen, heeft die zelf gezegd: "Tja, met het vallen van de blaren zijn er altijd veel luizen", en net tussen die met luizen beladen blaren gaat juf Els dan wandlenen met mijn kleine ukje ??? Je moest toch beter weten Juf Els ! Zoiets doe je niet !

Meneer of Mevrouw de Apotheker, wil je in het vervol aub wat op je woorden letten, en geen verwarring stichtende termen meer gebruiken??? Juf Els is daar dan het slachtoffer van !

Dit is geen verhaaltje! Dit is echtig en techtig de waarheid... In 2009 na Kristus...
djudedju.

dedju


En zeggen dat de opvoeding van dat ukje voor meer dan de helft in handen is van die liefhebbende moeder. Dju.

Toen ik deze historie hoorde vertellen, heb ik tranen met tuiten zitten lachen! Ik zie zo het gezicht van Juf Els voor me. Eerst wat verbouwereerd, en dan krampachtig om niet in lachen uit te barsten en althans beleefd te blijven... Ik zie ook zo voor mijn geestesoog het lerarenlokaal als de historie in het lang en het breed verteld wordt aan de collegae... Dat kind en de moeder hebben voor de ganse schoolperiode een reputatie opgebouwd die niet meer stuk kan.

Het is dus niet alleen de quizzmaster van "Blokken" die helemaal geen enkel benul heeft van de natuur... Er zijn er nog. In een wereld waarin de milieubewegingen toch een beetje zeggingschap hebben veroverd zou je het anders verwachten, maar ja, ik ken heel wat groenen die ook geen kaas hebben gegeten van de natuur... Die denken dat bloempje, boompje wei heel het natuurlijke gebeuren vertegenwoordigen. Misschien weet juf Els wel of het een Groene is of niet???

Je weet wel, het mensDOM.

Maar nu weet jij het althans, ga niet wandelen in de herfst in het bos, want dan vallen de luizen!
Gevallen luizen zijn mooi geel, bruin, rood gekleurd, 't is maar dat je het weet... Herfstkleuren komen voort van de builen en blutsen van de luizen. Denk maar aan de cochenille (een soort bladluizen) dat zijn de beestjes waar ze het mooie rood uit maken dat je terugvindt in je glaasje Campari. (Echt waar!!!)

Ik weet het niet, maar wellicht komen juffen aan de schoolpoort wel meer van die gekke histories tegen. Persoonlijk heb ik in mijn administratie op mijn werk ook zo'n pareltjes gezien... Ik krreg ooit een dametje bij me met een identiteitskaart waar de ambtenaar als jaar van geboorte niet 1932 maar 1832 had ingevuld. Jeanne Calmant is heus niet de langstlevende mens geweest, althans niet op papier... Ik kreeg ooit een man bij me die zes weken in de Renuwatiekamer had gelegen in de kliniek ( reanimatiekamer)maar ergens had hij gelijk, daar wordt je gerenuweerd... En op een aangifte van een arbeidsongeval had de werkgever ingevuld: oorzaak van het ongeval: van bader gevallen... Tja, wat liggen die toeristen ook op een chantier te doen? (Een "badder" of "badding" is het dialectwoord voor de balken die veelal op stellingen gebruikt worden (ook een achttiender of zestiender genoemd, naar gelang de maat van de balk)

Soms is het dus gewoon echt leuk om gewoon te luisteren naar de mens.
Een soort verbaal voyeurisme als het ware...

Eigenlijk scheelt het niet zoveel van het op een terrasje zitten mensen kijken.

En weet je... soms zit ik dan mijn hersenen te pijnigen of ik zelf niet ooit zo'n hoofdvogel heb afgeschoten... Ik heb hier ergens zo'n boekwerkje in huis, uitgegeven door een oud-leraar van mij, die uit de opstellen van de kinderen allerlei van die leuke dingen haalde... Iedere keer ik daar in blader zit ik te denken "zitten daar dingen in van mijn hand ook ??".

Ach, weet je, ik zou het niet eens zo erg vinden, zolang we maar ook met onszelf kunnen lachen, zo lang we onszelf maar niet verheven voelen boven de anderen, hebben wij het recht te lachen. Maar wee diegenen die alleen met anderen kunnen lachen, en denken dat zij stukken boven het grauw verheven zijn ! Dat zijn pas belachelijke elementen, wat Hendrik Conscience noemde: "Baas Ganzendonk".

Ik heb meer dan eens met mezelf zitten lachen, zelfs soms als ik heel alleen op mijn bureel zat, en mezelf betrapte op zo'n stomme fout... en als het een erg goeie was, dan vertelde ik aan mijn collega's zelfs wat ik uitgespookt had. Niet iedereen kan dat, niet iedereen durft dat, maar wel iedereen doet domme dingen... alleen, je moet ook jezelf kunnen relativeren hé...

tot de volgende ?

Wave en andere dinges

Image by focalplane via Flickr

Ik heb de Wave thuis gekregen, nog niet de volledige en eindeloze, maar toch een eerste stap in...
Misschien zitten sommigen zich nu af te vragen wat de wave dan wil is?
Dat is het nieuwste paradepaardje van Google, en net zoals indertijd met Gmail moet je die Wave ook cadeau krijgen van een ander... Althans in de opstartperiode.
De Wave moet een ultiem platform worden om met verschillende mensen samen te werken, te spelen te chatten ... Dat klinkt simpel, maar het is het niet, niet echt. Je moet maar eens gaan zien op Google Wave, dan krijg je heel wat uitleg over de mogelijkheden die zo'n platform je biedt.
Maar je kunt bv aan een tekst werken met verschillende mensen op hetzelfde moment. Grandioos en nieuw... Alhoewel, een deel van die dingen kon je hier en daar al wel, maar bij Google is het allemaal in één systeem bijeen gebracht.
Ik denk dat het groots kan worden.
Ik heb heel wat schrijf en wrijfwerk gehad om bij de tweede vloot van toelatingen te geraken, en vermits het nog maar een voorlopige toewijzing is, kreeg ik ook maar een heel klein beetje waves om uit te delen aan anderen...

Deze namiddag ga ik naar Zwijnaarde, naar een uiteenzetting over Linux en meer speciaal over Ubuntu. Als mijn buur tijdig terug is van de dokter gaat hij wellicht eens mee. Ik ga niet nog eens de loftrompet opsteken over Ubuntu, dat heb ik al genoeg gedaan, als je me nu nog niet gelooft...

Maar ik probeer wel een beetje de actualiteit in het kwampjoeterwereldje te volgen... Niet dat ik aan alle mee doe, of dat ik alle drie maand een nieuwe peecee koop om in te zijn, maar ik probeer op te volgen wat er voor nieuws komt. En met dat nieuws denk ik dan hoofdzakelijk aan de software, maar zonder enige aandacht voor spelletjes... De enige spelletjes die ik speel zijn patiencespellen, en daar kan ik iedereen aanraden om Pysol te downloaden, dan heb je meteen een heel pak gratis spelletjes, volledige versies zonder beperkingen en gratis ! Je moet wel gek zijn om dergelijke dingen te kopen, maar ik meen dat ik dat al over zo wat alle software heb gezegd.

Maar dank zij mijn abonnementen op een heel pak (gratis) nieuwsbrieven over het IT-wereldje, verneem ik soms dingen die wel degelijk interessant zijn, en die nieuwe mogelijkheden bieden om dingen te doen met je peecee. Sommige doorbraken vind je eerst in de koopvorm, soms meteen als eerste in de gratissoftwares. Ik volg er op die manier ook wat de evolutie op van die programma's. Je moet maar eens kijken hoe de werktuigen voor bureautica geëvolueerd zijn tot echte pareltjes, waarmee je zowat alles kunt inzake bureelwerk. En heus niet alleen bij het officepakket van Windows, er bestaan een heel pakket gratis versies, die minstens even goed zijn. Maar als ik dan terugdenk aan mijn oude schrijfmachine, en aan het gepruts met stencils en dergelijke, dan weten jullie niet hoe gemakkelijk jullie nu uit de slag kunnen met dergelijke programma's. Zelf heb ik het amper nog van doen, maar het blijft ergens mijn interesse hebben. Als ik denk aan de mogelijkheden die je nu hebt om een mooie layout te maken, en hoe wij daar met stencils zaten te klooien...

Nee, ik denk dat alleen al op het vlak van bureelwerk, de peecee een onmisbaar wapen is geworden. En als ik Bart hoor, is ook ontwerpen en tekenen van stoffen en tapijten niet meer in te denken zonder de hulp van de software.

En dat zal wel het geval zijn voor heel wat dingen.
En het gaat nog veel verder, want je kunt op zwaardere machines dan uw en mijn peeceetjes, zelfs ontwerpen virtueel doen werken, om zo eventueel fouten uit te halen nog voor de testfase.

Geen wonder dat de evolutie steeds sneller en sneller gaat, want ook al die wijsheid zit dan nog eens op internet, als een basis om op verder te werken.

Eerst kwam de spraak, de taal, dan het geschrift, dan de boekdrukkunst en nu internet... Het gaat steeds rapper, en steeds breder van opzet. Er lijkt geen eind te komen aan de mogelijkheden en aan het steeds sneller evolueren...

Er blijft maar één element hangen: de mens...
Geef maar toe, de homo universalis is niet meer denkbaar.
De tijd van universele genieën zoals een Da Vinci in zijn tijd, dat kan gewoon niet meer.
Het pakket kennis is zo groot geworden dat er geen mens meer is die in staat is al die kennis te bevatten.
Steeds meer zien we dan ook de evolutie gaan in de richting van specialisatie.
Het kennisgebied gaat steeds dieper en dieper, maar wordt steeds smaller en smaller op die manier.
We lopen allemaal met een paardenbril op, zodat we geen tijd meer verliezen met links en rechts te schouwen...Immer vooruit!
En het gevaar is niet denkbeeldig dat we evolueren naar vakidioten.
Briljante idioten, maar toch idioten...die geen kijk meer hebben op het gewone leven, die alleen nog verstand hebben van hun enge vakgebied.
Ik hoorde onlangs nog dat je met x niet meer kunt praten, die kan alleen praten over zijn informatica, en doet dat met termen die wij niet meer begrijpen.
Het gevaar is dus niet denkbeeldig dat wij via onze steeds voortijlende kennis, alle menselijke contacten verliezen, de binding met de wereld verliezen.
Wij kunnen alleen nog praten met gezellen in ons enge vakgebiedje.

Ik krijg hallucinaties van een wereld waarin informatici alleen nog een partner kunnen vinden bij de andere informatici, tandtechniekers alleen bij andere tandtechniekers en ga zo maar door. We komen tot een wereld waarin geen sprake meer is van Vlamingen Walen, Nederlanders of wat dan ook... De wereld is ingedeeld in groepjes van deskundigen die alleen nog kunnen praten met hun soortgenoten in het vak. Je hebt de kaste van de informatici, die dan nog eens onderverdeeld is in diverse specialismen... en dan de kast van... en helemaal onderaan, de sukkels die dit niveau niet kunnen bereiken, uit de boot, sorry, uit alle boten vallen, en gedoemd zijn alle prutswerkjes te doen die beneden de waardigheid van de kasten liggen...

Die "sukkels" komen in opstand, en weigeren te werken voor die upperclass...en heel het systeem valt in korte tijd in elkaar. De wereld wordt dan beheerd door de kastenlozen, zij die niets kunnen, niets kennen... en na een lange tijd zijn dus de politici weer aan de macht.

Sorry, ik kon het niet laten...'t Is sterker dan mezelf.

Maar toch zit er iets in, de kans dat we echt opgroeien in een wereld vol specialisten en een schromelijk gebrek aan gewone mensen, is niet helemaal denkbeeldig. We moeten tijdig proberen te komen tot mensen die nog wat overzicht hebben op het geheel, ook al hebben ze niet de volledige kennis van de specialisten, ze moeten genoeg kennis hebben om verbindingen te kunnen maken die al die specialismen tot een geheel vormen...zoniet...

Maar misschien loopt het allemaal niet zo'n vaart, door de global warming lijkt het nu onafwendbaar dat de zeespiegel binnen de kortste keren met zo'n 25 meter stijgt, en dan zitten we meteen met héél andere zorgen dan specialisten allerlei... Dan komen de dichtsbevolkte gebieden van de wereld onder water te staan, en krijgen we de grootste volksverhuizing ooit... Immigranten waar wij nu van wakker liggen zullen dan een belachelijk minieme probleempje lijken in verhouding met de miljoenen en miljoenen mensen die allemaal op hetzelfde ogenblik op de loop gaan voor de oprukkende oceanen...

Als ik die doemscenario's bekijk, dan lijkt het wel alsof de wereld zelf aan de opkuis van de vervuiling zal beginnen.

Bangelijk.

We zijn nog nooit zo slim geweest. We zijn nog nooit zo dom geweest.

tot de volgende ?

Verboden wapens ?

Image by Tisliz via Flickr

Een dametje uit Z. heeft woest uitgehaald met een aardappelmesje.
Logisch dat ze veroordeeld wordt wegens het plegen van geweld, maar ze is ook nog eens beschuldigd van het bezit van verboden wapens !
Meteen zitten alle moeders in het beklaagdenbankje, en de nieuwe huisman meteen er bij!
Een patattenmesje een verboden wapen ! Djudedju...
Ik heb steeds een zak mes bij, ben ik nu een crimineel ?
Ik heb in mijn verzameling wandelstokken heel wat wapenstokken, met een ingebouwde degen.
Ik heb nog ergens een katapult liggen om makkelijker het aas bij mijn dobber te krijgen als ik ga vissen (werkt niet goed, je krijgt een regen van kleine partikeltjes in plaats van een bol ter plaatse)
Ik heb een hele verzameling vleesmessen, tafelmessen, biefstukmessen,kaasmessen en kaasschaven en ga zo maar door. Wellicht kom ik met deze bekentenis op het lijstje "staatsgevaarlijk" te staan?

Uiteraard kun je met al die dingen en met nog veel meer dingen je medemens pijn doen en zelfs doden. Volgens de bijbel kun je er met een ezelskaakbeen honderden naar de verdoemenis kloppen. Ik heb je al dikwijls verteld dat die zogenaamde wapenstokken veel minder gevaarlijk zijn dan de wandelstok die ik meestal in gebruik heb, en die een mooie koperen knop heeft. Mocht je die knop op je knikker krijgen, dan kun je het wellicht niet meer voortvertellen.
Ik heb hier nog heel wat beelden staan, en daar mijn zusje als kleuter mij eens de kliniek in mepte met een beeltenis van de H. Maagd in ebbenhout, zijn dit allemaal duidelijk potentiële wapens.

Voor alle zekerheid, je kunt maar beter steeds een helm dragen en een kogelvrije vest, kwestie van de ergste schokken op te vangen. En iets wat ik leerde van de soldaten van Djengis Khan, doe er onder een goed zijden hemd aan! Dit heeft het vermogen met het wapen mee de wonde in te gaan, waardoor die inwendig minder schade aanricht, en makkelijker verwijderd kan worden (helpt zeker bij pijlen met weerhaakjes).

Ik ben in ieder geval begonnen met het breien van een mooie dikke pullover in staalwol.
Want als ik het wapenarsenaal van de modale medemens overschouw...
djudedju

Je moet eens gewoon buiten kijken, heb je al die auto's gezien gezien? Hoeveel doden je daar kunt mee maken! In de handen van sommigen zijn dit duidelijk ook verboden wapens. Nog niet aan gedacht Heer Rechter ? Oh je hebt er ook zo eentje...tja, dan is dat wat moeilijk hé.

Maar valt je niets op ? In heel die opsomming is er één constante! De mens...
Het is immers niet het wapen op zich dat gevaarlijk is, het is de mens die ze gebruikt die gevaarlijk is, en wat hij of zij ook in handen heeft, het zijn allemaal potentiële wapens. Bijna alles is te beschouwen als een potentiëel gevaarlijk wapen, zelfs een zacht kussen kan dienstig zijn om iemand te verstikken.

En je kunt nu toch moeilijk iemand veroordelen omdat hij in het bezit is van een kussen...Net zo min kun je alle winkeliers veroordelen voor verkoop van verboden wapens... Nee, het is de mens die het als een wapen gebruikt die de dader is, en met wat hij of zij dat dan ook doet, speelt niet ter zake. Het is absurd dan ook te spreken van verboden wapenbezit...als alles wapen kan zijn.

Wellicht is er in de loop van de geschiedenis geen enkel voorwerp meer te vinden dat niet ooit als wapen is gebruikt. Ik heb ooit gehoord van een zak cement die op raadselachtige wijze van een stelling viel net op het moment dat een kwaaie meestergast daar liep...

Conclusie: we moeten eigenlijk de mens verbieden als potentiëel gevaarlijk wezen. (Maar moeten we dan nog aan dierenbescherming doen als het gaat over roofdieren???)

Nee, heel de zaak is ridicuul. De dame in kwestie was duidelijk fout met het aanvallen van medemensen en vooral met het verwonden er van. Maar daarom een onschuldig petoarmesje als verboden wapen betitelen... ???

Mijne heren, ik beschuldig de bakker ervan dat hij mij heeft besmet met het virus van ... (invullen wat past), want gisteren heeft hij mij wisselgeld gegeven dat niet onsmet was, waardoor ik duidelijk ziek geworden ben. Ik ben met geen andere mensen of voorwerpen in aanraking geweest.
Absurd?
Ik vind het niet absurder dan een aardappelmesje...
Het is trouwens bewezen dat geld een bron van bacteriën en virussen is, dus ...

Moeten wij niet in eerste plaats leren om te leven in een samenleving? Met alle konsekwenties van dien. Daar horen gedragregels bij, daar hoort een code bij van wat kan en wat niet kan, maar daar hoort vooral bij dat we moeten leren eerbied hebben voor de anderen.

Indertijd is er heel wat beroering geweest over het feit dat iemand durfde te stellen dat niet de aarde het centrum van ons heelal was...Ik ga wellicht ook veroordelingen oplopen als ik durf te stellen dat "IK" niet het centrum is van de samenleving???

tot de volgende ?

Het geloof doet de boezem groeien !

Image by Ecluse via Flickr

Tja, ik haal maar aan hé, ik las het in de krant.
Er is ene David, een hypnotiseur van over het kanaal, die beweert dat hij de vrouwen een grotere boezem kan bezorgen via hypnose..."Want", zo stelt hij, "De groei van de borsten wordt gedirigeerd vanuit de hersenen, dus geloof is voldoende om ze te doen groeien"...
Daar onze splinternagelnieuwe Sint Damiaan nog geen patroon is van een of andere kwaal, kunnen we hem misschien patroon bombarderen van de dames met te kleine borstjes...
Ik vind dat het hem zou staan! Hij die zijn hele leven stukken lichaam zag afsterven en afvallen door die verschrikkelijke melaatsheid, zou nu eens in de andere richting kunnen werken, borsten doen vergroten.
Zou het ook helpen om borsten te doen verkleinen ?
Want ik ken mensen die echt niet zo happy zijn met hun joekels die steeds in de weg hangen. Het lijkt mij ook niet echt handig als die dingen echt te groot zijn.
Zouden we nu eerst bij de Britse David moeten informeren, of kunnen we meteen terecht bij Damiaan?

Sint Damiaan.

Nee, ik heb helemaal niets tegen dat Sint... Integendeel, als er het iemand verdient, is het wel een man die zichzelf opofferde voor mensen die ongeneeslijk ziek waren, uitgestoten waren uit de verschrikte maatschappij, er zich heel goed van bewust zijnde dat hij wellicht ook de ziekte zou krijgen... Dat is niet niks. Iedereen raadde het hem af, hij maakte er zelfs ruzie over met zijn oversten... Nee, het was een man die veel verder ging dan de normale naastenliefde.
Van mij mag hij Sint zijn.
Maar ik heb het gevoel dat ik heel veel sinten ken, die nog leven...
Mensen die hun taak doen, met inzet van al hun krachten, die alles doen om echt moeder of echt vader te zijn, die echt met hart en ziel hun taak als verpleegster of bejaardenhelpster vervullen, met dat dat beetje meer inzet dan het arbeidscontract kan verlangen...
Mensen die zonder dat iemand het weet een ander wat helpen, met helpende hand of met wat overschotjes, of gewoon eens financieel bijspringen, zonder meer, zonder ooit iets terug te verwachten.
Mensen die zo maar iemand helpen in zijn of haar oude dag, ook al is het geen familie, maar gewoon een buur...
Mensen die gewoon ook eens dingen doen waar ze geen profijt aan kunnen verwachten, zo maar...
Voor mij zijn dat allemaal Sinten.
Maar wellicht zal hun naam niet over het St Pietersplein schallen.

En weet je, ik vind veel meer in die sinten, dan in Damiaan. Want die sinten die ken ik, die zie ik. Damiaan is al stilletjes de legende aan het binnenwandelen.

Ik heb op zolder nog een hele verzameling Heiligenlevens liggen, een erfdeel van een godsvruchtige groottante. Ik heb er een paar van gelezen, nu ja, min of meer... Ik hoop dat ik nooit zulke heiligen ontmoet als er in die boeken staan! Stomvervelende mensen waren dat, die hele dagen hun dag doorbrachten in gebed...Volgens die boekjes waren ze ook volmaakt. Brrr... ik mag er niet aandenken. De meest voorspelbaren van alle wezens. Helemaal geen verrassingen, niets leuks, niets werelds om mee te lachen... Nooit binnenpretjes, niet lachen als er iemand valt, maar helemaal abnormaal reageren op zo'n stomme situatie... Nee, dan liever nog een Damiaan die in de clinch ging met zijn oversten en die deed wat hij vond dat er gedaan moest worden. Maar wat zouden ze na zijn heiligverklaring allemaal schrijven over hem ? Gaan ze er ook zo'n Djeezeke van maken? Nee toch ?

Laat ze er maar een koppige vent van maken, die deed wat hij deed, omdat hij vond dat het nodig was dat er eindelijk eens iemand was die zich van die sukkelaars aantrok.

Een man met een moederhart.
Bekommerd met die kinderen die door eenieder in steek waren gelaten.

Laat hem maar sint zijn van de gewone goede mensen, die ook eens dingen doen, zo maar, voor een ander.

Maar nee, om Sint te worden moeten er mirakels gebeuren. Dingen die niet anders verklaard kunnen worden.

Het spijt me, maar dat is net iets waar ik dan weer niet in geloof! Ik geloof wel in de kracht van het geloof, de kracht van de zekerheid. Maar kijk, in ieder geloof vind je mirakels. Als je daar op voortgaat, dan lijkt het wel of ieder geloof het juiste is. Het zaligmakende. Het reddende.

Ik denk dat dat ook zo is! Ik denk dat het het geloof is dat bergen verzet! In wat of wie dat geloof ook is gevestigd. Ik denk dat het eigenlijk gewoon de zekerheid is, de overtuiging van een bestaande kraccht, die maakt dat er "mirakels" gebeuren. In werkelijkheid denk ik dat het gewoon iets is dat ieder mens in werkelijkheid in zich heeft, maar het niet weet. Als hij of zij dan uit die onbekende kracht weet te putten, door een projectie op een geloof, op een of ander heilige, dan zet hij of zij in feite zijn eigen kracht aan het werk.

Als je ook maar een greintje geloof hebt, dan verzet je bergen, is niet zo maar een boutade. Het is een kracht van de menselijke geest die we niet meer kennen, die we niet gebruiken, waar we geen vertrouwen meer in hebben. Net zoals genezende handen van de moeder die haar kind troost die gevallen is...Die genezende handen zijn echt, maar met ons verstand kunnen we dat niet zo maar aannemen, we zien de kracht niet, dus is het er niet...

Daarom alleen al is het goed dat er geloof is. Opdat we zouden kunnen putten uit wat diep in ons verscholen zit, maar waarvan we geen benul (meer) hebben.

The Power of the Mind... de kracht van de geest is veel groter dan we gewoonlijk aannemen. En dat is het wat die kracht beperkt.

En toch...toch vind je nu en dan mensen die zichzelf overstijgen, die dingen doen die net wat verder liggen dan wat normaal is. Die zichzelf vergeten. Denk aan een moeder, en kijk hoe ze zichzelf te boven gaat voor haar kind. Natuurlijk ? 't Is maar wat je zien wilt hé.

tot de volgende ?

un, deux, trois, quatre,...

Image by Inferis via Flickr

Kimberly leert Frans... en gisterenavond ging de telefoon of ze eens mocht komen bij opa om haar les te leren...
onder meer de getallen tot twintig... Ik heb bewondering voor har! Daar ze in het BLO zat, kreeg ze niet eerder Frans, en nu ze in het beroeps zit, zit ze in een klas waar iedereen al minstens drie jaar Frans heeft gevolgd...en wie is er de beste van de klas ? Juist, Kimberly !
Het kind blokt dat de stukken er af vliegen!
Toen ze nogal wat moeite had met 11, 12, 13 en zo, leerde ik haar om een klein beetje te denken op 1, 2, 3, waarvan je telkens wel wat klanken terugvindt in de 11, 12 enzovoort.
En dan was ze er mee vertrokken. Fier als een gieter is ze weer naar huis getrokken.
Voor een kind dat het moeilijk heeft met leren, doet ze het verbluffend goed. Ik ben fier op haar!
Ook in de praktijk geeft ze de anderen het nakijken! En dan moet je weten dat ze het enige meisje is in de klas, en ze kan beter metselen, vijlen, zagen timmeren dan de mannekes... Ik heb binnenpretjes als ik dat hoor.
Haar zus blinkt ook uit in haar school, maar dan vooral voor de praktijk. Lessen leren interesseert haar maar mondjesmaat, en ze verzamelt vooral straffen als bonus...Laatst moest ze een opstelletje schrijven "Waarom de leraar stom is...". Ze kwam af: "Opa, wat moet ik schrijven?" Ik heb ze een beetje laten sudderen vooraleer ik haar op weg heb geholpen. Ze heeft een droom van een karakter, helpt altijd iedereen, maar kan geen ave maria zwijgen... djudedju.

En de andere kleinkinderen? Zaterdag was Lieselotte met mama gaan winkelen, ze moest nieuwe laarzen hebben. Toen ze thuis kwam hebben wij vol ontzag de maat van die dingen aanschouwt! Ik zei haar dat ze precies een wippedippe was, maar dan moest ik uitleggen wat dat voor een ding was. (Een soort drinkbekertje voor hele kleine peuters, met een gewichtin de voet, zodat de kop niet kan omvallen). Ewoud is ziek, hij lijdt aan macho-itis! En dat is erg.
Ze waren met de klas op reis geweest, en moesten met een vlot een stuk varen. Op het vlot van Ewoud zaten maar twee mannekes, en een hele kudde meisjes die wel gichelen maar niet roeien. De twee macho's van dienst zijn dan in het water gesprongen om het vlot vooruit te duwen al zwemmend. Nu zit hij met koorts, erge koorts, machokoorts...
Hij zit heel duidelijk, heel ostentatief en heel prominent in zijn publiciteitsjaren... Zijn stemgeluid is ook zo leuk, de baard zit er in.(Veel meer dan op zijn kin)
Kimberly begint ook al dergelijke symptomen te vertonen. Ze is nog zo plat als een plank, maar moest zo nodig een BH hebben...
Vraag niet waarvoor dat dient, anders is ze woest.
djudedju...
en opa zit wijs te grinniken.
Nu krijgen zijn kinderen ook eens wat ze hun vader indertijd hebben aangedaan.
grijns

Ons moeder zou zeggen: "'t Zijn allemaal geleende broodjes", waarmee ze duidelijk maakte dat alles terug kwam, l'histoire se répète...

Vanmorgen was het weer vroeg dag, Veerle is weer gaan werken. Nogal een geluk dat Anny dan altijd nogal vroeg is om de kinderen tijdig klaar te krijgen, want de wekker van Veerle was niet afgelopen.... Ze was gelukkig nog op tijd om te vertrekken naar het werk.

Dat wil zeggen dat opa van dienst was om de koffie te zetten. Zodat, als Anny terug komt, de koffie klaar staat.

en dus zit ik ook al vroeg te bloggen, op een uur waarop ik me anders sta te wassen. Gaap.

Morgen is het hobby... verderwerken aan de egels. Gisteren zag ik Monique in Huise in de home, ze was er ook op bezoek, terwijl wij bij tanteke zaten. Haar bezoek is moeilijker dan het onze, Arsène is terminaal en weet van de wereld niet meer. Dat zijn pas ambetante bezoeken. Wat moet je daar in hemelsnaam tegen vertellen ?

Ik ben al geen goede ziekenbezoeker, maar bij zo'n gevallen heb ik het dubbel moeilijk. Als ik in de home zit bij tanteke, heb ik bewondering voor veel van die mensen die daar komen, en die honderduit zitten te praten tegen hun "oudje", en die dat iedere keer weer kunnen. Ik kan dat niet. Bij tante ook, ik weet begot niet wat zeggen tegen een mensje dat twee minuten later niet meer weet waarover je bezig waart... Ik zit dan wat te babbelen tegen ander oudjes, die wel bij zijn, en die graag eens kunnen babbelen, en zelf geen bezoek krijgen. Sommigen nooit !

Ik denk dat dementie vooral voor de entourage erg is, want ik heb niet de indruk dat die mensen dat zelf beseffen. Wellicht wel in de eerste fase van die ziekte, maar nadien leven zij blijkbaar in hun eigen wereldje, de tijd van toen, toen alles beter was. Dus zijn ze daar wellicht goed. Alleen wij maken er een probleem van, zij niet echt. Maar er zijn er ook die dan stout worden, zoals Lodewijk... Lodewijk zit in een rolwagen en komt soms de cafétaria binnengesjeesd, met de enige bedoeling een slachtoffer te zoeken om tegen te roepen en te brullen. Zijn bedoeling is dat hij een gratis drankje krijgt, want dreigt hij, anders brul ik totdat je het geeft!... Maar iedereen kent hem ondertussen, en laat hem zitten, of haalt er de verpleegster bij, die dan Lodewijk met rolwagen en al de lift induwt, en hem aflevert op zijn kamer.
Toen wij gisteren langs zijn kamer passeerden, zat hij al zijn kleren uit te spelen. Om dwars te zijn. Of hij gelukkig is weet ik niet, maar hij is maar op een ding uit, mensen sarren. Is zijn dementie ook een terug naar de tijd van toen? Dan moet dat nogal een ambetante numero geweest zijn...
Bij mij komt hij niet meer, toen hij bij mij kwam roepen heb ik hem gezegd dat ik veel luider kon roepen dan hij, en dat binst ik hem met kar en al buiten zet... Hij zweeg in alle talen. Nu zit hij te grommelen van zodra hij mij ziet over "diene met zijne baard is daar weer..."
Sommige, velen van die bezoekers zijn ook al bejaarde mensen. En je ziet dat het hen soms zwaar valt om telkens weer geconfronteerd te worden met de aftakeling van de mens... Ze staan er naar hun gedacht wellicht veel te dicht bij om het nog afstandelijk te bekijken.

Oud worden lijkt me niet altijd een zegen...

tot de volgende ?

Leuke verrassing

Image via Wikipedia

Vanmorgen gingen we naar Michelbeke naar de rommelmarkt. Twee keer niks. Het is al een klein marktje, en nu waren er nog een pak afwezige standhouders... Nee, om de woorden van één van de standhouders aan te halen: "Dat is hier een langzaam uitstervend iets..." Zo lijkt het me ook.
Dat was dus alvast geen leuke verrassing...
Maar, we werden geconfronteerd met een omleiding, en 't was er duidelijk eentje van de toeristische dienst Vlaanderen ! Eén bordje omleiding en één bordje verboden doorgang... en weg waren we... door onze heerlijke Vlaamse Ardennen. Ik heb er op gelet, ik zat bijna heel de tijd op fietsroute nr 47! Voor alle fietsters die het leven moe zijn, gegarandeerd een hartaderbreuk te fietsen langs die weggetjes! Ik heb de versnellingen aan mijn autootje veelvuldig gebruikt! Dju jongens, wat is het hier mooi, en steil, en lange lange lange hellingen...
We zaten letterlijk in the middle of Nowhere....
We zijn weer op de vertrouwde en saaie weg geraakt bij het peper en zoutvat (twee torens met strooizout voor in de winter).
Maar echt, het was er mooi !
Maar ik zou er met geen vélo op geraken!, en bij af zou ik wellicht mijn remmen stukknijpen op sommige stukken!
Kijk, sommige mensen zouden zitten sakkeren, en zich opjagen, wij dus niet! Wij hebben met volle teugen genoten!
We hebben heel langzaam gereden om te kunnen genieten.
Tuurlijk, mocht ik op weg zijn met een dametje die hoogzwanger is en in weeën, dan zou ik wellicht ook die kluivers van dat éne bordje stijfvloeken, maar nu...nee, heerlijk was het...
Ik heb er nu nog deugd van.

Maar ik wil er toch één conclusie bij nemen: als je ook maar om één of andere reden gepresseerd bent, als je ergens op tijd moet zijn, neem dan je GPS mee, die helpt je uit de kleine (heerlijke) paadjes, op de kortste weg naar je bestemming... Maar ben je niet opgejaagd door de klok of een andere reden, geniet dan eens van de blijde verrassing.

Met files had ik die liefdesverhouding ook, zelfs toen ik nog werkte... Ik vertrok steeds intijds, ik was in normale omstandigheden bijna steeds de eerste op de plaats van afspraak, maar was er een file, dan is dat iets waar je niets aan kunt doen, en het helpt je niet, helemaal niet je op te jagen... dus genoot ik van de onverwachte rust. Voor mij was een file een cadeautje, een stukje rust op een onverwacht moment.

Het bood je de tijd de dingen nog eens te meer rustig te overdenken, of de tijd zomaar eens een tijdje te niksen... Heerlijk toch ?
Ik keek altijd een beetje ironisch naar de lui naast en voor en achter mij in de file, die duidelijk alle tekenen van ongeduld, zenuwachtigheid vertoonden... Eén keer zat ik met collega's in mijn wagen, en ééntje ervan zat zich schromelijk op te jagen... Toen wij reeds een kwartier aan het aanschuiven waren ter hoogte van de Basiliek van Koekelberg, zei ik: " Grote kerk hé, we rijden er nu al meer dan een kwartier langs, en we zijn nog maar halverwege..." Ik had dat niet mogen zeggen, niet bij een zenuwpiet... Ik heb nog jaren mogen horen dat ik geen interesse had in de vergadering, dat ik niet de minste blijk van interesse had in mijn werk...Allemaal dingen die verkeerd waren, maar ja, hij kon zich niet neerleggen bij het feit dat wij er geen seconde rapper zouden komen met ons op te jagen... De sukkelaar is al lang dood... Dat heeft hij wel tijdig gehaald. Was een beetje gepresseerd hé...

Ach, ik ben niet zonder zonden in deze... Alleen, niet bij files en dergelijke! Mijn zenuween vliegen tegen het plafond als iets mij niet lukt! Als ik aan iets zit te prutsen, en ik krijg het maar niet open (vaker: niet meer dicht) of ik krijg het niet in orde, of niet tot functionneren, dan, dan begint soms alles in mijn lijf te kriebelen, dan krijgt al wie iets durft zeggen een snok en een beet, dan is het allemaal hun schuld...
Anny weet dat al (al lang) en laat me dan veilig ongestoord...Maar zelfs dan durf ik haar wel eens de schuld geven, terwijl ze er niet eens bij of omtrent is, in een soort afreageren... Nadien heb ik daar dan spijt van, en gelukkig heb ik een vrouwtje die me kent, en weet dat ik er eigenlijk niets mee bedoel. Ik ben dan dus wel "zemelachtig"...

Dan ben ik net zo slecht als wijlen mijn collega... Wedden dat ik ook wel aan mijn dood geraak? Maar ja, als ik gelijk krijg, dan krijg jij je geld niet meer...

Ik ben gek, zou Toon Hermans zeggen... en ik voel met hem mee.

Maar een beetje gek zijn, dat is gezond! Het is niet goed voor de mens om steeds maar serieus te zijn. We moeten kunnen relativeren, we moeten de dingen wel eens eventjes van ons af kunnen zetten, anders raken we met onszelf en met heel de wereld in de knoei!

Laat mij dus maar eens zeveren, lach er mee! Want lachen, dat is pas Leven !!!!

tot de volgende