Zonnepanelen en beveiligingscamera's...

Image via Wikipedia

Heb je het ook gelezen? De diefstal van zonnepanelen neemt hand over hand toe!
Die dingen zijn duur, de premie voor plaatsing wordt afgebouwd, en dus is er een markt voor "tweedehandse" zonnepanelen...
Binnenkort moet je naast je zonnepanelen een bewakingscameraatje zetten (op zonneenergie !!!!)om je panelen te beschermen, maar ook de beveiligingcamera's liggen goed in de markt, en het zijn niet allemaal domme dieven die ze stelen. Domme dieven zoals in Honsbroek (Nl), waar een man de bewakingscamera's ging stelen, maar zijn bestelwagen iedere keer netjes in het zicht van de camera zette, die dus netjes de wagen filmde tot ze afgekoppeld ware, op iedere beeldband stond netjes de bestelwagen met nummerplaat leesbaar midden in het beeld...

Maar het is een symptoom van de crisis, dat steeds meer dingen gestolen worden en op een alternatieve markt weer opduiken... De meest bizarre dingen, zo heeft men vastgesteld dat in het columbarium de urnen gestolen werden...

(Wie begraaft zijn dierbare in een tweedehands urne?)

Eigenlijk is er niets nog echt veilig voor diefstal, uit de tuin van tanteke verdween zelfs een struik...

Op de rommelmarkten zie je de gevolgen van de crisis ook! De tweedehandskledij verkoopt er goed, maar siervoorwerpen in de brede zin van het woord, die lopen van geen kanten meer. Ik zeg siervoorwerpen in de brede zin, omdat je versteld staat van hoe ingenieus de mensen zijn om van een of ander ding een siervoorwerp te maken. Ik ken een voortuintje waar een oude door en door roeste motorfiets staat als "sieraad". Ook oude fietsen zie je in tuintjes staan roesten. Je kunt het zo gek niet bedenken, of er is een markt voor... Ooit zag ik een oude WC-pot als bloempot staan. Nu, persoonlijk zie ik die dingen nog net iets liever dan die lelijke plastieken tuinkabouters in door de zon afgetrokken kleuren... Maar ja, goesting is koop. Naast wijlen mijn schoonmoeder was er destijds een tuintje waar honderden (echt waar!) van die kabouters de tuin vulden. Je had de indruk dat er te weinig plaats was om nog een bloempje te zetten...

Eén keer zag ik een hele mooie, eigenlijk een trol, met uitzondering van de kop, helemaal in plantaardig en voornamelijk levend organisme opgebouwd. Het haar was slaapkamergeluk, je weet wel dat frêle groene plantje met zijn ontelbare miniblaadjes.

Dat vind ik dan wel weer mooi...Ik denk dat het komt omdat ik zo'n liefde heb voor volkskunst. Wat een mens zelf samenfoefelt, uit liefhebberij, dat heeft steeds een zekere charme, ook al is het onhandig gemaakt en wat schots en scheef, het heeft iets van warmte in zich.

Ik kan het niet helpen, ik hou daar van. Gewoon al van het feit dat de mens creatief is, dat hij zichzelf uit in een eigenlijk nutteloos iets, gewoon omwille van de schoonheid die hij er in ziet, de lol die hij er aan heeft. Die dingen zijn er veel te weinig, en veel minder dan vroeger.

Vroeger had bijna ieder huis wel iets echt eigens, nu woon je in een rij identieke huizen van een wijk, en je mag niet te zat zijn, of je mist van voordeur. Maar zelfs in de stad, waar de huizen meestal wel een verschillend uiterlijk, een verschillende stijl hebben, zag je vroeger veelal nog van die dingen die echt van de bewoner waren... Denk gewoon maar eens aan de rolluiken, vroeger waren dat van die houten dingen, die regelmatig een verfbeurt nodig hadden, en dan zag je de vader op een zonnige vakantiedag zijn rolluik eerst afwrijven (of de verf afbranden), en dan netjes weer in zijn basiskleur steken, en dat was toen lang niet allemaal wit!, maar bovendien leefde de man zich dan nog eens uit in fantasietjes, die net altijd iets anders waren dan bij de buren... Klassiek waren de latten in een andere afstekende kleur, maar soms werden die ook in een speciaal patroon er op aan gebracht. Ook de voordeur was meestal niet in één kleurtje, maar er waren fantasietjes op...Dat is nu allemaal bijna volledig verdwenen... Je ziet nu die huizen staan, waar ze voor het "fermette"-beeld, valse blinden (luiken) aan hangen, maar je ziet al van heel ver dat die niet echt zijn, het beeld klopt niet... De kleuren, het model is veel te stereotiep... Het hartje in de WC-deur ontbreekt, en zo is er een heleboel die al van op een afstand verraadt dat het fake is, nep, kitch...

Als ik van hier naar Avelgem rij, dan passeer ik op een bepaald moment een paar van die huizen in Spaanse stijl, met die speciale vorm van dak, en die speciale pannen, die net niet echt zijn...Maar die huizen passen hier helemaal niet, dat vloekt met de rest en vooral met de natuur. Heel wat van die alleenstaande huizen op de buiten (die vervloekte lintbebouwing in ons Absurdistan weet je wel) zijn van die dingen die ergens gezien zijn op een reis in het buitenland, en die ze hier dan een dunnetjes overdoen. Zo weet ik een huis staan met de tierlantijntjes die je ziet aan de huizen in het Zwarte Woud, maar die hier staan als een hoge hoed op een geitenbok... Het huis op zich is best aardig, maar het past niet in het geheel... Maar ja, we krijgen tegenwoordig aanmoediging van Nationaal in die richting... En zo krijg je een ultramodern Centrum van de Ronde van Vlaanderen vlak voor de Gotische St Walburgakerk, en naast het Huis van Parma, geboortehuis van Margaretha weet je wel... Dat wielermuseum is best mooi en wellicht heel functioneel, maar dat vlak naast al die oude statige gebouwen??? Nee.

Toch ben ik ook niet voor wat Brugge jaren en jaren deed, en waar iedereen verplicht was van die kneuterige geveltjes te hebben... Nee, ik vind een gestage groei van een stad het mooist, waar je de stijlen ziet overgaan in de tijd, en waar alles in een bont boeket toch een mooi geheel vormt.
In die zin vind ik Gent een van onze mooiste steden. Ook bepaalde stukken van Brussel hebben nog dat charmante, dat bruisende.

Maar ik was bezig over de mens die zelf zijn accent aanbracht aan zijn woning...nu niet meer, of veel minder. Overal zitten nu rolluiken in PVC of een ander unikleurige kunststof, en die blijven zo, zolang ze er hangen. De ramen idemdito... Makkelijk, maar geen persoonlijkheid meer.

Vroeger waren de werkdagen veel langer, de verlofdagen veel minder, de weekends veel korter, en toch hadden de mensen tijd voor die dingen...Nu hebben ze meer tijd, maar geen tijd meer voor die dingen... Bizar !

Hoe meer tijd er is, hoe minder er lijkt te zijn.

En wat mij nog het meest van al stoort, is dat de mens geen tijd meer heeft om iets te doen, iets te maken, zo maar, op eigen initiatief, volgens eigen inzicht... Alles wat nu nog gebeurt aan dergelijke dingen, gebeurt georkestreerd, onder leiding, in een club... en je ziet ze niet uitgroeien naar eigen dingen. Het lijkt wel of de massa beelden van de teevee geen verrijking brachten, maar een verarming van de fantasie.

djudedju

Vanmiddag gaan we vissen. In het park... Wie weet bijten ze daar beter?

tot de volgende ?

tanteke

Sinds ik zaterdag naar tante ben geweest, is ze nog niet dikwijls uit mijn gedachten geweest. Niet dat ze er niet uitzag als anders, maar het is de eerste keer dat ze zo weemoedig was... Tot twee maal toe begon ze te wenen, zo maar, zonder echte aanleiding.
Ze staat ook iedere keer op wacht tegen dat we daar aankomen. Ze telt blijkbaar de dagen af. Ik hoorde bij andere logés van de Home dat wij dan ook de enigen zijn die op bezoek komen. Er is een maand of vier geleden nog eens iemand anders geweest...
Erg is dat... en zij is nog lang de slechtste niet, wij gaan er nog bij, terwijl er daar verschillenden zijn die nooit ofte nooit iemand zien. Er zijn er zelfs met kinderen en kleinkinderen die nooit iemand zien. En het ergste wat we zagen was een paar kinderen die daar kwamen discussiëren met hun oude moedertje over de verkoop en de verdeling van het huis... 't Mensje zat er bij voor spek en bonen...
Dan denk ik aan het spreekwoord van ons moeder: "'t zijn allemaal geleende broodjes", waarmee ze zo veel wou zeggen of dat het terugkeerde op hun eigen hoofd...
Dat is wat ik ook altijd denk, ik stel me voor dat ik daar zit, en dat er nooit meer iemand langskomt... Dat moet toch verschrikkelijk zijn !
Dat is ook een van de redenen waarom we de was doen voor tante, daarmee dwingen we onszelf om iedere week langs te gaan, want ik ken mezelf, als er geen reden is, dan raakt dat uitgesteld. Voor dergelijke dingen moet je je zelf dwingen, anders komt het er niet van, en dan is dat beetje was een goed hulpmiddel... en och, we doen er een goed werk mee. Ook al kun je er niet echt meer mee praten, je ziet haar ogen oplichten als we toe komen... Bezoek !
En och ja, dat kost me geld, iedere week de rit er naar toe, iedere week iets gaan drinken in de cafetaria, en het doen van de was. Nu en dan koop ik een pak waspoeder op haar rekening, maar electra en dergelijke reken ik niet aan... Och, het is beter te geven dan te moeten krijgen denk ik dan.
En het trof mij dan ook zo erg dat ze nu zo weemoedig was. Misschien van contentement omdat ze iemand zag, misschien van verdriet omdat er niet meer kwamen...wie weet, het kan ook zijn dat ze plots weer dacht aan haar overleden zoon, of haar man...geen idee... ze heeft het niet gezegd, misschien weet ze het zelf niet, is het zo maar een algemene weemoedigheid zonder echte specifieke reden...Gewoon je ellendig voelen.

Als we weg gaan komt ze tegenwoordig altijd mee, en staat dan aan dat grote raam, dat kleine oude mensje in dat grote raam, en zwaait als we voorbij komen, en nog eens als we met de auto voorbijrijden... Ze staat voor dat raam als een kind voor een snoepwinkel.

Weet je, soms denk ik dan dat het heel normaal is dat er mensen zijn die de wil om leven opgegeven hebben... Die gewoon wachten op de dood. De dood als een verlossing.

Als je al die andere tantezeggers op belt als tante in het hospitaal ligt, dat ze heel slecht is, dan zijn ze er plots wel, vol belangstelling en rinkelt mijn telefoon regelmatig om te weten hoe het is met tante...eens ze weer goed en wel terug is in de home, hoor of zie je niemand meer.

De zon schijnt, en deze namiddag gaan we bij Luc (vis) op bezoek... Bart heeft gerief gehaald om zijn vijver weer klaar te krijgen, want nu zie je de vissen niet eens meer zwemmen, het water is precies erwtensoep. Bovendien heb ik wat van mijn visjes gevangen om hem te bezorgen (gewoonlijk is het andersom...)

Ze geven heel de week mooi weer, dus zal er wel nog een visdag inzitten... Misschien in het park deze keer, want Luc en Willy waren niet echt gelukkig met de vangst bij pepé...Dan is eens verleggen van viswater wel eens een optie.

Voila, dat is het voor vandaag... het weer is veel te mooi om hier overloos te zitten typen... Tot de volgende ?

Zoutdeeg

Image by *lalalaurie via Flickr

Ik zit nu al enkele dagen te boetseren in zoutdeeg...Kun je mooie dingen mee doen. Enne...de volgende les voor de hobby is zoutdeeg...

Gisteren heb ik (in twee dagen) een levensboom kunnen afbakken. Hij is mooi geworden. Maar het is een van die stukken die ik zeker niet mag laten maken in de hobby, want het is een moeilijk stuk om te maken, of liever het is een stuk die heel veel geduld en doorzetting vereist... Ik weet dat ik met deze mensen eerder moet beginnen met makkelijke dingen, dingen die ze aan kunnen, en waardoor ze de microbe te pakken krijgen. En dan ? Oefening baart kunst. Eens je het graag doet, doe je het meerdere keren, en hoe meer je het doet, hoe mooier het wordt.

Ik overschat misschien mijn taak, maar ik wil voor een deel mensen de pijnstillers vervangen door een echte hobby! Het is immers een feit, dat bezig zijn met andere dingen dan de pijn, je pijn naar de achtergrond doet verdwijnen. Het is er nog wel, maar het dringt zich niet meer op tot in de diepste diepten van je gedachten.

Ik weet wel dat er momenten zijn waar de pijn zo erg is, dat ze alle andere dingen gewoon onmogelijk maakt, en dan kun je niet anders dan terugvallen op pijnstillers...maar zodra dan de pijn terug binnen de draagbare norm valt, moet je proberen dingen te doen die je graag doet, dingen doen die je zinnen verzetten, die je geestelijk weghalen van de demon van de pijn. Net zoals eens goed lachen gezond en zelfs heilzaam is, is bezig zijn dat ook.

Maar veel mensen hebben die uitwijkmogelijkheid niet, gewoon omdat ze niets hebben wat ze kunnen doen als hobby. Het is verrassend vast te stellen hoeveel mensen er geen hobby hebben, of geen hobby meer over hebben, die haalbaar is in hun nieuwe situatie, een situatie van ziekte en pijn. Ik denk dat we daar een taak hebben, dat we daar iets moeten proberen aan te doen, dat we met alle middelen die mensen moeten helpen aan een nieuwe bezigheid, een bezigheid die ze zo graag doen, dat het hun gedachten volledig kan in beslag nemen, en dat het werkelijk een gezonde pijnstiller is.

Dat is niet altijd zo makkelijk ! Neem nu mijn vissen! Ik ga dolgraag vissen, maar dat kan ik slechts bij gratie van een heel goede vriend die me kan helpen om al mijn visgerei ter plaatse te krijgen aan de vijver...Daar kan ik dus niet echt spreken van een uitwijkmogelijkheid voor de pijn. Bovendien kan het vissen bij veel succes, eerder belastend zijn voor mijn rugpijn dat dat het wel soelaas brengt, maar toch is het een belangrijk iets voor mij, omdat het iets is wat ik graag doe, en bovendien biedt het de kans om bij de vriend(en) te zijn. Maar dat is dus een hobby die niet echt een pijnstiller is...

Vroeger schilderde ik graag op doek, maar dat kan ik bijna niet meer doen, omdat ik dan voor mij moet werken, met de handen iets voor mij uit, en gek genoeg doet dat na een korte tijd al weer veel pijn aan mijn rug...Dus heb ik moeten zoeken naar alternatieven, waarbij ik kan leunen aan de tafel, en toch dingen doen die mij volkomen kunnen benemen.

Ook die dingen moet ik regelmatig onderbreken, maar toch helpen ze me. Dat klinkt een beetje tegenstrijdig, ik kan niet doorwerken zonder nu en dan te pauzeren en een ander houding aan te nemen, maar toch is dat voor mij pijnstillend, want zelfs in die pauzes blijf ik dan in gedachten bezig met wat ik aan het doen ben, zit ik dat te bekijken en inwendig de fouten of tekortkomingen te zoeken, en zo ben ik bezig met andere dingen dan mijn pijn.

Ik heb geleerd die dingen mijn rozijnen te noemen in het stuk koekebrood... Zelfs al doet het pijn om te staan keuvelen met een kennis op de rommelmarkt, dan is dat keuvelen belangrijk, en zo lang het belangrijker is dan de pijn, is het oké !

Voor mij zijn dus al dingen in feite mijn "hobby", een heleboel dingen, maar voor mij is het belangrijk dat het meerdere dingen zijn, want ik heb een heel wisselvallige geest, wissel graag dingen af, en bovendien wordt die wisselvalligheid nog in de hand gewerkt door het feit dat een andere houding een mindere pijn betekent.

Dat is wat ik wil meegeven ! Ik heb een heel pak pijnstillers laten vallen, en voel me niet slechter dan vroeger qua pijn, integendeel, ik heb minder bijwerkingen die ook op een mens werken.
Ik ben nu bezig met dat zoutdeeg, dat zal minstens twee maandelijkse lessen zijn, maar desondanks ben ik al ergens in mijn gedachten bezig met het volgende onderwerp, dan ga ik les geven in het maken van sieraden in filigrein, maar dan filigrein bestaande uit papier in plaats van het goud en zilver der juweliers... Toch kun je er prachtige sieraden van maken. Niet alleen in de zin van draagbare juwelen, maar bijvoorbeeld ook in kerstversiering of het maken van een mobiel... en noem maar op. Niet al die dingen zijn direct mijn ding, maar misschien zijn dat dan wel juist de dingen die een ander graag doet, en dat is wat de bedoeling is.

Ik ben gisteren twee halve eieren in piepschuim gaan kopen... Daarmee ga ik schitterende egeltjes maken, een grote en een kleintje. Het enige "dure" ding is dat ei in isomo, waar men in feite veel te veel voor vraagt... Die hobbywinkels hebben wellicht enorme winstmarges, heel jammer, want zij zijn mijn apotheek. De rest van de egel bestaat in feite uit oude...fietsbanden... Oh ja, ik moet ook nog glazen oogjes kopen, die heb ik vergeten mee te brengen...Die oude fietsbanden hebben me niets gekost, dus al bij al zullen het geen dure egels zijn, en toch zijn het prachtige dingen voor in de tuin. Veel leuker dan een kabouter als je het mij vraagt.

Voel je niet aan mijn tekst dat de zon schijnt ?
Ik voel me goed, ik voel me goe-oed...

tot de volgende ?

Privé detectives in de politiek

Image by Vishal Bhave via Flickr

Kameraad De Decker, of is het burger De Decker heeft niets beter gevonden dan een privé detective in te huren om minister De Gucht te bespioneren... Kwestie dat die man niets verkeerds zou doen, en dan zou kunnen aangevallen worden wegens misbruiken of andere fouten...

Ik twijfel heel sterk of een privé detective wel bij een Belgische Minister een fout zou kunnen ontdekken ! Als we de oppositie horen doen ze niets ! Dus ook niets verkeerds... En geef toe, die mannen zitten er vlakbij, die zouden het wel zien als er ook maar enige activiteit viel te noteren. Je moet natuurlijk wel rekening houden met het feit dat die leden van de oppositie ook politiekers zijn, en als wij de beelden op de tv mogen geloven, blinkt er daar geen één politieker uit door inzet en werklust... Ze kunnen dus een tel verstrooid de ogen hebben gesloten, net op het moment dat er een zweem van activiteit door de kamer gonsde ...

Maar zonder zeveren, heel dat boeltje wijst mijn inziens maar op een ding: dat systeem is door en door rot! Het gaat ten onder aan zijn eigen vorm van innerlijke dictatuur door de partijen!
Ik krijg er steeds de kriebels van als iets wordt goedgekeurd meerderheid tegen minderheid, zoals dat zo netjes heet... Kijk, iemand van de meerderheid kan best een goed idee hebben, dat ze dat eerst een binnenskamers bekijken, dat kan ik heel goed begrijpen, dat ze dat nadien binnenskamers (in een iets grotere kamer) dan voorleggen aan de andere leden van de meerderheid, daar kan ik nog steeds inkomen, maar dat ze dan gewoon aannemen dat er niets maar dan ook niets van goede aanvullingen zouden kunnen komen van de oppositieleden, gewoon omdat zij oppositie zijn, daar kan ik van doodvallen ! Het is toch niet mogelijk dat je plots, omdat je in de oppositie zit, een oen wordt, een nitwit, een onbenul, een idioot... Tijdelijk weliswaar, want de kans zit er in dat je na de volgende verkiezingen in de meerderheid terechtkomt, en dan plots weer beschikt over al je geestelijke vermogens...
Om in een dergelijk systeem te functioneren, moet je wel een nitwit, een onbenul, een domoor een soepkieken zijn !
En dat is nu net wat particratie is, een systeem van ja-knikkers, van slaafse volgelingen en enkele grote manitou's...
Je ziet nu dat het systeem stilaan aan het rotten is, en dat de uitwassen van het systeem steeds groter het worden. Het steeds maar meer en meer van partij veranderen wijst op de ziekte van het systeem. Je kunt je echt moeilijk ergens thuis voelen, als je er niets mag zeggen, en moet luisteren naar wat de Manitou van de partij stelt. (eventueel "en petit comité", maar nooit in een democratisch systeem binnen de partij of binnen de ganse groep!)

Maar ach, laat me er niet meer over memmen, het helpt toch niet! De echte machthebbers binnen de partijen waken veel te goed op hun macht om het nu zo maar open te breken naar een politiek van gezond verstand en rede.

Straks MOETEN we weer gaan kiezen, en zo voelen de mensen het momenteel ook aan ! Het is niet langer een verworven recht, niet langer een deur naar democratie, en de mensen weten, wat zij ook doen, dat hun stem er in werkelijkheid heel weinig aan doet... Misschien is er toch een middel om iets open te breken??? Laat ons eens allemaal stemmen voor de partij die we nog de minst slechte vinden, maar kies dan alleen voor de mensen op de zogezegd onverkiesbare plaatsen...Als we dat massaal zouden doen, dan zouden we op zijn minst die grote manitou's van hun troon doen vallen...en wie weet, misschien gebeurt er dan wel iets dat weer op democratie lijkt...

Maar ach, ik zit te dromen, en heb nachtmerries over de dag dat het volk dit systeem niet meer zal aanvaarden, dat men massaal in protest zijn stem zal uit brengen op radicale partijen, en het failliet van de democratie zal luiden voor het echt geboren is...

Je kunt de politiek weer gezond maken, door binnen de partijen de democratie te eerbiedigen ! en dan ook het identieke systeem te volgen in de kamer, in de senaat... En door weer echt op te komen voor de waarden van de partij! Laat de liberalen echt liberaal zijn, de socialisten echt socialist, en de christen echt christelijk, de groenen echt groen en ga zo het rijtje maar af...Wedden dat dan binnen de kortste keren er geen sprake meer is van die radicaal rechtse ondingen ?

Het is zaterdag, en we zijn naar de rommelmarkt geweest... Niets gekocht, het was wel een leuke markt om eens langs te lopen, alleen waren er veel te veel kramen met nieuwe koopwaar...die niets te zien hebben met het idee "rommelmarkt".

Het weer is droog, maar mistig... straks gaan we naar tanteke, eens zien hoe het daar is.
tot de volgende ?

Merchant street (Pittsburg USA)

Image via Wikipedia

Wist je dat er in de Merchant street in Pittsburg een verdomd laag brugje was ? Nee, dan moet je googlenodig eens googlen !
Je weet natuurlijk al lang dat je met Google letterlijk door de straten van steden kunt "stappen" of "rijden", met zicht op alle huizen en kruispunten en noem maar op. Heel mooi, en het kan nuttig zijn, als je op een of ander moment in een stad wilt gaan ronddwalen, je kunt de gebouwen en bezienswaardigheden al eens vooraf gaan bekijken en nazien hoe je je toertje in de stad wilt maken... Voor mensen met een visueel geheugen, zij zullen zich de plaatsen à vue herinneren...

Maar soms loopt iets mis...
Zoals in Pittsburg, in de Merchant street...want daar is een laag brugje, waar de camera die op de wagen was gemonteerd, net niet onder kon...

Sindsdien weet iedereen niet alleen dat er daar een veel te laag brugje is, maar bovendien dat de mannen van Google slechte inschatters zijn van hoogten, en er klof tegen reden.

Ook in België zijn er al steden die ingescand werden, en ook in Nederland. Men beperkt zich niet tot Kamerika, nee, wellicht gaat met tijd en veel boterhammen heel onze aardkloot op film van Google komen te staan. En dan wordt het pas echt interessant !
Want nu zien we alleen steden, nette straten met flanerende mensen en al dan niet druk verkeer, maar dan zouden wij ook in steden komen waar aan de rand de sloppenwijken staan...Die zouden dan ook in beeld moeten komen, zodat ook dit geen ver-van-mijn-bed-show meer zou zijn, maar een gebied waar we virtueel doorheen wandelen, bijvoorbeeld op een mooie Paasmorgen, Hallelujah, de Heer is opgestaan ! - in een sloppenwijk...
Piet Huysentruyt dé TV-kok van ons apenlandje zegt dikwijls dat hij droomt van een geurenteevee, zodat je ook het eten kunt ruiken...Laat maar Pietje, ik zou niet graag in de sloppenwijken rondtoeren met de geuren er bij...
Of in een van die Indische steden, waar de doden op straat liggen tot de ophaaldienst ze komt weghalen...
Of tussen die massa mensen die rond de Kaaba wandelen in gebed tot Allah...
Maar wat minstens even interessant is, is het feit dat deze beelden tijdsdocumenten zijn !
Ik heb er geen idee van welke plannen Google in deze heeft, maar wellicht is het niet de bedoeling om die beelden ieder jaar aan te passen, we zullen enkele jaren genieten van dezelfde beelden...Hoelang ? Alleen Google mag het weten... Maar ik hoop dat ze dan in ieder geval telkens ook de oude versie zullen bewaren, voor het nageslacht... als tijdsdocumenten.
het zijn beelden van de huidig levende mens.

Heb jij thuis ook nog ergens zo'n ouden koekendoos staan, met foto's van de vorige generatie(s)? Je moet die eens in handen nemen!
Ik heb laatst zitten kijken op een klasfotootje van mezelf in het kleuterklasje, bij juffrouw Alice. Dat is nu al een tijdsdocument, want juffrouw Alice, dat was eigenlijk mevrouw Alice, en in het katholiek onderwijs van toen was dat een hoogst uitzonderlijk iets ! Gehuwde vrouwen konden immers zwanger raken, en dat beeld mocht de onschuldige kindertjes niet treffen... Maar daar juffrouw Alice niet zwanger werd, mocht ze blijven... en waren wij haar kindertjes. Het was een heel lieve dame, het feit dat we haar naam nog herinneren, mag daarvan een blijk zijn. Maar er is meer te zien op de foto, in het midden van de klas zie je de grote kachel staan, met een buis die recht omhoog liep, en dan dwars door de klas horizontaal hing opgehouden door ijzeren draden, tot waar hij verdween in de schouw. De kachel was van gietijzer, en bestond uit verschillende segmenten. In de zomer periode werd hij dan ook ring per ring weggenomen en restte er alleen een gat in de muur, weliswaar afgedicht tegen de tocht. Op fotootjes in de zomer is er dan ook geen kachel te zien... De kinderen zaten allemaal aan kleine schoolbankjes, netjes met de armpjes "over kruis", en allemaal droegen ze een stofjas (de jongens, en de meisjes een schortje.

De haren werden in die tijd heel kort gedragen door de jongens, en in de nek en de oren waren het bijna geschoren knaapjes. Als ik nu van de kapper kom, na aangedrongen te hebben op kort knippen aub, dan is mijn haar veel langer dan ik in die tijd "hoognodig naar de kapper moest", omdat mijn haar veel te lang was, we leken wel "onkuischaards". Ik heb nooit het verband tussen kuisheid en lang haar ontdekt, maar dat was de titel die we kregen...

In verhouding tot nu, waren alle kinderen toen dik. Wij vonden dat niet, maar kijk maar eens, het waren allemaal mollige knaapjes en meisjes... Dat hoorde toen zo.
Er was in de kleuterklas ook niet echt een speelhoek, want we werden er voorbereid op de "grote" school. Het enige verschil die je kunt zien is het feit dat op het bord mooie tekeningen stonden (ze waren in kleurtjes, maar dat zie je niet op de foto), en het feit dat er in de klas een zandtafel was. Je leest goed, geen zandbak waarin je kon zitten spelen, maar een grote lage tafel met een bak als tafelblad (zo'n 15 cm hoog zegt mijn geheugen me), waarin zand lag. Ik herinner me niet dat we er ooit mochten aan spelen, het was meer een soort gerief waarin er dingen gezet werden waar er nadien "les" over was. Met kerstperiode was daar een landschap in gemaakt met het stalletje in het midden...

Heel wat anders dan de kleuterschool nu ! Ook de juf droeg toendertijd een schort.
Dat bedoel ik nu met tijdsdocumenten... Dat kleine fotootje geeft een beeld van de wereld van toen. Dat fotootje vertelt veel meer dan je zou denken.

Ik heb boeken over wat men in West Vlaanderen de Bietemannen noemde en hier de Campagnemensen noemde... Het was hetzelfde, het gaat over mensen, arme mensen, tjoolaards, die om de broodnodige inkomten te verdien voor hun gezin, naar Frankrijk trokken om er de bieten te gaan "zetten" en later nog eens voor de oogst van de bieten, en nadien in de suikerfabrieken. Zwaar werk in slechte omstandigheden zonder echte slaapplaats (de schuur op een strozak) en met slechte voeding en slechte betaling van het zware werk...maar in eigen streek was geen werk, dus moesten ze wel. Je leest er verhalen van jongens van twaalf, dertien jaar, die geen woord frans kenden, maar die op de trein gezet werden, die zorgvuldig de stations telden waar ze stopten, zo wisten waar ze er af moesten, die dan door Parijs gingen op basis van een voorgezegde en van buiten geleerd parcours naar het volgende station, en daar op trein stapten naar het verre oord waar ze moesten gaan werken... Heel hun bezit in hun bezatse, een soort zak van zware stof (veelal een oud tapijt) gemaakt... De jongsten waren nog geen negen jaar oud als ze moederziel alleen meetrokken met een buur naar de Campagnes...

Je moet de foto's van toen eens bekijken! De armoe staat letterlijk op de afgebeulde gezichten van die mensen te lezen.
Vroeger dacht ik weleens dat Breughel in zijn boerenkermis een soort karikatuur van de mens schilderde, maar nee, als je die heel oude foto's van die heel arme mensen ziet, dat weet je dat de mensen zo waren, met botte afgestompte wezens... Er was niet verhevens aan de mensheid van toen!
En dan worden een deel dingen plots veel duidelijker ! Want kijk eens naar de schilderijen van de adel en de rijken op de schilderijen van die zelfde periode, en dan zie je mensen, mocht je ze een hedendaags kostuum aantrekken, helemaal niet zouden op vallen in onze wereld van vandaag !
En dan lijkt plots alles op zijn plaats te vallen, de discriminatie was dan net zo makkelijk als nu ! Nu is er discriminatie op basis van kleur van je huid, dan was het gewoon omdat de mensen van lage komaf gewoon lelijk waren van armoe, van werken, van beulen, van tjolen... Je zag duidelijk het verschil tussen de rijke en de arme, zelfs al stonden ze in hun nakie ! Armen zien er anders uit dan de rijken, de welgestelden, de goedgevoeden, want dat zal wel het grootste verschil gegeven hebben.

Je kon niet zo makkelijk uit de goot rechtstaan, je gezicht verried het al, jij was er ene van het kantje, van de richel...

Die verhoudingen werden zorgvuldig in stand gehouden, door de heersers van toen, de kapitalisten, de machthebbers, de kerk en noem maar op... (Ooit predikte hier in Mater nog de onderpastoor dat de naastenliefde achteruit was gegaan omdat er te weinig armen waren onder de bevolking...)(Dat is geen dertig jaar terug! en het onderpastoorke van toen is nu Deken in een stad hier in onze Vlaamse Ardennen!!!) Men moest zijn plaats kennen !

De strijd om vanuit de goot op te staan, moet voor de arbeiders van toen verschrikkelijk moeilijk en moeizaam geweest zijn ! Van je oren maken was je werk verliezen, geen werk was geen eten !

Jonge mensen van nu weten zich niet meer voor te stellen wat dat moet geweest zijn! Een film van Daens toont nog niet half de werkelijkheid !

Gewoon, omdat je in de film van Daens allemaal mensen ziet, zoals wij ze nu kennen, niet die lelijke afgestompte verwezen gezichten en houdingen van toen...

Daarom zijn de beelden van Google veel belangrijker dan zo maar een beeld, een foto, ze zijn tijdsdocumenten, opnamen van beelden hoe het leven nu is ! Het zijn als het ware de pyramiden van onze tijd, waar over een paar duizend jaar men zal in kijken, vol verwondering en vol verbazing.

Hoe kon de mens toen zo leven ?

djudedju


tot de volgende ?

Groen! en de seksloze mieren...

Image by phil125 via Flickr

Toen ik vanmorgen in Koens kamer mijn turnoefeningen aan het verrichten was,viel mij plots de natuur op... Het leek wel of op één dag heel de wereld plots groen was geworden !
De einder bij ons is nog voor 99 % een bomenrij, en plots zijn dat geen kale takken meer, maar mooie dikke groene mollige bomen...
De hemel was bewolkt, maar de horizon was licht, en bijna zachtroze, en daarvoor die massieve bomen. Het viel me weer op dat de meeste bomen zo mooi één geheel vormen! Als we bomen tekenen zijn we altijd geneigd die veel te takkerig te maken, terwijl heel veel bomen een afgerond silhouet vertonen, ook als ze kaal staan! Ze zijn bollig, mollig, zacht om zien.
En ik hoorde onderwijl de vogels kwinkeleren, allerlei soorten gezang dooreen, een kakafonie van heerlijke klanken, soms gestoord door een voorbijsnorrende auto.
Gisteren zag ik de eerste bijen en hommels,die brommend rondvlogen, zwaarbeladen van het stuifmeel van de laatste sleutelbloemen in het bos.
De vissen waren waren nog niet aan het vozen, daarvoor lijkt het water nog iets te koud, maar de rest van de wereld lijkt gek in een grote paringsdans verenigd.
Alles komt tot leven, alles wil van het warmere weer profiteren om een nieuw geslacht op deze aarde te zetten. De kraaien krijsten wild tegen een en sleurden de takken uit elkaars nest, al vechtend voor wat er bij massa's beneden op de grond te rapen was.
Alles leeft, alles komt tot bloei, de vele meiklokjes in het bos staan reeds met hun rijen bloemknopjes klaar om open te komen, sommige bloemknopjes bekennen reeds kleur, en zijn bijna volledig tot wit verkleurd.

... en dan lees ik vanmorgen dat er in Brazilië een soort mieren is ontdekt die zichzelf weet voort te planten door klonen... Er komen geen mannetjes meer aan te pas! De koningin zet zich op een mooie dag neer, en begint te leggen, zo maar, zonder paren, zonder enig contact tussen seksen, want er is maar een sekse...en dan zelfs zonder seksorgaan... Niks geen pret meer, nur eierleggen... djudedju...En ik die dacht dat er geen pret was aan het oogsten van het ei, maar aan het oogsten van het ei dat je zelf geplant had...(Van dichterlijke vrijheid gesproken...)

Nee, het lijkt mij maar niets, zo'n seksloze maatschappij. Ik heb al iets tegen de formule van het mierennest, waar elke mier zijn welbepaalde taak heeft, en daartoe uitgerust geboren wordt. De werksters komen als werksters, de soldaten als soldaten ter wereld, en een afwijking is genetisch niet voorzien... Lijkt mij maar niets, ik zie bij de mieren geen greintje dichterlijke vrijheid meer, gewoon geen vrijheid... Nu schaffen ze zelfs de enige leuke bezigheid in het nest af, en doen voort zonder seks... Zou Groen! dat weten ? Ik zie een Mieke Vogels en een Vera Dua wel daarvoor opteren... Dat lijken mij nu al behoorlijk aseksuele wezens...

Maar misschien zijn ze niet de enigen! Ik kan me voorstellen dat Il Papa, de Paus, en de andere kerkelijke bedienaren, dit artikel met vreugde hebben gelezen, en dat zij nu het wetenschappelijk onderzoek sponsoren om te zien of dat niet ook bij de mens kan ingevoerd worden... Geen zonden meer tegen het zesde en het negende gebod, geen poespas meer met condooms, niet meer te pillen, geen overspel meer...De mens eindelijk met kans op sukses vrij maken van de zonde en de zondeval... Vrouwen mogen appels plukken in het paradijs, er is geen bekoring meer van de slang...(Van allegorie gesproken).

Maar ik ben diep de put in!
Ik kan me het leven niet voorstellen zonder dat beetje peper en zout... Voor mij hoort het wel enkel en alleen thuis in het gezin, maar het hoort er Thuis, het is er een onderdeel van! Het is het zout in de soep.
Maar ja, als het zo ver komt, dan zijn er zelfs geen mannen meer.... Kunnen we met zijn allen gaan kijken naar Korperwelt, waar je een gevelde penis kunt bewonderen. Je weet wel, wij vrouwtjes samen, zusterlijk verenigd in een oud, een oeroud verlangen naar een onmogelijk geworden zondeke...
djudedju...

Geen gefluit van terrein afbakenende merels meer, geen fluitende kanaries, geen kraaiend haantje (Wat zet je dan op de Waalse vlag, een soepkip ?), geen brullende leeuwen meer (een vriendelijk poesje als wapenschild voor de Vlaming?)...Geen gebeurel meer van de edelherten op de heide...allemaal weg in een seksloze wereld... Ik mag er niet op denken! Had ik die mieren maar zelf ontdekt! Ik zou, in de hoop dat het de allereerste was met die nefaste afwijking, er een busje dure petrol op gegoten hebben, en het in brand gestoken hebben... want daar ligt het begin van het einde...

Weet je hoe kanker onder meer ontstaat ? De cellen in ons lichaam die planten zich voort, in een voortdurende vernieuwing van de cellen. Dit is een vorm van klonen...Uit ieder cel komt er een nieuwe identieke cel voort. Maar met het verouderen gebeurt het al eens dat er een klein foutje gebeurt in die reproductie. De celletjes die voortkomen uit die defecte cel, hebben dan allemaal dat foutje.... en dan nog een foutje, en nog eentje, en plots ontstaat er een wildgroei van foute cellen, en hebben we te maken met wat we kanker noemen...

Ik denk dat dit het mierennest ook vroeg of laat te wachten staat...Ooit komt er een koningin met een klein foutje in de genen, en dan krijgen we in de kortste keren frankensteinmieren... en Frankensteinmerels, en frankensteinmensjes...

Leuk vooruitzicht.
djudedju

tot de volgende ?

Blauwkousen

Image via Wikipedia

Volgens het woordenboek is dat een vrouw die geleerd is, of wil doorgaan voor geleerd, en van het huishouden geen kaas heeft gegeten... (Tegenwoordig zijn er veel blauwkousen zegt Opa)

Maar daarover heb ik het niet, nee, het gaat over verheugend, schitterend, mooi nieuws !
De blauwkousjes bloeien weer !
Als je nu in het muziekbos loopt in Ronse, of in Brakelbos, of in het bos van D'Hoppe (La Houppe) in Vloesbergen (Flobecq), overal zie je die bossen plots herschapen in een blauwe zee van blauwkousjes...Ofte in het nederlands: de boshyacint.
Geef het maar toe, dat blauwkousje is veel mooier dan die boshyacint !
Ieder jaar zie je mensen bloempjes plukken, die als ze er vijf minuutjes mee rondlopen, al lang en breed verslenst hangen.
Ieder jaar zie je ook mensen die wat zitten te graven om de bloempjes met knolletje en al mee te nemen voor in de tuin. Ook dit is zinloos, want waar het blauwkousje in het bosheel mooie fijne bloempjes geeft, zie je in de tuin plots gewone dikke hyacinthen staan.
Als je geluk hebt, dan zie je in hetbos plots wel eens een roos bloempje prijken, en zelfs we eens een wit. Maar die zijn in het wild heel zeldzaam.

Je kunt je niet voorstellen hoe mooi de bossen dan zijn, als je het nog nooit zag ! Het zijn hier allemaal bossen op de heuvelruggen en afdalend in de diepe valleien, het zijn bijna allemaal beuken die er staan, zodat je tussen de hoge stammen die nog niet of amper bebladerd zijn, zie je zo ver het oog reikt, die blauwe zee van bloemen... Met wat geluk, vindt je nu ook de schubwortel, die is heel zeldzaam, heel beschermd, en bijna nog alleen hier te vinden in ons landje... Het is een kleurloos (letterlijk!) plantje, heeft geen bladgroen, parasiteert wellicht op de boomwortels, en staat nu ook in bloei, met een massa licht lila-rose bloempjes, die zonder steel op de grond lijken te staan. Zonder de bloempjes zou je wellicht het plantje nooit opmerken, zo miniem en zo kleurloos...

Op de foto hierbij, zie je de beboste heuvels rond Ronse, gezien van uit de Zandstraat...

Je kunt niet geloven hoe verliefd ik ben op deze streek! Hier zijn het letterlijk "Weiden als wiegende zeeën", hier zie je, vanop de heuvelruggen, de prachtige weidse landschappen die ooit de inspiratie vormden voor een Valerius De Saedeleer, een Omer Wattez en vele, vele kunstenaars meer.Ik woon hier nu meer dan 35 jaar, en nog gaan we plots wat trager rijden om wat te genieten van het landschap. De Vlaamse Ardennen zijn prachtig, ondanks de verderfelijke Belgische lintbebouwing, kun je hier nog steeds genieten van hele stukken land, in een prachtig kleurenpalet: de donkere bossen op de heuveltop, de groene weiden, het goud van de tarwevelden, het lichtere geel van de rogge, de bruinwit gevlekte Oostvlaamse koeien die als bonte bloemen door het palet heen lopen...en daar heel beneden in de verte de Schelde in zijn brede vallei gelegen... Ook al is hij nu rechtgetrokken en van veel charme ontdaan, hij ligt nog steeds in die door de kracht van zijn water uitgeslepen vallei... Je ziet de vele en heel verscheidene kerktoren priemen boven de kladden huizen... Het valt me steeds weer op dat de kerktorens hier in deze hoek zo verscheiden van vorm zijn, de neergehurkte romaanse torens, massief, log en zwaar, de ranke gotische, de zwaardere en heel oude eerste Scheldegotiek in Pamele, maar ook de verrassende ajuinvormige top in Wannegem, die ergens doet denken aan de Russische kerktorens...Heerlijk land waar ik mag te leven !
Hier vliegt de wielewaal nog ! Een vogel die bijna ontsnapt lijkt uit een tropische volière...
Hier hoor ik het scherpe geluid van de specht, het getsjek van de merel, de vele soorten mezen die hier te zien zijn van staart mezen tot kuifmezen en al de meer gewone soorten er tussen, het winterkoninkje, de geelgors, groenvink, boomgaardvink en je kunt letterlijk blijven opnoemen, en natuurlijk de vogel van het jaar in onze streek: de bosuil...
Vandaag ga ik weer genieten daarvan !
Vandaag ga ik aan de boord van het water gezeten, kijken naar de uitlopende bomen, naar de eerste bloeiende planten in het gras, naar de schittering van de zilveren vissen aan mijn haak... Luisterend naar de geluiden van het veld...
De tractor van de boer die aan het werk is, het frele geluid van de jonge lammertjes, het gebeurel van de verre koeien... en het gekraai van een haan.

Ik ga vissen! In Wannegem ! In de heerlijkste natuur, een stukje bos midden in de rijke leemgronden, met midden daarin een vijver, stil verscholen onder de takken.

Ik ga pepé terugzien, keuvelen met hem, terwijl we beiden kijken naar de dobber op het water... en beiden "Ja" roepend, als die plots een beweging maakt: beet !

Laat de boeren maar ploegen, ik ga vissen ! In dat heerlijke land, midden in die brede vallei van de Schelde...

tot de volgende ?