Corman

Hoogstwaarschijnlijk zegt die naam je niks, maar voor mij is het een galmende klank uit een ver verleden...

In de boeken die ik koop op de rommelmarkt heb ik al van alles en nog wat gevonden, gaande van liefdesbrieven over foto's van onbekenden, klavertjes vier tot bladwijzers en alles wat daarvoor kan gebruikt worden. Ik vond zelfs het bewijs dat er nog meer mensen zijn die lezen op het toilet, want ik vond ook al stukjes wc-papier als voormalige bladwijzers...

Maar nu vond ik een bladwijzer in een eigenlijk dik soort papier, licht karton eigenlijk, veel dikker dan de doorsnee bladwijzer, van de boekhandel Corman...

Dat was plots iets uit mijn verste herinnering... Ik meende dat die boekhandel zo ergens aan de kanten van het Marie Josée plein was gelegen (je ziet hoe fout geheugen kan zijn) maar ik zie op de bladwijzer dat de Siège Social: Rue Adolphe Buyl, 51 8400 Ostende was, en zich verheugde in 1.196 mètres de rayons....
In het Frans...
Onder de hoofding Corman La librairie pilote... Toutes Editions, plus de 300.000 livres de poche en 6 langues... De grootste was te Brussel in de Ravenstein, en er was er nog eentje te Le Zoute...

Ik heb op Internet wat zitten zoeken, en ik vermoed dat het nog bestaat, maar nu in de Witte Nonnenstraat (een artikel in de Standaard, waarin ik las dat Corman uit de Oost Kantons kwam, strandde te Oostende en van daar uit zijn "imperium" opbouwde. In de jaren 70 raakte hij om een of andere niet vermelde reden in het gevang, en kort na zijn vrijlating pleegde hij zelfmoord ... in de Oost Kantons.... De winkel is nu in handen van ene Kemp en draagt nog steeds de naam van Corman. Het is ook dezelfde winkel gebleven, waar je nog steeds boeken in allerlei talen kunt vinden.

Als wij iets specifieks zochten, dan gingen we naar Corman.

Op de bladwijzer staat op de voorzijde een lelijk getekende leeuwinnenkop en er onder een klauwende leeuw en tijger, beide met manen (?) en klauwend naar de kop boven hen. en twee donkerblauwe "wolken" (?)...er staat een handtekening onder, Lalisse of zoiets...

Dat tekeningetje was mij zoooo vertrouwd...Zelfs zonder het Corman er onder, had de naam mij weer te binnen geschoten. Wij frequenteerden wel eens boekhandels, en Corman, dat was te Oostende Dé boekhandel. (Misschien nu nog ?)

Maar ik herinner me echt niet die winkel in dezelfde straat waar mijn oudste zus werkte bij Schoenhandel Timmermans (Is dat de juiste schrijfwijze ?)... Maar och, memorie is een wankel ding. Geen mens met een beter geheugen dan mijn oudste zus, zij is zo wat het geheugen van de familie, maar zij herinnerde zich het Oude Laiterietje in het bosje (Het Maria Hendrikapark) niet..

Allemaal dingen waar ik op denk met dat bladwijzertje in mijn handen...
Ik sta ook even stil bij dat "livres de poche", zakboekjes... Nu spreken we van Pockets, het Engelse woord voor zak, we zeggen zelfs "'t is in de pocket"... taal evolueert...
Er is (was?) nog een uitgeverij die spreekt van zakboekjes, en daar een ganse reeks van maakte, zakboekje van de sociale wetgeving, zakboekje van het burgerlijk recht...
Dat doet mij denken aan sociaal recht...
Ik ben 25 jaar rechter geweest in de Arbeidsrechtbank te Oudenaarde. Om die taak naar behoren te kunnen vervullen, kregen we van de rechtbank de volledige sociale wetgeving, in een systeem met losse bladeren, en nu en dan kreeg je een nieuw pak, moest de oude er uit zwieren en vervangen door de nieuwe, of er kwamen hele nieuwe hoofdstukken bij... Toen ik in Oudenaarde arriveerde was die ganse sociale wetgeving zo'n 60 centimeter dik, toen ik na 25 jaar wegging, was het meer dan het dubbele... Altijd maar nieuwe dingen, altijd maar uitbreidingen en aanpassingen, tot een kat er haar jongen niet meer in vindt...

Waar is de tijd... Hoe zo'n stom stukje bladwijzer je plots met je leeftijd confronteert...Gek.

Dat doet mij ook terugdenken aan de prijzen van toen... Ik herinner me nog dat de boekjes uit de Prismareeks (bestaat dat nog?) toen 18 fr kostten... Later werd dat 20 en dat is een heel eind zo gebleven. Die Prismatjes waren goedkope boekjes, en er zaten heel goede boeken bij ! Ik meen me ter herinneren dat wij in de school allemaal woordenboeken van Prisma bij hadden, en dat zelfs "Het Nieuwe Testament" een prismaatje was... Kortom, het was een enorme schat aan goedkope boekjes en boeken.

Nu moet je naar de rommelmarkt om nog betaalbare boeken te vinden.

En denk niet dat je daar alleen oude boeken vindt, ik zag er laatst de volledige reeks van Aspe liggen. Die boeken verkopen als zoete broodjes in de boekwinkel, en op de rommelmarkt kijkt niemand er naar. Er gaat blijkbaar een ander lezerspubliek naar de rommelmarkt?

Weet je wat nu in is op de rommelmarkten ? De oude lp's, de ouderwetse fonoplaten! Aan iedere stand waar er staan, zie je mensen gehurkt zitten bij de dozen lp's, zoekend naar verborgen schatten. Dat was nu iets wat ik 10 jaar terug niet had durven voorspellen. Ik heb er nog hele dozen staan, maar die worden nooit meer boven gehaald... We hebben ook stapels cedeetjes, maar die dienen alleen voor in de auto. Thuis staat bijna nooit nog een ceedee op. In de voormiddag staat de radio op vrt2, en in de namiddag speelt de tv, zelfs als er niemand is die echt kijkt. We luisteren ook niet echt naar de radio...
Vroeger speelde dat ding niet zo vaak, maar na het sterven van Koen was er plots de behoefte aan het vermijden van de stilte... en dat is een gewoonte geworden. Dus staat ook nu die radio ergens in de achtergrond te broebelen... Binnen 10 dagen is Koen al 8 jaar overleden...

Ik ga stoppen, anders begin ik weer te zagen en te klagen.

tot de volgende ?

Daag geweten....daaaag !

Enkele vernuftelingen in Nederland (er zit ook één Vlaming bij), hebben een leuke bijkomstigheid ontdekt aan een pilletje...
Als je de bloeddrukverlager (betablokker) Propanolol neemt op het juiste moment, wist hij de trauma's uit... Stel, je hebt vliegangst, dan neem je op het moment dat je je die angst te binnen brengt, een pilletje, en joep, het trauma is weg ! Je weet nog wel van je vliegangst, maar het trauma, de schrik is weg !
Ik schiet mijn buur dood, heb daar gewetensproblemen over, een trauma dus, neem op het goede moment een pilletje, en laat ze nu maar komen met de leugendetector...
Vroeger was er de biecht, in welke formule dan ook, dan de psychiater, en nu gewoon een propanololleke... Weg al je zorgen en verdriet, ohee kameraad !

Nu kan iedereen politieker worden en staalhard staan liegen voor de camera's !
djudedju.

Oh ja, ik vond toevallig een artikeltje over het verschil tussen de democratie en de particratie...Waar de schrijver net als ik, tot de slotsom komt dat particratie niets meer te maken heeft met democratie. Met andere woorden, we stemmen niet meer voor een democratisch systeem, maar voor partijen, die dan helemaal niet luisteren naar de stem, maar naar de partij. Bij ons gaat het in feite nog een stapje verder, want door het sanitaire blok schakelen ze in werkelijkheid zelfs een heel pak stemmen gewoon uit. Ik ben helemaal geen voorstander van het ultra-rechtse, maar eigenlijk moeten we ons afvragen met welk recht we een heleboel stemmen telkens weer gewoon in de vuilnisbak zwieren. Wat gaan we straks doen met de lijst De Decker ? Want het verschil is daar maar flinterdun meer...Bovendien zien we de verrechtsing in heel Europa gebeuren. (En niet alleen in Europa!)

Toen in Guyana de vele Jonesdoden gevonden werden, hing boven hun hoofden een bordje: "Wie het verleden vergeet moet alles opnieuw ondergaan"... Hopelijk is dat niet correct, anders staan wij weer voor heel barre tijden ! De Ultra-rechtse greep vond plaats op een moment van crisis, en we zitten ook opnieuw in een crisisperiode.

Besluit nu niet dat ik voorstander ben van ultra-links, volgens mij zit aan het woord ultra en uiterst een heel naar geurtje van onverdraagzaamheid.
Ik herinner je aan de Tao... kies de gulden middenweg, doe niets uitbundig, maar probeer steeds gematigd te zijn in al je doen en denken... Deze heel oude wijsheid is nog steeds geldig !

Oh ja, je weet dat ik nogal dikwijls zit te grasduinen in bijbels, in de koran, in de boeken van Mormon en ga zo maar door... Er is nu een bijbeldigitaliseringsproject bezig in Nederland. Je kunt er nu al een stuk of vier oude gedigitaliseerde bijbelvertalingen van in de vijftiende en zestiende eeuw op nalezen... Er zijn hele kerkelijke disputen geweest over wat nu eigenlijk de juiste en wat niet juist is vertaald geworden... Sommige verschillen waren dan ook nogal fundamenteel... Je moet maar eens de kruiswoorden er op naslaan , geen wonder dat er ruzie werd gemaakt.

Maar ergens bevestigt dat mijn overtuiging... Kijk eens naar de grote lijnen, vergeet al die disputen, en probeer de basis terug te vinden, hij is altijd wel zichtbaar terug te vinden...En dan zie je dat het in feite allemaal hetzelfde is...en dat al die ruzies en geschillen gewoon des mensen zijn... en niets te maken hebben met de essentie.

Maar ga maar eens zelf kijken op www.bijbelsdigitaal.nl

Buiten is het somber weer, het regent niet, maar dat is ook al... Als er zo'n weer is, heb ik altijd het gevoel dat de wereld dood is... Het lijkt wel of er niets meer beweegt. Ik heb ooit door "The Moors" gewandeld in Schotland, de grote moerassige gebieden. Daar is dat ook zo... Je komt dat gebied binnen, je wordt verwittig dat je op de verharde weg moet blijven, want naast je loert de dood... Je ziet noch hoort een vogel, niets roert, en langs de weg zie je massaal vleesetende planten staan en kleine orchideeën. In de plassen zie je stukken kienhout steken als de armen van vergeten verdronkenen. Je wordt er zelf stil van. En je bent opgelucht als je er doorheen bent.

Zo'n weer is het nu.

Ach, ik weet het wel, ik ben een romanticus, en laat mijn verbeelding maar al te graag een ommetje maken, maar dit is geen plezant ommetje, is niet romantisch, is naargeestig. Ik hou niet van dat weer.

Ik hou van de zon, van het licht, van de warmte, en vooral van het groen en de heldere kleurspotten van de bloemen. En ik ben niet alleen, hoor maar, je hoort het vee, de vogels, het wild op de velden en in de bosjes... Alles leeft en roept zijn vreugde uit ! Nogal een verschil met het doodse weer van vandaag!

Stilaan begin ik weer te denken aan het voorbereiden van mijn visgerief... Weer mijn lijntjes op punt zetten, wat voorraad maken aan onderlijntjes, mijn molens een controleren... en wegdromen, dromen van de waterkant, dromen van het gekabbel van het water, van het plotse wegduiken van je dobber... hmmm

tot de volgende ?

nr 1.111 Het ultieme verstoppertje spelen

Heb je het ook gelezen? Er zijn twee onderzeeërs met elkaar in botsing gekomen.
De reden is heel simpel, ze kunnen zich zo goed wegstoppen, zo goed camoufleren, dat ze zelfs elkaar niet meer "zien", en knal tegen elkaar op botsen.
Bij een volgende oorlog zullen dan ook de grootste en gevaarlijkste tegenstrevers van onze duikbotenvloot onze andere bloedeigen duikboten zijn ! Och, sorry, je mag dat niet meer zeggen, het zijn geen duikboten meer, het zijn nu onderzeeërs. Vroeger waren het duikboten, die een tijdje onder water konden gaan zitten, maar nu zijn het onderzeeërs die bijna onbeperkt onder water kunnen blijven. Voila, dat is dan ook weer rechtgezet.

Gelukkig was het allemaal niet zo erg, wat blikschade zouden wij als automobilist zeggen. Maar het kon natuurlijk veel erger geweest zijn, de botsing gebeurde immers in een wereld die niet de onze is, namelijk onder water, en kon dus faliekant afgelopen zijn voor de "bewoners" van de onderzeeërs. Maar het kon nog veel erger zijn ! Beide schepen van ons eigen europa, namelijk Great Brittain en La France, vaarden daar bewapend met kernbommen rond.
Dat we kernbommen hebben, dat wisten we al, maar dat we ze nu en dan uitlaten, dat wisten we niet ! En dan maar ministeriële nota's maken over het feit dat men niet zou mogen buitenlopen met een pittbull...Maar met kernbommen, dat mag !

Is er iemand die mij eens kan uitleggen waarom wij met kernwapens uitgeruste onderzeeërs op zee hebben rondvaren? Voor zover ik weet zijn we met niemand in oorlog, spelen wij hoogstens als vredeshandhavers in de landen die door anderen verziekt zijn... Dus waarom zeulen wij rond met deze verschrikkelijke dingen?

Na ze eenmalig (nu ja in twee keer) gebruikt te hebben, was de slotsom voor heel de wereld, dat dit nooit meer mocht gebeuren! En onmiddellijk ging men over tot het construeren van nog zwaardere en nog dodelijker exemplaren, en masse, genoeg om vier, vijf keer heel de wereld te vernietigen... Niet om ze te gebruiken, zo maar om ze te hebben, en ze te kunnen tonen aan de anderen, zodat ze weten dat wij ze hebben. de anderen deden hetzelfde, zodat we nu allemaal weten dat we ze allemaal hebben (of liever dat ze ze niet meer hebben, in 't hoofd dan).

Ze hebben al een paar keer een bijna ramp gehad, waar de vinger boven de rode knop hing, maar tot op heden is het bij dreigen gebleven. Niet alle landen hebben kernwapens, het is beperkt tot een select clubje, en men laat niet zo maar nieuwe leden toe ! Vandaar de hetse tegen Iran, want er zijn vermoedens dat die ook zo'n speeltuigen zouden willen hebben.

Eigenlijk doet het er allemaal niet meer toe... Er liggen er her en der al zoveel dat we toch hopeloos verloren zijn, mochten ze ooit gebruikt worden.

Bovendien zijn er ondertussen al enkele tientallen kwijt...verloren en niet teruggevonden. Zoals nu ook kon geweest zijn, met die twee onderzeeërs... Wie deze verloren voorwerpen nu bezit ? Waar ze zijn? Misschien zit er ergens op deze aardkloot wel een grootdictator in een piepklein landje zich te verkneukelen in het bezit van enkele kernbommen ???

Er zijn ook nog de vele verhalen van het Indian Joe-gehalte, dat na de laatste oorlog (Allee de laatste héééééééél grote, want ze zijn nog nooit gestopt met oorlogen) er enkele nazibonzen zijn verdwenen met meename van schatten en ... kernwapens...

Eén troost hebben we, als het tot een kernoorlog komt, dan zal die niet lang duren... Als we geluk hebben zijn we meteen dood, erger is het als we het overleven, want de gevolgen van die speeltuigen werken op lange termijn...

En wij maar zitten zagen over allerlei futiliteiten, terwijl de vroede heren vrolijk tochtjes maken met hun meest gesofisticeerde wapentuigen. Niet om te vechten, oh neen, alleen maar om te tonen aan de anderen dat ze niet moeten beginnen. Moesten het je kinderen zijn, je geeft ze een goed pak rammel, en stuurt ze zonder eten naar bed. Maar nu zitten die twee staatshoofden daar als respectievelijk le Petit Napoleon en Drake the Second te glarieogen.
djudedju.

Gistern heb ik aan intimi de vrolijke boodschap doorgestuurd dat onze mini-ster Quickske pour les dames... bezig is met het ontwerpen van de grote Belgische Firewall... Hij wil het onmogelijk maken dat de Belgische onderdanen in aanraking kunnen komen met bepaalde soorten van sites op Internet. Als we dat horen van de Chinezen dan is het dictatuur, maar hier is dat bescherming van het gepeupel. De bedoeling lijkt eerbaar, het gaat over dingen zoals kinderporno en zo. De minister wil voorkomen dat onze tere zieltjes met dergelijke dingen in aanraking komen. Als je het zo leest, klinkt het niet slecht, alleen, het gaat niet alleen daar over, ook agressieve sites, extremistische en fanatiek godsdienstige en noem maar op moeten geweerd worden.
Dat wordt niet eens in handen gegeven van een commissie met terzake bevoegde (?) mensen, maar men zou dat in handen geven van regionale politiemensen !!!

Wie ooit een kwaad woord schrijft in zijn blog over ons flikskens, mag het vergeten, zijn blog zal nooit het beschermende (?) schild passeren.

Met andere woorden, als je op een dag mijn blog niet meer mocht vinden, denk dan aan Quickske, ga naar de plaatselijke politiemensen om te vragen waar mijn blog naar toe is ! Sta jij ook op de zwarte lijst. Als we met vier zijn kunnen we kaarten in plaats van bloggen.

Tot de volgende ?
ps: dat van die censuur is géén grap !

Goed en Kwaad

Uit een onderzoek blijkt dat apen het verschil kennen tussen goed en kwaad, en bovendien een zeker rechtvaardigheidsgevoel hebben. Als men apen beloont voor een prestatie, en men één aap meer beloont voor een prestatie dan de anderen, dan gaan die zitten mokken...
Conclusie van de geleerden: Wellicht hebben wij ons besef van goed en kwaad te danken aan onze harige neven....

Soms heb ik de indruk dat er onder ons rondlopen die duidelijk geen besef meer hebben van goed en kwaad, nu weten we dus dat die nog stommer zijn dan een aap.

Maar alle gekheid op een stokje, mij verwondert dat bericht niet echt. Iedereen die een hond heeft weet dat die ook heel goed weten wanneer ze iets hebben mispeuterd. Een aap staat nog iets hoger op de ladder, dus die zullen dan zeker dat besef hebben. Wellicht hebben ook andere dieren dit, maar onderkennen wij het niet. Bij alle dieren bestaat er een soort groepgeest, al ware het maar alleen om te kunnen paren, dus moeten er ook codes zijn voor de groep, en de facto moeten er ook codes nageleefd worden. Bij sommigen is dit blijkbaar zeer miniem (sommige spinnen vreten hun mannetje na de paring onmiddellijk op), maar toch zijn er op een of andere manier regels. Kijk naar de vogels op een telefoondraad, die gaan netjes op pikafstand zitten, een bewijs van een reglement!

Volgens mij is het verschil tussen goed en kwaad dan ook niet wat we noemen "een deugd". Het is gewoon een gedragscode, die normaliter ingebakken zit in de soort, omdat het nodig is voor de overleving van de soort. Als er geen gedragscodes zijn, dan is er ook geen overlevingstrategie. Het hangt gewoon vast aan een ingeboren soortencode. Wij kunnen nog zo erg in ruzie liggen met elkaar, als er plots een gemeenschappelijke vijand opduikt van een ander species, dan gaan we schouder aan schouder staan om ons te verdedigen.

Dat is ook wat mij heel sterk doet twijfelen aan de kans op vruchtbare contacten met bewoners van andere planeten, andere werelden. We stellen al vast dat we anders kijken tegen mensen, dus onze eigen soort, als ze een ander kleurtje hebben, of als hun ogen anders staan, of zelfs gewoon als ze een andere taal spreken. Ik zou zelfs zeggen in die volgorde... We zien heel wat Vlamingen reageren tegen Franssprekenden, maar die sluiten zich aaneen als er vreemdelingen op de dansvloer komen...

Met andere woorden, dat gevoel voor goed en kwaad is niet heel fijn afgesteld, het is veel scherper voor het eigen nestbeeld dan voor lichtjes afwijkenden van dat nestbeeld.

Het probleem is dan ook niet het gevoel van goed en kwaad, maar de juiste afstelling van dat gevoel. Ik weet niet of er al onderzoek naar gedaan is, maar ik ben benieuwd naar de refleksen terzake van adoptiekinderen... Hoe zou een zwart adoptiekindje in Vlaanderen reageren op blank en zwart ?

Ook zou ik eens willen kijken naar dat gevoel in een stad waar verscheidene rassen werkelijk door elkaar heen leven, zonder groepsvorming en zonder taalbarrières... Zou dat nestgevoel dan ook de kleuren omvatten, of blijft het sterker dan dat ?

Want laat ons eerlijk zijn, heel diep in onszelf zijn we allemaal ergens een beetje racist... Ook al beweer ik bij hoog en bij laag dat ik het niet ben, ik ga een zekere terughoudendheid hebben als mijn dochter plots zou kennis maken met iemand uit een totaal andere volk, met totaal andere achtergronden... Ik zou het wel rationaliseren en zeggen dat het de verschillen zijn in opvoeding en godsdienst en wat al meer, maar het blijft een nestreactie... Geen racist zijn is een blijvend werk, tenzij we misschien een maatschappij zouden kunnen creëren waar allerlei rassen en godsdiensten losjes door elkaar heen zouden leven, zonder ooit een symptoom van groepsvorming te vertonen.

Want sommige dingen ontgroeien we blijkbaar, beetje bij beetje... In Horebeke, mijn buurdorp, wonen sinds de godsdiensttroebelen al een kuddeke "geuzen", protestanten (De buurt wordt nog steeds de Geuzenhoek genoemd). Tot enkele decennia terug waren dat outcasts, letterlijk ! Geuzen waren een minderwaardige soort, een volkje apart. De gebeurtenissen die er toen regelmatig waren, zijn niet van aard om er fier op te zijn... Er gaan verhalen over ontgravingen van lijkkisten die terug gebracht werden naar de geus, en terug aan zijn (haar) deur werden gezet... Na het concilie, en de toenadering tussen de Kristenen van alle gezindten (!), is dat verbeterd, en is de Geuzenhoek veeleer een folkloristisch fenomeen dan wel een ander volk... We kunnen dus evolueren ! Maar het gaat traag, heel traag... Uitgroeien van een nestcode tot een werkelijk besef van goed en kwaad lijkt niet evident.

En uit het voorgaande blijkt dat de grote promotoren, de godsdiensten, ook lang niet vrij van zonden zijn ! En wat we nu hedendaags meemaken met de veel te sterke profileringsdrang van de Islambelijders, is een bewijs te meer, dat Godsdiensten één grote fout hebben: ze worden beheerd door mensen...

Ik heb het al gezegd, en ik herhaal het, godsdiensten zijn schitterend, maar de kerken (de instellingen) zouden er niet mogen zijn. Want het is des mensen om niet alleen het woord van God te prediken, maar het ook op zichzelf te laten afstralen.

En allen schijnen te vergeten dat de veelheid van godsdiensten bewijst hoe sterk ze de bindingen wel hebben met de mens in plaats van met de God. Bekijk de godsdiensten eens op je dooie akkertje, en zie dat, waar het werkelijk over gaat, dat loopt in allemaal netjes binnen hetzelfde spoor... Het zijn alleen de zaken des mensen die het verschil uitmaken. Het ergste is wel dat zij die de Vrede prediken, diezelfde Vrede aanvallen in naam van hun variëteit van in se dezelfde Godsdienst.

Het regent weeral...de lucht is grijs en grauw, de wolken hangen heel laag over de velden, en ik zie met moeite nog Horebekekerk staan, als een iets donkerder silhouet.

Gisteren helder vorstweer, vandaag alweer dat natte, sombere. En toch mogen we niet echt klagen. Als we kijken naar de gebieden waar wij nogal eens jaloers op zijn, omwille van het goede weer, daar zien we dat het weer veel meer excessen kent dan hier. Hier is het altijd een beetje aanmodderen, maar daar zijn het bijna iedere keer regelrechte rampen. Orkanen, kolossale stortbuien, wervelstormen met groet sporen van vernietigingen en noem maar op. Bij ons zijn dergelijke fenomenen godezijdank eerder zeldzaam.

Maar ja, als de boer niet klaagt is hij ziek. Dus klagen we maar over het weer, daar hapert bij ons altijd wel iets aan.

tot de volgende ?

10.000 jaar geschiedenis

...der Nedere Landen... Een boekwerk gevonden in de rommelmarkt te Kalken...
Daar geschiedenis één van de dingen is waar ik graag in grasduin, is dit weer een verrijking.
Hopelijk is het niet een quasi opsomming van feitjes, maar gaat men wat dieper in over de oorzaken en de gevolgen der dingen...
Maar het zal nog wel een tijdje duren voor ik aan dat boek toe kom, ik ben nog bezig met "De slinger van Foucault"... een lijvig en beklijvend boekwerk. Niet heel vlot lezend, maar wel boeiend verteld. Mooi !
Ondertussen ben ik iedere dag pyrografie aan het doen, om tijdig de gevraagde stukken klaar te hebben om te dienen als prijs voor de Bingo van Ziekenzorg. Zo is een mens altijd maar bezig en bezig, gelukkig maar, want nietsdoen is het oorkussen des duivels hebben wij geleerd. (Of was het het oor kussen ?)
Tussendoor kijk ik ook nog wat tv, niet veel, want ik ben geen tv-fan, maar enkele dingen volg ik, of probeer ik te volgen. Nu ja, in de mate dat het lukt, want als er bezoek komt, dan zie ik het niet, en ik wil niet de neiging hebben om die rotte lichtbak voor het bezoek te stellen! Mensen zijn voor ons nog steeds heel wat belangrijker. (Krijg jij ook de kriebels als je ergens op bezoek bent, en je alles twee keer moet zeggen omdat ze in feite de tv volgen???)

Nu staat de tv op, en ik luister met een half oor wat ze vertellen, maar het is zoals gewoonlijk niet echt belangrijk. Dus geef ik de voorkeur aan jou, via mijn blog.

Straks is het middageten klaar, en kan ik gaan eten. Heel veel bijzonders is het niet, want zoals gezegd, we zijn al naar de rommelmarkt geweest, en dan eten we iets wat vlug gereed is, zodat Anny ook wat op haar gemak is. Eigenlijk is de kalender op die manier bij ons een beetje omgekeerd... Vroeger was het de zondag eens iets anders dan anders, en nu is het in het weeken iets minder dan anders. Dat betekent niet dat we nu heel de week specialiteiten eten, maar dat we in werkelijkheid veel soberder eten dan vroeger. We eten ook lang niet zo veel meer als in onze jonge jaren. We werden dat laatst nog maar eens gewaar in het restaurant... De porties lijken tegenwoordig altijd veel en veel te groot... Nochtans zijn de porties niet veranderd, wij zijn veranderd...verouderd zeg maar (of wijzer geworden?)

Ik hoor dat deze namiddag de kinderen van Bart naar de Chiro gaan, waar is de tijd dat ook voor mij de zondag chirodag was ? (We zongen zelfs een liedje :"...en 'k wou dat iedere dag weer chiro was, vrolijk zouden wij altijd wezen, wezen, vrolijk zouden we altijd zijn, ja zijn..."

Nu en dan kreeg ik nog een uitnodiging van mijn oude chirogroep, voor een reünie van de oud-leden, maar ik ben er nooit heen geweest... Ooit ontmoette ik eens een oud chiromakker, en na vijf minuten wisten we al niet meer over wat we konden praten... Na de Chiro ben ik naar andere oorden vertrokken, zat in een heel ander soort werk, en er was niets meer wat een gemeenschappelijke link bood. Zo hoor je ook soms mensen verklaren dat ze terug zullen gaan naar hun dorp waar ze opgroeiden, eens ze op pensioen zijn... Ik niet, wat zou ik er nog gaan doen, ik ken er niemand meer, en wie ik nog ken van vroeger is, net als ik, zo veel veranderd, dat we niets gemeenschappelijks meer hebben... Bovendien stel ik vast dat ook de manier waarop we hier leven, anders is dan de manier waarop ze ginder leven... Ginder is het heel erg stedelijk geworden, terwijl wij hier heel landelijk, kalm en rustig leven, nog praten met iedereen, en iedereen goeiendag zeggen... Maar het gaat dieper dan dat, op een of andere manier is onze instelling, of de hunne, of wellicht beide, in loop der jaren heel anders geworden, gewoon door de omgevingsfactoren en de mentaliteitsverschillen tussen de Oost en de West Vlamingen. Onze reacties op bepaalde dingen zijn anders. Dat worden wij het best gewaar als we familiebezoek hebben... Er zijn dingen die we dan horen, waarvan wij denken, dat zouden we hier toch anders opvatten... Niet dat het ene beter is dan het andere, maar het is anders. Waarschijnlijk denken de bezoekers krek hetzelfde als wij hier wat zitten te vertellen... en ik heb er geen behoefte aan om nog eens mijn wortels uit de vertrouwde grond te trekken, en me zelf in te planten in weer andere grond... Ik voel me hier goed in mijn vel, en zij wellicht ginder ook. Dus waarom zou je het veranderen?

Ik ga stoppen, ik hoor het vlees in de pan leggen...
Tot de volgende ?

Rommelmarktvalentijn...

Sinds ik de laatste cd van Bart Peeters kocht, hebben we al iedere keer uitgekeken om ook nog war oudere cd's van hem te vinden, maar vruchteloos...Tot vandaag, twee ineens ! Daar mama die zo graag hoort, kunnen we ze beschouwen als een soortement Valentijn, van de rommelmarkt....
Want eigenlijk is Valentijn iets wat in onze jeugd niet bestond... En het is ook nooit echt tot ons doorgedrongen, we zien het onze kinderen doen, zelfs onze kleinkinderen tonen ons een hartje van een prille kalverliefde, maar wij zelf...Nee, we vinden het maar een opgeklopt gedoe. Precies of je moet je liefde maar een keer in het jaar in de verf zetten... Liefde is iets heel alledaags, tenminste als het echt is, dan is het er ook alle dagen.

Maar we zijn in ieder geval gelukkig met de twee ceedeetjes, en de eerste speelde al meteen op de cd-speler van mijn autoradio.

Verder vond ik nog een echte oude wandelstok, met een mooi versierde stok ! Niet alleen de kop (het handvat) is mooi, over de ganse stok is er ook nog koperen inlegwerk. Heel mooi, maar wel iets duurder dan vele andere...

Mijn collectie wandelstokken wordt stillekens een omvangrijke stapel... Ik ga toch eens moeten uitzien hoe ik die meer tot hun recht kan laten komen. Nu staan er een massa in een oude stenen kruik, en een nog groter pak ligt boven in een kamer... Eigenlijk geniet je niet van al dat moois...

Deze namiddag nog maar eens naar tanteke... Wekelijkse opdracht vervullen.

Gisteren kwamen Jacky en Jacqueline op bezoek. We kregen een foontje "Ben je thuis?" Uiteraard, anders hadden we de hoorn niet opgenomen... Ze zijn alletwee sterk verouderd, vooral Jacky. Toch eens leuk ze weer te zien, en eens wat nieuwtjes te horen.

Op de rommelmarkt werd er weer geklaagd dat de crisis duidelijk voelbaar was aan het koopgedrag van de mensen... Ik kan dat wel geloven, ik zie het zelfs aan het aantal bezoekers aan mijn blog ! Er is duidelijk minder verkeer op het internet. Of liever, er wordt minder gesurfd om het surfen. Wellicht wordt het internetten veeleer beperkt tot de mails en enkele noodzakelijke dingen.
Luc (courgettes) zei dat de mensen echt met onrust zitten om niet te zeggen schrik voor hun job. Bijna overal is er een zware gedeeltelijke werkloosheid ingevoerd, wat uiteraard een sterke vermindering is van het inkomen...
Heel wat mensen, vooral de jonge mensen, zitten nog met serieuze afbetalingen van de aankoop van hun woning, of betalen een zware huispacht, en dat mindert niet ! Dat betekent dat er sterk ingeleverd wordt ! Wellicht is dat ook de oorzaak dat we hier steeds meer nog betrekkelijk nieuwe huizen zien te koop staan, zelfs half-afgewerkte...
De spanningen die daar uit voortvloeien zie je helaas ook in het aantal huwelijken die stranden... met alle gevolgen vandien voor de kinderen.

Ik herinner me nog goed dat ik ooit een veertiger op mijn bureel kreeg, toen ik nog maar amper dertig was... Het was een man die gescheiden was, en nadien in een nieuwe relatie weer gehuwd was... Wat hem aan het vertellen bracht, herinner ik me niet meer, maar hij sprak over zijn kinderen, de moeilijkheden bij het opvoeden van kinderen die nu eens bij je ex, dan weer bij jou zijn, de confrontatie met de kinderen uit je nieuwe huwelijk... Zijn huwelijk nu... Zijn conclusie: "had ik het geweten, wat ik nu weet, dan had ik meer water in mijn wijn gedaan, en niet voor een prul van niet de bruggen opgeblazen..."

Ik heb dat nooit vergeten, en al mijn jaren van gesprekken met mensen allerlei, hebben me in feite steeds weer hetzelfde verteld... Er zijn er wel die echt geen kans zagen om samen te blijven, waar het echt niet ging, maar de meesten zouden met liefde herbeginnen en het heel anders doen.

Ik heb het al gezegd, en herhaal het, Liefde is een werkwoord, je moet er aan werken ! Liefde is ook in de eerste plaats geven, niet krijgen. Als je hoopt op een eenrichtingsverkeer, vergeet het dan maar, zo werkt het niet ! Een keer op het jaar een boeketje bloemen met Valentijn??? Vergeet het, dat heeft geen enkele zin! Het is ook niet het geven van geschenkjes of geschenken die telt, het is het geven van zichzelf, ook al ben je moe, toch rechtstaan en iets uit je gedachten doen, omdat je voelt dat zij het graag zou willen... Niet wachten tot ze het vraagt, gewoon proberen het voordien al te doen. En dat moeten heus geen reuzedingen zijn, dat kan net zo goed eens rustig bij elkaar zitten zijn.

Maar ik hoef jou geen lessen te geven, of je kent het, of je wilt het niet geloven. Hopelijk het eerste, ik wens jou een heel lang en heel gelukkig samenleven toe, waarin je met stille tevredenheid kunt achterom kijken... Ik wens je geen spetterende hoogtepunten, maar een constante tevredenheid en geluk toe !

Vanmorgen was het glad, het was ofwel dik gerijmd, of er was wat lichte sneeuw gevallen, maar er lag een flinterdun wit laagje op de baan, net genoeg om voorzichtig te rijden... Nu is het prachtig zonnig weer ! De lucht is heel zuiver, en je kunt heel heel ver kijken... In de strakblauwe hemel ijlt een vliegtuig voorbij met achter zich een kilometerslange witte wolkenstreep... Wat moet ik doen met mijn autootje om zo'n kilometerslange wolk na te laten???

Ik ga stoppen, eens luisteren naar het nieuws...Nu krijg je al geen straf meer om door het rood licht te rijden... Eerst moet het hof oordelen over de juiste strafmaat... Sjongejongejonge...

tot de volgende ?

Snoep

Er is heel wat veranderd in de loop van mijn leven... Nu komen de kleinkinderen, "Oma, mag ik wat snoep?" en het antwoord al wetend, staan ze al met de kastdeur in hun handen, grijpensgereed....

Toen ik klein was, herinner ik me dat we de zondag 6 frank kregen, 5 frank was voor de spaarboek (leren sparen!) en die ene frank mochten we "verdoen"... We gingen dan na de mis naar 't spekkenwinkeltje, bij Georgetje, een heel knap madammeke die getrouwd was met een heel lelijke vent. Zo zag ik het dan... In werkelijkheid was Georgetje wel een knap madammeke, maar vooral, zij was zowat de enige die ik kende die ook al gebruik maakte van verf en pommade om het ouderwets uit te drukken... Haar man was niet echt een lelijkaard, maar paste volgens mij niet bij de bijna etherische verschijning van het opgeverfde Georgetje.
Die vijf frank voor de spaarboek, moesten wij heel in het begin mee nemen naar de school, en daar konden wij die vijf frank op ons spaarboekje zetten, bij de Spaar en Lijfrentekas. (Lijfventenkas zeiden wij). Het zal wellicht toen ik naar het college ging verandert zijn, en moest het in mijn spaarpot, en nu en dan zette ma of pa dat dan op ons boekje. Ondertussen was dat een spaarboekje bij de BAC, de Belgische Arbeiders Coöperatie, een spaarbank met linken naar de Kristelijke arbeidersbeweging...
Voor die éne frank die wij mochten "verbrassen", kregen wij toendertijd vier karamellen of ander snoepjes. Toen al waren er sommige duurder, en daar kreeg je er toen maar 1 of 2 of 3 van voor je frank. Het was iedere keer weer een wikken en wegen waaraan wij ons geld zouden uitgeven. eerst stonden wij met een hele groep kinderen te drummen voor het uitstalraam om alle mogelijkheden eerst uitgebreid te bekijken, en de commentaren van de anderen af te luisteren, en dan gingen we naar binnen, om te kopen, maar ook dat was soms nog een lange en moeizame bevalling... Georgetteke moet engelengeduld hebben gehad voor die ene luttele frank...

Nu en dan kregen we ook nog eens tussendoor (zo herinner ik het mij) een stuk "pekkoeke", hier noemen ze dat "klijssebrood", en in feite is het een soort steenharde zwarte drop in stokvorm. Ons moeder gaf ons dan een stuk van die pekkoeke, die ze met het broodmes afhakte van het grote stuk. je kon dat meteen opzuigen, maar veel leuker was het om dat stuk in een bierflesje te doen ( eentje van het merk Krüger !), we deden daar dan water bij, een kurk er op, en schudden maar. Om goed te zijn moest je dat minstens één nacht onder je bed zetten en dan was de pekkoeke opgelost. Als je dan het flesje schudde, dan kreeg je een massa zwartbruin schuim, en dat zogen wij dan uit de fles, tot onze lippen soms aan de fles bleven hangen... Dat was lekker ! (Toen ik het in latere jaren eens deed voor mijn kinderen, vonden ze er niets aan, maar ja, die hadden al zo veel meer keus...)

Veel meer snoep kan ik me echt niet herinneren, oh ja, paaseieren en met klaas ook klaaspieten in chocolade en vooral in speculoos.... En that was it...

Toen onze kinderen klein waren was er bijna altijd snoep te vinden in de kast, maar ze kregen dit maar mondjesmaat... Het was een beloonprincipe, en als er andere kinderen waren ook gewoon snoep. Het was al lang geen vier spekken meer voor één frank, je kocht toen snoep per honderd gram, of in voorverpakte plastic zakjes....

Nu dus... Oma, mag ik een snoep... en ze grijpen de grote doos met een rijke keuze aan soorten vast, en zitten met hun handen te roeren in de hoop iets te ontdekken dat nog lekkerder is dan degene die ze veiligheidshalve al vast hebben...

Ik heb altijd het gevoel dat onze snoep toen veel lekkerder was.

Ik herinner me dat we "ontdekten" dat je ook kon lopen kauwen op ... teer ! Als er ergens dakwerken bezig waren, werd er soms teer in grote emmers gesmolten boven op een vuurtje, die teer werd dan op het dak uitgegoten (gestreken? want ze hadden van die toegeklitte borstels bij). Soms vond je dan op de straatkeien een druppel gestolde teer. Die haalden we er af en we kauwden daar uren op. Nu weet ik dat teer giftig is, maar heel erg kan dat toch niet geweest zijn, we lopen er nog...

Je kon ook kauwgum maken van tarwe. (We spraken toen van chicletten, met een sj-klank vooraan, mijn kinderen noemden het sjieken, en de kleinkinderen, gewoon, kauwgum) Je moest de rijpe, maar nog niet uitgeharde tarwe hebben. We trokken de halmen af, rolden die in ons handen, blaasden regelmatig het kaf weg, tot we een greepje zuivere volgroeide maar nog min of meer zachte tarwe in handen hadden. Dat stopten wij in onze mond, en kauwen maar. Als je dat lang genoeg volhield, en de harde stukjes inzwolg, dat had je op de duur iets over waar je kon blijven op knabbelen, net kauwgum. Ook dat leerde ik eens aan mijn kinderen, maar ze vonden gewone kauwgum smakelijker en makkelijker. djudedju.

Wat ook lekker zoet was, waren de riet en graspijpjes... Als je groen gras of riet voorzichtig uit elkaar trekt, dan heb je onderaan een stukje groen, dat heel zacht is, en heel zoet is... Riet had nog meer talenten, je kon een blaadje nemen, dan de punt van het blad omplooien, in het midden van het blad met je nagel een inkerving maken, het omgedraaide stukje daar door trekken, en als je dat dan in het water zette, dan had je een zeilboot! De wind blies in het omgevouwen stuk, en het stukje dat je door het blad stak was de kiel... Maar ook dat vonden mijn kinderen onnozel...
djudedju.

Het enige waar ik ze mee echt kon verleiden was gaan vissen, en een vlieger maken...Al de rest van mijn kinderlijke wijsheid van toen was maar gepruts bij de mogelijkheden die zij toen al hadden.

Het is niet alleen de snoep die veranderd is...
Alles is veranderd.
Heb jij soms ook heimwee naar het verleden?
Naar de tijd dat alles veel eenvoudiger was, veel minder complex ?
Toen de muziek nog muziek was (ook al zei mijn moeder van niet).
Toen Suske en Wiske nog niet die bedillerige boekjes waren.
Toen je ruzie maakte voor "Het kapoentje", de bijlage van Het Volk op donderdagnamiddag... Want toen moesten we de zaterdagvoormiddag nog naar school...
Toen... Toen...Toen...
hjaaaah !

tot de volgende ?