Wekkeren....

Vanmorgen moest ik dus vroeg opstaan, om de tweeling te wekkeren zodat ze klaar stonden als de bus kwam...
Om zeven uur liep mijn wekker af, ik mijn bed uit, vlugvlug wat gewassen (anders ben ik geen mens) de honden uit gelaten, weer binnen geroepen, hen opgesloten in de garage, en haastig, haastig naar de tweeling toe...
Toen ik daar bijna was, dacht ik eventjes dat ik verkeerd gelezen had op het briefje, want de auto van Veerle stond er nog !
Ik het huis binnen, geroepen naar de kinderen en naar Veerle...
Veerle moest ik echt wakker schudden, ze sliep gelijk een steen ! Toen ik haar eindelijk wakker kreeg, vroeg ik "Ewel, moet gij niet gaan werken ???" Ze schrok, keek naar de wekker en begon de dag met een "gotfer! 'k heb mij overslapen !"... Ondertussen hoorde ik haar gsm beneden bellen, maar toen ik er bij kwam was het al gedaan...
Eén voordeel had ik wel, iedereen sprong vlugvlug het bed uit, en in de kortste keren waren niet alleen Veerle, maar ook de kinderen gereed. Kimberley had nog alle tijd om nog eens haar dictee in te oefenen... Veerle belde ondertussen naar haar werk, verontschuldigde zich en haastte zich weg.
Door de vlugge start waren de kinderen eigenlijk iets te vroeg uit het bed, en moesten we nog wat wachten op de bus... Toen die er aan kwam, rende Gwendolyn weer het huis in, iets vergeten... Hoe is het mogelijk ! Al den tijd van de wereld, en toch nog iets vergeten...
Enfin, om het kort te houden: ze zijn allemaal vertrokken !
... en ik heb hier de ongelukkige honden bevrijd, koffie gemaakt met de senseo, een grote tas yoghurt ingeschonken... mijn pillen gepakt, de radio opengezet... en hier zit ik al!

Ik heb een gek ding vastgesteld !
Ik dacht dat de werkende mens in de week niet zo veel op de thuis-pc zat, en in het weekend zat te surfen, maar het is net andersom ! In de week wordt er blijkbaar iedere avond druk gesurfd, en in het weekend blijft de pc een dood voorwerp. Ik zie dat aan de bezoekcijfertjes op mijn blog. Ik vind dat raar: ik verwachtte dat de moegewerkte mens 's avonds na zijn dagtaak vlug nog eens keek naar zijn tv, zien dat het weer niets was (het is nooit iets!) en moe naar zijn tram ofte zijn bedstee getrokken... Maar nee ! De opgefokte mens, die heel de dag is opgejaagd op het werk, heeft een middel nodig waarbij hij eindelijk op zijn eigen tempo kan onthaasten, en dat doet hij al rondsurfen op het internet...
Zouden dat ook de mensen zijn die al heel de dag op de pc moesten werken ? Of zijn dat juist diegenen die je dan toch ziet in de weekends ?

Ik heb pas héél laat in mijn carriere de pc leren kennen als werkmiddel. Ik moet zeggen, ik was er niet happig naar... Ik had er schrik van. Ik ben helemaal geen techneut, en zo'n dingen met veel knoppekes en toeters en bellen... nee, niet voor mij...
Maar ja, op een schone dag hoorden wij dat onze studiedienst nu werkte met de computer... en even later was er al sprake van dat ook wij, in de gewesten een computer zouden krijgen...Maar het leek in het begin traag en moeizaam te gaan, en men begon eerst met de grotere gewesten, waar naast de propagandist(en) ook nog één of meerdere bedienden werkzaam waren... Ik voelde mij geruster, want ik hoorde bij de kleine gewesten, dus het zou nog een hele tijd duren, en ondertussen zouden ze al wel de eerste kinderziekten van het systeem onderkend hebben, en ik zou een degelijk uitgewerkt en net systeem krijgen, met duidelijke richtlijnen...
Maar... helaas, driewerf helaas... Daar ik een vlotte pen heb, was ik opgenomen in het redactiecomité van ons maandblad, en moest ik regelmatig een stukje plegen... Toen de nieuwe arbeidsovereenkomsten afgesloten waren voor de sectoren waarvoor wij verantwoordelijk waren, werd er besloten de nieuwe overeenkomst, zoals steeds weer in volledige teksten te publiceren... En toen opperde ik het idee dat het misschien wel beter zou zijn, deze overeenkomsten eens in mensentaal om te zetten, want die droge wetteksten, wat hadden de doorsnee arbeiders daar aan ? Al heel vlug kwam men daarover tot een akkoord. Ieder lid van de redactie kreeg de opdracht een stuk van de diverse overeenkomsten te vertalen in mensentaal. Ik kreeg het Fonds voor Bestaanszekerheid van de Bouwnijverheid cadeau... zowat het zwaarste stuk...Ik had immers het idee gelanceerd...
Nu ja, ik zou dat wel eens op papier zetten... Maar toen zei de studiedienst dat het beter zou zijn als we die teksten meteen maar op de computer zouden maken, en op een floppydisk zouden zetten... Ik voelde mij nog steeds gerust, ik had nog geen computer, dus... Maar er werd meteen beslist dat ze mij een computer zouden meegeven...
Ik moest mee naar de studiedienst, daar trokken ze van een pc alle draden uit, goed kijken hé!, en ze stopten alles in mijn auto... Toen ik zei dat ik daar niets van kende, mocht ik nog even mee, en ze toonden hoe je dat ding aan zette, hoe je naar wordperfect ging, een bestand opende, en hoe je de tekst moest bewaren...

Ik kreeg naderhand de pc zonder fouten ineen gezet (de kabels zijn (nog steeds) zo gemaakt dat je eigenlijk niet kunt missen -gelukkig!)... Ik kreeg het ding aan, en raakte zelfs tot in Wordperfect... en dan begon de ellende...
Ik heb de eerste veertien dagen wellicht alle rekords inzake telefoneren verbroken ! Ik ben diverse keren hele stukken tekst kwijt geraakt, vond ze gelukkig dank zij telefonische hulp bijna steeds weer terug... maar het gekke was, ik deed het graag, eens ik het ding beter leerde kennen, vond ik het een plezant machien! (en nog steeds).

De pc's zijn veel veranderd ! Mijn eerste pc had zoiets van een 20 of 40 mega harde schijf...Nu heb ik meer giga dan toen mega... De nieuwste programma's van windows kunnen niet eens op zo'n oud peeceetje gezet worden... en dan werkten wij met verschillende programma's op dat kleine ding, die dan zoooo grooot leek... Wij schreven dan onze teksten over op de floppy's...dingen die ondertussen allang niet meer bestaan. Boven heb ik er nog steeds enkele liggen, maar ik heb geen pc waarmee ik ze kan lezen... Zoveel is alles in die korte tijd veranderd. Nu ja, korte tijd...twintig jaar is tegenwoordig een eeuwigheid als je over computers praat.
Als ik praat over die eerste pc van mij, dan grinnikt men en ze hebben de indruk dat je uit het stenen tijdperk komt.
Wat mij nog steeds blijft verwonderen, is dat die dingen niet gegroeid zijn met hun capaciteiten, maar in tegendeel, ze krimpen terwijl ze groeien in capaciteit ! Heb je al eens een harde schijf bekeken ? Dat is nu eens helemaal niets hé ? Ik heb er naast mijn vaste ook nog een uitwendige staan, en soms zit ik me te bedenken dat die meer dan vijfduizend boeken van mij heel makkelijk allemaal op dat ene schijfje kunnen gezet worden, en ik zal nog plaats over hebben... Ik krijg het niet in mijn bolleke hoe dat kan, maar ik heb er mee leren leven... Ik snap ook niet hoe een tv werkt, maar ik krijg het aan de praat, en kan er naar kijken (als teleniet net even telenet wil zijn). Ik rij met een auto rond, waarin een verbrandingsmotor zit, een ding dat dank zij kleine ontploffingen binnen in dat ding dat motor genoemd wordt, er voor zorgen dat ik kan rijden...maar veel meer weet ik er niet van...Toch kan ik rijden en me verplaatsen. We leven in een wereld waarin we allerlei dingen gebruiken, zonder ons nog af te vragen hoe ze werken. We stellen ons zelf de vraag niet meer! We drukken op knopjes en schuiven met hendeltjes, en doen het ding doen wat we er van verwachten.
Ik denk dan soms... Stel dat we door een of andere gekke president in een allesvernietigende oorlog terecht komen, en de enige overlevenden zijn enkele indianen uit een stuk onbereikbare brousse in zuid-amerika... Daar dat volk dan ongestoord is, groeien ze aan, en beginnen na enige tijd uit te zwermen over de wereld... Zie je ze dan al lopen in die uitgestorven steden ? Zie je ze kijken naar die onbegrijpelijke dingen op vier ronde dingen die daar in de straten staan ? Zie je ze vol verbijstering staan kijken op een conservenblik ?
Zij zouden zich wel afvragen... en zelfs geen antwoord meer kunnen vinden. Wellicht zouden ze een nog blinkende caddylac in een wonderlijk ongeschonden uitstalraam met zijn allen gaan aanbidden als de schitterendste god...
En misschien zouden ze honger lijden terwijl ze in de resten van een winkel tussen de honderden conservenblikken doorlopen...
Heb je er al eens bij stil gestaan dat dit niet alleen zo zou zijn met die indianen die niets van de beschaving gekend hebben ? Dat als wij die overlevenden zouden zijn, wij ook een heleboel van die dingen zouden zien kapot gaan omdat we er doodgewoon niet kunnen aan werken ? Wij kunnen wel naar de tv kijken, maar uitzenden ? hoe zou je dat doen ? Hoe zou je de motor van die wagen weer aan de praat krijgen? Wat ben je met die radio als er niemand uitzend? Wij gebruiken alles of het vanzelfsprekend is, maar het spreekt niet van zelf... je hebt duizenden en duizenden mensen nodig die de boel draaiend houden... en ieder van die mensen kent één, hoogstens enkele van die dingen die wij dagdagelijks gebruiken zonder er bij na te denken. Heb je al eens een halve dag of meer zonder electriciteit gezeten ? Of zonder water ? Het is precies of de wereld is stilgevallen, alleen omdat we zonder dat ene ding zitten...
Zouden wij nog kunnen overleven ?
Zou de boer nog kunnen boeren als plots de tractor en al die andere machines niet meer kunnen werken omdat er geen brandstof meer is ? Is hij nog in staat om te werken zoals vroeger ? Kun jij nog werken op je werk als er geen energie meer is ? Raak je überhaupt nog op je werk ?

Met andere woorden, leven we nog zelf? Of ondergaan we het leven die de maatschappij ons biedt ?

Als ik de verhalen van ons moeder herinner, over de situatie tijdens de oorlog, zouden wij, nu, nog kunnen overleven ? Zouden we nog weten hoe we zelf zeep moeten maken? Hoe we ons huis kunnen verwarmen zonder gas, zonder electriciteit? Er zijn nu zelfs heel wat woningen waar je niet eens een kachel kunt zetten, want er is geen schoorsteen... Zouden wij weer dingen zien zoals het "kanonhotel" eertijds ? Voor de niet Oostendenaars, het kanonhotel kreeg die naam, toen er tijdens de oorlog daar mensen in woonden, die om zich te kunnen verwarmen in een kamer zonder schoorsteen, een gat maakten in het raam, daar een kachelbuis doorstaken, om zo een schoorsteen te hebben. Het hotel met uit ieder raam een uitstekende kachelpijp, leek op een hotel waar uit ieder raam een "kanon" naar buiten zat...
Denk je eens in dat de industriële kip niet meer kon "gemaakt" worden, omdat er wegens geen energie ook geen broederijen meer zouden zijn... De enige overlevende kippen zouden die rassen zijn die zelf nog broeden... en die hebben geen winterleg, dus zouden wij moeten opnieuw leren hoe je eieren kunt bewaren gedurende de lange winterperiode (geen energie is ook geen diepvries, geen koelkast...)
Zie je de huidige generatie nog in staat dat alles op te vangen?
We denken daar nooit op, maar er hoeft maar een nog gekkere president komen in Amerika of een van de andere grote staten van deze wereld, en het is van dat !
We zouden grote sukkels zijn ! Wat kennen we nog van die dingen waarmee we kunnen overleven? En laten we nog een twintigtal jaren verder gaan, zodat zelfs de herinneringen aan de laatste grote oorlogen hier al derdehands worden... wat zullen we er dan nog van weten?
Moeten we niet eens iets daaraan doen ?
Moeten we niet in de schoolse opleiding ook die dingen aanleren?
Want het zouden die dingen zijn die het verschil uitmaken tussen overleven of niet...
denk eens na... test je zelf eens hoe je zou kunnen leven zonder electriciteit, zonder water uit het kraantje, zonder petroleum en al zijn afgeleiden...
En je zou zelfs niet eens kunnen gaan opzoeken op internet, want zonder energie... Ook de gsm zou uitvallen, want die antennes...
Eigenlijk hou je niets meer over van wat je nu gebruikt zonder ook maar een moment na te denken...
toch eens nadenken???

tot de volgende ?

Bezwangeren ?

Gelezen in de gazet: Ik bezwangerde mezelf met sperma uit een confituurpotje...
Onafgezien van het prachtige "bezwangeren" is het een leuk verhaal... Een echtgescheiden ( tegenovergestelde van valsgescheiden) echtpaar (idem) ligt in een echte vechtscheiding verwikkeld. De man beweert dat het laatste kind niet van hem is, niet van hem kan zijn vermits hij operatief steriel is gemaakt... Nee, zegt de vrouw, we wilden desondanks nog een kind, en vroegen samen de hulp van een gemeenschappelijke vriend, die zijn sperma in een gesteriliseerd confituurpotje naar hier bracht, en waarmee ik me dan bezwangerde...
Ik weet niet of het technisch mogelijk is op die manier, maar het is een prachtig verhaal.
"Mama, van waar kom ik ?" "Uit een confituurpotje, menneke"
De rechter weet blijkbaar ook niet goed wat hij er moet van denken, want de zaak is in beraad gehouden voor een hele termijn...
Ik ben in deze geneigd de vrouw te geloven, iemand die zo'n prachtig woord als bezwangeren op de wereld zet, verdient bij mij wat krediet... bezwangeren... Geef toe, het klinkt veel leuker dan bevruchten, alhoewel het bevruchten wellicht veel leuker is dan bezwangeren uit een confituurpotje...
Maar geef toe, in de doe-het-zelf wereld is het een totaal nieuw iets... Straks verkrijgbaar in de Gamma ? Hoe maak je het? Met Gamma...

Klonen is maar klein bier tegenover een doe het zelf baby.

En dat staat allemaal in de krant... Van verheffende lectuur gesproken.

Vandaag vertrekt Anny, in de namiddag, en op donderdagavond komt ze terug thuis. Ik heb alle onderrichtingen gekregen wat ik allemaal kan eten en waar ik het kan vinden en en en en. Zo veel dat ik nu al weet dat ik morgen zal moeten zoeken waar dit of dat nu staat, ligt of hangt. Maar ik trek mijn plan wel, er is hier in huis eten genoeg voor weken, als ik de diepvriezers bekijk. En 't is amper voor vier dagen en een bitteke.

Vandaag schijnt de zon, de kermis krijgt goe weer! Gelukkig maar voor al de organisaties die de handen hebben samengevoegd om weer een grandioos fata-morgana-achtig spel uit te bouwen tot vreugde van de talrijke aanwezigen. In Mater kan dit zonder probleem, hier maken de mensen nog geerne leute, en durven zich nog eens belachelijk maken voor de goede zaak, als we maar kunnen lachen. Het is een goed ding dat men dat doet, het maakt dat de mensen weer afdalen tot het niveau van mens... in plaats van hun rolleke in het toneel van de maatschappij te pogen op te houden... Geef toe, de laatste jaren is dat gemeenschapsgevoel in de meeste plaatsen verdwenen... door het feit dat we steeds meer en meer in een kastenstelsel gaan leven. Geef toe, een directeur kan zich toch niet verlagen tot deelnemen aan een zakkenloop... Hier gelukkig nog wel, de meesten toch... en men lukt er zelfs in de stroom van inwijkelingen grotendeels mee te trekken met de sfeer van het dorp. Hier zeggen de mensen nog goedendag tegen iedereen die ze tegenkomen.

Als ik iemand hoor spreken over "meneer" de burgemeester, dan heb ik altijd de neiging te zeggen dat ik veeleer geneigd ben meneer te zeggen tegen de man van de huisvuilophaling, want van die man zie ik dat hij mij een dienst bewijst, je héél de gemeenschap een dienst bewijst, en van diene burgemeester moet ik het eerste werk nog zien... 't Zal wel voor een stuk de invloed van mijn werk als vakbondsmens zijn, maar ik ben zo opgevoed, en heb ook mijn kinderen in die geest opgevoed! Er bestaan geen soorten van mensen, geen hoge en lage, geen mindere en meerdere, we zijn allemaal mensen die moeten eten om te overleven, en die voor dat eten op een of andere manier moeten werken. Er bestaat ook geen minderwaardig soort werk(buiten de politiek ) , ieder werk is er omdat het een schakel vormt in de maatschappij.
Stel dat er hier op een dag een situatie ontstaat zoals in Napels, en dat al het huisvuil op straat blijft liggen ! En toch zijn "de" mensen geneigd het beroep van "de man van de vuilkarre" denigrerend te beschouwen !

Ik denk dat wij heel wat van onze opvoeding moeten herzien... We moeten de veldheren en wereldveroveraars van hun sokkel smijten en er de vredesstichters en welvaartsbrengers op zetten, we moeten de eerbied voor iedere mens weer gaan aanleren, en duidelijk maken dat de "vakschool" niet minder is dan het "college", en dat er geen P.D.G. zouden zijn als er geen valabele arbeiders waren. We moeten ook de verloning van die mensen eens goed gaan bekijken, en ons de vraag stellen waarom een bediende andere en meer voordelen heeft dan de arbeider. Wij moeten ons veel meer gaan richten naar evenwaardigheid van alle mensen in de maatschappij. Ik weet wel dat je ook verantwoordelijkheid en dergelijke moet incalculeren, maar we moeten ons veel meer bewust blijven van het feit dat niemand onmisbaar is, maar ook niemand echt "misbaar"... We hebben allemaal recht op een plaatsje in de maatschappij, waar we ook moeten recht hebben op een werk die men aankan, en die recht geeft op een loon die passend is voor een goed bestaan in onze maatschappij... We zijn echter bezig om weer naar een maatschappij te evolueren van hele rijken en anderen... om niet te zeggen armen. Is het echt nodig dat er mensen zijn die in een jaar zoveel verdienen als anderen in een heel leven van arbeid ?

Och, ik ga er niet over doorbomen, het is immers niet zo maar op te lossen, er is ook geen echt goede formule om de verschillen tussen de verschillende soorten van werk en verantwoordelijkheid te meten en om te zetten naar een loon dat in alle verhoudingen rechtvaardig is... Maar een klein beetje gezond verstand zou al heel wat zijn...

Vannacht lag ik weer meer wakker dan dat ik sliep, en dus heb ik en veel gelezen, en veel liggen denken... aan van alles en nog wat... ik lag ook de luisteren naar het geluid van mijn haan die antwoordde op de hanen uit de verre omtrek, en dacht er aan dat ik een jonge haan moet uithalen voor Luc (vis), en eens met Bart moet afspreken om de rest van de jonge hanen te verkopen aan die handelaar die hij toevallig gevonden heeft. Ik moet dan ook zien hoeveel hennetjes er bij zitten, en eventueel er ook enkele aan Bart geven, om zijn kudde wat aan te vullen. Bij Bart zitten de kippen en de geiten samen, en dat maakt het laten uitbroeden van eieren zowat onmogelijk, tenzij hij de klokhen in een ander hok zet om te broeden, en dan krijg je moeilijkheden als je de klokhen met de kuikens weer bij de rest van de kippen wilt zetten... Dus ben ik gepromoveerd tot leverancier van kippen bij Bart. Want ook hij is verslingerd op die zijdehoenen.

Dat doet mij denken aan mijn kleinkinderen... Bij Bart is Lieselotje er in geslaagd een kip niet alleen tam te maken, ze leerde ze ook nog wat truukjes. Als zij in de kippenren gaat, dan zijn er twee drie kippen die meteen bij haar gaan om opgepakt te worden ! Bij de tweeling van Veerle hebben ze dan weer dwergkonijnen "gedresseerd"... Eén van de konijnen gaat doodliggen op commando, en opzitten, en wandelt aan de leiband mee door de wijk als een hondje.
Ik ben niet zeker dat het de beesten zijn die "raar" doen...

Maar het is positief dat ze van dieren houden, want wie van dieren houdt, houdt ook van mensen. En in onze kille wereld is het belangrijk dat we de kinderen leren van mensen te houden. Ik vraag me af wat de invloed van een Dutroux zal zijn op de generatie die nu opgroeit ? We hebben nu een hele generatie jongeren die opgekweekt wordt met: pas op voor, spreek niet met vreemden... en de ouderen zijn stilaan gedresseerd van niet meer te durven glimlachen naar een kind, want anders zouden ze wel eens durven denken dat ik ...
Toen ik kind was waren de volwassenen geen boemannen, met pee, onze gebuur, ging ik mee vissen, en een man in de straat - ik ben zijn naam vergeten- maakte voor mij een mooie boog en pijlen om mee te spelen. Ik heb nooit iets verkeerds ondervonden van die mensen, integendeel, zij waren een deel van het goed in mijn kindertijd... En ook nu nog begin ik iedere kennismaking met vertrouwen in de medemens, en dat net zolang tot hij/zij mij dwingt tot wantrouwen...Dus bij de meeste mensen blijf ik - gelukkig- vertrouwelijk omgaan met elkaar. Nu worden de kinderen opgevoed met het aangeleerde besef dat iedereen onbetrouwbaar is...Gaan ze dat heel hun verder leven met zich meedragen ? Komen wij in een maatschappij waarin iedereen iedereen wantrouwt ??? Ik mag er niet aan denken... want als het zo wordt, dan is het een arme, arme wereld... met niets dan eenzamen in een massa individuutjes...
djudedju...

de zon schijnt, een prettige zonzondag !
tot de volgende ?

impact

Gisteren ontving ik een onverwacht emailtje...
Met het vriendelijk verzoek of ze een van mijn blogs mochten publiceren...
Ik heb het wel drie keer gelezen, dan ben ik het bewuste blogje nog eens gaan opzoeken, en stelde vast dat het dat blogje over racisme betrof...
Dan ben ik eens gaan kijken naar de website die mijn blog wou overnemen.
Je ziet, ik was een voorzichtig manneke...
Maar na alles gecheckt en dubbelgecheckt te hebben, kon ik geen graten zien in noch de vraag noch de bestemming...
Dus voel ik mij nu alleen nog verrekt hovaardig !
'k Weet het, 't is niet schoon van mij, maar toch voel ik mij een beetje ijdel, geflatteerd dat mijn schrijfsels blijkbaar niet alleen de aandacht trekken van onbekenden, maar dat die dat stukje ook goed vinden, zo goed dat ze het willen opnemen...
Uit pure ijdelheid heb ik nu al zeker vijf keer gesurfd naar de bewuste website, maar vond tot op heden nog steeds mijn blogje niet terug... djudedju...
Natuurlijk is het feit dat ze er aandacht voor hebben al heel wat, maar het zou mijn ijdelheid nog veel meer strelen als ik het er zie staan.
Mocht je ook eens lust hebben om te zien: www.medium4you.be
een echt belgische site, tweetalig en van oorsprong uit La douce France afkomstig...'t Kan niet Belgischerder...

Ik heb je al gewezen op dat tellerke naast mijne blog, daar kan ik niet alleen zien hoeveel mensen er naar mijn blog komen zien, maar van de meesten kan ik ook zien waarnaar ze kijken... Maar ik heb daar nooit veel bijgedachten bij gehad... Als ik zie dat er iemand tijdens het zoeken naar "karper" op mijn blog is terecht gekomen, denk ik " ah een visser"... Veel verder denk ik er niet over na, maar blijkbaar zijn er dus ook andere bezoekers aan mijn blog...Mensen die op basis van bepaalde onderwerpen gaan kijken of er niet ergens iets interessants is, iets wat zij kunnen gebruiken.
Ik kreeg al eens eerder een vraagje van Luc (courgette) of hij een van mijn dichtwerkjes mocht gebruiken in één van zijn schrijfsels, en ik heb daar uiteraard, in naam van de vriendschap helemaal niets tegen, maar de vraag die ik nu kreeg gaat duidelijk iets verder, en wijst er op dat er dus mensen zijn die bewust zoeken naar items die hen van pas kunnen komen.
Ik heb daar niets tegen, als ik niet wou dat mensen het lazen, zou ik het immers ook niet schrijven, maar toch... je denkt je publiek min of meer te kennen...
Je hebt mensen die de blog lezen omdat ze mij kennen, je hebt er die er ooit eens bij toeval op gesukkeld zijn, en die blijven lezen, omdat ze de stijl en de benadering wel leuk vinden, en er zijn er die op zoek zijn naar een of ander woord (karper) en zo per toeval ook op mijn blog belanden. Uiteraard is er ook nog de staatsveiligheid die wellicht al enkele keren mijn blog bekeken heeft, en het misschien wel regelmatig doet, omdat ik enerzijds soms over onderwerpen schrijf die zij rekenen tot de "verdachte of mogelijk verdachte onderwerpen" en anderzijds omdat ik wellicht nog steeds op de lijst van de staatsgevaarlijke mensen sta, omdat ik nog steeds op de loonlijst sta van de vakbond... en ieder personeelslid van de vakbond staat op die lijst. (Echt waar !)
Nu schrikt mij dat niet af, en het weerhoud er mij niet van mijn gedacht te zeggen. Wel hou ik er uiteraard rekening mee dat het gelezen wordt, dus zou ik hier geen terroristische neigingen gaan exposeren, mocht ik die al hebben, je weet immers dat je je lezers wel even tegen de haren in moogt wrijven, maar dat je ze niet moogt afschrikken - of in het geval van de staatsveiligheid ze niet doen denken dat je echt gevaarlijk bent... Zelfs niet als je het zou willen doen voor de lol. In die middens kennen ze weinig lol. Moet een mens allemaal mee rekening houden.
Maar ik had er dus geen vermoeden van dat er ook zoekers waren naar bruikbare teksten.
Nu weet ik dat dus wel.
Maar wees niet bang, oh gij klein kuddeke, ik zal mijn schrijfstijl niet veranderen...

Hier naast mij, in mijn boekenkast staan al sinds jaar en dag twee (lege) stenen jeneverkruiken, van het merk St.-Pol. Ze worden bewaard, omdat er naast de gewone tekst ook de naam van de drinkebroer op vermeld staat. Je kunt blijkbaar bij die jeneverstoker de kruik laten maken met de naam er op aan wie je het kleinood schenkt. Die stenen kruiken zijn dus niet alleen mooi, ze zijn ook persoonlijk. Eén er van was van Koen, een fles van 40°, de andere kreeg ik ooit cadeau en het is er een van 49°... Ik weet nog precies van waar die flessen komen, Koen kreeg die als nieuwjaarsgeschenk van zijn werkgever Delmulle Danilith, en ik kreeg hem ooit ten geschenke van Herman, een vriend die ik gemaakt heb via mijn beroep.
De tekst op die fles is mooi...
"Het was op ene avondstonde daat sint Pol slapen begonde. Hi was anxtelic onghesont, hi ware erger dan een hont. Daer hi lach ende sliep een heiligh inghel an hem riep, so dat sint Pol ontbrac bi den den woerden die dinghel sprac. Hi seide staet op, o Heilich man, ende drinct een sloc uuttezer can. So dede sint Pol haestelike ende sodatti ni onghesont meer en was."
Gestooct ter enighen titel van: en dan mijn naam... Ik heb niet de indruk dat ik er veel gesonder van ben geworden...
Maar lekker was het wel, en het is een van die vele souvenirs een een mens zijn leven stofferen. Wellicht is dat één van de redenen, wellicht dé reden, dat ik zo moeilijk dingen kan wegwerpen. Aan alles wat ik vastneem zit wel een of andere herinnering vast.
Voor mij staat er hier een koperen ornamentje met twee uiltjes... gekocht op de rommelmarkt. Dan zeg je, daar zit dan toch geen speciale herinnering aan vast? Oh toch wel ! Luc (courgette) zag het staan, en vertelde dat de dame die bij hen werkt op het bureel te Gent, uiltjes verzamelt. Ik ken die dame, vraag me niet haar naam, die weet ik niet, maar we hebben nu en dan wat zitten praten in de middagpauze, en zo, via die uiltjes hoort zij ook tot mijn herinneringen.. . herinneringen waar ze zonder die uiltjes wellicht allang zou verdwenen zijn.
Je ziet, zelfs onrechtstreeks zijn het soms geheugensteuntjes aan een mens, een feit of een gedachtenis... Boven hangen kadertjes met aquarels van een al lang overleden collega, tekeningen van een afrikaanse kunstenaar die ik kreeg van de weduwe van een andere collega, als herinnering aan hem, houtsneden van Tor, eigenlijk van zijn broer, maar Tor schonk ze mij... en zo kan ik bij ieder voorwerp die ik zie wegdromen in een eindeloze galerij van herinneringen. Als ik in mijn bed lig en naar het plafond kijk, dan denk ik aan Koen die de plafondtegels er op bevestigde, kijk ik beneden naar het plafond, dan denk ik aan Marcel die ze kwam helpen in orde brengen...Kijk ik naar mijn boekenkast dan denk ik aan Ronny die ze hier terplaatse kwam maken... en zo voort en zo voort...ieder ding is verbonden met iets of iemand...
Hoe ik daarbij kom ? Heb je gisteravond op tv ook die mensen gezien die plots, van het ene moment op het andere, hun woning, met al hun hebben en houden, moesten verlaten, omdat door de metrowerken hun woning plots op instorten stond ???
Ik hoop voor hen dat ze nog hun dingen kunnen recupereren, anders is het precies of er worden door een ruwe hand een heel pak bladzijden uit hun levensboek weggescheurd...
Ik mag er niet aan denken...
Oh, ik weet wel, het waren jonge mensen, en die denken nog niet zo veel terug als een oude zak zoals ik, maar ooit - als 't god belieft - komt voor hen ook die tijd, en dan zullen ze die bladzijden missen, dan zullen er hele stukken zijn die ze zich slechts heel zelden zullen kunnen te binnen brengen, gewoon omdat die geheugensteuntjes weg zijn...
Stel je voor dat ik hier zou moeten zitten bloggen, zonder die onuitputtelijke schat aan herinneringen... Hoe smallekes zou mijn bron dan zijn...
Wedden dat ik veel minder lezers zou hebben ?
Wedden dat ik wellicht niet eens noch de lust, noch de behoefte zou hebben om te schrijvelen?
Ik zou heel wat gemist hebben... en misschien jij ook een beetje ?

tot de volgende ?
ps: mijn spellingscontrole slaat vandaag weer eens tilt....

De blauwe lap

Heb jij dat ook, als er plots iets voor je raam te voorschijn komt, dat je er van schrikt ?
Heb jij dat ook, als dat ding onmiddellijk ook weer verdwijnt, dat het je ongerust maakt ?
Kom dan niet hier heen !
Wij hebben hier al een tijdje te maken met "De blauwe lap"...
Ik heb je al verteld dat mijn buur zich momenteel onledig houdt met verbouwingswerken. Eén van de tijdelijke ongemakken waarmee hij daardoor te maken heeft, is dat het front van zijn oude veranda al is afgebroken, en het dak er nog staat... Om de regen (en in onwaarschijnlijke gevallen ook de zon) buiten te houden, heeft hij daar met allerlei hulpmiddelen dat gapende gat afgedicht, ten voorlopigen titel... Eén van de gebruikte zaken is van blauw plastiek, en duidelijk iets te lang, waardoor het bij iedere windvlaag met zo'n 30 à 40 cm in de hoek van mijn raam komt piepen, en zich dan discreet weer terugtrekt, op zo'n wijze dat je er telkens weer van schrikt.
Stel, je zit midden in een spannende detective op tv, en plots springt die blauwe lap... nee, het is niet goed voor je tikker... Of je zit heel rustig, heel nauwkeurig werk te doen, een lijntje te trekken met een fijn pennetje met chinese inkt... en plots springt er een blauwe lap voor je heen en weer... niet goed voor dat lijntje, funest voor de tekening...
We proberen ons wel aan te passen, en op winderige dagen lukt dat wel, want dan komt die lap zo frequent dat je er niet meer door schrikt, maar als er geen of minder wind is, dan kan die lap zich dagen gedeisd houden, om dan plots, op het moment dat je er niet meer aan denkt, weer te voorschijn springen, en al je bloed in water veranderen... djudedju... Ik zal minstens zo tevreden zijn als mijn gebuur, als de werkzaamheden gedaan zijn...
Zo is er daar een werkman geweest met een soortement drilboor... Ik weet niet hoe hij het wist, maar op een of andere manier zat hij telkens net naast mijn oor te boren, te trillen lawaai te maken. Eén keer meende ik de oplossing te vinden door te vluchten naar de keuken, maar dan zat hij potverdorie IN mijn huis te trilboren ! Niet dat ik hem kon betrappen, want toen ik vliegensvlug (nou ja) weer in de living sprong, was hij op het eigenste moment al weer aan het bromtrilboren in de muur recht voor mij !
Ik probeerde het te vertellen aan Anny, maar zij hoorde mij niet, dus begon ik te roepen, en op dat moment stopte die zeveraar toch wel met dat helse lawaai zeker ? En dan sta je dan te roepen naar je vrouw die op 30 cm van je vandaan staat... nondedomme... je voelt je dan zo dwaas als iet.

Ondertussen zitten wij weer met regen, niet een klein beetje, nee, gestage dikke druppels die koers houden om het eerst op de grond te zijn, en zo hard neer te komen dat ze nog eens heerlijk vijf centimeters omhoog kunnen springen, voor een waterdruppel het summum van genot. Niet voor ons. Gelukkig geven ze voor volgende week droog weer, niet dat ik er veel aan zal hebben, maar Anny zal dan hopelijk een mooie en droge uitstap hebben bij onze noorderburen, de Friezen. (Ik bedoel het volk, vandaar de hoofdletter, niet die boordjes)

Nog een paar dagen en ik ben onbestorven weduwnaar, voor enkele dagen. Ik hoop op veel bezoek om de tijd te breken, maar ze wezen verwittigd, ik ben een armzalige koffiezetter.

Vroeger, toen ik nog jong was, en nog echte koffie mocht drinken zonder dat mijn ogen begonnen raar te doen, kon ik heerlijke koffie zetten ! Ik had het geleerd toen ik in de keuken werkte op de Wagons Lits, de keuken van de slaaptrein, zeg maar. Het is niet moeilijk: je maalt bij voorkeur de koffie zelf, zodat alle aroma die in de boon opgesloten zat, pas dan begint vrij te komen.(Maal de koffie niet te fijn, het moet nog duidelijk korrelig aanvoelen) Je doet in de filter (of in de zak als je nog heerlijker koffie wilt zetten), en daar bovenop doe je een goede mespunt cacaopoeder. Dan hou je dit mengsel een tel onder de koudwaterkraan, zo koud mogelijk, en slechts zoveel dat het koffiemengsel lichtjes vochtig is, maar zeker niet druipt. Dan doe je een snuifje zout er op, laat de koffie het vocht wat opnemen, en net dan giet je er het kokende water op. Daar het koude water de koffie heeft doen zwellen, zal ze onder de hitte van het kokende water als het ware exploderen en alle aroma dubbel intens vrijgeven... Je giet langzaam op, zodat het hete water de tijd heeft om alle extracten op te nemen. Dan heb je een volmaakte kop koffie... probeer maar eens !

Maar zo'n koffie mag ik niet meer drinken, of toch zeker niet veel, ander krijg ik het weer aan mijn ogen... Ik ben nog nooit zo snel bij de oogarts geweest als die keer ! Ik reed met mijn auto naar mijn werk, toen ik plots een fietser zag rijden, maar het onderste gedeelte van de fietser reed achter zijn bovenste helft te rijden ! Toen ik naar een wegwijzer keek, zag ik de bovenste helft naast de onderste helft staan... Een verschrikkelijk gevoel, kan ik je wel vertellen !
Bleek dat de overmaat aan koffie, straffe koffie, de zenuwen de aders in mijn ogen dichtknepen, waardoor er beeldvervorming optrad... Sindsdien drink ik slappere koffie met chicorei... Wel maken wij nog steeds onze koffie op de oude manier, met een zak. Voor mij geen zo'n electrisch onding waaruit alles behalve echte hete koffie komt...
Bovendien hebben we in 70 % van ons landje uit het kraantje kalk met wat water er bij, zodat ze die koffiezetapparaten ook nog regelmatig moeten ontkalken, met het risico dat je steeds de indruk hebt dat er iets van dat ontkalkingsproduct is blijven hangen, maar nee, het is gewoon zo dat je met zo'n onding geen echte koffie kunt zetten. (Als ik bij u op bezoek ben, zal ik straalhard en beleefd het tegenovergestelde beweren, gentlemen voor alles)

Ik heb enkele dagen geleden al de eerste noten geraapt... Je weet wel, die dingen die vroeger afvielen toen we al een end in de herfst waren, de echte voorboden van de winter... Maar met dit kl...weer zijn ook de bomen het gevoel van seizoenen kwijt, en vallen de noten nu al af... Veel zijn het er niet dit jaar. Ik weet nochtans bomen staan die afhangen van de noten. Alles hangt af van het moment waarop de notelaar bloeit, als de bloei valt in een periode van goed weer, met bijen, dan heb je een goede bevruchting en veel noten. Het ene ras bloeit op een andere periode dan het andere, en zo heb je bomen die nu zwaar beladen zijn, en de mijne...

Vroeger vertelde men dat veel noten een voorbode waren van een harde winter, maar dat is dus een fabeltje, naast al de andere fabeltjes... Zo zijn er diverse heiligen waarvan men beweert, dat als het op hun naamdag regent, het voor zes weken zal zijn... (Medard, Godelieve en wellicht nog een hele resem andere)... Moeilijk is het niet om met dergelijke spreuken gelijk te halen ! Je moet hier verdorie al veel geluk hebben om eens een dag goed weer te krijgen tussen al die regendagen door. Ik ga emigreren, ik las dat er ergens in Zuid Amerika een plaatsje is dat officieel erkend is als het droogste plekje op aarde... Het moet een heerlijke afwisseling zijn eens te kunnen verlangen naar een regenbui. Maar laat ons niet klagen, kijk eens door mijn raampje, nergens staat de maïs zo weelderig als hier ! Als er eens een droog moment zou komen, zal ik eens mijn rolmeter nemen en die klotedingen gaan opmeten ! En zeggen dat ik nog niet mag klagen, het schijnt dat zonnebloemen nog hoger groeien ! (Populieren ook)

Vandaag 12 september, dus na exact negen (9) dagen school, zijn de kinderen al weer thuis. Geen school ! Het is "conferentie" voor de leerkrachten. Ik heb eens opgezocht wat dat eigenlijk is...
Volgens de dikke "van Dale":
(van het latijn conferentia)1) vergadering, bijeenkomst om te beraadslagen: een conferentie houden, beleggen; in conferentie zijn, een bespreking hebben.
2) een bijeenkomst van diplomaten, zakenlieden, wetenschappers e.d. ter bespreking van vraagstukken.
3) (veroud.) onderhoud: een conferentie met een advocaat
4)( r.-k) verplichte maandelijkse bijeenkomst van priesters ter bespreking van pastorale en theologische vraagstukken
5) (veroud.) toespraak, causerie
6) gemeenzame godsdienstige toespraak over punten van de godsdienst
7) onderafdeling van de Vereniging van Weldadigheid van de H. Vincentius a Paolo

Onderwijs staat er nergens expliciet bij... dus moeten we gaan zoeken in de bovenstaande verklaringen... Na enig denkwerk en ampele overwegingen stel ik dat het niets anders kan zijn dan de verklaring onder puntje 2, een bijeenkomst van diplomaten, zakenlieden, wetenschappers e.d. , waar bij zij dan ongetwijfeld onder de "en dergelijke" menen te vallen. Het zal wellicht het gezelschap zijn van diplomaten, wetenschappers en zo zijn, dat hen heeft aangetrokken om ook dit woord aan hun vrolijke bijeenkomsten te geven. Je moet toegeven, het klinkt in ieder geval stijf deftig. (Ik gebruik stijf hier niet in de westvlaamse betekenis maar in zijn betekenis van stijf staan van hoge halsboorden en dergelijke)
Als je de gewone stervelingen, zoals ouders en dergelijke, ervan wilt overtuigen dat alles wat je doet, met een aureool van deftigheid is omgeven, dan kun je niets beter vinden dan het woord conferentie, ook al betreft het misschien in werkelijkheid een gezellig bijeenzijn met een heerlijke maaltijd met koffie (????) na...
Het effect wordt een beetje te niet gedaan door the day after... Als je, vol eerbied, 's anderendaags, met eerbied vervult, je kinderen gaat afzetten aan de schoolpoort zie je tot je verbazing geen aureooltjes boven de leraarshoofden, in tegendeel, je ziet ze ondereen, in een gesloten kringetje, nog nagenietend staan kwebbelen en gibberen tegeneen, uit napret van die dag die plots niets conferentie-achtigs meer lijkt gehad te hebben...
Eens te meer valt je eerbied voor personen die je hoog op een voetstukje plaatste, in gruizelementen uiteen...
De leerkracht is plots ook maar een doodgewoon mens die iedere dag optrekt om zijn boterham te verdienen, en dat dan nog wel op kap van jou kinderen... djudedju...

Na dit artikel heb ik natuurlijk alle kans dat mijn schoondochter me, leerkracht zijnde, heel laag zal op hebben,... tenzij ze zal zitten lachen met mijn kijk op "De conferentie"... (Ik vermoed het laatste...)

tot de volgende ? enne...mocht je buiten gaan, vergeet je parapluutje niet !

punt

"De Belgen pakken een belangrijk punt in Turkije"

Ik snap het niet ! Hele dagen lees, hoor ik, dat het de turken zijn die pakken, en nu, openlijk, met een zekere bravoure zeggen dat het de Belgen zijn die pakken !
Moet dit nu gelden als openlijke verontschuldiging ?

Soms wordt ik zo moe van al die racistische opmerkingen... Ik ben de laatste om te ontkennen dat er problemen zijn, maar problemen zijn er om opgelost te worden. En de mensen zijn zo bizar... Als je ze dagdagelijks bezig hoort, dan zijn ze heel ongelukkig met al die vreemdelingen die maar blijven en blijven hier komen intrekken... Maar als er toevallig een kind van die immigranten tijdelijk school liep met hun kleinen, dan komen ze de straat op in betogingen, gaan rond met petities om ze te laten blijven... want: ze praten al goed nederlands, meneer, ze zijn geïntegreerd... Als er een vreemdeling hier komt die goed tegen een bal kan stampen, dan moet hij direkt Belg worden en meespelen met de rode duivels, dan kunnen ze weer een punt pakken van de Turken...

Dus, het lijkt duidelijk dat, als ze nederlands praten, die vreemdelingen beter en makkelijker aanvaard worden... maar als bepaalde gemeentebesturen maatregelen nemen om die mensen te dwingen nederlands te leren om zich te kunnen integreren, dan zijn die gemeentebesturen racistisch...

Ik weet het niet meer...
Ik heb op mijn werk van vroeger, met vreemdelingen samengewerkt, en ik kan echt geen kwaad woord vertellen over die mensen. En het lijkt mij tamelijk duidelijk, dat een van de grootste redenen waarom er moeilijkheden zijn, bestaat door het feit dat die mensen minder makkelijk lijken te leren... en als we dat weer ontleden, dan lijkt dit vooral zijn oorzaak te vinden in het feit dat ze de taal van het onderwijs niet voldoende kennen, en een slechte start nemen in het onderwijs... en dat heel hun leven meeslepen. Wat gebeurt er dan ? Mensen die thuis lopen, zonder werk, zitten niet gans de dag achter het raam of achter de tv... ze gaan wandelen, en komen soortgenoten tegen, als die van hun ras zijn spreken ze veel eer de taal van oorsprong dan de taal van het land waar ze verblijven, en ze beseffen niet dat ze daardoor door die taal en door het samengroepen, precies zichzelf stigmatiseren...

Net zoals in het onderwijs zou men die mensen niet moeten laten samen gaan wonen in bepaalde wijken, men zou ze integendeel moeten verspreiden over de ganse gemeenschap, zodat ze minder geneigd zijn groepen te vormen en door de omstandigheden meer gedwongen zouden worden tot integratie. Maar het feit dat je zo iets denkt (laat staan schrijft) is al racisme op zich volgens sommigen...

Denk eens eerlijk na, zelfs als je op verlof bent, vind je het aangenaam om plots in den vreemde een Vlaming, een taalgenoot te ontmoeten, en eens een woordje Vlaams te kunnen klappen... Als we twee Tunésiens tegen elkaar horen praten in hun taal, kijken we argwanend, ze zijn voorzeker over ons bezig !

Ik weet het niet meer... Het zal niet beteren als we niet allemaal, van beide kanten een inspanning willen doen... En zolang allen zeggen dat het aan de ander is om zich aan te passen aan de nieuwe realiteit, blijven we trappelen. Het helpt ook niet de problemen te ontkennen, ze zijn er, en ze moeten opgelost worden. Bovendien dwingen of zullen de omstandigheden dwingen om er iets aan te doen. Willen of niet... en laat ons dan opteren voor een echte oplossing en niet voor een onderdrukking van de symptomen zonder de ziekte te onderkennen.

Het aantal problemen zal niet verminderen, nu met Europa, komen de "vreemdelingen" uit ons bloedeigen Europa... en zijn dus niet eens meer vreemdelingen in dezelfde zin van het woord, maar ze zijn niettemin ons even vreemd... Hoog tijd dus om er eens aan te beginnen, het water komt tot aan de lippen, en als er geen oplossing komt die een oplossing is, dan zitten wij met de ellende. Hoe wij het ook bekijken...

Het is nog steeds redelijk goed weer, er is niet echt zon, maar het is droog, en tussen de wolken zie je hemels blauw.

Ik zie zojuist dat Anny volgende week bij de specialist moest... Terwijl ze bij de Friezen zal zitten. Ik ga de afspraak proberen te verzetten... We hadden dat al eerder moeten zien, maar ja, als je niets te doen hebt heb je zo weinig tijd hé... Dat is een van de dingen die mij telkens weer opvallen... Hoe deed ik vroeger al die dingen ? Nu heb ik zeeën van tijd en ik raak er niet toe, en vroeger had ik geen tijd en deed het allemaal... Ik heb het gevoel dat het bij het ouder worden niet de jaren zijn die korter worden, maar wij die trager leven...

Tot de volgende ?

Prosper

Prosper De Maeght is zo wat dé held van Eine.
Prosper is de stichter van de Fietel!
en toch... Prosper was in feite een West Vlaming, een inwijkeling in Eine.
Prosper was cafébaas in Eine, en een eerste klas sloeber.
Het is dat Pallieterachtige dat van Prosper de Held van Eine heeft gemaakt, en de oorsprong van de Fietel.
Op een schone dag (155 jaar geleden al - toen waren er nog schone dagen!) ging de vrouw van Prosper mee op bedevaart, en ze zei tegen Prosper "Let gij op de deure !"
Prosper deed dat ! Hij haalde de deur af, legde ze op een kruiwagen en ging met zijn deure op café... Heel Eine hoorde er van en velen gingen eens zien naar die kapoen die op de deure lette...
't Jaar nadien werd dat herdacht, en er werd een stoet gevormd met allerlei plezante scènes in. Spotten met dingen die gebeurd waren, met de politiek, met de kleine dingen des levens die voor de gelegenheid dik in de verf werden gezet, en ook gewone plezante stukjes die werden uitgebeeld en gespeeld voor de aanwezigen. Dat doen ze nu nog, ieder jaar weer !
Toen ik in de academie leerde beeldhouwen, is daar ondermeer het beeld van Prosper gemaakt in polyester, maar dit is niet zo weerbestendig, en nu zal men een nieuw, en nu een gelijkend beeld maken van Prosper - in brons!- om het op het pleintje in Eine te zetten...
Of hoe een sloeber een volksheld wordt, en een echt bronzen beeld krijgt ter zijner gedachtenis.

In onze regio zijn er er nog plezante fietels, in Eine dus, maar ook in Volkegem en in Mater, ook in Gavere meen ik mij te herinneren, en in Zulte...en misschien nog wel hier of daar die mij nu niet te binnen schiet.
Er is ook een serieuze fietel, dat is dan de Fiertel van Ronse (fie-R-tel) een ommegang van iets meer dan 40 km met de heilige Hermes. Buiten Ronse zeggen we dat het niet veel helpt, St Hermes, de patroon van de Ronsenaars geneest wel de zotten, maar laat de Ronsenaars even zot als ze al altijd waren. Daar de fiertel ook een stuk door de walenpays trekt, bestaat er ook een waalse vorm van: Saint Hermes guérit les fous des environs, mais laisse les Renaisiens telles qu'il sont... Deze fiertel is dus een zeer uitgebreide vorm van een processie, maar heeft toch ook iets plezants, de honderden, duizenden bij goe weer, deelnemers, doen alles behalve devoot zijn, en velen komen aangeschoten thuis, of in het bezit van een nieuw lief... Het devote stuk is dus alleen te vinden vooraan, bij de belleman en bij de dragers van het (zware) beeld van St Hermes... Oh ja, ter verduidelijking, het is niet Hermes zoals overal uitgesproken, maar saint'ermis op zijn Ronsisch...
Ronse is niet alleen het enige stadje in ons arrondissement dat tweetalig is (met faciliteiten voor de Franstaligen), maar het is ook een heel apart iets, met een heel eigen dialekt en heel eigen manier van leven. Om u een klein voorbeeld te geven van hun taal:
een klakvélo = een bromfiets, een vogelvolière en een kiekervolière, een portedrapoedroagere is duidelijk een tweetalige vaandeldrager... en zo kun je blijven opsommen. De held van Ronse is Tavi, de gelijknamige held uit het onsterfelijke boek van Valère Depauw. Oorspronkelijk is het boek geschreven in een ietwat gezuiverde vorm van het "Ronschische" dialekt, maar er is ondertussen ook een vertaling gekomen in het...nederlands...
Men heeft ook toneelstukken gemaakt over Tavi, die steevast in het Ronsisch gespeeld worden, en telkenmale volle zalen blijven trekken. In het toneelspel zijn ook talrijke liedjes opgenomen, met een verronsischte tekst... Op een klassieke melodie van een of andere beroemde toondichter, vraag mij niet welke, want muziek is niet mijne fort, zingt Tavi dan uit volle borst: Mien schuun Madleinekie, da'k geiren zie...Mee hiel maan laeif...

Een van de laatste opvoeringen heb ik met Koen en mama gaan bezien, en Bart is nadien met Els ook nog eens gegaan. Madleinekie was gespeeld door de dochter van een paar vrienden uit de cactusclub van Ronse, waarvan wij ook lid waren... 't Kind is enkele jaren later overleden aan een van die extreem snelle vormen van kanker, amper een jaar of 25 oud... In de kerk, tijdens de begrafenis, zong Tavi nog eens van Mien schuun madleinekie... ik had de koude rillingen en kiekenvlees van ontratie...

God wat is ons leven rijk gevuld met allerlei herinneringen, blijde en droeve... Mijne kop is een schatkamer van miljoenen feiten en feitjes... Ik moet maar denken, en ik zie weer dingen voor mij gebeuren, die al een halve eeuw oud zijn... Wat zijn we rijk!

Ik weet, dat klinkt wat gek, maar zo voel ik het ! Ik hoef niet eens mijn ogen dicht te nijpen om mensen voor mij te zien, die al lang het tijdelijke met het eeuwige hebben gewisseld... Met over Ronse te praten herleef ik weer de heel eerste vergadering die ik daar gaf aan de bouwvakarbeiders... Een paar sloebers vonden het plezant om alles te vragen in het plat
Ronsisch, want als ik daar wilde aanvaard worden, dan moest ik ze ook maar verstaan hé ?
Ghislain vroeg hoe het zat met " de koempensoatse van êt oelm" en was heel verbaasd dat ik hem begrepen had, en hem vertelde hoe het stond met de gereedschapsvergoeding... Later verloor diezelfde Ghislain op één nacht al zijn haar ! Hij had op heel zijn lijf geen sprietje haar meer staan. Sindsdien droeg Ghislain steeds zijn "klakke", zijn pet, want hij was wat gegeneerd in zijn pletsebolle... Toen de suisse in de kerk reclameerde dat "ie zien klakke moest afdoen", is Ghislain naar buiten gegaan, en wilde niet meer naar de kerk...
Het was ook bij Ghislain dat de historie van het schouwvegen gebeurde...
De schouw van Ghislain trok niet meer, en Ghilain probeerde eerst van beneden eens door het schouwgat te koteren, maar dat ging niet...Dus kroop Ghislain op zijn dak, en probeerde met zo'n borstel op een lange stok door zijn schoorsteen te gaan, maar verder dan enkele meter raakte hij niet... Ghislain kroop terug naar beneden, zocht in zijn schuurke een gewicht van tien kilo, bond dat aan een touw en kroop het dak weer op, ondertussen zijn vrouw commanderend dat ze moest kijken aan het schouwgat, en moest roepen zodra ze iets zag...
Ghislain liet de tienkilo vallen, een keer, twee keer, en opeens vloog de koord veel verder door... Hij riep door de schouw 'Is 't er deure?" maar kreeg geen antwoord...
Ghislain kroop naar beneden, en keek door het venster naar binnen in zijn woonkamer...Alles was zwart, het enige wat hij zag waren twee grote boze witte ogen die hem aanstaarden...

Toen Ghislain dat vertelde, lagen wij plat, amechtig achter adem te snakken van het lachen... "Jaja, " zei Ghislain, "Gulder kunt lachen, maar ze klapt nog altijd niet !" Wij kwamen niet meer bij...
Ghislain had een heel mooie vrouw, met grote mooie ogen... Maar toen ik ze, maanden later eens plaagde met de schoorsteen, schoten die mooie ogen weer vuur... ik begreep heel goed dat Ghislain er van onder de indruk was ! djudedju...

Gek, je denkt op iemand, en je ziet een hele historie passeren... Ik zie dan dat hij nierpatiënt werd, en regelmatig aan de dialyse moest... en ik zie weer de kist, zijn vrouw en dochters zitten in de grote kerk... en hoe ik er aan dacht dat Ghislain er niet meer binnen wou, omdat hij zijn pet niet mocht ophouden om zijn kaalheid te bedekken... Persoonlijk vond ik die kletskop niet zo erg, maar veel meer het feit dat hij geen wimpers en geen wenkbrauwen meer had...

Waar is de tijd...
Ik ga stoppen, genoeg gewandeld in de tuin der herinneringen...voor vandaag toch...

tot de volgende ?

Summertime, and the living is easy...

Summertime and the coton is high...
't Kan niet op ! weeral zon ! Heaven, I'm in heaven !

En we gaan vissen ! In de donkvijver.

Vanmorgen was het wel wat vroeg...anders sta ik nu nog voor mijn lavabo, om mijn aanminnig gelaat weer in de dagplooi te duwen. Nu zit ik al weer te bloggen. Ik moet toch eens een nederlandswoord vinden voor dat lelijke bloggen, klinkt zo log... Ik moet natuurlijk niet de Fransen naäpen die van email couriel maakten, maar toch... Heeft er iemand een ideetje?
Ik dacht onder meer al aan elektronisch gemijmer, maar dat is veel te lang...'t Moet kort en krachtig zijn, en zeggen wat ik doe... Help me aub....
(Moet ik niet schrijven ajb? We kennen elkaar nu toch al een tijdje, en onder vrienden mogen we toch jijen en jouwen ?)

Ik zit momenteel wat in een luie periode... Ik raak maar niet terug aan de slag in mijn hobby's, ik zit wat te dromen aan mijne pc, of in een boek, zit wat te sudokuen of te kruiswoordraadselen, en me te ergeren aan dat telkens brilwisselen. Het is niet de inspiratie die me ontbreekt, ik heb een paar mooie ideeën op papier gezet (want tekenen doe ik wel nog) om in ivoor of been te werken. Ik heb ook twee werken die er half afgewerkt bij liggen, en die me niet meer aanspreken... Ik denk dat ik om te beginnen zal moeten beslissen die twee dingen weg te leggen... en de ervaring heeft me geleerd dat ik die dan ooit nog eens in handen krijg, en beslis ze af te werken... en dan lukt dat zonder moeite. Blijkbaar zit er in een kunstenaarsziel nu en dan een rare kronkel. Maar dat zul je allang wel gedacht hebben bij het lezen van mijn "kroniek van het grootvaderlijk denken"...
Ik las...tussen haakjes... dat wellicht een kunstenaar anders ziet dan de gewone sterveling. Dit zeg ik niet, dat schijnt min of meer de overtuiging te zijn van de wetenschappers. Als de gewone mens naar een tafel kijkt, dan ziet hij een tafel, als een kunstenaar naar een tafel kijkt, dan ziet hij veeleer de volledige tafel, met al zijn verhoudingen, zijn tierlantijntjes, en hoe je dat kunt tekenen op een plat vlak en toch de drie dimensies suggereren...
Als dat klopt, dan heb ik hier al heel wat papier vuil gemaakt in de hoop je te leren kijken naar kunst, het te leren doorgronden van de kunst... als je het niet eens kunt zien, dan is mijn schrijfselen hopeloos... Maar ik kan dat echt niet geloven... Ik geloof immers niet dat je als kunstenaar geboren wordt ! Ook kunst is een verworvenheid, moet je leren! 't Kan best zijn dat de een wat meer getalenteerd is dan de ander, maar dat is slechts een miniem verschil... als die "getalenteerde" zijn talent niet gebruikt, dan zal hij nooit ontdekken dat hij het had, en als de minder getalenteerde zich echt toelegt op de kunst, dan zal hij veel getalenteerden die zich niet beijveren, maar gewoon laten drijven, overklassen !
Dat mijn kinderen allemaal "talent" lijken te hebben, ligt volgens mij veeleer aan het feit dat hier in ons gezin, dit heel erg gestimuleerd wordt, en dat de tekeningen en schilderijen van de kinderen hemelhoog geprezen worden, en opbouwend benaderd !
Ik las (ik lees veel te veel) dat zelfs wiskunde en dergelijke op die manier kunnen "ingeprent" worden. Daar ben ik dan als opvoeder schromelijk te kort geschoten! Maar weet je, ik geloof het ! Ik ben er van overtuigd dat wij onze kinderen op die manier veel beter kunnen helpen en "opbouwen" in de richting die we belangrijk vinden ! Mocht ik mogen herbeginnen, dan zou ik dit willen uitproberen, en iedere prestatie van de kinderen hemelhoog prijzen en positief opbouwend benaderen... Misschien zouden wij dan voor de eerste keer ook wiskundigen treffen in ons gezin.
Mocht... (wensdroom)...mocht, een jong stel, die net droomt van kinderen dit lezen, dit toepassen, dan weet ik dat zij in ieder geval mensen zouden opkweken met veel minder complexen, en dat alleen al zou hen een stuk helpen om beter te presteren !
Wij zijn als mensen altijd te veel geneigd negatief te werken ! Wij zien een kind thuiskomen met een rapport van 5 op 10, en zijn geneigd te reclameren, in plaats van samen te kijken wat er juist was, en waarom de andere dingen dan verkeerd waren... Wij zien altijd de halflege fles in plaats van de halfvolle... Moesten wij meer de tijd en de moeite nemen om het kind te helpen zelf de oplossing te vinden van wat hij verkeerd deed, en hem dan daarvoor prijzen, dan zouden wij wellicht betere resultaten krijgen bij hem, en vooral moed en meer inzicht... Maar nee, wij maken van ons oren dat hij zijn best niet heeft gedaan !
Eén ding heb ik nooit gedaan ! Eén positief ding ! Ik heb nooit op het einde van het schooljaar op basis van hun puntenkaart zitten zagen en jeremiaden ! Ik vroeg hen telkens of zij echt hun best hadden gedaan, eerlijk voor henzelf te zijn, en dan eerlijk te antwoorden of ze echt hun best gedaan hadden... Was het antwoord een eerlijk ja, dan was ik tevreden, waren zij niet echt tevreden van zichzelf, dan ik ook niet, en dan vroeg ik wat ze daaraan zouden doen. Ik ga uit van het standpunt dat iemand met 80% van de punten er misschien wel 95 moest gehaald hebben had hij ook maar een beetje zijn best gedaan, terwijl iemand met 60% echt zijn devoren had gedaan, en alle lof verdiende ! Waarom ik dat deed ? Omdat ik van me zelf verdomd goed weet dat steeds door lagere leerjaren rolde, zonder ook maar een inspanning te doen, en nooit heb leren studeren... ik had toch altijd een goede uitslag...tot ik in het hoger kwam, en plots niet meer genoeg had aan mijn geheugen, en schromelijk door de mand viel, gewoon omdat ik nooit had leren studeren... Ik moest het zeker gekund hebben, had ik ook maar een beetje gewerkt...maar ik had dat nooit geleerd. Het geluk heeft mij gediend dat ik dan toch aan de job raakte waarvoor ik oorspronkelijk wilde studeren... en op die tijd had ik al lang geleerd dat het leven geen glijbaan is naar beneden, maar een lastige berg om te beklimmen, en kon ik het ook aan. Dat is ook wat ik wil zeggen met getalenteerd, als je die mensen niet stimuleert om dan toch nog echt er aan te werken, dan is de kans groot dat het talent er nooit uitkomt. Ik heb geluk nodig gehad om er te komen, en het geluk dat ik tegen dan wel had leren werken en me inzetten... en het niet weer te verspelen...
Denk niet dat dit een verwijt is aan mijn ouders, dat zij mij slecht hebben opgevangen of zo, wij doen het allemaal, wij zijn allemaal opgegroeid in een sfeer van prestatiecijfertjes... we kijken niet naar de inspanning, we kijken naar het resultaat. En dat is het verkeerde. Nu weet en besef ik dat, maar ook te laat om het toe te passen op mijn kinderen. Ik heb misschien een klein beetje ervan aangevoeld, maar niet genoeg om hen niet alleen te beoordelen naar het werk, maar vooral niet genoeg om hen voortdurend voor ieder vooruitgang te prijzen en te stimuleren... En ook nu nog, met de ervaring en de kennis van de jaren, vergelijken wij kinderen eerder op hun resultaat dan naar hun inzet...
We zullen het wel nooit leren.
We leven nu eenmaal in een prestatiegerichte maatschappij...
Ik was blij dat in ZDF (de duitse tv) men de volledige openingsceremonie toonde van de opening der para-olympic's... Daar komen mensen bijeen die veel meer doen en gedaan hebben dan die grote atleten van de "echte" olympische spelen ! Daar komen mensen die zichzelf overwonnen hebben ! Daar zie je mensen lopen die lopen omdat ze graag willen lopen, en die er alles aan hebben gedaan om te kunnen lopen ! Mensen die het niet het belangrijkste vinden om te winnen, maar veel belangrijker om de vreugde van het lopen en om samen te lopen met mensen zoals zij !
Mensen die geen dikke sponsorcontracten krijgen, maar gewoon gelukkig zijn met de overwinning op zichzelf !
Eigenlijk zouden die olympische spelen ALLE aandacht moeten krijgen, en die andere zouden ergens in dat verdomhoekje moeten zitten waarin de tv-zenders en de pers nu die para-olympics steken... Zij zijn de echte overwinnaars ! Zij hebben veel meer overwonnen dan de meesten van ons ooit zullen kunnen !
En als we kijken naar die mensen, kijk dan niet naar hun handicap, maar kijk naar de prestatie die ze doen ondanks die handicap !
En denk aan die duizenden anderen, die dagdagelijks zichzelf moeten overwinnen om door te gaan! Die zelfs niet eens op die para-olympics geraken, maar die iedere dag weer de kracht opbrengen om te ademen, om te leven, om eigenlijk veel meer te doen dan ze kunnen... Denk aan de mens die het opbrengt om met de mond te schilderen, omdat de rest verlamd is, denk aan die schrijver die letter per letter aantikt van uit een spastische beweging, denk aan al die mensen die voor ons een les betekenen...
Hou dit voor ogen, en gebruik dit denkbeeld om je kinderen op te voeden in een positieve sfeer, waarin je hen voortdurend stimuleert om meer te doen dan gewoon te kuieren door het leven.

Ik ga stoppen, op den duur ga ik bedillerig klinken, maar denk er maar eens over na... En creëer in je kinderen of kleinkinderen de talenten die er van nature niet eens echt zaten, en maak er volwaardige mensen van, iets wat wij nog nooit hebben kunnen bereiken...

tot de volgende ?