Weg

In één nacht met veel regen is de maïs zo groot geworden dat ik nog alleen met veel moeite de toppen van de bomen zie...mijn mooie landschap is weer weg, voor enkele lange lange maanden.
Alleen de poepelieren staan er nog boven te gluren.
En één geluk, ik zie "de grote verbeelding" niet meer... "De grote verbeelding" is de naam die ik heb gegeven aan die enorme kast van een huis (? - eerder een home of een pensionaat ?) die ze aan het zetten zijn in de Jagerij. Het is nu al meer dan een maand dat niets nog roert aan en op de chantier... Misschien zonder poen gevallen? Het is een grote roodstenen vierkante blok, te lelijk om verder te beschrijven, en wanstaltig groot. Toch lijkt het qua constructie op een woning, maar dan met veel, met een te grote verbeelding... Vandaar de naam ik het toebedeelde.
Het valt mij op dat de huidige huizen allemaal zeer groot zijn, maar dat daar is toch wel een uitschieter.
Ik woon in een wijkhuis, een sociale woning, en ik ben er dik tevreden mee. Een ding beklaag ik mij, toen de kinderen groter werden, heb ik de woonkamer uitgebreid, en boven de garage de zolder omgebouwd tot een vierde slaapkamer. Nu heb ik dat in feite niet meer nodig, en die slaapkamer (en ook nog een andere) zijn omgevormd tot een werkplaats voor mijn vele hobby's.
De plaats is er, dus voelde ik mij ook vrij om ze vol te zetten met al mijne boel. Nu en dan moet ik er grote kuis houden, want ik heb de onhebbelijke gewoonte alles wat ik gebruik te laten rondslingeren, tot ik op een bepaald ogenblik in vertwijfeling moet vaststellen dat ik niets meer terug vind...dat is het moment om op te kuisen. Ik zie dat ik er weer eens heel dicht bijzit. En nu, zoals iedere vorige keer zweer ik dat ik in het vervolg telkens mijn gerei zal terug op zijn plaats zetten en leggen....

De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens...Bij mij ligt er al een mooie brede autosnelweg gereed. Indertijd was dat ook zo op mijn bureel, rechts van me lag een stapel die steeds hoger en hoger werd, met afgewerkte zaken, te klasseren... Links lagen de zaken die ik nog moest doen en een pak met "in behandeling"... Nu en dan werd de rechtse hoop echt te hoog, en dreigde om te vallen, en dan zat ik een dag te werken aan het meest verfoeilijke werk dat ik kende, klasseren... Gek genoeg moest ik nooit echt zoeken om iets te vinden, ik had een heel goed visueel geheugen, en in een oogwenk haalde ik er de zaken uit die ik nodig had... Ik had een behoorlijk klassement, maar daar moest ik eerst de rijen aflopen om de map die ik wilde terug te vinden. Gek.

Ik heb nooit een zaak verloren gelegd, en genoot van iedereen een vertrouwen die ik eerst had opgebouwd en nooit meer verloren heb. Maar desondanks moest ik -zoals iedereen- ervaren, dat na een heel erg korte tijd, de mensen die zoveel vertrouwen en vriendschap betoonden, je vergeten waren, zodra je uit je functie was verdwenen... Uit het oog is uit het hart. Letterlijk ! Het aantal trouwe vrienden kan ik op één hand tellen.

Dat was één van de dingen die je echt pijn doen als je plots arbeidsongeschikt word... Maar veel meer nog het gevoel van nutteloosheid. Mijn job bestond voor het grootste gedeelte uit het helpen van mensen, het ontmoeten van mensen, het motiveren, het overhalen en het discussiëren met werkgevers, en eventueel de zaken voorbereiden voor behandeling in de ultieme rechtsprocedures...en in één klap was dat allemaal weg. Van een druk leven, vol mensen, val je plots in een gat, een verdomd eenzaam gat vol tijd die je aan alle kanten bedreigend aankijkt. Het is niet zoals op pensioen gaan, daar leef, daar groei je naartoe, ik viel plots in een leeg gat, en ik weet nog niet wat het ergste was, de pijn of dat gevoel van verlorenheid. Ik denk eerlijk het laatste.

Maar zoals aan alles, wen je ook daaraan, je past je leven aan, maar ook je ingesteldheid. Je zoekt andere bezigheden, en ik ben dankbaar dat ik zo veel dingen had die ik graag deed, want er zijn er een deel die ik nog steeds min of meer kan doen... Ik denk daarbij aan mijn vader zaliger, die maar drie hobby's had, vissen, postzegels en lezen... Daar hij onder meer aan zijn ogen getroffen was, kon hij de eerste twee niet meer beoefenen, en restte hem alleen de boeken en de tv... Ik heb gelukkig nog heel wat meer bezigheden... Ik maak nog steeds beeldjes (vroeger beelden) , ik kan nog tekenen, ik doe aan pyrografie, ik lees en ga nog vissen en last but not least, ik blog en zit op internet (Wat er nog niet was voor pa)... Ik ga ook nog wat rondstruinen op rommelmarkten, en heb ondanks alle pijn en alle tegenslagen nog steeds moreel... Weet je, misschien heb ik geluk gehad dat ik als kind zo vaak ziek was... Ik heb geleerd te vechten en geleerd me te amuseren met wat lichamelijk mogelijk was. Dat was ook (en is nog steeds) een van de dingen waarvoor ik kwaad ben, ik kan niet verdragen dat een van de mijnen ziek is, en zich daarbij neerlegt! Je kunt best ziek zijn, maar je mag je er verdomme nooit of te nooit bij neerleggen, je moet vechten !!!En ik heb heel veel moeite gehad om af te leren van te antwoorden op de vraag "Hoe is 't nu met je?" steevast te antwoorden "Goed!"... Want dat antwoord aanvaardt men niet van iemand die thuiszit door ziekte... Nu antwoord ik "zo en zo", als een toegift aan hen en mezelf. Ik betrap mezelf er soms op dat ik in mijn blog veel sterker doe dan ik werkelijk ben... Ik weet bij de jarenlange ondervinding op mijn werk, dat er veel mensen in mijn situatie zouden gaan zitten klagen en er uit zien als bijna dood, nog net niet helemaal... Ik kan dat niet, het is sterker dan mezelf, zelfs bij de dokter hou ik me steeds sterker dan ik me voel... En als ik nu alleen de steeds aanwezige basispijn heb, dan schrijf ik dat ik mij picobello voel. En zo ervaar ik dat ook, want ik heb geleerd dat dit het best haalbare is, dus is het mijn beste toestand, en het beste, dat is toch zeker goed...

Oh, ik kan ook wel eens klagen, maar mijn vrouw weet dat ik veel meer pijn heb als ik niets zeg, en ze ziet aan mijn houding dat ik mij zo hou dat de pijn minder scherp voelbaar is. Soms ben ik mij niet bewust dat ik zo of zo sta, maar zij ziet het, en vraagt dan of ik niet wat moet rusten.
Ook ben ik dan wat bitser, reageer ik scherper, en als ik dat doe tegen Veerle of Bart, dan weten die ook wat het is, en houden zich gedeisd of vragen aan mama, in de keuken, opdat ik het niet zou horen, of ik weer veel pijn heb... Maar niet vechten tegen ziekte, nee, dat is niks voor mij... Ik heb van kindsbeen af een perfecte training gekregen om te vechten.

Ik maakte ruzie met mijn moeder omdat ik niet naar school mocht gaan, omdat ik die dikke trui aan moest... en toen er eens een specialist had gezegd dat ze geen duts van mij mochten maken, was dat voor mij een argument te meer om in de clinch te gaan met ons moeder...

Waar is de tijd... als ik eens een van die fotootjes weer in handen krijg, van een klas kinderen en eentje met muts en sjaal aan, ikke, dan droom ik weer over al die zaken, dan denk ik aan die zorgzame masoeur Hubertine en Juffrouw Alice, die ook zo bekommerd waren over mij, ik was zo dikwijls ziek...

Ik heb heel vaak ziek thuisgezeten tot zowat in het vijfde leerjaar, tot ik een 10 jaar oud was, dan kwam ik in behandeling bij dokter Surmont, die er mij doorhaalde met het dagelijks slikken van vitamine A... Ik ben nadien nog amper eens ziek geweest van een griep of zoiets, maar niet meer dan iedereen wel eens ziek was. Maar mijn training is nooit verloren gegaan, en ik heb me altijd voelen bits worden als er een van mijn kinderen niet vocht tegen zijn ziekte, hoe klein ze ook waren...

Waar is de tijd. Nu zijn er mijn kleinkinderen in de plaats van mijn kinderen, en ik betrap mezelf er op dat ik nog steeds zeg "Niet kriepen hé!" als er eentje ziek is, en zich daar legt te liggen... Ik zal wel nooit veranderen zeker ?

Heeft het vannacht ook zo geregend bij jullie ? Het voorspelde onweder is er niet geweest, maar gieten ! 't Was niet mooi meer! Er was geen wind, en de regen viel loodrecht naar beneden, en kletterde bij het neerkomen op de plastic tuintafel als op een trommelvel.

Nu is het droog, maar het is een vlagenzwangere hemel die grijs weegt over de donkere natuur. Gek, maar er is minder zwarte schaduw in dit weer, dan in zonnig weer.

Tot de volgende ?

Vroeg, héél vroeg...

Vanmorgen werden we héél vroeg gewekkerd, een of andere bietekwiet goot een hele zak petoaers (patatten) uit op mijn zolder... 't Donderde dat het niet mooi meer was, en meteen zetten ze hierboven ook de kranen wijdopen, en begon een drasj national... Even later was het nog eens van dattum, en daarna...hemelse stilte, geen auto te horen, geen vogeltje... zo wat 5 seconden lang, dan was de rust alweer verdwenen.
Vandaar dat ik nu zit te bloggen voor ik mijn mailtjes lees... Mocht het donderen herbeginnen, dan is misschien mijne blog toch al gedaan.
Gisteren was het dus les pyrografie. De dames vonden het heerlijk, en vooral toen ik ze er op wees dat ze er ook nog een beetje kleur konden bij gebruiken, dan ging de hemel open.
Ze hadden ook nog een verrassing voor mij, op het eind van de maand verjaar ik, dus hadden ze voor mij een door allen onderschreven kaartje, en was er taart en koffie. Die taart en koffie is er altijd, nu eens de een dan de ander brengt taart mee, en koffie is er steeds.

Ik had Gilberte moeten gaan oppikken, want die heeft in Oostende haar pols gebroken, en is pas enkele dagen geleden geopereerd, en het stappen met die arm in een mitella lukt nog niet zo goed, precies of ze minder vast te been is. Wellicht is het gewoon het feit dat er aan een kant geen meezwaaiende arm is, en vooral het feit dat ze wellicht nog pijn heeft, want ik zag haar nu en dan even haar gezicht vertrekken, en dan proberen de arm iets anders te leggen in de draagband.

Men had een aankoop gedaan van houten "bloempotjes" en van naambordjes, om te laten bewerken met pyrografie. Ik leerde de dames te werken met kalkpapier, en zo gewoon een modelletje zoeken in de boeken die ik meebracht, en dat met kalkpapier te kopiëren. Dan omgekeerd op het hout overbrengen, en als je wilt kun je het op de keerzijde nog eens in spiegel neer zetten ook. Dan het branden, en ze waren verwonderd dat dit eigenlijk niet zoooo moeilijk is, zolang je houd aan het branden van lijntekeningen. Toen er eentje een bloem met schaduwwerk wilde beginnen, gaf ik de raad die schaduwen te negeren, en alleen de lijnen te gebruiken, en dan de schaduwen met kleur aan te brengen, maar dat durfde ze niet... Dat komt nog wel, want ze zijn vastbesloten om nog wat toestelletjes aan te schaffen! Ik ben voorlopig niet werkloos !

Bovendien hielden de dames (?) ook nog zwarte school ! Toen ik ze de raad gaf om de bloemetjes onderaan te beginnen, zodat ze het potloodlijntje niet zouden uitvegen met hun hand, was er vliegens vlug eentje dat zei dat ze liever had dat ze van boven begonnen aan haar bloempje ! tssstsss tssstssst ! Dames !!!

Toen ik Gilberte naar huis bracht, bleef ze nog zeker tien minuutjes babbelen... en vraagt ze tussen in "'k hou ou toch nie bezig hé?" Wat moet je daar op antwoorden ??? Nu, ik begrijp dat wel, 't mensje zit heelder dagen alleen te zitten in dat grote huis... een beetje klappement doet dan wellicht deugd, alleen, ik ben niet zo'n babbelaar, zeker niet over die kleine dagdagelijkse dingetjes, dingetjes die ik gewoonlijk niet eens op merk...

Ik had wel wat pijn, wellicht nog het restantje van zondag, en dan nog wat van het lesgeven...Vannacht werd ik wakker van de pijn, maar met wat te gaan zitten ging het voldoende over om weer wat in bed te kunnen liggen. Vanmorgen, toen het donderde, wist ik direkt nog een reden voor de pijn, mijn ingebouwde barometer !!!

Nu gaat het weer, met mijn gymnastiek kreeg ik het (heel voorzichtig) weer wat los, en nu gaat het. Dank u.

Frederik heeft nu bijna heel zijnen hof in orde. 't Was nodig, want het oude dametje dat daar voor hen woonde kon het niet meer bijhouden, en vooral haar composthoop was een ramp, want op het laatst wierp ze daar ook dingen op die helemaal niet verteren. Dus zat er niets anders op dan heel de composthoop op te kuisen, en dat is een heel leuk werkje !

Eigenlijk is dat een nieuw verschijnsel...composteren. Het enige wat er vroeger wel was, was de mesthoop bij de boerderijen, en daar ging niet alleen de mest op, maar inderdaad ook alle verteerbare afval. Daar deed dat dan zelfs twee keer dienst! De kiekens hadden de mesthoop tot hun meest favoriete terrein verklaard, en scharrelden dat het een lieve lust was om er de pieren te zoeken. Dat de gewone man in de straat zou composteren, dat was eigenlijk niet bestaande, tenzij het iemand was die konijnen hield, want die bezat dan ook gewoonlijk een kleine mestput of -hoop, en daar gingen dan ook de resten van de groenten op en zo meer. Het is pas sinds korte tijd dat we leerden te composteren, en dat iedere gemeente nu een compostmeester heeft... Bovendien heeft men enige tijd de wormenbakken gepromoot, als oplossing voor de appartement bewoners, maar ofwel is dat mislukt, ofwel gingen de mensen er niet op in, ofwel was het toch niet zo reukloos als men voorstelde...

Huisvuil is branden actueel... en toch doet men niets om het eens fundamenteel aan te pakken! Dat men eens eerst en vooral bij de fabrikanten gaat ! Je koopt tegenwoordig meer plastic dan salami, als je zo'n voorverpakt pakje durft te nemen... en zo gaat het met praktisch alles ! Alles is zodanig verpakt, dat er inderdaad een enorme afvalberg moet ontstaan, en dan nog veelal afval dat niet composteerbaar is ! Moet dat echt ? Kan dit niet anders ? Kunnen we geen stapje terug zetten, en weer de mogelijkheid krijgen om naar de winkel te gaan om 250 gr bruine suiker, die door de winkeljuffer uitgeschept wordt en gewogen en in een gewone papieren zak mee kan naar huis ???? Zou dat echt zoveel duurder zijn dan al dat plastic, de machines om dat plastic te plooien, te knippen en toe te lassen, vacuüm te zuigen en ga zo maar door ? Van mij mag het zelfs een ietsje duurder zijn, we kunnen veel geld uitsparen aan vuilnis, want de prijs die we nu betalen voor de ophaling van het huisvuil is hoog, heel hoog !
En bovendien, salami van bij de beenhouwer, vers gesneden en in een papiertje is veeeeeel lekkerder dan salami uit zo'n plastic voorverpakt spul... Op een of andere manier smaak je het verschil ! Eén van de dingen waar ik me ook echt aan erger, dat zijn die pakjes voorgesneden kaas, nergens, maar dan ook nergens staat er op vermeld dat ze die sneetjes bij de verpakking weer netjes aaneenlijmen ! Je zit dan een kwartier (min of meer eerwaarde vader) te prutsen om een snede geheel los te krijgen van de onderliggende, en meestal blijven er hele stukken achter.
Bij de kaasboer kleeft dat niet zo ?
Waar ik ook van wakker lig is de huidige trend om steeds dunnere sneetjes te maken van alle soorten toespijs... Als je een sneetje salami neemt, van die vliesdunne sneetjes, heb je dat dan al eens bekeken? Het vliesje is zo dun dat je het niet eens meer proeft, maar bovendien zit het vol gaatjes! Door het te dun te snijden verliest het zijn samenhang, en ieder stukje vlees of vet dat niet oervast zit aan de rest, blijft rustig liggen op het volgende sneetje... Als ik bij de beenhouwer ga, dan zeg ik steeds dikke schellen hé ! en dan krijg ik sneetjes van een normale dikte, die je wel proeft, en waarvan er maar eentje tussen je boterham moet.
Bovendien, salami heeft een velletje rondom... moet je eens proberen dat velletje af te doen van zo'n vliesdun sneetje... Als je nog iets overhoudt, dan sta ik vol bewondering voor je kunde, en dan heb je je roeping gemist, moest je chirurg geworden zijn... met dergelijke capaciteiten voor ontleedkunde ! (Als ik toch eens van die papiersneetjes voor me heb, dan vreet ik gewoon het velletje mee op!)

Dat doet me denken aan onze oude Bobbie, de hond die het speelkameraadje bij uitstek is geweest voor onze kinderen... Ze hadden hem eens zitten plagen met een blauwe ballon, en toen die ballon tussen zijn tanden knapte, bleef hij dat ding verscheuren om er zeker van te zijn dat ze hem dat geen twee keer zouden lappen... Een dag of wat later kwamen de kinderen hikkend van de lach binnengestormd... "Je moet eens naar Bobbie kijken !"... Bleek dat de duts een deel van de ballon daadwerkelijk had binnengespeeld, en hij had het niet gewoon kunnen kwijtspelen, er hing nu aan zijn poep een lang stuk blauwe ballon te zwieren... Anny heeft het met wat wc-papier vastgepakt en er uit getrokken... De kapoenen lagen amechtig achter adem te snakken van het lachen...

Ik ga stoppen, 't mag ook eens korter zijn hé ?
tot de volgende ?

't zonnetje schijnt zo heerlijk schoon,

't vogeltje zingt op heldere toon...
zat ik vanmorgen te fluiten toen ik het raam van de slaapkamer wagenwijd openzwierde. Mijn haan begon prompt mee te zingen (nog valser dan ik) en de ekster in zijn nest protesteerde luid.
Ik heb de indruk dat diene sjamfoeter al aan zijn tweede nest begonnen is, er zitten nog geen eksters genoeg, en ik durf mijn kuikentjes nog steeds niet buiten te laten, allemaal door die dieven van eksters en kraaien. Die bescherming is allemaal goed en wel, maar zien ze nu echt niet dat alle kraaiachtigen onrustwekkend toenemen, en dat die beesten steeds meer kleine vogeljongskens roven ?
De een of andere kluiver heeft geoordeeld dat om het natuurlijk evenwicht te herstellen het nodig is dat er ook weer rovers komen... Daarom heeft men de vossen laten "infiltreren" (dat die beesten allemaal gemerkt en gechipt waren is louter toeval, en wijst er helemaal niet op dat ze uitgezet zijn)en laat men de kraaien en consorten maar wildgroeien... Daar bij vergetende dat de natuur al zo scheef gegroeid was dat een toename van de rovers niet anders kan dan funest werken op het natuurlijke bestand... Het is duidelijk dat het wildbestand, van groot tot klein nu steeds vlugger afgebouwd wordt, tot een nieuw evenwicht zal bereikt zijn, en de kraaien ten prooi zullen vallen aan vossen en nog grotere roofvogels dan zij zelf al zijn. De rest zal al allemaal opgefret zijn.
Wie krijgt het in godsnaam in zijn hoofd om bij een reeds zo zwakke wildstand ook nog eens rovers te introduceren ???

Ik zie steeds minder konijntjes en hazen, en ook het aantal patrijzen is schromelijk geminderd. Maar minstens even rampzalig is het feit dat hier vroeger ieder jaar honderden groenvinken zaten, en we er de laatste twee jaar geen enkele meer hebben gezien ! Een groenvink is een stoute vogel, die zich niet schroomt dicht bij de mens te fourageren, er op rekenende dat hij snel genoeg is, maar dat doet hij ook bij andere dieren, en daar is hij niet snel genoeg...exit groenvink.
Hoelang is het al geleden dat u nog sijsjes zag ? Jaren !!!
Als vossen en kraaien en eksters zo stout zijn om bij de mensen in de tuin te komen, dan zullen ze zeker niet beschroomd zijn om de kuikens van patrijzen en fazanten te kapen!
Het is hoog tijd dat men het aantal van die beesten wat binnen de perken houdt, om de rest van het wildbestand toch een kansje te geven!

Wij zitten te genieten van het zonnetje, maar die kleine beestjes moeten zich voortdurend verbergen tegen aanvallen van beneden en van boven. Probeer zo maar een nest jongen te fourageren !

Toen ik klein was, wisten we in het bosje van Oostende honderden vogelnestjes zitten. Er zaten nachtegalen (hoelang is dat geleden dat ik die nog hoorde - vroeger zaten er hier iets verder in de Jagerij) en europese kanaries, groenvinken, boomkruipers en noem maar op, te veel om op te noemen. En toen, toen het nog niet te laat was, ging de jachtwachter rond en schoot door de ekster en kraaienesten om zo de broed te verstoren en die rovers niet te talrijk te laten worden. Ik heb niets tegen een kraai, ik heb er een tamme gehad, een lief en zeer verstandig beest, maar het zijn rovers, en zij floreren terwijl de rest heel snel achteruit gaat.

Er zijn natuurlijk meerdere redenen, maar moeten wij niet alles doen om de zangvogeltjes en hun capaciteiten als insecteneters te bewaren ?

In Wannegem zat ieder jaar een paartje ijsvogels te broeden, dit jaar is het er ook niet meer...

De maïs voor mijn deur staat ondertussen al zo'n 70 cm hoog...hele stukken van het glooiende landschap zijn al verborgen als ik hier opkijk van achter mijn pc, op andere plaatsen zie ik nog alleen de toppen van de bomen en verder op zie ik gelukkig nog de wei van boer Roman en een veld met...maïs....

We zullen dit jaar weer moeten opletten! Als men de maïs afdoet, dan mag je er op rekenen dat de ratten die daar weelderig leven tussen een zee van voedsel, plots allemaal ergens terecht moeten, en dan is mijn kippenhok een heel aantrekkelijke woonst voor hen. Het voorbije jaar heb ik er weinig last van gehad, dank zij de tips van de rattenverdelgers van de provincie! Zorg dat er nooit 's nachts voer in het hok blijft liggen, en zet je rattenvergift buiten het kippenhok...
Maar je bent er niet altijd met dat klassieke vergift, er bestaat namelijk meer dan één soort van ratten, en de tweede soort die veeleer een planteneter is, eet niet van dat gift! Voor die soort moet je een giftig poeder strooien in de nabijheid van hun holen, ze lopen er dan in, en het zijn propere beestjes, ze likken hun pootjes schoon en krijgen zo het gift binnen. Eigenlijk is het erg dat verdelging de enig oplossing is, maar ook die beesten zijn leden van de bende rovers, en ook zij roven nesten leeg van de vogels die niet zo hoog nestelen!

't Lijkt wel of ik vandaag in een wraakzuchtige stemming ben tegen al wat rover is, maar ik vind dat het tegenwoordig steeds meer op valt dat de zangvogeltjes drastisch aan het verdwijnen zijn !

Deze namiddag ga ik dus les geven in de edele conste van de pyrografie... Maar ik heb hoop en al drie branderkes, 't zal dus behelpen zijn, en stuk voor stuk en per groep wat les geven. Ik heb een pak boeken mee met tekeningen die ze kunnen overnemen, want er zit blijkbaar geen een tekenaar bij... Nu, ook zonder "haartisten" kan men heel mooie siervoorwerpen maken. Kijk maar eens wat je vind in oude musea van volkskunde, waar je her en der de werkjes van onbekende kunstenaars kunt bewonderen. Ik heb al papierknipkunst gezien, waar ik mijn hoed voor afneem, en wellicht herinneren jullie zich ook nog ooit eens een versiering gezien te hebben gemaakt van gesneden stro. In oude kloosters vind je wel eens hele "bloemstukken" gemaakt uit stro, die heel voorzichtig in model geknipt voorzichtig gelijmd werd op een zwarte ondergrond. Het felgele stro op dat zwart was als een stukje goudsmeewerk! Ik heb hier nog een heel oud kadertje, afkomstig van bij Mee, onze oude buurvrouw uit mijn kindertijd, een chinees mannetje, uitgeknipt uit restjes zilverpapier, en lichtjes bijgekleurd met waterverf of zo iets...Heel mooi, en ook een van oude stukjes volkskunst. Ook zag je wel eens oude kastjes en stoelen die kunstig beschilderd waren... Nee, het moeten heus niet allemaal kunstenaars zijn met een grote K om echt mooie en frisse dingen te maken. Ook iets wat bijna verdwenen is, is het houtkerven. Gewoon ook omdat het hout wat verdwenen is uit de dagdagelijkse gebruiksvoorwerpen, maar nu en dan zie je nog we eens een plank (van een kapstok en dergelijke) waar een onbekende kunstenaar motieven uit kerfde, telkens driehoekjes uitsnijdend in een stervorm, of gewoon in een lijn rond de plank gaand, en zo het stuk hout veranderend van een plank in een afgewerkt produkt. Reeds veel moeilijk waren de speculoosvormen, die in de meeste gevallen ook door de gewone man uitgesneden werden, na de dagtaak terwijl hij 's avonds zat te verpozen.
Ook in de klompen vond je kunstig uitgesneden motieven gekerfd, en soms ook kleurige nette bloemetjes geschilderd. Dat dit veelal gebeurde met behulp van een sjabloon, doet niets terzake, en doet niets af van de sierwaarde.
Ik heb enkele jaren 's avonds kunstacademie gevolgd voor beeldhouwen, en als er één ding is die voor mij nagelnieuw was, dan is het wel dat alle truken goed zijn ! Waarom zou je niet gebruik maken van een bestaande kop om een vorm vast te leggen, als die voldoet aan je verlangen, of ongeveer voldoet, en aldus een makkelijke basis vormt en veel werk uitspaart ? In de eerste oefeningen die je krijgt, zit het kopiëren van een bestaand kunstwerk. Dat lijkt simpel, maar de bedoeling is wel om een exacte kopie te maken! Dus werk je met passer en dergelijke om het werk niet alleen na te maken, maar het ook exact de zelfde maten te geven ! In feite is dit net zo goed een oefening in het maken van een portret...
Ik ga stoppen, want wellicht interesseert het maken van beelden je geen snars, en misschien zie je ook helemaal niets moois in de volkskunst... Nu ja, dan heb ik misschien toch bekomen dat je dergelijke dingen toch een beetje met een ander oog bekijkt... Kun je ook daar van, van de kleine dingen des levens genieten, en dat, dat is belangrijk !

tot de volgende ?

De grote rommel...markt

Gisteren zijn we dus naar Jef en Lut gereden, langs een omweg, want ik was de verkeerde weg ingereden en ommekeer zat er niet in... Maar alle wegen leiden naar Denderhoutem, dus, we kwamen er, met een kleine vertraging, maar allee, 't was een uitstap, dus geen haastdag!

Ik had mijn rolwagen niet meegenomen, en sprak af dat we maar intijds ergens een tussenstop moesten inlassen... mits de nodige stops kwam ik telkens genoeg weer tot de staat van mens terug, en konden we een stukje van de markt afdweilen... Ik kocht een hengel van 4 hele meters voor Ewoud, kwestie van het vuur brandend te houden... en één boek. Maar het was heerlijk weer, we konden weer eens bij babbelen en zijn 's middags heerlijk gaan smullen in de Dom Perignon... Anny at er garnalenkroketjes en ik een Forel, Jef en Lut namen elk nog iets anders, om de bestelling eenvoudig te houden. Aan tafel dronken we een paar glaasjes wijn, en 's nachts werd ik wakker van de schele hoofdpijn... Ik heb al eerder ondervonden dat ik tegenwoordig heel voorzichtig moet zijn met wat ik eet en drink...Nu ja, ik heb er ook de deugd van gehad, dus kreeg ik ook de straf meteen er bij...

Op de terugweg zijn we gestopt bij Bart, om Ewoud zijn hengel te bezorgen, maar noppes, niemand tegenwezig en ook niet aanwoordig... Dus ligt de hengel nog hier.

Al bij al een heerlijke dag vol ontspanning... Vannacht raakte ik wel bijna niet uit mijn bed, om eens naar het toilet te gaan...'t deed al pijn dat er was... Vanmorgen ging het al weer een beetje beter, en na mijn (pijnlijke- gymnastische oefeningen is alles weer op zijn plaats gekomen. Ik voel nog wel wat pijn, maar het is doenbaar. Tja, gisteren toch wat te veel gedaan zeker ... Anny zag me kreupelen vanmorgen, en zei dat het niet te verwonderen was, dat ik gisteren mirakels had verricht... 't Kan wel zijn, maar dan alleen dank zij de vele tussenstops. Het laatste stuk echter, om weer aan de wagen te geraken heeft mij wellicht de das om gedaan, daar waren geen tussenstops meer op het parcours, en ik verging van het zeer... Ik raakte bijna de auto niet in, maar eens ik zat beterde het wel wat.

Ergens houd dat weer een les in, als ik op een of andere manier telkens wat kan recupereren, dan kan ik al wat meer dan vroeger. 'k Ben content.

En zeggen dat we vroeger kilometers en kilometers stapten met de zware rugzak beladen. Ne mens mag er niet op peinzen. Djudedju.

Wij hebben hier onlangs bij een bezoek nog eens mijn boek uitgehaald van onze voettocht in Schotland... Weet je, ik herleef dan alles... ik herinner mij dan details die ik niet opschreef in mijn fotoreportage, ik denk dan terug aan onze vele ontmoetingen daar, met andere stappers, maar ook in de kleine hotelletjes en Bed and breakfast huizen waar we een nacht doorbrachten. Dan zoek ik nog even of dat petje nog ergens ligt, maar het is een tijdje geleden door Anny in de vuilemmer geworpen, het was versleten tot op den draad... We hadden al twee, drie keer twee jonge mannen ontmoet, op de eerste wandeldagen, toen we nog mochten genieten van de echte Schotse regen. Eén van die mannen droeg een petje, een blauw petje met een lange klep. Op een middag verlieten we het parcours enkele honderden meters om naar een pub te gaan, om iets te drinken en ons boterhammekes op te eten in het droge... In de ingang van de pub stonden de twee rugzakken van de twee jongemannen er al uit te druppen. (De onze waren niet nat, omdat wij beiden enorme capes aanhadden, waar wij met rugzak en al onder zaten...) . Wij babbelden nog wat ('t waren twee gasten van Engeland), en zij stapten weer op, terwijl nog wat aten en nog een dark ale dronken op ons gemak, aleer weer de regen in te duikelen... Toen we vertrokken lag het petje op de dorpel van de pub... Ik raapte het op, met de bedoeling het terug te bezorgen zodra wij de twee nog eens ontmoetten op het parcours, maar we hebben ze niet meer gezien. Wellicht waren zij bij de "opgevers"... We hebben er veel gezien, die vol goede moed aan het parcours begonnen, maar na enkele dagen de pijp aan maarten gaven... Het was nochtans een vurrukkullukke tocht, door de prachtige natuur van het bijna ongerepte schotland. Maar ja, van sommigen konden wij het al voorspellen, gewoon als we naar hun schoeisel keken. Als je een dergelijke tocht doet, moet je heel degelijke schoenen aan hebben ! Je loopt op allerlei soorten ondergrond, gaande van zacht en sompig grasland tot hoekige rotsblokken en ronde keien... Wie geen goede zolen heeft loopt zijn voeten kapot!
Op een dag, we liepen door een enorm mooi bos, waar we telkens en telkens weer een bergje omhoog moesten klauteren, dan weer naar beneden, over het onvermijdelijke beekje springen of op de wankele stapstenen oversteken, om onmiddellijk weer omhoog te moeten klauteren... Ik liep als eerste, en aan ieder beekje hield ik mijn hand uitgestoken om Anny wat steun te bieden bij de oversteek (Zij heeft kortere stampers dan ikke). Op den duur deed ik dat zonder om te kijken, en ik schrok me een hoedje toen ik in plaats van de hand van Anny een mannenhand in mijn hand voelde... De man was Anny voorbijgestapt, en genoot ontzettend van mijn reactie. Het bleek een dokter te zijn, die ook het parcours af stapte als verlof. We zagen hem een of twee dagen later zitten met zijn voet in zijn handen...blaren! Wij stopten en babbelden wat, en ik vroeg hem of hij geen Compeed bij had. Hij kende het middel (onovertroffen!) voor de behandeling van blaren niet, en wij gaven er hem eentje. Een dag nadien zagen we hem terug, en hij vertelde dat hij zelfs onder de douche was geweest en dat het speciale verbandje er nog steeds goed ophing, en geen spatje pijn meer ! Hij wilde de naam en het adres van de firma noteren, hij als dokter vond dat ontzettend wijs...Bleek dat het een engels product was, maar niet in engeland te verkrijgen...de logica...

Je ziet, als ik er over begin, dan beleef ik weer al die kleine avontuurtjes ! Ondanks wij nu wat geïmmobiliseerd zijn, hebben we toch heel wat gedaan en meegemaakt, jammer dat wij er niet vroeger aan begonnen, maar ja, toen waren de kinderen nog klein... en als alleenverdiener konden wij ons niet zo heel veel permitteren. Toch ben ik en zijn wij nog altijd heel blij dat we voor die optie gekozen hebben, en alles op alles gezet hebben om Anny in de eerste plaats moeder te laten zijn. Met mijn werk waarbij ik niet alleen heel de dag maar ook ook bijna alle avonden uithuizig was, was een thuisblijvende moeder voor de kinderen onontbeerlijk. Ondertussen heeft de maatschappij die optie quasi onmogelijk gemaakt, en zijn er allerlei lapmiddelen zoals kinderopvang en dergelijk opgericht... De kinderopvang van een moeder is echter m.i. véél en véél beter en kan geen enkele vorm dat vervangen, zelfs niet de opvang van opa en oma... Want met het verouderen reageren ook wij héél anders dan vroeger op de dingen die de kleinkinderen aanbelangen. Toen onze Bart de trap afrobbelde, keken wij of alles nog heel was, en gaven hem dan nog een klets op de broek omdat hij de trap opgekropen was...als een van de kleinkinderen de trap afrobbelde, dan stond ons hart stil en palluften wij dat dutske... Ik ben overtuigd dat het systeen Bart beter was en is, maar wij reageren nu veel eer uit een schrikreactie dan uit een opvoedkundige... 't Zal wel iets met oud worden te maken hebben zeker ?

Morgen moet ik dus les gaan geven in de hobbyclub... ik zal maar al wat voorbereidingen gaan maken... tot de volgende ?

dat we niet wisten

dat het vandaag goe weer is, anders zouden we nog denken dat 't regent...
Maar dat kan niet, de weerman (wat was hij tussenin?) heeft gezegd dat 't goed en droog weer is. En hij kan 't weten.
Oh ja, voor ik het vergeet, morgen is er geen blog, we gaan uit, een stapken in de wereld zetten. Onze jaarlijkse uitstap naar Welle, met mij collega Jef en zijne Lut, gaan we dan op ons gemak de grootste rommelmarkt van uren in den omtrek (gedeeltelijk) afdweilen, en aan een caféterraske gezeten een doosje frieten eten met een sateetje... en een goede pint bier. (Anny iets anders, zonder alcool en zonder suiker... op zo'n momenten is dat wel ambetant voor haar)
Vandaag komt Roelof een nieuw stuk in mijne pc steken (mijn brander heeft de pijp aan Martin gegeven) en nog even enkele programmaatjes installeren die mijn leven nog zouden moeten vergemakkelijken. Roelof is een van die nederlanders die hier gestrand is, en hier wellicht nooit meer zal vertrekken... Zijn vrouw houdt hier paarden, en geen gewone, nee, echte arabieren ! Heel ranke hoofden, heel anders dan de andere paarden die we hier zien. Ze hebben allemaal een stamboom en zijn heel kostbaar.
Deze namiddag gaan we (hopelijk) tot bij tanteke, anders wordt het maandag. Volgende week zijn we nog niet aangesteld als vaste kinderoppassers, want Fré heeft een week verlof. Oef.
Ondertussen moet ik ook nog eens een en ander voorbereiden om aan de liefhebbers in de hobbyclub les te geven in pyrografie... Ik ga dus moeten simpele motiefjes maken, gebaseerd op de mogelijkheiden van de branderkes die we ter beschikking hebben.
Druk, druk, druk, druk... 't leven van ne mens die hele dagen thuis is, is veel te vol met allerlei nietskes !
Ik ga nog eens naar de vergelijking van het voortkabbelende beekje... Ieder plotse verstoring is als een steen die gans het oppervlak verstoort. Als je nog aktief bent, en nog gaat werken, dan is je leven als een bergbeek, en als je daar een steen in werpt, dan zie je dat alleen op het moment en de plaats van het feit, en misschien, heel misschien zul je nog enkele ogenblikken een verkleuring van het water zien door het plots aanwezige stof dat zich mengt met het water...Maar dat is al ! In ons kalme rustige beekje daarentegen lijkt een kiezelsteentje eindeloze rimpels te veroorzaken...
Nu moet ik zeggen dat ik wel eens graag dat plotse kabbelen zie, het maakt dat je de wereld helemaal anders ziet! Op het stille watervlak wordt de wereld netjes afgespiegeld, proper en net, en je kunt het beeld alleen veranderen door nu eens neer te zitten, dan weer te staan, en heel soms eens in het gras te gaan liggen aan de boord van het beekje...Maar als er plots beweging komt in het wateroppervlak, dan vertekent zich de wereld, dan wordt de populier plots een bochtige kronkelende boom, dan wringt de den zich in alle richtingen, en dan zie je de mensen de samba dansen...
Wellicht is het daarom ook dat ik zo tegen de regen ben... als het regent, dan is er plots als het ware geen beeld meer te zien, de verstoring is zo erg dat niets meer herkenbaar is, en je kunt slechts nog met veel moeite de plekken licht en schaduw onderscheiden.

Kijk, in het sombere weer, onder die dreigende wolken die er nu hangen, is mijn geliefde linde plots een duistere berg. En waar je anders de houtduif nu en dan gevangen ziet in een spatje zonlicht, weet je nu niet eens of de duif er vandaag wel zit.

Weet je waar je de mooiste natuur kunt vinden (tenminste van de plaatsen die ik al bezocht)? Dat is op Madeira, met recht en reden het bloemeneiland genoemd. Maar pas op, je moet aan de goed kant van het eiland zitten, want de andere kant schijnt een veel killer en kouder klimaat te hebben. Maar de kant van de oceaan, daar is heteeuwig lente... Het is er niet heet, het is niet koud, en we liepen er eens in een plotse regenbui, en een kwartier na de regen waren we weer droog... Men heeft er bloeiende planten van over heel de wereld ingevoerd, en het fruit, zelfs het meeest exotische groeit er rondom... Het is er zeer bergachtig, maar zelfs de hoogste toppen zijn op de laatste honderd meter na, dicht begroeid. De mensen hebben er terassen aangelegd en een vernuftig systeem van bevloeiing gemaakt, de levada's. Deze levada's zijn uitgemetselde of gebetonneerde kanaaltjes die langs de berghellingen" hangen", en die afgedekt zijn met betonnen platen. Deze levada's zijn dan ook de wegen van de voetgangers, en je komt er langs de prachtigste valleien. Toen ik ze voor het eerst zag, dacht ik aan Zuid Amerika, gewoon omdat je die verbluffende groene valleien van ginder wel eens op tv ziet in een natuurfilm. Hydrangea's (hortensia's) en de blauwe en witte passiebloemen staan er in het wild in de bossen te bloeien.Bananenplantages met van die heerlijke kleine bananensoort vullen er hele velden. Je ziet er onze pelargonium (geraniums) die wel twee meter hoog is, en wat wij hier in bloempotten houden als een rubberboom, dat zijn daar bomen... Sommige bomen zijn op het juiste moment van het jaar als enorme grote boeketten.
Langs de levada's kom je ook langs de huizen van de inwoners. We zagen er toevallig een verhuis, en zagen de verhuizers zo'n twee kilometer op die smalle levada met aan een kant een bergwand, en aan de andere kant een diepte, met een keukenkast sleuren... Als je dan aan de woning komt, dan ben je er nog niet, want meestal heb je dan nog een trap tot aan de woning, een trap die wel dertig, veertig meter hoog kan gaan... Deze trappen zijn stuk voor stuk overgroeid, zodat ze koel in de schaduw liggen, en in veel gevallen zie je op iedere trede een of twee bloempotten staan, en in sommige gevallen zijn dat dan allemaal bloeiende orchideeën en bladcactussen.
De huizen zijn als het ware vastgekleefd aan de helling, en het platte dak wordt, zo het mogelijk is, gelijkgelegd met de rijweg...en is dan meteen de stalplaats voor de auto. We zagen er ook armere stukken, waar nog mensen in grotten wonen... Het is niet allemaal paradijs.
Maar zolang je je hand kunt opheffen ga je er niet dood van de honger... heel de wereld schijnt er vol te staan met vijgen, druiven, bananen, papaya's, en in de grond zitten er ook nog zaken die eetbaar zijn, zoals de yamyam's en dergelijke dingen die wij nog nooit eerder zagen. Op de velden zagen wij er de zoete aardappels gekweekt worden, kortom een botanische ervaring zonder einde.
Men leeft er nog op een ander tempo dan wij doen, we zagen er een straat aanleggen...Men goot er een vlakje beton, en zetten de arbeiders zich neer, en beginnen er zwarte en witte keien in te steken, zodat een heerlijke mozaiek ontstaat... Op een ander plaats waren ze aan het leggen van kasseien bezig... Daar maakten ze de kasseien ter plaatse, ze zochten in de stukken steen een steen die min of meer paste, en hakten hem dan daar ter plaatse in het nodige model...
Op de zondag deden de gezinnen een uitstap naar de bossen, naar een van de barbecueplaatsen die er gemmenschappelijk bezit zijn. Vader en moeder zaten in de camion, en de kinderen waren er aan de op de vrachtwagen geplaatste tafel gezet, en zo reden weg...
Ik moet stoppen, Roelof is er,
tot de volgende ?

Hospitaal

Vanmorgen moesten we ons al heel vroeg in de morgen (8.15) aanbieden in het hospitaal ... Anny moest de periodieke gratis controle van de borsten...
Je gaat daar iedere keer weer naar toe met een wat onzeker gevoel. Nu meer dan ooit, nu de zoveelste van de collegae hun vrouw in behandeling is voor borstkanker. Iets wat waar we thuis altijd over praten met wat angst en veel deernis.
Nu moeten we nog wachten op de uitslag, zo er al iets komt, want volgens Anny zenden ze het naar de huisdokter, en wellicht zal die er slechts op reageren als er ook daadwerkelijk iets is. De mens zal zich wellicht niet onledig houden met meldingen in de zin van "ge moet niet komen, alles is ok", alhoewel we dat uiteraard ook op prijs zouden stellen...Of misschien ook wel niet, want wellicht zou ons tikkerke enkele tellen ophouden van kloppen als het de huisdokter is die ons opbelt...laat ons dus maar zeggen " gien nuus es goe nuus"...of op zijn westvlaams "hin nieuws is hoê nieuws", met die typische uitspraak van de g-klank.

Na het onderzoek zijn we nog eens langsgereden naar de Aldi, om vlug wat boodschappen te doen, op de middag gaan we dan naar de Colruyt en naar de boerenbond. Ik heb weer een voorraad kauwgum (zonder suiker) meegebracht. Vroeger knabbelde ik dat omdat ik het graag deed, nu doe ik dat als hersengymnastiek. Ja, u leest goed! Ik heb gelezen dat het knabbelen van kauwgum goed is voor de hersenen, de mens zou veel aandachtiger zijn tijdens het knauwen ... waarvan akte ...

Heb je het ook gehoord ? Onze Hooggeëerde Federale Politie zou van de Regering van ons Land(je) de toelating willen verkrijgen om naar willekeur de kwampjoeters van de burgers te hacken ! Daar gaat nog een stukje van onze veelgeroemde vrijheid en democratie ! We worden al gescreend, gefilmd en nu gaan ze nog in ons eigen heiligste de heiligen inbreken ook ! Het kan niet meer op ! Wie zei er ook weer dat het boek van Georges Orwell science fiction was, en big brother een leuk spelletje (???) op tv?

De democratie waarborgt de vrijheid van steeds minder burgers... en zelfs die die zich nog vrij voelen stellen dan met verontwaardiging vast dat ze al jaaaaaaaaaaaaaaaaren gevolgd werden in hun doen en laten. Steeds meer beroepen worden als virtueel staatsgevaarlijk genoemd, en dus angstvallig in de gaten gehouden. Nu infiltreren ze de islam, want ze willen weten of er geen oproep tot geweld gebeurt in de moskee, scientology wordt meteen als staatsgevaarlijk gemerkt, en nu wachten we af voor andere godsdiensten en organisaties ook als potentieel gevaarlijk genoemd worden. Heb je het boek gelezen? Zie je de paralellen ?

En pas op, ze doen dit allemaal om de democratie te waarborgen ??? Welke democratie ?

Het doet mij een beetje denken op het mopje van héél lang geleden, toen de Russen nog communisten waren en onze vrijheid bedreigden, toen de muur er nog stond... Een Rus was overgelopen naar het vrije westen... Een reporter vroeg hem hoe het ginder in Rusland was. De man antwoordde, '"Ik mocht er niet klagen"... De reporter vroeg hem "Waarom ben je dan naar hier gevlucht ?" "Hier mag ik klagen"...
Hoe lang mag dat nog ? Hoe lang zal het nog duren voor men kritiek zal kenmerken als aanval op... ?

De greep van "de" staat op de burger wordt steeds maar groter, er steeds meer en meer controle (allemaal om ons te beschermen, meneer!) op ons doen en laten. Is er iemand die mij eens kan expliceren wat er anders was in het oude communistische Rusland? Oh ja, wij mogen hier kiezen voor wie we willen, maar de gekozene moet dan wel netjes in het rijtje lopen hé...

Oh ja, als u zich er niet druk over maakt, en alles slikt, is er geen probleem toch ? Alleen is het dat wel voor de mensen die niet alles zo maar slikken als zoete koek...

Gelukkig is het gestopt met regenen, en schijnt de zon weer. Dat valt tenminste nog mee.

In het boek van Cyriel Buysse zit ik nu te lezen over de periode van het opkomende flamingantisme, de groeiende onmin van de Vlaamse soldaten die in het Frans werden gecommandeerd... Eigenlijk zit de sociale ontvoogding in vlaanderen sterk verweven met de Vlaamse ontvoogding. Waar we ook waren of stonden, de heersende kaste sprak Frans, en dus werd allengs het Frans niet alleen een onderwerp van taalstrijd, maar net zo goed een strijd tegen de Franssprekende werkgevers. Hier in onze streek de niet bij toeval textielbaronnen genoemd.

Frans werd gehaat, niet als taal, maar omwille van de binding met het onrecht. Toen er zelfs mensen gehalsrecht waren die later onschuldig bleken, gewoon op basis van het feit dat ze als Vlaamssprekenden niet eens konden begrijpen wat de vragen waren die hen gesteld werden, toen hun advocaat hen niet eens verstond, dan was dat één van de vele druppels die langzaam tot een bijna revolte aanleiding gaven. Het is pas nu dat wij zien dat Franstalige ministers de moeite doen om ook de taal te begrijpen en te spreken van meer dan de helft van het land. Ga twee drie regeringen achteruit, en je hoorde ze alleen Frans praten...met een zekere minachting voor de rest van het land... Het mag eigenlijk bijna een wonder heten dat er geen echte revolte is gekomen. Toen een deel dacht steun te kunnen vinden bij de Germaanse bezetters in de oorlog, werd dat naderhand steeds en steeds weer gebruikt als middel om alle vlamingen te verwijten van Duitse sympathieën, al hoewel er in verhouding evenveel Waalse Duitsgezinden waren, ook al was het motief anders. Het Waalse legioen met Degrelle was er maar één voorbeeld van.
Het is een bizar feit dat zelfs nu nog steeds, nu we in een verenigd Europa leven, met steeds groter wordende diversiteit van talen, dat we hier nog steeds liggen ruzie te maken over enkele vierkante kilometer betwist gebied. In alles en nog wat creëert men steeds grotere entiteiten, onder het mom van beter en goedkoper te beheren, in ons landje verdeelt en splitst men lustig door, om zoveel mogelijk politiekers te binden aan de allesoverheersende partijen. De man in de straat ligt niet wakker van Brussel Halle Vilvoorde, er is een uitspraak over gedaan, er is de onwettelijkheid van vastgesteld, en nog ligt men te spartelen en te draaien om toch nog een stukje te kunnen inpalmen. Gottekens toch, sukkelaars... Zijn jullie zich echt niet bewust van het feit dat jullie voorbeeld, jullie bewust aan de kant schuiven van de wet, wel eens een nefast voorbeeld zou kunnen zijn ? Dat je bezig bent met het ondergraven van de fundamenten van het land, zijn wetten en zijn orde ?
Als je dan nog bovenop de knijper voor de gewone burger steeds vaster en vaster dichtknijpt op de neus van jan en alleman, terwijl jij zelf, meent boven de wet te staan die je zelf maakt, dan mag je niet verschieten als er steeds meer en meer weerzin ontstaat tegen de politiek.

De zon is ook weer weg.

Vanmiddag gaan we winkelen, ons netjes laten filmen door de bewakingscamera's, onze sporen vastleggen bij iedere betaling met de kaart en gelukkig zijn omdat we in een vrij land leven...

tot de volgende ?

Gee-is-immen

Oef, na al de al dan niet getrukeerde filmpjes op internet, is er (eindelijk!) een gedegen studie geweest over het al dan niet schadelijk zijn van het gebruik van de gsm...
En wat al algemeen vermoed werd is juist gebleken! Gsm-straling is schadelijk !
Men heeft een proef gedaan met ratten, die blootgesteld waren aan de straling van een gsm en een kooi zonder de blootstelling. Het bleek dat 60% van de ratten (zestig procent!!!) op minder dan de helft van de tijd gestorven waren in vergelijking met de niet blootgestelde ratten ! De meest vastgestelde doodsoorzaken waren diverse soorten tumoren !
Het wordt mij wee om het hart, als ik al die kinderen zie die hele dagen met dat verderfelijke ding aan hun oren zitten !
Oh ja, ik heb er ook eentje, en ieder jaar moet ik er minstens één keer weer geld opzetten, om mijn nummer niet kwijt te raken, en vooral om het geld van de vorige keer en de daarop vorige keren niet te verliezen (wat al twee keer gebeurd is, omdat de datum mij ontgaan was ...) Met andere woorden, ik gebruik dat klereding maar héél, héél weinig. Ik heb het ook alleen maar gekocht met de bedoeling het te gebruiken in nood. Meer niet, en als ik eens echt nodig iemand moet bereiken terwijl ik niet thuis ben. Als iemand mij op belt ben ik iedere keer schromelijk te laat om het gesprek te horen, iedere keer weer moet ik zitten zoeken op welk knoppeke ik moet drukken, gewoon omdat ik het nooit gebruik...
Ik heb er dan ook een bloedhekel aan !
Het is het meest mensenpestende ding die ik ken !
Niemand is nog ooit echt vrij, iedereen lijkt nu altijd en overal bereikbaar !
Toen ik nog werkte, hadden wij dat nog niet, en als ik niet op mijn bureel was, of thuis, dan was ik onbereikbaar, en kon ik eindelijk eens het werk achter me laten. Kort nadat ik ziek werd, kregen mijn collegae ook zo'n pestding, en sindsdien horen zij werkelijk bij de mensen die 24 uur op 24 ten dienste staan (moeten staan !) van de leden.
Ik voelde me al wreed in mijn privéleven aangetast, als ik midden in de nacht een telefoontje kreeg van een man die verklaarde dat ze in een café stonden te discussieren hoe je nu al dan niet recht kreeg op... En dan mag een mens zich niet kwaad maken, want je hebt je leden, je klanten als het ware nodig ! Minder erg, maar even vervelend waren de telefoontjes 's morgens tussen 5 en 6 uur... Het busje was niet opgedaagd, en een trosselke arbeiders stond daar te verkleumen en zich af te vragen wat ze nu moesten doen...
Mijn verplaatsingen waren in die tijd nog echte "rustpunten", het waren momenten waarop je wist dat je eens rustig kon nadenken, zonder een telefoon of een aankloppende persoon. Het waren bijna de enige rustpunten! Want als we wandelden of gingen vissen, dan was zelfs daar de kans groot dat iemand je toevallig zag en "nu dat ik je toch zie, kun je ..."
In Vlaanderen noemden ze ons secretaris of propagandist van de vakbeweging, maar de Waalse naam zei in werkelijkheid veel beter wat we waren "permanent", de altijd ter beschikking staande... Nu met de invoering van die gsm, is zelfs de vrijheid in de auto verdwenen... Oh ja, je kunt zo'n ding uitschakelen, maar doe dat niet te vaak, anders komt er gezever van !
Ik heb mijn werk altijd graag gedaan, maar ik was dankbaar voor de stille momenten... Ik denk dat het weg nemen van die rustpunten voor mij wel heel erg zwaar zou aangevoeld hebben !

Maar we waren bezig over de gevaren van de stralingen van de gsm...
Wees er van bewust dat we tegenwoordig heelder dagen bestraald worden, door alles en nog wat in ons huis en rond ons huis !
De radio, de tv (!), de microgolfoven, je kwampjoeter en ga zo maar door, die stralen vrolijk heel je huis rond, en dwars door je lijf... Maar naast de natuurlijke straling van de aarde komen er nu nog de stralingen van de radiomasten, de gsmmasten en de hoogspanningskabels en ga zo maar door... te veel om op te noemen... en allemaal hebben ze invloed op ons lichaam. Logisch, want uiteindelijk werkt ook heel ons lijf op een systeem van elektrische golven, gaande van de impulsen voor iedere beweging, tot iedere gedachte en zelfs tot het vormen van de emoties. Is het daar dat we het toenemende aantal depressieven moeten zoeken? Is het daar dat de toename van astmapatiënten te vinden is ? en noem zo maar verder en verder de tegenwoordig meer en meer optredende ziekten op...
Ik weet het niet, ik heb ook geen middel om het te weten te komen, maar ze zijn er, en ze komen steeds talrijker voor, en sommige er van kun je niet koppelen aan de vervuiling, moeten wel een andere, een onzichtbare oorzaak hebben...
Ik weet dat ik het voel als ik onder een hoogspanningskabel passeer, en ik denk dat ik het zeker niet zou aankunnen om onder zo'n kabel te wonen ! Ik voel het lijfelijk. Ik weet dat zeker, omdat ik ooit dat eigenaardige gevoel had, en pas dan vaststelde dat ik onder zo'n kabels stond. Wij hadden het voordien niet gezien, omdat we in een holle weg liepen die ons het zicht op die dingen onmogelijk maakte, het was pas bij het draaien van dat pad dat we onder die kabels terecht kwamen...
Het is duidelijk dat we ons meer en meer omringen met stralingsbronnen, en dat alles zonder echt gedegen onderzoek op de gevolgen er van. In de westerse wereld stelt men vast dat de mannen steeds minder levensvatbaar zaad hebben... waardoor ?
Het is pas na het slaken van alarmkreten uit diverse hoeken dat men is gaan kijken of er werkelijk "lekkende" stralen waren, en nog niet wat ze veroorzaken.
Wat doen we onszelf aan ?

Binnen een uurtje moet ik weer Ewoud gaan halen. Normaal zou Els hem afgehaald hebben, en hem "geparkeerd" hebben in een hoekje van haar klas, maar dat mag niet meer... dus is opa en oma de redplank.
Erg vinden we dat niet, het is leuk de kleinkinderen eens rond je te hebben. Het enige wat wel wat hinderlijk is, is dat we dan aan ons huis gebonden zijn... Ik kan ze niet meenemen in mijn wagen, daar zijn maar twee zitplaatsen in. Dus moeten we de nodige uitstappen - naar tanteke, naar de winkel en dergelijke dingen- organiseren op de ogenblikken waarop we "vrij" zijn. Het klinkt bizar, vrij zijn, wij, met ons tweetjes zijn al jaren alleen, zonder de dwang van uren of taken, en plots worden wij opnieuw geconfronteerd met het probleem van vrije momenten.

Straks begint het groot verlof voor de kinderen, en wij kijken tegen een periode van twee maanden vol oppasperioden aan. We hebben tanteke al verwittigd (in zover ze het nog weet, en in zover ze beseft dat we anders steeds op vrijdag gaan...) en bereiden ons voor om te winkelen op de dagen waarop we enkele vrije uren hebben. En gaat het echt niet, dan zal ik alleen moeten gaan winkelen, met het lijstje van alle besognes in mijn ene hand en de winkelkar in de andere.
Nu zijn die eenzame winkelmomenten beperkt tot een paar zaken, ik ga gewoonlijk eens vlug over en weer naar de apotheek, om mijn yoghurt en kaas naar de melkerij, en om mijn tijdschriften... maar de echte winkelmomenten, die doen we samen. Ik ben chauffeur, en wandel dan wat de winkel rond, ben verantwoordelijk voor de aankoop van het fruit, en Anny doet al de rest. Oh ja, ik doe ook de betaling, met de kaart, terwijl Anny al doorstapt naar de auto om alles in de wagen te leggen. Het gaat heel vlug, want Anny weet wat ze moet hebben en weet waar ze het kan vinden... Als men eens de winkel opnieuw indeelt (met de enige bedoeling dat de cliënten alles moeten aflopen en dus alles zien en dus in bekoring gebracht worden) zit ze te sakkeren, en ik ga naar een van de winkelbedienden om een plannetje te vragen van de nieuwe inrichting... Dat is er meestal wel, en zo kun je tijd besparen, maar het is uiteraard niet de bedoeling dat de klant snelsnel door de winkel loopt... Ik misbruik dan mijn handicap om toch dat plannetje los te weken, en we zijn iets trager, maar niet veel, weer buiten.
Het is dan ook hoogst zelden dat we ongeplande dingen aankopen, en als het toch gebeurt, dan is dat hoofdzakelijk door mijn schuld, want ik wandel even rond, en zie soms dingen die me intrigeren... of die een herinnering oproepen... Zo kopen we sinds enige tijd weer nu en dan een doos miracoli, gewoon omdat ik dat vroeger zoooo lekker vond, wilden we dat weer eens proeven ... en ja, het smaakt nog steeds. Nu eten we dus weer miracoli, veelal als we van een rommelmarkt komen en er geen tijd (of goesting) is om uitgebreid te koken. We ontdekten een pikante versie, en nu is het veelal deze versie die bereid wordt.

Soms is er ook eens iets wat we maar nu en dan moeten aankopen, en we niet zo maar weten staan in de winkel. Ik zoek nooit, ik zoek een winkelbediende veeleer dan het produkt, en laat mij de kortste weg wijzen... Het lijkt wel of we geen tijd hebben, maar dat is het niet, we hebben alle tijd, maar winkelen in de zin van alles bekijken, dat zegt ons niets... Er is een uitzondering, als we naar de Lidl of de Aldi gaan, dan is er steeds min of meer een rayon met verrassingen, de eenmalige aanbiedingen... De grote aanbiedingen die hadden we wel gelezen en gekeurd via het reclameblaadje, maar gewoonlijk zijn er dan ook een pak kleine dingen in de voeding te vinden, en daar neus ik dan wel eens in... en dan eten we nadien eens "vreemde" dingen, soms met smaak soms met tegenzin... maar we hebben dan een exploratie gedaan... een excursie in het onbekende... een (klein) avontuur in ons voortkabbelende leven.

Misschien lijkt het je erg dat het wekelijkse winkelen voor ons een avontuur, een excursie is, maar dat is het niet, het IS een van de onderbrekingen, een stroomversnelling in de beek van ons leven... en dat is werkelijk een leuk evenement geworden. Nee, we vervelen ons niet, nee we treuren niet om andere dingen, we hebben ons gewoon aangepast aan de mogelijkheden, en hebben daar het beste van gemaakt... Wellicht lijkt het u niets, maar ik kan u verzekeren dat het véél meer is dan de mensen hadden zo'n 50 en meer jaren geleden... en hun leven was ook vol !
Misschien ben jij het wel, die het véél te vol maakt om nog echt gerust te leven ? echt ontspannen, echt te genieten ?

toch eens over na denken...

tot de volgende ?