Maloya

Het dochtertje van mijn nichtje (hoe noemt je zo'n kind? achternichtje?) zit in Zwitserland, in Maloya...
Op de TV hoorden we een tijdje geleden dat het Maloya Palace zou afgebroken worden, waar generaties jongeren met de Christelijke Mutualiteit (CM) op verlof gingen...
Nu zitten ze weer in Maloya ? In het Maloya Palace ? Of iets anders ?
Zus gaf me een adres waar we foto's van de verlofgangstertjes (leuk) konden bekijken. Ik naar die site, meer voor het gebouw dan voor Ineke... Ik zag tientallen en tientallen jonge deernen in blitse skypakken, maar geen gebouw... En ik heb het vermoeden dat ik één (1) keer nichtje ontwaardde, maar zeker ben ik niet, want het is niet makkelijk om tussen al die goedgemutste (met een goede muts!) en donker gezonnebrilde maagdekijns een nichtje te vinden.
In feite zou je moeten beschikken over een gedetailleerde beschrijving van al haar kleren en kleuren, om de waarschijnlijkheidsgrens te brengen tot een 15-tal deernen... Maar verwacht dan nog geen zekerheid, want de huidige mode heeft als voornaamste eigenschap dat die jonge dingen allemaal dezelfde merken en dezelfde kenmerken willen dragen (om "in" te zijn)
Dat "in" zijn vind ik een gek iets ! Wie haalt het in zijn koker dat hij/zij blits zal zijn, als ze allemaal hetzelfde dragen ? en er hetzelfde uitzien? Nu ja, ik ben dan ook al stokoud in hun ogen.

Maar op al die foto's vond ik geen een met het gebouw, of met een gebouw op !

Dus mijn zoektocht leverde heel, heel weinig op...

Waarom ik zoveel interesse heb voor die hoop stenen in dat verre land ?
Ik heb er gewerkt, en bovendien heb ik er mijn vrouw leren kennen... Je moet soms ver lopen om iets te vinden dat eigenlijk op amper 36 km van mijn deur woonde.
Ik was amper 20 toen ik daar een contract van 6 maand verkreeg. Ik zat in de periode dat ik voorlopig afgekeurd was voor mijn militaire dienstplicht, en in die tijd vond je dan geen vast werk... Ik had Anny al gezien op de "medische keuring" in de CM in Brussel, en toen we op de trein stapten zat ik bij hen in het coupé... Toeval ? mmmh..

Buiten die kennismaking en al het goede dat er uit voort kwam, heb ik niet zo'n goede herinneringen aan Zwitserland. Ik heb zelfs een hekel aan dat land. Waarom? Ik hou niet zo van de bergen... Al die scherpgekante dingen die altijd in je weg staan als je eens ver voor je uit wilt kijken... Nee, niet voor mij. Heuvels dat mag, die zachte glooiingen vind ik zelfs mooi en sensueel, warm en uitnodigend, maar die rotsen, nee, te hoog, te koud en te scherp. Bovendien, Gezelle schreef het al: "Wie in de bergen te wonen verkiest, 's morgens en 's avonds zijn deel van de zonne verliest".
Ik was al met de veertienjarigen en met de achttienjarigen in Zwitserland geweest (de laatste keer zelfs in Maloya!) en dat was mij goed bevallen, en ik vond het mooi...Maar toen ik daar zes maanden zat, dan drukten die hoge sombere dingen steeds meer op me... Ik voelde me op een of andere manier bevangen door die scherpe gezichtsbeletsels... Het is niet de hoogte, het is het feit dat de einder rondom rond volledig dicht zit... Waar je ook kijkt, je kijkt op een muur, een heel hoge muur... In Schotland zijn er ook bergen, maar die zijn niet scherp, die zijn oud en afgerond, en tussen de bergen door zie je nog steeds de wijde wereld...niet zo in Zwitserland.
Eens het nieuwe van dat gezicht er af is, rest alleen nog het gevoel van besloten, van ingeslotenheid.
Een foto van een berg is prachtig, maar als je je hoofd inkapselt met dergelijke foto's dan verliest het zijn schoonheid, en rest een gevangenis. Wij vinden die berg op de foto zo mooi, omdat het iets anders is, maar als er niets anders is, dan is het plots véél armer dan onze wijde vergezichten. Dan plots mis je die blik op de oneindigheid. In de bergen is alles eindig. Zelfs als je tot op de top gaat van een hoge berg, dan zie je niets dan ...bergen... Ik heb op de Pizz Bernina gestaan en wanhopig gezocht naar een vrije uitkijk, maar heb die alleen gevonden in de ogen van mijn lief...daar zag ik de wereld en zelfs de toekomst.. (te roze, maar toch amper zo schoon als in de werkelijkheid)
Ik weet niet hoe ik nu zou reageren mocht ik weer eens in de bergen komen, wellicht zou nu weer dat nieuwe, dat anders zijn overheersen, maar ik weet zeker dat ik er niet lang zou moeten zijn om opnieuw dat ingeslotene te voelen...
Ik heb dat later nog één keer gehad: op een trektocht met de rugzak liepen we eens drie, vier dagen in dichte bossen. Je had er geen doorkijk, de bossen waren toegegroeid met wilde buxus, ons zo mooie palmboompje, waren daar losse bossige struiken. Je zat in feite voortdurend tussen twee muren van buxus, en daar het weggetje krinkelde en winkelde, zag je ook niet ver voor of achter je... dan besloop mij weer dat gevoel van ingeslotenheid. Ik heb geen claustrofobie, ik heb geen last in liften en zelfs niet in de scan of in de nmr-scan, waar zovelen schrik hebben, nee, het is anders... Ik zeg altijd, het is omdat ik een kind van de zee ben, ik heb nood aan een eindeloze einder. Aan een blik op de eeuwigheid.
De enige richting dat een zwitser heeft om zich vrij te voelen, is recht omhoog, de sterrenhemel in... Het is geen wonder dat het een bankiersland is, het land op zich is al ingesloten, is al een grote kluis...
Denk niet dat ik daar zat te treuren, wat zou je willen, met je lief aan je zij.
Wij zaten er een lange tijd samen met Miel Cools en zijn gezin, en Miel was, net als ik, een fervent kaarter. Wij vormden meestal een ploeg... Iedereen kent nu Miel Cools met een baard, maar die baard is er dan gekomen, door een weddenschap met mij...
Een paar jaar geleden hebben Anny en ik hem eens opgezocht bij een optreden in Ronse... Wij hadden afgesproken, en hebben er een tijdje zitten babbelen over dat verre verleden, toen hij er met zijn kudde kinderen een heerlijk werkverlof had.
"Boer Bavo" was toen mijn lijflied, en ik kreeg van hem de tekst van het liedje. We hebben nog een foto waar Anny en ik te zien zijn op het balkon van de grote zaal van Maloya Palace, luisterend naar Miel Cools en Witte Vlinder...
Ik heb er ook gepoogd te leren skiën, maar kwam hard op de grond terecht, kniepees verrekt... Ik heb die verdomde latten nooit meer willen aandoen. Wel leerde ik er schaatsen, en Anny en ik hebben er kilometers ver op het Maloya-meer geschaatst, gearmd, met de armen op de rug, en weg waren we... Op het vrije ijspad die er getrokken was door een bulldozer over het ganse meer. Je reed er (weeral !) tussen twee sneeuwmuren van Maloya naar Skt Moritz...Heerlijk. We zaten daar op zo'n 1800 meter hoogte.
Kijk, waar een mens allemaal aan terugdenkt, gewoon door het bekijken van een bende skiënde meisjes...
Als ik nu, stillekes aan de waterkant, luister naar de gesprekken van "de" jeugd, dan ben ik telkens verwonderd van de luchtige oppervlakkigheid... Wellicht waren wij ook zo ? Waar is dan dat lichte, losse, tot niets verbindende, gebleven? Wanneer is dat verdwenen, waardoor ?
Bizar, je weet het niet. Wellicht is het stukje bij beetje afgebrokkeld...en vervangen door plicht en verantwoordelijkheid voor je gezin, voor de kinderen, voor de woning voor je werk, voor... noem maar op, allemaal dingen die je telkens weer - boem- op de grond zetten.
In het dagdagelijkse leven is geen plaats meer voor dat luchtige dat tot niets verbindende... uitgenomen in mijn boeken, daar vlieg ik nog eens...daar laat ik de grond grond zijn, daar vlieg ik door de wereld van de ongebreidelde fantasie... Daar kunnen dingen die hier beneden niet kunnen, niet mogen. Daar kun je 't heilig patertje zijn of de grootste bandiet, en dat in één tijd. En zonder dat het je tot iets verbindt...

Tju, dat zou ik missen, mijn boeken, mijn fantasie, mijn vele krabbeltekeningetjes waarin ik doldwaze fantasie produceer... mijn persoonlijke uitweg naar de ultieme vrijheid, diep in mezelf.
Zie, dàt is Vrijheid... Zonder regelmenten, zonder dwang van buitenaf, zonder rekening te moeten houden met de "naaste"... Heerlijk !

Laat het donker zijn, laat het regenen, laat het donderen en bliksemen... diep in mezelf heb ik een weidse schuilplaats, een anti-wereld-paraplu...

tot de volgende ?

Veilig ?

Ieder jaar wordt er een leuke (?) wedstrijd gehouden onder hackers, wie het eerst een computer kan hacken, wint héél sereuze prijzen... Grote verliezer dit jaar was de Mac (apple) die al na enkele uren gehackt was... Even later xp en heel wat later Vista (beiden van microsoft).
Niet gekraakt: Ubuntu en Linux in het algemeen !

Enfin, ik wil geen reclame maken, maar ik werk hier nog steeds zonder extra beveiligingen, en tot nog toe zonder enige hinder van virussen of trojanen of wormen... Daar kan microsoft een puntje aanzuigen !

Het enige wat me nog ambeteert is: ik moet nog steeds een stukje van mijn harde schijf inruimen voor windows, omdat ze nog steeds -ondanks alle processen- vertikken de bronnen vrij te geven. Dit wil zeggen dat ik voor bepaalde zaken naar microsoft moet. Een hele boel dingen kan ik al omzeilen, omdat Linux (en dus ook Ubuntu) een deel van die bronnen gewoon heeft kunnen kraken en via deze omweg kunnen we dan toch terecht, maar helaas nog niet voor alles. (Alhoewel, Wine heeft weer een enorme stap voorwaarts gemaakt, en onder meer adobe heeft aangekondigd om met wine te willen samenwerken (wine is een programma waarmee je op Linux toch programma's van microsoft kunt gebruiken).

Vraag me geen details, ik ben maar een gewoon gebruikertje, en geen freak. Ik zeg altijd dat ik met mijn computer werk zoals ik rijd met mijn auto, niemand verwacht van een chauffeur dat hij ook nog mechanieker is.

Maar ik heb een bloedhekel aan het steeds opnieuw en opnieuw infiltreren van mijn machine. Om verder de vergelijking aan te gaan met mijn auto, als ik rijd met mijn wagen, dan wil ik ook alles zelf bedienen, ik geef gas als ik wil, en stop als ik wil, pink links als ik links wil en zo verder...Bij een computer heb je na dat ze besmet zijn, het gevoel dat jij links pinkt, het stuur naar links draait, en toch rijdt je naar rechts... niet voor mij! Ik ben graag baas van mijn eigen dinges ! Vandaar dat ik een fervent gebruiker en supporter ben van Ubuntu !

Maar je moet me niet volgen als je niet wilt, want ook dat zou, net zoals met een gehackte computer werken, niet vrij zijn... en vrijheid staat boven alles, ook al is het alleen een gevoel.

Dat is één van de dingen die ik me al altijd heb afgevraagd... Wat is vrijheid ???
Tijdens de laatste oorlog hebben vele mensen, buren en kennissen zich ingezet om de vrijheid te heroveren... En ten opzichte van een heel pak feiten, kun je niet anders dan hen gelijkgeven, en hen dankbaar zijn...
Maar ik heb het niet over excessen, ik heb het over gewone dingen, dagdagelijkse dingen.

De echte vrijheid, die hebben wij ook niet ! Wij mogen niet plots op ons eentje gaan beslissen om links te rijden, om in brievenbussen te pissen en noem maar op... Wat is dan wel "Vrijheid", met een hoofdletter ??
Ik heb nog niet zo lang geleden gesproken met een dame die uit het oostblok kwam... Volgens haar hadden ze daar de vrijheid, en weten wij hier niet eens wat dat is ! De dame sprak wel over het land van, en de periode van Tito...waar op één of andere manier al die soorten mensen dan wel en nu plots niet meer met elkander kunnen leven...
Was dat dan vrijheid ?
Ik denk dat vrijheid slechts een gevoel is... een kunnen aanvaarden van een systeem.
Als je dat niet niet kunt, dan ben je daar in dat land waar je je bevind, niet gelukkig of nog erger, niet "aangepast"...
Als je het wel kunt aanvaarden, dan ben je perfect gelukkig, en voel je je vrij.
Het erge is, dat het al dan niet aanvaarden, ook kan aangepraat worden, en je plots niet meer happy bent, omdat anderen je wijzen op wat volgens hen niet rechtvaardig is. Voor je dat wist, of voor men je daar op attent maakte, was je perfect gelukkig, en stelde je je geen vragen.
De mensen die het nodig vinden je daar op te attenderen, zijn dat dan apostels van de vrijheid, of juist het tegendeel ?
Niet makkelijk ?
Ik geef een voorbeeld, als we kijken naar de verkeersboetes in ons land. Iedereen vind die hoog, maar aanvaard de noodzaak, tot plots iemand met cijfers in de hand komt vertellen dat er een onevenredig bedrag van die boetes naar Wallonië gaat, terwijl er een onevenredig aantal bonnen uitgedeeld wordt in Vlaanderen...
Er is niets aan die boetes veranderd, er is niets aan de noodzaak veranderd, maar plots is het niet meer aanvaardbaar !
Het doel en de betrachting van die wet is niet gewijzigd, de positieve resultaten er van zijn niet gewijzigd, kortom alles wat die wet beoogde was en is nog steeds rechtvaardig en perfect aanvaardbaar, maar de verdeling van de gelden brengen het plots tot een ommekeer ???

Ik ga geen oordeel vellen over de Vlaams - Waalse verhoudingen, maar als vrijheid bestaat in het aanvaarden van de reglementen die leiden tot een "gesmeerde" samenleving, dan is daaraan in feite in bovenstaand voorbeeld niets veranderd, maar toch wordt plots de "Vrijheid" aangetast?

Wat is Vrijheid dan ?
Is daar wel een sluitende bepaling voor ? Is de Chinees die zich perfect happy voelt in zijn land, minderwaardig aan ons die het daar een dictatuur vinden ? (En wat is het verschil voor die Chinees ?) Vroeger mochten wij van de kerk een heel pak boeken liefst niet lezen... dat liefst niet, was dat een aantasting van de vrijheid ? Is het roepen naar een kleine, "pas op, aan de kant, er komt een auto" een aantasting van zijn vrijheid ?
Enkele dagen geleden schreef ik al dat ook democratie niets is dan de dictatuur van de middelmatigheid... ik wil maar zeggen dat je moet leven in een samenleving, en je kunt dat maar als je spelregels opstelt voor die samenleving... Het is dus precies het bestaan van de wet die je de marges biedt tot je vrijheid... (Sprak ik daar gisteren niet van als ik het over opvoeding had ?) Met andere woorden, het zijn de beperkingen van de vrijheid die je de mogelijkheden bieden om vrij te zijn... Klinkt bizar, toch is het zo !
En dan kun je niet anders dan tot de conclusie komen dat je perfect vrij kunt zijn in ieder regime, in die mate dat de marges bij de ene vorm breder zijn dan bij de ander, duidelijker uitgetekend bij de ene dan bij de andere... vrijheid lijkt dus in werkelijkheid Aanvaarden.
Amen.

Vandaag is het hoofdpunt van het nieuws: Dioxine in de scharrelkippeneieren !
Ik zeg tegen Anny: Heb je het gehoord, onze eieren zijn niet goed !
Antwoord: Nee, die bleke, slappe dingen uit de winkel zijn beter zeker ?
Het is inderdaad een feit dat het wit van het ei van scharrelkippen (echte, zo van 3 à 10 op een perkje tenden de tuin) veel steviger is dat het wit van ei van een koop-ei in de winkel. Ook het ei zelf is veel sterker.
Als (als!) ze gelijk hebben, dan ligt dat niet aan de kip, niet aan de tuin, niet aan het voer, maar aan het feit dat de kippen buiten lopen ! Vermits wij ook tot de rassen behoren die buitenlopen, is dat met ons waarschijnlijk hetzelfde... Ik stel voor dat we dat eens onderzoeken ! Men neme ene sukkelaar die al heel zijn leven binnenzit (wegens een of andere ziekte of bij een oostenrijkse pedofiel of zoiets), en een gezonde buitenloper (een die regelmatig gaat joggen of wielerterrorist is). Men snijdt bij beiden een schelle uit de hesp (men moet ze daarvoor niet doden, ervaring uit het onderzoek op levende dieren heeft ons al veel meer geleerd dan dat !), en onderzoekt het op dioxinegehalte.
Wellicht komt men dan ook daar tot de conclusie dat diene uitgebleekte binnenzitter minder dioxine bevat en beter is voor de consumptie ?
Tararara !

Weet je wat de volgende stap is ?
Nee ?
Wild is giftig voor consumptie!
Problematiek over de jacht is meteen elegant uit de weg geruimd. Groen!, Gaia en co juicht, hun kunstgreep is gelukt !
Nieuw probleem... Ons milieu is desdanig scheefgetrokken dat er "natuurlijke" onevenwichten ontstaan ! We krijgen steeds meer kraaiachtigen, die dreigen zangvogels volledig uit te roeien, daarvoor moeten we weer de "natuurlijke" vijanden van de kraaien invoeren. Als dat wolven en beren blijken, dan moet dat maar.
Grote honden moeten uitgebannen worden, want soms bijt er eens ene een kind, maar wolven en beren, dat is natuur, dat moet kunnen. De eerste vossen hier in onze streken waren er ook op natuurlijke weg gekomen, en dat ze allemaal gemerkt waren, lag aan het feit dat de natuurvorsers hun werk goed doen... (?)...
Ik stel voor dat we een andere instelling een nieuw onderzoek laten doen, met een duidelijk omschreven opdracht. Wedden dat we een andere uitslag krijgen ?
Ja maar, dan komt dat door dat ze een andere onderzoeksmethode hebben gevolgd...
???
Ja, maar zit er nu meer dioxine in of niet ?
Wel, dat ligt er aan of we ...
Nogal een geluk dat we op de wetenschap kunnen betrouwen hé !

tot de volgende ?

vroege vogel

Tot mijn verbijstering las ik zo net 6.55 uur... Mijne kwampjoeter stond nog niet op zomeruur !
Maar niettemin, 't is toch vroeg !
Om iets voor 6 uur wordt de tweeling hier gedropt, en stromen de trap op, en springen bij mij in bed. Anny blijft beneden wat op de zetel.
Maar ik ben ook onherroepelijk wakker, en verlaat, zodra ik hoor dat de twee weer in slaap zijn, stilletjes naar beneden...
Maar ook dat is niet plezant...
Ik stel vast dat ik nog een klok zal moeten verzetten...den diene van de thermostaat ! Mijne chauffage vertikt het aan te springen, te vroeg, zegt hij... en ik zit hier nu te typen om mij te verwarmen. Ik ga weer eens moeten zoeken om dat boekje te vinden met uitleg van de thermostaat... want ze maken die dingen altijd maar ingewikkelderder...
Vroeger vond ik het plezant, als ik iets nieuws had, om daar al de mogelijkheden van te onderzoeken en uit te proberen...Nu heb ik een dvd speler, waar je van alles mee kunt doen, en ik kan al dvd's afspelen, dat is alles... de rest zal ik wel eens zoeken als ik het nodig heb. Dat is niet alleen luiheid weet je, dat is economie ! Want ik weet bij ondervinding, als het niet iets is dat ik regelmatig doe, dan moet ik toch weer in dat boekje zitten te zoeken...zodoende...
Dat heeft niet alleen met verouderen te maken, want als ik dingen moet onthouden, dan gaat dat nog perfect...alleen, ik stel zoveel "prioriteiten" meer om mijn geheugen te dwingen tot opslaan en memoriseren. Het gevolg is dat in tegenwoordig alles moet op mijn kalender schrijven, anders vergeet ik het. Toch wel raar ! Vroeger, toen ik nog werkte, dan vroeg op of na een vergadering iemand mij iets, en zonder dat ik dat moest noteren, wist ik dat 's anderendaags nog en bracht dat in orde. Ik was dat gewoon, en dat onthouden maakte deel uit van mijn takenpakket. Eens ik thuis zat, had ik die plicht niet meer, en viel ook dat memoriseren weg... En kijk, zelfs als ik nu zeg, dat mag ik niet vergeten, dan vergeet ik het toch... Het is een beetje als sporten, je moet dat onderhouden, anders smelten je spieren als sneeuw voor de zon...Onthouden moet je ook oefenen, want anders lukt het niet meer. Of niet zo makkelijk, zo van zelf sprekend.

Straks moet ik naar de dokter, dus moet ik nog een waslijstje maken van wat ik nog allemaal moet hebben aan nieuwe voorschriften voor enkele maanden...voor mij en voor Anny. Ook dat worden briefjes met alle namen en hoeveelheden... + dan nog telkens de vraag of dat niet bestaat in een goedkopere versie, of in dozen met een groter aantal pillen... Kwestie van én zo goedkoop én zo lang mogelijk voort te kunnen. Dan naar de apotheek om de voorraad aan te vullen. en dan slikken maar...
Ne mens moet tegenwoordig héél gezond zijn om al die pillen te kunnen verteren !
Als ik denk aan al wat ik in mijn leven al gekregen heb aan medicamenten... ik kan een hele apotheek op mijn eentje vullen...
Het begon al van voor mijn twee jaar, enkele keren de "fleurus" (logontsteking), en gelukkig was dan net de peniscilline uitgevonden, om de drie uur, dag en nacht een inspuiting.
Later heb ik jaaaaaaren dagelijks vitamine A moeten slikken (nu zegt men dat dit één van de vitamines is waarin je kunt overdoseren en met nefaste gevolgen ! ????)
Dan kreeg ik iets aan mijn rechter oog, en kreeg ik inspuitingen in mijn oog, met iets met veel jodium in, het wit van mijn oog was zo bruin als chocolade.
en nu al jaren, diverse soorten van medicaties voor mijn rug, en daardoor voor mijn maag en en en en en en en en ... Als ik nu naar de apotheek ga, voor mij alleen, dan lig ik aan 150 tot 200 euro per keer... en Anny neemt veel minder, maar er zijn er enkele bij waarvan de ziekelijke kas zegt dat ze dat niet terug betaald, dus weer zoveel... Ik zie soms eens iemand die ook zoveel medicaties koopt, maar gewoonlijk is dat het nonneke dat haar aankopen komt doen voor heel 't oudemannenhuis...
Nu, we lopen (nu ja...) er nog.

De kinderen liggen nog steeds te maffen. Ik heb de rolluiken omhoog gedaan, en de zon schijnt nu recht in mijn ogen. We hebben alleen 's morgens vroeg wat zon binnen aan de voorkant van ons huis, want we zitten bijna naar het noorden te kijken als we naar de straat kijken. Van in de voormiddag krijgen we dan (in de zomer) al de zon binnen aan de achterkant, en dat tot 's avonds. In de zomer zitten we meer met de rolluiken naar beneden of minstens met de zonwering, dan dat we anders zitten. We hebben ons huis zo goed als mogelijk geïsoleerd, dat wil dus ook zeggen dat de zonnewarmte ook binnen blijft ! Ook op de slaapkamer is dat het geval ! Je ziet dat isolering ook nadelen heeft ! Als (als !) er eens een echt warme periode is, dan hebben wij het in ons huis dan ook echt warm ! Wat we ook doen, we kunnen de warmte niet buiten houden, tenzij we van in het begin opteren om te leven in een verduisterde woning...en dat is ook niet gezellig. Mochten wij nog een raam hebben aan de kant waar nu Eddy woont, dan zouden wij dat kunnen, zonder in den donker te zitten, maar nu... zweten hé... Maar weet je, ik heb dat er voor over, en ik zie er ook niet erg van af...Maar Anny zit dan te zuchten en te blazen. Ook heb ik in die perioden minder pijn, en Anny heeft dan gewoonlijk veel pijn in haar spataders... Je ziet, 't is dus nooit goed ... We zijn in de mode, nooit content.

Ik heb hier met de tweeling in de voorbije (regen-)week, al wat afgeknutseld, op sommige dagen kreeg ik bijna de lijm niet meer van mijn vingers ! Ze doen alles zelf, uitgenomen het verlijmen, dat is voor opa... zo maken zij hun handen niet vuil.
Maar ja, ik zie ze graag zo bezig ! Ik heb compassie met mensen die geen hobby hebben, die zich zitten te vervelen... Zaterdag op de rommelmarkt zag ik een kader met een prachtig stukje kantwerk... We stonden er op te kijken, en de mevrouw zei dat het werk van haar moeder was. We raakten aan de klap over het vele werk dat daaraan was, en hoeveel uurtjes daar wel inzaten in zo'n prachtig modern en figuratief kantwerk... Maar is dat madammeke niet gelukkig ? Stel dat ze in de plaats van te kantwerken, daar moest zitten te zitten zich te vervelen en zich ongelukkig te voelen om dat ze niets om handen had ?.. Ja, er zitten veel uren in, maar eigenlijk zijn het uren vol van genot en vol plezier om iets te kunnen maken dat mooi is !
Wie kantwerkt als beroep, daarvan moeten de kantwerkjes stukken van mensen kosten, want er zitten enorm veel uren loon in... Maar wie kantwerkt uit hobby, die heeft in feite al een betaling ontvangen in de vorm van genieten van zijn of haar hobby... Zijn of haar, want ik ken een man, in een rolstoel, die prachtige kantwerken maakt ! Onder meer heb ik van hem een volledig trouwkleed, met hoed en al gezien ! Onvoorstelbaar ! Die man zit op de rommelmarkten, hij verkoopt er stukken, zit er ondertussen te kantwerken, en te babbelen met al wie met hem wil spreken... We raken iedere keer aan de klap, en iedere keer haalt hij zijn fotoboek uit met zijn laatste creaties. Dat is de enige man die ik ken als kantwerker, maar van al de kantwerkjes die ik zag, hoort hij bij de top tien... Wellicht mede omdat dit het enige is at hij nog kan doen, maar niettemin, het is voor hem een bron van geluk...
Ik denk dan altijd aan pa... Hij had twee, drie hobby's, postzegels, vissen, en boeken lezen...Toen hij ziek werd, kon hij bijna niets meer doen van zijn hobby's... alleen nog wat lezen... ik zag hem veel te veel voor de tv zitten, want geef toe, tv is maar een armzalig tijdverdrijf...maar gelukkig dat het er was voor hem.
Zelf ben ik ook enkele hobby's kwijt, maar gelukkig heb ik er nog een pak over, en kan ik er nog veel van doen (soms dank zij de hulp van vrienden, maar zo gaat het toch nog!) Daarom alleen acht ik mij nog gelukkig ! Ik verveel me nooit, ook al omdat ik het geluk heb van een bezige geest te hebben... Ik kan "reizen" in mijn eigen herinneringen en in de boeken die ik lees... Soms betrap ik me er op, net voor ik in slaap val, dat ik met een boek in mijn handen lig, en ik denk dat ik aan 't lezen ben, tot ik plots weer alert wordt, en een beetje verbaasd vaststel dat het boek anders loopt dan ik daarnet "las"... Op een of andere manier "herschrijf" ik op die momenten dat boek, ik creëer een nieuwe "werkelijkheid"...
Kun je in mijn omstandigheden nog meer wensen dan die ultieme vrijheid van geest ?

Ik ga stoppen, voor je besluit dat er dan toch iets is met mij... dat ik ze misschien nog wel alle 5 heb, maar dat ze niet meer netjes in een rij staan...
Wees gerust, ik doe dat alleen in mijn wereld, niet in de uwe...
tot de volgende ?

holderdebolder,

wat rommelt er op mijn zolder ?
Ik zat vanmorgen rustig te zitten in wat men beleefd het kleinste kamertje noemt, met een boek, en vloekend op het zomeruur waardoor ik wat moest zitten pieren om goed te kunnen lezen...toen ik plots een helle bliksemflits zag, en vlak daarop een luide donderslag. Nadien hoorde ik het nog verschillende keren donderen in de verte !
30 maart ! 's morgens om 7.30' uur zomeruur, een onweer ! Onweer heeft te maken met warmte ???????? Sedert ik in de ardennen eens een onweer meemaakte tijdens de sneeuw, heb ik daar mijn idee over, en ook nu kan ik moeilijk spreken van "hitte"... Je moet al een goede jas aanhebben om je enigszins komfortabel te voelen, laat staan dat het meestal ook nog regent.
Anny sprong direkt het bed uit om te kijken of de knoppekes recht stonden...
En ja, we hebben ons aangemeten dit altijd te doen, dus het was in orde.
?
???
Je moet weten, we hebben electrisch bediende rolluiken, en de man die dit installeerde heeft ons wel 10 keer op het hart gedrukt, dat we altijd het knopje weer recht moeten zetten, omdat, bij blikseminslag anders zeker onze motors zouden kapot zijn, en met de knoppekes recht zouden ze niet of veel minder kans lopen naar de filistijnen te zijn...
Vandaar...
Bij iedere eerste donderslag lopen wij naar al de knopjes !
Nu Anny alleen, want ik zat. Te zitten.

Gisteren heb ik eens in mijn eigen Blog zitten bladeren. Gek, als ik dat schrijf ben ik mij er meestal niet van bewust dat ik een humoristische pen heb, maar als ik het maanden na datum eens herlees, dan zit ik zelf te monkelen, zelfs bij héél serieuze stukken. D'er is dus toch iets van, op een of andere manier schrijf ik humoristisch. Nu ga ik moeten opletten dat ik daar niet op zit te studeren, of die spontaniteit en die humor zouden wellicht op slag verdwijnen of gekunsteld overkomen... Mocht je dus zien dat de eerstvolgende blogs wat anders zijn, 't zal wel weer passeren met voorbijgaan.

Naast mij zit een koppeltje meesjes lief te doen tegen een. Ze wippen zenuwachtig van takje op takje in een soort tikkertje. Mezen zijn geen vogels waar je rustig van wordt, ze zijn nooit stil, zelfs als ze op dezelfde plaats blijven, zitten ze nog te hoppen van links naar rechts, en van vooruit naar achteruitblikkend. In ieder zijsprank kijken ze of er daar soms geen overwinterend beestje te verschalken is, maar zij en de staartmezen hebben de linde al wel honderd keer zitten onderzoeken, veel oogst zal er wel niet zijn...
De knoppen van de linde botten nog niet, de kleine seringenstruik staat al bijna in bloei en bijna in blad, maar de linde en de notelaar hebben nog alle tijd... Onder de notelaar staat een dik tapijt van bonte gele dovenetels, en daar zie je alle jonge groen blinken tussen de oude blâren, blâren die deze winter niet eens afgestorven zijn. Her en der meen ik al wat aanleg van bloemen te bespeuren... Waar de tulpenbomen al bijna uitgebloeid zijn, moet de mijne nog open komen. We wonen hoger en de boom staat niet beschut, waardoor hij altijd veel later is. Gelukkig maar, want bij de anderen is de bloemenschade groot met die plotse sneeuwbuien. De meidoorn die ik voor de eerste keer drastisch heb gesnoeid tot een bolvorm op stam, is ook aan het uitlopen. Ik kan nog niet zien of er bloemen zullen opstaan.
Mijn buxus moet ik dringen eens bijsnijden, en sommige bloemen serieus uitdunnen, omdat ze alles zouden overwoekeren. Werk aan de winkel. Ook aan de hydrangea's is er nog veel werk, vooral omdat ik wil proberen ze wat te verjongen, en vooral ze te versmallen ! Vorig jaar kon je niet meer op het voetpad, zo breed waren ze uitgegroeid !

Het ambetante is dat ik dat allemaal lepeltje na lepeltje moet doen... Als ik 10 minuten bezig ben, dan klimt de pijn al tot grote hoogten, en als ik doorbijt, dan zit de kans er in dat ik gezegend ben met een week pijn... dus: iedere keer een klein beetje, stoppen, en pas als het weer volledig is weggeëbd, terug een klein(er) beetje... und so weiter, und so weiter...

Nu ja, stilaan leer ik dat. De pijn is een goede leraar ! (Juist zoals de meester vroeger, met zijn regel op de knokkels van je vingers, dat was ook goed om te onthouden..)

Nu mag een leerkracht niet eens een vinger uitsteken naar een leerling! Zelfs strafschrijven wordt niet aanvaard door de meeste ouders, die prompt aan de klasdeur, of zelfs in de klas, de leerkracht komen onder druk zetten... Het gaat zelfs nog verder ! Ik hoor van Els dat er bij haar ouders komen deelnemen aan de klas (kleinste kleuters !!!) om te zien of de school wel geschikt is om hun kindjes naartoe te sturen ! Als ze dan iets zien wat hen niet bevalt, dan gaan ze naar de directie om druk uit te oefenen... De directie geeft in de meeste gevallen toe, want de subsidies hangen af van het leerlingenaantal ! Op die manier wordt uiteraard het niveau van "klas geven" sterk onder druk gezet !

Ik ben akkoord dat je niet moet slaan op een kind, maar als het nodig is, en gewone argumenten niet helpen, dan kan een tik op de billen heel adekwaat zijn ! Ik heb veel kletsen gekregen, thuis en op school, en heb daar geen spijt van, en ook mijn kinderen hebben nu en dan een rammeling gekregen als het nodig was, en zeggen nu al dit dit hen geen kwaad deed... Let op, je slaat om te bestraffen, niet uit liefhebberij, en je moet weten waar je slaat en hoe je slaat. De bedoeling is een bestraffing, niet ze een handicap bezorgen. (Ik herinner me een buurjongen die in zijn school een draai rond zijn oren had gekregen, het bloed liep uit zijn oor... ik weet niet of er blijvende gevolgen waren, maar die leraar is terecht bestraft geweest) Bij mij heeft meester Ghesquiere zeker twee of drie regels kapotgeslagen op de kneukels van mijn vingers... en om eerlijk te zijn, 't was nodig...
Nu mogen ze niets meer doen aan die dutskens van kinderen, en dan hoor je dat leerkrachten gemolesteerd worden door de leerlingen ! Dat er geen verbod meer in zit, dat ze noch thuis, noch op de school zich willen "voegen" naar de samenleving.
Ook op de straat, ze vliegen de schoolpoort uit, rijden met vier vijf naast elkaar, blijven moedwillig midden op de baan staan om diene automobilist een beetje te pesten (middenvinger omhoog), en de politie staat er bij en kijkt er naar. Probeer als automobilist niet te toeteren, want dan krijg je een bon wegens onnodige geluidshinder...
Binnenkort komen die mannekes en meiskes op de baan met een auto.
Op de baan van Wetteren naar Zottegem staan langs de baan tientallen kruisjes. Allemaal weekend-ongevallen, bijna allemaal in de morgenduren, bijna allemaal tijdens het rijden van de ene dancing naar de andere...
Heeft dat niets te maken met het voorgaande ?
Toen ik jong was moest ik om 10 uur thuis zijn!
Toen mijn kinderen begonnen uit te gaan moesten ze om 10 uur thuis zijn, en na hun twintigste om 12 uur... Bart is één keer te laat thuisgekomen, en met een vlieg in zijn oog... 's Morgens haalde ik hem om 6 uur uit zijn bed om mee te gaan naar de vroegmis, en hij kreeg naast de preek in de kerk er ook nog een van mij ! Bovendien ging hij twee maand niet uit !
Oh ja, hij was kwaad, maar hij zegt nu al dat hij hetzelfde zal doen met zijn kinderen, voor hun eigen bestwil.
In de wijk hier gingen de kinderen allemaal veel langer uit, maar toen ik de mijne durfde kort te houden, bleek plots dat de andere ouders zich daaraan op trokken, en in gans de wijk was er bijna geen een meer die nog zo lang uit mocht... Waaraan je ziet dat het niet de wil van de ouders was, maar de dictatuur van de kinderen.
Je moet een kind leren dat ze moeten leven binnen de marges, en je moet hen duidelijk die grenzen leren kennen en leren respecteren. Eens ze dat kennen en kunnen, aanvaarden de kinderen dat zonder meer, en voelen het ook niet meer als een beperking. Maar je moet als opvoeder dan wel konsekwent zijn, en eens de marges er zijn, niet om de vijf voeten die marges verleggen, want dan ontneem je alle zekerheid aan je kinderen, en dan voelen ze het als onrecht, wat ze de ene keer mogen en de andere keer niet, een kind snapt dat niet (terecht!).
Nu, ik moet daar niet over palaberen, ofwel ben je goed bezig, ofwel heb je het allang verprutst, en zit je in de massa "opvoeders" van de moderne tijd...

Weet je, ik heb schrik van deze opgroeiende generatie... Ze hebben geen eerbied geleerd voor anderen, en hun enige "opvoeding" is zichzelf manifesteren, zich overal boven zetten.
Net zoals men spreekt van hangjongeren, van groepen agressieve jongeren, waar dit zelfde symptoom speelt: zich zo sterk mogelijk manifesteren, en dan liefst door baldadigheden. Ze hebben geen enkel ontzag meer voor gezag en orde.
Zou die "opvoeding" daar niets mee te maken hebben ?

Een samenleving kan slechts bij samen leven... en dat kan alleen als iedereen iedereen respecteert in de samenleving. Het probleem met vreemdelingen komt m.i. ook voor het grootste gedeelte voort uit het feit van niet-integratie in de samenleving. En dit komt meestal van beide kanten. Bovendien komt er veelal nog een versterkend element bij, als de vreemdelingen zich verenigen in wijken, in groepen en zo een aparte groep vormen, met andere maatstaven dan de anderen. Op een of andere manier zou men de vreemden moeten kunnen "uitsmeren" over de totale maatschappij, zodat ze als "eenling" zich wel moeten aanpassen, wel moeten in-groeien. Maar dit is helaas een droom en niet toepasbaar. Ook zou men op een of andere manier tot een verplichting moeten komen van één gemeenschapstaal.
Ik herinner me dat we eens met een hele groep op reis waren in de Vogezen. Op een avond zaten we op het terras te babbelen en moppen te vertellen, toen plots een vaste klant naar de hotelier ging "omdat wij hem zaten uit te lachen"... Wij hadden de man amper gezien, maar omdat wij een voor hem onverstaanbare taal spraken en zaten te lachen, voelde hij dat als bedreigend...
Daarom zouden wij op een of andere manier moeten kunnen aandringen op het gebruik van de taal van de gemeenschap, omdat die andere taal bij velen als "bedreigend" gevoeld wordt, maar ook dat is een droom, en niet toepasbaar...
Om maar eens te zeggen hoe complex zo'n probleem is...
Ik ga stoppen, 't is zondag !
Oh ja, morgen moet ik naar de dokter, mijn blog zal dus wellicht later zijn dan anders...
tot de volgende ?

beleid

Het is al jaren geleden dat de scheldemeersen te Zingem nog eens helemaal blank lagen. Dat zegt iets over de regenval van de laatste maanden, maar ook over het beleid.
Vroeger waren die velden speciaal gegeerd om wille van het feit dat ze jaarlijks blank stonden, nu echter verliezen die velden daardoor hun waarde.
Vroeger teelde men op die meersen wissen (soort wilgen die jaarlijks afgemaaid werden ten bate van de mandenmakerijen), nu echter worden er geen of bijna geen manden meer gemaakt met wissen. (wilgentenen).
En grasland die jaarlijks verzopen ligt, dat is niet je dat. Daarom werden die velden ontwaterd, met een systeem van grachten en van drainage, maar de grachten worden niet regelmatig onderhouden, en dus staan die weiden nu weer blank...
Je kunt stellen dat dit een vorm is van terug naar de natuur, maar dat is uiteraard bullshit, als we terug moeten naar de natuurlijke vorm, dan moeten we de schelde jaarlijks laten overlopen tot kilometers ver en breed, moet alles terug vol staan met bos en wildernis... mogen er geen sassen, geen scheepvaart en... geen mensen zijn die willen aan akkerbouw doen...
Nee, wat de groenen willen is überhaupt absurd en niet realiseerbaar ! Ik kan hen volgen als ze ijveren voor een propere industrie en properder auto's en dergelijke, maar je kunt niet terug in de tijd, je kunt geen tien miljoen mensen zetten op zo'n manier en met dezelfde infrastructuur van toen er hooguit nog maar 2 à 3 miljoen woonden... Bovendien is er waarschijnlijk nooit meer aan roofbouw gedaan dan juist in die tijd, omdat ze nog geen benul hadden van de samenhang van de natuur.
Maar ik ga er niet verder over doorbomen, groen heeft net zo'n paardebril op als ieder ander politieke partij...Ze zien alleen voor zich het ultieme doel, en zijn blind voor de zijdelingse gevolgen.
Maar ja, dat is nu eenmaal democratie...
En hoewel democratie wellicht de beste regeringsvorm is die we kunnen hebben, verdienen, verdragen... maar !
Democratie is de tirannie van de middelmatigheid !
en dus zeker ook niet ideaal.
Bestaat het ideaal dan wel ? Nee, ik denk dat we daar nog niet rijp voor zijn. Volgens mij zou de beste regeringsvorm op een of andere manier moeten bestaan uit specialisten die onderling, na overweging van de invloeden op andere vlakken, beslissingen nemen. Die specialisten zijn er ook nu, maar niet in de regering, en ze hebben nog op geen enkele manier geleerd om samen te overleggen met andere specialisten op andere vlakken om de zijdelingse effecten te kunnen evalueren... Ook onze huidige specialisten dragen die paardebril.
We zullen dus nog een tijdje moeten voortsukkelen tot de wijsheid en het beleid elkaar ooit eens ontmoeten.

Grootouder zijn is niet makkelijk. Over wat passeerden de tweeling en nog een vriendje hier in volle snelheid op hun skates, toen Anny eens ging kijken waren ze in geen velden of wegen meer te bespeuren... We zaten mekaar ongerust te maken, en ik chatte met Frederik, of hij wel wist dat... hij wist het. Enige tijd later was hij wel zo vriendelijk van nog een kattebelletje door te geven dat ze weer thuis waren... (Chatte en kattebelletje, is daar geen link te leggen naar een nederlands woord voor dat chatten ?)
Maar ik wil maar zeggen, sinds Dutrou en nu Fourniret, en al die adepten die het internet afstruinen naar smerige sites, zijn wij, op onze leeftijd, niet meer geschikt om de kinderen voldoende los te laten om te leren op eigen benen te staan. We hebben gewoon schrik, een ander woord is er niet.
Toen ik klein was zat ik in de top van een heel hoge populier te "wiegen", en was mijn moeder verschrikt... Toen onze gasten later apetoeren uithaalden dan kregen ze wat watsen rond hun oren om die dingen af te leren, en nu zitten we te bibberen... We gaan dus duidelijk berg af... We begonnen het leven onvervaard, en groeiden op tot "voorzichtigere ouders met verantwoordelijkheid " , en verslijten tot angsthazen.
En ik zie dat niet alleen bij mij, ik heb die evolutie ook gezien bij mijn ouders en schoonouders en vele oudere mensen... Het lijkt dus onvermijdelijk, maar ik ben er niet gelukkig mee. Ergens zitten we verkeerd. We zouden moeten wijzen op de gevaren, maar ook op het nut van het eens nemen van risico's om zo vooruit te komen, want wie nooit riskeert, die blijft staan onder een steeds meer aftakelend dak. Maar het is niet zo makkelijk om te zien wat een waagstuk is naar een mogelijke kans op vooruitgang, en een waagstuk dat onvermijdelijk moet leiden tot vallen. Alhoewel, een paar van die valpartijen hebben mij veel geleerd !

Vandaag schijnt de zon (en blinkt op het water dat op de velden staat).
Morgen zal het al weer regenen.
Het is nat. Als het binnenkort niet wat betert, dan zullen de boeren het veld niet op kunnen om het te bewerken. Ik denk, mocht je proberen nu op het veld voor mijn deur te wandelen, je heel wat calorieën zoudt verbranden ! Je zou vaststellen dat je bij iedere stap grotere en zwaardere voeten zoudt krijgen, helemaal beladen met de môre...
Ik herinner me nog dat ik zo eens door de modder ploeterde, en op een gegeven moment bleef mijn schoen zitten en stond ik op mijn kous in de ijskoude modder. Op een wandeltocht zag ik dat ooit eens gebeuren met een madammeke, en die vertikte het te zoeken in de moren achter haar schoen, en ze wandelde gewoon verder op haar kousevoeten...
Ooit waren we eens op een wandeltocht ergens in de westvlaamse bergen, en het was enorm slecht weer, koud, nat, wind, het had al de gaven... Toen we bijna terug waren aan het start en eindpunt, passeerden we een moeder die heel den tijd door aan 't schelden en reclameren was tegen haar zoontje van een jaar of tien oud...'t Ventje had waarschijnlijk kleren aan, maar je zag alleen nog modder ! Hij moest meerdere keren gevallen zijn of wat dan ook, maar hij was met geen tang vast te pakken... En madam maar schelden... Ik kon het niet laten, 't was sterker dan mezelf, en ik zei "Madam, moest dat de mijne zijn, ik stak hem in de koffer, maar zo kwam hij niet in mijne auto!" gewoon om madam nog wat meer oef te geven hé... Maar madam ging er gretig op in, ze had nog zo ver niet gedacht, maar dat was een oplossing en en en en... We hebben het niet opgevolgd, maar de kans is groot dat diene kleinen de terugrit gemaakt heeft in de koffer van de auto...
In diezelfde westvlaamse bergen heeft Anny haar eerste (en laatste) wandeling van 50 km gemaakt... De laatste kilometers reed de ambulance naast haar, en de chauffeur zat heel den tijd tegen haar bezig, van madam, stapt in, madam ge ziet toch dat het niet meer gaat, madam, komt in de auto, madam, morgen gaat ge nog meer pijn hebben, madam... en Anny: Neenik, voor mijnen kop niet, ik ben nu zo ver en nu loop ik ze ook uit, laat mij gerust, zwijg zaage !....
Maar we waren dus wel getraind om met de rugzak op door La Douce france trekken...

Nu zitten we hier, alle twee, geblokkeerd door mijne rug. Ik heb nog ergens heel de wandeltocht van hier tot in St Jago di compostella...'t zal niet zijn.
Maar we zijn er nog, samen, en we lachen samen, treuren samen, zagen samen...
tot de volgende ?

Grijze massa

Het enige stuk van ons lijf dat al grijs is van bij de start.
Toch eens om over na te denken, niet ?
Vermits er eigenlijk niet zo'n bijster verschil is tussen de samenstelling van ons haar en onze huidschilfers... Waarom worden wij met het ouder worden niet helemaal grijs ?
En eigenlijk worden we niet grijs, het ziet er alleen zo uit, het grijze haar is in feite kleurloos.
We zoeken al jaren naar een vislijn die echt kleurloos is onder water. Nu bestaat hij eindelijk! Boven water is hij fluo-geel !

Met andere woorden: Wat is kleur ?
Eigenlijk zou ik nu de steun moeten hebben van onze Bart, die is heelderdagen bezig met kleur. (Om zijn tapijten te maken waar hij uiteraard met kleuren speelt, maar ook - en dat lijkt wel zijn eigen vinding en een revolutie in de tapijtwereld- met structuur ).
Kleur is een bizar iets. Ik weet niet hoe men al die onderzoeken doet, maar kleuren zoals wij die zien, zien er heel anders uit gezien door insectenogen. Dat komt omdat ook kleur in feite een kwestie is van golven, lichtgolven... Dat is ook de open deur naar de nachtkijker op basis van infrarood... Daarmee zie je warmte. Eigenlijk moesten we allemaal zo'n bril hebben om eens naar ons huis te kunnen kijken. Dat zou ons een perfecte kijk geven op de plaatsen waar we nog steeds warmte verliezen. Maar we zijn aan het afwijken.
Kleur... Eigenlijk mogen we dus van geluk spreken dat wij, binnen dezelfde soort, ook op dezelfde manier kleur ervaren (kleine uitzondering voor de kleurblinden ? (Hoe werkt dat ???)). Stel je voor dat jij kleur ziet op de manier van een honingbij, hoe zou de kruisafneming van Rubens er dan uitzien ? Bizar hé ? Eigenlijk staan we daar nooit bij stil, maar onze wereld zou er dus helemaal anders uitzien, hadden wij licht en lichtgolven op een andere manier ervaren. Hier of daar zullen er wellicht wezens bestaan die een dagblad ervaren als een effen stuk bruinig iets.
Maar het gaat veel verder !
Naast licht en kleur, is ook lawaai iets wat bestaat uit golven. En wij, mensdom, horen daar maar een smal stukje van. Er zijn dieren (bv olifanten) die veel meer diepe (bas) tonen horen dan wij, en die zo converseren met soortgenoten tot op meer dan 30 km afstand ! Honden en katten horen dan weer een heel pak verder in de hoge tonen, denk aan het hondenfluitje.
Maar blijkbaar voelen wij in bepaalde mate geluid dat we niet horen, maar verliezen met verouderen daar een stuk van. Het is op die basis dat men bezig is met proefnemingen op basis van geluid, om hangjongeren te verwijderen uit bepaalde stadsgedeelten (en vergeten dat ze dan gewoon effe verder gaan "hangen"). Ze zenden een toon uit waar ouderen niets van horen of voelen, maar die voor jongeren een onaangenaam gevoel geeft.
Maar we gaan nog verder...
Licht is golven, kleur is golven, geluid is golven, radiogolven, microgolven, runtgenstralen zijn golven en de lijst wordt eindeloos...
Er zijn sterren die we niet kunnen zien, maar die we wel "zien" op basis van de uitgezonden radiogolven...
Stilaan begint iedereen zich ongerust te maken over al die golven !
De golven dan uw gsm liggen héél dicht bij microgolven, vandaar dat men spreekt over het gevaar voor de hersenen (opwarming !).
Omgekeerd heeft men vastgesteld dat koorts, dat is warmte, niet alleen een verschijnsel is van ontsteking, maar ook een vorm van uitmoorden van gevaarlijke cellen.
Zo is men ondermeer tot de vaststelling gekomen dat het plaatselijk verwarmen van een lichaamsdeel als gevolg had dat de kankercellen verdwenen, sterven als het ware. Het onderzoek in die richting is nog volop bezig. Het zit er dus in dat men in de plaats van te bestralen (golven !!!) dat ze u gaan bewerken met een gerichte microgolf...
Maar we denken nog verder...
Voor ons zijn golven van een bepaalde bandbreedte dus licht, andere kleur, andere geluid, andere warmte en ga zo maar door... Daar we (voor zover we juist zitten met de evolutietheorie) allemaal ontstaan zijn uit de eerste vorm van "cel", hebben we dus allemaal min of meer dezelfde soort van waarneming, ervaring. Er zijn kleine verschillen, maar die wijken in feite niet af van het algemeen.
Gezien de enormiteit van het heelal, zouden we al héél erg uitzonderlijk zijn, als er her en der niet nog ergens levensvormen zouden zijn ontstaan... Met andere woorden, de kans dat er geen leven is in de ruimte is veel kleiner dan de kans dat er wel leven is.
Maar, wie zegt ons dat deze vormen de golven waarnemen in dezelfde bandbreedten, en met dezelfde soort ervaring ?
Het kan dus perfect dat zij kleuren zien waar wij geluid horen ! en ga zo maar het rijtje af !
Zelfs op deze eigen wereld, stellen wij leven vast waar het volgens al onze gegevens niet zou kunnen... (In kokend zeewater, bij warmwater"geisers" in de diepste zeeën, in oorden waar nooit licht komt of geweest is, op plaatsen van enorme druk en noem maar op, hoe verder wij kunnen gaan in ons onderzoek, hoe verder wij ook leven vinden) En dan hebben wij het nog niet eens over: Wat is leven?, want ook daar lijken de grenzen zich steeds meer te verleggen.
Als er dus ooit contact zou kunnen zijn met "buitenaardsen", dan zal zich dat moeten beperken tot contacten met hen die wij als leven ervaren, en die dus binnen onze "normen" vallen. Veel kans dat we de anderen zelfs niet eens kunnen waarnemen, omdat ze binnen een heel ander golvenpakket zitten.
Wij stellen wel een begin en einde aan de golven, maar is dat wel een werkelijk einde en begin? Het is bijvoorbeeld zo dat we weten dat de ultieme kou -273° is, omdat dan alle beweging in de atomen stilvalt, bevroren is... Maar we zijn er in gelukt de tabel van Mendeljev uit te breiden met zelfgemaakte atomen... Is die tabel niet nog veel groter als we de stoffen van andere werelden er zouden bij hebben ? Ik vind het pretentieus om te stellen dat er niets uit buiten de bouwstoffen van onze aarde... We kunnen theoretisch vaststellen dat er antimaterie is, maar niet wat het juist is...om maar iets te noemen...

Misschien zitten ze hier of daar op een verre planeet zich gek te lachen met de radiosignalen die wij voortdurend de ruimte inzenden... Omdat ze die ZIEN als een grote xfruist of zoiets. Misschien hebben ze zelfs hun colaflesjes in die vorm gemaakt, omdat het zo leuk is en zo gekend ? Ik bedoel maar, hoe denken we te kunnen communiseren met "dingen" die we niet eens kunnen vaststellen, omdat ze buiten onze mogelijke waarnemingen van golven vallen???
Met andere woorden, zijn ze hier niet allang?
Zit er hier eentje mijn vingers te besturen om u ongerust te maken...

tot de volgende ?

grijs en vuil

Ik zie met veel moeite nog amper de kerk staan van st Maria Horebeeste (Horebeke)... Dat het kruis er in de laatste stormen blijkbaar afgewaaid is, is niet te zien.
't Is triestig november weer.
We hebben geen seizoenen meer, of hoogstens nog een... Het slechtweerseizoen van 21 december tot 20 december... met enige variaties in, regen als je sneeuw verwacht en sneeuw...juist.

Vannacht lag ik te denken aan het eerste huis waar wij echt woonden (er was nog een periode van inwonen voorafgegaan)...in de Heidelbergstr in Loppem. Een oud huis, waar de plafonds nog de onderkant van de plankenvloer van de slaapkamers waren. Een huis waar je met de voordeur recht in de woonkamer binnenkwam. Een huis met een enorm lange grote tuin (zowat in de zin van de tuin van Bart). Een deel om te lochtingen waar we wat patatjes en groenten kweekten, en toen ze klaar waren om te oogsten, kwamen de koeien van de wei naast ons, de tuin eens bezoeken. Nu, ik moet zeggen dat den boerenbond niet slecht is in het betalen van de opgevreten groenten (Vooral omdat ik mijn kiekenvoeder en konijnenkorrels bij hem haalde ?). Het was een leuk huis, omdat het het eerste huis was waar we echt een knus gezinnetje vormden, afgescheiden van de rest van de (oninteressante wereld - wij hadden genoeg aan elkaar).
Toen ik in die tijd "den vroegen" had, en het was goed weer, dan was ik bijna zeker van het feit dat Anny me een stukje tegemoet kwam gereden met de fiets, om dan gezellig samen verder naar huis te rijden, sorry, naar THUIS te rijden...
Op een dag was het vlaamse kermis in de school van tante zuster te Aartrijke... Zoals de familietraditie het wilde, gingen ook wij naar de fancy fair, met de fiets.
Het was een schitterende dag, warm, zonnig en we hadden elkaar en een heel leven voor ons.
We werden speciaal ontvangen door alle nonnekes, die ons kenden van de bezoekjes die wij nu en dan brachten, en van de huwelijksfoto's die tante nonneke aan heel het klooster had getoond. Weet je dat een non ook durft zeggen dat het "zo nen schonen vent" is (was, want nu ben ik oud en dik en stijf en stram en en en ), en ik spreek niet over één non, blijkbaar lag ik goed in de markt bij die nonnekes (Ik kreeg er ook bij bijna ieder bezoek wel een boek of zoiets cadeau van Moeder Martine, de overste)...
We wandelden wat rond op de nog bijna lege speelplaats, want we waren bij de eerste gasten (Zo ben ik nog, ik heb een hekel aan laat komen).. Eén van die nonnekes stond aan een kraam met allerlei prijzen, maar vooral levende waar... Kippen, konijnen, cavia's (zeeratjes zegden wij toen) Engelse kiekskens, en een hoop brol... Het nonneke sprak mij aan, en hoewel we moesten sparen om toe te komen in dien tijd, kocht ik een lotje... Ik mocht uit een grote bokaal een briefje plukken, en zie, ik won een konijn ! Ik was gelukkig en ongelukkig meteen, want ik kocht dat lotje eigenlijk voor het goede doel, niet om te winnen... dus kocht ik nog een lotje, en won een engels kiekske, en dan een haantje, en een cavia en en en ...tot ik snapte wat er aan het gebeuren was... Dat nonneke had, er op rekenend dat iedereen die een lotje trok, goed diep in de pot roerde in de hoop te winnen, al de winnende loeten bovenaan gelegd,en ik die kocht om hen iets te gunnen, trok gewoon bovenaan, met alle gevolgen vandien...
Maar wij stonden daar, met een vijftiental beesten...met onze fiets... Gelukkig kwamen alle familieleden toendertijd naar tante nonneke op die dag, en ik kon een kozijn van Anny opzadelen met het vervoer van onze veestapel...
Wij hadden plaats genoeg, en dus bleven de kippen, de konijnen en de cavias bij ons lopen. Het was zelfs het begin van een echte konijnenkwekerij ! Ooit verkocht ik meer dan 100 konijnen op één dag, en die moesten allemaal geslacht en gekuist zijn. Mijn schoonvader, een engel van een vent, leerde mij ook dat onderdeel van het boeren... en we slachten kuisten konijnen tegen elkaar op...
Eén van de klanten voor de konijnen was een achterneef die politieagent was in Oostende, en hij kwam de konijnen halen voor al de klanten in Oostende (mijn familie en vrienden en kennissen). De koffer van zijn auto lag vol konijnen. In feite mag zoiets niet ! Je mag dat niet vervoeren ! Net zo min als je met een heel varken of een halve koe in je auto mag rondhossen, mag je dat met zo'n massa geslachte konijnen... Dat moet met speciaal daarvoor ingerichte wagens gebeuren... dus reed de man voorzichtig naar alle klanten, tot er iemand tegen zijn auto opreed, en de koffer daar open van vloog, en iedereen de konijnen wel moest zien liggen ... Gelukkig dat hij bij hetzelfde politiekorps werkzaam was als de politie die bij het ongeval kwam...
Ooit hadden we ook eens twee ganzen lopen. Ik herinner me niet meer hoe die er gekomen waren, maar in ieder geval, toen ze uitgegroeid waren, moesten ze geslecht worden. Als je dat niet echt moet doen, begin er dan niet aan ! Mijn schoonvader en ik vingen de ganzen. We hakten hen de kop af, de korte pijn, want je moet een beest niet doen afzien ook ... Normaal laat je dan de beesten uitbloeden, want het bloed mag niet in het vlees blijven zitten. Ganzen, ook al is de kop af, laten hun bloed niet zo maar lopen... Na tien minuten, een kwartier stonden we daar nog te staan, elk met één gans... Van arremoe hebben we die beesten dan maar met de poten aan de wasdraad opgehangen, waar ze nog uuuuren (allee, iets minder) hebben hangen molenwieken. Niet leuk !
Wij nodigden heel de familie bij ons uit, en we zouden gans eten... Heel de bende wist op voorhand al te zeggen dat dat niet lekker was, dat ze daar zeker niet veel van zouden eten, dat het alleen was om ons plezier te doen...
Ik nam de gans mee naar mijn werk (de vakschool te Brugge) waar de kok me beloofd had de gans volledig uit te benen... Dan moesten we dat beest helemaal opvullen met zoveel varkensgehakt, zoveel kalfsgehakt, één glas cognac, en diverse kruiden er doorheen mengen en zoveel eieren... Opgemaakt en terugdichtgenaaid woog het beest meer dan 10 kilo !
Wij moesten dat bakken in de oven, op een zacht vuurtje, en het voortdurend overgieten met zijn eigen vet...
En toen kwam heel de bende, de tafel werd gedekt, en we aanhoorden nog eens hoe zeer dat het tegen hun gedacht was dat ze gans zouden eten... We sneden de gans netjes in plakken (er zaten geen beentjes meer in) en dienden op... Er was niets over ! Nogal een geluk dat ze dat niet graag aten, of we kwamen te kort !
Van die kok kreeg ik nu en dan een recept, en nu en dan zelfs een overschotje van de tafel als er een vergadering was geweest van de directeur met hoge bezoekers... Een ervan was Steak Jan Breidel, een biefstuk gemarineerd in bier ! Lekker, om duimen en vingers af te likken. In heel de school waren er maar een tweetal die zo goed stonden met den kok, veel van de leraars bekeken het "gewone" personeel als quantité négligeable... Als er in de refter van de leraars iets te kort was, dan mochten ze lang wachten voor het arriveerde... uitgenomen als die ene leraar van nederlands het ging vragen, want dat was een mens... wat die andere waren... daar ben ik nog niet over uit...maar zeker geen mensen.

Waar is de tijd. Zou dat recept van die steak Jan Breidel nog ergens in één van de kookboeken van Anny zitten?

Ik ga stoppen, tot de volgende ?