mooie smog

Kijk, ik ga me moeten herscholen! Ik ben niet meer mee !
Sinds het grote en eerste smogalarm dat we leerden kennen in London, met al die doden, wist ik (of dacht ik te weten) dat smog mist (fog)was, beladen met allerlei smerige deeltjes ... vuil dus., zwart, vettig, smerig...
Vanmorgen sta ik op in een wondere wereld waar alles overdekt is met blinkende kristallen...Schitterend wil en stralend.

Nu zeggen ze op tv en in de radio dat dit smog is ???

Als ik hen goed begrijp, dan zou het zo zijn, als ik heel zorgvuldig die mooie witte schitterende kristalletjes in een emmer verzamel, en dat ik dit zou laten smelten, ik terug smog zou hebben (of op zijn minst smerig vuil sop)... Ik ga het niet proberen, laat mij aub de illusie dat het hier nog mooi is, wit, schitterend, en laat die vuile dinges maar in de grootsteden, of jaag het terug naar het duitse rurhgebied waar het vandaan komt als ik de weerkaart bekijk.

Ik zie aan de takken waar er een vogeltje is geland, want daar ontbreekt een minuscuul laagje sneeuw of rijm zo je wilt...

Het veld voor mijn deur heeft het nu ook opgegeven, sinds enkele dagen hangen de eertijds zo groene blaren paraplu, en ze zijn nu ook wit berijmd. Straks, als het weer wat warmer komt, zal het veld eerst een vaalgele kleur krijgen, dan zullen die verslenste blaren vallen en zal hier een groot veld staan vol vaalgele stokjes...tot bemesting van moeder aarde...

Hoe zou het hier vroeger geweest zijn? Het veld voor mijn deur schijnt te bestaan uit opgevoerde grond, en hiervoor zou het een mooie diepe vallei geweest zijn... Ooit werd het bestemd voor ambachtelijke zone, onteigend, en aangekocht door het ploegenfabriekje hier iets verder... Nu is alles weer anders geworden, en nu wordt het veld telkens en telkens weer per teelt verhuurd aan een of andere geïnteresseerde boer. (Naar het schijnt kan de boer subsidie krijgen om zijn eigen veld braak te laten liggen, en nog winst doen als hij dat hier voor een teelt huurt...of is dat overdreven???)

Wellicht waren hier vroeger in plaats van één groot veld, verschillende kleine stukjes grond, maar met de verkavelingswoede zou dat toch naar de filistijnen geholpen zijn... Er is wellicht geen grote misdaad tegen de natuur begaan dan die verkavelingswet ! Vroeger waren het allemaal kleine stukjes grond, ieder met zijn eigen teelt, waardoor er al minder sproeistoffen nodig waren, afezoomd met een grachtje, waardoor er een goede afwatering was, het ene in zo'n en 't ander in die richting bewerkt, waardoor de erosie veel bepeerkter was, en noem maar op...Nu is het precies een wedstrijd om ter eerst de volledige laag teeltaarde in de riool krijgen.

Als het hier een echt goed regent, dan zie je op al di mooie kleine wegen van bij ons, dikke lagen smurrie liggen...teeltaarde die bij iedere nieuwe vlaag weer op onze wegen vloeit... Nu en dan moeten ze zelfs met een bulldozer de baan weer vrij maken, omdat de laag smurrie te dik wordt. In dit tempo zal er geen volgende generatie boeren meer nodig zijn...de graanprijs zal weer wat stijgen, en het voedsel voor de armen van deze wereld zal volledig onbereikbaar worden? Ook een manier om de bevolkingsexplosie in de ontwikkelingslanden tegen te gaan... djudedjudedju...

Vandaag zijn we winter. En 't is nog koud ook verdomme! Nogal een geluk dat er sprake is van opwarming van de wereld, of het zou niet meer te doen zijn met de huidige prijs van de mazoet...

De koudste en langste winter die ik mij herinner, was de winter 62-63...Toen sneeuwde het daags voor kerstmis, en de sneeuw dooide ergens in maart. Dat jaar liepen we een stukje op de zee, zagen vogels die we nog nooit gezien hadden, en speelden we in de sneeuw en op de dichtgevroren vijvers. Dat jaar reden we via de kortst mogelijke weg naar school: over de vijver... Ik moet eerlijk bekennen dat ik lange tijd niet meer wist in welk jaar dat geweest was, maar toen ik later de "vorstkaarten" in handen kreeg van talloze bouwvakarbeiders, zag ik daar aan het aantal vorstdagen dat het die winter moet zijn geweest... Ik denk dat dat ook het jaar was waarin we een sneeuwman maakten die zo groot was dat we de kop er niet alleen op kregen, we moesten hulp hebben van een volwassene... Daar was ook ?Walter? bij (ik ben begot niet honderd procent zeker van zijn naam), die eigenlijk niet met ons mocht spelen van zijn vader, want mijn vader was een kalote (hier zeggen we een tsjeef) en hij was een sosje (ne rooien)... Hij weigerde ook jaren goedendag te zeggen, tot hij op den duur toch antwoordde op eeuwige vriendelijke groet van mijn moeder. En de geschiedenis herhaalt zich...Hier iets verder woonde er een echte donkerblauwen, die nooit goeiendag wou zeggen tegen mij...Tot de stoet van de liberale kandidaten bij een verkiezing bij mij stopte, en Lucien, mijn "collega" vakbondsmens, maar dan van de liberale vakbond, die ook op de lijst stond, uitstapte om eens met mij te babbelen... Hij gaf mij een stylo (dan mocht dat nog) en vroeg of ik er nog wat moest hebben voor de gasten... Sindsdien kreeg ik ook goedendag van de man...
En toch zijn we ons allemaal bewust van het feit dat de "grote" samen grote flessen champagne drinken, en de kleintjes doen vechten... en toch zijn er nog die echt zouden vechten...

Ik ga stoppen...ik zit weer te dromen over wat geweest is... en schrik dan van het besef dat ik niet meer weet of Walter wel echt Walter noemde ...

tot de volgende ???

early in the morning, twice...

Vanmorgen stond ik hier al voor zeven uur koffie te zetten, Ewoud zou hier afgezet worden omstreeks zeven uur. Niet dat wij Ewoud afzetten, te contrarie, maar zijn vader heeft hem hier gebracht met de auto, op weg naar zijn werk...en hij komt hem vanavond halen...
Vandaag is Veerle jarig...weer een jaartje ouder...'t Is precies of ik voel met ieder verjaardag in ons gezin, een klein klopje op mijne kop, en iedere keer ben ik een millimeterke gekrompen... Had ik mijn doodskist al besteld enkele jaren geleden, dan zou ik het moeten herzien, of ik zou heel den tijd liggen schuiven van bovenin tot onderaan en vice versa in mijn kist...
Hoe ik nu op die kist kom ? Wel, gisteren keek ik (zoals bijna elke dag) naar Flogg It op bbc2...Waar ze telkens de oude dingen van mensen keuren en dan veilen in een gewone veilingszaak. Middenin de uitzending bezoekt men een of ander ding uit de streek waar men dan zit, en gisteren was dit een fabriek van doodskisten...Omdat, in die fabriek niet alleen de gewone kisten gemaakt worden, maar ook op bestelling kisten in de meest bizarre vormen... Zo kun je een doodskist bestellen in het model van je geliefde auto, in het model van een gitaar, in het model van een...mens (Die was in ijzer gesmeed !)en noem maar op! Bizar !
Nochtans niet zo bizar als je zou menen ! Er is ergens een land waar de mensen heel hun leven kromliggen om te kunnen begraven worden in de "mooiste" kist. Bij dat artikel stonden foto's van kisten die zo groot waren en zo complex, dat ze echt niet konden begraven worden, maar dat is niet erg, dan zit er binnenin een "gewone" kist waarin ze gestopt zijn, en die kist wordt dan begraven, en de luxe verpakking wordt er boven op dan lekker verbrand. Je ziet dan de mensen applaudisseren voor die mooie dingen... Je ziet, niets is te gek op deze aardkloot.

Vannacht las ik op het (ijskoude) toilet een stukje, een column van Van Kooten. Weet je, die man schrijft (schreef?) zoals ik dat doe ! Onze stijl komt wonderwel overeen, en ook hij maakte woorden bij, als spielerei, of gewoon omdat hij het lekker vond klinken... Ik las zelfs ergens dat sommige van de woorden die hij lanceerde ook echt in het taalgebruik zijn opgenomen...Zover zal het met mijn blogske wel niet komen, maar ik vond op een of andere manier een verwant. Ik moet wel zeggen dat ik het veelal niet eens ben met zijn standpunten, maar dat is niet het punt, ik heb het over de manier van schrijven...

Nog vijf dagen en het is weer kerstdag...Morgen is het de koststste dag van het jaar, daarna beginnen de dagen weer te lengen, maar heel, heel traagjes, veel trager dan dat ze nu verkortert zijn...Gewoon om ons te pesten, om ons zolang mogelijk in den donker te laten zitten, om ons zolang mogelijk in de kou te zetten, om ons te pesten kortom. En midden in deze pestperiode leggen ze dan het feest van de vrede...Kerstmis is de dag dat ze niet schie-ieten...wie zingt dat ook al weer? Maar er klopt jammer genoeg geen bal van ! Ze schieten dag in, dag uit...Ik heb hier ergens een gedenkboek van Amnesty International, een gedenkboek over de vrede na de grote oorlogen...Ze behandelen jaar per jaar per jaar, en schrijven op iedere bladzijde waar ze weer aan 't vechten zijn, nog aan 't vechten zijn, zich aan 't voorbereiden zijn op het vechten...geen jaar, geen maand, nee zelfs geen dag zonder oorlog in deze periode van Vrede... Het boek gaat maar tot 2000 of zoiets, maar echt, het is nog niks veranderd, ze vechten her en der nog altijd en zonder genade...
Zelfs die ene dag stoppen ze niet...Waarom ook ? Als ik moslim was, en zag dat de vijand zat feestje te vieren, dan zou ik op dat moment aanvallen, met grotere kans op overwinning...en zo gaat het ook.
't Doet mij een beetje denken aan Asterix, waar de romeinen er in slaagden Great Brittain te veroveren, dank zij de geniale strategie om enkel aan te vallen tijdens de thea-time...
Maar blijft dat het mensdom al duizenden en duizenden jaren onafgebroken aan 't vechten is. En nog steeds maken ze monumenten van de grootste loebassen, Alexander de Grote, Caesar, Napoleon en nog enkele honderden anderen die er in slaagden veel meer mensen te doden of /en te onderdrukken dan de doorsnee ambetanterikken... Ene staat nu nog niet in het lijstje van de te bewonderen veroveraars, maar binnen enkele decennia of hoogstens binnen een eeuw zal men ook hitler wel bijzetten in de galerie der "groten" ... Zolang we deze loebassen verheerlijken, verheerlijken we ook de oorlog !
En oorlog is niets om te verheerlijken! Kijk naar je tv, zie de lijken en de bloedende slachtoffers, daar is niets heerlijks aan, het is alleen vernederend voor ons allemaal.
En denk niet dat wij hier wijzer zijn! Er zijn test gedaan waaruit blijkt dat het geen enkele moeite zou kosten om net als in de laatste krieg, weer mensen te ronselen om de rol te spelen van bewakers in de vernietigingskampen... Nu, ook zonder testen zie je wat er gebeurt, nu vandaag de dag in de gevangenissen beheerd door de zo beschaafde Hamerikanen en Hengelsen... Nee, we zijn ondanks de schok bij het ontdekken van die kampen, nog geen zier verbeterd, het menselijk geweten is nog niet wakker geschud, integendeel... En dan gaan we zitten Kerstmis vieren...
In plaats van te vieren zouden we beter gewoon proberen overeen te komen, iedereen in zijn omgeving...dan zouden we al een begin gemaakt hebben. Nu en dan zie ik 's middags op de kezenteevee een aktie waar ze een ganse wijk bij elkaar brengen op een gratis drink...En dan vragen ze aan iemand of hij die persoon daar kent...Nee, dan gaan ze erbij, en beginnen het oh zo moeilijke gesprek met een mens die twee huizen van de andere woont... Dan gaan ze eens mee binnen in huis, bij die "vreemde", en stellen vast dat het ook daar wel knus en gezellig is, ondanks dat die man zo'n rare haardracht heeft... En vandaar naar het huis van de andere... Ik weet niet of er daardoor een blijvende link is ontstaan, maar in ieder geval weten ze dan hoe de ander leeft, en dat dit niet zo gek anders is dan zij zelf... Moesten we meer doen! We moesten eens één keer per jaar een "opendeurdag" organiseren in iedere wijk, waarbij iedereen op zijn minst bij een iemand voor het eerst eens op bezoek gaat...Mij valt iedere keer in die hamerikaanse films op, dat als er een nieuwe in de buurt komt wonen, de buurt komt kennismaken. Ik weet niet of het in het echt ook zo gaat, maar het idee is goed, het is iets om te doen!
Nu is het teveel "my home is my castle", en alle deuren netjes op slot.
Is het niet erg als je op het nieuws hoort dat ze ergens een lijk hebben gevonden, zo maar in zijn huis, en dat het er al weken, maanden, lag voor iemand alarm sloeg???
En dan vieren we kerstmis...
Oh ja, ik doe er ook aan mee...het is een van de weinige dagen dat het ganse gezin helemaal compleet bij elkaar zit... maar toch... er mankeert zo veel aan.
We vieren kerstmis.
we maken er een leuk feestje van...

Oh ja, we weten nu wel al allemaal dat het zo maar een willekeurige dag is, gekozen op die dag die een echte feestdag was voor de meeste inwoners van het toenmalige romeinse rijk, om ook die dag, dat feest om te turnen in een christelijk feest, maar dat neemt niets weg van het feit dat we niets meer doen aan het idee van een mensen-dag...We kruipen warm bijeen om teveel te eten en te drinken dan gezond is, geven elkaar geschenkjes en krijgen geschenkjes van elkaar... Oh wat is het leuk.

Zelfs mensen die niet gelovig zijn, of anders gelovig zijn, zouden zich ook bij de geest van het feest kunnen aansluiten, als het de geest was die primeerde...maar het is veeleer de maag... en daar sluiten de meesten ook wel graag bij aan, maar daar komen we geen stap mee vooruit in de richting van de vrede...

Zondag hoorde ik iemand zeggen dat er wel oorlog moest blijven bestaan, zeker in die landen waar ze kweken als konijnen...of ze gaan dood van de honger of we helpen ze uit de honger met een kogel...

Begrijp je nu waarom ik al een paar dagen lig te preken ?
Ik ben er echt niet goed van.

tot de volgende ?

't vuil menneke

Gisteren, ijzig koud, geen verwarming...Ik heb me beperkt tot het wassen van mijn bijterkes.
Heel den dag liep ik rond met een reuzengroot complex van voil menneke.
Niemand heeft het gezien, maar 't was er !
En vandaag, grote verbazing ! Was het door de kou, was het door het nu en dan naar de garage lopen om Robert te zien werken, was het door het niet wassen, ik weet het niet, begot, ik weet het niet, maar ik was 1,250 kg lichter geworden.
In één dag !
Weet je, het is jammer dat ik mij altijd pas weeg na het wassen, anders zou ik dat eens uitgetest hebben...nu kan het niet meer.
Ik kan alleen maar wat over en weer lopen en in de kou gaan staan, kijken of dat soms de remedie is.

Maar als het het wassen is, dan zal dat allemaal hopeloos en vruchteloos zijn, en dat is dan toch wel heel jammer... Ik weet nog niet wat ik ga doen, maar ik denk dat ik ga opteren voor een zitje naast de lekker warme radiator, in de hoop dat dit ook helpt...een smelteffect als het ware?

Erg is het dat ik op mijnen ouderdom nog steeds langs alle kanalen, radio, tv, internet, reclamegazetjes...moet verweten worden dat ik veuls te dik ben! Ik krijg (heb) er een groot dik en vet complex van ! vet-complex goed hé ?

En dan zit ik hier in mijn eigen zichzelvens druk te maken over onze ouden huisdokteur (meneer den dokteur Decloedt al heel lang wijlen en ook een heel dikke dokteur) ... Ik was als kind dikwijls heel erg ziek, lag enkele keren op sterven, terwijl mijn moeder naast me zat te bidden dat ik dan niet zou sterven, want er was geen geld om me te begraven... Verscheidene keren had ik een dubbelen "fleurus" pleuritis, longontsteking, wat in die tijd wel héél héél erg was. Gelukkig was er juistekes op tijd de penicilline uitgevonden, en kwamen de menskes van 't wit-gele-kruis mij dag en nacht om de drie uur een pikuur in mijn billen duwen... Mijn gat was lijk een speldenkussen zei ons moeder... Maar mijn ultieme redding lag in het feit dat ik telkens zeer vlug weer het eten kon hervatten, en onze ouden docteur zat dan te supporteren, geeft hem maar veel eten dat hij versterkt... Ik heb spek en ei gegeten en pekelharing met heelder kilo's...en ik was dan een klein gezellig dik ventje, tot grote vreugde van de dikke dokteur.... Nu nog weet ik dat ik een valling of iets aan het krijgen ben, als ik plots meer begin te eten...Mijn lichaam is zo danig ingesteld op : ziekte, veel eten tegen de ziekte...dat het al op voorhand reageert met echte geeuwhonger... En nu zitten de opvolgers van dienen ouden dikke dokteur zaliger, mij voor te houden dat ik plots moet gaan liggen diëten....terwijl degenen die eten dik worden...(Lees dit niet te vroeg in de morgen, wacht tot je goed wakker bent om de humor van diëten en die eten te snappen...of ben jij er ene die woordje voor woordje leest, dan snap je het nooit)

In ieder geval ik zit met de gebakken peren, en die mag ik ook niet opeten. Pertang, gestoofde peertjes...

Gisterenavond was ik geradbraakt, gewoon van wat te gaan supporteren met een werkende medemens. En wellicht ook van mij op te jagen. En dan was Ewoud nog heel te tijd aan 't zagen om naar die sites te mogen gaan met spelletjes, "daar zitten geen virussen op opa" (terwijl zijn computer al eens gecrasht is dank zij die virusloze spellen). "Opa mag ik dan wat naar filmpjes kijken (hij was al bezig) op youtube" Nee, Ewoud, want dat is ook zo'n bron van virussen. Trouwens een pc dient niet om heel de tijd op te spelen !... Hij is dan gaan spelen op de spelletjes op seniorennet, dat is een veilige site (tot op heden)...Maar die tweehonderd spelletjes waren niet echt zijn ding, er zit niets echt plezants tussen. Ik gaf hem een boek, waarvan ik weet dat hij dat interessant vindt, maar nee, diene pc...
Ik zat dan aan tafel, en hoorde heel den tijd het tjoepetjoeppieptuut rrrtpiep van die spelletjes... Weet je, je moet kinderen hebben als je jong bent, nu zou ik het niet meer aankunnen...
Ik denk dan aan mijn vader...die was voorzekers voor zijn jaren oud, want als hij thuis was mochten we nooit drukke spelletjes doen... Zelfs de kinderen van de buren werden ingetoomd, wij hoorden Maria roepen naar haar kroost: "still ! Charel is daar !" Die Charel was mijn pa...en wij moesten ook stille zijn.
Ik begin op hem te gelijken, ik kan ook niet meer tegen al dat lawaai.

en zeker niet tegen dat electronisch gepiep van die kwampjoeterspelletjes...

ik ga stoppen, vol ontevredenheid over mijn dikke lijf... Zou de ouden dokteur Decloedt nu zitten lachen vanuit de hemel met een dikke sigaar in zijn mond ?

tot de volgende...

brrrrrrrrrrrrrrr

Toen ik vanmorgen wakker werd zowat vijf voor zeven, was het koud in de kamer. Nu ja, ik zet nooit de verwarming aan op mijn slaapkamer, dus dacht ik dat het gewoon heel koud was buiten...Maar er was meer aan de hand !
Anny ging naar het toilet, en de radiator in de badkamer was ijskoud.
We hadden deze week al eens moeten duwen op de start, dus Anny naar beneden, naar de garage, gaan duwen op de startknop van de chauffage...Noppes....
Ze begon dan te twijfelen of ze vorige week wel goed gekeken had naar de stand van de mazout, dus buiten de put opendoen om opnieuw de brandstofmeter er in te steken om te meten. Put dichtgevroren. Tournavis er tussen, tournavis geplooid, put blijft dicht.
Naar binnen, warm water halen. Put open, nog meer dan genoeg mazout. Spel kapot. Robert opgebeld. Moest eerst eens de filter opwarmen om te zien of daar het euvel niet lag... Geen avans...Spel kapot. Robert komt om te herstellen.
Daar Veerle, toen wij op verlof waren in de Haardennen, onze kolen opgestookt had (wat een gedacht !!!) zaten wij zonder kolen. Gelukkig heeft Veerle nu kolen en kunnen we er daar halen.
Kachel aangemaakt, maar ja, dat duurt wel even voor het warmer wordt.
Gelukkig is ons huis goed geisoleerd, en was de temperatuur hier beneden nog 18 graden. Nu iets minder, van altijd over en weer te lopen naar chauffage en naar de mazoutput... Vlug typen, om warm te krijgen.

De kachel brandt nu dus, en is in gang geraakt zonder te roken. Want de bezitters van een kolenkachel zullen wel weten dat een koude schoorsteen niet altijd goed trekt... Gelukkig nu dus wel, de wind zal goed gezeten hebben.
Nu de kachel eenmaal brandt, zal ze wellicht heel die koude periode blijven branden, eens je de gezellige warmte van een kachel gewoon bent, zegt de chauffage je veel minder... Gek dat warmte niet gelijk is aan warmte... Een kachel geeft stralingswarmte, dat zou het andere gevoel geven. Maar het is duidelijk anders !

In het boek over de maffia zit ik nu aan de Belgische koppelbazen en aanhangsels...Heel wat van die namen zijn mij goed bekend, wij kwamen in die tijd bijna dagelijks in aanraking met slachtoffers van die malafide praktijken. Heel soms hadden we het gevoel dat er enkelen bij waren die ergens meespeelden in de randjes van de misbruiken. Ik vraag mij af of er later geen miserie zal zijn met die mannen hun pensioen...De meesten zullen het niet ondervinden, omdat de tewerkstelling bij die koppelbazen nooit langer dan enkele maanden duurde, dan kwam de schuld aan rsz en dergelijke al aan het licht en verdween de firma in het niets, de schulden aan de rsz en aan de arbeiders ten laste latend van de staat... Ik weet echter niet of die periode ook "hersteld" werd voor de pensioenkas ... Het werd wel geregeld voor de werkloosheid, maar de rest???? Ik weet het niet (meer). In ieder geval het was een periode van veel miserie voor ons en vooral voor de slachtoffers. Maar als ik plots vaststelde dat er enkelen waren die iedere keer, telkens weer bij die koppelbazen terechtkwamen, dan had ik soms het gevoel dat ze er misschien zelf ...
In het boek laakt men de houding van de belgische rijkswacht, politie en gerechtelijke nogal ! Nu ja, wellicht kwam dat ook doordat zij nog nooit te maken hadden met georganiseerde misdaad op dat niveau, maar toch... Ook wij, als vakbond stelden dikwijls de onmacht vast van de inspectiediensten tegenover deze praktijken. Onder druk van de vakbonden kwamen er dan steeds meer nieuwe wetgevingen om deze misbruiken wel te kunnen aanpakken. Met succes. Wij waren dan al in de periode waarin de vakbonden niet meer "almachtig" waren, en waar er mensen waren die vroegen wat we nog deden, als we niet voor opslag konden zorgen... Dit was dus één van de zaken die we wel, en in sommige streken echt met gevaar voor eigen leven, wel deden! Ik denk dat wij nog steeds over het beste vakbondssysteem hebben, een systeem van overleg. Het is inderdaad zo dat op deze manier er steeds sprake is van een soort evenwicht... Het gaat steeds over een akkoord tussen partijen, de werkgevers en de werknemers vechten de zaak uit aan tafel, in een discussie (die soms weken duurt) dit brengt mee dat de werkgevers proberen zo weinig mogelijk te geven en de vakbonden zoveel mogelijk te nemen, en ze ontmoeten elkaar ergens halverwege. Dit houdt in dat de werkgevers ook nooit meer geven dan verantwoord is voor de bewuste nijverheidstak.
Natuurlijk is het zo dat de arbeiders een periode kenden van voortdurende sterke vooruitgang, en dat plots met de crisis van de jaren zeventig, er geen of nauwelijks nog vooruitgang was... Dit was een schok voor de arbeiders, maar ook hier denk ik dat we dank zij het overlegsysteem er in geslaagd zijn steeds een redelijk peil te houden, en niet steil bergaf te rollen. Daar in andere landen de lonen wel verminderd werden, er geen indexatie van de lonen was, werden we hier steeds weer en steeds meer onder druk gezet om ook achteruit te krabbelen. De vakbonden zijn er ondanks de aartsmoeilijke situatie in geslaagd toch een peil te blijven behouden, en als je nu ziet dat de belgische industrie aan het hernemen is, dan bewijst dit dat we de goeie politiek hebben gevoerd. Wat we deden, was aartsmoeilijk, hield veel meer werk in dan vroeger, maar het was niet of nauwelijks zichtbaar voor de arbeider, zodat er waren die zich afvroegen wat er eigenlijk nog gebeurde... Eigenlijk moesten ze maar eens over de grenzen van ons landje kijken om te zien wat wij hier behaalden, maar ja, wie doet dat, buiten diegene die in die onderhandelingen en moeilijkheden zat ?

Hé, ik ben weer aan 't werken! Waarschijnlijk omdat het hier koud is ! Werken is verwarmend...

Ik heb me nog een pot warme (!) koffie gepakt, kwestie van.

Ik ga stoppen, mijn hersens zijn traag, wellicht is mijn bloed dikker, aan 't vervriezen...

tot de volgende ?

wensen

't Is weer de tijd van de wensen. Stilaan druppen de kaartjes binnen, stromen om ter mooiste (?) emails via je scherm in je huiskamer al dan niet met de oude vertrouwde kerstdeuntjes.
't Zal ook beginnen op de radio, nu en dan hoor je al eentje, maar de hoeveelheid zal weer toenemen met het stijgen van het cijfer op de kalender.
Aan de ene kant is het heerlijk dat de mensen weer -al dan niet gemeend- elkaar al het beste toewensen, alleen is het jammer dat die wensen zo vastgebonden zijn aan de kalender, en niet aan de mens op zich... Let op, vandaag wens ik je al het best denkbare, en morgen denk ik geeneens meer op je. Ben je lucht.
Gek toch ?
En toch doen we het, allemaal, ik ook... Nu kaartjes sturen en dan je in het verdomhoekje leggen voor de rest van het jaar. 't Is wat overdreven, maar er zijn er eerlijk gezegd bij, waarvan ik alleen via zo'n kaartje iets hoor of zie, en pas volgend jaar, omstreeks de zelfde periode hoor ik ze plots weer. Of liever lees ik hun kaartjes...
Eigenlijk zouden we een lijstje moeten hangen, waar we het iedere dag weer zien, met de namen van al onze bekenden. Nemen we het toilet, daar gaan we iedere dag, en terwijl we zitten zien we dan dat lijstje...en automatisch zouden we dan denken aan x of y, de naam waaraan onze blik bleef hangen... Hoe zou het met hem of haar zijn?
Wedden dat het kerst/nieuwjaarskaartje dan iets gemeender zou zijn ? Dat we misschien zelfs eens tegen onze partner zouden spreken over "Zeg, hoe zou het nog met y zijn?"...En misschien, heel misschien zou de partner dan iets hebben gehoord, en praat je weer over wat ooit een goede bekende was, en nu om God weet welke reden ook, in de grijze vergetelheid versukkeld is...
Ieder jaar krijg ik kaartjes van mensen die me ooit echt nauw aan het hart lagen, maar die door mijn ziekte een beetje uit mijn leven zijn verdwenen. Thuis zag ik dat ook, mijn vader was ziek geworden, en een jaar nadien zag hij nog hooguit enkele van al die vrienden die hij had . Had ?...
Nu, ergens heb ik daar natuurlijk ook zelf schuld aan... Ik ga niet graag ergens op bezoek. Ik krijg dolgraag bezoek, maar zelf eens gaan... Oh ja, ik heb daar een reden voor, het doet me pijn als ik niet kan zitten, liggen staan zoals ik wil, op mijn stoel of zetel. Als ik op bezoek ga dan zit ik anders, door de stoel? of door een vorm van beleefdheid?, maar ik krijg er steeds veel meer pijn van dan thuis...En eerlijk, zelfs thuis zijn er momenten dat ik pijn heb van het zitten babbelen...Want geef toe, het is niet evident om midden in het gesprek op te staan en te gaan languitliggen in de zetel...Wat ik wel doe als ik alleen ben en pijn begin te voelen... Wel ga ik thuis al zittende met mijn armen op de tafel "hangen" om de druk op mijn rug te verlichten...iets wat je niet zo hendig doet als je op een ander bent...
Zo komt het dat ik zelfs een restaurant uitkom met pijn en noem maar op. Zelfs de rommelmarkten zijn veelal eerder om Anny dan om mij...Ze zit door mij al meer dan genoeg binnen. Ik las vandaag toevallig dat wandelen heel goed is bij diabetes...weeral iets waar zij niet zal aan beginnen omdat ze mij niet alleen wil laten zitten...en ik kan het niet (meer)..

Zie je, dat allemaal maakt dat deze kerstperiode voor mij niet alleen onverdeeld vreugde brengt, maar ook weemoed. Weemoedig denken aan mensen van toen. Ook wel eens stilstaan bij de mensen die uit je leven verdwenen zijn, en dan denk ik niet alleen aan de doden, maar ook (vooral) aan hen die je om een of andere duistere reden niet meer ziet. Soms denk je dat ze kwaad zijn op je, sommigen zijn gewoon weg, verdwenen, hoor of zie je niets meer van.

Weet je, laat ons die mode van de kaartjes toch maar behouden. Ook al is het maar dat, het is toch iets, een teken van Leven van Liefde van Denken op je.
Zouden we niet eens beginnen om het één keer meer per jaar te doen? Neem nu 21 juni, iedereen een goede zomer toewensen ??? Met veel warmte en heerlijke vakantiedagen vol rust ontspanning en verrijking van de ziel...
Doen?
help het mij herinneren, want ik ben er ook zo een, een die ieder jaar het adressenboekje opneemt en zuchtend begin te schrijven...
Help

tot de volgende ?

lol

Twéé ! Twee stuks in ene keer !
Gek hoe weinig je dat vind !
Horror, dikketieves, thrillers en noem maar op, zelfs historische en geologische vind je overal en bijna altijd ...maar
LOL
nee, dat vind je zelden.
Humor dat is een dungezaaid soort boeken.
En dan moet je nog oppassen, er zijn er die zich als humor presenteren, maar alleen vuilspuiterij zijn...nee, echte humor, waarvan je deugd hebt, waarvan je zit te grinniken, of waarvan je zit te schudden van de lach...nee, die zijn zeer, zeer zeeeeer dun gezaaid.
Ik denk dat ik zowat alle boeken van Toon Kortooms heb en de meeste al meerdere keren gelezen heb (één heb ik bewust dubbel gekocht, omdat het oude, nog van bij mij thuis "Parochie in de Peel" bijna versleten is van het vele lezen - in één gezin ! ) Maar er zijn niet veel schrijvers die echte humor kunnen brengen! Soms lukken ze er één keer in, zoals "Veel Geluk, Professor!" van Aster Berkhof, die normaal gezien altijd nogal zwaar op de hand is, of "Tavi" van Valère Depauw, allemaal echt leuke dingen, "De kermis van rosse lei" en noem maar op... Er zijn er dus wel, maar ze verdwijnen in de massa's andere boekwerken... Vandaag twee gevonden, hopelijk zijn ze ook wat ze voorgeven. Een is zelfs aangekondigd als een humoristische thriller ??? Uitkijken dus. In ieder geval, ik ben al een stuk beter in mijn vel, gewoon van die boeken te zien.

Ik heb "Parochie in de Peel" al tientallen keren gelezen, en nog zit ik te schokken van de lach als ik dat boek weer lees...Als Anny ziet dat ik dat boek in handen neem om te lezen, dan zegt ze "Je gaat dat toch niet in je bed lezen hé ? Anders wordt ik weer wakker geschud van jou lachen !"

Ik ben jaloers van die mensen die zo kunnen schrijven ! Die hun medemensen een pint goed bloed bezorgen... Ik wou dat ik dat ook kon !
We hebben als kinderen heel wat toeren uitgehaald, ook heel plezante, maar om dat op zo'n manier te vertellen dat een ander daar ook nog eens plezier van heeft...niet makkelijk !

Claude en ik kwamen eens naar huis geslenterd, en om de verveling te mijden deden wij ondertussen belletje trek. Maar veel succes hadden we niet, het was mooi weer, het was verlofperiode, en blijkbaar was er bijna niemand thuis... We hadden er eigenlijk weinig plezier aan... Ik weet niet wat we daags nadien gedaan hadden, maar we kwamen weer door dezelfde straat naar huis, toen we plots een bel hoorden gaan...??? Bleek dat we een bel wat schuin ingedrukt hadden, zodat hij bleef hangen, die mensen waren blijkbaar niet thuis en die bel die bleef maar bellen... Daar we in feite wel rakkers waren, maar geen echt stoute bengels, hebben we de bel "bevrijd" en het gerinkel doen stoppen... Wat hadden we er aan dat het belde als er toch niemand kwaad werd ?
In onze straat woonde er vroeger een man die bij "Jehova" was, en men vertelde er steeds bij dat het een soortement bisschop was van Jehova... Op een dag hoorden we vertellen dat die man overleden was. Aan tafel zaten we dan er mee te lachen dat hij ging weerkomen in een beest, want wij waren ervan overtuigd dat die mannen zo'n dingen geloofden... Mijn broer en ik zijn dan een grote regenworm in zijn brievenbus gaan stoppen...met de gedachte dat zijn weduwe nu zou denken dat hij teruggekeerd was... Nu vind ik dat helemaal niet leuk meer, maar dan vonden wij dat zo'n mop... Best dat ze dat thuis niet wisten, we zouden er van langs gekregen hebben !
Iets verder in de straat op het hoekje was er een huis dat enkel leuk was in de verkiezingperioden... Man en vrouw waren voor een andere partij, en in de ene straat afficheerde meneer voor partij x en in de andere straat madam voor partij Z... Toen ik een tijdje terug een artikel las over Marcel Nevraumont in Geraardsbergen, waar hij en zijn vriend reclame maakten voor elk een andere partij, dacht ik weer aan dat huis in onze straat...
Kijk, dat zijn de dingen die echte humor zijn, zo maar langs de straat...maar laat Toon Kortooms dat beschrijven, dan bescheur je je...

Mijn vader zaliger lei zich iedere middag eens in zijn zetel om een dutje te doen (hier zeggen ze te noenstonden een werk?woord...). Na enkele minuutjes in zijn gazet te hebben gelezen, was hij vertrokken. Hij sliep met een bepaald geluidje, hij haalde adem door zijn neus, en blies uit door zijn mond, waarbij zijn lippen telkens een plofgeluidje maakten... Pierre nam eens een sigaretteblaadje uit de tabaksdoos van pa, en kleefde dat heel voorzichtig op de neus van pa. Zodra pa wilde inademen, sloeg dat sigarettevloeitje tegen zijn neus, en sneed zijn adem af...In paniek schoot ons vader recht, om ons te zien zitten proesten van de lach..."Smeerlappen" grolde hij dan, en sliep - heel voorzichtig - weer in.
Humor in het gezin...
Humor is de slagroom op de taart van het leven.
Is het omdat ik niet meer veel buiten kom, maar ik heb de indruk dat er nu minder gelachen wordt dan vroeger. Je hoort ook minder moppen vertellen. Ik weet niet wat de reden is, maar ik denk dat de tv er voor iets tussen zit. Door de tv is men overgeschakeld naar visuele humor, humor die veel makkelijker is om te vatten, je moet er maar stomweg zitten op te kijken...en als je al heel wat jaren tv achter de rug hebt, dan kun je je niet van de indruk ontdoen dat de humor altijd maar visueler wordt, en steeds minder inhoud heeft... Bovendien wil men er zeker van zijn dat men op het gewenste ogenblik lacht, en speelt men dan een bandje af met homerisch gelach... Waarschijnlijk omdat men ook beseft dat het gehalte van de humor eigenlijk niet hoog zit.

Men brengt geen humor meer waarbij je moet nadenken, of slechts hooogst zelden. Nee, voorgeknabbelde lachsalvo's en alles is ok.

Geef mij dan maar een uitzending van Toon Hermans, en zijn collega's Wim Kan, en Sonneveldt...die brachten heerlijke dingen. Er waren er nog buiten de drie die ik u noemde, denk maar aan de "Lachende Kerk" van Fons ....Jansen ? en Avelgem van Vermeersch...teveel om op te noemen, waar is die humor naar toe ? Als ik nu eens luister naar oude fonoplaten van toen, dan zit ik nog te lachen... Uit de "Lachende kerk": Een dominee en een pastoor komen elkaar tegen op een heel smal voetpad..."Ik ga niet uit de weg voor een ketter" sist de pastoor nijdig. "Ik wel, ik wel" glimt de dominee...
Daar grinnik je nu nog om, ondanks de oecumene...

zeg, vertel mij er nog eens ene, een goeie...
tot de volgende ?

Geloof in een grote Hoop Liefde...

Ik heb een heerlijke site ontdekt, iets om eens in rond te struinen...
Ik weet niet of je gelovig bent of niet, en eigenlijk doet het volgens mij niet ter zake, maar de site gaat wel over geloof... Het is een uniek document, waarin men de bijbel naast de koran stelt, en wel telkens onderwerp per onderwerp, zodat je kunt zien wat de bijbel zegt over een onderwerp, en wat de koran daarover zegt. Neem bv de schepping, eerst krijg je een kleine uitleg, en dan krijg je de teksten netjes naast elkaar. De site is niet pro bijbel of pro koran, neen, het poogt de zaken zo neutraal mogelijk naast elkaar te zetten.
Ik had al gehoord dat er heel wat stukken nogal sterk op elkaar lijken, ook gebaseerd zijn op dezelfde verhalen, maar het is echt verhelderend te zien hoe ze of identiek zijn, of waar ze van elkaar afwijken, en wat het verschil eigenlijk is.
Kijk maar eens op Bijbel & Koran, het is een nederlandse site. Ik heb hier de juiste naam: www.bijbelenkoran.nl . Doen zou ik zo zeggen !

Gisteren is Bart hier geweest en heeft een foto genomen van mijn laatste pyrografisch werk... Dus zal ik het u hopelijk binnen kort kunnen tonen op deze blog.

Ik heb over mijn pyrografie eens geschreven naar enkele producenten van vernis... Ik heb twee, drie problemen:
1)Als je vernist, dan wordt het hout altijd een tintje donkerder, wat de zichtbaarheid van de fijnste schaduwtonen in brandwerk ietwat verdoezeld
2)Als je hout (zelfs vernist) blootstelt aan licht, dan kleurt het hout vanzelf donkerder.
3)Bij het vernissen verdwijnen de niet sterk gebrande lijnen, sterker dan door punt 1 alleen kunnen verklaard worden...

Ik kreeg bijna per kerende antwoorden op mijn vragen ! En er zit een gedeeltelijke oplossing in vermoed ik, ik moet alles nog eens uittesten om zeker te zijn, maar het klinkt veelbelovend...
Hout zal altijd een tintje donkerder worden door het vernissen, er schijnen wel heel speciale vernissen te bestaan die dat niet doen, maar die zijn niet in de handel te verkrijgen en zijn niet zo resistent als gewone vernis. Dus dat euvel blijft.
Hout wordt duurder door de UV stralen in het licht. Er bestaan speciale vernissen die beweren dat euvel min of meer tegen te houden, maar dat zijn dan rode vernissen, dus ook niet bruikbaar.
Maar wat betreft de schaduwen kreeg ik wel een mogelijke tip ! Volgens de ingenieurs in vernissen, is het zo dat wateroplosbare vernissen ook de roetvorming oplossen en mee "uitsmeren"... Dat betekent dus dat mijn geliefde acrylvernis wellicht de oorzaak is van mijn probleem, en dat andere vernissen, niet op waterbasis, dit euvel niet zouden hebben...
Hopelijk werkt dat inderdaad zoals zij beweren ! Dan zouden een heel pak van mijn moeilijkheden verdwenen zijn ! Ik ga het in ieder geval eens proberen ! Als ik je later mijn laatste werk zal kunnen tonen, zul je zien dat voor dit werk meer dan ooit het belangrijk is dat lichte tonen zichtbaar blijven !!!

Ik had al veel eerder eens moeten mailen naar die vernisbedrijven.

Ik heb aan Bart een van de boeken die ik voor mezelf kocht getoond, een boek over Antoon Van Dijck, vooral over zijn etsen. Het is een prachtig boek, aan de onvoorstelbare prijs van nog net geen 5 euro! Bart die naar de academie ging om te leren etsen, zat vol bewondering voor het meesterschap van die mens en zijn confraters; ik ook, en ik denk dat een deel van die werken zeker materiaal bieden om ook eens in pyrografie te brengen !

Nu ik niet meer zo veel buiten kan, moet ik mijn inspiratie vooral zoeken in boeken en op internet. Gelukkig zijn beiden een onuitputtelijke bron van inspiratie. Soms volg ik deze nogal eens tamelijk letterlijk, soms (bij stadsgezichten bv) volg ik het beeld zeer precies, en andere keren gebruik ik som alleen de beelden als idee.
Je bent natuurlijk enigzins beperkt in je mogelijkheden, gewoon door de mogelijkheden van het medium op zich. Bij mijn laatste werk overschrijdt ik een beetje een grens, door in een pyrografie ook met verf te werken. Dat is geen nieuw idee, maar ik verwerk het wel anders dan de meeste anderen, ik verf niet de ganse tekening, maar slechts een of enkele elementen. Dit laat mij toe om dit sterk te belichten en naar voor te laten komen in bos van details. Het werk is desdanig gedetailleerd, dat anders het eigenlijke centrum van het beeld bijna zou verdrinken in de massa...
Vannacht heb ik redelijk goed geslapen, en ik ben dus al weer een stuk beter..
tot de volgende ?