Zon !!!

Ja! Echt waar ! De zon schijnt !! Over een kouwe kille mistige wereld weliswaar, maar ze schijnt ! Ik kan je de toestand van de bomen niet beschrijven, ze zijn zachtjes toegedekt met een gouden mist.

Ps. Is er iemand die weet welk jubileum wij vieren ? 25 is zilver, 50 is goud, maar 40 ?????

Hé, ik zie zachtjes de kerk van Horebeke te voorschijn komen, heel vaag in een gouden licht, precies een schilderij van Turner...Mooi !

Wij zullen belast en beladen naar het eetpartijtje gaan, want we hebben de kinderen en kleinkinderen bezworen dat ze ons niets mogen geven, wij hebben al alles wat we van doen hebben, en geen plaats meer om nog iets te zetten... Maar ik besliste, met Anny, om de zaken eens om te keren, en wij zullen de kinderen iets geven, niet de kleinkinderen, maar iets nuttigs aan de kinderen. Zij hebben nog geen volledig uitgebouwd nest, en we kochten voor Bart en Fré iets, en voor Veerle en Els ook iets. Ieder paar krijgt exact hetzelfde, en ik ben zeker dat het voor de twee paren een nuttig iets zal zijn.

Maar we zullen belast en beladen zijn, want 't zijn verdomme zware pakken !

Ik ga vandaag nog proberen bij de kapper te geraken, mijn pluimen zijn te lang naar mijn gedacht. Ik kan me niet voorstellen dat je je haren lang laat groeien, van zodra mijn haar iets te lang is, kriebelt dat aan mijn oren, en zit ik voortdurend te krabben. Bovendien heb ik vet haar, en als het een beetje langer is, wil het ook steeds vlugger vet worden...en mijn haren wassen, dat is voor mij een heel karwei! Ik moet dan op mijn knieën gaan zitten voor het bad, en over het bad geleund zo mijn haar wassen. Er is nog een tweede methode, dat is helemaal in de badkuip kruipen en ondertussen zelf ook een bad nemen. Een douche zou veel makkelijker zijn, maar dat is helaas bijna niet te doen! Ik zou ofwel mijn badkamer helemaal moeten verbouwen, van a tot z, of te wel een badkamer moeten bijplaatsen in de garage, en wat dan met mijn auto ? of boven de garage, maar daar kan ik enkel bij via een trapje, en ik weet niet of trapjes haalbaar zullen blijven voor mij.

Dus: vroeger naar de kapper gaan is een pak zever minder.

Ik laat dan ook iedere keer mijn baard bijknippen, anders zou hij wellicht al ergens over mijn buik hangen. Het gekke is dat de mensen dit nooit schijnen op te merken. Hoewel er dus telkens zowat 5 cm afgaan, valt dit blijkbaar niet op.

Anny loopt hier te hoesten en te snuffen, ze heeft natuurlijk de vallingen die hier al een tijdje rond "wareeren" moeten oppikken, na een ligkuur van een week in een veel te warm hospitaal.

Gisteren in Auchan ben ik de apotheek binnen gegaan om voor haar een busje neusdruppels te halen. Ze had geen beetje adem meer door de neus, en liep daar te snotteren en te snuiten dat het niet mooi meer was. Ik moest expliqueren dat het geen familie mocht zijn van vicks, want daar is ze allergisch aan. Gelukkig waren het goeie, en was ze gered, en kon ze weer rustig winkelen.

Mijn rug is al heel de tijd redelijk, het lijkt wel of ik wat meer mogelijkheden krijg als Anny er wat minder heeft. 't Zal wel niet altijd passen, maar "t is toch meegenomen. Ik durfde Anny ook niet alleen te laten in de winkel, dus ben ik al de rijen met haar mee gegaan, wat ik normaal nooit doe, ik ga naar een stand van pc of cd's en neus daar tot Anny mij komt halen nadat zij gedaan heeft. Desondanks heb ik het uitgehouden, en na een beetje zitten in de bar en het drinken van een cola-light, was ik weer redelijk en in staat om naar huis te rijden zonder te veel pijn.

Voila, ik ga stoppen, tot de volgende ?

goe weere...

Vanmorgen zijn we in de drup naar Auchan gereden, en 't is juste ! Als 't hier drupt, dan geit het in la douce France...'t was dus eerder in la France Humide...

Heel de weg, heen en terug genoten wij met volle teugen van het wolkengezever, en van iets voor de schreve was't geen zeveren meer, maar overlopen...

Ik heb dat eens echt gezien, biechtewaar ! In de tijd hadden wij hier in Oudenaarde een club van vogelliefhebbers, waar ik ook in het bestuur gesukkeld was (Luc vissen is nog steeds een goeie vriend en was daar medebestuurslid). Op een mooie avond hadden wij weer een bestuursvergadering, en op dat moment was daar ook een postbode lid van het bestuur (Hij is niet lang in het bestuur geweest, en niet lang facteur geweest). Die man kwam daar duidelijk bezopen toe, maar hij deed iets wat al de anderen, mij incluis verstomd deed staan ! Toen hij zich neerzette op een stoel, liep het bier hem zomaar uit de mond, over zijn kin en kleren... Wij keken verbaasd naar het fenomeen en dan naar elkaar, en waren unaniem in de conclusie: de man liep gewoon over, hij zat vol tot aan de krop, en met het gaan zitten zakte alles wat in elkaar en liep hij dus doodgewoon over...
Dit is dus het ultieme bewijs dat de tooghangers meer kunnen drinken dan diegenen die aan een tafeltje zitten...ze lopen rechtstaande niet zo vlug over...

Die zijn vrouw deed ook eens iets tofs, ze had een mooie parkiet om te exposeren, en bij het kuisen van het hok was het beestje haar ontvloden...recht tegen een van die ouderwetse vliegenvangers. 't Beestje kleefde helemaal, en ze vond niet beter om de lijm te verwijderen, dan gebruik te maken van ether...Iedere keer als ze dicht kwam met haar propje ouate met ether op, zakte het parkietje netjes ineen... 't Brave kind wist niet dat ether een sterk verdovingsmiddel is, die vroeger zelfs wel eens bij operaties gebruikt werd, maar zeer gevaarlijk was. 't Parkietje heeft geen exposities meegemaakt, en pas na een jaar zag 't beestje er convenabel uit, en kon het weer leren vliegen...

Toen ik in Beernem werkte in het instituut voor geesteszieken, hadden wij daar een tijdje een dokter die verslaafd was aan ether... Tijdens de ontwenningsperiode moesten wij hem driemaal daags een suikertje geven met x aantal druppeltjes ether op (steeds afbouwend)...Die man kon verschrikkelijk reageren als we iets later waren dan gewoonlijk ! Verslaving, ik heb daar een en ander gezien ! Gek genoeg, in die tijd 1968 of 69 zat daar ook een jongeman omdat hij homo was...tijden veranderen hé ?

Gisteren, bij het vertellen over ons leven, dacht ik ook aan de cola en limonade... Er stonden op de speelplaats van de vakschool ook enkele automaten, en die ondingen hoorden ook tot mijn taak. Ik moest die opvullen, de geldlade legen en het bedrag controleren, en zonodig kleine herstellingen uitvoeren. Als ik het niet kon regelen, dan moest ik de verdeler opbellen, maar dat was een ramp, want blijkbaar was dat een goede bron van inkomsten voor de school... Ooit ontdekte ik dat er ne kleinen het leuk vond om wafels uit die bak te halen met kwartdollars in plaats van 5 frank... Dat waren zilverstukken, en ik stak braafjes vijffrankstukken in de plaats, en heb nog steeds die zilveren stukken hier ergens liggen... Ik vraag me af of de kwartdollar nu nog steeds in zilver is ??? Aan de huidige prijs van de dollar zou dat gek zijn, want het zilver staat veel hoger dan de nominale waarde van die stukken !

Een heleboel pannes van die automaten kwam van het gebruik van valse stukken of van vreemd geld, maar die kwartdollars die werkten dus netjes en wel...

Wij hebben een hele tijd in Auchan doorgebracht met zoeken naar koekjes voor Anny, maar we hebben er geen gevonden zonder suiker. Ik ga het eens moeten vragen aan Roland, die zit er ook mee, misschien weet hij of er zoiets bestaat, en waar we het kunnen vinden... We hebben wel nog een soort frisdrank gevonden, die Anny meebracht, gewoon om andere smaken te hebben. Ik drink al jaren frisdrank zonder suiker, maar Anny smaakte daar volgens haar die andere smaak aan, en wilde dat niet hebben...Nu moet ze wel, maar ik zit er maar steeds aan te denken dat ze het nooit ofte nooit lekker vond. 't Is altijd zo dat ze net dat verbieden waar je het meest van hield... Heb je dat ook al vastgesteld ?

Nu ja, beter dat dan een been gebroken.
tot de volgende ?

het feest nadert...

Zaterdag is het zover...40 jaar getrouwd...Ik herinner me nog de mooie foto op de kast bij ma, herinnering aan hun 25 jarig huwelijk...Een foto waar pa nog niet getekend was door zijn ziekte. Er is nadien geen feest meer geweest, en ik weet begot niet hoelang pa en ma gehuwd waren toen pa stierf... Ik herinner mij wel de woorden van ons ma toen ik haar terug naar huis voerde na het sterven van pa. Wij waren juist samen "van wacht" toen pa was gestorven, en ik had verdriet en woede gevoeld. Toen wij naar beneden kwamen langs de trap van het hospitaal, lieten ze juist het bezoek binnen, en een massa vrolijke mensen met bloemen stormde langs ons heen naar boven, wij naar beneden...Ik had lust om ze allemaal naar beneden te verdommen...Maar terug naar de woorden van ons ma, toen we terugkeerden met de auto, van het hospitaal naar huis. Wij zagen Mee, onze stokoude buurvrouw juist de straat oversteken, en ons moeder zei, wat bitter: "Kijk daar, die zijn al langer getrouwd dan mijne vent is mogen oud worden..."

Nu zaterdag ben ik 40 jaar getrouwd...Er spookt van alles door mijne kop. Hoe onze ouders ons een beetje meewarig bekeken toen we wilden trouwen, zo jong (wij voelden ons al lang volwassen)en vlak daarop denk ik aan Veerle en Bart, die nog snotjongens waren toen ze trouwden - ze waren begot ouder dan wij waren ! L'histoire se répète...

Ik had nog moeten scharrelen om werk te hebben, want mijn contract op de mailboat was teneinde, en via een collega van pa raakte ik aan werk in St Amandus te Beernem, het "zottekot", als hulpverpleger. Ik verdiende er 4.500 fr in de maand, en de huispacht was 1.200 Fr...Toen ik de kans kreeg om als portier in de vakschool te Brugge te gaan werken, nam ik dat mee, het was een loonsverhoging, en een aangenamer werk, portier en manusje van alles, magazijn, stencils en noem maar op...
In 1970 kon ik beginnen in de Christelijke Centrale van Hout en Bouw, mijn vader was boos dat ik daar was, men zou hem verdenken dat hij mij daar binnen had geduwd...('t was mijn moeder zonder dat pa het wist)
En hier zit ik nu, al meer dan 12 jaar thuis wegens ziekte...
We hebben veel mooie dagen gehad, maar ook veel zware om dragen...Toch waren en zijn we nog steeds meer gelukkig dan iets anders...
Geluk, wat is dat ?
Eén ding weet ik zeker, probeer nooit gelukkig te zijn, dat is een zekere formule om het nooit te bereiken. Probeer het leven te nemen zoals het komt, en peur er al het goede uit, en zet dat in het étagèreke van uw hart en uw geheugen...dat is geluk. Aanvaarden wat er gebeurd, en zelfs in de donkerste dagen naar het goede zoeken.
Ik denk weer aan de sterfdag van pa...De onderpastoor kwam op bezoek, we zaten allemaal rond de tafel, en vertelden over ons vader de humorist, en zaten te lachen met de zachte milde herinneringen. Suzanne kon dat niet, dat paste niet. Ik meen nog steeds van wel, ik meen nog steeds dat ik liever de goede dingen herinner dan de trieste. Ik denk wel dat den onderpaster een beetje raar zat te kijken, wellicht had hij maar heel zelden lachende mensen rond zich op zo'n moment, ik denk dat er veel meer zijn zoals Suzanne, die niet alleen, zoals wij, het verdriet voelden, maar het ook wensen duidelijk te maken. Och, wellicht had zij ook meer verdriet dan wij, omdat wij konden terugvallen op de goede herinneringen, en zij alleen op het verlies...
Ik hoop dat als ik sterf, men ook over mij de dingen gaat vertellen die de aangename herinneringen vormen, en dat het verdriet iets persoonlijks blijft, en verzacht wordt door de goede herinneringen...
40 jaren... Anny was maar 20, ze is nu drie keer zo oud als op die dag...Ik was er maar 21, snotjongens als wij het nu bekijken, maar je ziet dat ouderdom niet bepalend is om een goed huwelijk te hebben... Wat dan wel ?
Oh, geen grote dingen...Leren samenleven, dat is al! Ik ga niet niet zeggen dat wij de ideale formule hebben gevonden, maar wel de formule die ons past. Het is ook niet zo dat bij ons iemand baas is, we hebben na ondervinding van jaren geleerd dat er dingen zijn waar Anny veel gezonder en beter over redeneert dan ik, daar neemt zij de eindbeslissing in, andere bleek ik beter in, daar nam ik de eindbeslissing...Lees goed: eindbeslissing, want meestal was er overleg en beraad vooraleer tot een beslissing over te gaan, en het kan goed dat ik de eindbeslissing neem gebaseerd op wat Anny opmerkte...of omgekeerd.
We hebben vooral geleerd de kleine kantjes van de ander te aanvaarden, het niet toelaten uit te groeien tot ergernis. Jezelf voorhouden dat jezelf ook van die scherpe hoekjes en kantjes hebt, die de ander moet verdragen van jou... Kortom de ander nemen zoals ze is...Probeer nooit iemand om te turnen tot een persoon die past in jou gietmodel...om eens als beeldhouwer te spreken.
En dat is ook het Geluk, dat is geen reuzegroot iets, nee, geluk is een heel klein vlammetje, net genoeg om de duisternis van de nacht zo te verlichten, dat je nergens tegenloopt.

Ook Liefde is zoiets, als je jong bent, is liefhebben niet moeilijk, maar eens dat het lijfelijke aspect ervan weg is, struikelen er velen... Weet dat liefde een werkwoord is, je moet soms echt heel zwaar werken en zweten om liefde te behouden, uit te bouwen... Het lijfelijke heeft daarin een steeds kleiner aandeel, maar blijft toch ergens de lijm, niet sterk genoeg op zijn eentje, maar helpend om met al de vele lieve dingen samen de volwassen liefde te vormen... Liefde is ook een verantwoordelijkheid ! Je hebt iets op de wereld gezet, iets opgebouwd, en je moet het blijvend steunen om het rechtop te houden...Liefde is ook mooi, het is het zout in de soep, de suiker in de pap, de smaakgever in het leven.

40 jaar...ik zie ons weer staan, heel netjes opgetut, poserend voor de klassieke fotoalbum, die je na enkele jaren soms per ongeluk eens in handen krijgt, en vol weemoed bekijkt... We hebben nog alle kaartjes die we toen ontvingen, en als we die eens bekijken, dan zien we dat de meesten of ons ontvallen of uit ons leven verdwenen zijn...40 jaar, een hele geschiedenis, één zucht.

tot de volgende ?

Water, wasser, eau, water

Vanmorgen zijn we naar Kalken gereden naar de rommelmarkt. In het doogaan was het redelijk, maar in het terugkeren heb ik op sommige plaatsen serieus snelheid moeten minderen om nog veilig te rijden, het regende niet, het gooot! En plots, van 4, 5 auto's achter ons kwam er ne zot voorbijgestoken! Had er een wagen van de andere kant gekomen zonder lichten, dan was het boempataat ! En er zijn er, die zelfs in zo'n archieslecht weer het toch nog riskeren zonder lichten te rijden. Als de wagen voor mij meer dan 50 meter van mij af was, zag ik zijn achterlichen al niet meer, laat varen dat ik de auto nog zag. Bovendien was de testpiloot dan ook nog met een donkerblauwe auto, het kleur waarvan bewezen is dat het de minst zichtbare kleur is !

Het was weer de rommelmarkt van de vrouwenbasket van Laarne. Dat is een keer of drie per jaar, een keer voor iedere ploeg denk ik. Iedere keer weer komt de voorzitter ons een handje geven, precies of wij oude bekenden zijn... Ik kocht er (natuurlijk) weer een bloempje als steun voor de club. Het waren weer orchideeën, en ik merkte plots een prachtige gele miltonia-kruising op...Het bleek volgends de aanwezige kweker een rariteit te zijn, hij had maar één zo ene in gans zijn kweek. Ik vond hem mooi en kocht hem voor Anny. Toen ik hem vastnam bleek dat hij een enorme wolk van parfum verspreidt ! Hij staat hier nu aan mijn bureel heerlijk te rieken.

De rommelmarkt zelf was iets minder dan vorige jaren, misschien omdat het op een zondag is, en er dus veel vaste markten zijn?

We hebben toch genoten van ons eerste uitstapje na de hospitalisatie...Maar echt gerust ben ik niet, ik hou haar in het oog, en als ik haar niet kan zien, dan zit ik te luisteren of ik niets abnormaals hoor. Hopelijk is het nu met die medicatie veel beter, maar ik denk dat het een tijdje zal duren voor ik weer wat gerusterderder ben... Ik toon het niet, want anders zit ze te ronken dat ze niets heeft... Eén ding is zeker, ze slaapt nu 's nachts als een roosje, zelfs als ik een boek lees, dan merkt ze het niet eens, en als ze toch eens wakker wordt, dan reclameert ze, maar voor haar zin uit is is ze al weer vertrokken...

Het enige probleem is het zoekwerk om iets te drinken. Vrijdag in de home was er een suikervrije en lekkere limonade, nu heeft ze een beetje heug tegen meug colalight gedronken. Ik nam soep. Als je er niet mee bezig bent, dan valt het niet op dat er zo weinig suikervrije dranken op de kaart staan... Nu ja, we komen er wel uit. Nu is ze haar haren gaan wassen, ik moet het ook nog doen, maar veel helpt het niet, zodra je buiten komt wordt je natgeregend en is je haar weer naar de knoppen. Bij Anny gaan de krullen er uit of worden kroezig, bij mij wordt het direkt weer vet. Vet haar is ambetant, je moet het vaak wassen, en hoe meer je het wast, hoe rapper het vet wordt. Bovendien stel ik iedere keer weer vast, als ik na de wasbeurt mijn haren kam, dan t er steeds weer een deel verdwenen zijn...'t wordt herfst op mijn bolleke...

Ik heb al een paar dagen minder pijn, zelfs de zeurpijn zit op een laag niveau, en ik kon de rommelmarkt uit doen zonder te eindigen als een kromgewroet oud peetje, ik had uberhaupt dan wel pijn, maar ik ben erger gewoon.

Voila, dat is weer dat, ik ga de wapens neerleggen (vandaag moet dat !)
tot de volgende ?

Bloot is niet sexy

Kijk maar eens naar mijn Linde...en de populieren wat verder weg...de nog verderdere zie ik niet dank zij het vrolijke heldere weer van vandaag...
We zijn negen uur voorbij, en je kunt nog niets doen zonder licht (buiten slapen).

Ik heb linde met een hoofdletter geschreven, omdat ik mij meen te herinneren dat ik hier ooit een doopkaartje zag van een Linde... van een Merel ook al.. In mijne tijd mocht dat nog niet, anders had ik gepoogd mijn kinderen te zegenen met een sterke naam : beer of wolf of zoiets, en mijn dochter wat meer weerstand: Egeltje.

Dat zijn dan nog vlaamse namen, waarvan je ergens een voorstelling van hebt, maar je ziet en hoort nu ook namen die ergens op de tv gekomen zijn in een documentaire over poepelanezen uit micranesië. Ik hoorde onlangs een naam waarvan ik de fiere grootmoe vroeg vanwaar dat kwam, en het bleek dat het jonge paar heel inventief met lettertjes gepuzzeld had tot ze iets vonden dat leuk klonk, dan in het grote boek met voornamen gecontroleerd om zeker te zijn dat het origineel was...Nu ja...van mij mag het, en ik moet toegeven, het klonk leuk, alleen dacht ik door de eind aa-klank dat het een meisje was, maar nee, 't was een manneke...allee, het had alle dingen om tot man uit te groeien, buiten zijn naam dan...

Nee, van mij hoeft het niet. Ik vertelde er toen wij nog volop in de kinderproductie zaten altijd een mopje over...Ik zou mijne kleine Godfried noemen, of Goederik... Dat klonk zo lekker om te reclameren en te schelden: Godfried Goderis goat godverdomme gedoan zien (zijn)!!!! Zeker voor mijn westvlaamse tong geeft dat nogal wat vuurspetterende g-klanken ! Goederik had nog een tweede reden, daar zit m.i. de oorsprong van onze naam. De voornaam Goederik heeft echt bestaan, en kwam veelvuldig voor. De zoon van Goderik of goederik was dan Goderik's Toone, en de klank is al bijna volledig onze huidige Goderis...

Ik hou wel van Vlaamse namen, gewoon omdat die eigen zijn. Ik lig er niet wakker van als er iemand zijn kinderen vreemde namen geeft, maar het is niet echt mijn keus. Maar ik ben wel gelukkig dat het niet meer is zoals vroeger, dat het de naam van de peter (meter) moest hebben. Ik kreeg er zo op mijn bureel, ik vroeg gewoonlijk de pas als ik de naam moest noteren, om schrijffouten te vermijden, en dan las ik Louis, en sprak de man met Louis aan, bleek hij Albert te zijn, maar die Louis, dat was het officiële... Ja zeg.

Het grappigste in verband met identiteitskaarten was een dametje, een oud weduwetje, ik las tot mijn verbijstering dat zij in 1823 geboren was... Ik heb van die pas een copietje gemaakt, en uitgehangen in de refter, met een rood pijltje naar het geboortejaar... Klein typfoutje op 't stad ?

Je komt ook wel eens rare familienamen tegen, in het brakelse zitten nogal wat vandeneucker's, en ik moest wel eens op onderhandeling bij Denaeyer...Maar de mooiste was in Kachtem tegen het Westvlaamse Izegem... Daar stond op een wei, langs de verschrikkelijke kasseiweg, een oude boerenkar met daarop een reclamepaneel:

"Kledingszaak Deckmyn - Pype"

What's in a name ?

Ik veronderstel dat ze gespecialiseerd waren in herenbroeken.

Ah, ik zie, amper, maar toch, ik zie de kerk van Horebeke weer staan, ze hebben ze teruggezet, of het klaart ietske op.
Ik ga stoppen, 't trekt er weer niet op.
Alles gaat hier redelijk goed, dank u
Wij hopen van jullie hetzelfde, en zo mogelijk nog veul beter

tot de volgende ?

thuis en al druk in de weer

Vannacht heeft ze geslapen als een kleinverkske (geluid en al)...
Vanmorgen zei ze dat ze mijn koffie ging maken en naar boven brengen. Ik heb gezegd dat dit echt niet nodig was...Ik lag zo wat te denken hoe dat voorrecht eigenlijk ontstaan is... Waarom kreeg ik koffie aan bed ?

Plots schoot het me te binnen. Heel lang geleden gingen de kinderen met de bus naar school, en nog iets vroeger kwam Verbruggen hier met Davy om hier op de bus te wachten. De ouders van Davy zaten in de vleeshandel, en moesten vroeg weg, vandaar...
Dus was Anny vroeg op, haalde de kinderen uit bed, gaf ze eten, maakte hun boterhammekes klaar voor 's middags, en kroop na hun vertrek weer wat tussen de warme lakens, en bracht voor mij een heerlijk kopje koffie mee. Ik dronk dat op, en dan was het tijd voor mij om op te staan en me te wassen.
De kinderen zijn allang het huis uit, en nog veel langer dat ze niet met de bus mee moesten, maar mijn koffie bleef. Toen Koen werkte bij Danilith, was er weer een bus, en kregen we een "natuurlijke" voortzetting van de koffie aan bed...

Idioot, maar het is wel heerlijk. Nu heb ik het gedaan gemaakt, ook aan mooie liedjes komen een eind.

Straks gaan we boodschappen doen, we zitten zonder fruit, en Anny wil eens zoeken achter een en ander om te drinken, en waar geen suiker in zit. We gaan dus wellicht wat meer tijd nodig hebben.
Ik ben vanmorgen nog naar de huisdokter gegaan om enkele voorschriften, want er waren niet genoeg pillen om het weekend door te komen. Het zou weer een wonder zijn mochten het weer geen medicaties zijn waarop je geen terugbetaling krijgt ! Ik was meer dan 100 euro's kwijt, en het is nog niet eens een volledige lijst van haar medicaties ! Gelukkig waren er nog enkele van haar vroegere, waar er nog wat voorraad van is. Ik begrijp het systeem van de terugbetalingen niet goed, het is precies of je deze medicamenten neemt uit goesting, en zonder noodzaak !

Zo moet ik een soort vitamines nemen voor mijn rug, tegen de ontstekingen. Als ik die laat (ik heb het geprobeerd !) dan zit ik na korte tijd weer met ontstekingen en véél pijn. Niettemin zijn ook deze vitamines niet terugbetalend, alhoewel het hier dus ook een noodzaak en een voorschrift betreft. Nog al een geluk dat wij met zo'n verstandige beleidsmensen zitten ... Kijk maar eens naar wat ze nu allemaal zitten te (ver)prutsen....

Ik ga stoppen, we gaan inkopen doen.

Tot de volgende ?

De dokter...

Gisteren heb ik eindelijk de dokter gezien en gesproken. Het blijkt eigenlijk allemaal niet zo erg te zijn, er zijn een boel kleinigheden, maar als alles eens samenvalt...boempataat...
Nieuwe medicatie, regime, en noem maar op zouden het leed verhelpen. Ze heeft wat suiker, maar moet er nog geen medicatie voor nemen, wellicht zal voorzichtig zijn qua eten en drinken afdoende zijn. Ze mag bv geen snoep eten, geen pintje drinken, geen taartjes, geen cola of limonade (te veel suiker)...Enfin, het zal een beetje aanpassen zijn.

Maar het is beter zo dan dat het werkelijk suiker was en ze onder medicatie zou moeten. Ze zal wellicht regelmatig onder controle moeten om na te kijken of de suiker toch niet doorbreekt.

Vandaag komt ze naar huis. Joepie ! En kwaad dat ze is ! Hopelijk raken we weer vlug op onze gewone draai, ik heb nog een beetje schrik, want momenteel krijgt ze nog behoorlijk veel verdoving, men is reeds aan het afbouwen, maar toch... Ik hoor van haar buur in de kamer dat ze nog veel slaapt.

Vandaag komt Suzanne en Robert ook langs, om eens te zien of hij toch niets kan doen om toch wat warmte te hebben in het huis van Veerle... Hij denkt dat hij wel een en ander kan herstellen, wat die mannen ook vertellen. Laat ons bidden...

Mijn valling is al weer wat beter, ik heb siroop genomen en één keer neusdruppels, en het gaat al veul beter. Ik druk op één keer neusdruppels, omdat ik, net als mijn vader, mijn nonkel en ook een tijdlang onze Bart, verslaafd was aan die ondingen van neusdruppels. Volgens de dokter is de reden eigenlijk simpel. Als je wat lang met een neusvalling loopt, en daardoor wat langer die neusdruppels neemt, dan worden op een bepaald moment die neusdruppels de reden van de verstopping ! Je hebt eerst het gevoel dat je weer lucht krijgt, maar nu korte tijd krijg je als reactie op het middel een zwellen van de neusslijmvliezen, waar door je weer verstobt bent...en weer druppels in doet en weer en weer en weer... Het is niet zo simpel om er vanaf te raken ! Bij Bart is het gelukt met een homeophatisch middel, maar toen ik dat ook probeerde had ik helemaal géén lucht meer ! Ik heb dan van de dokter een soort poeder gekregen dat ik moest opsnuiven via een speciaal spulleke...en het is gelukt. Maar omdat ik nogal eens hervallen ben, ben ik nu echt bang om eens neusdruppels te nemen...

Veerle is ook al weer in haar normale doen... enfin je ziet alles komt weer op zijn pootjes...Ik heb alleen schrik voor de nachten ! Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt, en vééééle uurtjes liggen lezen, nu ga ik weer moeten stilliggen in de donker...

Tot de volgende ?