Taal (2)

Ik heb al altijd van taal gehouden, ik deed het graag op school, en ik heb al duizenden boeken vol genot verslonden, ik heb gegierd, gebruld bij de taalvirtuositeit van een Toon Hermans...Kortom taal is één van mijn grote liefdes.

Toen ik amper 18 was, werd in de Chiro voor het eerst de afdeling van de jongknapen opgericht, voor kinderen van 6 jaar tot 8 meen ik mij te herinneren, kortom de kleinsten van de hoop. Ik werd de eerste leider van die jonge snaken, en in een heel korte tijd barstte het aantal jongknapen uit zijn voegen en moest ik aspirantleiders bij krijgen. Eén van de geheimen van het succes was ongetwijfeld "Jantje" een never ending story, een echt verhaal zonder einde, waarin de avonturen van een fictief jantje door mij verteld werden aan die grote bende jongknapen. Gans de dag stond telkens in verband met de avonturen van Jantje. Een avontuur kon kort zijn om een lange dag van spelen in te luiden, het verhaal kon lang zijn als het weer niet toeliet om veel buiten te ravotten. Nu en dan (nu veel minder dan vroeger, nu ik niet meer in Oostende geraak) ontmoet ik nog wel eens een van die jongknapen van toen, en ik zie op hun gezicht een brede glimlach verschijnen als ze mij nog steeds aanspreken met leider Antoon...
Vertellen, verhalen, dat is spelen met de macht van de taal.
Vannacht lag ik te denken dat de taal eigenlijk nog véél rijker is, dan wat wij ooit leerden, dan wat we kunnen schrijven, en ik heb het hier niet over mimiek of over intonatie van de stem, neen, ik heb het over een taal die ik tijdens het opgroeien ergens verloren ben...een soort kindertaal. Ik weet niet of Claude of Diele zich dat nog her inneren, maar wij gebruikten als kind een soort "wenstijd" in onze taal. Wij fantaseerden avonturen die wij zouden kunnen beleven, waarvan wij in ons binnenste héél goed wisten dat het niet kon...Wij hadden daarvoor een speciale manier van spreken ontwikkeld, een vervoeging van de werkwoorden die niet bestond, behalve voor ons, in onze imaginaire denkwereld... Het zinnetje dat wij dan het meest gebruikten was "en tons zaân we..." In het Oostends bestaat geen zaân, dat was een woord die aangaf dat het fantasie was, in het abn zou het zo iets zijn als "en dan zallen we" dat is geen zullen, geen zouden, dat is een wenstijd in een onvervulbare toekomstdroom... Wij beleefden zo hele verbale avonturen, gebonden aan het spel van het ogenblik. Zo als met Claude, toen we in het ijskoude water onze boot lieten varen voortgedreven door de "motor" een oud binnenwerk van een klok, ook dan was het "zaân " niet van de lucht... Dan zallen we met ons schip dat piratenschip dwars door...

Heerlijke tijd. Ik herinner me niet wanneer die onvervuldewenstijd verdwenen is in ons leven... Wellicht is dat stilletjes met het opgroeien weggedeemsterd. Jammer !

Toen mochten we nog "dromen" op klaarlichte dag...Nu kan dat niet meer, of toch zeker niet meer luidop. Ze zouden ons interneren met de diagnose "kierewiet", en toch, het zou zo schoon zijn mochten we dat nog kunnen.

Taal, onverhoopte rijkdom...

Verleden, onverhoopte rijkdom...

Herinner jij je ook nog die gekke "wakker-dromen-tijd"? Dat was toch heerlijk, of was jij een kind zonder al die dromen, al die fantasie?

Sedert Claude hier terug in mijn leven is verschenen, zie ik steeds meer van die avonturen van toen, hoor ik ons in onze taal van toen, weer spelen, weer fantaseren. Wij hadden een rijk leven, wij vulden onze dagen met de schatten die we zelf creëerden... Wij hadden weinig speelgoed, maar wij hadden veel meer dan de kinderen van nu, wij hadden onze dromen. Nu hebben ze zoveel en zodanig gesofisticeerd speelgoed, dat erbij wegdromen bijna niet meer mogelijk is, en ook niet meer nodig is. Nu hebben ze zo'n oplichtend zwaard zoals in de film, wij hadden een gewone stok, maar die was in onze ogen veel mooier dan dat plastic ding van nu, want wij droomden zelf de ingelegde parels en diamanten in ons gouden handvest, en de kling was van het sterkste damascenerstaal waarin in het blauwzwarte staal de vlammen van zijn eigen hardheid spiegelden, en er was een tekst in gegraveerd, die de vijand nog net kon lezen voor hij sneefde, getroffen door het onoverwinnelijke staal... Het kind van nu heeft wellicht nog nooit van damascenerstaal gehoord, en dat interesseert hem ook niet, want dat is niet echt...sukkelaar !

Taal, boeken om in weg te dromen, bron van spelen ...Wij zaten toen nog in een klasje dat was samengesteld uit eerste, tweede en derde leerjaar, in één klas...en Masoeur Hubertine wist nog de tijd te maken voor een uurtje voorlezen, en met open mond luisterden we naar de avonturen van Boompje en Pereltje, de twee arme chineesjes uit het boek van Boschvogel. Ik heb dat boek nu, ik vond het op de rommelmarkt, en als ik het lees hoor ik opnieuw de stem van masoeur...

Toen ik versgetrouwd, kennismaakte met tante nonneke, bleek de kloosteroverste de zuster te zijn van Boschvogel, en kreeg ik verschillende van zijn boeken cadeau van zusteroverste...Later hoorde ik dat Boschvogel helemaal niet zo'n braaf boontje was als uit zijn boeken zou blijken, maar who cares ???

Laat mij nu nog maar wat verder wegdromen...
tot de volgende ?

de meteropnemer

neemt de meter niet op...hij noteert alleen de cijfertjes die hij voor zich ziet op de meter...
Ik heb hem beleefd verzocht goed te kijken...Vorige keer had ik een rekening van zo'n 150.000 euro's te betalen. Het was een foutje.
De kosten van de doktersrekening nemen ze niet ten laste.

Nee, ik drijf over, 't was maar 15.000 euro's, maar desalniettemin en niettegenstaande, 't was verschietachtig. Ik beldegede ne keer en ze vroegen om de meterstand eens te controleren en door te bellen. Ik mocht die rekening dan vergeten, ze zouden een nieuwere sturen, een véél goedkopere. Oef.

Vandaag moesten mijn gebuur en ikke om ! uur paraat staan tot 12 uur zo nodig, want dan kwam de meteropnemer. Hij is dus al geweest. Hij vroeg of dat huis hier iets verder nog bewoond was...Ja dus, maar diene man is zelden thuis, hij is de uitbater van diverse veilingshuizen, en veel uithuizig.

Wellicht heeft de boer, die het land naast mijn deur bewerkt, hem na al die jaren toch eens thuis gevonden, en hem gevraagd zijn haag op te kuisen, want die haag hing al zo'n dikke twee, drie meter over het land van de boer. Nu hebben ze die haag wat opgekuist, de kant van de boer is alles weg, en kijken wij nu op lange blote takken van wat ooit een weelderig struikgewas was. (Tegenwoordige tijd: struikgewis is ?)
Ze hebben meer dan een week takken afgedaan en verhakseld. De boer heeft daardoor een heleboel land bij gewonnen. Er staat nu maïs ! (=rattenlokvoeder).

Door zijn manier van ploegen, is er vlak naast mijn haag een greppel van een halve meter diep ontstaan. Gelukkig dat de vriend van Veerle een tuinbouwer is, hij zal de haag komen scheren. Anny dacht al dat ze zou moeten werken met een stelling. (En ik zit dan op mijn nagels te bijten !)

Ik voel me al enkele dagen doodongelukkig, om precies te zijn, sinds vrijdag om ! minuten na negen.
Dan is mijn raap zonder heiligentriek gevallen, en ik weet dus niet meer hoe laat het is als ik het zou willen weten. Ik heb zeker al duizend keer naar mijn arm gekeken, maar daaraan kun je het dus niet zien! Je zou denken, die arm heeft al jaren een klok om, zou dus al op zijn eentje moeten weten hoe dat gaat, maar niets hé ! Gek genoeg zit ik zelfs nu, aan mijn kwampjoeter nu en dan op mijn arm te kijken, terwijl het uur onderaan mijn scherm is te lezen hoe laat het precies is. Bovendien staan er in huis ook nog een hele menigte klokken, maar toch, die aan mij arm, die mis ik.
Ik weet nog niet of ik er een nieuw batterijtje zal laten inzetten of meteen een nieuwe raap zal kopen. De kostprijs loopt niet ver uiteen tegenwoorrig...

Ik heb een toestelletje gekregen om nietjes te verwijderen. Verwijder netjes nietjes. Het gekke is dat ik een nietjes machine heb die werkt zonder nietjes. Door een ingenieus systeem druk je door de bladen papier heen een soortement rastertje, die dan onderling zichzelf vasthechten aan de andere blaadjes, gewoon door die piepkleine en haarscherpe plooitjes die je in de bladen drukt. Natuurlijk werkt dat maar voor maximum 4,5 bladen papier van de gewone dikte. Anders moet je ze nieten met een echt nietmachine met nietjes. Die kun je dan weer netjes uithalen met dat nieuwe machientje die ik nu heb.
Als ik dat herlees snap ik het zelf niet meer, maar ja, jullie zijn allemaal veel geladderderder (een ladder is synoniem van een leer) dan ik, dus voor jullie zal dit ongetwijfeld zo klaar zijn als pompwater.
Mocht je het onverwacht toch niet snappen, dan wil ik altijd een demonstratie geven in mijn eigen woning. Gelieve wel op voorhand een afspraak te maken. Mijn agenda zit nogal vol met het schrijven van rare hersenkronkels.
Denk niet dat die laatste opmerking niet juist is, sinds ik weet dat alzheimer het gevolg is van het wegvallen van de kronkels en plooien in de hersenen, doe ik niets anders meer dan hersenkronkels maken. Tegen de alzheimer.
Trouwens ik zou veel liever parkinson krijgen dan alzheimer. De reden: Het is veel minder erg een deel van je pint te morsen door het schudden en beven, dan vergeten je pint te drinken...Just hé?
Ik ben eens mijn visvijvers gaan controleren. Het water is sinds het invoeren van een bijkomende filter, al heel helder geworden. Maar het is niet alleen dat, ik merk ook dat de biologische werking van de filter langzaam op gang is gekomen, en dat er minder eiwitten in het water zitten. Dat kan ik zien aan het feit dat er steeds minder schuim is aan de voet van mijn watervalletje. Dat schuim is een zichtbaar gevolg van de aanwezigheid van eiwitten in het water.
Dus, de filter werkt naar behoren.

Voila, mijn inspiratie is op, ik ga verder oefenen in het kronkelen van mijn grijze massa...
tot de volgende ?

klapstoeltje

= een stoeltje waar je uren kunt over klappen
= een stoeltje dat zelfs het klappen niet waard is
= een stoeltje dat dient om dicht te klappen, en niet om op te zitten...

In de kerk te Lierde waren er 44 plechtige communicanten... Men had plaatsen voorzien voor de gezinsleden (en niemand anders dan de werkelijke in het gezin levenden) in de middenbeuk van de kerk. Er waren plaatsen voorzien voor de meters en de peters, vooraan in de zijbeuk rechts en vooraan in de middenbeuk rechts. Peters en meters zaten zo dicht bij het gebeuren, omdat ze "makkelijk" naar voor konden treden om hun zware hand op de tere schouders van het communicantje te leggen tijdens de zalving...

De laatste twee rijen van de peters en meters in de zijbeuk rechts (met het gezicht naar het altaar dat bijna midden in de kerk stond - de communicanten zaten helemaal voorin, waar vroeger (in de goeie ouwe tijd) het altaar pleegde te staan, nu die twee laatste rijen peters en meters dus, zaten op klapstoeltjes...met nadruk op tjes.Ik vermoed dat het in Japan of andere contreien die gekend zijn voor kleine mensen, dus ook pygmeeën kan, deze stoeltjes normaal zouden genoemd geworden geweest kunnen zijn. Hier zijn het dus pietepeuterige stoeltjes, KLAPstoeltjes.
Ik had geluk, ik zat op een van die minuscule mens-erger-je-niet-stoeltjes. 2 uur !

Gelukkig was het feest nadien goed...en ik heb het uitgehouden tot rond 17 à 17.30 uur ongeveer. Vannacht was het weer een nacht vol leesgenot.

Voor de dames onder mijn lezers, er waren géén witte plechtige communiekleedjes te bespeuren. Met uitzondering van 1 meisje met een nogal erg speciaal crèmekleurig kleed, waren alle kinderen in mooie, nette en vooral verder bruikbare kleren. Joepie! Er waren nog twee mannekes kleiner dan Ewoud, maar bij de meisjes zaten er die heel geschikt waren om mee te gaan vissen. Als hengels...zo lang ! Gek dat er geen een zo'n lange jongen bij zat. Is dat overal zo? Krijgen wij een generatie van reuzinnen op ons teljoor geschoven? Of komt alles nog goed in de komende jaren? Ik hoop van wel, want als die meisjes zo blijven groeien, dan gaan we misschien heel veel baskettende dames hebben, maar weinig mooie vrouwen (Maar misschien evalueert de smaak tegen dan nog eens en moeten alle vrouwen minstens tweemetertien zijn om mooi te zijn.)
We hebben de smaken al enkele keren weten veranderen. Toen ik nog jong was, waren de modellen mooie dames met alles er op en eraan wat er op en er aan hoorde... Nadien kwam Twiggy, een soortement panlat(de foto's van Biafra maar dan in 't wit), die een brochke moest opspelden om te weten waar de voorkant zat, en plots moesten alle vrouwen hyperslank zijn. Sinds enkele jaren mochten ze weer borsten hebben (joepie), en nu zie je een tendens komen dat ze weer wat meer dan vel en beenderen mogen hebben, en warempel weer op vrouwen beginnen te gelijken. Ja, ik weet het, ik ben van de ouden tak, maar je kunt niet ontkennen dat de evolutie bezig is, zoals ik u zeg ! Gelukkig maar, het is niet alleen veel mooier, maar het is zeker ook veel gezonder ! Het moeten (mogen) geen Rubensiaanse dames te worden, maar een vrouw hoort rondingen te hebben, en vooral heupen. Mijn grootvader zaliger drukte dat zeer plastisch uit, het moeten goeie kweekmoeren zijn... En hij had gelijk, of vind je het normaal dat er nu bijna meer geboorten gebeuren met een keizersnede dan op de natuurlijke wijze ??? Ik heb helemaal niet de bedoeling of de verwachting dat de dames alleen maar moeten dienen "voor de kweek", verre van, maar de voortplanting is nu eenmaal een zaak van de vrouwen, dus is het ook normaal dat ze een lichamelijke bouw hebben die daarvoor geschikt is, of niet ?

Nu, ik ben dus niet geschikt om op kleine vouwstoetjes te zitten, zeker niet gedurende enkele uren...Mijn bouw is daarvoor niet geschikt...ook niet om kinderen te baren trouwens...

Voila, genoeg voor vandaag...tot de volgende ?

Het Scheppingsverhaal

volgens ikke...

Héél, héél lang geleden, maar dan ook héél héél lang geleden wandelde er eens een oude grijze maar zeer geleerde man op deze wereldbol rond, en hij was ontroerd ! Het was allemaal zo mooi, prachtige eindeloze groene weiden, met hier en daar een struik en een grote dikke boom om schaduw te geven aan al de mooie dieren die er rondliepen. Hier daar felle oplichtende kleurspatten van prachtige weidebloemen...De man haalde eens diep adem, en genoot van de gezonde zuivere lucht. Iets verder kwam hij in een prachtig bos, met bomen, struiken en kruiden aan de wortels van de bomen. Tussen de takken hingen slingerplanten en her en der bloeiden de prachtigste orchideeën en zag je bloesems en heerlijke vruchten hangen. Het was prachtig, het was een echt paradijs.

En de man keek om zich heen, en zag de mooiste dieren in deze pracht rondlopen, sommigen aten groen of vruchten, anderen aten van de dieren, voornamelijk de oude en zieke dieren, en zorgden zo voor een gezond evenwicht in deze onverbeterlijke natuur. En de oude man zuchtte...Was het niet jammer dat er op heel die wereld niets of niemand was die echt genoot van al die pracht en van die milde natuur??? Want dieren hebben dat vermogen niet, dieren leven hun leven, en zoeken de plaatsen op waar ze het best aan hun trekken komen, maar oog voor schoonheid??? Nee, dat hebben ze niet.

De man dacht lang na, en besloot: "Kijk, ik neem hier enkele apen en bewerk hun dna, hun genen, zodat zij in staat zijn om van al die pracht, al die weelde te genieten !"

En zo gezegd, zo gedaan. Hij nam een apenpaar, en met een héél kleine ingreep, minder dan enkele procenten van hun genen, lukte hij er in de apen om te bouwen tot wezens die niet alleen leefden, maar ook begrip hadden, en die de schoonheid konden waarderen.

Het paar apen was gelukkig in dit aardse paradijs, ze genoten van het leven, en leefden niet meer alleen om te overleven, maar ook om te genieten.

Laten we zo voor het gemak een naam geven, hem noem ik Adam, en haar, juist, Eva... Het was Eva die op het idee kwam om de mooie bloemen niet in het gras te laten staan, maar eens mee te brengen naar hun vaste stek... Maar de bloemen verslensten, en Eva was niet content voor Adam, met behulp van een stok en platte steen er in slaagde een deel van de bloemplanten met wortel en al mee te brengen en te planten aan hun vaste stek, onder een van de schaduwrijkste bomen in de wijde omtrek.
Maar om in de schaduw te blijven moesten ze regelmatig wat opschuiven, rond de stam van de boom, en Eva deed Adam stokken in de grond zetten, waarzij dan tussen de stokken het gras weefde om zo de eerste muur op deze wereld te bouwen. Van binnen was het goed toeven, maar als je van een afstand keek, was het zicht op de boom plots heel wat minder...
Ondertussen kregen Adam en Eva kinderen, en ook die bouwden her en der van die schuilhutjes, want dat vonden ze wel een goed idee, en één die omdat hij niet te ver van zijn moeder wilde wonen, kwam op het idee om zo ook een dak te maken op zijn muren...en het eerste huis was geboren.
Nu waren Adam en Eva heel slim geweest bij het bepalen van hun woonplaats, vlak bij een bron, onder een grote boom met veel eetbare vruchten, maar niet aan iedere boom was een bron, en de anderen moesten hun water bijhalen in de bron van Eva. Dat was een heel gedoe, zo water scheppen on grote bladeren, en daar dan nog een eindje mee wandelen tot aan jou huis...Bovendien vond Eva het ook maar een beetje ambetant, al dat heen en weer geloop, en ze hadden altijd wel iets nodig buiten het water. En Adam moest van Eva rond de bron een muurtje bouwen, zodat de anderen niet meer aan de bron konden putten, maar nog alleen aan de overloop, aan het kleine beekje.
Eén onder hen was wat slimmer dan de anderen, en hij graafde met zijn platte steen een beekje tot aan zijn huis, en daar een put waarin hij steeds een voorraad water had.
Dat was een slimme, en ook zijn vrouw was een van de slimste, zij waren er in gelukt enkele konijnen te vangen toen ze nog heel klein waren, en ze hadden die konijnen opgesloten in een omheining van doornige takken, die heel dicht tegen een gezet waren. Ze waren zo slim, dat ze niet alle konijnen op aten, maar er enkele overhielden, en die mochten kweken binnen de omheining.

Er kwamen steeds meer mensen, en daar het plezant was om redelijk dicht bijeen te wonen, stelden ze op een moment vast dat er in de wijde omtrek bijna geen wilde dieren meer zaten, en dat ook de knollen en de eetbare vruchten steeds zeldzamer werden, en dat ze steeds verder van huis moesten om aan eten te geraken...Op dat ogenblik waren de konijnen van die ene plots heel veel waard, en hij begon zijn konijnen te ruilen voor graan en vruchten...en zo was de handel geboren...

Ik ga niet meer verder vertellen...Je ziet zelf rond je wat er gebeurd is...Ondanks het feit dat we het inzicht kregen in de schoonheid, hebben we al het schone kapot gemaakt, en is er van die prachtige wereld in een perfect evenwicht niet meer over. We zijn niet meer tevreden met een weidebloem, we moeten de meest grillige en exotische bloemen bij ons op onze tafel hebben staan...We hebben inzicht ...Of juist niet ???

tot de volgende ?

De ridders van de Tempelorde

Ofte de Tempeliers...
Waarschijnlijk is er over geen enkele ridderorde zoveel verteld en geschreven als over deze (Gevolgd door de Teutoonse, maar dat is een heel ander verhaal).
De redenen van al die verhaaltjes zijn legio, de plotse vernietiging van de orde in Frankrijk met steun van de paus (Deze koning had dat al geprobeerd bij twee voorafgaande pausen, en toen dit niet lukte gingen die pausen héél snel dood...de derde paus koos eieren voor zijn geld en deed braafjes wat de Franse koning hem vroeg.
Buiten Frankrijk bleven hier en daar de tempeliers gewoon verder bestaan, of veranderen van naam, of infiltreerden andere orden die in de kortste tijd overgenomen werden...Allemaal voer op de molen van de verhalen...
Als je dan nog weet dat de tempeliers in feite, naast de joden, de bankiers waren van Europa, en dat de schulden van de franse koning in feite de reden van de vernietiging van de orde waren, en dat blijkbaar het geld nooit teruggevonden werd (Of dat hij die het wel vond er wijselijk over zweeg...)

Feit is dat nu nog steeds over de tempeliers gesproken wordt ! En ik herinner me nog vaag dat ook mijn moeder van haar grootmoeder en tantes hele histories hoorde over de tempeliers, daar kwam de duivelstoren in voor (Een ruïne in Nieuwpoort) ook het hof van Spermalie (zie ook het boek Maria van Spermalie) en dergelijke dingen meer. Voorts vermelde ons moeder dat er geheime gangen liepen van her naar der, kortom de tempeliers "leefden" en "leven" nog steeds onder ons.

Diverse vrijmetselaarsgilden eisen het erfgoed van de tempeliers op, wat zeker van orde was om te verdedigen dat de paus de orde liet vernietigen.

Wat er allemaal echt was ???Geen idee, men heeft zoveel documenten zorgvuldig doen verdwijnen, en zorgvuldig zo veel verhalen de wereld in gestuurd, dat we wellicht nooit meer de werkelijkheid rond deze orde zullen kennen, tenzij die documenten toch nog eens ooit het licht zouden zien...

Waarom ik dat vertel? Gewoon, om aan te tonen dat het soms heel moeilijk, om niet te zeggen onmogelijk is, om de werkelijkheid van de geschiedenis (doordenken!) te onderscheiden. Hier is men zo ver gegaan dat de historie is doorgedrongen tot in de volkse sagen en legenden, maar in veel gevallen is het niet verder gegaan dan in de officiële geschiedenisboeken... En dat is iets héél raar !

Ik heb je al verteld dat, toen ik van het vrije katholieke onderwijs in het officiële terecht kwam, ik plots een héél andere geschiedenis moest leren. Daar geschiedenis, toen al, een beetje mijn "dada" was, viel mij dat heel erg op, en ik ging dan ook regelmatig in de clinch met de prof, een toffe madam, die het heel erg op prijs stelde dat er eens een studentje was die geschiedenis een leuk en interessant vak vond... Maar ik heb toen geleerd dat geschiedenis, al naar gelang de doelstelling aangepast werd... Je kunt niet echt stellen dat er gelogen wordt (werd), maar wel de uitleg, de gevolgen werden heel anders belicht.

Geschiedenis is nog altijd een van mijn interesses, en ik heb al wat zitten lezen in de nederlandse geschiedenis van rond 1830, in de franse geschiedenis over onze boerenkrijg en dergelijke meer...Het gevolg is, net zoals met de tempeliers, dat je nu eindelijk weet dat je het niet weet. Dat is ook al iets hé...

In feite leer en lees je alleen de geschiedenis van hij die aan de macht is. Daarom alleen zijn oude geschiedenisboeken wel eens interessant...ze geven soms een heel andere kijk dan de boeken van nu, om dat op dat moment de macht duidelijk in een andere hoek zat.

Met andere woorden, mocht Caesar niet zelf de geschiedenis geschreven hebben over de verovering van Gallië, mocht de geschiedenis van de romeinse invloed niet geschreven zijn door supporters van...Mocht de geschiedenis van de "ontvoogding" van onze gewesten niet geschreven zijn door de enigen die konden schrijven en die ook bij machte waren die geschriften te bewaren (aan te passen?), hoe zou de geschiedenis dan zijn geweest???
Hetzelfde natuurlijk, maar misschien zouden wij er een gans andere kijk op hebben gehad.
Bovendien weet men dat er nu en dan (nogal dikwijls) een poging gedaan werd om alle oude geschriften te vernietigen, met de ene keer meer succes dan de andere keer, maar met niettemin als gevolg dat de kans om bronnen van voor de boekverbranding nog te vinden honderden jaren na datum, heel, héél klein zijn geworden. En bovendien dan nog gemakkelijk kunnen aangevochten worden als zijn "betwistbaar, niet geschraagd door bewijzen)...
Daarom ook dat er soms panisch gereageerd wordt op de vondst van oude documenten ?
Niets nieuws onder de zon hoor, er zijn romeinse keizers geweest die op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen de namen en de portretten van hun vijanden lieten verwijderen...Dat was pas "doodzwijgen", heel letterlijk !

Is geschiedenis daarom minder interessant geworden? Neen, in tegendeel ! Het legt een scala van mogelijkheden van gissingen gebaseerd op feiten en sporen open voor iedereen die wil snuffelen en interpreteren...Alleen het is geen geschiedenis, in de ware zin van het woord, het is een interpretatie van de gekende (toegelaten ?) versies van de feiten.

Het is héél geschikt om tot het besef te komen dat het héél moeilijk is om zelfs maar te weten waar we nu staan. Kijk maar eens in de namiddag naar de vrt, de uitzendingen uit de kamer...probeer daar maar eens te concluderen wat er gebeurd is, zonder dat je zelf de feiten kleurt of interpreteert ... Gaat niet hé ? Voila, dat is wat ik zeggen wilde... Wat jij hebt gehoord is niet hetzelfde van wat ik hoorde, en we keken naar de zelfde feiten... Denk in dat licht eens aan al wat je weet... Voel je jezelf nu ook zo ...bedot???

tot de volgende ?

winkelen (2)

Vanmorgen zijn we gaan winkelen, om onze wekelijkse boodschappen, en om de wagen te laten wassen...Maar Picobello was dicht, dus gaan we met een ongewassen auto naar het communiefeest van Ewoud. Zelf de auto wassen kan ik niet, en Anny met haar schouder mag het van mij niet doen.

Het weer is belabberd...en het ziet er niet naar uit dat het snel zal veranderen. Dus met mijn bijverschijnselen zal het ook niet direct verbeteren.

Het gekke is dat we allemaal een herinnering hebben aan vroeger, waar niet alleen het leven veel beter was, maar ook het weer was beter. De zomers waren nog echte zomers, en de winters waren nog echte winters...Als je echter naar de cijfers van het weer in die tijd gaat kijken, dan was het zeker niet beter, met één uitzondering, de winters waren een stuk meer winterachtig dan nu...Maar je ziet ook dat die zogezegde weersverandering helemaal niet zo plots is als ze ons nu willen doen geloven. In tegendeel, ik kan me, vooral gebaseerd op de cijfers van de winterse temperaturen gezien, niet ontdoen van de indruk dat de "plotse" opwarming heel geleidelijk is gegaan. Maar een feit blijft, ons geheugen is een onbetrouwbaar ding ! En voortgaande op de opmerkingen van mijn zussen, is mijn geheugen ook op het gebied van andere dingen niet altijd 100%...Of het hunne ??? Wellicht alle twee wat. Eigenlijk moeten we daar gelukkig voor zijn, want de kleuring van ons geheugen is bijna altijd een betere versie dan wat wellicht de werkelijkheid was, zie maar naar de herinneringen over het weer, en dat is makkelijk te controleren.

Dus, maak je niet ongerust! Het is een van de manieren om je zelf gelukkig te maken, een manier waar je niets voor moet doen, een manier die bijna ingebouwd is in je denksysteem...

Geluk, is dus geen vaststaand iets, het is een manier van verwerken van herinneringen en ervaringen, niet alleen in het verleden, ook in het heden... In het begin dat Anny en ik gehuwd waren, hadden we het helemaal niet breed... Een tv kon er niet af, dus konden we twee dingen doen: of zitten klagen hoe erg het was om geen tv te hebben, of onszelf overtuigen dat we best zonder tv konden, dat tv eigenlijk een negatief ding was...En dat laatste deden we, tot we ons makkelijk een tv konden veroorloven, en we deden het met volle overtuiging. Ik heb geglimlacht toen bij Bart, in het begin van hun huwelijk, toen ze spaarden dat het kraakte om aan een huis te geraken, zij ook geen tv moesten hebben, dat was een negatief ding...En enkele jaren later was ook bij hen dat verderfelijke ding plots in huis...Eigenlijk heb je het nodig, want in de kinderen hun klas praten ze over bepaalde programma's... Ik dacht bij me zelf: waar heb ik dat nog gehoord ??? --bij mezelf natuurlijk--

En dat is precies wat geluk eigenlijk is ! Het leven dat je hebt niet alleen aanvaarden, maar zelfs verheffen tot iets hogers, tot iets met meerwaarde.
Zelfs in mijn ziek zijn doe ik dat, ik aanvaard dat, en maak er het beste van. Ik heb een gloeiende hekel aan mensen die zich neerleggen bij hun ziekte, en zichzelf voortdurend beklagen. Je moet vechten, en je niet neerleggen bij de situatie ! Ik weet dat ik niet kan genezen, dat mijn situatie altijd maar verder zal evolueren in een negatieve richting, maar het helpt mij niet en niemand dat ik daarover zou zitten jeremiaden en dat ik mij daar bij zou neerleggen.
In tegendeel, mijn overtuiging én mijn ervaring is dat het beter gaat als je weg denkt van je ziekte, van je pijn. Ook voor de anderen is het niet plezant als je bij iemand op bezoek gaat en ze zitten heel de tijd bezig over hun miserie. Nog eens, je bouwt je geluk zelf ! Zelfs in de slechtste situatie !

Ik ga stoppen, het eten is klaar...tot de volgende ?

Pillendag...

We zijn weer een week verder, ik ben aan de laatste dag-doos van mijn pillendoos bezig. Dat wil zeggen dat ik vanavond weer de zeven doosjes moet uithalen, op rangorde leggen, en dan al mijn pillen uit de kast halen, en soort per soort in de vakjes leggen, sommige op de morgen, sommige op de middag of op de avond, sommige in twee of drie vakjes...
Kijken of de voorraad nog groot genoeg is, zo niet een afspraak maken met de huisarts om een pak voorschriften te laten opmaken...
Vervelend.

Al een paar nachten weer wakker geworden van de pijn, op het toilet gaan zitten, om een andere houding aan te nemen, maar het ging niet, het hielp aan geen kanten. Terug het bed in, boek lezen... Ik zit voor het eerst sinds lang weer met bewegingspijnen. Meestal krijg ik de grootste pijn bij te lang in één houding staan, zitten, liggen of stappen (lees slenteren - stappen kan ik niet meer). Slechts heel zelden heb ik pijn bij bepaalde bewegingen, tenzij natuurlijk bij te grote bewegingen, maar nu krijg ik pijn bij de minste beweging van de wervelkolom, en wanneer beweegt dat kloteding niet? Het doet bijvoorbeeld verschrikkelijk veel pijn om mijn gat af te kuisen na het moeizaam verrichten van een GROOOTE boodschap. Stom en vervelend ! Schrik van stijgende afhankelijkheid.

Hopelijk gaat dit weer over, en val ik weer terug in de gewone pijn.

Je ziet wel wel hé ! Met die stomme boeren en hun vragen om regen ! Nu zit ik er weer mee!

Ik denk dat ik ga emigreren, naar de sahara. Weet je dat dit de plaats is waar de meeste verdrinkingen gebeuren? Echt waar ! Er verdrinken meer mensen in de woestijn dan in andere gebieden ! Dus zo droog is het daar ook niet altijd. Die verdinkingen gebeuren meestal bij de plotse enorme stortbuien, die niet in de te droge grond kunnen indringen, en dan in plotse kolkende rivieren alles mee sleuren wat op hun weg ligt.

De pyrografie voor Luc's dochter is bijgewerkt, tot mijn tevredenheid. Iemand die het niet kent zal natuurlijk niet zien welk wonder ik daar heb verricht, maar ik denk dat ik een ontdekking heb gedaan die mijn pyrograveren voorgoed zal veranderd hebben. Ik moet nog wat verder er op studeren, maar ik denk dat ik een geheel nieuwe gamma van mogelijkheden heb geopend... Ik zal weer kunnen experimenteren en ontdekken. Heerlijk! Ik hou je op de hoogte.

Heel ander nieuws van tanteke... Ze wordt in ijltempo meer en meer dement. Die val die oorzaak was van haar hospitalisatie en nu haar opname in een home, heeft blijkbaar het dementeringsproces plots in gang gezet. Voorheen was ze wel eens vergeetachtig, maar nu zijn we plots in een situatie van echte dementie gekomen. Ze is sinds jaren niet meer zo gelukkig geweest als nu. Ze is blijkbaar al haar verdriet vergeten, en ze heeft zelfs de foto van haar Noël (haar overleden zoon)omgekeerd weggelegd. Waar ze vroeger steeds over haar eenzaamheid en haar verdriet bezig was, is dat nu allemaal weg. Ze denkt ook dat ze thuis is, en betreurt het alleen dat ze niets kan "offreren", ze heeft niets meer in haar kelder... Ze denkt echt "thuis" te zijn, en ze is gelukkig, voor het eerst sinds vele jaren. Ik weet niet wat ik moet doen met al haar bezit, en na een telefoontje met de notaris, weet ik het nog veel minder ! Er is een mogelijkheid, maar de verantwoordelijkheden die ik dan zou moeten op mij nemen, zijn zo groot dat ik dat liever niet doe, toch zeker niet alleen, en je kunt het niet met twee of meer doen... Ik denk dat daar ook een deel van mijn pijn zit.

Zondag moet je dus geen blog verwachten, ik zit op het plechtige communiefeest van Ewoud. Ik zie er echt tegen op. Een paar uur zitten te radbraken in de kerk, en dan weer zitten op een stoel aan de feesttafel. Ik zal mijn pillen moeten bij hebben, om eventueel nog wat meer de pijn te kunnen onderdrukken. Normaal is een mens er op gevierd om naar een feest te gaan, dat is dus ook iets dat voor mij niet zo is.

Enfin, misschien valt het wel mee, we maken er in ieder geval het beste van, het moet een leuk feest zijn voor Ewoud, 't is zijn feest !

Voila, genoeg gezaagd, ik ben er mee weg.
Tot de volgende ?