'n bescheten commissie

Gisteren zijn we dus naar tanteke geweest...Eerst wat kledij en een paar foto's weest halen, en dan naar de home.
Tante zag er goed uit, fris, goedgemutst, enfin een droom.
Natuurlijk had ze weer "dorst"...Ik vertelde haar dat ik aan de huisdokter gevraagd had of ze iets mocht drinken, en hij zou spreken met de dokters van Maria Middelares en dan met het verplegend personeel van de home. Anny dus naar beneden, en het gaan vragen aan de verpleegster van dienst, en ja hoor ! Tante mag 1 à 2 consumpties hebben per dag. Anny bracht voor tante een Leffe mee, en tante zat daar zalig van te genieten.

Nadat Anny de kleren in de kast had gestopt, gingen we naar beneden, omdat ik nog wat moest weten en bezorgen aan de verpleegsters...

Daar hoorden we dat tante 's nachts blijkbaar moest zijn opgestaan, ze had in haar pamper gedaan, die pamper uitgetrokken en alles, maar dan ook alles volgesmeerd...Vandaar dat wij geen kleren meer hadden gezien, ze had ook de kleren in de kast bevuild...Een bescheten kommissie dus, letterlijk. Gezien deze omstandigheden zou de home dit keer de was doen...Gelukkig maar...

Voor de rest was alles goed geweest.

(Welke rest ?)

Gehoord dat ze weer goed weer voorspellen??? Van mij mag het hoor, ik heb een hekel aan die grijze luchten. Ik weet niet waarom, maar met een beetje zon ziet alles er wat meer levend uit, zonder zon, lijkt alles zo doods en somber. Bovendien is het te koud om te gaan vissen !

Binnen een week-en-half komt Claude op bezoek ! Ik kan mij niet goed voorstellen wat we nu weer voor elkaar zullen betekenen. Wij waren twee boezemvrienden, die plots door de verhuis van Claude elkaar uit het oog zijn verloren... Zullen we buiten al die gezamelijke herinneringen weer onze vriendschap terugvinden? Hopelijk wel ! Ook al wonen we ver uiteen, met kwampjoeters, telefoons en allerlei van die moderne communicatiemiddelen is er geen afstand meer, het enige wat we niet meer zullen kunnen is onze deugnieterij en spelletjes hervatten. Ik weet nog dat Claude bij ons nooit in de Chiro is geweest, maar toen ik bij hem in Mortsel op verlof was, bleek hij ook lid van de jeugdbeweging, de scouts. Ik ben met hem dan ook één dag scout geweest. Ik herinner me nog dat we met de leiders spraken over de werkwijzen en de verschillen tussen scouts en chiro...
God, wat is dat allemaal lang geleden... Het is van de vader van Claude, Georges dat ik mijn eerste guppy's kreeg. Ik hield die dan in grote confituurpotten zo in huis, op de vensterbank. En gans de familie zat met ogen zo groot als schoteltjes te kijken naar die rare vissen die in die bokaaltjes jongskes kregen... Dat hadden wij nog nooit gezien, we wisten zelfs niet dat er vissen waren die jongen kregen...Die beesten legden normaal gezien eieren... Ik ben altijd voort aquariumliefhebber gebleven... dank zij Claude dus...
Je kunt je niet goed inbeelden hoe een vriend een dergelijke impact heeft op je leven.
We konden beiden goed tekenen, maar helemaal anders. Ik was wat jaloers op Claude dat hij zo mooi vliegtuigjes kon tekenen. Hij tekende die echt in de strip-stijl. Ook gek was dat wij dan hele luchtgevechten tekenden. Wij hadden beiden de oorlog niet meegemaakt, maar Korea en dergelijke maakten dat de beelden van militaire vliegtuigen nog helemaal in waren. Ik vraag me af of hij nog steeds die vliegtuigjes herinnert? kan tekenen ? en "kneukelt" hij nog zo ? (Kneukelen: toen we leerden schrijven bij zuster Hubertine, mocht dat niet, we mochten bij het vasthouden van onze pen of griffel, de kneukel (knokkel)van onze wijsvinger niet omhoog duwen - Claude deed dat wel, zeker bij het tekenen)...Nu mag dat allemaal, ze mogen nu zelfs links schrijven.

Goderis, je bent weer in 't verleden aan 't dwalen in zoete herinneringen...

tot de volgende ?

Miljaardemiljaar

'k verrekke van de pijn...Wellicht doet dat weer er ook geen goed aan, maar het is nu al enkele dagen dat de pijn blijft zitten. Het is geen ontsteking, 't klopt niet, maar de pijn blijft op hoog niveau...
Niet over zagen, dat helpt ook niet.

BELANGRIJK NIEUWS !!!
Na al die jaren ons opgezadeld te hebben met misinformatie, heeft men nu eindelijk ontdekt dat een mens niet dom of slim geboren wordt !
Je wordt geboren met of zonder bepaald talenten, maar ook als je zonder dat bepaald talent geboren wordt, kun je het leren, kun je je HERSENEN WIJZIGEN, je hersenen dwingen zich aan te passen aan de vraag !

Dat is het belangrijkste nieuws van jaaaaaren ! Smijt dus maar het idee over boord dat iemand geen enkel benul heeft van muziek! Hij/zij kan het leren, kan zijn hersenen dwingen zich te vormen tot die bekwaamheid. Je zult dan geen getalenteerd musicus zijn, maar een technisch goed onderlegd musicus wel ! En dat geldt voor alles !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Uiteraard zal de ene mens meer inspanning moeten doen dan de andere, maar het is dus niet onmogelijk !

Dat betekent onder andere dat het bijzonder onderwijs zich zal moeten aanpassen aan dit nieuwe gegeven! Men zal de manieren om iets te leren anders moeten doen, om ook hersenen die nu geklasseerd worden als "'t zit er niet in" om te vormen tot hersenen waar men het in gevormd heeft !
Zeg me dus niet meer: ik kan niet tekenen, ik wou dat ik dat ook kon, maar ik heb het niet in me...Zeg nu: ik heb dat talent niet, maar ik zal mijn bekwaamheid vormen !

Hoe doe je dat ? Door telkens de lat iets hoger te leggen voor je zelf ! Een simpel voorbeeldje: je vult graag kruiswoordraadsels in, maar je zoekt er die soort uit die je makkelijk aan kan, neem bv met drie sterren...wel, neem dan kruiswoordraadsels met 4 sterren, en dwing je hersenen tot dat hoger niveau !Je zult zien, na een tijd zal je 4 sterren een makkie vinden ! Je hebt dan je hersen gedwongen tot een nieuwe hogere bekwaamheid !
En wat minstens even belangrijk is, deze mogelijkheid om je hersen om te vormen is niet gebonden aan de leeftijd !
Dat betekent dat je met ouder worden niet moet achteruitgaan krabben ! Je moet je zelf voortduren blijven trainen tot hoger niveau !
Het is bovendien bewezen dat die werkwijze ook een barrière vormt tegen dementeren !
Doen dus, hoe jong of hoe oud je ook bent !!!
Hou ook rekening met dit nieuwe inzicht in de opvoeding van je kinderen, leer hen dat ze de lat steeds een streepje hoger moeten leggen om te komen waar ze echt willen komen ! Als je getalenteerd bent, betekent dat alleen dat je voor dat bepaald iets veel minder inspanningen moet doen dan een ander, maar dat evengoed iedereen dat kan ! Heb dus maar géén superioriteitsgevoel meer, of minderwaardigheidscomplex ! Je kunt het net zo goed als de ander, de ander kan het net zo goed als jij !

Prachtig toch !

En het bevestigt wat iedereen wel eens aanvoelt...

Ik ga stoppen voor vandaag, je hebt al genoeg om eens van wakker te liggen, om eens bewust te worden van al je mogelijkheden !

tot de volgende

Om dood te vallen...

Gisteren zijn we dus, met versterkte gelederen, naar tante geweest, om haar te sussen met haar overbrengen naar het home...
Toen we daar toekwamen, lag madame niet in haar bed, maar "wandelde" wat in haar kamer. Nu ja, wandelen is een groooot woord, maar toch, ze was uit bed ! Wat ze heel die tijd niet meer kon !
Bovendien was in een bovenstebeste humeur (dat is ook niet altijd het geval!)en als klap op de vuurpijl was ze heel content om naar de home te gaan !
En wij daarvoor met 4 man een optreden verzorgen!
Vanmorgen hoorde ik de oplossing. Ik belde de sociale dienst op van Maria Middelares, en toen bleek dat tante 's morgens bezoek had gekregen van twee dokters die haar overtuigd hadden dat naar huis gaan er voor haar niet in zat, en het dokterlijk gezag was blijkbaar al wat er nodig was om tante te overtuigen...
Nu, we zijn blij, want zoals eerder gezegd, we waren er niet gerust op !

Vandaag, om 10 uur wordt tante dus overgebracht, en morgen ga ik er naar toe met wat fotootjes en dergelijke, opdat ze zich wat zou kunnen settelen.

Oef...weer een stap die genomen is...

Ik ben zojuist naar 't gazettewinkeltje geweest om mijne "Quest". Een wijs licht wetenschappelijk maandblad. Na dat ik het gelezen heb, gaat het naar Ewoud. Dat is er een zoals ik was in mijn jeugd, die zuigt al die weetjes op als een spons...
Natuurlijk staan daar ook dingen in die misschien beter door een iets ouder persoon zouden gelezen worden, maar met wat ze allemaal op tv zien, geloof ik niet meer in censuur, Bart en Els geloven er ook niet in, dus moet ik mij daarover geen zorgen maken.
Natuurlijk wordt Bart en/of Els dan wel een geconfronteerd met onverwachte opmerkingen of vragen... en Bart zegt dan wel eens tegen mij: "Pa, met al je boekjes, weet je wat Ewoud nu zei?" en dan volgt een leuke geschiedenis...
Bart gaat dus al weer werken...en hij gaat met de trein, dagelijks op en af. Els voert hem naar het station en haalt hem 's avonds op. Ver is het niet, hij kan opstappen in het station te Lierde.
Hij heeft praktisch geen pijn, maar zijn arm hangt in een mitella, en hij moet zijn arm zo stil mogelijk houden. Er zit een plaat in zijn schouder, en normaliter mag die daar blijven inzitten...Hij kreeg wel al een attest voor de controles op de luchthavens... Als hij onder die "scanner" gaat zal wellicht het alarm afgaan...

Dat doet me denken aan aan historie van zo'n 15 jaar geleden... Ik had met Anny een driedaagse geboekt in Olfosse d'Outh te Houffalise, om ons 25 of (30 (?))jaar huwelijk te vieren. Plots kreeg ik melding dat ik de dagen voor ons geplande verlof op een driedaagse moest van het werk, in hetzelfde vakantiehuis... Ik zou de vrijdag moeten naar huis rijden om Anny op te halen en dan weer terug naar het hotel rijden. Dit leek nogal gek, en ik vroeg mijn baas of Anny niet mocht meekomen voor de periode van de driedaagse studiedagen... Dat mocht, maar ze moest zich tijdens de dag dan maar alleen amuseren.
Op een avond waren we met Anny en een paar collega's een lange wandeling gaan maken, en rond 21.30 uur landen wij in een cafeetje in het dorp, waar nog een groep collega's zaten. We dronken nog een paar glazen, en wandelden met heel die bende terug naar het hotel. We hadden veel plezier, en zongen (nogal luid) het liedje van Will Tura "Mo vent toch", dat dan juist in was.
Plots ging er achter ons een raam open, en een gek vuurde met een geweer naar ons...Een stuk of vier vijf werden geraakt en hadden gaten in hun kleren, maar twee waren gekwetst, en hadden hagel in hun hals en gezicht gekregen...
Die twee werden naar het hospitaal te Bastogne gevoerd, en wij zaten uren met de gensdarmes ...
Naderhand bleek dat men in het hospitaal de hagelkorrels niet verwijderde. Het schijnt dat de hete korrels als het ware ingebakken zitten in het vlees, en dat uithalen veel meer letsel meebrengt dan het laten zitten.
Wij lachen nu soms nog met onze "vervuilde" collega's, ze zijn niet loodvrij....
Veel later is er een proces geweest en werden alle slachtoffers vergoed.
Wij tweeën waren op het moment van het schot in het midden van de groep, en waren niet geraakt (gelukkig) maar toch was ons weekend wat verknald (letterlijk)...
Als je dat zo allemaal een overdenkt, ne mens komt wa tegen in zijn leven hé? En gewoon omdat er ne kluiver is die niet van Will Tura houdt...of van de "zingende"(nu ja" bende nachtbrakers (het was al na 22 uur...)

Tot de volgende ?

tanteke episode 6783

Gisteren dus naar Home Vijvens geweest, en een paniektelefoontje gekregen van de sociale dienst van het ziekenhuis: Tanteke wil daar niet naar toe, ze wil naar huis...
Ik heb afgesproken met Chantal en haar man Ivan, om samen met ons naar tanteke te gaan om ze te overhalen tot het "tijdelijk" verblijven in een home...
Ik ben er niet gerust op. Dat is een eufemisme. Ik maak me doodzenuwachtig ! Gelukkig dat Chantal meegaat, dat is een rots in de branding in dergelijke situaties.
Dat mens kan met tante omgaan op een verbluffende manier !
En hopelijk hebben de mensen van de home gelijk, en hebben ze ervaring met dergelijke gevallen, en hebben ze gelijk dat na een korte periode de mensen zich verzoenen met hun verblijf...Hoofdzakelijk door de vele contacten met lotgenoten en bezigheidstherapiën.Hopen maar.

Mijn vrouw zegt dat ik zot ben om mij daar zo in op te jagen. Dat zal dan wel zeker.

Heb je al eens buitengekeken ? Zijn er bij jullie ook zo'n grote kleurige dikke wolkenmassa's te zien? Prachtig ! Van stralend (bijna goud) wit naar bijna inktzwart in alle tussenliggende tinten, met er tussen plekken van het teerste blauw, blauw die doet hopen op goed weer, ondanks de stille dreiging van de wolkenbergen.
Als je in onze mooie kleine weggetjes rondrijdt, zie je her en der dollende lammetjes. Gek hoe er ook in schapen en lammetjes een mode bestaat !
In onze spreekwoorden hebben wij een gezegde over het zwarte schaap zijn, de uitzondering zijn, de slechterik, de niet in de lijn lopende...We gaan dat binnenkort moeten herzien ! Steeds meer zie je hele kudden zwarte (eigenlijk bruin als je 't mij vraagt - alleen lammetjes tonen echt zwart)schapen. Zwarte schapen zijn nu mode !Wellicht is dat te danken aan het feit dat er wellicht geen markt meer is voor de wol van de gewone huis- en keukenschapen...Dus mag het een kleurtje hebben, het moet toch niet meer verwerkt en gekleurd worden.

Ook zie je steeds meer en meer van die luxe-diertjes. Het begon met het houden van die dwerggeitjes, kleine lieve diertjes - Bart heeft er zo ook enkele lopen. Maar nu zie je ook mini-schaapjes en ik weet zelfs een kudden mini-koeien lopen... Pony's zijn allang oud vuil, en ze houden nu mini-paardjes. Maar dat is nog steeds voorbehouden tot de rijkere klasse, stinkend duur en heel teer, dus duur in het onderhoud. Bovendien zijn die minipaardjes er alleen voor geschikt om het gras kort te houden. Ganzen zijn veel goedkoper, en eetbaar.

Ik heb ooit eens cijfers gezien over het aantal huisdieren en de soorten...God, jongens, dat is om te duizelen ! En zeggen dat ik er ene ben die de statistieken de hoogte in jaag ! Honden (geen kat meer, 't beest is gestorven aan 16 jaar), vissen tropische binnen, andere buiten, kanarie's, een papegaai, kippen (twee bruine leghennen en een kuddeke zijdehoenders) en dan tel ik nog niet de beesten mee die hier regelmatig kamperen, maar niet tot de huisdieren behoren, zoals in de winterperiode de bezoekende ratten, in de zomer de soorten aardmuisjes in mijn verwilderde tuin enz, enz...
Plots moet ik denken aan wijlen Tor Vanwiele, een collega van de textiel...Die had een huis gekocht via de kleine landeigendom, en ten dien tijde moest je dan (verplicht) dieren houden (kippen, konijnen...). Op een mooie dag kwam dan ook eens de controleur van de kleine landeigendom langs... Tor (Hector) deed de deur open, de man stelde zich voor en vroeg "Hebde gij beesten?" En Tor, de eeuwige humorist, nam voorzichtig zijn eeuwige hoed af, krabde in zijn dunne haren...en zei: "Ja'j'ik, maar ik klap er niet graag over..." en krabde nog veel harder in zijn haar...
De controleur is gierend van het lachen vertrokken, zonder verder na te zien...
Tor... Hij zat in het bureel naast mij, en als ik hoorde dat hij hoestte, dan wist ik dat Tor een medicament ging halen voor zijn "valling"...Als hij terug was, ging ik hoestend zijn bureau binnen, en klaagde over mijn valling. Tor ging dan in zijn bureau en haalde zijn fleske jenever uit...
Tor had een strenge vrouw ('t was wel een beetje nodig...) en hij mocht niet roken binnenhuis, en er stond een limiet op zijn tabaksverbruik. Tor had eens via via een heel pak tabak kunnen kopen zonder taks, en hij had dat in de kelder van het bureel verborgen in zijn dossierkasten... Op een keer toen zijn vrouw er was, ging een van de collega's vragen of hij wat van Tor's tabak mocht overkopen... Tor sprak dan veertien dagen niet meer tegen de bewuste sloeber, hij had teveel afgezien met zijn Margriet... Maar ja, hij zocht het, hij lapte ook iedereen er bij als hij kon, dus moest hij de bal maar terug verwachten...
Ooit heeft hij een volle maand niet gesproken tegen mij...
Op het huwelijksfeest van Oscar's dochter waren wij als collega's ook gevraagd op de receptie. Toevallig kon Tor er niet zijn, maar Margriet was er wel... Ik begon te spreken over de mooie premie die wij gekregen hadden (Er was nooit een premie geweest), en al wie met ons aan tafel zat, vatte direkt wat ik aan het doen was, en praatte mee over die schone som...Margriet zei dat haren Tor niets gekregen had... Wij, allemaal, hij moet dat gehad hebben, dat was voor gans het ACV, ieder personeelslid heeft dat gekregen, enz, enz...
Het vervolg hebben we pas veel later, bij mondjesmaat gehoord... Tor was iets vroeger terug dan verwacht, wilde niet storen en had plaatsgenomen in een herberg tegenover de zaal. Toen hij zijn Margriet zag buiten komen klopte hij op het raam om ze binnen te roepen... Een café is altijd een moeilijke plaats om uitgeveterd te worden door je vrouw...
Meer dan een maand later kon ik een heel nest slachtrijpe konijnen kopen aan een gunstprijsje, en ik vroeg Tor of hij er ook een paar wou. Hij was akkoord, maar ik moest ze wel zelf dooddoen en kuisen...Ok... Ik ging 's avonds met de konijnen bij Tor thuis. En toen wij er een tiental minuten aan 't babbelen waren vroeg Tor plots aan zijn Margriet: "Awel, moe'de nu nie zeggen wa smeerlap dat 't is ???" ...Margriet kreeg alle kleuren, en ik kon mij amper serieus houden...
Waar is de tijd...

tot de volgende ?

kort

Vanmorgen dus naar Home Vijvens geweest om alles administratief te regelen... Heel vriendelijke mensen, maar wat zijn die kamertjes klein.
Wat wel interessant is, is dat men de mensen, ook de bedlegerigen, tijdens de dag gewone kleren aantrekt, tenminste zo lang het doenbaar is. Dat lijkt mij toch wel belangrijk om de mensen wat op te peppen.
Ik geloof dat tante met haar pensioentje justekes gaat toekomen of iets te kort, maar veel zal het niet schelen...Maar ja, dan komen er altijd nog dingen bij. Als die nieuwe wetgeving er komt, zal dat wellicht een fikse opslag betekenen voor iedereen, en veelal zonder dat tante er zal deugd van hebben.
Nu ja...wie weet raken we zo ver.
Tanteke is nu al bezig dat ze niet weg wil, dat ze naar huis wil... We zijn nog niet van 't ijs...
Vannacht bijna niet geslapen, pijn, maar vooral last van mijn snotneus. Nu is het al een stuk beter, maar als je wakker ligt te liggen, is dat nog veul ambetanterder...
Nu heb ik pijn natuurlijk, van alles daar af te lopen en te regelen.
We gaan proberen morgen met Chantal en Ivan (buren) Anny en ik nog eens naar de kliniek te gaan, kwestie van haar te "paaien". God, ik weet niet wat we zouden moeten zonder die buren, want de familie gaat wel op bezoek, maar dat is al...Er is nog geen een die gevraagd heeft of er iets moet gedaan worden. Wel hoor je nadien via via commentaar over al wat er gebeurd is...en hoe je moest geredeneerd hebben moest je zo verstandig zijn als zij zijn...Er bestaat daar een spreekwoord over, zoiets over stuurlui en wal...
Ik heb een mailtje gekregen van Claude (of van Hedwige) dat ze begin april afkomen. Joepie !

Voila, kort maar goed zullen we maar zeggen...tot de volgende ???

't sneuit !

't was al lang geleden dat we nog eens sneeuw zagen, maar wat ik nu zag had ik eerlijk nog nooit gezien !
In de Ardennen hebben wij al eens in een sneeuwbui gezeten, met donder en bliksem bij, maar dat, nee, dat nog nooit.
Als de zon schijnt en het regent, dan is 't "Kerremesse in d'helle", maar wat is het als het sneeuwt terwijl de zon schijnt ? Kermis in den hemel ? Zo ja, dan is 't niet dikwijls kermis in den hemel...Plots lijkt de hel heel wat aantrekkelijkerder..

Vorige week kreeg ik een telefoontje. Anny nam op, maar 't was voor "meneer"..."Hallo ?" "Mijnheer, kent U (duidelijk hoorbare hoofdletter) Knack ?" "Gaat u er mij goed van vertellen ?" "...Ja, meneer..." "Dan kent u Knack niet !" Telefoon toegelegd.
Ik vraag mij af wat die mensen allemaal te horen krijgen? Het lijkt een makkelijke job, maar in feite zijn dat professionele stalkers...en krijgen zij van alles naar het hoofd geslingerd. Ik heb eens zo'n kl..uiver zijn telefoonnummer gevraagd. "Waarom meneer" "Omdat ik bezig ben met een aktiegroep om die vorm van stalking aan te vallen." Telefoon dicht aan de andere kant, twee maanden geen dergelijke foontjes gehad...
Ik heb zelfs eens naar de minister geschreven toen hij op tv gemeld had dat ze zouden optreden tegen de spam... Of ze ook de telefonische spam zouden aanvallen. Nooit reactie gekregen, maar wat wil je van een mini ster...

Woensdagmiddag passeert hier weer een wielerwedstrijd aan mijn deur, Nokere Koerse. Ik ga weer buitenstaan, in de hoop een groet te krijgen van de koersdirecteur, een acv-collega uit Oudenaarde, en dan de meute kleurrijke renners die voorbijzoeven, en waar in ik slechts héél soms een herken...en dan nog als ze in een kleine groepje voorop of sukkelend achteraan zitten...
Best van al kun je de zwarten herkennen, Peter van Petegem, die inderdaad altijd een zwarte indruk geeft, wellicht door zijn zeer zwarte baard die ondanks het scheren steeds een zwarte schaduw over zijn gezicht legt. Maar ik denk niet dat die zal meerijden in Nokere...
Jammer dat ik geen wielerfan ben, want hier wonen we echt in het mekka van de wielersport. Maar er zijn er hier héél véél die net als ik, iedere keer denken aan de vele wielerterroristen die dan ook eens willen proberen die tour te rijden... Laatst kwam mijn schoonbroer hier, heel verontwaardigd en heel verbaasd over het gedrag van die terroristen... "Bij ons doen ze dat niet !" Hier dus wel... Als de echte coureurs midden op de weg mogen rijden, dan mogen zij dat ook zeker, iedere belg gelijk voor de wet... Het gekke is dat noch politie, nog rijkswacht daar iets aan doen...of toch, ik ken er enkele die meerijden met die mannen...
Je moet hier nochtans niet voor je plezier met je fiets rondrijden...Er is hier niet veel platte baan te vinden! En hoewel de heuvels hier niet zo hoog zijn, zijn ze van die aard dat men er grote klassiekers op beslist...Korte maar nijdige hellingen, den ene na de andere...en dan veelal nog over kasseien. Kasseien die hier overal geklasseerd worden, beschermd ter ere van de wielergilde...en wij moeten er dagelijks over dokkeren.
Het ergste is dat ze die kasseibanen niet deftig kunnen onderhouden...er zijn immers geen kasseiers meer, dat is een stiel die verdwenen is, samen met de kasseien...Uitgenomen hier, hier zijn ze geklasseerd, maar er zijn geen geklasseerde kasseiers...
Hier in ons mooie Mater zie je ieder jaar de Ronde van Vlaanderen over de kasseien van Kerkgate en zijn verlengde Karel Martelstraat rijden. En ieder jaar zie je de renners op het voetpad, en laten ze de geklasseerde kasseien voor de inwoners. Sinds vorig jaar hebben ze nu de nadarafsluitingen dwars over de voetpaden gezet en zijn de renners helemaal niet gelukkig op de voor hen zo gekoesterde stenen...
Maar in de dagen er na kan je bijna niet op het voetpad gaan, want dan komen al die "liefhebbers", die wieler"toeristen" wel op het voetpad voorbij...in grote meutes.
En zoals mijn schoonbroertje eens mocht ondervinden, ze gaan voor nen domme, luie auto niet uit de weg...te contrarie...

Nog eens, echte wielertoeristen, die hier alleen of in familieverband, of met enkele vrienden van de streek komen genieten hebben we geen last, in tegendeel, maar als die clubs hier "en masse" komen rondrotsen...

Leuk is dat men nu een ambtenaar heeft "gemaakt" om de fietspaden na te zien...Dat is de meest nutteloze functie "ever since"... Hier liggen her en der fietspaden, maar de mensen komen buiten om te kijken als er een fietser is die dat gebruikt. Zelfs een eenzame in coureur verklede sportieveling zal het niet in zijn hoofd halen om op dat voor kinderen en zuigelingen bestemde vakje te rijden, dat is beneden zijn waardigheid. Officieel is hun uitleg anders... Ze hebben tubes op hunne vlo, en op die fietspaden liggen te veel keitjes... En langs de kant van de weg ook ? Is het daarom dat ze midden op de rijweg rijden???

'k ben weer aan 't zagen, maar ja, ze beginnen weer rond te rijden hé !

Allee, tot de volgende, ik weet niet wanneer, je weet dat ik morgen weg moet voor tanteke, en 's namiddags met Anny voor acupunctuur....

Horror

Ik weet nog precies wanneer ik dit adres kreeg, en van wie, maar waarom ik dat adres moest hebben herinner ik mij niet.
Dus toen ik op verlof heel ver van hier, plots bemerkte dat ik in de bewuste straat was, haalde ik dat ondertussen verfomfaaide briefje uit mijn portefeuille en keek welk huisnummer ik moest hebben. 10/4...Het moest dus een appartement of een hotelkamer of zoiets zijn...Dat kon best, want bijna de ganse straat was bezet met van die bijna-wolkenkrabbers. Toen ik nr 10 ontdekte aan de overkant van de straat, was ik verbaasd. Het gebouw leek oud en vervallen, her en der leken de ramen kapot en zelfs verdwenen. Ik stak nieuwsgierig de straat over.

De deur hing scheef en nieuwsgierig stak ik mijn hoofd binnen. Ooit moest dit een mooi gebouw geweest zijn, de vloeren waren bijna overal uitgebroken, maar waar de tichels gebroken waren, zag je het prachtigste groen marmer die ik ooit zag. Een monumentale trap ging naar boven. Ik ging voorzichtig over de eveneens ontblootte treden naar boven. Tot op het vierde verdiep...en plots kwam ik zo op een verdieping waar alles nog intact leek...Gek...

Op een prachtig gesculpteerde eiken deur hing een bordje 4... Ik zag geen bel, en klopte aan...Niets...wat harder geklopt...de deur week zachtjes voor mijn geklop en zonder enig lawaai draaide hij helemaal open... Het interieur van de inkomhal was fabelachtig. Prachtige bronzen beelden, antieke schilderijen, wandtapijten in de enorme Hall...Enorm ? Ik wou terug naar de gang om te kijken of zo'n ruimte wel mogelijk was, maar de deur en de deuropening was onzichtbaar...Nu ja, ik keek wel vluchtig, maar mijn nieuwsgierigheid naar wat er nog te vinden was, en wie de bewoners waren in dit absurde bouwwerk...
Ik stapte over prachtige perzische tapijten, in warme rode tinten naar de dubbele deuren voor mij. Ook deze deuren waren prachtig, helemaal in inlegwerk, in wel twintig, dertig houtsoorten in de meest prachtige en warme tinten, een voorstelling van de tuin van Eden... Ik nam heel voorzichtig de klink vast en meteen week de poort en kwam ik in een ridderzaal, langs de lange zijkanten stonden tientallen harnassen opgesteld met prachtig schilden en wapens.
Helemaal op het eind zag ik een soort troon...Ik stapte vooruit en in een plotse ingeving keek ik om...Ook daar was de deur verdwenen, en het leek mij dat ik eigenlijk al wat verder in de zaal was, dan aan die muur te zien was... Ik deed nog enkele stappen, keek weer om, en de muur was nog steeds even ver... Ik keek naar de opgestelde harnassen, ik wist zeker dat ik er al een viertal voorbij gestapt was, maar ik zag er maar één staan. Een beetje in paniek keerde ik terug, maar stond na enkele passen tegen de muur. Ik klopte er op, maar er klonk geen enkel geluid, het was of ik tegen een meters dikke muur stond te hameren met mijn vuisten. Ik ging op mijn knieën zitten en bekeek waar de muur de grond raakte, daar moest toch te zien zijn dat er een bewegend element in zat, maar integendeel, op sommige plaatsen was het duidelijk dat de grote granieten blokken tot in de muur zaten.
Ik begon echt te panikeren, greep een van de grote slagzwaarden van een der harnassen, en probeerde een opening te vinden tussen de vloer en de muur.Niets... Wanhopig sloeg ik op de muur, iedere twintig centimeters van de ene muur naar de andere stappend. Overal klonk de muur even massief, en het was of er nooit een deur was geweest.
Na een wanhopige zoektocht besloot ik dan maar verder te gaan. Richting troon...De muur volgde mij.

Ik nam van enkele harnassen een dolk, een lans en een schild af, en aldus gewapend ging ik tot aan de troon. Het deed mij denken aan de troon van Karel de Grote in Aken, oud, lomp en zwaar. Achter de troon zat een deur in de wand. Ik besloot daar doorheen te gaan, maar ik zou deze maal de opening blokkeren. Ik sleurde een van de stenen voetstukken waarop de harnassen stonden tot aan de deur, en toen die ook zonder moeite openging, blokkeerde ik de opening met het stuk steen.
Ik ging binnen en zag een lange gang, iets zoals een kloostergang, met mooie boogramen aan weerszijden? Ik herinnerde mij het appartementsgebouw, en kon niet begrijpen waar je op het vierde verdiep zo'n gang kon construeren in deze moderne blok.

Voorzichtig stapte ik voorwaarts, nu en dan mij omdraaiend naar de deuropening waar ik doorheen was gekomen. Er leek niets te gebeuren...
Na iedere twee stappen keek ik om, en plots, zonder enig lawaai, zonder iets op te merken, was de deur weg, was het blok weg, en ik kon er op zweren dat de gang korter was dan daarvoor.
Ik keerde terug, maar opnieuw kon ik niets, geen spoor ontdekken van de deur of van de deuropening.
Ik was ondertussen echt in paniek, het zweet liep mij af.
Op het einde van de gang begon de vloer plots, zonder een verwittiging te bewegen, schuin af te zakken. Ik probeerde nog terug te hollen, maar de helling nam zo vlug toe, dat ik, wat ik ook probeerde, langs de hellende vloer naar beneden gleed, naar een ronde zwarte opening.
Ik gleed het donkere gat in, precies of ik op een reuze glijbaan zat, met bochten en draaien. Ik sloeg van de ene muur tegen de andere en na een tijdje verloor ik alle besef van tijd en pijn, en was ik waarschijnlijk bewusteloos.

Iemand gooide water in mijn gezicht, en ik hoorde haar - het was een vrouwenstem- zeggen "Hij wordt wakker". Verbijsterd keek ik haar aan, een oude verschrikkelijk magere, hologige dame keek mij verdrietig aan. Achter haar stonden nog enkele van die levende skeletten...en toen wist ik weer van waar dat adres in mijn portefeuille kwam !
Pedro had het mij gegeven, Pedro ! En ik herinnerde mij nog precies zijn woorden ook !
"Als je ooit iemand echt uit de weg wilt ruimen, geef hem of haar dit adres, en hij of zij zullen in de vergetelheid voor eeuwig verdwijnen..."

Achter de hologige wezens zag ik netjes afgekloofde skeletten liggen, en ik begon te krijsen ................................

In een blog kun je natuurlijk geen ellenlange stukken schrijven, maar je ziet, bijna alle literatuureluurderij kun je ook in korte stukjes beoefenen...

Ik had het beloofd hé, van nu en dan eens zo'n "gek" stukje te plegen... Ik moet zeggen, ik hou er van, ik hou van lezen, ik hou van schrijven...
tot de volgende (gewone) blog !