fotootjes

mwijn nweuze isz vestobt

Hier naast mij liggen mijn homeopathische pilletjes tegen de valling. Ieder uur ééntje laten smelten op de tong.
Het is nog niet erg, dus zal ik wel in tijds zijn met mijn reactie, en zal die verstopte neus weldra tot het verleden behoren.Ondertussen is het wel ambetant.
Gisteren in de vroege namiddag naar de acupuncturist geweest met Anny voor haar schouder. Ze voelt nog iets, maar de ontsteking (het kloppend gevoel) is al weg.
Vandaar zijn we naar Zingem gereden, om de post van tante te bekijken. We hebben er het kaartje voor de eiligentriek ingevuld met de nieuwe meterstand en zullen dat doorsturen. Er was ook een bericht van de bank die ik eens moet nazien.
Bij Chantal (de buurvrouw) om de door haar gewassen slaapkleedjes en dergelijke op te halen, en naar tante.
Ze zag er goed uit, en ze heeft heel de tijd logisch meegepraat. Nu en dan lijken er hele stukken uit haar geheugen weg, zo vroeg ze vorige maal hoe het met Koen was...Gisteren was ze dus weer iets beter. Gek dat dit zo op en neer gaat!
Dinsdag moet ik naar een home om de administratieve voorwaarden in orde te brengen, maar we hebben in overleg met alle betrokken personen nog niets gezegd tegen tante.
Nu, hopelijk aanvaardt ze het even makkelijk als haar hospitalisatie, ze voelt ook wel aan dat ze het thuis niet meer kan beredderen...Maar we zeggen haar toch dat het een tijdelijke maatregel is, tot ze weer sterk genoeg is. Volgens de verpleegsters eet ze, maar we hebben de indruk dat ze blijft vermageren.

Wat de mazout betreft, ik heb gisteren nog eens zitten prutsen aan het lekkende stuk, en tot op heden zien we geen druppels meer in het emmertje...Alles lijkt nu dus in orde. Ware het niet zo geweest, dan zou ik om hulp hebben moeten roepen, want harder kan ik het niet meer aantrekken, dan zou er wellicht een beschadiging aan het koppelstuk geweest zijn.

Sorry, voor het wachten, ik moest mijn neuze snuiten...

Vandaag is er nergens een rommelmarkt, morgen is er een hele mooie te Kalken, van de vrouwen-basket van Laarne. Daar is het altijd goed en gezellig. Ooit heb ik daar een man ontmoet die me aansprak met "Leider Antoon", hij had mij ooit als chiroleider gehad...Nu zie ik hem daar nooit meer. De voorzitter vertelde mij dat hij ondertussen in een vechtscheiding zit (na meer dan 20 jaar gehuwd te zijn) en bovendien is zijn dochter nu geen lid meer van basket Laarne, ze speelt in een andere club. Jammer, het was wel eens leuk iemand te zien van zo lang geleden, en te babbelen over de tijd van toen...
Hopelijk kan ik Claude en Hedwige hier binnenkort verwachten, dat zou pas eens een leuke gelegenheid zijn om al onze apetoeren eens te herleven. Jammer dat ik zo ver niet meer kan rijden met de wagen. Dat is een van de dingen die regelmatige ontmoetingen wel wat in de weg staat...Het moet altijd van één kant komen, ik aan mijne kant schiet altijd schromelijk tekort...
Nu in April kan ik nog eens naar Oostende, naar mijn familie. Het is weer bijeenkomst van de gepensioneerden van ons werk, en als ik kan uitslapen dan kan ik nog tot Oostende rijden, dan uitslapen en op een andere dag terug. Dat gaat nog net. Maar op één dag heen en weer dat is voor mij niet te doen, zelfs als ik met iemand kan meerijden is dat al zwaar.

Ik ga in een aparte blog een paar van de foto's van Claudes treintafel zetten, en een foto van Anny en mij, zodat Claude ook ziet hoe wij er nu uitzien...na al die tijd. Ik hoop dan ook van hem en Hedwige op een fotootje

Voila, ik ga stoppen...tot de volgende ?

En nu, wat nu ?

Gisteren kreeg ik een telfoontje van het ziekenhuis, de sociale dienst...Ze hebben een home gevonden in Zingem. Voordeel: het is dichtbij...nadeel: Tante weet verdomd goed dat dat een home is.
Wij hebben met de sociale dienst en nadien met de home gesproken om de violen gelijk te stemmen en te blijven vertellen dat het tijdelijk is tot ze aangesterkt is...
Dinsdag moet ik naar die home om alles administratief te regelen, en donderdag gaat tante er naar toe...Dus wellicht is er dinsdag geen blog, of zeer laat.
Gisteren heb ik met Robert gebeld over het mazoutlek, hij explikeerde mij wat ik moest doen, en vanmorgen was het al veel minder erg, maar het drupte nog steeds, héél langzaam. Ik heb dan nog maar eens de aangeprezen bewerking herhaald, zo hard ik kon...Hopelijk is het nu helemaal gedicht. Er staat nu in ieder geval een emmer onder, dus het kan niet meer weglopen.
Gisteren heeft Anny voor de eerste maal acupunctuur gekregen en voor het eerst heeft ze zonder pijn, heerlijk geslapen. Vanmorgen voelde ze weer ietsje pijn, maar het is véél beter. Vandaag nog een keer acupunctuur en dan is het hopelijk weg. Nu ik schrijf acupunctuur, maar ik heb gezien dat hij ook ventousen heeft gezet. Voor wie dat een onbekend begrip is: dat zijn ronde glazen bokaaltjes. Ze warmen die bokaaltjes van binnen op met een vlam, zodat de lucht er in warm en ijler wordt. Dan zetten ze dat bokaaltje op je huid, en door de afkoeling en de afsluiting door je huid onstaat een gedeeltelijk vacuum. Op die manier wordt het bloed aktief naar de huid getrokken en stimuleert men dus het bloed. Na enige tijd trekt men dan die vastgezogen bokaaltjes af en herbegint op de volgende plaats. In feite is dit een zeer oud systeem die nu in de gewone geneeskunde nog zelden toegepast wordt...Maar het wordt nog steeds gedaan, net zoals bloedzuigers nog steeds hier en daar gebruikt worden, en men zelfs een soort maden op wonden zet, om het werkelijk kapotte (rottende) vlees op te eten en zo de wonde te zuiveren. Wij zijn die middelen niet meer gewoon, maar ze worden hier en daar nog steeds toegepast, ook in de gewone geneeskunde.
De acupuncturist die we hier hebben is echt een krak ! Ze komen van heinde en ver naar hem, zelfs uit het buitenland. Hij is de vertegenwoordiger van heel Europa in China, wat betreft acupunctuur. Hij geeft ook lessen en cursussen her en der, en wordt regelmatig ook door de mutualiteiten als spreker gevraagd.
Ooit zat Anny met een tenniselleboog, en ondanks alle inspuitingen en pillen wou dat niet beteren. Enige oplossing: opereren ! We gingen eerst naar de acupunctuur, en na twee behandelingen: genezen en nooit meer teruggekomen tot heden. Hopelijk is het nu ook na twee beurten genezen !

Vanmorgen ben ik ook nog maar eens naar de apotheek geweest voor mijn vergif...100 euro pillen ! En daar doe ik niet zo lang mee ! Ne mens moet veel geld hebben om ziek te zijn !

Enfin, zolang we het kunnen is er geen probleem, dus niet klagen ! Maar het is en blijft veel geld !

'k stoppen voor vandaag, tot de volgende ?

Ca pu, ça steink, ça ne riek pas bien....

Eerst en vooral...Ik zag dat er van mijne blog van gisteren een stuk verdwenen is, weg, disparu...waarvoor mijn excuus.
Nu, de titel gaat over mazout, dat is niet alleen stinkend duur, het stinkt op zijn eigen ook.
Gisteren toen ik de auto uithaalde om Anny naar de kine te voeren, rook ik mazout, en toen de wagen buiten was, zag ik een plas mazout staan...
We zijn eerst naar de kine geweest, en toen we terugkwamen zo goed mogelijk die stinkbrij opgekuist met keukenpapier, en er dan zand over gestrooid. Ondertussen de leiding afgekuist om te zien van waar die mazout kwam, en het kwam van de koppeling juist aan de filter. Anny heeft geprobeerd die koppeling beter aan te trekken, maar er komt geen beweging in. We hadden wel de indruk dat het verbeterd was, maar voor alle zekerheid hebben we dat filterpotje en de darmen netjes over een emmertje gelegd. Vanmorgen stond daar al weer een bodempje mazout in te stinken...
Ik heb gebeld naar Suzanne, maar ze was niet thuis, ze zal me wel terugbellen zodra ze mijn berichtje heeft gehoord... Misschien kunnen we hier iets doen, en moet Robert niet nog eens die baan doen.
Ik kreeg ondertussen een mailtje dat zijn aanhangwagen bijna hersteld is, en dat hij sterker zal zijn dan tevoren. Oef !
maar ondertussen stinkt het in mijn garage... (Gelukkig niet in huis !)

Ik kreeg hier een reeks foto's van Claudes prutskamer (daar staat nog 10 keer zoveel in als bij mij) maar vooral mooie foto's van zijn "treintafel"... Ik heb de indruk dat hij een héééééél grote zolder heeft, en dat die volledig vol staat met een volledig spoorwegnet, dat wellicht makkelijk kan concurreren met dat van het Groothertogdom Luxemburg... Prachtig gewoon ! Ik ga morgen of zo eens een foto ervan op mijn blog zetten...

In ieder geval, ik voel mij nu veel sterker dan vroeger, mijn boeken nemen bijlangena nog niet zoveel plaats in als die treintjes van Claude...

Gistern had ik nog verteld over de zoo van Aantwaarpen... Ooit was ik op verlof bij Claude in Mortsel, en gingen we beiden met de fiets naar de zoo. Ik herinner me niet hoe oud we dan waren, maar nog heel jong. We waren precies in die leeftijd waarin we met verwondering begonnen vast te stellen dat de grotere jongens achter de meisjes liepen, en dat daar dus ook wel iets leuks moest aan zijn...Voorheen waren de meisjes alleen maar verschrikkelijk ambetante dingen, die altijd bleitten, altijd op hun moeder riepen, niet konden vechten en geen eerbied hadden voor onze superioriteit (?)... Nu was daar op een of andere manier iets nieuws bijgekomen. We probeerden op allerlei slinkse maniern iets over dat vrouwvolk te weten te komen, en we moesten dus heel dievelings lezen in verboden boeken. TV was er nog niet en waar ze wel was, er waren nog geen programma's waarin te zien was wat wij zo graag wilden zien...De enige naaktfoto's die wij vonden stonden in het parochieblad, met als ondertitel Pater Isidoor met enkele van zijn bekeerde parochieanen...Alleen waren dat naar ons gevoel altijd negatief-foto's, de blote billen en borsten waren veels te zwart...
In de Zoo zagen Claude en ik twee mooie meisjes lopen, van een Italiaans type, en we hebben zo wat heel de dag achter die meiden aan gelopen, weinig van den beestenhof gezien...En die meisjes maar duidelijk gecharmeerd giechelen en gebbelen...
Nu zien de kinderen het "grote werk" tijdens de jeugduren op de TV, en al mijn kleinkinderen spreken van hun lief of van diene mooien of mooie...Alleen hun vocabulaire is nu heel anders, het is nu cool en shit en great en wat weet ik meer. Soms moet ik aan Ewoud vragen om eens te herhalen...die praat niet alleen met een Brakels accentje, maar dan snabbelt hij ook nog zo vlug en mengt daar dan van die idiote engels - amerikaanse termen tussen... niet te doen...
Of het nu beter is dan toen ???
Ik denk het niet, wij hadden een hele wereld om te ontdekken, nu ligt die wereld allang ontdekt, ontbloot voor ze echt tot de jaren van discretie en verstand zijn gekomen...
Er is met andere woorden niets meer te ontdekken... ze weten precies wat er in dat bloesje zit. Toen we eens met een groepje brave jongens een koppeltje vrijers afloerden en we daar de eerste blote borstjes zagen, was dat een desillusie...Een van ons bracht het correct onder woorden: 't zijn precies varkens-tetjes...en daar leek het echt wel wat op... Wij hadden ons hemelse vruchten voor gesteld.

De geschiedenis is als een pendel, ze zwaait ofwel teveel naar links, ofwel te veel naar rechts, en het moment in het midden is zo klein, zo kort... Wedden dat binnen een generatie de pendel weer naar heel streng heel verboden, heel taboe zal slaan ? In plaats van rustig in het midden te blijven hangen met alle geluk dat er aan rust vasthangt...

'k ga stoppen, hopelijk komt nu alles wel te voorschijn...
tot de volgende ?

Wat een dag...

Gisteren kwamen ze dus aan mijn chauffage werken. Dat heeft tamelijk vlot gegaan, ondanks de diverse aanpassingen die moesten gebeuren. De enige werkelijke moeilijkheden zaten in 1) een buis die moest gelast worden bleef druppen. Oplossing: Robert heeft de buis ontkoppelt en hem dan buiten gelast. Zo ging het perfect en was deze moeilijkheid opgelost...2) Bij de aansluiting van de electriciteit lukte het niet zo best. Nadat Willem de schema's nog eens goed had doorgenomen, stelde hij vast dat er een "brug" moest worden gelegd waar je een externe thermostaat kunt aankoppelen. Moeilijkheid ook opgelost.
Maar... Driewerf helaas !!! Vanmorgen ontving ik een mailtje van mijn teerbeminde zuster...De aanhangwagen, met daarop de oude ketel was gebroken ter hoogte van de Makro...Ze hebben zoveel mogelijk in de auto meegenomen en de kar netjes in de graskant geparkeerd, met onder andere nog de bobonne met gas er in. Thuisgekomen hebben ze een middel gezocht om alles toch thuis te krijgen. Ze hebben dan de grote kar geleend van Nora (de zus van Odiel waarover ik reeds eerder schreef) en zijn dan zo de kapotte kar en alles wat erop lag gaan halen. Het was na 11 uur 's avonds voor ze eindelijk thuis waren met alles...
Wat een dag 2
Ongeveer op het tijdstip dat de arbeiders van mijn chauffage hier arriveerdigende, vond ik na allerlei mislukte pogingen toch een site waarmee ik het adres van Claude vond, en meteen ook zijn telefoonnr . Ik belde meteen, en het was zijn echtgenote, die toen ik mijn naam noemde, meteen wist wie ik was...Blijkbaar vertelde Claude thuis nogal wat over mij (ik ook over hem : we waren hééééél goeie vrienden !), zodat ik mij niet moest voorstellen. We waren meteen aan de klap, en wisselden telefoonnr en mailadres uit, en Claude zou me opbellen zodra hij terug was van de bakker...
Ik weet niet hoelang ik met hem aan de telefoon heb gehangen, maar het was behoorlijk lang, ik denk dat we bijna zolang bezig waren als Mieke als ze telefoneert, je kunt je indenken !
Ik was en ben de gelukkigste man op aarde dat ik hem gevonden heb, en ik voelde dat dit wederzijds was !
Nadien kreeg ik nog een uitgebreide mail met zijn gezinssamenstelling en dergelijke, en hoorde dat Hedwige (zijn vrouw) tot beneden te horen was toen ze zat te lachen met mijnen blog...

Ik heb nogal die%

???

De mannen van de centrale verwarming zijn er nog niet, dus rap een blog.
We kregen zo net weer een foontje van Veerle, weer totaal overstuur. Sinds haar scheiding tengevolge van mishandelingen, verkeert ze al al die jaren op de rand van een depressie...Als het nog lang duurt zullen wij wel eens depressief raken zeker ??? God, hoe is het mogelijk dat men iemand zo kan krenken en pijnigen dat ze jaren aan een stuk blijven sukkelen om terug normale mens te raken. Ze zit nu al weken thuis met haar rugpijn, en het ging redelijk goed, maar die pekelteef van onder haar heeft blijkbaar weer voldoende adem gevonden om heel de dag allerlei verwijten te roepen, luid genoeg dat het door de muren klinkt, en als er geen reactie komt gaat ze buiten staan om te roepen en te tieren... En zeggen dat mijn jongste zus al wakker ligt van een hond die te veel blaft !
Veerle komt maar weer eens naar hier. We zullen proberen ze weer maar eens voldoende te kalmeren om verder te doen. Hopelijk krijgen we binnenkort bericht over een andere woning voor haar...en hopelijk zijn er daar "normale" buren.
Bart is weer thuis, we kregen gisterennamiddag een telefoontje met de blijde melding...Bart zat dan al weer aan zijn computer in verbinding met zijn werk om te zien wat hij van huis uit kon doen. Al gehoord van workalcoholic ??? Dat is er een, maar het is ook omdat zijn werk zijn hobby, zijn passie is...Ik heb alleen wat schrik dat al de bijkomende zaken hem desdanig zullen belasten dat het op den duur toch een karwei wordt. Ik heb een beetjes schrik dat hij door zijn inzet teveel bijkomende taken op zijn schouders krijgt (en er is er één gebroken !)

En zo krijgen en hebben wij ook voortdurend onze zorgen...Ik dacht dat één van de voordelen van ouder worden was, dat je eindelijk alle besognes van je af kon zetten...Niets is dus minder waar ! Je krijgt alleen andere zorgen, en soms heb ik de indruk dat die zorgen véél groter zijn dan vroeger...Of is dat te danken aan het feit dat je meer tijd hebt om er mee bezig te zijn ???

Gelukkig heb ik mijne blog, kan ik wat van me afschrijven. Ik krijg dan een mailtje om nog wat esoterische ideeën te spuiten, om zo te helpen bij het schrijven van een soortement thesis...Ik heb de opgave "gelezen" en weet begot niet eens over wat het zou moeten gaan???? Wat is de tekst van Seattle ???? Neen, je moet hem niet doorsturen, aub niet... Geef mij een korte (met nadruk korte) synthese als het nodig is, tenzij het me kan helpen om de dagdagelijkse dingen van me af te zetten en te zweven door de dagen, met mijn voeten meters van de grond...
En zeggen dat ik al verdovende middelen pak voor mijn pijn...en ik ben al verlicht, en nog zweef ik niet ...
Maar ja, zou het leven het leven waard zijn als we niets geen zorgen hadden??? Als we alleen moesten fladderen van bloem naar bloem en onze enige zorg de voortplanting van onze genen was ??? Dat zou leven zijn, maar dat is ook alles...een soort vegeteren, zonder meer... Neen geef mij dan maar mijn portie zorgen, maar neem in het vervolg een klein schepje met een keer...Geef die grote scheppen maar aan hen die het aankunnen... Ik heb stilaan mijn dikte.

Lea zegt altijd: "Ieder huisje heeft zijn kruisje...Maar 't een is van lood en 't ander van stroo(t)..."

Pak dat loden eens weg van mij, en geef mij een "strooten" in de plaats.

Tot de volgende ?

ps, de chauffagisten zijn er nog niet...