Djezus, Maria, Djozef...

Image via Wikipedia'k ben kapot, versleten tot op den draad... Maar de laatste briefjes voor de rommelmarkt van nu zaterdag zijn allemaal op, van de eerste tot de laatste ! Ik heb er in totaal vele duizenden uitgedeeld in al die maanden, en vandaag was het in Burst een grote, grote rommelmarkt, het laatste loodje was dus echt spreekwoordelijk zwaar...
Gelukkig is Burst niet ver van hier, maar weet je, er is weinig parking, zodat je willens nillens al een end van de markt af staat... Dat is nog niets, maar na de markt, moe en versleten, dat end terug... dat is zwaar.
Wij hebben nu al méér dan 50 ingeschrevenen voor de rommelmarkt, dus het is niet voor niets geweest dat ik al die briefjes heb verdeeld. Met wat nu en op de dag zelf nog komt, en met hopelijk - goed weer -, kan het niet meer stuk.
Een van de marktkramers reageerde op het briefje: "Mater ? Is dat ver van de Witte Hoeve?" " Nee, de markt is aan de Witte hoeve!" " 'k Kenne dadde, 'k ben daar getrouwd... De zatsten van heel de bende was de baas van de Witte Hoeve..." Ik wist meteen dat die man getrouwd was in de periode dat X daar de patron was... Maar dieë is al lang dood en begraven...
Dat was een heel andere reactie dan : "Mater ? Waar ligt da?"
Gewoonlijk weten er al een helboel meteen waar het is, als je de Brouwerij Roman noemt...
Vlaanderen en bier, een hechte liefdesrelatie.
Maar de markt in Burst is lang, vooral omdat in de smalle straatjes, er meestal maar aan één kant van de weg kraampjes staan... en er staan er veel, heel veel... Mooie markt, maar niet om briefjes uit te delen.
Bovendien is het geen ommegang, je doet een ellenlange straat, en als je tenden komt, dan keer je weerom, reuske, reuske... oei mijn voetjes, ai mijn rug.
Maar ik heb een pracht van een wandelstok gevonden ! In het zilver der armen, een prachtige hondenkop in massief tin, en iets unieks: aan de onderzijde van de stok is er nog een stukje sieraad in tin ! Naar stijl en uitwerking te zien is het oud, en ik vermoed bovendien dat het stukwerk betreft. Mooi !!! en gekocht bij iemand die geen benul van de waarde had van dergelijke stokken...
Oh ja, voor ik het vergeet... Als je deze week enkele keren mijn blog mist, dan niet schietten op de pianist, je weet dat wij op zaterdag, zondag en maandag onze expo hebben van Hobby Ziekenzorg Mater, je moet daar nog bijtellen dat we de expo moeten opbouwen en afbreken, en dat we het expositiemateriaal moeten gaan halen (en nadien terugbrengen) naar de uitleendienst van de provincie... Ik zal dus wel wat bezigheid hebben buiten bloggen...
Weet je wat, lees dan eens wat blogjes van een jaar of wat terug... Kun je zien hoelang ik al bezig ben met zeveren...
tot de volgende ?

Sjamanen

Image via WikipediaIk ben op de dag van het Levend Erfgoed, in contact gekomen met een houtbewerker. Niet zo maar een houtbewerker, iemand die alle dingen weer bewust maakt op de wijze van toen... Met pen en gat, met gebinten die nog vergaard zijn op de oude manier, met afsluitingen in gekloven hout en ga zo maar door. Vorige week zijn we eens gaan zien. Hij woont niet ver, in Everbeek Beneden. Maar helemaal in the Middle of Nowhere... Je moet een doodlopende straat in, en helemaal op het eind staat een oude boerderij, daar is het te doen. De man vertelde en toonde wat hij allemaal al gedaan had om het huis weer leefbaar te maken, maar nu, eind dit jaar wordt het erkend als onroerend erfgoed, geklasseerd als "monument"... dan kan hij verder werken, en zal er nog wat subsidies bij kunnen krijgen. Vermits hij specialist is in die heel oude manier van werken, past dit hem wel.
Alle schuren en "bergingen" zijn nu houtstockeerplaatsen en grote werkplaatsen. Hij werkt met oude machines, met oud handgereedschap, maar schuwt ook het moderne materiaal niet. Kortom, goochelt met hout.
Ik kreeg van hem enkele grote schijven hout, van een kromme wilg had hij planken gezaagd, op die manier dat je rondom nog schors hebt zitten.
Dat zocht ik al heel lang, want ik droom ervan om daarop pyrografie te zetten, namelijk op de wijze van de schilden tegen de boze geesten van de sjamanen. Ik hou van die abstacte figuren en bizarre tekeningen, dus wou ik dat ook een doen. Ik heb niet gekopiëerd, maar me laten inspireren door die zaken. Heerlijk om doen, en ik vind het mooi... Wat een ander er zal van vinden ???
Maar ik maak die dingen toch in de eerste plaats omdat ik het graag doe, en omdat ik het graag zie. Wat een ander er dan van denkt, is eigenlijk voor mij maar bijzaak... Ik stel het uiteraard wel op prijs, maar zo niet, ik heb me toch geamuseerd...
De tekeningen waar ik me heb op gebaseerd komen uit de wereld van de Siberische Sjamanen, want ga je kijken bij eskimo's en indianen, dan heb je heel andere tekeningen, hoewel ze toch wel ergens raakpunten hebben. In alle gevallen is er duidelijk sprake van een soort abstractie, en zie je veel tekeningen die ergens dierlijk lijken, maar dan weer net zo vervormd, dat je niet zeker bent.
Bij allemaal vind je ook symbolen van zon, bliksem en dergelijke terug, dingen uit de natuur die invloed hadden (hebben) op de mens.
In de Afrikaanse kunst vind je die abstractie ook... weliswaar op nog een andere manier, maar toch zie je ook daar deformatie om zaken te beklemtonen. Bij vruchtbaarheidssymbolen zie je dikke buiken, en sterk vergrote seksorganen. Als je kijkt naar de vondsten uit het stenen tijdperk in onze gewesten, dan zie je die abstractie ook terug.
Die beeldjes en/of tekeningen zijn zo, omdat ze niet alleen een weergave zijn van iets, maar omdat ze iets willen vertellen.
Ik vind dat heerlijk. Dat is een beetje back to basics.
Je moet ook eens kijken naar de Egyptische kunst, waar ze de figuren op een onmogelijke manier weergaven, om toch maar alles af te beelden. Een afbeelding had iets van de ziel, en je mocht een ziel toch niet naar de eeuwigheid sturen met maar één arm of been...
De band met de natuur was toen nog veel groter dan nu, en hun Goden waren dan ook veel sterker verbonden met de dingen die ze voelden, zagen, gewaar werden IN die natuur. Horus kreeg de kop van een roofvogel, wat hem alziende maakte, want die roofvogels zagen zelfs een muisje van ginder heel hoog...
Wij zijn niet meer zo duidelijk verbonden met de natuur, dus zien wij die linken ook niet meer, en onze God is veel abstracter, verder van ons weg staand, heel hoog boven ons. Vroeger waren de goden min of meer met menselijke dingen begiftigd.
Die manier van denken was van enorme invloed op hun kunst, kunst die voor hen veel minder kunst was, dan wel een band met de oneindigheid.
Dit betekent dat hun kunst niet alleen een visuele weergaven was, maar dat ze ook poogden de krachten, het innerlijke weer te geven.
Wellicht is het dat die die oude figuren net die kracht geeft, die wij nu niet meer geven aan onze beelden. Ik herken, ik voel die krachten aan, en probeer dan ook, in mijn schild tegen de boze krachten, me in te leven in die manier van denken. Niet dat we dat ooit ook echt gaan kunnen, maar we kunnen het proberen, we kunnen ons gevoelen eens open zetten voor al die voor ons als kleine mensjes onbegrijpelijke dingen in de natuur om ons heen.
Lees mijn blog van gisteren maar eens...
Voor mij is de wereld één groot mirakel op zich, want er gebeuren miljarden dingen die ik wel zie, maar niet kan bevatten.
Ergens heb ik dan ook toch wel wat feeling met die sjamaan...
tot de volgende ?

Brandende nevel

Image by MiguelVieira via FlickrHeb je ook eens buiten gekeken vanmorgen, en de nevel over de velden zien hangen, belicht door fel zonlicht? Gouden watten die alles liefdevol toedekt met een mooie sluier, goud als was ze gloeiend heet in het smidsvuur van de hemel gebakken...
Ik kan van een dergelijk zicht staan genieten, op zo'n morgen lijkt "Morgenstond is goud in de mond" bijna letterlijk te zijn. Als hoog daarboven plots de zon bedekt wordt door een onzichtbare wolk, lijkt de nevel plots vulgaire mist.
Licht... zonder licht is alles zwart, het is letterlijk het licht die ons de kleuren schenkt. Ook bij die mooie morgennevel. Als het regent, en er is licht genoeg, dan krijg je soms die verbluffend mooie regenboog, soms twee, ja eens zag ik er drie op hetzelfde ogenblik. De kleuren zijn de kleuren van het spectrum, wat wij zien als wit licht (kleurloos lijkt het wel) is voor onze mensenogen samengesteld uit de kleuren van de regenboog.
Wij weten (Hoe???) dat dieren soms geen kleur zien, of juist andere soorten van licht, zoals ultraviolet en/of infrarood...
Ooit zag ik foto's die op die manier bewerkt waren, zodat je een bloem zag zoals een bie die zou kunnen zien. Ik weet begot niet of dat juist is, en hoe ze dat weten. Maar ja, ik ben dan ook maar een gewoon mensenmannetje die gewoon veel liever geniet van het leven en het mooie van het leven, dan me bezig te houden met bijna absurd aandoend onderzoekingswerk. Bijna absurd, want een deel van die mogelijke andere manieren van kijken gebruiken de mensen nu ook.
Neem nu de nachtkijker... Daar zie je het infrarode licht mee, dat maakt dat je niet de mens ziet lopen in de donkere nacht, maar zijn warmtebeeld. Alles wat warmer is dan de omgeving zie je dan duidelijk oplichten. Ik bedenk zo net dat je dan makkelijk recht naar een bijtgrage slang kunt lopen, want die is koudbloedig... Met andere woorden, zelfs onze kennis heeft zijn beperkingen. (en véééél !!)
En heel menselijk moet je dan vermelden dat die nachtkijker ontwikkeld is om beter de vijand te kunnen doden... Militair denkwerk, gericht op doden.
Een of ander Romeinse keizer zei het al: "Wil je de vrede, bereidt dan de oorlog voor..." Wij doen dat nog steeds, want er is er altijd wel eentje die niet de vrede wil voorbereiden, maar wil veroveren, onderdrukken, knechten... Zo hebben we jaren aan een stuk de wapenwedloop gezien tijdens de koude oorlog... Er zijn nu nog steeds genoeg atoombommen voorradig om de wereld wel 10 keer te vernietigen. Om het evenwicht te bewaren. Lijkt mij als dansen op het slappe koord, een misstap en ...Boem ! finito.
Maar we waren aan het praten over de nevel... Heb je al eens een boom van dichtbij bekeken in de nevel? In het begin raken de bladeren zachtjes bedekt met miniscule waterdruppeltjes, zodat het blad een licht grijzig jasje lijkt aan te hebben. Komen er meer en meer van die minieme druppeltjes, dan zie je plots enkele druppeltjes bijeen komen, en alras is het gewicht te groot en gaat de druppel bergaf, en druppelt van de boom naar beneden. Je ziet dan twee dingen: je ziet op het blad plots een helder groen spoor op het blad, waar de druppel voorbij kwam, en je ziet dat de druppel van blad op blad valt, tot de buitenste bladeren hun waterlast laten vallen op de grond. Bij windstilte kun je dan heel net de omtrek van de bladerkroon uitgetekend zin staan op de grond.
Dit is een briljant systeem, want de boom (bijna iedere boom en iedere plant !) heeft zijn haarwortels uitgestrekt tot op die lijn... Zo krijgt de boom het vocht meteen binnen bereik. Ook in drogere perioden zie je wel eens die nevel, en weet de boom dus het nat op te vangen !
Wie nu nog denkt dat er geen mirakels zijn, die kijkt gewoon niet om zich heen! Heel de wereld is één groot mirakel. Maar wij zijn het zo gewoon dat wij geen ontzag meer hebben voor dat wondere ontwerp.
Als je planten en bomen hebt, met een diepe penwortel, dan zie je dat de bladeren dan meestal wat stijf staan, zodat het water onvermijdelijk naar de stam loopt en zo naar de diepe penwortel loopt. Je kunt dus, gewoon door de plant te bekijken, meestal makkelijk zien of het een plant betreft met een diepe penwortel, of met breed uitwaaierende wortels.Uitzonderingen zijn pollenvormende planten, zoals grassen, die zo dicht opeen groeien, dat het water alleen maar naar beneden moet, het is altijd goed...toch zie je dat meestal ieder plantje voor zichzelf zorgt, en je ziet dat grassen naar de kern van de plant vloeien. Zij hebben echter geen penwortel, maar een wortelkluit, verweven met de wortelpollen van de andere grasplanten.
Dat bevloeiingssysteem van de bomen is er ook de reden van, dat behoorlijk lang kunt "droog" blijven onder een boom, tijdens een regenbui... Het water loopt af naar de buitenste rand. Het is pas bij te nat worden, dat de regendruppels op de duur alle kanten op gaan.
Maar dan moet het water nog van bij de wortel, doorheen de stam, tot in het blad geraken. Water loopt niet bergop, en in de boom zit geen pomp. De natuur ontdekte dat vloeistoffen wel omhoog lopen, als we te maken hebben met ultradunne kanaaltjes, haarvaten genaamd. In de plant zit dus een heel systeem van haarvaten, die het vocht toelaten bijna vanzelf omhoog te kruipen... Toch is er ook hier een mirakel te zien! Je kent het systeem van haarvaten, als je een suikerklontje in de koffie doopt, zie je de koffie omhoog kruipen in het klontje. Niks mirakel dus? Jawel, want dat werkt maar tot een bepaalde hoogte. Hoger dan een bepaalde maat (ik ben het cijfer vergeten... oud worden hé) komt het niet, wat je ook doet. Bij bomen wel ! Zonder pomp... Van een mirakel gesproken! Kijk eens naar de sequoia die meer dan 100 meter hoog groeit!
Het kan best zijn dat dit allemaal natuurlijke evolutie is, maar ik kan me niet ontdoen van de indruk dat de natuur dan wel verschrikkelijk knap in elkaar zit... Miraculeus knap... en dat lijkt me dan veel te knap om zo maar, vanzelf, zo uit te groeien...
Al die mirakels doen me me klein voelen...
en dan zoek ik een antwoord in een begrip die alles dekt: God...
tot de volgende ?

"goede" vrijdag...

Image by FaceMePLS via FlickrHeel lang geleden, toen ik nog gezond van lijf en leden was, hadden wij met de collega's van Oost Vlaanderen, zowat om het trimester een gezamenlijke vergadering om de werking op elkaar af te stemmen en soms een gezamenlijk initiatief te nemen.
Daartoe kwamen we om beurt bij een van de collega's vergaderen. Op die vergadering was ook iemand van de nationale leiding aanwezig, die ons kon melden hoe andere provincies dit of dat probleem hadden opgelost, of waarom het niet was gelukt, zodat we niet dezelfde fout zouden maken. Deze vergadering duurde gewoonlijk een halve dag, waarna we samen iets gingen eten. Niet duur en rijkelijk, maar wel aangenaam om eens samen te kunnen keuvelen, en een na-vergadering te houden...
Op de vergadering werd ook telkens de dag en de plaats van de volgende vergadering vastgelegd.
En zo werd een vergadering belegd te Oudenaarde...
in mijn werkgebied...
Maar toen die vergadering naderde, stilaan de agenda groeide, merkte ik plots dat die datum uitgerekend op Goede vrijdag viel... Niet dat dit erg was voor de vergadering, maar ik zag het niet zitten dat we als katholieke organisatie in het wat kleinburgerlijke Oudenaarde op uitgerekend die dag op restaurant zouden gaan zitten...
Dus vroeg ik Anny of zij het zag zitten eten te maken voor heel die bende. Toevallig was ook ons moeder eens op vakantie (nu ja), en de beide vrouwen zouden samen een vismaaltijd maken. Dus, de zaak was opgelost...
Nu heb ik in mijn leven heel wat rare dingen gedaan, en in die tijd vond ik het (Geïnspireerd door Lea en Mandje) heerlijk om zelf bier te maken, kaas te maken, en zelfs aperitief te maken. Dus toen de collegae bij ons toekwamen, bood ik hen een aperitiefje aan, en bood hen ook de kans een zelfgemaakte aperitief te nutten, een soort witte of een soort bruine martini-achtig iets. Iedereen wilde uiteraard wel eens proeven, eerst van de witte, dan van de rode... Bij het eten bood ik hen de kans een van de zelfgemaakte wijntjes te proeven van Lea, wijn van paardenbloemen (Een ontzettend werk ! de wijn werd gemaakt van de bloemblaadjes, je moesten duizenden en duizenden bloemen plukken voor een "dame-jeanne" te kunnen op zetten voor gisting!). Maar Lea zou Lea niet zijn als zij niet wat meer suiker deed in het te gisten product, en dat ook aan mij had geleerd... Zodoende was mijn aperitief iets sterker dan gewone aperitief, de wijn van Lea iets sterker dan gewone... Enfin, de vis smaakte, en er is wellicht nog nooit zoveel gebabbeld en gelachen bij het eten als die dag... Na het eten bood ik hen zelfgemaakt bier aan (met een ietsje meer suiker wordt die heel wat straffer!!!)...
Weet je, gelukkig was alcoholcontrole toen nog niet zo in als nu, want ik vermoed dat allen een stuk over de maat waren...
... en hadden wij op restaurant geweest, dan zou goede vrijdag wellicht wat meer goede vrijdag zijn geweest dan deze lekkere vrijdag...
En ons moeder en Anny hebben wellicht nog nooit zoveel complimentjes gekregen over hun kookkunsten dan die dag... Ik vraag me nog steeds af of ze werkelijk geproefd hebben wat ze aan het eten waren...
Ach, we moesten veel en hard werken, maar we konden ook eens heerlijk uit de bol gaan. En geef toe, wellicht is er niets zo bevorderlijk voor de collegialiteit dan eens echt samen plezier te hebben, zonder iemand kwaad te doen.
Ik hoor dat deze vergaderingen nu veel en veel serieuzer zijn, dat er niet meer eens gesmuld wordt, en dat een broodje genoeg is, dan kun je doorwerken... Ik denk dat het vroeger misschien iets minder was, maar veel collegialer en veel meer als één front... Als het nodig was, dan werkten wij ook in de namiddag door, maar we vonden het opbouwen van de vriendschap ook héél belangrijk. Ik heb het gevoel dat dit nu iets minder is, alles lijkt me veel zakelijker, maar is dat altijd de beste oplossing ? Ik weet het niet... Na zo'n ontspanning hadden wij weer een pint nieuw bloed opgedaan, en waren wij weer paraat om dubbel zo hard er in te vliegen.
Och, het zal ook wel het tijdsbeeld zijn, zoals zoveel dingen... Alles is wat technischer, technologischer en... killer.
Weet je, soms heb ik het gevoel dat mijn ziek zijn, me gespaard heeft van dat droger, nuchter, zakelijker worden... Wij werkten wellicht minder efficiënt, maar wellicht ook harder, want wij vonden het werk op zich plezant. Nu doet men zijn job. Punt.
Onze Bart is ontwerper van tapijten... Hij is zo gek op zijn job, dat hij thuis, na zijn dagtaak, voor ontspanning eens wat gaat... ontwerpen, weven, uitproberen... Ik heb al gezegd, iemand die van zijn hobby zijn werk kan maken, dat is de gelukkigste mens van de wereld... Wij hadden dat toen ook. Nu lijkt me dat allemaal wat killer, zakelijker...
Pijn hebben is niet leuk, maar ik denk dat ik, mocht ik die overschakeling naar dat killere systeem hebben meegemaakt, ik wellicht ook een soort pijn zou hebben gekend. Ik ben niet nuchter, ik ben niet zakelijk, ik hou van mensen en van het leven...
tot de volgende ?

"poep"en l'air...

Image via WikipediaVorige maand was mijn blog populairderder dan ooit!
In augustus zijn er maar liefst 578 keren mensen op mijn blog geweest om er een blogje te lezen. Sinds ik een tellertje heb ingevoegd, zijn er al 14.494 lezers afgekomen en die hebben maar liefst 17.014 blogjes gelezen...
Ik krijg plots mijn col niet meer dicht.
En dan vraag ik mij af wat die mensen daar eigenlijk zoeken... Want ik schrijf eigenlijk bijna nooit over een "hot item", bijna in tegendeel. Ik ben begonnen met het schrijven van wat ik dacht, doe en voel, en eigenlijk doe ik dat nog steeds.
En toch komen er dan zoveel mensen op af. Bizar.
Ik kreeg zelfs al ooit vragen om stukken te mogen overnemen (het mag, geen enkel probleem), en de verklaring was dat mijn kijk op de zaak zo verfrissend en verstandig was (daar gaat nog een knop van mijn col).
tommetoch...
Vandaag is de school weer gestart, en het is ... goed weer...
Het zal weer druk geweest zijn op de wegen, in de school zullen de nieuwkomers weer wat angstig (of juist heel uitdagend) hebben staan staan, en rondkijken naar al dat nieuwe dat onbekende.
Ons Lieselotte gaat zo vandaag voor het eerst naar het middelbaar, in Zottegem, ergens dicht bij het station en vlak bij de kerk is mij verteld. Ewoud gaat ook in Zottegem naar de school, maar dan in de deelgemeente Grotenberge, en hij is al bij de "anciens".
Maar voor Lotje zal het dus allemaal nieuw zijn, nieuw is de manier om naar school te gaan (met de trein!), dan in een nieuw gebouw, nieuwe klas, nieuwe leerkrachten, nieuwe medeleerlingen... met een totaal andere soort van lesgeven, niet meer één juf, maar voor ieder vak zowat een andere...
Het zal raar doen. Gek dat ik mij van die toch wel speciale ervaring niets meer herinner. Maar voor mij was de sprong niet zo groot, ik ging van het klein college naar het groot, en dat was in de zelfde blok, met dezelfde speelplaats... er was dus een en ander bekend, niet alles was nieuw, en heel wat van de medeleerlingen maakten dezelfde stap, zodat ik ook niet echt in een totaal nieuw systeem terecht kwam...
Ik vraag me echter af, wat dat voor Lotje betekent... Ik was in mijn klas een haantje de voorste, maar ik zie dat niet zo bij haar... Het is geen muurbloempje, maar het is ook zeker niet de durfal en de dooral... Ik denk dat haar hartje vandaag wel aan een iets hoger ritme zal kloppen dan anders, en bij iedere nieuwe leswisseling, ieder nieuwe leerkracht weer een maatje sneller...
Voor haar is de dag van vandaag een groot avontuur. Alles nieuw, een echte ontdekkingstocht.
Later gaat dit op in mooie herinneringen, en vergeet je de negatieve kantjes van die dingen. want ons geheugen is helemaal niet zo waterdicht als we soms menen.
En zo zijn er vandaag duizenden...
Allemaal avontuurtjes, 1 september lijkt wel avonturendag.
Als je eens de moeite doet, om te kijken wat die kinderen allemaal moeten leren in die korte tijdspanne, dan kunnen we niet anders dan verbaasd zijn... En dat al die kennis later zo vanzelfsprekend gebruikt wordt in het dagelijkse leven, in de job, dat is eigenlijk nog veel wonderbaarlijker.
Onze ingebouwd computer moet enorme capaciteiten hebben !
Niet alleen is het een enorme databank, maar het is dan ook nog eens duizend keer knapper dan de slimste computer in het leggen van verbanden, in het exploreren van het onbekende, in het combineren van dingen die door een computer niet eens als "familie van elkaar" zouden herkend worden.
De mens is een wonder machine.
Soms denken we dat we als soort steeds maar slimmer worden, maar eigenlijk is dat niet zo, we hebben gewoon allemaal de mogelijkheden ingebouwd in ons systeem gekregen. Neem een kleine uk uit een familie bosjesmannen weg, geef hem de zelfde opvoeding als de kinderen hier, en hij zal ook blijken dezelfde capaciteiten te hebben. Het is dus niet zo maar een groei, het zit er in, maar we moeten het ontwikkelen via leerprocessen. Denk niet dat de leerprocessen voor dat ukje bij de bosjesmannen minder zwaar is dan hier voor jouw kinderen! Mocht men ons neerpoten in de Kalahariwoestijn, dan zit het er dik in dat we binnen de week dood zijn... Wij hebben het leerproces voor overleven in de woestijn niet geleerd...
Ik noem de bosjesmannen, omdat we weten dat er daar nog van echt leven in de woestijn, echt zwervend en verzamelend, zoals onze verste voorouders ook ooit deden. Voor ons een symbool van "onbeschaafd", terwijl de werkelijkheid dus gewoon een andere beschaving is.
Nu we dat allemaal weten, is het nog veel erger te weten dat we ooit andere volkeren veroordeelden tot slavernij, of hen onze beschaving opdrongen.
We hebben wellicht heel wat kansen naar de knoppen geholpen! Ik zit me nu en dan af te vragen waar de beschaving van Maya en Inca zou naar toe geleid hebben... Je moet eens proberen om je onze wereld in te denken zonder het wiel en al zijn afgeleiden... Je hebt het gevoel dat je niks meer overhoudt! Zij hadden een beschaving zonder wielen. Niet dat ze het wiel niet kenden, want er is kinderspeelgoed gevonden met wieltjes, maar ze gebruikten het niet in hun ontwikkeling. Hebben we, met het vernietigen van die beschaving, ook niet de kans gemist om een wereld te kennen zonder olie ? Zonder die massale vervuiling ? We weten het gewoon niet... We hebben een mogelijke tak met vruchten bij de stam afgesnoeid.
Wij, de "beschaafden"...
denkoefening: hoe vervoer je een rotsblok van 10 ton, zonder wiel te gebruiken (dus ook geen ronde boomstammetjes als rollen, want rollen zijn familie van wielen..) Zij konden het, wij weten niet meer hoe...
tot de volgende ??? (op de foto het Egmontkasteel te Zottegem)

Skiffle

Image via WikipediaBij toeval heb ik een voor mij nieuwe soort muziek ontdekt, de skiffle... Toen ik Bart eens de cd meegaf om eens te beluisteren in de auto, vond hij het maar niets.
Els vond het (heel beleefd) wel iets hebben, de kinderen keurden het af.
Zouden ze weten dat de Beatles ooit begonnen als een Skiffle-groepje ? Net als veel andere grootheden uit de moderne muziek.
Ik ga niet proberen technisch te doen, maar skiffle is vooral gekend omwille van het feit dat ze gewone dagdagelijkse dingen gebruiken als instrumenten. (wasbord, kazoo, lepels en ga zo maar door)
Mij bevalt vooral het duidelijk speelse in de muziek, je hoort dat daar een bende (a band) bezig is die zich amuseert.
Wij hadden ook hier in de lage landen enkele hits, vooral van de King of Skiffle, Lonnie Donegan.
't Is maar dat je het weet...
Anny en ik zijn er gek op, maar op de rommelmarkten vind je niet veel van die muziek. Jammer. Want in een cd-winkel kom ik haast nooit binnen. Ik kan begot niet eens zeggen waar er een te vinden is in de omgeving.
Maar ik ben al dik tevreden, ik heb twee dubbel cd's, met op iedere cd 30 nummers.... ik kan dus al een tijdje luisteren zonder in herhaling te vallen.
Als je de kans hebt, moet je maar eens googlen op Skiffle, je vind wel wat staaltjes van die muziek, ofte dat lawaai, wat je er zelf van denkt moet je maar zelf invullen...
Ik hou van gospels en oude jazz, omdat die muziek nog echt elementen heeft van volkskunst (dus hou ik überhaupt ook van folk... )en de Skiffle hoort volgens mij wel een beetje thuis in die rij. Alleen al door de keuze van de instrumenten tonen ze dat hun roots liggen in het "zich amuseren" veel meer dan in het Musiceren met een hoofdletter.
Maar er zijn nog meer muziekgenres die mij bevallen, eigenlijk hoor ik bijna alle muziek wel graag, met uitzondering van die boenkeboenke-muziek die je tegenwoordig vaak hoort uit de auto's van jongeren die alles op alles zetten om voor hun dertigste steenstokkedoof te zijn. Je hoort ze niet alleen in auto's, soms hoor je ze in de MP3 van mannekes die een meter of wat van je staan, en luisteren (?) met van die luidsprekertjes in hun oren... Soms verwondert het mij dat de auto's van dat lawaai niet uit elkaar daveren, en eigenlijk vraag ik mij dat ook af van die jongeren met hun luidsprekertjes... Nee, geef mij dan maar een uurtje van die heerlijke kleinkunstliedjes, met teksten die boven de muziek uitstijgen, of heerlijke mensen die gewoon samen muziek maken, omdat ze het leuk vinden.
Maar net zo goed voel ik me heerlijk bij een goede uitvoering van een stuk van Mahler of een van zijn collegae... Bij een Mozart hoor ik soms (zij het op een geniale manier) dat hij werkelijk speelt met noten, hij maakt muziek om zich te amuseren. Slechts heel zelden heb ik de indruk dat Mozart ook echt "werkte" aan zijn composities, het lijken mij veeleer prachtige spielereien.
En dat is dus wat mij aan muziek pas echt bekoort... het moet "leutig" zijn, muziek moet verblijden, moet aanstekelijk zijn, moet een glimlach op je lippen toveren, moet op je gemoed werken... Want bij sommige stukken voel je het verdriet en het immense leed van de componist, wat net zo aanstekelijk kan zijn.
Dat gevoel wil ik ook voelen bij een beeldhouwwerk, bij een schilderij, bij een boek, ebij een gedicht... het moet "leven"... het moet je raken. Pas dan is het Kunst. Een schilderij kan technisch perfect zijn, maar als het me niet raakt, dan ga ik er geen ommetje voor maken om nog eens te genieten. Kunst moet voor mij ook niet groots zijn, en mag best van een onbekende knutselaar komen, als het je raakt, dan is het meer dan een werkje, dan is het kunst. Je kunt dit idee doortrekken naar gebruiksvoorwerpen ook, sommige stoelen blijven mooi, hoe de mode ook verandert, omdat ze iets "eeuwigs" hebben... Die stoel is veranderd in een Kunstvoorwerp!
Soms denk ik dat we dat ook kunnen als gewone mens in ons gewone jobke van 8 tot 5... Als je er werkelijk graag werkt, dan doe je het anders dan dat je er alleen maar je werk doet. Dat zal je wellicht niet iedere dag, of zelfs niet een volle dag lukken, maar wanneer het lukt, dan heb je niet gewerkt, dan heb je plezier gehad, dan was het werk geen arbeid, maar een belevenis. Iets wat nog een tijdje nazindert.
Ook als we iets doen voor een ander, zo maar, zonder bijkomende verwachtingen, dan hebben we dat gevoel ook.
Heerlijk voelt dat aan.
Een mens zou zich afvragen waarom we het niet vaker doen...
tommetoch...
tot de volgende ?

regen, regen, regen

Image via WikipediaGisteren hebben wij geluk gehad, de beloofde (!) regen bleef omzeggens uit, we kregen wel een paar kleine slavlaagjes, maar voor de rest was het best te doen, tot in de vooravond. We hebben dus zonder veel regen kunnen genieten van het Levend Erfgoed...
Maar vannacht heeft het weer water gegoooooten... 't kon weer niet op. Gekke zomer dit jaar, juli vol schitterend weer, augustus met veel water, wat brengt september ons ?
Het is geen wonder dat in België het weer gespreksonderwerp nummer één is, zelfs de regeringscrisis en de opgaven van Eliootje halen het niet als onderwerp. Het valt me zelfs op dat er betrekkelijk weinig gekout wordt over de regering. Als politieker zou ik daarover verdomd ongerust worden, want de mensen worden het gewoon dat alles even goed gaat zonder regering dan met. Ik zou bijna zeggen in tegendeel, we krijgen veel minder onheilsberichten. Onheilsberichten gaan alleen nog over het mislukken van de regeringsvorming, iets waarvan het uitblijven helemaal geen gevolgen lijkt te hebben, dus...
Mocht ik iets te zeggen hebben, dan zou ik voor een heleboel dingen, een betere en makkelijker oplossing hebben dan die politieke oelewappers ons brengen... Neem nu de nutsleidingen... Er wordt in ons Absurdistan geen baan gelegd, of na enkele weken breekt men hem al weer eens open om een of andere leiding aan te leggen of aan te passen of verbinding mee te maken... Ik zou onder het voetpad (desnoods fietspad) een kanaal aanleggen, die met zware dalles is afgedekt, en waar men gewoon één of enkele dalles moet opheffen om aan alle nutsleidingen te geraken en er aan te kunnen werken. Gedaan met het zoeken naar leidingen die niet liggen waar het gewestplan ze zegt te liggen, gedaan met het "per ongeluk" stuk maken van de gasleiding... en noem maar op.
Ik zou het land weer één maken, met één regering, democratie zou beperkt moeten zijn tot drie partijen, iedere partij zou maar één lijst mogen indienen voor gans het land, en verkozen zijn diegenen van de lijst die de meeste stemmen krijgt, zodat de regering er automatisch komt. De regerende partij zou zijn werk wel naar behoren moeten doen, anders was er geen kans dat ze herkozen zouden worden. Dit zou de partijen nopen niet alleen te zorgen voor populaire stemmentrekkers, maar ook en vooral voor bekwame mensen.
Niet democratisch ? Is het systeem nu democratisch, waar men zoveel partijen heeft dat regeringsvorming niet meer mogelijk is, en waar ideeën zo versnipperd moeten worden om aan allen te voldoen, dat ze niet langer op de oorspronkelijke ideeën lijken.
Waar vele koks in de brij roeren...
Dat men voor eens en altijd de taalgrens vastlegt, en door het wettelijke gebruik van de taal van de regio dan ook daadwerkelijk die taal bestendigt. Wie zich niet kan of wil aanpassen krijgt de kans te verhuizen naar de andere regio. Een tweetalig systeem is, zoals de praktijk bewijst, niet leefbaar en kost bovendien enorm veel, geld die aan nuttiger zaken kan worden besteed. De nationale regering echter moet wel tweetalig zijn, in al haar leden en al haar werken. Dit kost ook, maar is in ons land de enige onvermijdelijke tweetaligheid. Wetten moeten dan ook tweetalig opgemaakt worden, en zijn meteen bindend, ook als de politieke oelewappers een vertaalfout maakten. Dat zal hen nopen ook daar deskundigen aan te stellen, zodat ons land in de praktijk meer door technici zal geregeerd worden, dan wel door partijen.
Ik weet het wel, ik droom, en dromen zijn bedrog, maar zonder dromen verandert er niets in de wereld. Dromen zijn geen bedrog op zich, het zijn de zaadjes waaruit de bomen groeien waarmee later het bestel geschraagd moet worden.
Alleen in een land zonder vrijheid is dromen verboden. Zolang men kan dromen, is er een zekere vrijheid, en kan men in gedachten, een eigen wereld bouwen.
Kijk maar eens hoe men de mens poogt te leiden in het stramien dat men ons wil opleggen, ons wil doen denken op de manier waarop zij willen dat we denken... Kijk als voorbeeld maar eens naar onze gekke regeringsvormen!!! Men heeft zolang verteld en verkondigd dat Vlaanderen beter af is zonder Wallonië, dat heel wat mensen op den duur geloven dat dit inderdaad ook zo is. Maar in een wereld waar we niets doen dan fusioneren, samenvoegen, verenigen, om sterker te staan, klinkt dit toch helemaal niet logisch ? Wij gaan voor Europa, maar eerst de Walen kwijtspelen??? Kan het nog gekker ?
Weten ze nog wat ze willen?
(Hebben ze het ooit geweten? Ja! Ze willen veel dikbetaalde jobkes met zo weinig mogelijk inspanningen, zoveel mogelijk verdienen, en ze kunnen niet voetballen of tennissen, dus bedrijven ze politiek, het spel om de duiten... Monopoly op staatsniveau...)
djudedju
het regent nog altijd
tot de volgende ?

Levend Erfgoeddag

Image by agriflanders via FlickrOef... we zijn weer thuis, steendood versleten en kapot van het slenteren en kijken naar de Belgische rassen; Oost Vlaamse koeien, het Vlaamse paard, het Brabantse trekpaard, de Ardenner, het rode Westvlaamse rund en het blauwwitte rund, vossenkopschapen, mergellandschapen, Vlaamse melkschapen, talrijke duivenrassen, kippenrassen, hondenrassen, kalkoenen, ganzen ... en zelfs een imker met bijen (een braaf ras, de imker deed nooit zijn pak aan... Yks zou watertanden...
Ieder jaar gaan we dat bezoeken. En ieder jaar bewonderen we die mooie dieren en verbabbelen veel tijd met de kwekers van al dat moois.
Er staan ook heel wat randactiviteiten te bekijken. Dit jaar heb ik heel wat tijd doorgebracht aan het kraampje van een glasbewerker. Vroeger zag je die mannen we eens op een markt staan, waar ze hun kunstige glazen postuurkes maakten en verkochten aan de bewonderende kijkers. Niet iedereen van die kramers wil ook werkelijk uitleg geven over zijn werk en vooral over de technieken, maar deze deed het, en ik heb weer heel wat nieuws gehoord, gezien en geleerd, over een techniek die bijna tot de vergetelheid behoort.
Iets verder stond een mooie overkapping, in eikenhout met rustieke pannen gedekt. Het bleek een man van Everbeek te zijn, hier niet ver vandaan. Na een tijdje babbelen over de manier van vergaren van het eikenhout en de afwerking, vertelde ik over mijn pyrografie. En ik mag de eerste "schelle" van het hout bij hem halen. Voor hem is dat afval, en voor mij is dat heerlijk mooi om pyrografie op de maken. Hij is ook zeer sterk geïnteresseerd in mijn klompenmakersgerei. Er is toch geen een van de kinderen die daar interesse voor heeft, dus kan ik het maar beter verkopen, dan is het uit de weg, en als ik daar dan aan hout raak, dan ben ik daar veel meer mee. Ik zoek allang dergelijke planken, omdat ik graag eens enkele planken zou versieren voor buiten in mijn tuin, met een versiering zoals men vindt bij sjamanenkunst. (Wellicht zijn dit dus van oorsprong een soort godsdienstige symbolen! )
Maar nu zit ik hier af te zien. Ieder jaar weer ben ik "gekreveerd" van de pijn tegen dat ik dat allemaal heb gezien, en overal heb staan babbelen. Maar ik heb het er voor over, voor mij zijn dat heerlijke dagen, die voor mij passen in de afdeling "kleine avonturen", onderbrekingen van het gewone dagdagelijkse... Heerlijk, maar, zoals ons vader al zei: "Een kermis is een geseling waard"...Ik krijg die geseling nog binst de kermis...
's Middags gingen we daar eten in het restaurant van het domein Puyenbroek, en ik zag onder meer beenhesp staan. Anny was meteen akkoord om dat eens te nemen, maar het was iets anders dan wij verwacht hadden... De man nam twee dikke sneden gekookte hesp (zo'n 7 mm dik ongeveer), smeerde daar wat olie op en legde het in de pan, eventjes keren en klaar. Het was echt lekker ! Dat gaan we voortaan ook al eens thuis klaarmaken, simpel, snel gereed en lekker, wat wil je nog meer ?
Ik ga stoppen, ng even kijken naar mijn mailbox, en dan lui zijn en de pijn laten wegebben... Oh ja, gisteren kocht ik op de rommelmarkt een reeks boeken over creatief bezig zijn , ik heb ideeën voor jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren !!!!
tot de volgende ?

Jaak

Image by ah zut via FlickrVandaag is het rommelmarkt in Oudenaarde, in de stationsstraat. Ieder jaar is dat de gelegenheid om eens binnen te wippen bij Jacqueline en Jacques. Oude buren en vrienden via wijlen Nonkel Julien en Tanteke. Tijdens het markten wipte Anny eens binnen bij de beenhouwer, en Jacqueline stond daar ook binnen. "Je komt toch even langs hé? " " Natuurlijk, we zijn dat toch gewoon"
We deden wat verder de rommelmarkt, tot we aan het huis kwamen van Jacques. Zijn schoondochter stond, ook al zoals ieder jaar, het oud gerief van de kinderen te verkopen.
Toen bleek dat Jacques er niet was, hij ligt in het hospitaal... Jaak is al heel lang suikerpatiënt, en nu bleek een van zijn tenen helemaal blauw te zijn geworden. Wellicht zal er dus een amputatie volgen, maar eerst wordt hij nu behandeld voor de ontsteking die daar mee gepaard gaat, en wellicht om geen besmetting te hebben bij het amputeren...
Heel erg is dat niet, maar toch ... Leuk is anders. In de loop van volgende week gaan we dus eens naar het hospitaal, hem eens bezoeken.
Toen ons moeder nog leefde, en nu en dan eens bij ons was, was Jacqueline er als de kippen bij om eens een babbeltje te slaan, en ieder jaar zonden ma en Jacqueline elkaar een kaartje. Ons moeder was een vrouw die rond uitkwam voor haar gedacht, en zo is Jacqueline dus ook, vandaar dat ze elkaar mochten.
Ook nu was Jacqueline recht door zee toen ze vertelde over haren Jaak...Het klonk zeer nuchter, bijna zakelijk, maar we kennen haar, en weten dat ze alles doet wat mogelijk en onmogelijk is voor haar man. Zij is gelukkig nog heel goed te been (ze zijn al een end in de zeventig!), en toonde ons dat ze vorige week nog de eetplaats helemaal had geschilderd... In een van die oude hoge herenhuizen... Ik was een beetje jaloers, ik kan dat niet meer!
Wij hebben ooit een drie jaren in de stationsstraat gewoond, en van de vrienden die wij daar hadden zijn zij zo wat de laatsten die er nog wonen. Er zijn er al heel wat gestorven, en anderen zijn verhuisd.
Bij zo'n gelegenheid sta je daar eens bij stil... de tijd vliegt, en zoveel dingen komen en zoveel dingen verdwijnen.
We worden stillekens aan oud... en hebben een immens verleden.
Ik sta daar wel eens bij stil, ik ben nu al 6 jaar ouder dan ons vader ooit geworden is, en we leven in een tijd waarin de mensen veel langer leven dan vroeger, en waar in veel oude mensen helemaal niet oud zijn... Vroeger zag je de oude mensen kromgebogen van het vele zware en lijfelijke werk, nu zie je de ouderen petanquen en fietstochtjes rijden, en je ziet er zelfs voorbij komen joggen. Met andere woorden we leven in een tijd waarin ouderen genieten van hun dagen... Dat was vroeger niet zo! Vroeger waren gepensioneerden die echt nog goed waren grote uitzonderingen.
Wellicht is dit te danken aan de betere voeding en het minder lichamelijk-zware werk, en vooral aan de betere medische verzorging die we genieten.
We leven in een heerlijke tijd, het enige wat dit voor mij wat vergalt, is het besef dat dit geluk er niet is voor de overgrote meerderheid der mensen... Het grootste gedeelte van de mensheid leeft nog steeds in armoede.
Toch iets om aan te denken...
tot de volgende ?

Natte voeten

Image by M J M via FlickrGisteren zag ik toevallig een stukje op TV, over een plotse hevige regnbui boven Den Haag en omstreken. Heel wat kelders onder water, je zag een winkel van schoenen, waar de dame, triest haar kelder met ondergelopen schoenenvoorraad toonde aan de wereld.
Vlak er na toonde men dan nog wat shots over Pakistan. Met instortende woningen en trieste hongerende en zieke mensen.
In beide gevallen is er sprake van watersnood...
Maar er is een wereld van verschil.
In Nederland en alle Westerse landen gaan de slachtoffers bij hun verzekering en bij het rampenfonds en andere organisaties om zoveel mogelijk te recupereren van de geleden schade, en na een jaar of wat vertelt men over die keer dat het zooo erg regende dat hier de straten blank stonden en de kelder onder water liep...
In Pakistan hadden ze al heel weinig, en nu is niet alleen hun huisje weg, ook hun schamele oogst is weg, de grond is weer braakliggend geworden, en het zal jaren hard labeur zijn om er weer leefbare landbouwgrond van te maken. Bovendien zijn ze alles kwijt, en zullen ze moeten lenen om te pogen weer recht te krabbelen uit de economische ramp.
Wellicht zal een Monsanto er van profiteren om hen "gratis" een portie zaaigraan te bezorgen, waarvoor ze dan wel speciale sproeistof moeten hebben en speciale meststoffen, en waarvan de opbrengst niet weer te gebruiken is als zaaigraan, zodat ze de ganse oogst moeten verkopen om weer zaad te kunnen aankopen, en sproeistoffen en meststoffen en na enkele jaren steeds maar dieper de put in geholpen te worden, zal Monsanto de grond naasten en eigenaar worden van een heel stuk Pakistan... Ik noem Monsanto omdat dit de grootste en de ergste is, maar wellicht zijn er nog zo'n "liefdadige" bedrijven bezig een imperium op te bouwen op rug van de ellende.
De ramp in Pakistan en andere van die arme landen, is maar het begin van de ramp. Hier is de overstroming door de felle regenbui maar een voorbijgaande ramp, daar is het een inluiden van het verval.
Dat Monsanto ondertussen ook nog de oorzaak is van de bodemverarming, van het verdwijnen van de biodiversiteit, van de vervuiling van het oppervlaktewater, dat zijn maar details die het schrijnende beeld wat feller in de verf zetten.
Vandaag las ik de blog van vriend Henk, die het had over de varkensteelt en de manier waarop we nu aan "veeteelt" doen... Massaproductie in levende waar. Dat deed er me aan denken hoeveel voeding we in die -eigenlijk onnodig grote - massa dieren stoppen, waarmee we de honger in de wereld al voor een heel groot stuk zouden kunnen minderen. Het produceren van een kilo vlees kost onwaarschijnlijk veel aan voedingswaren en grond. Mochten we weer wat minder vlees eten, dan zouden we zonder veel inspanning een betere wereld hebben, en zelfs de CO2 uitstoot zou er merkelijk beter door worden! Je moet eens kijken hoeveel vlees we een halve eeuw geleden consumeerden, en hoeveel nu... Ik ben geen vegetariër, maar we eten véél te véél vlees!
(Het zicht op de Halal-beenhouwerij in de winkel die ik je gisteren beschreef, deed me onder meer ook daaraan denken)
Och, ik weet het wel, straks zap je naar een andere site, en vergeet je al wat ik je vertelde, maar misschien, heel misschien doet het je toch eventjes nadenken... en eet je nu en dan eens iets zonder vlees er bij, of met wat minder copieuze biefstukken... en ieder beetje is van belang voor de wereld en haar bewoners.
Wist je dat wij in feite ook slaven zijn ? Slaven van onze buik. In alle betekenissen, 't zij om die buik te doen wegsmelten, 't zij om er aan te offeren ('t moest maar zo lekker niet zijn)
tot de volgende ?

De tjoektjoeks

Image by Caramdir via FlickrHé, dat is pas een titel uit een ver verleden! Ik wed dat heel wat jonge mensen niet eens weten wat of wie een tjoektjoek is. Nee, het is geen treintje...
In werkelijkheid waren het een soort leurders, immigranten van avant la lettre, die hier in hun Oosterse tabbaard rondliepen met een rol tapijten over de schouders, aanbelden en je begroetten met de woorden: "Des beaux tapis d'Orient ?" terwijl ze een kleurig tapijtje voor je ontrolden.
In de volksmond heetten die rare kwistenbiebels dan: tjoektjoeks...
Want we vonden ze raar! Het waren Oosterlingen, die hun roots duidelijk in de verf zetten door hun gestreepte tabbaard en hun rare hoedje.
Nu kijken we van die verschijningen niet meer op, want het Avondland loopt vol met allerlei soorten van mensen in alle soorten van kledij. Maar in die tijd was een vreemdeling nog een bezienswaardigheid. Een neger, een tjoektjoek, dat waren wezens die net zo goed van een verre planeet konden gekomen zijn, we kenden dat niet, en wisten niet goed of onze nieuwsgierigheid het nu moest winnen van onze argwaan of niet.
Nu leven we al lang in een wereld waarin vreemdelingen helemaal niet meer opvallen. In sommige steden zijn er wijken, waar je als autochtoon pas een vreemde eend in de bijt bent !
Hoe kom ik er dan bij een stukje te schrijven over de tjoektjoeks ?
Dat komt door een winkel
in Ronse...
Via een Ronsische blog wist ik dat in de gebouwen, waar vroeger de Liddl zat, er een van de vele vreemdelingen in Ronse een winkel zou openen, speciaal voor de vreemdelingen, met de producten die ze hier zo erg moesten missen. Vanaf dat moment hield ik het nieuws daar over in de gaten, want ik zou ik niet zijn, als dat niet werkte als een magneet op mijn ijzeren gestel...
Gisteren moest Anny diepvriesproducten hebben uit de O'Cool, en dat combineren we nogal eens met een bezoek aan een paar andere winkels in Ronse. We hebben wel een O'Cool ook in Oudenaarde, maar zo komen we nog eens in Ronse...en in die andere winkels, waar we eens doorheen kuieren, zo maar, kijken of er geen interessante koopjes zijn...Nu gingen we vooruit, vooral naar die "vreemde winkel"...
Ja hoor, er stonden wagens op de parking, er brandde licht, en toen we aan de deur kwamen lazen we dat er speciale openingsuren waren tijdens de Ramadan...
Wij naar binnen, rechts was een afdeling beenhouwerij (Halal), een nette beenhouwerij, maar een beenhouwerij zoals de beenhouwerijen er vijftig jaar geleden bij ons uit zagen. Netjes de stukken vlees geëtaleerd, geen liflafjes, vlees pur sang...
Links was de afdeling groenten en fruit (Heel goedkoop en net).
Daarachter was dan de "bazar" , een grote vlakte met hoge rekken netjes in rijen en allerlei artikelen netjes opgestapeld in die rekken. De eerste rij was aan de ene kant een hele muur van allerlei soorten thee (vraag me niet welke, want ik kan geen Arabisch lezen...) en aan de andere kant een evengrote muur met allerlei soorten noten, nootjes en zaden.
Ook de manier van presenteren was anders dan we gewoon zijn. Neem nu de zakken met zonnebloempitjes... Die zijn dan netjes opgestapeld, tot boven toe, zodat je, in het totaalbeeld, geen rekken meer ziet, maar muren. Kleurige muren, maar je hebt schroom er een zakje uit te halen en zo het totaalbeeld te ontsieren.
In iedere rij was het achterste gedeelte bestemd voor allerlei goederen, potten en pannen, theeglazen, schuursponsjes en zelfs van die gasbranders om plat op de grond te zetten, waar we vroeger in grote ketels zagen koken... Ik zag er ook van die gestreepte tabbaards hangen... Die dingen zullen wel een andere naam hebben, maar voor mij zijn het nog steeds tabbaards.
We kochten er wat nootjes (voor Ewoud ! en de andere papegaai in huis), en ook van dat lekkere Turkse (of is het Marrokaanse?) brood, wit en bruin. En ik kocht er ook twee stukken snoep, van die mierzoete dingen, druipend van de honing. Als Bart en Els met de kinderen komen dan hebben we weer iets om eens te proeven bij een glaasje wijn of een pintje bier... In de afdeling fruit (bediend door de beenhouwer van daar rechtover) kocht ik ook een Turkse meloen...
Maar In de Dial Soussi praat men heel mooi en correct Nederlands ! In deze Vlaamse stad met faciliteiten zijn er zelfs Belgische winkeliers die deze kunst niet beheersen ! Ik heb hen gefeliciteerd met hun mooie en nette winkel, en zij waren heel verheugd over dat complimentje. Heel vriendelijk, heel beleefd en als je iets vraagt lopen ze de rekken af om je wijzen waar het gevraagde staat !
Ik ben blij dat ik er ben geweest, en zal er zeker nog gaan! Al was het maar voor dat lekkere brood. Ik zag dat ze er ook Arabische bloem verkopen om zelf mee te bakken... Ik denk dat toch ook eens te proberen... Franse bloem is al heel anders dan onze bloem, hoe zou die Turkse of Arabische wel niet smaken????
Je ziet, ik schreef je gisteren over die kleine avontuurtjes, rimpelingetjes in ons dagdagelijkse leven... Gisteren had ik al weer zo'n rimpelingetje... in de Dial Soussi in Ronse, in het Nederlands !!!!
tot de volgende ?

De vrijheid van het mobieltje ???

Image via WikipediaEen onderzoek heeft uitgewezen dat drie op de tien bezitters van een mobieltje om de vijf minuten kijken of er geen berichtje is...
Met andere woorden, het mobieltje is geen vrijheid, maar een dwang.
Ik heb ook een mobieltje, en meestal weet ik niet eens waar het klereding ligt. Ik heb het ooit aangeschaft, toen ik nog wat kon wandelen, om, mocht er mij iets gebeuren, ik om hulp zou kunnen telefoneren. In mijn mobieltje zitten dan ook de nummers van thuis(mijn vrouwlief) en van de kinderen.
Toen een van mijn kleindochters me zei dat ze eens een berichtje zou sturen naar mij, voor mijn verjaardag, heb ik eerst moeten vragen hoe ik dat kon zien en merken??? Zo'n straffe gsm-gebruiker ben ik...
Van de collega's hoor ik dat ze, kort na mijn ziek worden allemaal zo'n mobieltje kregen, om beter en altijd bereikbaar te zijn... Ben ik effe blij dat ik dat niet meer meemaakte! Ik schreef reeds eerder dat ik kon genieten van een file, als een onverwacht stukje "vrije" tijd... Nu met dat mobieltje is dat dus ook om zeep. Niks geen vrije tijd meer: altijd bereikbaar.
Ik vond de telefoon al zo'n klereding! Ik heb meegemaakt dat men om 1 uur 's nachts me opbelde vanuit een herberg, duidelijk beschonken... Ze waren in discussie hoeveel vooropzeg je moest geven als bouwvakarbeider als je minder dan drie jaar dienst had... Had ik op dat moment door de draad gekund met mijn armen, dan las je zeker over de telefoonmoord...
Of 's morgens om 5.30' uur: "Het busje is niet afgekomen, wat moeten we nu doen ?"
En nu zitten die sukkels van collega's ook nog eens met zo'n mobieltje...
djudedju
Nee, ik zie in dat ding helemaal geen vrijheid! Integendeel !
Heel wat van die moderne uitvindingen worden ons geschonken als interessant, meer vrijheid, makkelijk, overal bereikbaar en noem maar op...maar in werkelijkheid wordt je meer en meer de slaaf van al die dinges! Neem nu de mailbox van je kwampjoeter... Ik heb een tweede Gmail-adres geopend, om daar mijn abonnementen en dergelijke op te zetten. Dat is handig, want heel wat van die dingen die je invullen moet om een abonnement te krijgen op een e-krantje of zo, zijn ook gebonden aan pakken spam, publiciteit die je helemaal niet hebt gevraagd. Je vraagt dus één ding aan, en je krijgt meteen tientallen ongevraagde dingen er bij. In Gmail zit een automatische spamfilter, die je zelf kunt bijregelen... Werkt behoorlijk, en met dat tweede adres heb ik nu plaats zat...Laat ze maar sturen...
Ik geef dit tweede adres nooit aan vrienden of kennissen, zodat deze op mijn gewone mailbox zitten.
Via mijn abonnement op twitter en facebook krijg ik ook al massa's berichtjes binnen. Want als je iemand aanmeld als "vriend", dan krijg je meteen alles wat hij of zij ook krijgt of stuurt, ook al is dat niet aan u gericht. Er zou een mogelijkheid zijn om berichtjes strikt persoonlijk te sturen aan iemand, maar ik zoek dat niet, en blijkbaar zoekt niemand dat, want ik krijg hier massa's dingen binnen die mij of niet interesseren, of waar ik eigenlijk geen affaires mee heb.
We zijn dus wel degelijk de slaaf van al die "gemakken"...
Ik schrijf nooit op die dingen, tenzij in een rechtstreeks antwoord.
Eén voordeel hebben al die ongevraagde berichtjes op facebook, soms ontdek ik een adres van een bekende die ik al jaren uit het oog was verloren...Dan volgt er een hernieuwde kennismaking en soms wat uitwisseling van nieuwtjes.
't Is dus niet allemaal slecht, maar dat kan ook niet, anders zou geen mens die dingen gebruiken.
Maar in de praktijk ben ik ook slaaf... van mijn blog!
Ik kan het schrijven niet laten. Sommige blogs zijn in feite persberichtjes, andere duidelijk een weergave van een bepaalde opinie, of zijn een soort verslag van vereniging x of y... Mijn blog is niks van dat alles en alles tegelijkertijd ...
Eigenlijk schrijf ik gewoon graag... Over alles en nog wat.
Iedere dag kijk ik naar het aantal mensen dat mijn schrijfsels heeft gelezen, en iedere dag weer verwonder ik me dat het er toch nog zo veel zijn. Maar als ik eens een jaar of zo achteruit ga in mijn eigen blogjes, dan stel ik vast dat ze inderdaad best leesbaar zijn. Soms zijn ze leuk, soms droevig, soms belerend (om niet te zeggen zeurderig)...maar ze blijven vlot leesbaar. Er zit ook wat humor in, vooral door de manier van beschrijven, soms door de verhalen.
Maar als ik niet kan bloggen, dan loop ik ongelukkig
ik ben verslaafd
niet aan lezers of succes
gewoon aan het schrijvelen op zich
zo maar
omdat ik mijn verwarde denkewereld ook eens wat wil ordenen ???
of is het de oude dag ?
djudedju
tot de volgende ?

Het verhaal

Image by Stefanvds(.com) via FlickrIn ieder mens zit wel een verhaal, las ik een dezer dagen in een column... Dat dit een waarheid is als een koe, kun je niet ontkennen! Ieder mens heeft immers zijn verleden, en over al de dingen die hij of zij heeft meegemaakt kun je wellicht hele boeken schrijven. De hamvraag is, of die avonturen het lezen wel waard zijn.
Ik zou zo zeggen: ja !
Want er is een verschil tussen het verhaal van zijn (haar) leven, en het vertellen van anekdotes uit dat leven. En net die anekdotes zijn de slagroom op het toetje dat leven heet.
Gelukkig dat het leven zelf niet één groot avontuur is, want ik, en de meesten onder ons zouden dit niet overleven. Nee, ik leef, net zoals de meeste mensen, een heel gelijklopend leven, zoals een grote trage stroom door de lage landen loopt. Soms een kleine stroomversnelling, soms een plotse meander, en soms heel veel regen waardoor de trage stroom van het leven plots een bruisende alles overstromende vloed wordt, om na een tijdje weer netjes binnen zijn bedding te lopen alsof er niets is gebeurd...
Het liefst zijn mij die kleine versnellingen, en die kleine meanders... Want het leven is hopelijk nog niet volledig gekanaliseerd. De levensstroom loopt nog op zijn natuurlijke wijze voort, door de zelf gegraven bedding...
Mensen van wie het leven gekanaliseerd is, leven niet meer echt zelf...ze worden geleefd, en lopen netjes in de voor hen rechtdoor gegraven bedding, diep en rustig en dragen de schepen der anderen ongeweten voort.
Nee, laat mij maar meanderen, laat mij maar laag staan in de zomer en diep en breed stromen in de winter, de velden naast me overstromen en bevruchten met het vruchtbare slib dat ik meebreng uit verre streken. Laat op mijn oevers maar grote rietvelden ontstaan, waarin vogels van allerlei pluimage nestelen, in de meanders, aan de steile oeverkant nestelen de oeverzwaluwen en verblijden mijn rust met hun vluchten.
Wij weten haast niet meer wat een natuurlijke stroom is...
Alle stromen en rivieren zijn bedwongen, en als er eens een te grote toevloed van water is, waardoor mijn opgehoogde oevers toch overschreden worden door mijn wilde water, dan spreekt van een ramp in plaats van dankbaar te zijn voor het vruchtbare slib dat ik aanvoerde...
Ons leven is ook een beetje zo... We moeten werken van 8 tot 5, en onze taak is netjes omschreven en vastgelegd... Geen zijsprongetjes toegelaten. Na de dagtaak naar huis, eten en stompzinnig neerzinken voor de afgod TV en zijn waarheden slikken als zoete koek. Dan het bed in en slapen tot de wekker je wekt om opnieuw je dagtaak aan te vatten. Vijf dagen aan één stuk, en dan plots het weekend...Je mag slapen zolang je wilt, je mag de TV aanbidden zolang je wilt en je hoeft niet strak in het schema te lopen... Maar je bent dat niet gewoon, en echt van harte gaat dat niet. Sommigen hebben er zelfs lichamelijk last mee, en krijgen weekend migraine omdat ze de verscheuring van het ritme (de voor jou uitgegraven stroombedding) plots moeten missen.
Natuurlijk zijn is moeilijk als je gewoon bent in een voorgegraven bedding de uitgegraven stroom te volgen... Je leven is voorgekauwd en je moet alleen nog slikken.
In zo'n leven zijn kleine anekdotes plots grote avonturen!
"Weet je wie ik ben tegengekomen?" Die manier van vragen is een symptoom om dat kleine feitje de allures te geven van een belangrijk iets.
Zo verheffen we het niets tot iets, en leven in de waan van een heerlijk bestaan vol aangename verassingen...binnen de voorgegraven bedding...
We sjokken maar voort, in een leven dat zachtroze gekleurd is met lieve avontuurtjes.
Tot plots de wereld schokt, en er iets ernstigs gebeurt, een geboorte van een kind, een sterfgeval van een gezinslid... Plots is je bedding je een vreemd iets, want je loop is verstoord, je kent plots je eigen wereld niet meer...
Herken je dat ?
Dan ben je met mij een van die brave mensen die netjes in de rij meestromen in de grote vooraf uitgestippelde bedding van de levensstroom...
En zelfs na een schokkend feit loop je na een wijle weer mee en eet je voorgekauwde kost en luister je devoot naar de God TV...
Hé!!! Ruk je eens los, denk eens zelf, doe eens gek, lach eens en praat tegen vreemden... Verrijk je met de kennis van anderen en verover een bredere kijk op de wereld, wip eens over de opgehoogde dijk en geniet van het leven zoals het bedoeld is!
tot de volgende ?

Voetbal kan leuk zijn !

Image by Michel Coumans via FlickrIk zag een bende jongens op een stuk wei voetballen... Heerlijk was dat!
Daar is geen sprake van klassement, geen sprake van dikke premies en astronomische vergoedingen, daar geldt slechts de bal en het plezier. De goal was aangegeven met twee keistenen. Nu en dan was er dan ook wel eens een dispuut of de bal nu wel of niet binnen was gegaan, maar heel democratisch besliste de meerderheid daar over, en het viel mij op dat zowat alle dubieuze ballen afgekeurd werden: geen goal! De mistevredenheid duurde maar enkele seconden, en dan was iedereen weer aan het spel bezig. Er waren geen spitsen en ook geen specifieke verdedigers, iedereen holde achter de bal aan, en iedereen speelde blij mee. Eén wat tragere speler, kreeg nu en dan een bal toegespeeld door wat me de leidersfiguur van het groepje leek, en dan beloonde die tragere hem met een loepzuivere pas... Iedereen had plezier, ik was de enige toeschouwer, en had ook plezier. Niet in het voetbal, maar in het spel en in de lol die de spelers hadden.
Zo moest voetbal altijd zijn ! dacht ik bij mezelf, dan was er niet al die miserie rond, dan stampte men elkaar niet de benen af, dan was het leuk om doen. Dan pas is het een spel, is het een sport.
Toen ik terugwandelde dacht ik bij mezelf: "Zouden wij dat nu echt niet meer kunnen?"
Gewoon spelen, omwille van het spel, het speelse, de fun, het joie de vivre ?
Ik heb zelfs zitten doordenken...
Ik dacht aan onze gepensioneerdenbond... Tegenwoordig zijn heel wat gepensioneerden nog aardig fit, en zouden ze wellicht de kans met beide handen aangrijpen om nog eens wat lol te maken, en een balletje te trappen, als dat maar kon zonder stress en zonder dat ze boven de grens gaan van eigen kunnen...
Denk je eens in dat de verschillende gemeenten, elk met hun afdeling een ploeg samenstelden van zoveel mogelijk leden, dat die allemaal mogen meespelen, in die zin, dat er altijd maar elf spelers zijn in het veld, maar dat heel de rest op de bank zit. De bank bevat net genoeg stoelen zodat je ziet dat er maar elf spelers op het veld staan. Wie moe is, of even op adem moet komen, die gaat gewoon op eigen initiatief terug naar de bank, de rij schuift ieder een stoel op, en de uittreder gaat op het laatste zitje zitten... De volgorde wordt genoteerd, zodat, mocht niet iedereen eventjes hebben kunnen spelen, zij de volgende keer zeker aan de bak komen.
Er wordt geen klassement opgemaakt, men speelt gewoon het spel omwille van het spel en probeert te winnen omdat dat nu eenmaal bij het idee spel hoort. Bij het einde van het spel krijgt de winnende ploeg ieder een bierbonnetje, terwijl de verliezers moeten tevreden zijn met een...bierbonnetje. Want het gaat hem om het spel, de lol, het plezier... meer niet. Iedere ploeg vraagt de spelers om naast hun gewone truitje ook een wit truitje (tshirt) mee te brengen, want één ploeg speelt in gewone kleren, de andere in het wit. Geen onnodige kosten, gewoon lol en plezier maken...
Winnen is niet belangrijker dan gewoon het spel spelen, verliezen is niet erg, als je je maar hebt geamuseerd...
Dat zou toch moeten kunnen ?
Maar ik weet het, ik ben aan het dromen... Wellicht zou men het na een korte tijd toch hebben over een klassement, zou men de mindere spelers weren en zou het ontaarden van een heerlijk spel naar een competitie... hard en helemaal niet leuk meer...
Je ziet dat aan het toernooi kaartspelen... Het gaat hem over een toernooi, waarbij de punten telkens zorgvuldig genoteerd worden, om te komen tot een eindwinnaar een koning... En terwijl kaarten best leuk kan zijn, zie je nu dat het spel bikkelhard wordt gespeeld. De ene speler scheldt de andere uit omdat hij iets fout zou hebben gedaan (gewoonlijk weet ik op geen jaar na welke kaart ik op dat moment heb gespeeld...het interesseert me niet, en ik speel voor de gezelligheid, niet om ten alle prijze te winnen...)
Waarom wil de mens eigenlijk altijd de eerste zijn, altijd de beste zijn, records breken, eindwinnaar worden of wat dan ook ?
Heb je al eens bedacht dat je jezelf heel wat stress en heel wat gevoel van onvrede verschaft op die manier ?
Heb je al eens jezelf bekeken als je met je kleinkind speelt? Hoe je dat kleinkind wilt leren dat het ook moet leren verliezen, dat sportiviteit belangrijker is dan het winnen ?
Waarom doe je het dan zelf niet ?
Als ik het nu over het vissen heb, als sport die ik beoefen, dan heb ik je al meerdere keren beschreven hoezeer ik zou willen dat Luc nu ook eindelijk weer eens een grote karper zou pakken! Kijk, dat is wat ik sport noem... dat is niet de kunst van het winnen, maar de kunst om te spelen, en plezier te hebben in het spel omwille van het spel. Daarom wil ik dat ook Luc die grote karper zou pakken. Tenslotte heb ik daar niets minder om, en heb ik zeker niet minder plezier gehad, in tegendeel, het is even leuk te kunnen helpen om de vis te landen dan om hem zelf te vangen. Want dan ben je vlak bij een man die echt diep geniet, en dan straalt dat genieten ook wat tot in jezelf.
Ik weet wel je speelt om te winnen, dat is inherent aan het idee van het spel, maar verliezen maakt het spel, het spelen toch niet minder ?
Probeer eens op die manier het leven, want ergens is dat ook een "spel", op die manier te benaderen. Je doet je best om te winnen, maar verliezen is geen ramp, je hebt mogen meespelen en genieten van de spanning en het spel op zich.
Vannacht heeft het weer geregend, water gegoten ! En in Halle was er een windhoos of zoiets, waardoor vele bomen sneuvelden... De linde voor mijn raam heeft zijn laatste kleren aangetrokken... Kijk maar, op de uiteinden der takken zitten geen nagelnieuwe frisgroene blaadjes meer, ieder blad is gewoon het groen van de linde. De zomer loopt op zijn einde. De dagen zijn al weer ferm aan het korten. Straks staan we weer op in een wereld die nog moet ontwaken en gaan we slapen in een wereld die al lang slaapt...Helemaal niet meer levend met de natuur en de seizoenen... de winter hangt al ergens in de lucht te loeren om nabij te komen.
tot de volgende

Zo heerlijk rustig...

Image by Michel Coumans via Flickr't Is heerlijk weer ! De weerman/vrouw spreekt wel van kans op onweer, maar de zon is er door gekomen, de lucht staalblauw, en 't is warm ! Wij waren bijna aan iets herfstigs gewoon, en nu is de zomer er terug. Van mij mag het nog een heel lang end zomeren, niet alleen voor het goeie weer, maar ook voor mijn rug. Dat warme weer doet me deugd.
Buiten wat bendes wielerterroristen die proberen mijn goed humeur te verknallen is alles rustig, kalm en sereen. Dat mag ook wel na de voorbije nacht !!!
Waarom men om twee uur 's nachts gaat liggen de tarwe afrijden met zo'n kolos van een pikdorser, is voor mij een vraag en voor de boer een weet. Heel de wijk zal wel gewekkerd geweest geworden zijn ! ('t Is bijna weer: Wij willen Willem weg, wil Willem wijzer wezen, willen we Willem weer! (puntdicht tegen koning Willem vlak voor de onafhankelijkheidsstrijd van België))
Het pikken en dorsen van de oogst midden in de nacht is een spookachtige bedoening, grote mastodonten van machines met grote vérstralende lichten bovenop, rijden over en weer in het veld. Nu en dan zie je een tractor wegrijden, volgeladen met tarwe, naar de weegschaal in het dorp. Die mensen moeten ook heel de nacht op blijven, de boeren rijden !
Waarom ze de tarwe afrijden is de hamvraag ! Want ze hebben luidkeels staan misereren dat de oogst falikant mislukt is door die plotse hevige regen van de voorbije weken...en toch gaan ze bij nacht en ontij gaan pikdorsen. Zo mislukt is het blijkbaar niet. Maar ondertussen is het meel, de bloem het brood en al de rest al allemaal in prijs gestegen. Precies of ze waren nu al aan het bakken met de bloem van de tarwe die nog op het veld stond... djudedju.
Och, ik ken niks van economie... dat zal de reden zijn.
Ik denk er aan van straks een dikke trui aan te trekken en een van mijn nieuwe winterbroeken, want het gaat straks ooit wel eens weer koud worden. Gek ? Ja ! Maar niet gekker dan de prijs van de bloem opslaan omdat de oogst op het veld mislukt zou zijn. Tussen haakjes, bij iedere misoogst van de aardappelen slaan de frieten in het frietkot op. Is er al iemand van jullie die gezien heeft dat die frieten terug afslaan na een goed oogst, met beterkope aardappelen?
Economie... daar kun je pas geld mee verdienen. Met werken ? Ho maar.
Maar ik ben weer aan 't kneuten... en het helpt toch niet.
De zon schijnt, stralend, dus moeten wij ook stralend glimlachen.
Straks gaan we chinezen... 't Is eens wat anders.
Ik wou dat ik nu, net als wijlen Wim Sonneveld op een wagentje kon zitten, rijden en kijken naar de
kont
van
het
paard...
tot de volgende ?

KFC Herzele

Image via WikipediaNee, ik ben niet plots gaan behoren tot het voetbalminnend deel van de bevolking! Er is vandaag een rommelmarkt op en rond het plein van de KFC...
Dus wijllie daar naar toe... Wij wisten van het bestaan dank zij een strooibriefje, anders was het ons ontsnapt. Maar het is echt een mooi en gezellig rommelmarktje, en niet eens een kleintje, er staan wellicht iets meer dan 100 kraampjes !
De taal is ginder, ook al ligt het hier echt niet ver van, al helemaal anders, je hoort er al de Aalsterse klanken in. En ik heb er iets gekocht... Het mag gek klinken om te kopen op een snikhete zomerse dag, maar ik heb twee ribfluwelen broeken gekocht, nagelnieuw en heel mooi, wellicht van een faling of een uitverkoop. De winkelprijs hing er nog aan, en je kon ze kopen aan 1/10° van de prijs. Voor 18 euro heb ik twee mooie broeken... Voor deze winter. Om proper naar de rommelmarkten mee te gaan...
Stilaan wordt ik een echte, ik draag al schoenen van de markt, en jassen, en nu ook nog broeken...Ik kleed met een lapje, maar 't moet groot genoeg zijn zouden we in 't Westvlaams stellen...
En ja, het is weer mooi weer ! Na enkele natte weken (zelfs heel natte dagen!), is het nu plots weer echt warm ! Ik heb weer mijn korte broek aangedaan, en liep op de markt te zweten, van de warmte en van de pijn, want ik heb al een paar dagen weer heel vlug pijn. Ik vermoed dat de sterke wisseling van het weer daar voor iets tussen zit! Ik heb al regelmatig vastgesteld dat wisselvallig weer niet goed is voor de pijn!
Ik belde gisteren weer eens naar mijn oudste zus, en het is godzijdank beter, ze kan al weer wat rondpikkelen op haar reumavoeten... De specialist schreef haar ondermeer steunzolen voor. Ik heb dat eerlijk gezegd nog nooit gehoord als behandeling van reuma, maar ja, iik ben dan ook geen specialist hé...
Gisteren schreef ik u over het maken van een icoon met de Crea van Ziekenzorg Mater, en deed meteen een oproep om zo mogelijk de eindjes koperdraad bijeen te houden en te bezorgen aan de hobbyclub, en schreef daarbij dat het liefst draad moest zijn van 2 carré... Ik kreeg bericht van mijn schoonbroertje dat dit niet bestaat, dat het 2,5 carré moet zijn...Waarvan akte... Dus, ik ben op zoek naar koperdraad van 2,5 carré... Mocht je ons kunnen helpen????
Op de rommelmarkt kreeg ik heel wat mensen te horen, die ook zullen komen hun kraam opzetten op de rommelmarkt te Mater op 11 september... Mag ik jullie ook uitnodigen ? Niet alleen als marktkramer, ook gewoon als bezoeker ! En natuurlijk kun je dan meteen even de kerk inwippen om de tentoonstelling te bekijken van de hobbywerken van onze leden van Ziekenzorg. Je bent er bij voorbaat welkom (en als 't effe kan, breng wat restjes koperdraad mee... Dank U !)
Voilà, ik ga stoppen, 't is warm, 't is middag en de soep staat klaar !
tot de volgende ?

Lijmen

Image via WikipediaIk let er plots op: hier voor me op mijn bureau staan er drie potjes lijm. Een pot knutsellijm, een potje alleslijm en nog een oud potje Arabische gom. Ik zit te bedenken dat ik nog heel wat meer lijmsoorten in huis heb, houtlijm in twee soorten (watervast en gewoon), en in de diepvries zit nog een flesje met secondenlijm, heel straf dinges.
Dat komt omdat ik nu eenmaal een knutselaar ben, en lijmen een onmisbaar attribuut zijn voor de knutselaar.
Binnenkort ga ik met een grote fles alleslijm naar de mensen van de Crea Ziekenzorg stappen, want we gaan weer iets heel speciaals maken.
Ik heb een hele stapel boeken geraadpleegd over Romaanse kunst en Over Iconen... Op basis van die studie heb ik uiteindelijk een tekening gemaakt met Romaanse kenmerken, maar met de voorstelling van Sinte Amelberga, de Materse Heilige bij uitstek.
Op de afbeelding van Ste Amelberga moet je enkele van de meest kenmerkende attributen van de heilige afbeelden, om van een willekeurige heilige duidelijk een Amelberga te maken. Ten eerste hoort daar het stramijn ofte het vergiet bij, omdat de legende wil dat Amelberga met een stramijn water haalde bij de bron (anderen zeggen dat dit stramijn net duidt op het vinden van de bron). Het tweede voornaamste attribuut is de steur, omdat de heilige, in haar vlucht voor Karel Martel de Schelde droogvoets overstak, op de rug van een steur. Dat leert mij dat er toendertijd nog steuren zaten in de Schelde. Nu halen we de kaviaar uit Rusland.
Verder zijn de attributen een beetje divers... Bij sommige beelden zie je ook het gekroonde hoofd van Karel Martel onder haar voeten, bij nogal wat beelden zie je dat ze een open boek bij heeft, omdat ze de bevolking kerstende, bij anderen is dat een staf met kruisje, met dezelfde reden als hiervoor. En soms zie je ze ook met een palmtak, wat m.i. wat verkeerd is, omdat die palmtak eerder op martelaarschap duidt... Maar goed, ik heb een staf genomen, het stramijn en de steur. Daarmee is het duidelijk dat de dame die ik tekende een Amelberga is, en nog wel een Sancta Amelberga...
Met de Crea gaan we die tekening omvormen tot een "Icoon". We gaan eerst de achterzijde en de zijkanten van een geschikte plank in het zwart verven. Dan gaan we de tekening zorgvuldig overbrengen op het blanke hout. We gaan die tekening dan naderhand nog wat duidelijker maken, door hem bij te "kleuren" met een alcoholstift.
De tekening moet er immers heel scherp en duidelijk opstaan, en ook nauwkeurig zijn.
Daarmee is de eerste fase van onze icoon achter de rug, en beginnen we aan het geduldwerk...
De bedoeling is dat we, met uitzondering van het gezicht, alle lijnen vormen in koperdraad (electrische draad van twee carré zoals de vakman het hier noemt). Deze koperdraad wordt dus zeer zorgvuldig in de vorm van de tekening gemaakt, afgeknipt op de juiste lengte van het lijnstuk, en dan met alles lijm vastgelijmd op het hout.
Als het beeld op die manier volledig met koperdraad is uit gelegd, dan gaan we de plank zorgvuldig rondom rond bekleven met kleefband, op die manier dat de kleefband een boord vormt die wat uitsteekt boven de plank en minstens even hoog is an de koperdraad hook komt. Dan gieten we de aldus ontstane bak vol met plaaster, waarbij de koperdraden en alles onzichtbaar worden.
Na het drogen van de plaaster, wordt de plank met schuurpapier op een blokje, netjes terug gewreven, tot de koperdraad overal weer zichtbaar is, maar dus niet meer verheven is boven het vlak.
Binnen de tekening in koper wordt dan met verf de kleur aangebracht. Wie het durft en kan, mag ook zelf de schaduwen aanbrengen, en zelfs het gezicht invullen, wie dat niet aandurft, daar doe ik het wel voor hen.
De vlakte buiten de tekening wordt in goudverf gezet, net zoals bij de iconen meestal het geval is.
Nadien wordt de zaak vernist. Drie keer, waarvan de laatste keer met lichtbruine vernis voor wie graag de icoon een ouder uiterlijk geeft.
Je ziet, een heel werk! En we zijn er nog niet, want we zijn dringend op zoek naar koperdraad van "2 carré"... Mocht je er hier of daar nog wat liggen hebben op zolder, wij houden ons aanbevolen! Via deze blog kun je met mij contact opnemen; Dank bij voorbaat !!! in naam van alle creatievelingen van Ziekenzorg Mater !
tot de volgende ?

Chrome OS

Image via WikipediaEind dit jaar zou Chrome OS eindelijk volledig in orde zijn, en verschijnen als vrije OS (Operating System). Dit betekent dat er nog maar een gratis systeem bij komt om dat verfoeilijke windows uiteindelijk de markt uit te duwen.
Chrome OS zou wel een heel ander systeem voeren dan bv Ubuntu, en veel meer "in the clouds" zou gaan werken.
Wat betekent dat ?
In feite is het dan zo, dat je niet meer in je eigen computer zit te werken, maar ergens op een enorm groot bestand zit te wroeten. Voordeel is duidelijk: bijna alles zit ginder ver op een of ander verweg systeem, en jij hebt geen of nog heel weinig ruimte nodig op je eigen PC. Nadeel is ook meteen duidelijk, geen internet: geen computer...
Met andere woorden, het is een prachtige oplossing voor mensen met weinig ruimte op de Harddisk, en je kunt dus met minimale eisen toch goed werken.
Ik stel me eerlijk gezegd wel wat vragen bij de veiligheid van een dergelijk systeem, wie kan me waarborgen dat er niemand in die verweg bestanden kan neuzen? Maar als we eerlijk zijn, wie kan je waarborgen dat ze niet op je peeceetje aan het meelezen zijn met wat je schrijft ?
Linux biedt op dat stuk wel betere waarborgen dan een windows, maar eigenlijk is er geen enkel systeem echt waterdicht als het er op aan komt.
Om heel eerlijk te zijn, ik stel me de vraag, mocht de markt van de linuxgebruikers groter worden, of er dan niet ook meer aanvallen op dat systeem zouden komen ? Weliswaar is het systeem Linux beter om virussen te weerstaan, maar er zijn andere gaten en wormen mogelijk, en het is niet denkbeeldig dat de linuxgebruiker nu gespaard blijft door het feit dat hij maar een heel kleine markt vertegenwoordigt...
Maar niettemin ben ik heel verheugd over het feit dat er weer een GRATIS systeem bijkomt ! Computeren is sowieso al een duur iets, en als we het willen openstellen voor zoveel mogelijk mensen, dan moeten we opteren voor de laagst mogelijke kostprijs. En daar hoort het dure windows niet bij. We moeten immers niet vergeten dat wij in het rijke Westen maar een heel klein beetje vormen van de mensenmassa. Mensenmassa die net zo goed als wij recht heeft op alle informatie als wij dat hier hebben! Dus moet de markt vrij zijn en moet ze in het bereik liggen van iedereen, ook de armeren.
Denk nu niet dat heel dat systeem een éénrichtingsverkeer zou worden of zijn ! Kijk maar eens op Low Tech Magazine, en andere sites over duurzame energie en goedkope oplossingen en goedkope technieken... Wij kunnen heel wat leren van mensen die wel genoodzaakt zijn om andere oplossingen te gaan zoeken! Steeds meer zien wij dat er interesse komt in onze "rijke" landen voor die technieken uit de arme landen !
Het is dus ook in ons belang dat de computer een gemeen goed wordt, en bereikbaar is voor iedereen! Mijn strijd voor een gratis Operating System is geen strijd tegen Windows, maar een strijd voor bereikbaarheid voor iedereen! Als wij werkelijk menen dat recht op informatie een mensenrecht is, dan moeten we ook zorgen dat de informatie tot bij alle mensen komt. Als wij mening dat scholing een mensenrecht is, dan moeten wij zorgen dat iedereen zich kan scholen... en zo voort en zo voort.
U hebt al wel gezien en gelezen dat ik een ubuntu-gebruiker ben. Dat komt, omdat ik helemaal geen techneut ben, en ubuntu een zeer gebruiksvriendelijk systeem is, waar ik als oud-windows-gebruiker meteen mee kon werken, zonder veel problemen. Voorheen gebruikte ik, net als bijna iedereen ook windows... Mijn eerste kennismaking met de computer was op het werk, en daar zat ook windows op. Bovendien had Linux in die tijd de naam dat het een moeilijk systeem was, alleen geschikt voor echte techneuten. Het was vooral door de onnoemelijk vele moeilijkheden met windows door virussen, wormen en andere haperingen, dat ik begon uit te kijken naar een alternatief. Ik zocht niet in de eerste plaats naar een gratis alternatief (alhoewel dat wel ergens mee speelde), maar naar een veiliger systeem, met minder pannes en minder moeilijkheden. Na enig zoekwerk ontdekte ik Ubuntu, en liet het in eerste instantie naast windows installeren door een gebruiker die me ook zou kunnen helpen bij moeilijkheden. Maar er waren praktisch geen moeilijkheden, en hoe verder ubuntu evolueerde, hoe minder moeilijkheden er kwamen en komen. Ik kan de tijd niet zeggen dat ik echt iets voor had. En dat was dan hoogstens een programma dat eens kwam vast te lopen. Opnieuw opstarten en alles was iedere keer weer in orde. Eénmaal kreeg ik mijn muis niet aan de praat, maar ook daar was een heropstart voldoende...
Nee, ik ga hier niet vertellen dat Ubuntu nu de enigzaligmakende is, maar het is het systeem dat ik ondertussen redelijk ken, en dat ik zonder probleem kan gebruiken, en het is nog gratis bovendien... Op 10 10 verschijnt straks de nieuwe Ubuntu, met het nummer: 10.10... en de naam Maverick Meerkat. (Ubuntu komt uit Zuid-Afrika...) Volgende keer 11.4 wordt Natte Narwal... Het lijken wel een beetje titels van Suske en Wiske verhalen...
Mocht jij je nu ook zitten doodergeren op dat veelgeplaagde windows, dan zijn er dus alternatieven zat! Ik kan je niet alleen Ubuntu aanraden, maar ook Mint (een ubuntu-variant met wat bijkomende snufjes), peppermint OS, een systeem à la Chrome, die ook grotendeels in the clouds werkt, en nog vele vele andere... en binnenkort dus ook Chrome OS...
Oh ja, je kunt er al enigszins mee kennis maken, want de snelste browser schijn momenteel Chrome te zijn... Ik werk er al een heel eindje mee. Het is niet zo vriendelijk als vele andere systemen, maar het is inderdaad héél snel !!! Oh ja, Chrome is een Google product...
tot de volgende ?