Jurgen Van den Broeck

Image by khoogheem via Flickr

Je moest de commentatoren op Eén eens horen !!!
Een Belg die de bergen op"vloog"... een nieuw klimtalent, een nieuwe grote, een nieuwe Bahamontes, Van Impe leek het wel...
Ik heb alle bewondering voor de manier waarop Jurgen de bergen op reed, naast echte klimmers en zelfs soms de toon aangaf, maar ik was zo nuchter ook de tijd van de achtervolgers, Contador en co, in de gaten te houden... Heb je gezien hoe ze steeds maar dichter en dichter kwamen???
Dus, zo heel fantastisch was de prestatie van Jurgen nu ook weer niet!
Laat ons eens nuchter blijven, en vooral, prijs hem de hemel niet in! Laat hem groeien, laat hem werken, en begin hem weer niet op een piedestalleke te zetten en heilig te verklaren... Want al die instant-heiligen hebben de eigenschap telkens weer van dat voetstukje af te donderen.
Laat hem in hemelsnaam eens gewoon mens en renner zijn.

Straks valt hij ook in de val van de weelde en het gevoel van zelfverheerlijking...
Het lijkt mij een goed renner, laat hem dan ook rustig en goed zijn job doen !
Je staat toch ook niet rijen dik langs de kant van de weg om een goede metser aan te moedigen en te bewonderen als summum inter pares??? Gelukkig maar, wedden dat er velen van hun stelling zouden donderen van eigendunk ?

Rennen is zijn beroep, een beroep als een ander. En net zoals je goeie metsers hebt en goeie loodgieters, is hij een van de goeie renners. Dat beroep is niets meer dan dat van die metser of die loodgieter.

Ik heb enorme bewondering voor mooi metselwerk (Heb je al eens een muur in visgraat zien metsen?) en ik heb ook bewondering voor Jurgen die de bergen op rijdt. Vooral omdat ik het alletwee niet kan. Maar het werk van die metser zal er veel langer staan dan de rit zal duren voor Jurgen.

Heb je gisteren ons Fabiola gezien??? Het mensje heeft humor en lef ! Na de bedreiging van neergeschoten te worden met een kruisboog, haalde ze doodleuk een appel te voorschijn, als wou ze vragen: " Waar blijft die Wilhelm Tell nu ???". Leuk !!!

Ze heeft op haar eentje de Nationale parade voor één keer leuk gemaakt... Anders is dat een stijf -van-de-protocol-staande bedoening... Die appel gaf er plots een leuk accentje aan.

Kortom het was gisteren een goede dag, een klimmertje onder de Belgische renners en Fabi met de appel. Het kan niet meer op !

En we gaan weer naar de maan, en wellicht zelfs naar Mars! Ik ben van die generatie die aan de TV gekluisterd zat om die landing niet te missen in 1969...Dat was een nog veel grotere dag dan die van gisteren ! Niet alleen de mens die voet zette op de maan, maar Merckx won ook na 30 jaar weer als Belgske de Tour de Zwans... Ik moet hier ergens tussen mijn vele boeken en documentatie nog dat Tourgazetje van het Volk hebben liggen... Een heel speciaal nummer, want voor één keer niet alleen over de Tour, ondanks de zege van Merckx was er plaats gemaakt voor dat andere grote evenement: de maanlanding !

Wellicht zal de landing op Mars ook op die manier bekeken worden, of misschien ook wel weer niet, want wellicht zijn we dan als mensheid al druk bezig met de ontginning van de maan...

De manier waarop men daarover praat, doet mij een beetje huiveren: De maan zal wellicht de nieuwe Perzische Golf zijn!

De Perzische Golf doet mij echt niet in de eerste plaats denken aan olie! Veeleer denk ik dan aan het feit dat er daar voortdurend gevochten wordt...vooral omwille van die olie, ook al krijgt het kind een andere naam... Gaan we straks vechten om de maan, om de Helium 3 ?

Als optimist zou ik zeggen, kijk, daar hebben ze eindelijk eens een nieuwe en volstrekt maagdelijke kans, om het anders te doen, om te beslissen dat ze nu voor de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid, eens alles wat ze er vinden eerlijk te verdelen... Maar ik zag meteen al een foto van de maan, met een heleboel vlaggetjes op, van diverse landen. We zijn er nog niet, en we zijn de boel al aan het verdelen in afgemeten stukjes...Klaar voor betwistingen over grenzen en bevoegdheden...

Gaan ze weer doen als met ons Moeder de Aarde? Gaan ze nu ook de maan leegroven tot alleen de asse rest? Het ziet er niet naar uit dat de mens nog lang zal bestaan als soort, hij is zijn eigen milieu aan het vergiftigen! Vandaar de haast om naar andere werelden te trekken??? De indianen hebben gelijk, eigenlijk kunnen wij met geen enkel argument claimen dat wij bepaalde stukken van de aarde bezitten, de aarde is zichzelf, en wij zijn slechts de luizen in zijn of haar pels. Maar de aarde zit wel opgezadeld met een fikse luizenplaag!

Vriend Henk zou zeggen dat we de aarde slechts mogen beheren, zoals in de bijbel staat geschreven... Wel, daar hebben we dan ook niet veel van gebakken. We roven de aarde in een steeds sneller tempo leeg en gieten hem vol met de afval van onze "beschaving"... We zijn rotbeheerders. Slechts hier en daar leggen we een pleister op de wonde, en noemen dat dan "Natuurbeheer"...en steigeren als armen in verre landen hun bossen rooien om landbouwgrond te hebben voor de voeding van hun groeiende bevolking...Net of wij hier het goede voorbeeld gaven, net of wij hier recht hebben van spreken! Hier zijn omzeggens geen natuurbossen meer, en wat wij nu heiligen als natuurgebieden is in feite het restant van menselijk falen. Maar we staan wel te roepen dat zij daar van hun Amazonewoud moeten afblijven hun mangrovebossen moeten bewaren... Omdat we niet willen dat ze dezelfde fouten zouden doen als wij deden? Of omdat we dan een bereidwillige afzetmarkt hebben voor onze overproductie ???
Heb je ook gezien hoe ze sla en komkommers en zo kapot aan het rijden waren met zwaar geweld...Om de prijzen te vrijwaren... Iets verder, veel minder ver dan de maan, veel veel minder ver dan Mars, liggen mensen te sterven van de honger terwijl ze hier voedsel vernietigen...

Weet je we GAAN naar de maan
maar dan figuurlijk...

tot de volgende ?

Nationale feestdag voor Fabiolaatje...

Image via Wikipedia

Na de aanslag in Nederland, vonden sommigen het leuk om ook eens bedreigingen te uiten tegen een lid van ons koningshuis, en dan nog wel tegen ons aller Fabi... 't Menske overleeft alleen dank zij het sponsorschap voor haarlakken, en dan bedreigen ze haar nog met de dood.

Maar ze is dapper ! Ze komt toch op de parade! Ze gaat wel bescherming dragen, namelijk op het hoofd een driedubbele dosis lak, en aan haar frêle lijfje een kogelvrij vestje in de maat SS, staat voor supersmall. Want er is van Fabi niet zo heel veel meer over. Ze heeft zich in haar leven al een paar keer veel te warm gewassen, en blijkt niet krimpvrij. De duts.

Nu is die doodsbedreiging duidelijk het werk van een zeer goed schutter, want anders had die zich wel een veel groter doel kunnen uitkiezen, zoals Prins Woef, die heeft een niet te missen oppervlakte. Maar Fabiola... nog een beetje en er blijft niets van over, 't menske krimpt helemaal weg. buiten haar lach, want kijk maar eens, je ziet haar bijna altijd met een lach om de lippen, en als je tussen de rimpels door kijkt, zie je twee blinkende pretoogjes. Ik heb nog nooit met haar gesproken, maar met die oogjes en die glimlach van hier tot ginder, heeft ze een beetje mijn hart gestolen.

Aan haar houding zie ik dat ze wellicht, zoals veel oude besjes, pijn heeft aan de rug, maar aan haar glimlach en blinkoogjes zie het niet.

Ze is gekrompen, maar niet helemaal... Haar kapsel doorstaat de eeuwen, en blijft dat enorme volume behouden. Toen ze jong was leek dat eerder een normaal volume aan haar, maar nu ze zelf wegkrimpt, begint ze meer en meer op een paddestoel te lijken. (Grijs met paarse stippen)...

Maar daarover gaat het niet vandaag. Vandaag schrijvelen we over onze Nationale Feestdag en de speech van onze Konijn Halbert de tweede. Halberke heeft het aangedurfd te gaan pleiten voor de federalisering, maar dan met behoud van het idee België Belgiekske, en wellicht ook met behoud van het Konijnenhuis...Want hij wil de job vasthouden voor zijn zoon ons Flipke. Zitten we straks met Konijn Flup de Eerste. Een wat schamele titel als je het mij vraagt, want in ons landje eten we al sinds jaar en dag dobbele fluppen, komt hij daar met zijn enkele flupke naar de gunst dringen???

Een geluk dat Flupke zijn populariteit wat heeft kunnen opvijzelen dank zij zijne Madam, ons aller Tilleke. Alleen moet hij hoognodig stoppen met te kweken als de konijnen, want zie, reeds is de wet goedgekeurd dat we met zijn allen maar één kleine meer zullen omringen met ons aller zorgen. Al de rest: raus da mitt ! Dat zijn veel te dure konijnen! En we hebben al de grootste konijnen van héél de wereld: onze Vlaamse Reuzen, oorspronkelijk genoemd de Grote Gentsche. (Echt waar !)

Vandaag zullen ze zich weer exposeren voor de blikken van hun onderdanen, met heel de Famille Royale, en ze zullen rechtstaan en salueren voor de voorbijmarsjerende verdedigers van het Vaderland. Ze weten wellicht niet dat ons vader helemaal geen land had, het kleine stukje land dat hij kon bewerken werd gehuurd van de Nationale Maatschappij der Belgische Spoorwegen, en lag aan de overkant van de straat. Bovendien was het geen echt appetijtelijk stukje land, dat land van ons vader! Ieder jaar immers werd op een heel, heel vroege morgen op het koertje, de beerkuip opengelegd, en emmerke per emmerke geleegd... Die beer, die aal passeerde dan door onze gang naar buiten en naar dat hofje...nee, veel eerbied kan ik niet hebben voor die aaldoorweekte grond die werd gehuurd door ons vader zaliger. Bovendien hebben we daar op afgezien !!! Ik ga niet weer vertellen hoe dikwijls wij het hebben mogen omspitten vooraleer ons vader vond dat het "er door kon", want goed vond hij het nog niet... Mijn haat voor de spade dateert uit die dagen !

Nee, een vaderland heb ik dus niet, tenzij je iemand kent die zich hecht aan gehuurde grond? Een huurling dus??? Nee, ikke niet...

Bovendien staat het in onze veel te lijvige wetgeving dat de grond die wij bezitten in feite niet onze grond is, maar van de Staat! Het enige wat van ons is, is dat pelletje aan de oppervlakte, want de ondergrond en de lucht erboven, daar hebben wij niets meer aan te zeggen, dat is en blijft van de staat. Zelfs als we het tijdelijke met het eeuwige verwisselen, stoppen ze ons in de ondergrond, dus in staatsgrond, en met heel veel geluk en heel rijke voorouders kun je dan liggen op een stukje met een eeuwigdurende concessie... Concessie, een woord dat ik leerde bij het lezen over de geschiedenis van de gouddelvers in Kamerika, die wel de ondergrond kregen, maar waar de Indianen dan weer niets van geloofden...'t Is ook altijd wat als we het over grond hebben.

Maar heb ik dus geen vaderland, ik heb wel een koningshuis... Niet dat ik er veel mag aan zeggen, want volgens het protocol mag je niets tegen de vorst zeggen, vooraleer hij -sorry Hij- je aanspreekt...en waarom zou diene vent nu eigenlijk iets tegen mij gaan liggen vertellen? Hij kent me niet eens! Ook al bedeelde hij me bij een van Zijne Besluiten met een paar eretekens, hij is er zich niet eens van bewust dat hij dat ooit deed, en die eretekens moest ik dan nog zelf kopen mocht ik ze ooit willen dragen... Deed ik dus niet, want zie je mij al lopen???

Ik ken twee soorten gedecoreerden, en kan ze niet altijd uit elkaar houden... Ze hebben alletwee een tricolore lint aan met daaronder een verguld blinkende plak. De vette os en andere hoogheidswaardigheidsbekleders van den lande... Nee, die brede is niet altijd de vette os...

Och, wat zit ik hier weer te broebelen... Eigenlijk houden wij wel met zijn allen van ons Koningshuis... en dus roepen wij als fiere Vlamingen, met zijn allen: Vive le Roi !!!!
djudedju...

tot de volgende ????

(s)Tommeke Boonen

Image via Wikipedia

Tommeke heeft de tour moeten verlaten, hij is ziek.
Hij heeft hoofdpijn, diarree, overgeven en kan bijna niet op zijn benen staan.
De sukkelaar. Mexicaanse griep ?

Ik heb een slecht karakter, dus ben ik op Wikipedia eens gaan snuffelen bij ontwenningsverschijnselen. Bij zware drugs, zoals onder meer cocaïne, lijken de verschijnselen heel sterk op de verschijnselen van een zware griep...hoofdpijn, diarree, overgeven...
Maar het zal wel mijn slecht karakter zijn die daar aan denkt.
of niet?
of...misschien toch ?
djudedju, ze zeggen het niet hé ???

In een ander stukje nieuws fulmineerde een supporter dat wij Tommeke niet mogen laten vallen ! Als wij geen kampioen hebben zitten we te zagen, en als we er wel een hebben breken we hem af tot in de grond...brieste hij...
Hij heeft gelijk, maar ja, ze geven ons telkens ook zoveel kansen om over te klappen he, de ene bestelt wespen en dergelijke bij een veearts, bij de andere vinden ze drugs, maar die waren voor zijne hond, en nu deze weer...
Ligt het dan aan de supporter ?
Of moeten we echt van die supporters worden die maar door het oog van hun idool meer kijken kunnen? Je kent ze wel, een "echte" supporter van Anderslecht zal zijn ploeg verdedigen, zelfs al spelen ze slechter dan een vierdeklasser, idem met een "echte" van Club Brugge... Het zijn altijd de anderen die de schuld hebben, of, bij ontstentenis van argumenten, is het de scheidsrechter die niet rechtvaardig is....
Moeten wij dan zo worden?
Ik denk er nog niet aan.

Maar in een ding moet ik hen gelijk geven... Wij, de massa, hebben ook schuld!
De media, hebben ook schuld.
Van zodra we een goede sportman hebben, tillen we hem over het paard, is het precies of hij is het summum inter pares, kan hij niet meer misdoen, wordt hij als het ware heilig verklaard voor zijn dood....
Het gevolg ?
Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen, ook op die manier ! Het zijn sterke schouders die de last van de "aanbidding" kunnen torsen! Op de duur gaan ze hun supporters en de media zelf gaan geloven, en denken ze inderdaad dat ze ver boven alle anderen verheven zijn, onaantastbaar... en dan rijden ze hun auto in de prak, en blijken ze bomvol alcohol en drugs te zitten...
Hoe hoger je zit, hoe dieper je ook valt...
en daar hebben we met zijn allen dus wel wat medeschuld aan! Wij hebben hem op dat piedestalleke gezet !

Bovendien zijn wij ook er mede de oorzaak van dat die mensen zo schandalig veel geld krijgen. Ik schreef eerst verdienen, maar geen mens verdient zoveel, maar zij, zij krijgen het wel. En ook daar zijn het sterke schouders....
Sinds Freddy Maertens hebben wij gelukkig geen dergelijke mensen weten misbruikt worden omwille van dat geld, maar het is voor zo'n "kampioen" veel lastiger om sober te leven en te zwaar te trainen, als je geld genoeg hebt om het een ander in je plaats te laten doen... Je hebt alles, en je mag er niet van genieten, want je moet sober leven en trainen...Niet makkelijk !

Dit is niet alleen geldig voor die renners, dat is ook geldig voor die voetballers, tennissers en golfspelers en noem maar op... WIJ zijn de oorzaak van die overdreven beloningen!
WIJ zijn er de oorzaak van dat de reclamegiganten grof geld geven om die vedette te laten rondlopen met die soort schoenen, die soort zonnebril...
Als jij zo'n zonnebril wilt, dan betaal je véél te véél, omdat je mee de publiciteitsbril van Tommeke moet betalen... En we doen het uiteindelijk onszelf aan.

Is het nu echt zo formidabel om een koers te winnen ?
Zo formidabel dat wij met zijn allen een heleboel dingen veel duurder gaan betalen omdat die kampioen ook dat brilleke draagt????

Nee toch ?
Laat ons eens weer met ons voeten op de grond gaan staan, nuchter, weldenkend...en kijk, meteen zakt ook die vedetten een paar meter terug naar vaste grond...Mooi toch?

Als jij en ik niet ongeprezen willen slapengaan, moeten wij meestal eens onszelf bestoefen, heel stillekens, zo dat niemand het hoort... En dat is ook niet echt zoals het hoort, want ieder mens verdient wel eens een pluim! en gewoonlijk krijgen we die maar tijdens de homilie op ons eigen uitvaart, en dan hebben we er ook niet veel meer aan.

Nee, laat ons eens wat meer met bloemetjes strooien... Zeg eens tegen moeder de vrouw hoe lekker het eten weer was, tegen Patrick dat hij bedankt is om de post te brengen, tegen Luc dat hij echt een goede vriend is om te helpen bij het dragen van je visgerei...geef eens wat complimenten, en dan zal niemand nog denken dat je overdrijft als je zegt 'Tommeke, je hebt goed gereden!"...want dan zal die lof niet eens zo heel hoog klinken...
en een beetje lof...dat geeft je vleugels! (veel beter dan die brol uit dat flesje)

tot de volgende ?

Cursiefje

Image by Bibliotheek Kortrijk via Flickr

Herinner je nog die roemruchte stukjes van Jos Ghysen en van Verbeeck??? In nederland waren er ook enkelen die in diezelfde tijd zo'n kleine stukjes in de kranten schreven, een column, een milde observatie van de medemensen... Soms waren daar echte pareltjes bij.
Vanmorgen reden we naar Dentergem, naar de rommelmarkt. In Olsene stond dat gewraakte plaatje: Omleiding via Oeselgem...
Waar, begot, ligt Oeselgem nu weer ?
"Ik ga toch eens moeten leren mijn GPS mee te nemen, ook als ik de weg weet, grommelde ik tegen Anny. Ze knikte. Help maar goed kijken, want ik weet begot niet waar dat Oeselgem ergens ligt, grommelde ik weer. Maar het was niet ver, misschien één kilometer, en daar was het bordje Oeselgem al, vergezeld van een oranje bord : Omleiding...
We hebben weer een stukje Vlaanderen gezien, waar we nog nooit waren geweest... Op een gegeven moment zegt Anny: Nu zijn we weer op de juiste baan... Ik twijfelde...Maar ze had gelijk. Maar ja, het was alweer een jaar of langer geleden dat we nog naar Dentergem gereden waren, en dan zijn er een pak dingen veranderd. Bovendien ben ik een slecht opmerker als ik rijd met de auto. Ik heb de baan in de gaten, niet de huizen en het landschap er langs. Maar goed ook, want ik heb op een of andere manier de neiging te rijden naar waar ik kijk...

Toen we in de nabijheid van de rommelmarkt kwamen, zag ik juist een wagen wegrijden van voor een bakkerij. Ik dat gaatje in. Op ons dooie akkertje naar de rommelmarkt gewandeld. Er waren heel wat plaatsen onbezet...Wellicht had de voorspelling van slecht weer een heleboel kramers weerhouden om te komen.

Het was dan ook meer een wandelingetje dan wel echt markten... We hebben ook niet gezien dat ons beviel, of de kooplust aanwakkerde...Wel konden we genieten van het mensen kijken en het mensen horen...

"Awel, 't is een schonen ! en dat licht dat kun je wel zelf vermaken (herstellen) hé?" Mô da licht dat moet er af, want daar moet mijn mandje hangen om mijnen hond mee te nemen..."
Het was een niet zo jonge man meer, zo van het type van mensen die geestelijk niet helemaal mee zijn, fier als een gieter, met een velo aan de hand. Op het stoeltje achteraan lag een opgerold geitenvelletje. "Awel, voor die prijs heb je een koop gedaan, zo'n schone velo!" De man groeide zienderogen.

Eigenlijk heb ik zelfs wel wat twijfels of hij wel kon fietsen, want we kwamen hem nog vier vijf keer tegen, terwijl hij nu eens die richting, dan weer een andere richting uitliep, tegen iedereen die hij kende de historie vertellend van zijn aankoop en van zijn hondje die hij nu zou kunnen vervoeren met een mandje aan het stuur van zijne velo... Hij liep met beide handen aan het stuur, de fiets ietwat scheef, en toen hij weer eens het verhaal deed tegen een of andere kennis, ging zijn hand bijna strelend over het zadel...

Ondanks de dreigende wolken hebben we een zielsgelukkige mens gezien.

Weet je, soms ben ik een beetje jaloers van dergelijke mensen, mensen die niet eens weten dat er zoiets is als zorgen...Mensen die leven van dag op dag... Wie was het ook weer die me vertelde dat een hond geen tijdsbesef heeft, en dat dit dan de reden is dat een hond net zo blij is je terug te zien na vijf minuutjes als na vijf uren... Bij dergelijke mensen is dat wellicht ook een beetje zo... Hun wereldje is een heel kleine wereld, en de muren zijn allemaal van schuimrubber, zacht en meegevend... Dergelijke mensen lachen ook bijna altijd. Misschien is dat de reden waarom de gewone mensen niet goed meer durven te lachen? Straks denken ze nog dat ik...

Toen we terugkwamen van de markt, aan de auto, is Anny nog vlug eens de bakkerij binnengestapt waar de auto voor stond, en terwijl ik rustig zat te sudoku-en, is ze ook nog een paar huizen verder naar de keurslager gestapt. Voor vanavond. Heb ik weer eens lekkere pistolets. Op de autoradio speelde een ceedeetje van 'The Radio's" met de heerlijke Bart Peeters...

Mensenkijken... kan mooi zijn...

tot de volgende ?

Patatten in een bloempot

Image via Wikipedia

Gek ?
Eigenlijk niet! Als we terug gaan naar de tijd van de (zoveelste)ontdekking van Amerika door Columbus, dan is de aardappel in een bloempotje helemaal niet zo gek!
Want de eerste manier waarop hier in Europa aardappelen werden gekweekt, was als sierplant, omwille van de mooie bloemen.
Ik dacht daaraan, omdat het veld voor mijn deur zo mooi wit bloeide, en gisteren zag ik een veld met aardappelen die prachtig lichtmauve bloempjes hadden.
Aardappelen zijn familie van de nachtschadigen, en als je die bloempjes bekijkt, dan vergt dat geen uitleg, want het bloempje is typisch voor nachtschadigen. Maar mooi is het wel !
Dat bloempje, en die indeling bij de nachtschadigen zullen er wel toe bijgedragen hebben dat die patatten eerst als dodelijk gif werden aanzien...Want nachtschadigen zijn giftig. Ik heb altijd horen vertellen dat het loof en de zaadbolletjes op de aardappelplant inderdaad ook giftig zijn !Maar de aardappel zelf gelukkig niet! En na vele eeuwen bruine bonen als hoofdvoedsel gegeten te hebben zien we nu die lekkere patatjes liggen... Veel minder winderig! In het kader van de CO2 vervuiling van onze planeet, is de patat dus duidelijk een goede zaak ! We maken veel minder winden dan vroeger met die bruine bonen...

Ons heerlijke patatje komt dus oorspronkelijk uit Amerika, en het vergde heel wat kwekerskunst om de vrucht aan te passen aan onze wereld, en het te doen evolueren naar een enorm voortbrengende plant... In een eigenlijk wonderbaarlijk korte tijd groeide de aardappel van onbekend uit naar de hoofdvoeding bij uitstek. Het kweekte makkelijk, was makkelijk te bewaren en vooral het was een goede en goedkope buikvulling.

Het ziet er niet naar uit, maar als er één plant is die gerust een kroontje verdient, dan is het wel die simpele nederige aardappel.

Niet alleen een voedingsmiddel bij uitstek, maar ook nog culinair lekker te noemen, en op vele manieren te bereiden. Goedkoop en voedend, wat wil je meer... Hele generaties armen zijn gered door dat nederige patatje... Zo vroeg Mevrouw aan haar meid: "Melanie, wat eten jullie bij de frietjes ?" en het arme kind heel eerlijk en ontwapenend: "Zout, madame!"...Dat verhaaltje hoeft geen commentaar, het is een getuigenis van de enorme betekenis van de patat voor de arme mensen van toen.

Ondertussen zijn er honderden variëteiten aardappelrassen in omloop, en ik herinner me dat er iemand op een van die enorme aardappelvelden na de oogst de aardappelen die er waren blijven liggen ging oprapen... Thuis kreeg hij die aardappelen niet zacht gekookt... Het was blijkbaar een van die rassen met een of ander specifiek doel, maar dus niet bedoeld als kookaardappel... Dit maar om een voorbeeld te geven van de rijkdom in mogelijkheden die de patat ons biedt.

Toen ik kind was, werden de aardappelen geoogst tijdens de schoolvakantie. Ze werden al "uitgereden" met een heel simpel machine, getrokken door het paard, en wij, Odiel, zijn twee zussen, zijn broer en ik, op ons knieën, een mand meetrekkend, aardappelen rapen en die in de mand doen. Iedere keer de mand vol was die gaan uitgieten in een zak, tot die vol was, en die werden dan gestapeld op de kar. Met zo'n groep jonge mensen op het veld, dat was plezant en bovendien vonden we dikwijls ook nog leeuweriken jongen, die we dan naderhand konden opkweken om in te kooien in die speciale kooien met een laken in de de zoldering van de kooi gespannen... Nu zijn de patatten pas veel later "rijp"... Dat komt door de moderne kweekpraktijken, waardoor de planten veel langer kunnen groeien, meer oogst opbrengen, en pas "doodgaan" op het moment dat de boer het zelf wil, dank zij allerlei kunstgrepen met chemische besproeiingen... Of dit gezond is ? Geen idee, maar het is zeker niet meer echt natuurlijk... en ik ken boeren die hun eigen voorraad op een apart hoekje zetten, zonder al die scheikundige middelen... Ook al niet van aard om je gerust te stellen...

De aardappel is uitgegroeid tot een volledige en volwaardige industrie. Hier in Mater hebben wij zo'n bescheiden bedrijfje staan, waar ze een heel gamma van aardappelproducten maken. En dan spreken we nog niet van de chips, wat weer een industrie op zich is.

De brave man op de boot van Columbus zal wel nooit gedacht hebben dat die rare knollen de wereld zo fundamenteel zouden veranderen !

enne weet je... onze aardappel is een van de weinige dingen waar de vitamine K inzit... en die vitamine is belangrijk!

Dus: vivan de patat !

tot de volgende ?

't Is weer voorbij, die mooie zomer...

Image via Wikipedia

Hopelijk maar voor eventjes, maar na een paar dagen zon waren vannacht weer plots alle hemelsluizen geopend, en lag ik te luisteren naar de kletterende regen...
Dat kwam omdat ik weer eens niet kon slapen. Pijn. Maar ik weet waarvan! Gisteren hebben Anny en ik eerst het kanaaltje tussen mijn twee vijvers eens duchtig opgekuist en heel wat van de plantenmassa weggedaan (De kippen zijn er gelukkig mee), dan hebben we de filter van de vijvers helemaal leeggemaakt, en de filtermassa gereinigd voor hergebruik, dan de pomp gekuist en weer in bedrijf gesteld... Een heel werk, en heel de tijd heb ik serieus pijn gehad, en natuurlijk was die pijn dan ook niet in één,twee, drie weer weg. Maar vanmorgen heb ik toch mijn turnoefeningen kunnen doen, en nu gaat het weer.
Het water stroomt weer van de ene vijver naar de andere via de pomp, en stroomt dan langs het kanaaltje terug. Ondertussen loopt het nog eens door de filter. Het water ziet er al behoorlijk klaar uit, ondanks al dat gewoel en gewroet... Alles werkt dus naar behoren.

Het zwaarste werk was het verwijderen van de overtollige planten uit het kanaaltje. Alles één soort plant, waarvan ik ooit, lang geleden een minuscuul scheutje kreeg van Erwin, mijn Waalse vriend... Maar het is een van die planten die woekert! Heel mooi, heel decoratief, maar nu en dan moet je onverbiddelijk gaan snijden om de boel meester te blijven. Maar mijn vijvers blijven klaar en helder.

Het enige waar ik wel eens wat last van heb, zijn draadalgen, maar sinds een paar jaar heb ik ook dat bijna niet meer. Hopelijk blijft de vijver nu zijn biologisch evenwicht min of meer behouden. Min of meer, omdat het niet mogelijk is een werkelijk evenwicht te hebben in een vijvertje in de tuin, tenzij je er geen of amper een paar vissen in zet. In al de tuinvijvers zijn er veel te veel vissen om van een werkelijk evenwicht te kunnen spreken. Vandaar al de technische hoogstandjes met pompen, filters en biologische reiniging via een kanaaltje.

Wel kom ik gekke dingen tegen dank zij dat kanaaltje... Gisteren zat ik mijn vissen te bekijken in de kleine vijver. Daar zitten normaal gezien in: twee roodgekleurde voorns (voornen?), twee kleine zeelten, blauwbandgrondels en een ander soort gele grondelachtigen. Maar tot mijn verbijstering zag ik plots een grote zeelt zwemmen, waarvan ik dacht dat hij de winter niet had overleefd, en ook nog een karper van zo'n 12 à 15 cm... Waarvan ik vermoed dat hij ook op een of andere manier via dat kanaaltje moet zijn overgezwommen van de ene vijver naar de andere... Dat lijkt jou misschien logisch, maar het is het niet, want van de enen vijver naar de andere zwemmen is onmogelijk! Ten eerste verlaat het water de ene vijver via een overloop, een klein watervalletje van zo'n twintig cm, valt dan in een bak die dicht begroeid is met planten, moet daar tussen door vloeien, om weer bij een watervalletje te komen van zo' veertig cm. Dan pas ben je in het kanaaltje aanbeland, en dat was zo dicht begroeid met planten dat ik mij niet kan voorstellen hoe een vis daar ooit doorheen is geraakt... Maar ze hebben het gedaan, want ze zijn van de ene vijver in de andere beland!

Erg is dat niet, maar nu zit er in die ene vijver een eenzame zeelt, en de bedoeling van het inkweken van karperbloed in de goudvissen is ook vervlogen... nu ja, ze moeten het zelf weten, ik kan ze niet terug gaan vissen, zonder alles te verstoren, dus moeten ze maar blijven waar ze zijn.

Mijn filter is een klein tonnetje, van zo'n zestig liters, maar je kunt niet geloven welke massa slib daar in zat !!!!

Ik heb vastgesteld dat ik een onvermoede lezer bij heb van mijn blog... Hendrik, de verantwoordelijke van Ziekenzorg leest mijn blog ook nu en dan. Dat weet ik omdat hij het me vertelde tijdens een telefoontje waar hij me vroeg of hij een artikel van mij mocht overnemen in het bestuursblad Houvast van Ziekenzorg. (Geen probleem). Ik heb het gevoel dat hij mij ook stilletjes aan het voorbereiden is om eens les te geven aan de andere verantwoordelijken van de Crea of Hobby afdelingen van Ziekenzorg. Ik heb daar geen probleem mee als hij rekening houdt met mijn toestand... Ik kan dat niet uren aan een stuk... Maar veel verder moeten ze niet gaan, ik wil dat ook dat voor mij een hobby blijft, geen corset, geen dwanggordel... Het moet leuk blijven.Want anders werkt mijn toverformule niet meer! Je weet dat mijn favoriete pijnstiller is: het zich bezighouden, en daardoor de pijn naar de achtergrond duwen. Op het ogenblik dat het echter niet meer een ontspannende aangelegenheid is, werkt die formule niet meer!

Volgende maand maken er zes mensen een egel, en ik heb nu al verzocht om oude dweilen mee te brengen, om daarna aan de kerststallen te beginnen. Eigenlij is het woord verkeerd, het zijn in feite grotten die we gaan maken, waarin dan de kerstbeeldjes gezet worden, zodat de stal in een grot is gelegen. Het is een heel mooi resultaat, en de oudste inspiratie van die grot komt nog van bij mijn vriend Claude, uit mijn kindertijd. Georges, zijn vader had een grot gemaakt in een soort stevig bruin papier, die dan beschilderd en bestrooid was met "gras" uit de modelbouw. Het is iets dergelijks dat wij doen, met een oude dweil in de plaaster gedompeld en gedrapeerd over een vorm in ijzerdraad... We zetten er dan nog wat boompjes en struikjes op, de top in rotskleur, de helling met gras bestrooid op lijm en laat je fantasie maar verder invullen... Het wordt een gans laandschap !

Indertijd heb ik er hier zeker al een twintigtal gemaakt, en blijkbaar breekt die tijd nu weer aan... Dacht ik nog wel dat de kerststalletjestijd voorbij was aan mijn leeftijd.

Het blijft leuk, en ik heb de indruk dat er meer en meer "beweging" komt in de groep! Dit keer was het gewoon kaartjes maken, maar iedereen was druk in de weer, en werkte als hing het leven er van af. Heerlijk is dat! Toen ik er bij kwam was het een veel stillere groep, maar met de nieuwe dingen die we telkens maken, is er weer schwung gekomen, en wordt er druk en vol plezier gewerkt. Dat is ook de bedoeling. Daaraan zie je dat het goed is dat er nu en dan wat nieuw bloed komt, en vooral dat je voortdurend met nieuwe dingen kunt afkomen. Dingen die ze zelf kunnen maken, en waar ze trots op kunnen zijn. Dus moeten we ook voortdurend op jacht gaan naar nieuwe haalbare projecten. Haalbaar voor het kunnen van de groep, maar ook haalbaar op financiëel gebied. We hebben immers te maken met mensen met een klein inkomen. Gelukkig heb ik niet alleen een massa boeken om te lezen, maar ook een heel pak over doe het zelf en hobby en knutselen en noem maar op, waarin ik inspiratie kan vinden. Het is ook heel goed dat we nu en dan met andere verantwoordelijken bijeen komen, en ideeën kunnen uitwisselen.

Mocht jij soms ideeën hebben,of sites kennen waar je heel wat kunt vinden, laat het me weten, mijn dank zal groot wezen...

tot de volgende?

Weet je nog wel? Die avond in de regen...

Image by FaceMePLS via Flickr

Hoe kom ik in hemelsnaam op dat liedje? Het spookt al enkele uren door mijn hoofd.
Heb jij dat ook ?
Dat soms zo'n idioot melodietje in je opduikt, en dan maar niet meer weg wil?
Ik moet nog een kind geweest zijn toen dat liedje op de radio kwam. Het is Nederlands, maar wie de zangers zijn weet ik niet meer...Maar het is van lang geleden, en plots, zo maar zit dat te zeuren in mijne kop. Met van die echte karamellenverzen, "zowat kwart voor negen, heel verliefd en heel verlegen..." djudedju...

Het was een van die perioden waarop het Nederlandstalige lied nogal op wat belangstelling kon rekenen, want dat is niet altijd het geval! Er zijn dan plots weer perioden waarbij het helemaal uit is te zeggen dat je wel eens graag luistert naar Nederlandstalige muziek, en net als je het gewoon bent te luisteren naar Engelse Bullshit, is het plots weer mode van luidop mee te brullen met "Laat het gras maar groeien" of "Kwart na tweeën"... Wie bepaalt dat ?

Maar er zijn meer zo'n dingen!
Herinner je je nog die periode waarin alle auto's zo nodig van die haaievinnen hadden? We vonden dat toen allemaal wrêe wijs... Als we nu zo'n oud vehikel zien, dan zitten we diep te denken wat ons in hemelsnaam toen bezielde om dat mooi te vinden...

En toch... Ergens zit er een grote modemanitou die ons allemaal dicteert dat we nu dit moeten mooi vinden, en vanaf zeven december ons bewust moeten worden dat het eigenlijk op niets trekt en dat dat nieuwe pas je het ven het is.

En het gekke is: WIJ LOPEN MET ZIJN ALLEN DAAR MET OPEN OGEN IN!

En maar kopen, en maar betalen en maar mee zijn met je tijd, en maar modebewust zijn...
Ik ben er een die daar niet echt helemaal in het voorgeschreven lijntje loopt, maar toch betrap ik er mezelf op dat het beeld van mooi ook bij mij evolueert onder druk van die ongeschreven wetten. Ook al volg ik het niet zelf voor mijn eigen, ik ondervind dat mijn gevoel voor schoonheid er toch door beïnvloed wordt. Ik vind dat raar, gek, bizar...

Hoe kan het dat die auto met zijn haaievinnen eerst als het summum van schoonheid telt, en nu plots als knoertlelijk ?
Hoe komt het dat er ondanks alle modedruk, toch enkele dingen zijn die mooi blijven, die de trends overleven ?
En vooral wie bepaalt dat? En waarom lukt dat bij bepaalde dingen niet, die plots alle druk weerstaan en verheven worden tot tijdeloos?

Sinds onze Bart designer is, en heel wat van die beurzen afloopt, heb ik het idee dat de daders in die richting moeten worden gezocht, daar zie je plots de komende kleuren van het komende seizoen... Maar als je verder zoekt, dan lijkt het niet daar te liggen, maar veel verder. Die modegoeroe's op die beurzen vertellen immers dat zij die modekleuren ook niet zo maar uit de blote blauwe lucht plukken, maar dat zij "trendwatchers" op de baan sturen, om te kijken wat er begint te leven bij de mens. De Mens. En op basis van wat zij zien bij de mensen, gaan zij dan het nieuwe kleurenpallet bepalen... Dus, het zijn de gewone mensen, die de modegoeroe's commanderen, die uiteindelijk de mode bepalen.
?????????????????
Wij gaan die kleuren dragen omdat die goeroe dat vertelt, en die goeroe vertelt dat hij die kleur tot mode verhief, omdat De Mens, die kleur begon te verkiezen???
Snap ik niet.
Zal wel aan mij liggen.
Maar als ik het goed begrijp, ben ik, omdat ik de mode niet volg, een van de trendsetters voor de komende mode? Of ik zou het kunnen zijn??? Dus, als ik hier nu zit met een kardinaalrode t-shirt aan, die ik kocht omdat die in aanbieding waren wegens onverkoopbaar kleur, dan kan dat eigenlijk veroorzaken dat jullie volgend jaar allemaal in een kardinaalrood broekpak rondkuieren???
Te gek, joch !
Ik moet eens goed nadenken welke sublieme, uitdagende dingen ik nog in mijn kast heb liggen !
Ergens liggen er nog van die schreeuwerige Hawaïhemden, dingen die al eeuwen lelijk zijn, ik ga eens zoeken waar die liggen, of zijn die al naar spullenhulp gegaan, en loop er nu ergens een dikke neger in de brousse rond met mijn hawaïhemd ?
Is die daar bezig de mode in een te gekke richting te sturen?
Heerlijk...
Want eigenlijk wil dat gewoon zeggen dat we eigenlijk, gewoon door niet mee te doen met de trends, de trends gaan beïnvloeden... Zit er ergens zo'n trendwatcher op een caféterrasje naar de mensen te kijken, en ziet hij die dag zo'n twintig mensen met van die goedkope kardinaalrode Tshirts, dan is het van dadde ! Dames, hou je vast aan je bretellen, volgend jaar kardinaalrood !! en met bretellen, ik heb er nog ergens liggen, van die wrêe wijze, in een fel kleur met stripfiguurtjes op...
djudedju...
Het gekke is eigenlijk dat we dat allemaal ondergaan. Tot meerdere eer en glorie van de economie.(En van de portemonnaie van de modeontwerper!)
De dames dragen hun haren op die manier, in die kleuren, de heren vinden het tof om een look te hebben van een ongeschoren vuile vent, met een stoppelbaard van enkele dagen oud... omdat dat mode is... Ben jij een van die sukkels met zo'n stoppelbaard? Dan heb ik compassie met u! Want als ervaren baarddrager, weet ik dat er één verschrikkelijk moment is in het leven van een baardkweker: het moment dat het stoppels zijn van een paar millimeter, dan jeukt het aan alle kanten. Je moet wel gek zijn om hele dagen dat jeuksel te verdragen omdat het "in" is ! Scheer hem af of laat hem staan, maar hou hem in hemelsnaam niet op dat punt van eeuwige jeuk !

En doe en draag wat jij leuk vind ! Maak je eigen mode! en vraagt men je iets, zeg maar dat jij trendsetter bent, dat ik het gezegd heb. En voel je happy !
Voor mij moet kledij in de eerste plaat gemakkelijk zijn.
Als wij hier, in een ver verleden, overgegaan zijn op het dragen van kleren, dan was dat met als enige doel: je beschermen tegen de kou en de eeuwige regen. Meer niet. Dus zal het wel de bedoeling geweest zijn kleren te vinden die warm en waterdicht waren. En vooral kleren die je niet hinderden bij de jacht en het dobbelspel (Volgens mijn geschiedenisboekje van het eerste studiejaar). dus moest je je vrij kunnen bewegen, mocht de kledij niet van verre geroken kunnen worden, en mocht de kledij geen schurende geruchtjes maken die het wild zouden verwittigen van je komst. Maar laat ons gewoon halt houden bij dat "vrij kunnen bewegen"... Ik zie je geen twintig kilometer achter een aangeschoten oeros lopen, als je een spannende plastron rond je nek hebt... of een broek die veel te strak is en te veel spant aan je buikzone, een deel van je lichaam waar de ademhaling plaats zoekt...
Nee, geef mij maar zo'n losse trainingsbroek en een ruimzittend tshirt, of in de koudere periode een ruim sweatshirt... en iedere keer als ik ergens heen moet waar ze die kledij niet gepast vinden, zit ik in mezelf te grommelen tegen conventie en dergelijke beleefdheden...Net of je bent bellefder met een das om je nek en een "gekleed" pak. Volgens mij moet het pak niet gekleed zijn, de bedoeling is dat ik gekleed ben, en gemakkelijk...ruim, los...

Maar ja, ik krijg al mailtjes over mijn kledij bij het vissen van mijn zuster...
Zij is duidelijk niet akkoord met mijn inzichten in de duistere wereld van de mode...
Hé, zus, ik ben een trendsetter !
Alleen, ik loop niet genoeg voorbij het juiste caféterrasje, ik weet die trendwatchers niet juist zitten...
dju

tot de volgende ???

vleeswormen halen...

Image by Gent Verkend via Flickr

Straks moet ik nog naar de winkel om vleeswormen te halen...want ik ga vissen! Alleen, want Luc is op vakantie aan de kust, en mijn kleinzoon Ewoud moet blokken voor enkele herexamens... Ik ga naar Wannegem, want daar kan ik zowat aan het water staan met mijn auto, en moet ik die zware mand en heel dat pak met vislijnen en regenparaplu niet zo ver sleuren... Maar dus moet ik nu zelf de vleeswormen halen, anders doet Luc dat steeds. Ik ga thuis wat lokspijs maken en meenemen (dan ben je verwonderd dat die mand zo hels zwaar weegt !).

Wat zit er allemaal in mijn visbak ? Eerst en vooral het is een grote bak, met een net kussentje op om op te zitten, met twee schuifjes in en ook nog een zinken bakje. Daar worden dan ingestopt: een spons (om je handen te reinigen van de visslijm, een handdoek (om je handen af te drogen) een fles drinken, een doos met lokspijs, een doosje met vleeswormen, in de schuifjes vind je dan een heel pak lijntjes, dieplood, onthaker, doorsteker om de boilies te kunnen haken en dergelijk kleingerief meer. In de zinkenbak liggen dan nog diverse dingen: een haak om de vis te wegen, een lintmeter om de vis te meten, een zonnebril in polaroid om goed je dobber te zien op het blinkende en kabbelende water, een heel pak onderlijntjes netjes op speciale latjes, en ga zo maar door... allemaal dingen die je nodig kunt hebben... oh ja, mes, schaar en zelfs ontsmettingsmiddel en verband zit er in!
Onder het deksel (met zitkussen) zit ook nog een bakje, en daar vind je een voorraad nylondraad, wat loodjes en wat haakjes en dergelijke dingen meer, om je eventueel helemaal te kunnen depanneren....
In de zak met de vislijnen, zitten vier vishengels, waarvan je er maar eentje gebruikt, en een werphengel, die ik vandaag niet nodig zal hebben, en een paraplu, een hele grote...en bovendien ook nog ijzeren steunen, waarin je de hengel kunt laten liggen zonder hem voortdurend in de hand te houden...
Ik heb nog een heleboel dingen niet vermeld, maar er zit veel te veel in... als alles goed gaat. Want een heleboel van al dat gerei dient om dingen te vervangen, te depanneren zeg maar... Of voor als het zou regenen, of het tegendeel, als de zon te fel op je schijnt en je dreigt je dood te zweten... Ik doe dan nog geen leefnet mee, omdat we de vis gewoon terug in het water zetten.
Luc (courgette) zegt dat dit het meest absurde is dat hij ooit hoorde! 't Is al zo absurd als het voetbal, zegt hij, daar lopen tweeëntwintig man achter één bal, die ze, als ze hem hebben, weer wegstampen. Jij gaat op diezelfde manier vissen... Je machtsgevoel uiten, zeggen tegen dat visselbeest dat jij de baas bent...
Nee, replikeer ik dan, dat is pas het echte jagen! Een jager schiet het wild dood, wij niet, wij laten het leven, en jagen uit pure sport...
Maar dat kan hem niet overtuigen...

Eigenlijk heeft hij wel wat gelijk... Vroeger, in mijn jeugd, ging ik met Pa en Pee paling vissen, en die brachten we wel mee naar huis, die was om op te eten... Nu gooi ik vissen van om en bij de twaalf kilo weer het water in...

Maar gelijk hoe, vissen is wel een beetje dat primitieve jachtinstinct van de mens. Proberen het wild (de vis in dit geval) te verschalken. En dat voelt ergens wel fijn aan. Laat het dan primitief zijn, het is leuk. En het is, met dat terugzetten van de vis, een beetje nobeler geworden dan het vissen om den brode van vroeger... Het is al een beetje familie van de man die in het holst van de nacht er op uit trekt om op de heide in een schuilhokje te gaan zitten, en de vogels te spotten... Dat is ook een beetje jagen, ook al pak je ze helemaal niet, je hebt het besef dat je dat eigenlijk wel zoudt kunnen...dat je de techniek van wild besluipen wel in je hebt.

Maar laat een arme Chinees, of neger zien dat ik die vis terug het water in zet, dan zal die mij wellicht gek verklaren... Want voor hem is dat jachtinstinkt nog echt een kwestie van overleven.

Maar ik geniet, ook als ik geen vis vang (wel iets minder, maar toch genieten!)van het mooie van de natuur, het licht dat van twee kanten komt (water is als een spiegel), en die je wel twee keer zo vlug laat bruinen dan anders. Zelfs als er niet veel zon te zien is.

Vijvers liggen gemeenlijk op stille plaatsen, in het groen... heerlijk om te zitten genieten.

Gisteren was het hobby, en hebben we kaarten gemaakt om te verkopen. Echt mooie kaartjes, met heel veel handwerk aan. Hebbedingetjes !

Ik had taart mee, want straks ben ik jarig, dus was het mijn maand om te tracteren. Ze vonden de taart heel lekker, en de stemming was heel goed. Ik moet straks ook nog zes halve eieren halen om egeltjes te maken... en twaalf oogjes... en een zak cement om die eieren op te vullen. Ik heb nogal werk met al mijn hobbyënde dames !!!

tot de volgende ?

't Zonnetje schijnt zo heerlijk schoon (2)

Image via Wikipedia

Verschrikkelijk hoe rap regenweer je de strot uit komt!
Vanmorgen echter schijnt de zon weer, volgens de weermakers van vrt en van vtm maar voor enkele dagen, maar hebben is hebben, en die die voorspellers slaan vandaag de dag de bal nog meer mis dan Armand Pien in zijn meest grandioze dagen... Die had maar een foutpercentage van 100 %, nu overstijgen ze dat zelfs, vooral omdat ze nu - in tegenstelling met vroeger- het weer brengen bij opbod... Het ene net wil de andere de loef afsteken, en dus brengen ze het weer à la tête du client... Vroeger werd Pien ervan verdacht dat hij gesponsord werd door de hoteliers van de kust, nu is dat een quasi zekerheid. De ene zender sponsort de kust, en de andere de Limburg.
Vandaar dat wij hier in Oost Vlaanderen alleen de restjes weer krijgen. We krijgen niet weer de restjes, maar de restjes van het weer, als ge het weer eens niet goed begrepen hadt...

Maar vandaag is het dus zon. En nu moet ik toch wel net gaan creatief bezig zijn, terwijl het viswater lonkt.

Maar wellicht morgen: visdag... Ik zal alleen moeten gaan, want Luc is aan de kust. Een gepensioneerde op vakantie...Klinkt een beetje absurd, maar toch is het zo. Hopelijk kan hij voortdurend genieten van het goede weer hem aangeboden door de ene zender, en kijkt hij nooit ofte nooit naar de andere zender tijdens zijn verblijf aan onze kust...

Onze volgestouwde kust.
Want bijna heel onze kustlijn is één lange rij hoge gebouwen. Met hier en daar nog een gaatje, om de wind toe te laten ook het binnenland te bereiken. Waait onze vervuiling ook nog eens weg.
Op het strand zie je dan de zonnekloppers netjes opeengestouwd liggen bakken. Met steeds minder textiel aan. En 't gaat al zo slecht in de textiel. Sommige vrouwen hebben er geen idee van dat ze helemaal niet dat perfecte figuur hebben dat die nietsverhullende mode nu vereist. Ze weten niet dat ze zich niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk blootgeven, en dat laatste is dan veelal een miskleun van formaat.

We hebben nu zelfs een stukje strand waar ze helemaal de textielbranche naar de verdoemenis willen helpen en helemaal in hun blootje lopen. Naturisme noemen ze dat dan. Een ode aan de natuur, terug naar de basics, terug naar de mens zoals hij geschapen is...maar alleen op die dagen dat ons weer het toelaat. Eigenlijk mis ik iets op dat naaktstrand... We zouden er moeten enkele negers in van die ouderwetse lange zwarte pastoorskleren laten tussenlopen! Dan zou het veel minder aanstoot geven, omdat we, in onze katholieke zieltjes onmiddellijk zouden denken dat het negatieffoto's zijn van de missiewerking uit ons Parochieblad van enkele decennia geleden... Daar stonden iedere week foto's in van een of andere witte pater met een hele kudde blote zwartjes er bij...Ons missiewerk...

Jarenlang was het enige toegelaten bloot in onze huiskamer het Parochieblad...

Ik vind de zee mooi, ik vind het strand mooi, maar dan alleen in de winter, ontdaan van die massa's toeristen, en heel zorgvuldig steeds de richting van het zeegat uitkijkend, om die lelijke gebouwenrij niet te moeten zien. Naar de grond moet je wel kijken, want je moet oppassen niet in een kwak olie te stappen, of je benen te breken over allerlei aangespoeld afval. De kleur van het water is ook niet meer zoals op de schilderijen van de oude meesters. Dat dit een aanwijzing is van de graad van vervuiling van ons zeewater lijkt niemand te deren.

En toch is de zee mooi... Als je op een boot zit en deint op de golven van onze onstuimige Noordzee, de blik op oneindig, naar waar het grijs van het water oplost in het grijs van de lucht, dan is dat mooi, het is een symbool van oneindigheid.... Heel goed te begrijpen dat de vorige generaties dachten dat daar ergens de wereld abrupt stopte, en dat je daar over de rand van de wereld de oneindigheid inviel.

's Nachts, als de zee "bloeit", en het water een lichte luminescentie heeft, dan is de zee een echt wonder, en lijkt de boot te drijven op iets dat veel ijler is dan lucht...je drijft in licht.Eén keer heb ik het St Elmusvuur gezien, toen alle lijnen van het schip plots dat spookachtige licht vertoonden... Je hebt dan het gevoel dat je niet meer op aarde bent, maar ergens in iets sciencefiction-achtigs...

ook in de zee kun je een lijntje uitsmijten... Van op het strand, of van op de golfbreker of vanop de pier... met een zware lijn en een zwaar lood, je lijn zo ver als je kunt de zee in zwieren en dan wachten op de beet... Soms ving je heel veel, soms heel weinig...

Maar de mensjes die daar op het zomerse strand liggen aan te bakken, goed ingesaust met olie tegen het aanbranden, die hebben geen oog voor al die dingen. Hen interesseren maar heel weinig dingen: zo bruin mogelijk worden, en zo weinig mogelijk bedekt laten om geen witte plekken op hun bruine lijf te hebben...

Vroeger, lang geleden, was het kwestie van niet bruin te worden, want bruin vel, dat verraadde dat je buiten werkzaam was, en dus behoorde tot het plebs, het schorum, de nihils... Als je nu niet bruin ziet... Het kan verkeren zei Bredero....

Zouden die bruinbakkers weten dat er achter die kustlijn ook nog een hinterland ligt, met zijn zo vlakke polders, zijn eindeloze graanvelden, zijn mooie oude plompe kerkjes? De opgravingen van de abdij ter duinen in Koksijde, die wondermooie moderne kerk in dezelfde gemeente? Weg van dat te drukke strand en de te drukke winkelstraten... Genieten van al dat moois, en zwerven tot aan die plotse heuvels net voorbij Ieper, tot voorbij de Franse grens, de schreve... De rode berg, de zwarte berg, de rijselberg, de vidaigne, de Kasselberg (Lees eens Kasselkoeien van Gezelle G.) en kijk naar die wondermooie natuur. Ga op de Kemmelberg staan, en kijk eens uit over dat eindeloze vlakke land... en vergeet dat zand en vergeet dat bruine vel...

geniet van het leven, van het heerlijke Hommelbier en een bordje Potjesvleesch...

tot de volgende ?

Yasmine-syndroom ???

Image via Wikipedia

ofte de macht van de media...

Er is een melding gekomen van Tele-Onthaal dat het aantal telefoontjes in verband met zelfmoord dramatisch gestegen is na het uitstappen van Yasmine...
Dat is net wat ik al honderden keren heb gezegd, waar de media aandacht aan schenken, dat wordt een (hopelijk tijdelijke) rage...
Zelfs al gaat het zoals hier over zelfmoord. Ook al noemt men dat nu uitstappen...

Wellicht en hopelijk, zitten daar een pakket mensen tussen die het alleen doen om ook een stukje van de aandacht te krijgen, maar niettemin, het is verontrustend dat zoveel mensen blijkbaar door een bericht in pers, TV en radio, plots zelfmoordneigingen bij zichzelf gaan bespeuren...

Ik heb al gezegd dat er wellicht zo een heel pakket mensen zijn die zichzelf plots homo of lesbisch gaan noemen, gewoon omdat er een deel beroemde mensen zich aldus uiten in de media.

Vroeger hadden wij een heel pakkent mensen die zich heel ongelukkig voelden in hun vel, omdat ze in feite homofiel waren, en dat niet konden of mochten uiten, nu gaan we wellicht het omgekeerde krijgen, een grote groep ongelukkigen omdat ze zich als homofiel hebben geuit, en het in werkelijkheid niet zijn.

Ook hier weer hebben wij te maken met "aandacht trekken"... Met andere woorden, het zijn symptomen van eenzaamheid in een wereld overvol van mensen. Ik heb de indruk dat er nog nooit zoveel eenzamen zijn geweest als nu in deze overbevolkte wereld.

Het kan dus moeilijk liggen aan het feit van eenzaamheid in de letterlijke betekenis van het woord, het is veeleer een emotionele eenzaamheid.

Ik kan mij heel goed voorstellen dat er zelfs in een gezin eenzamen zijn, mensen die zich niet kunnen in verbinding brengen met hun gezinsgenoten. En ook hier noem ik de media de grote boosdoeners!

Ik herinner me, dat we als kind moesten zwijgen toen het nieuws op TV bezig was, want pa wilde dat horen. Ik vermoed dat mijn hekel aan het nieuws op TV nog steeds voor een stuk gebonden is aan dat feit. Voor mij is er geen enkel ding zo belangrijk dat we de medemens er -zelfs voor een korte tijd- het zwijgen voor opleggen! Och, ik weet wel dat ook ik niet zonder zonden ben in deze, maar toch, ik doe mijn best om de mens te laten primeren... en niet de TV of mijn computerscherm... maar ik moet eerlijk zijn en zeggen dat een boek en soms mijn computer mij als het ware oostindisch doof maken voor de wereld rondom. Mijn aandacht is op dat moment zo toegespitst op dat boek of die site, dat ik me echt niet meer bewust ben van de wereld rondom mij. Op dat moment ben ik dus ook niet open voor mijn medemens. Gelukkig weet mijn gezin dat wel, en ze komen mij dan ook eens aanraken, wat mij plots weer in de huiskamer brengt in plaats van in die boekenrealiteit.

Maar dat is dus net de grote ziekte van deze tijd, en vooral de TV is het medium dat heel wat mensen dusdanig lijkt te binden, dat zij geen aandacht en geen tijd meer hebben voor diegenen rond hen. Ieder programma, zelfs de reclamespots lijken hen volledig in beslag te nemen, net zoals een boek dat bij mij doet.

Maar voor diegene die dan wanhopig iets wil zeggen, iets wil bespreken, is dat een verschrikkelijke situatie ! Je zoekt een schouder om op uit te huilen, en vind iemand die naar een feuilleton aan het kijken is, en die, ook al biedt hij je die schouder, toch een groot stuk van zijn aandacht aan dat scherm blijft geven...

Voor iemand die wanhopig is, moet dat een verschrikking zijn!
En dus gaat hij alle mogelijkheden uitputten om aandacht te trekken. En wat heeft de aandacht van diegene die geen aandacht aan hem geeft??? Juist, dat TVscherm...Dus is het ook logisch dat hij een item van dat scherm inpikt, en daarmee je aandacht probeert te hebben... Je keek zo geraakt toen ze het "uitstappen" van Yasmine meedeelden, dus is dat wel iets wat jou raakt, waar je aandacht voor hebt, dus als ik hetzelfde doe, of dreig te doen, dan krijg ik misschien eindelijk ook eens aandacht...

God, wat zijn we toch verschrikkelijk slecht bezig !
We horen de voortdurende kreten om aandacht niet eens meer!
Omdat ze ons storen in ons favoriete programma
omdat we ze al zo vaak moesten aanhoren
omdat het altijd hetzelfde is, terwijl de tv telkens een ander programma biedt
omdat we eigenlijk liefst alle problemen weg duwen uit ons bestaan
omdat we zelf al het onze hebben
omdat...
omdat...
we geen aandacht hebben voor andere mensen dan onszelf.

erg hé ?
Maar zo is het !
We geven heel mild aan het goede doel, omdat het geven van geld 1) vlug gaat, en 2) on geweten sust en ons het gevoel geeft gôe bezig te zijn... en ons weer het gevoel geeft dat het toch niet zo erg is dat we niet luisterden naar dat eeuwig jeremiaden van...

En als we dan toch eens luisteren, dan tonen we vooral ons onbegrip voor de problemen van de ander, want hun problemen zijn ons vreemd, waar zij zich allemaal zorgen over maken...
Maar als we eens heel diep terugdenken, hebben we niet al zelf eens het gevoel gehad dat we ons ding niet kwijtraakten aan een ander, dat ze ons niet begrepen ???
Dat zou ons toch moeten leren dat zij op die manier niet goed bezig waren?
Ergo, dat wij niet goed bezig zijn als we krek hetzelfde doen.

maar wat baten kaars en bril


tot de volgende ?

De stier in Pamplona

Image by Getty Images via Daylife

Write text here...

Wat is het toch dat de mens doet deelnemen aan zaken waarvan iedereen weet en beseft dat ze op zich levensgevaarlijk zijn? Neem het beklimmen van quasi onbeklimbare bergen, het bungeespringen...en de stieren in Pamplona.

Dit jaar is er weer eens een dode gevallen, maar dat kan de "pret" niet drukken, integendeel, het geeft alleen de andere deelnemers een nog groter aureool van "moed"...

Ik noem dat geen moed, ik noem dat waanzin.
Het is een soort zelfmoorddrift, een ultieme opstoot van adrenaline en op die manier eigenlijk een soort drug. Drugs zijn verboden, maar deze niet.

Mensen die echt bewust uit het leven stappen vind ik veel minder erg, dan deze idioten die gewoon voor de kick hun leven wagen ! Ik kan nog aannemen dat iemand het echt niet meer ziet zitten, en in een ultieme vlucht voor het leed, of het nu lichamelijk of geestelijk is, er een einde aan maakt. Tegenwoordig kan men dat zelfs met een officieel tintje, en dan noemt het euthanasie.
Ik zie het niet zitten voor mezelf en mijn kijk op het leven, maar ik heb er begrip voor! Als onze hond echt niet meer weg kan, veel pijn heeft, dan laten wij hem ook een spuitje geven, om hem te verlossen van de pijn van de onmacht. Ik kan dus begrijpen dat men als mens ook deze oplossing kiest voor zichzelf. Ik ben de laatste om daar negatief over te oordelen, al zie ik dat voor mezelf echt niet zitten, maar misschien kijk ik daar wel anders tegenaan als ik zelf, of een geliefde in een uitzichtloze situatie van extreme pijn terechtkomt. Als ik zeg dat ik nu al helemaal geen voorstander ben van het kunstmatige verlengen van het leven, het in leven houden tegen beter weten in, dan zit ik eigenlijk al heel dicht bij dat idee van euthanasie... Het is maar een flinterdun onderscheid...

Maar we hebben het nu niet over deze groep van mensen, we hebben het over die mensen, die geen enkel verlangen hebben uit het leven te stappen, integendeel, maar die bewust het risico er op gaan lopen, omwille van de ultieme kick, de meest extreme opwinding... Ik denk niet dat je dat moed kunt noemen, moed is iets in een andere orde...Dit is veeleer een soort spel, met als inzet je eigen leven, een soort Russische roulette, waar bij je misschien iets minder expliciet zelf de trekker overhaalt van de hopelijk lege revolverkamer, maar met de kans dat het net die ene kogel is die je hersenpan uiteenrijt...

Spelen met je eigen leven.
Bewust van het gevaar, en net omwille van dat gevaar !

Wedden dat de meesten van die pamplonese stierenpesters het niet zouden zien zitten om de trekker over te halen bij een spelletje Russische roulette??? Want daar is de kans maar één op zes, en bij die stierenloop valt maar nu en dan een dode...Maar eigenlijk is er geen wezenlijk verschil !

En toch, toch doen we het bijna allemaal wel eens! Nee? Jij niet? Nog ooit risico genomen bij het inhalen van een andere wagen? Nog nooit rapper gereden dan verantwoord bij mist, bij ijzel? Ondanks het feit dat we heel goed weten dat daar een risico aan vast zat ?

Soms doen we dat zonder er echt bij na te denken, maar soms nemen we ook bewust dat idiote risico, en denken we achteraf hoe idioot we eigenlijk wel waren... Als we nog kunnen nadenken, want het lukt niet altijd...

Gek is dat.
Wat is het dat ons drijft tot het nemen van dat onnodige volstrekt idiote ?
Todestrieb, doodsdrift noemde Freud het wellicht, en misschien dacht hij daarbij ook op dergelijke dingen, en niet alleen aan zelfmoord als bewuste, echt bewuste daad.

Er zijn verscheidene studies van mensen die schijnbaar zelfmoord willen plegen, maar dat zo onhandig doen dat ze nog net gered worden, men beweert dat ze dit doen als een hulpkreet, en dat het echt niet de bedoeling is om werkelijk zelfmoord te plegen... De ultieme hulpkreet, die soms wel eens faliekant uitloopt, en overgaat in een zelfmoord...per ongeluk... ?

Wat zitten wij mensen bizar in elkaar!
Wij zijn begiftigd met rede, en gebruiken dan die rede om onredelijke dingen te doen. Gek.Bizar.

Maar moeten wij niet vragen wat dan werkelijk zo erg, zo onoverkoombaar moet zijn, dat je er die absurde hulpkreet voor gaat slaken?
We praten dan immers over mensen die niet behoren tot de categorie van mensen die geen uitweg meer zien, die teneinde zijn, maar over mensen die wel wel nog verder willen, maar niet weten hoe ze hulp kunnen krijgen, en dan proberen de aandacht te trekken op die nonverbale manier...

Ik heb geen antwoord op die dingen, buiten: probeer eens wat meer aandacht te geven aan allen om je heen, vooral ook op diegene die door zijn eeuwig zagen en klagen eerder ambetant lijkt dan iemand om naar te luisteren...Misschien is dat juist de mens die jou echt van node heeft.
En zit je zelf in de put, praat dan, sluit je niet af, vertel je miserie aan een begrijpende vriend of desnoods aan een professioneel iemand... Praten helpt. Echt.

In Pamplona is weer eens een dode gevallen...
in een absurd spelletje van mensen die de kolossale stieren uitdagen en sarren...
Kijk eens wat ik durf ...
???

Ergens zitten er nu mensen te treuren over zijn heengaan
zijn onnodig heengaan


tot de volgende ?

Tijgerbalsem

Image by bramloquet via Flickr

Met het slechte weer is ook de pijn weer hevig teruggekomen, en gisterennamiddag voelde ik dat het aan het evolueren was naar een ontsteking... Niet alleen aan de toenemende pijn, maar omdat je dan als het ware je hart voelt kloppen op de pijnlijke plek. Ik heb meteen mijn dagelijks rantsoen pillen aangepast en het aantal onstekingswerende middelen wat opgevoerd, en bovendien heb ik Anny gevraagd mijn rug in te wrijven met tijgerbalsem...
Het mag gek klinken, maar dat stomme Chinese zalfje lijkt bij mij behoorlijk pijnstillend, en bovendien neemt het de gloei weg in de pijnlijkste regio, en zorgt integendeel voor een soort koel gevoel.
Ik heb al jaren alle zalfjes afgezworen, tot ik eens in een hevige pijnaaval dat kleine doosje nam en mezelf insmeerde, met verbazingwekkend gunstig effect.
Het stinkt wel.
Mijn zus zou zeggen dat ik nu precies riek naar oude wijven... Misschien gebruikten die ook Tijgerbalsem voor hun vele pijnen en pijntjes??? Of misschien roken vroeger heel wat van die smeerseltjes naar die vage muntsoort...?
Maar het kan me niet schelen, als het mij maar wat helpt.
Misschien moet ik overwegen te verhuizen naar een of andere verre en warme woestijn, warm en droog, dan heb ik precies minder last.
Ik heb gisteren mijn pijn ook wat onderdrukt met het maken van een deel nieuwe vislijntjes, reserve bovenop de reserve die ik al heb...
Maar bezig zijn helpt ook, dus ben ik bezig, maar wel aan iets waarbij ik zo makkelijk mogelijk kan zitten.
Vannacht heb ik veel liggen lezen in een van de nobelprijswinnende boeken (hij is weeral uit), en ben zeker drie vier keer opgestaan om te gaan zitten lezen op het toilet...een andere houding helpt wel eens wat.
En vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest te Zwalm, een klein marktje, maar wel leuk om eens langs te lopen... Ik heb een boek gekocht, voor Bart... voor zijn Italiëreis; een van die boekjes met massa's uitdrukkingen in het Italiaans, zodat je tenminste weet wat je moet vragen aan de apotheek als je met de tourista(diarree) zit... Voor een halve euro jezelf kunnen verhelpen in het Italiaans, dat kun je niet laten liggen...

Gisteren ben ik ook naar de winkel geweest, de viswinkel, niet wat je denkt, maar de winkel waar ze naast tropische vissen ook vismateriaal verkopen...Ze gaan op pensioen, en het is nu uitverkoop. Ik ben een paar topeindjes, wat haakjes en wat nylonlijn gaan kopen... Ook al weer in reserve en om een kleine herstelling te doen... Het geeft me ook een beetje een gevoel van oud worden... Dat komt, omdat de dame die in de winkel staat, een soortement oude kennis is...

Toen ik in Oudenaarde kwam wonen, en de winkel binnenstapte, herkende ik haar meteen... "Hé, jij komt van de Muide te Gent?" "Ja!" "Ik ken u, nu ja kennen, ik herken u !" Ze keek me verbaasd aan, en ik begon te lachen, "Je hebt indertijd je best gedaan om telkens de andere kant uit te kijken!" Haar frank viel meteen "Was jij een van die studenten die altijd floten ?" Ik knikte lachend... Het was een van die meisjes waar wij achter floten, indertijd...In de tijd dat we bijna achter ieder meisje floten... En haar zagen we zowat alle dagen, toen ze stond te wachten op tram 10... En nu gaat ze op pensioen...Dat herinnert mij eraan dat ik ook die leeftijd aan het naderen ben...nog een paar jaartjes (van die korte, en steeds kortere) en het is zo ver...djudedju

Ze vertelde over enkele buren van in de tijd toen wij ook in 't stad woonden, wie er al allemaal dood was, en waar het zo slecht ging in dit of dat gezinnetje ... Bij sommigen moest ik al een goed denken wie dat nu weer juist was... Het lijkt wel of bijna gans de straat uitgestorven is, en of het bij de meeste van wat toen kinderen waren er nu al weer nieuwe kinderen lopen, en hoe slecht het gaat in zo veel van die gezinnetjes, en dat er zelfs van die jonge mensen er ook al enkele overleden zijn...
We worden oud... maar godzijdank, we zijn er nog, en ook al gaat het al kraken en piepen, we stellen het al bij al nog goed...
Want ook al heb ik pijn, ziek, zoals wij dat begrijpen, ben ik niet echt. Ik ben, wat we hier noemen, niet ziek van herte. En pijn, zolang het houdbaar is, kan een mens daar mee leven (je moet wel, en het ligt aan jezelf hoe je dat doet).

Maar hopelijk gaat het slechte weer weer eens voorbij, en komt de zon, de warmte en de droge lucht er terug, tot heil van mijn rug en benen, en ook omdat we dan toch iets meer kunnen doen dan nu, zonder te veel af te zien...Nu moet ik weer "heel braaf" zijn, en voortdurend oppassen wat ik doe om de pijn niet te wekken...

Ik ga stoppen, 't is voor mij ook zaterdag, en bovenal, 't is vandaag 11 juli, de feestdag voor iedere Vlaming !
schol!

Ste Amelberga

Image by Erf-goed.be via Flickr

't Is feest te Mater. De jaarlijkse paardenommegang is er weer, en nadien zullen de maternaren hun dorstige kelen laven aan het heerlijke Oudenaardse nat...
Alles ter ere van de parochieheilige: Ste Amelberga.
Eigenlijk is het een Luxemburgse dame, die indertijd gevlucht is voor haar snode aanbidder Karel Martel. Ze zou onder meer hier verbleven hebben en ook in Temse, waar ze ook nog steeds gevierd wordt.
Maar eigenlijk vertelt het ons heel wat meer...
...als we tenminste oog hebben voor geschiedenis...

Karel Martel dankt zijn naam Martel aan twee dingen: volgens de katholieke versie Martel (van het Franse Marteau = hamer) aan zijn bijnaam de hamer die de Arabieren en de Islam verpletterde in Europ ('t is te zeggen, ze raakten niet verder dan Spanje en werden uit Zuid Frankrijk verdreven).Wellicht dankt hij zijn naam veeleer aan het feit dat hij de Hamer droeg, als een blijk van zijn geloof in de oude Goden. De hamer was het teken van Thor, de dondergod, godheid die wij nog herdenken in onze donderdag (dondergod) en in het Engelse Thursday (Thur, Thor).

Hij zou volgens de geschiedenis van Ste Amelberga, deze katholieke maagd hebben willen verleiden, en dat werd uiteindelijk de strijd tussen het katholieke geloof en het oude geloof, of lees liever de machtsstrijd tussen beide geloven.

Karel werd geboren in 688 te Herstal (Wallonië) en is overleden op 22/10/741 te Quierzy.
Met andere woorden, toen de Islam hier trachtte binnen te komen, waren onze gebieden nog niet echt gekerstend. En het was een heiden die de Islam een halt toeriep. De strijd tussen de godsdiensten hier moet nogal bitter geweest zijn, dat kun je onder meer aflezen in het feit dat een van de onechte kinderen van Karel Martel later bisschop en heilige werd onder de naam Remigius. Het was in deze strijd belangrijk dat er veel "heiligen" kwamen, om een tegengewicht te vormen tegen de regering.

Wij staan daar niet echt bij stil, het lijkt ons dat het hier al altijd een katholiek nest is geweest, maar zo blijkt dat dit toch wel veel later is gekomen dan wij zo maar denken.

Zo heel erg katholiek is onze geschiedenis dus niet...

Je kunt dat eigenlijk ook zien aan de ouderdom van de oudste kerken in onze contreien. De meeste oude kerken dateren van de elfde en twaalfde eeuw, hier en daar eentje uit de tiende... Wellicht zullen er wel enkele oudere geweest zijn, maar dan wellicht in houtbouw, waarvan geen sporen of amper sporen zijn terug te vinden.

En de brengt ons dan weer bij de kerkbouw...de enige grote gebouwen uit die tijd.
Enkele blogs terug heb ik je gesproken over het feit dat de gothiek voor een groot gedeelte eigenlijk uit de romaanse bouwstijl is gegroeid. Ik wil je dit nu eens duidelijk maken.

Wellicht weet iedereen wat de romaanse bouwstijl is, met de rondbogen. Er kwam meer bij kijken, onder meer dat in de heel oude gebouwen die ramen niet alleen een ronde boog bovenaan hadden, maar ook nog zeer klein waren, en dat de bouwwerken zwaar en log waren om het geheel te dragen. Er was immers nog geen enkele manier om de krachten die spelen in het bouwwerk te bepalen, dus speelde men op veilig, en bovendien was het niet mogelijk grote ruiten te maken in glas. (Later in de echte gothiek zouden de bouwmeesters letterlijk spelen met de krachten die inwerken op het gebouw, wat tot gevolg had dat er heel wat van die gebouwen na een korte tijd gewoon instortten)
De grote verworvenheid, daterend uit de tijd van de romeinen was het tongewelf, waardoor het mogelijk was grote gebouwen neer te zetten.
Het tongewelf is net als die ramen halfrond, dus als een halve ton (vandaar tongewelf). In de oude bouwwerken, als men heel groot wilde werken, bouwde men dan twee of drie tot vijf zo'n tongewelven parallel naast elkaar, telkens gedragen door rijen zware pilaren. Tot men ontdekt dat men die tongewelven ook in een kruisvorm op elkaar kon bouwen, maar dan moest men als het ware de tonvorm op de kruising in de vier richtingen laten doorlopen. Je had dan daar een vierkant, waar de tongewelven elkaar kruisten, en als je dat van onderaan bekijkt, zie je duidelijk dat de "tonnen" elkaar kruisen in de diagonalen van dat vierkant.
Dit betekent dat je dus alleen die tongewelven kunt laten loodrecht elkaar kruisen, als de bogen, de tonnen gelijk zijn van formaat, en op exact de zelfde hoogte beginnen en eindigen.
En dat is net een van de dingen waaruit de gotische spitsbogen zijn gegroeid! Want, als je nu door omstandigheden de dwarsbalk van de kerk, niet net zo breed kunt maken als de middenbeuk? Dan moet je toch dezelfde beginhoogte en dezelfde eindhoogte hebben van je gewelf in de zijbeuk, anders kun je die niet laten "kruisen"... Dus was de enige oplossing: niet meer in een tongewelf werken, maar in die zijbeuk wel op dezelfde hoogte beginnen en op dezelfde hoogte eindigen, dat wilde zeggen dat je niet anders kon dan met een spits uitlopend plafond te werken.
Zo zie je dan een middenbeuk met tongewelf, die kruist op een rechthoek (niet langer een vierkant) met een zijbeuk met spitstoelopende zoldering...

Zowel bij de kruising van twee tongewelven als bij de kruising van een tongewelf met een spitsbooggewelf, bleek dat het zwakste punt steeds lag op de naad, op de zichtbare lijnen van de kruising van de gewelven... Een of ander genie ontdekte dan dat je die zwakke plaats kon versterken door gebruik te maken van ribben. Je ziet dan niet meer de diagonalen als lijnen, maar als ribben in het plafond uitkomen. In de hooggothiek, en de flamboyante gothiek werden die ribben gebruikt, niet alleen als versterking, maar ook als ornament, en zo zie je in sommige kerkgebouwen dat er niet alleen diagonaal de ribben elkaar kruisen, maar dat er een heel pak ribben bijgevoegd zijn, gewoon als versiering.

Ik hoop dat mijn uitleg duidelijk was...Duidelijk genoeg om je, de volgende keer dat je een van die mooie oude gebouwen bezoekt, ook eens naar de gewelven te kijken, en de manier te bewonderen waarop men toen, zonder enige kennis van de krachten van het gebouw toch dergelijke meesterwerken durfde neer te poten... (Je moet dan daarnaast eens gaan kijken naar bouwwerken in de neogothiek, en voor jezelf kijken hoe ze, met meer kennis toch terugvielen op heel wat bij ervaring geleerde wijsheden...)(Maar let er ook eens op dat de steunberen bij de neogothiek ontbreken of bijna niet bestaande ornamenten vormen).

In sommige kerken zul je ook, dwars door de kerk, balken of zware smeedijzeren stangen zien, die in feite dienden om de muren bijelkaar te houden, want door het zware gewelf en dakwerk hadden die muren de neiging open te gaan, waardoor die trekstangen of die steunberen aan de buitenkant heel erg nodig waren.

Je zult zien dat je met nog meer be- en verwondering kijkt naar die prachtige bouwwerken van zo lang geleden... Vraag je ook eens af hoe dit toendertijd kon betaald worden... en heb medelijden met de gewone mensjes van toen. Die betaalden twee keer belastingen, een keer aan de heer, hun bezitter, en ook nog tienden aan de kerk... We hebben die mooie stadshuizen, belforten en andere burgelijke gebouwen voor een stuk te danken aan het feit dat de burgerij zich wilde verheffen als macht, naast de macht van de kerk...Ze toonden dit door even imposante bouwwerken te maken, maar weer op de kap van Jan met de Pet... de kleine man, de wroeter, de sukkelaar.

genoeg voor vandaag... tot de volgende ?



(foto: abdij Maagdendale te Oudenaarde)

De zoete dood

Image by comicbase via Flickr

In Camden in New Jersey is een jobstudent een pijnlijke maar zoete dood gestorven, hij is in een kuip hete chocolade gevallen...
Het is lelijk van mij, maar in eerste instantie zat ik te grinniken... er zijn immers ontelbare mopjes over dergelijke doodsoorzaken, zodat ik dacht dat het ook hier een mop betrof. Maar nee, het is op het nieuws geweest in de Joenaaitutsteets of ameurika. Niets te lachen dus! De duts is wellicht zeer vlug exit geweest, want niet alleen was de chocolade heet, maar bovendien was er ook nog een soort vleugel in de kuip die de chocolade omroerde, en de student mede...
Maar geef toe, het klinkt als het begin van een mop...
Ik kan dan ook niet laten er eentje uit die reeks te vertellen...

"Ben ik bij mevrouw Van Sweetveldt?" Het is een politieagent die het vraagt. "Ja meneer;;;" met een beetje een timide stem, het mensje stamt nog uit de tijd dat een politieagent het gezag vertegenwoordigde... "Mag ik even binnenkomen?" De man wacht het antwoord zelfs niet af, en stapt meteen het huis binnen...
In de salon zet hij zich neer op een van de ongemakkelijke stoelen en zegt: "Mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u!" De vrouw zakt meteen neer op haar stoel..."Uw man is vandaag verongelukt op zijn werk!"
De vrouw moet het even verwerken, en dan heel timide "Wat is er gebeurd?" "Madame, uw man is per ongeluk in de brouwkuip in het bier gevallen en verdronken"
Stilte onderbroken door gesnik
"Hij heeft toch niet te veel afgezien hé, mijnheer de agent?"
"'k Peins het niet, madammeke, hij is er nog drie keer uitgekropen om te gaan pissen..."

Ik zag gisteren nog een cartoon over de dood... Je ziet Misjelleke Clakson bij Ons Lieve Heer in de hemel staan. Misjelleke zegt met een stemmetje dat overslaat van vreugde: "Hebde da gezien? Hoeveel fans er zijn gekomen naar mijn begrafenis??? Hoeveel waren het er bij U?" waarop de Heer een beetje gallig: "Elf, en ons moeder..."

Moest je een dergelijk mopje vertellen over Mohammed, dan was je meteen ter dood veroordeeld...Hier kan en mag dat, gelukkig maar... want het duidt er op dat voor de meeste mensen God een menselijk gelaat heeft... Zoals in het liedje: "mais tu dit tu quand tu parle à Dieu". Zo hoort het wellicht ook, dat je God eigenlijk als een stukje van je zelf, van je innerlijke ziet, iemand waartegen je alles kunt zeggen, in volle vertrouwen. Verder gaat het echt niet, weet je wel...

Bij de Moslim is de God weer een verre wrekende God, waarvoor het heel moeilijk is goed te doen. Maar let op, eigenlijk was dat ook zo met onze God, zelfs nog enkele decennia terug. Het is eigenlijk pas sinds kort dat de kristelijke mens zijn god van het pieddestalleke heeft gehaald, en Hem op de stoel naast zich een plaatsje heeft gegeven. Sommigen zullen het "gebrek aan eerbied" betreuren, maar het is plots een God op mensenmaat geworden, en wat Rome ook zegt of doet, de gewone mens is blij dat God nu zit, en niet meer ginder hoog en ver troont op een onmetelijk hoge zetel...

Nogal een sprong hé, van mopjes naar God... Maar dat is het net, dat bedoel ik nou, het is niet meer Hij maar hij, niet meer die Afstandelijke, maar die mens naast je. Het is ook niet meer de God die voortdurend zit te kijven en te betuttelen, het is een God van liefde en begrip geworden. Tot spijt van de kerk, want met zo'n god heb je geen bemiddelaars meer nodig, je kunt er zelf mee klappen.

We verwachten ook niet meer dat God daar zit te luisteren en te kijken wie nu het meest en het best zit te bidden om zijn of haar wensen te verhoren, nee, hij is er, en is de bron en het einddoel van het leven. Is het niet zo, dan geeft het idee dat het wel zo is, de mens een gevoel van onsterfelijkheid, een overschrijden van de grens van de dood... en zelfs als dat alleen een gevoel zou zijn, dan is dat van goudwaarde, want allen zullen we, vroeg of laat sterven, en dat lijkt heel wat minder erg als die kans op verder bestaan er is.

Het geloof is dan ook eigenlijk veel meer een Hoop... want veel zekerheid hebben we niet, we hopen alleen maar en noemen dat ons geloof... Want dat is het gekke aan dat woord geloven! Als je er zeker van bent, dan moet je niet meer geloven, dan weet je! Het is dus alleen de twijfelaar die een echt geloof bezit.
Is dat niet mooi ?
Is dat niet lijnrecht in tegenstelling met dogma's en co???


Deze namiddag gaan we naar Caroline, de weduwe van Patrick... een overleden neef van Anny, veel te vroeg en veel te pijnlijk overleden. Het mensje heeft haar huis verkocht en een appartementje gekocht in de plaats, zodat haar plaats weer meer op maat is van haar huidige situatie. Klinkt cru, maar dat is het bij velen toch? Eens de kinderen de deur uit, of eens alleen gevallen, lijkt het huis plots veel te groot, en wordt het ingeruild tegen een kleiner en handiger te onderhouden dingetje. Maar bij de meesten gaat het niet echt over die ruimte, gaat het niet echt over dat onderhoud, maar is het veeleer dat die ruimte veel te tjokvol zit met herinneringen en weemoed. En in plaats van die herinneringen te koesteren als parels uit het verleden, worden het demonen die pijnlijk steken. Het gevoel van gemis overheerst. Niet de dankbaarheid voor de tijd die je kon delen met je kinderen, met je partner.

Ik vraag me steeds af (in stilte, zonder dat ooit luidop te zeggen) of dat verhuizen naar iets kleiners, iets handigers dan werkelijk een oplossing is om het verleden te ontvluchten...?

Soms lijkt het me wel of ik alleen sta in het besef dat herinneringen mooi kunnen zijn, troost kunnen zijn...

Soms lijkt het me wel dat voor vele anderen de herinneringen loodzwaar wegen, en in plaats van troost en dankbaarheid steeds weer herinneren aan het huidige gemis. Dat gemis is er, dat valt niet te ontkennen, maar dat heeft niets te maken met de herinneringen!
Stel het je eens anders voor, stel dat je de keuze had om je leven te herdoen, maar dan zonder de persoon of personen die je ontvallen zijn, zodat je dus ook nooit zoudt geconfronteerd worden met het verlies... Zou je dat dan kiezen? Zou je kiezen voor een leven zonder al die mooie en leuke dingen die je had met de persoon waar je zo van hield???
Nee toch ?
Nee, je verdriet is juist zo immens omdat de tijd samen zo mooi was !
Het is dus alleen zaak in plaats van te blijven treuren bitter te blijven, dankbaar te zijn voor de vele mooie zachte, zoete, leuke, hilarische, blije, hoopvolle, en noem maar op momenten.


Met pijn is dat ook zo... Het helpt je geen zier om je in de pijn te wentelen, je zelf te beklagen, de anderen voortdurend te herinneren aan je pijn aan je onmacht aan je miserie... Integendeel, duw die pijn met alle macht zo diep mogelijk weg, blijf bezig, zodat je wel aan andere dingen moet denken dan aan die pijn, en zie, de pijn lijkt plots veel en veel minder. Je moet maar eens bezoek krijgen van iemand met wie je eens heerlijk kunt babbelen, over alles en nog wat, en na het bezoek zal je moeten vaststellen dat je heel die gezellige tijd veel, veel minder pijn hebt gevoeld.

Gebruik die wetenschap bewust, en zoek dingen waar je mee bezig kunt zijn, om zo die pijn te verduwen naar de vergeetput in je eigen slottoren.

Denk niet dat het je steeds volledig zal lukken, maar ik geef het je op een briefje dat het werkelijk helpt, dat het werkelijk effectief is, en dat zelfs het schrijven van deze blog voor mij een pijnstiller is van formaat !

tot de volgende ?

Mexicaanse griep...

Image by Ela2007 via Flickr

Sinds men van semi-officiële zijde verkondigde dat na het verlof de Mexicaanse griep in België zeven doden per dag zou kosten, is er van overal reactie gekomen.
De mooiste vind ik die van de werkgevers... die hadden al vlug uitgerekend dat een dergelijke griepepidemie hen 1.3 miljard euro zou kosten. Miljaar !
Geen woord over doden, geen woord over leed, geen woord over dat ellendige ziek zijn, nee, alleen maar een berekening hoeveel het hen, hen alleen, zou kosten...
van medeleven gesproken
siert de mens
djudedju


Nogal een geluk dat het crisis is, en dat hun inkomen al op een laag pitje staat, anders was het verlies nog dramatischer...

De crisis is nog niet erg genoeg voor die mannen, die met alle middelen proberen hun positie t.o.v. den massa, het plebs, het schorum, te verstevigen. Weg met alle sociale verworvenheden, die kosten alleen maar geld, en geld is er niet genoeg (voor ons), dus moeten de werkmensen inleveren. Bovendien moet ze ook weer langer en meer werken voor hunne euro! Ze leven veel langer dan vroeger, dus is het logisch dat je ze langer laat werken, anders wordt het pensioen onbetaalbaar, bovendien, als ze niet langer werken, wie zal dan al die werkloze jongeren onderhouden?

En dan komt daar nu nog die griep bovenop! Snap je niet waarop ze doelen? Niet op dat ziek zijn, zelfs niet op het werkverlet die de arbeiders daardoor zullen kennen, want het is toch crisis, maar op het feit dat ze gewaarborgd loon zullen moeten betalen voor die ziektedagen...

Denk je echt dat dit nu zoooo erg zal zijn? Ik niet, ik hoor niets anders dan de melding dat ze in bijna alle bedrijven bezig zijn met tijdelijke werkloosheid... Ik ken er die pas in september weer eens een week zullen mogen werken vooraleer er weer een periode van gedeeltelijke werkloosheid wegens economische redenen zal ingaan voor zes weken en langer...

De arbeiders en bedienden die nu nog werken op een normale manier, ongetroffen door gedeeltelijke werkloosheid, die zijn er niet veel meer.... Men houdt momenteel het loon nog min of meer in evenwicht met de werkloosheidsvergoeding, maar niettemin is de crisis in koopkracht en koopgedrag al heel goed merkbaar. Dit effect zal niet onmiddellijk weer verdwijnen, ook al zou de crisis vandaag opgelost zijn...Eerst moet de economie weer normaal gaan draaien, moeten de inkomens weer stabiel lijken en het vertrouwen bij de gewone man terug zijn, dan pas zal het koopgedrag weer een normale curve gaan vertonen, met volgend jaar een diep dal in de verlofperiode! Want al die dagen gedeeltelijke werkloosheid geven geen recht op verlof noch op verlofgeld... met alle gevolgen vandien. Volgend jaar mogen wij op zijn minst een crisis verwachten in de verlofsectoren, hotels, restaurants, pretparken en ga zo maar door...

Ik ken mensen die leningen aangingen om op reis te gaan... Wat uiteraard de reis nog duurder maakt, maar het de indruk wekt makkelijker te betalen te zijn door de spreiding van betalingen. Maar het zijn net dergelijke luchtbel-leningen die de crisis hebben veroorzaakt! Want bij niet betaling staat bij zo'n reislening uiteraard niet echt iets meer in waarborg, de waarborg moet genomen worden op andere goederen, en wat als blijkt dat die in feite ook bestaan bij gratie van leningen... dan krijgen we meteen een nieuwe crisis.

Dit voorbeeld mag wat simplistisch lijken, maar toch is dat net wat in feite de huidige plotse monetaire crisis heeft veroorzaakt. De hoofddaders zijn de banken, die de leningen die onvoldoende waarborgen gaven heeft toegestaan...Maar net zo goed de ontleners die een levensstatus hebben opgebouwd op geld die ze in feite niet echt hadden.

Maar hoe erg dat allemaal is, wordt nu nog eens dik in de verf gezet door een werkgeversorganisatie die de talrijke doden en zieken door de Mexicaanse griep alleen bekijkt als een kostenplaatje...

We hebben niets geleerd.
Het enige wat telt is geld.

..............en macht...................

Wat zitten we te broebelen over menselijkheid? Menselijkheid is juist al dat slechte, al dat negatieve, al dat hebberige... We zijn de enige diersoort die zijn eigen soort de kop afbijt en het lijk laat liggen rotten. We doen het niet eens van de honger, maar gewoon uit kwaadaardigheid. Wat maakt het toch zo moeilijk om mens te zijn met de mensen, om niet steeds op winstbejag te azen, maar gewoon elkaar te helpen?

Om Lief te hebben, met hoofdletter, zo maar, om dat het goed voelt goed te doen?

En het gaat steeds verder en verder... Vroeger leerden de oude stielmannen hun leerlingen het beroep aan, leerden hen alle handigheidjes en truukjes, opdat ze fier waren op hun kundigheid en omdat ze die kennis en handigheid niet wilden laten verloren gaan. Nu houden ze hun kennis angstvallig geheim, want een ander zou wel eens een bedreiging kunnen vormen voor hun werkzekerheid...

Met hoe meer mensen we zijn, hoe dichter we op een hokken, en hoe dichter we opeen hokken, hoe verder we uit elkaar groeien. Bij een mus is de pikafstand ongeveer zes centimeter, bij een kip ongeveer twintig, bij de mens is de pikafstand onbeperkt...We reageren al op zicht.

... en toch voelt het veel beter om vriendelijk te zijn, veel beter om lief te zijn, veel beter om te glimlachen...Waarom doen we dat dan niet ?

We kennen de toverformule, maar gebruiken hem niet, nee, in tegendeel we zijn jaloers, we hebben nooit genoeg, willen meer en beter dan de ander, zonder grenzen...

Kijk, ik glimlach je hier en nu toe
een brede smile
omdat je een mens bent zoals ik ben,
een mens die wil mens zijn met de mensen

weet je, jou glimlach doet me deugd !

tot de volgende ?

Een gewichtig persoon...

Image by LodewijkB via Flickr

Heb je de hoofding GOED gelezen?
Daar zit iets ouds in, bijna archaïsch...
Daar staat in feite: een persoon van gewicht. Een dikke, iemand die door zijn omvang kon tonen hoe westellend hij wel was, hoeveel eten hij wel had.
In die verre tijden was dat het summum van rijkdom etaleren, je toonde je dikke welgevulde buik om te laten zien hoe rijk, hoe welvarend het was...
De term is blijven bestaan, maar de betekenis is met de buik weggeëbt.
Maar ik, ik ben nog een gewichtig persoon, in de oude betekenis van het woord, en helemaal niet in de moderne betekenis. (Gelukkig maar zou ik zo zeggen, want de huidige gewichtigheid heeft veel te maken met macht, en dat is iets waar ik allergisch aan ben (en daar helpt geen pilletje tegen, zelfs niet een verguld))
Met andere woorden, ik ben niet alleen oud, ik zie er ook ouderwets uit, want ik voldoe niet aan de eis van de moderne tijd. Ik ben niet van dat schriele van dat bijna ijldoorzichtige type. Integendeel, in Rubens tijd zou ik wellicht een favoriet model van schilders geweest zijn, en prijkte mijn conterfeitsel nu op een van de beroemde doeken van de grote meester, als een van de drie wijzen aan het stalletje van Betlehem...

Maar toen ik een dikke maand geleden bij de dokter was, begon hij daar ook over te zagen...en ik zou en moest vermageren, tot heil en genezing van mijn bloeddruk en mijn rug... Dat mijn rug naar de knoppen ging op een moment waarop ik mager was, deed niets terzake, een buik hangt, en hij hangt bovendien aan je ruggengraat, dus is die buik belastend... Wat kun je daar nu nog op zeggen? Ik verweerde me met duidelijk te stellen dat ik geen grote eter ben, maar dat speelde allemaal geen rol, dus moest en zou ik vermageren.

Er waren sinds enige tijd pillen op de markt die (eindelijk) eens effectief waren, en die moest ik nemen, dan zou er wel een pak vet verdwijnen, tot heil onzer ruggenwervels...

Ik ben dus nu al een dikke maand bezig met die pillen, en ik moet toegeven, ik let ook nog wat meer op wat ik eet, zonder dat ik echt minder eet, maar ik vermijd zoveel mogelijk vetstoffen...en eet zo mogelijk nog meer groenten en fruit (freud?).

En ja, vandaag zag ik dat er al elf (11) kilootjes weg zijn. Dat lijkt een heel pak, maar er is nog geen mens die me heeft aangesproken om te zeggen hoezeer ik vermagerd ben.
Dat komt omdat ik in mijn leven al zo dikwijls dik ben geweest en al zo dikwijls dun (nu ja...) ben geweest... Ik ben het typevoorbeeld van de jojolijner. Hopelijk helpen die pillen daar ook tegen, ik eet in ieder geval niet minder en ben toch aan het vermageren... Hoop doet vermageren zullen we dus maar zeggen hé...

Helaas, driewerf helaas, ik kan niet zeggen dat die elf kiloos ook maar iets deden tengunste van de pijnbestrijding. Integendeel, het is slecht(er) weer, dus heb ik meer pijn. Niet erger dan vroeger, maar ook niet minder. Elf kilo's ten spijt. Mijn bloeddruk heb ik nog niet gemeten, ik heb wel twee meters daartoe, maar ik denk daar nooit op om eens te controleren. Bloeddruk voel je alleen maar als hij werkelijk torenhoog te hoog staat, of afgronden diep te laag staat...Anders voel je daar noppes van.

Dus controleer ik dat ook niet.
Allemaal in naleving van mijn eigen richtlijn: negeer je pijn, negeer je ziekte, dan voel je het veel minder.
Als ik dat zeg tegen de dokter, schudt hij zijn manen. Hij kan het moeilijk tegenspreken, maar ergens zou hij toch willen dat ik nu en dan eens die meter ter hand nam en mijn bloeddruk mat, en het ook nog eens zou noteren, met dag en uur er bij... Ik denk er gewoon nooit op. En als ik eens, uit baldadigheid mijn bloeddruk toch meet, dan denk ik er niet aan dat op te schrijven, en als ik er wel op denk, dan vergeet ik op welk briefje ik dat schreef en waar ik dat kloteding ook weer heb gelegd...
Als we maar gezond zijn.
nu ja, je verstaat wel wat ik bedoel
hoop ik


want soms versta ik mezelf niet eens...


Anny is kwaad omdat ik vermager.
Niet dat ze me liever dik ziet, maar omdat ik net voor de dokter me die pillen voorschreef weer eens twee broeken heb gekocht. Ze liggen in de kast, de pijpen zijn nog niet eens bijgesteld, en ze zijn wellicht alweer te wijd.
Maar weet je, ik heb misschien nog wel ergens broeken van toen, van uit de tijd dat ik ook weer eens magerder was...
...niet meer in de mode?... Och, tegenwoordig is alles mode, en niets trekt nog op iets. Als je op TV die modeshows ziet, zou jij zo durven op straat lopen??? Zo ja, verwittig mij even, dan kom ik ook lachen.

maar nog een beetje, en ik ben zelf niet eens meer gewichtig in de letterlijke zin
djudedju
ik ben aan het devalueren.

tot de volgende?