Image via Wikipedia |
Het een heeft uiteraard niets met het andere te maken, maar het toeval wil dat we twee morgens na een wakker worden met slecht nieuws.
Gisteren die aanslag met een dode Imam er bovenop, vandaag die bus met 26 doden waarvan 22 kinderen en nog een pak gewonden waaronder zwaargekwetsten...
Je mag er niet aan denken! Je wordt gewekt met een telefoontje met het bericht dat er een bus is verongelukt waarmee je kind op reis was. Er zijn doden, maar we weten nog niet wie. En dan zit je daar. Allerlei doemscenario's schieten door je hoofd, je hoopt dat jou kind nog leeft, maar je vreest het ergste.
Het niet weten lijkt mij in dit geval nog het ergste.
En een kind verliezen... Ik weet er - helaas- alles van. Er is geen erger verdriet dan dat.
En dan zijn er nog de gekwetsten... Waarvan je ook niets weet. Zullen ze overleven, zullen ze weer goed komen, of zijn er blijvende letsels, en hoe erg?
Misschien krijg je een wrak terug van een schoolreis. Een sukkelaar die voor de rest van zijn leven afhankelijk is van anderen. Hij of zij is gezond en wel vertrokken, en hoe krijg je hem terug.
Ik hoop dat ze op zijn minst wisten welke kinderen er op die bewuste bus van de drie bussen zaten, dat ze niet alle ouders van alle kinderen hebben moeten alarmeren... Dat er niet meer dan noodzakelijk ouders in panische angst geduwd werden.
Het zal jouw kind, jouw kleinkind maar wezen...
Ik ben het stadium van ouder al min of meer ontgroeid en heb het omgezet in dat van grootouder, en van kleinkinderen daar hou je als het ware nog meer van, op een andere manier dan van je eigen kinderen, maar kleinkinderen hebben een heel grote plaats in je hart. Je behandelt ze veel voorzichtiger dan je eigen kinderen indertijd, ik weet niet waarom, maar het is anders. Wellicht omdat je zelf ouder bent geworden, en de gevaren en risico's heel anders inschat dan toen je nog jong waart ?
Ik, wij, wij voelen in ieder geval mee met ouders, grootouders, broers en zussen van de slachtoffers...
Hopelijk krijgen ze alle mogelijke en onmogelijke steun van iedereen... En niet alleen nu het nieuws nog nieuws is, maar nog lange tijd nadien, want een dergelijk verdriet is niet licht om dragen.
Wat de reden is van het ongeval doet eigenlijk weinig ter zake, ze zijn er niet meer, dat is alles. De rest is bijzaak. Doet er niet meer toe. Het zou er toe gedaan hebben hadden we het daarmee kunnen voorkomen.
En het helpt geen zier mocht er nadien een schuldige blijken te zijn. De staat van de bus, een fout van de bestuurder (ook overleden) of wat dan ook... Een "schadevergoeding" is geen leedverzachter, bijna in tegendeel, iedere keer de feiten weer opgerakeld worden, snijdt het leed weer door je heen, en je kind is niet te betalen, daar kun je geen bedrag op zetten.
Het kan hoogstens wat genoegdoening verschaffen in een soort wraakproces, in een soort afwentelen van de oorzaak op een ander... Maar dat is een bittere genoegdoening, want men wroet dan weer al het leed op en om...
Ik heb, na het overlijden van onze Koen, al dikwijls die bedenking zitten maken, als ik mensen zie na een assisenproces... Ze zijn blij met het bekomen van een straf voor de dader. Ik zit dan telkens weer en weer te denken: "Wat helpt dat? Wat brengt dat bij ?"... Niets. Wraak, Genoegdoening... En dan ?
Er blijft de leegte, de afwezigheid, en ik heb een beetje de indruk dat de leegte daardoor alleen maar groter wordt. Op zo'n proces maakt men niet alleen het proces van de dader, men maakt ook het proces van het slachtoffer. En dan dat terug duiken in de pijn, het leed, het verlies...
Bovendien geloof ik niet echt in ons penitentiair systeem. Soms doet een gevangenis mij eerder denken aan een universitaire vorming in banditisme dan wel in een instelling waar men de dader weer op het goede spoor zet. Volgens mij moet een gevangenis vooral dienen om de misdadiger om te vormen tot een lid van de maatschappij, want door zijn daad of daden heeft hij zichzelf daar buiten gezet.
En ik geloof ook niet echt in het idee "straf", ik heb de indruk dat de echte misdadiger dat begrip heel anders interpreteert dan de bedoeling van de maatschappij is. Zij zien de straf niet "ter correctie", maar als een onrecht hen aangedaan. Zij zien, als het echte misdadigers zijn, hun daden bijlange niet zo zwaar in als de gewone brave burger...
Voor wie gelovig is, er staat ergens in de bijbel "Mij is de wrake", een woord van God. Dat duidt volgens mij niet op een wrekende God, maar op het feit dat wraak ons als mens beter ontnomen wordt, omdat wij er als mens eigenlijk geen deugd van hebben, geen baat bij hebben, ons wat verlagen naar het niveau van de misdaad, door op de dader fysiek straf toe te passen... Wraak is een eerste reactie, voor je echt nadenkt, voor je de feiten hebt verwerkt. Eens je de zaken hebt verwerkt, is ook die wraak geen antwoord meer.
Maar velen lukken niet in die verwerking, vandaar wellicht dat we spreken van straffen bij een misdaad, in plaats van corrigeren.
Weet je, ik wens dat iedereen de kracht zou vinden om leed te verwerken... Het wordt er niet lichter door, maar je plaatst het in een kader, weg van de buitenwereld, weg van externe zaken, het pure leed, zuiver en onbesmet door anderen.
tot de volgende ?