zo maar een zaterdag

Image via WikipediaMottig weer, het is redelijk warm, tamelijk veel wind, grotendeels droog, maar als je het net niet meer verwacht begint het voor eventjes te regenen...
Niettemin zijn we naar de rommelmarkt geweest in Aarsele (Tielt), en we hebben op twee drie spatjes geen regen gehad. Wel zijn de boeren weer op oorlogspad, en moesten we op de kleien wegen ergens aan de kant gewrongen gaan staan om die enorme grote tractoren met nog enormere tanks met aalt te laten passeren. Zij gaan niet uit de weg, ze zijn het grootst, het zwaarst en dus moet de kleine maar wijken. Hier in onze regio is het merendeels anders, daar gaan de boeren eerder uit de weg, zij kunnen immers, met hun enorme wielen makkelijk uit de modder geraken... In Aarsele hopen ze wellicht dat je vast raakt en ze je kunnen lostrekken mits een kleine vergoeding ?

Op een gegeven moment heb ik een dikke vijfhonderd meter achteruit moeten rijden voor zo'n mastodont (en ik spreek niet over de tractor en aanhangsel...).

Och, we hebben het overleefd, en hebben genoten van het marktje, kleiner dan anders, wellicht door de beloofde regen?

En straks gaan we nog eens naar tanteke gaan zien... Veel meer is er niet meer te doen, tenzij er een mirakel is gebeurd, en ze er weer aan het doorspartelen is... Maar ik geloof er niet echt meer in, ze geeft me de indruk dat ze het leven doodmoe is, en het echt niet meer ziet zitten om overnieuw te beginnen van uit een rolwagen...

Bart is naar Oostenrijk, en Veerle naar Bobbejaanland... Gisteren hebben we alle bloemen geplant, verwijderd wat weg moest, en mijn rug doet enorm veel deugd... Een mens zou dat eigenlijk niet mogen doen, maar Anny is ook niet meer wat ze vroeger was, en dus helpen we elkaar over het gaat, en hebben Frederik er eens bijgehaald om een lastig stuk weg te doen...

Maar het feit dat ik naar de rommelmarkt kon gaan, bewijst dat het allemaal nog meevalt. Dus niet klagen...

Over Els is er ook min of meer goed nieuws... Ze moet niet niet geopereerd worden, mits een heel speciale kinesitherapie zou men haar sleutelbeen omhoog moeten dwingen, zodat de nu geklemde zenuwen vrij komen... In de regio Brugge, waar haar specialist woont is er één kinesist die dat kan, en ze zouden nu uitkijken of er ergens in onze regio (provincie?) een te vinden is, anders wordt het heel de tijd naar Brugge over en weer. Nu, als het daar mee lukt, is het des te beter. Maar de behandeling zal wellicht tussen de drie à zes maand duren...
Wat een gekke letsels er allemaal kunnen zijn aan dat mensenlijf !

Als het morgen ook zo'n weer is, gaan we weer rommelmarkten... Maar als het regent, dan zetten we niet eens aan. Je hebt dan veel minder kraampjes op de markt, en je mist er dan de sfeer van de drukte en het gebabbel, want dan lopen er alleen enkele van die echte... En die struinen alleen de markten af naar bepaalde dingen om hun collectie bij te werken... Helemaal niet die gekke gesprekken, en het leuke bieden en afbieden... Die mannen kennen de prijzen, en discussiëren niet.  Niet zo leuk om naar te luisteren dus.

Voila, dat is het voor vandaag... 't Is weekend, 't is al laat, dus vandaag maar een bijnanietsje...

tot de volgende ?

Zege voor Bart De Wever ?

Image via WikipediaDi Rupo is nu aan het vergaderen met de zeven ja-knikkers en met de CD&V... daarmee zouden ze immers de nodige tweederden-meerderheid halen...
Wellicht zal het niet meteen zo overkomen, maar dat is voor de NVA van Bart De Wever de grootst mogelijke zege !
Als er een regering komt, dan zijn al de "fouten" de schuld van de anderen, blijft NVA de oppositiepartij, en zullen ze steeds weer het aureool van de foutloze, de volmaakte kunnen blijven dragen... En blijven bestaan, en wellicht zelfs nog wat stemmen bij winnen.
Ik heb het reeds gezegd, het enige wat de NVA zich niet kan permitteren is mede in de regering zetelen. Want of ze doen niet alles wat ze voorop stellen en gaan dus de mist in, of ze halen het wel, en dan hebben ze geen reden van bestaan meer. Het lot van wijlen de Volksunie zit diep in hun geheugen gegrift, en dus houden ze nu al meer dan een jaar het been stijf, en zie... de anderen lijken nu toch in het aas te bijten.
Eén ding moet je Bart toegeven, het is een strateeg.

Met andere woorden, het belang van Vlaanderen is ondergeschikt aan het voortbestaan van de NVA... Daar zouden de kiezers toch eens moeten over na denken.... Dat strookt immers niet met de prediking van de NVA. Het is dus, zoals met alle politieke partijen, een luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden.
Ik heb een grote bewondering voor de ras-politici !
Die mannen kunnen uren praten zonder iets te zeggen, en zijn veel sterker dan de grootste geleerden, zij kunnen immers wit doen veranderen in zwart, alleen door een handig spel van woorden.

Alleen... ze hebben dat al zo vaak gedaan, met alle denkbare en ondenkbare onderwerpen, dat ze niet meer weten wat wit is en wat zwart. Met andere woorden de politici van vandaag zijn helemaal niet meer kleurvast... Wellicht van daar de bijna dagelijkse wissel van partijkaarten ?

Het ellendige is dat wij al die zjievereers moeten betalen, voor hun oeverloos gezwam en hun gebrek aan eerlijkheid. Want politiek dat is vooral handig zijn geworden... Handig manoeuvreren tussen de obstakels, en niet de obstakels opruimen, want die kunnen later nog eens gebruikt worden... om de bevolking warm te maken om voor hen te stemmen.

Och, laat er mij over zwijgen, anders vergal ik weer mijn en uw dag...

Vandaag schijnt de zon... Kan ik eindelijk de bloemen planten die ik een eeuwigheid geleden kocht. Eerst ga ik een deel andere planten moeten rooien, en dan de nieuwe in de plaats zetten. In de voortuin plaats maken voor een tiental nieuwe kleuren van hemerocallis (eendagslelies), en achteraan de fuchsia's een plaatsje geven en ook de hosta's. We hebben daar immers een schaduwhoekje, waar anders niet zo heel veel wil op groeien, en hosta's zijn schaduwminnend.

Met andere woorden, in de aarde wroeten, met de kont omhoog gaan staan. Heb ik een hekel aan. Ik hou van bloemen, maar dat in de grond wroeten is er te veel aan om helemaal lekker te zijn. Bovendien kruipt de aarde dan onder je vingernagels, en dat ziet er niet uit, maar nog erger, dat voelt niet lekker. Ik heb nu eenmaal geen tuiniersbloed. Ik denk nog steeds dat dit de schuld is van ons vader zaliger, die mijn broer en ik tot drie keer toe de lochting deed omgraven en we kregen dan nog maar een amper voldoende...Sindsdien doet een spade mij huiveren.

Ach, ik verwijt dat mijn vader wel, maar wellicht deed ik ook zo'n stomme dingen met mijn kinderen, en wellicht eveneens met de beste bedoelingen. Ik heb wel gepoogd om de fouten die ik hen verweet, niet te herhalen, maar wellicht deed ik dan andere... Ik moet er hen eens naar vragen, want je bent je daar zelf niet van bewust.

Met andere woorden, we zijn allemaal maar prutsers in de opvoeding. We doen allemaal ons best, maar het is en blijft maar een soortement "liefhebberen", je doet wel je best, maar het is in feite een trial and error... En je baseert het op basis van de opvoeding die je zelf kreeg, je vermijd wat je als verkeerd is bij gebleven, en je poogt te herhalen wat je als goed hebt ervaren.
Maar geen een ouder is vakman in de opvoeding, zelfs de mensen die menen dat zij in die branche de top of the bill zijn, zijn in werkelijkheid maar zoekers, met misschien iets meer ideeën, maar geen werkelijke winst.
Opvoeden is immers werken met de menselijke geest van het opgroeiende kind, en dat is geen sinecure. We staan eigenlijk nog bijna nergens als we het over die (on)wetenschap hebben.
Ik heb al een paar keer gesproken met "gediplomeerde opvoeders", en sorry, een echt hoge dunk heb ik er niet van gekregen. Ik heb wel een grote eerbied voor de inzet van een deel van deze mensen, die werkelijk alles doen om kinderen terug op het juiste spoor te krijgen, maar och, ze zijn ook maar zoekenden... ze baseren zich op ervaringen van anderen en van henzelf, maar vermits ieder kind nu eenmaal een individu is, kun je er niet zo maar een algemene regel gaan op plakken... Wat voor de een werkt, kan voor de ander een regelrechte weg zijn naar een ramp.

Wat is er toch met mij aan de hand ? Ik praat over de tuin en land in de opvoeding.
Zou dat komen door mijn (t() veel lezen? Ik ben bezig over een onderwerp, en één woord leid me naar een ander item. Op die manier vertel ik vast een heleboel, maar wellicht is het niet meteen de helderste soep ooit.

Ik kan er niet aan doen, ik heb een zwervende geest in mij... Ik stel vast dat ik dat doe terwijl ik naar de TV kijk, en plots schrik ik dan, en stel vast dat ze daar aan heel wat anders bezig zijn dan wat ik zag of meende te zien in de film binnen in mijn geest. Het is niet echt een gebrek aan concentratie, maar eerder een gebrek aan wil tot concentreren. Ik ben op een leeftijd gekomen dat nog maar heel weinig MOET... en dus moet ik ook niet meer het programma van de kijkkast volgen, kan ik mijn eigen gang gaan.
Dat is een van de dingen die me helpt om creatief te zijn. Ik zie iets, en dat doet me denken aan een manier waarop ik iets dergelijks zou kunnen maken met de Crea-leden van Ziekenzorg, en hup, ik zie de TV niet echt bewust meer. Soms vraagt Anny dan "Wat zegden ze ?" en dan moet ik het antwoord schuldig blijven, ik zag het niet eens, laat staan horen...

Maar ondertussen solfer ik, u, geachte lezer(es) op met mijn gekke kronkels...
... en ik weet niet of ik u op die manier niet het verkeerde pad op stuur...
Wie weet begin jij dan ook te krinkelewieren...
djudedju

een wereld vol rare Toontjes !

tot de volgende ?

Smeren en olie verversen...

Image by tonylanciabeta via FlickrStraks ga - rijd - ik naar de garage, mijn autootje heeft nood aan een smeerbeurt en olieverversing.
Ik ken geen jota van mechanica, en al zeker niet van wat er onder de motorkap zit van mijn eigen vehikel. Het enige wat ik weet thuis te brengen zonder moeite, is het bakje waar ik water moet in doen om mijn ruiten te besproeien... Veel verder gaat mijn kennis niet.
Ik heb dat ook niet echt nodig. Van een auto wordt veronderstelt dat hij rijdt... Niet dat je er aan moet prutsen.
Oh ja, een band vervangen dat kan ik ook.
Maar dan is het echt zowat op.
Bij mijn computer is dat zo wat hetzelfde... Hoewel ik, door het feit dat ik met Linux werk, ik een zekere faam geniet, ken ik van het binnenste van mijn PC niets... Oh ja, de ventilator weet ik te herkennen. . . .
Maar net zoals ik behoorlijk met mijn auto uit de voeten kan, kan ik dat ook met mijn kwampjoeter. Maar ga nu niet denken dat ik een techneut ben of zoiet... Nee, ik kan er mee werken (en lang niet alles: excel en consorten heb ik nooit nodig, dus ken ik dat ook niet).
Maar kleine software probleempjes kan ik tegenwoordig veelal zelf herstellen. Soms moet ik wel wat zoeken, maar meestal lukt het me wel.
Mijn Waalse vriend en redder in hoge nood, Erwin, heeft het ook al gezegd, hij moet bijna niet meer komen om mij te depanneren. Vroeger noemde hij me - met een verschrikkelijk Waals accent- de pruts, en dat moest dan prutser zijn...
Maar wellicht is het net dat vele prutsen en dat vele zien depanneren dat mij gebracht heeft tot waar ik nu sta.
De meeste mensen krijgen die kans niet ! De meeste mensen moeten, als hun PC het laat afweten, naar de winkel of naar een andere hersteller, daar moeten ze hun computer achterlaten, en veel centen betalen om het ding nadien hersteld en wel terug te "krijgen"... Met andere woorden, ze zien het niet, en leren dus nooit bij.
Dat is het sterkste punt van die herstellers, ze werken in hun ivoren toren, en vermijden dat een ander er ook iets zou van weten...
Dank zij mijn vriendschap met Erwin, heb ik steeds de herstelling kunnen meemaken, heb ik gezien hoe hij zelfs aan het binnenste (Het Heilige der Heiligen) van de computer werkte, heb ik mijn oude bakje ettelijke keren opgewaardeerd, en heel lang mijn computer op een behoorlijk peil weten te houden.
En al die herstelbeurten waren gratis, en zelfs de nieuwe stukken betaalde ik netjes wat ze echt hadden gekost... Geen frank meer. Nu en dan kreeg ik zelfs stukken gratis, dat waren dan stukken die Erwin recupereerde uit computers die echt helemaal kapot waren. Al de onderdelen die nog werken worden netjes bijgehouden om mensen te depanneren. Ik denk niet dat hij dat overal gratis doet, maar voor vrienden doet hij dat wel...
Onze vriendschap dateert nog uit de tijd dat ik vakbondssecretaris was, en hij delegee in het bedrijf waar hij werkte.
Hij was toen mijn enige Franstalige militant en delegee... En het was en is een zeer flink en goed delegee.
Het is dus van uit een beroepsrelatie dat we vrienden voor het leven zijn geworden.
We plagen elkaar, en zitten vol verwondering al het gemekker over Vlaanderen/Wallonië te bekijken en te bespreken.
Zelfs de Waalse mopjes over Vlaanderen stuurt hij me glimlachend door, en ik stuur hem de Vlaamse door. Zelfs dingen die ik aan mijn Vlaamse vrienden niet door stuur, zend ik hem wel, omdat ik weet dat hij er mee kan lachen, waar een deel van de Vlamingen die dingen soms heel bitter en sarcastisch bedoelen.
Kortom, die Waal is wel een van mijn Beste Vrienden... Met hoofdletter. Iemand waar voor je dingen buiten je gedacht doet, omdat het nu eenmaal een vriend is.
Ik mag er niet aan denken dat hij straks misschien in het buitenland gaat wonen. Als Bart De Wever zijn zin krijgt.
Maar als het dan toch moet, laat het dan in hemelsnaam snel gaan !
Het duurt nu al lang genoeg, al dat geblaat en weinig wol... en straks worden ook wij Belgen op de Zwarte Amerikaanse lijst gezet, als financieel niet betrouwbaar, en dan gaan we ons blauw en zwart mogen betalen door de schuld van de oeverloos mekkerende politici. Trouwens, is Amerika zelf niet in een situatie waarin ze beter eens in eigen boezem zouden kijken?
Om het eens cru te zeggen, heel het "vrije" Westen is eigenlijk virtueel in een staat van faillissement.
En heel onze economie lijkt steeds meer en meer op een zeepbel.

Wij zijn allemaal zodanig gewoon aan het leven in een staat met enorme schuldenlast, dat wij ons daar geen vragen meer bij stellen, ... tot eens de zeepbel toch zal klappen....

En hier, hier doen ze niets, nee, ze vergroten de schuld door oeverloos gezwam over de splitsing van ons piepkleine nietsje... Moesten ze al die regeringen, al de bijhorende ministeries, al de bijhorende kabinetten en kabinetsmedewerkers afschaffen, dan zouden we al een hele grote stap in de goede richting zetten, maar ja, dat gaan zij die aan al die vetpotten zitten nooit zelf beslissen hé...

Neenee, zelf smeren en een ander doen betalen, dat is pas politiek à la Belgiek.

En zeggen dat ik over smeren en olie begonnen ben, maar dan voor mijn autootje...
djudedju

tot de volgende ?

wateroverlast ondanks Aquafin ... ?

Image by wester via FlickrHet regent, het regent, we worden allemaal nat...
Gek, enige weken terug zaten we nog te zagen om wat regen te krijgen, en nu hoor je alweer dat die regen wel eens mag stoppen. Regen heeft het vermogen heel vlug vervelend te zijn. En toch, zonder regen is het een ramp.
En geef toe, we hebben eigenlijk een ideaal klimaat, we hebben hier weinig of geen extreme weer-situaties, en al hebben we nooit erg lang van dat heerlijk warm en droog weer, we zitten in een echt gematigd klimaat, ook qua temperaturen geen extremen. Kortom, we lijken wat weer betreft ergens rond die gulden midden regel te zweven. We mogen dus in feite niet klagen.
Ik hou ook niet erg van die regen, maar zo heel erg is dat nu eigenlijk ook weer niet.
Dat we de laatste tijd wel vaker horen van watersnood in woonwijken, heeft volgens mij veel meer te maken met de toenemende groei van het bewoonde gedeelte, en het feit dat steeds meer oppervlakte geen of te weinig water doorlaat.
Bovendien is er nog een bijkomend en weinig gekend feit: door de aanleg van nieuwe (veelal gesplitste) rioleringen, blijken veel mensen die vroeger geen overlast hadden, nu wel wateroverlast te kennen. Nochtans zijn de rioleringen nu veel beter, van een groter volume... Wat is er dan eigenlijk aan de hand ?
De reden is simpel, de nieuwe rioleringen zijn te goed !
De buizen zijn nu werkelijk dicht, en er is geen uitsijpeling meer van water uit de buizen...Maar wat veel erger is: er is ook geen insijpeling meer. De oude rioleringen werkten, door hun niet-waterdicht-zijn, in feite als een soort reuze drainage-systeem. Daar de riolen nu echt helemaal waterdicht zijn, kan het grondwater niet meer afvloeien langs de rioolbuizen. Dat betekent dat de grond verzadigd wordt met water, en na een tijdje oververzadigd... en dus komt het water als het ware de grond weer uit gekropen. Als we dan te maken hebben met niveauverschillen, dan komt ook het grondwater naar de laagstgelegen stukken, met alle gevolgen van dien.

Zo kun je dus stellen dat onze nieuwe rioleringen mankeren door het feit dat ze te goed zijn... De mensen die liggen te mekkeren over Aquafin hebben dus op een bepaalde manier toch gelijk, ook al is het op een andere wijze dan ze meestal denken.

Ik zag zo net dat ik bijna aan mijn tweeduizendste blog toe ben... 't Is niet te geloven hé ! Gewoon iedere dag (of toch bijna) wat tokkelen op het klavier van je kwampjoetertje, en plots stel je vast dat je al een hele berg lettertjes hebt gepubliceerd....  Ik vraag me af hoeveel letters ik al op papier heb gezet in mijn leven (ik reken zowel de echte als de virtuele letters)... het moet een astronomisch cijfer zijn ! Door mijn werk was ik ook al heel wat van mijn tijd aan het schrijvelen, en nu met die blog.

Ik heb ook in dat schrijven een hele evolutie meegemaakt... In de lagere school schreef ik nog met de griffel op een lei, en nu en dan in een schriftje met speciale lijntjes leren schoonschrijven... Masoeur Hubertine moest eens zien hoe ik nu krabbel... In dat schriftje schreven we met inkt uit het potje dat vooraan in onze bank zat. Met een ballonnetjespen... (Een pen waarop een luchtballon afgebeeld was ). Ik denk dat de kogelpen al wel bestond, maar die noemden we toen nog geen Bic, maar een Biro (Byro?)... Ook naar het toen bekendste merk van die dingen.
Later kwamen de Bic's, en nog later poogden stiften en rollerball ook een plaatsje te veroveren, maar het duurde heel lang voor we die dingen op school mochten gebruiken. We schreven vanaf ons Plechtige Communie met een vulpen (dat was toen één van de klassieke geschenken voor de communicant...)

Pas heel veel later  moesten wij leren tokkelen op een schrijfmachine, en die dingen zijn nu ook zo wat verdwenen en vervangen door de computer...

Ik heb dus niet alleen veel letters op pampier gezet, ik heb het ook nog met een heleboel middelen gedaan... Herinner jij je nog die inktpotloden wij noemden ze aniline-potloden... Als je die nat maakte schreven ze in een soort paarse kleur inkt. Als ze droog waren schreven ze als een gewoon potlood. Veel handelaars van toen gebruikten dat, en velen maakten het stompje potlood dan nat door het eventjes met speeksel te bevochtigen, sommigen hadden dan een paarse plek op de lippen.

Dat verhaal doet mij dan weer denken aan het speelgoed van toen... Neem nu de knikkers... We kenden er twee soorten, marbels (wellicht van het Frans Marbre = marmer) en de andere ieptjes. Deze laatste waren van gebakken klei. Later kwamen daar de slakken bij... Slakken, dat waren glazen knikkers waarin zo'n soort slak in gekleurde glaspasta zichtbaar was. De knikkers zijn nog niet weg... Nu en dan zie je ze weer, al zijn de spelletjes veranderd...

Gek, hoe zelfs die dingen evolueren... Wij hadden veel minder en vooral minder gesofisticeerd speelgoed, en heel veel dingen waren er eigenlijk alleen in onze fantasie... We hadden een stok, en dat was onze sabel, en als het een dikke stok was, dan was het een slagzwaard... We speelden heel veel met dingen die we vonden of zelf maakten. We holden een stok van een vlier uit, zochten dan een andere stok die daar zo precies mogelijk in paste... Dan knauwden we op stukken krantenpapier, tot we een natte massa hadden. We duwden die massa in de holle vlierstok, en zetten de andere stok in de vlier aan de andere kant. Dan plaatsten we die stok tegen ons middenrif, en trokken de uitgeholde vlier uit alle macht naar ons ribbenkast... de lucht werd in de vlier samengeperst, en met een knal vloog de natte prop krantenpapier ver weg... Een heerlijk wapen in onze roemrijke oorlogen...

Als het de tijd was van de stekelbaarsjes, dan zag je massa's kinderen vissen... Een stok, met daaraan een zwart twijndraadje, in het midden een oud stukje lucifer vastgebonden als dobber, en onderaan bonden we een regenworm vast... We hingen dit lijntje in het water, en keken naar de stekelbaarsjes die onze worm probeerden in te slikken. Als de worm ver genoeg in hun keelgat zat, haalden we het beestje op, trokken de worm uit zijn keel, stopten het visje in de meegebrachte bokaal, en hingen de worm weer ten prooi....  Tot het volgende stekelbaarsje beet. De dobber diende niet echt als dobber, het was eerder een maat om te zien hoe diep je worm hing...

Nu zijn er die massa's stekelbaarsjes niet meer... En de zwarte tiendoornige stekelbaars heb ik al jaaaaren niet meer gezien....

Ach... waar is de tijd...
Hoe kom ik daar nu bij ? Ach ja, met die bijna tweeduizend blogjes... Ook al een verhaal op zich !

tot de volgende ?

van leven en dood...

Image by tatteralan via FlickrGisteren was er geen blog. Nee, ik was niet ziek, nee, ik heb niet te veel kapellekes gedaan na de plechtige ruitersommegang ter ere van Sinte Amelberga... We zijn gewoon eens op uitstap geweest... En 't heeft deugd gedaan.
Ik dacht bij me zelf, als de renners mogen rusten, dan mag ik dat ook.
(Voor een bijna-gepensioneerde telt een uitdrukking als deze dubbel!)

We zijn samen naar Dadizele geweest, naar Floralux, om nog wat plantjes voor in de tuin, daglelies. Allemaal verschillende kleuren en vormen. Dan hebben we nog een wandelingetje gemaakt in het park aldaar, en kaas gekocht van de sukkelaars. In het kasteel in het park van Dadizele zitten een pak echte sukkelaars die er samen een en ander doen. Onder meer maken ze lekkere kaas. Ik zag dat er ook nestkastjes hingen, en daar er eentje van mijn oude bakjes het stilletjes laat afweten, heb ik er een nieuwe meegebracht. Dit jaar zag ik al minstens twee grote nesten jonge meesjes rondvliegen (en tegen mijn raam kwakken, gelukkig zonder erg).

Dan zijn we eens lekker gaan eten, en ik moet bekennen dat ik overdaad heb gedaan! Ik zag plots een bord met daarop de vermelding dat ze huisgemaakt ijs verkochten... Ik weet niet hoeveel jaren het al geleden is dat ik dat nog eens at, een coupe met fruit, ijs en een dot slagroom er boven op... Een moordaanslag op mijn oeverloos gevecht tegen de kilo's...

Nadien zijn we nog eens de dierenwinkel binnen gewandeld, hebben er de vissen en de vogels bekeken, en zijn dan naar Moorslede gereden, naar de Nachtwaker... Met hoofdletter.

"De Nachtwaker", dat is een bloemenhandel en bloemenkweker. Nu zul je denken, wat is daar zo bijzonder aan? Wel, dat is geen gewone kweker, de man heeft een heel apart gamma van planten, en waar hij beroemd om is, hij heeft onder meer, méér dan 2.500 soorten fuchsia's hangen en staan. In de week van de 21° is er opendeur... Als je niet weet waar naar toe, daar kijk je je ogen op uit ! Het is verbluffend hoeveel soorten en kleuren er bestaan in de fuchsia, wat we hier bellekensplanten noemen, en in West Vlaanderen veelal Kloksynia's (Waarschijnlijk afgeleid van een andere plantennaam???) Maar je weet wel wat het zijn, min of meer klokvormige bloemen. Zie één voorbeeldje op de bijgevoegde foto.
Ik ga niet overdrijven, maar we zagen er fuchsia's van bijna 10 centimeter lang !! en ook hele kleintjes, maar daarvan was het plantje bijna niet meer zichtbaar door de massa bloempjes...
Ik heb er drie winterharde variëteiten gekocht. Ik heb al enkel soorten in de tuin, die ieder jaar groter en groter worden, maar die bloempjes zijn zo mooi dat het een plezier is om ze te bekijken.

En dan was ik volkomen uitgeteld, en was er nog de terugweg, en eindelijk mijn luie zetel, om weer te bekomen.
Het was een mooie dag, en deze namiddag is er hobby, en eten we taart en drinken we bobbels op mijn (komende) verjaardag. We gaan verder werken aan ons varken in papier-maché, en we gaan asbakjes maken van lege drankblikjes, vaasjes van lege petflessen en de oude kaarsen uit de kerk recycleren we meteen ook maar, en maken mooie vaasjes uit was...
Het wordt druk, druk, druk... en ik ben nog stijf en stram van gisteren.

Van tanteke hebben we nog niets gehoord, ik ga straks eens bellen om te horen hoe het er mee is... Maar eigenlijk is het wellicht een kwestie van langzaam uitdoven... Hopelijk heeft ze geen pijn, en gaat ze uit als een kaarsje, zoals we dat plegen te zeggen. Het mensje heeft niets meer om voor te leven...

Ach, het leven is maar een zucht, en we hangen er aan vast met alles waarmee we grijpen kunnen.  Ik heb de indruk dat ze eigenlijk niet meer wil leven, maar haar lichaam houdt vast aan dat sprankeltje. Van mij moet ze niet gaan, maar als ze moet gaan, laat ze dan vredig en pijnloos heen gaan... De dood kan soms een welkome vriend zijn, voor mensen die het gevoel hebben en de overtuiging dat ze lang genoeg hebben geleefd.

Ik ga stoppen, niets bijzonders te melden, buiten de gewone dingen van het leven...
en de dood...

tot de volgende ?

Sent'Amelberga...

Image via Wikipedia10 juli, de hoogdag van Mater... en onze iconen werden vandaag gewijd in de kerk. Niet door de bisschop, ons dorp zal niet belangrijk genoeg zijn, maar door onze eigen pastoor Patrick.
Die man maakt van al die dingen iets speciaals ! Zo heeft hij zitten zoeken naar een speciale wijding van iconen, maar dat vond hij alleen maar in de Orthodoxe ritus, dus heeft hij dat dan maar overgenomen en onze iconen gewijd, zoals iconen gewijd moeten worden... met Chrisma, in de Oosterse ritus Myron genoemd. Dus niet zo maar eventjes met de kwispel zwaaien, maar iedere icoon echt zalven met Chrisma, die anders gebruikt wordt bij doopsel en vorming...

Je ziet, niet alleen onze iconen zijn een specialleke, nu werden ze ook nog eens op een wat aparte manier gezegend...

De kerk zat behoorlijk vol, en na de mis hoorden wij dan ook heel wat positieve opmerkingen over onze hobby-werken... En eerlijk, ik ben fier op mijn mensen, ze zijn er in geslaagd iets werkelijk moois te maken. Het mag gezien worden, en ze zijn dan ook zo fier als een gieter !

Voordien hebben wij nog genoten van de ruitersommegang, waar je altijd wel een of meer bekenden ziet, en toen ik een oude kennis zag met een koets waarin nog plaats was, vroeg ik of mijn twee kleindochters niet mee mochten rijden... dat mocht, en natuurlijk zagen we dan ook twee heel gelukkige meiden van de koets stappen en heel beleefd de koetsier bedanken... Ook voor hen kan de dag niet meer stuk.

Gisteren zijn we naar tanteke geweest, en daar is het helemaal niet goed... Ik denk dat we iedere dag het einde mogen verwachten. Ze lag daar te liggen, in een soort slaap, waar uit ik haar niet kon wekken, ze opende de ogen half, maar haar ogen bleven verdoken, helemaal weggedraaid. Ze mompelde wat onverstaanbaars... en na een tijdje zijn we dan ook stilletjes weer weggegaan. ook de verpleegsters denken dat het op zijn laatste loopt... Je ziet ze zo wegkrimpen, het is net of ze is al stilletjes aan het verdwijnen.

Ze ligt nu wel in een vleugel van het nagelnieuwe bejaardentehuis, binnenkort wordt het oude wellicht afgebroken of helemaal vernieuwd. Ik weet niet of ze ook maar de verhuis heeft beseft... Ze wil bijna niets meer eten of drinken, en ligt met een baxter met glucose, stilletjes uit te doven.

Ze ligt in de afdeling van de demente oudjes, en we zagen en babbelden naderhand ook nog met enkele van die oudjes die we ondertussen ook al kennen... Velen er van voelen zich wat verloren in dat nieuwe huis... Ze weten niet waar ze zijn, en hoe en waar ze naar toe kunnen. Eéntje wilde weten hoe wij binnen geraakt waren...

Iedere keer verwonder ik me weer of dat hele simpele ding waarmee ze opgesloten zitten in een afdeling van het tehuis. Je hebt bij iedere lift of deur een kastje met cijfers, en er boven hangt de code die je moet indrukken, maar die staat van achteren naar voren gedrukt, en dat staat er bij vermeld. Je l moet dus eigenlijk alleen te lezen, en dan in omgekeerde volgorde de toetsen in te drukken, maar demente mensen kunnen dit blijkbaar niet.

Wat is er nog over van de mens in die demente geest ?

Iedere keer als er iemand verdwijnt uit mijn leven, heb ik een beetje het gevoel dat mijn wereld kleiner wordt. En hoe ouder je wordt, hoe meer mensen je ziet verdwijnen uit het leven... hoe kleiner de kring wordt met vrienden en kennissen en familie... Het lijkt een beetje op een stoelendans, de muziek stopt en wie niet tijdig een zitplaats vindt moet de kring verlaten... Wie laatst overblijft is daar dan de winnaar... Ik weet niet of de laatste zijn van je levenskring ook aanvoelt als een overwinning... Ik voel het eerder aan als een telkens enger worden van je mede-mensen. En hier bedoel ik van hen MET wie je mens waart, in een nauwere band dan met de anderen.

Misschien is het omdat ik heel binnenkort 65 wordt, en nu echt op pensioen ga... een heel ander statuut in een mensenleven, waar lang niet iedereen aan toe raakt.

Ik stel ook vast dat ik in facebook wel eens zit te kijken in die pak foto's van "mogelijke" vrienden, gebaseerd op het feit dat ze kennis of vriend(in) zijn van een van je eigen kennissen of vrienden... Ik zit dan altijd een beetje te neuzen, in de hoop daar plots iemand terug te vinden van uit een ver verleden. Van uit mijn schooljaren, van uit de Chiro... Allemaal mensen die ik uit het oog verloor, vooral door te verhuizen naar Mater, al weer zo lang geleden...

Ach, wellicht is dat een beetje de weemoedigheid die een beetje bij de ouderdom hoort, maar nu begin ik die weemoed zelf te ervaren en te begrijpen.

Ik mag dan de coole opa zijn, ergens diep van binnen ben ik maar een heel klein mannetje in een heel grote wereld...

tot de volgende ?

gemeenschapszin

Image by Piano Piano! via Flickrzes op de tien mensen behouden vertrouwen in Bart De Wever... maar eerlijkheidshalve zegden ze er bij dat blancostemmers of mensen die geen mening hadden of die liever niet gaven, er niet bij geteld werden...
Ik heb een donkerbruin vermoeden dat precies dat aantal zo fiks aan het groeien is, dat men ze niet meer durft te vermelden, om niet luid op te moeten schreeuwen dat de mens de politiek zat is... Het is bij mijn weten de eerste keer dat men dit expliciet er bij vermeldt... Dat moet dus we een reden hebben, en ik zie er geen andere, dan het feit dat er te veel mensen zijn die geen mening meer hebben of zeggen dat het hen niet meer interesseert....
Maar van diegenen onder de Vlamingen, die wel nog een mening hebben, zijn er dus 6 op 10 die hun vertrouwen behouden in Bartje...
Wellicht zijn dat mensen die echt niet goed kunnen lezen, of echt niet goed luisteren naar waar die man met ons naartoe wil... In ieder geval, alle arbeiders en bedienden zouden beter moeten weten, want de NVA staat voor sociale afbraak tot en met. Hij is voorstander van het Duitse model, en dat is nu niet precies een schoolvoorbeeld van een sociale samenleving. Hij heeft een liberale visie die veel kapitalistischer is dan de liberalen van ons landje...
Maar eigenlijk verwondert mij dat niet... Bij zo wat elke verkiezing voor de gemeenteraden zie je dat hooggeplaatste personen veel meer stemmen krijgen dan je zou mogen verwachten van hun stand. Trouwens dat hooggeplaatst is alleen maar zo, omdat ze zelf een trapje hoger gaan staan dan de gewone mens. Net alsof ze iets meer waard zijn dan een ander.
In Napels weten ze verdomd goed dat de mannen van de vuilkar tot de belangrijkste mensen van de wereld behoren ! Daar hebben ze ooit maanden gestaakt, en Napels stonk uren in de wind.
Toch denkt er niemand aan de mannen van de vuilkar op een schavotje te zetten als toonbeeld van hoogstaanden.
Nee, ze moeten daar zo nodig dokters, advocaten en dergelijke lui op zetten.
Hun enige verdienste is dat ze hebben mogen en kunnen studeren. En dat ze daardoor bepaalde dingen kennen en kunnen die een ander niet kent en kan, maar als je hen vraagt een muurtje te metselen, of een zaag te zetten, dan staan ze daar te blinken met een bête mond vol tanden...
Nee, voor mij is iedere mens precies even veel waard, en als ik er dan toch eentje zou moeten voorop plaatsen, dan koos ik de stilste, meest bescheiden werker... of een moeder, die alles doet voor haar kinderen en gezinnetje...
Dat betekent dat ook een dokter, een advocaat en dergelijke, een evenwaardige is, en niet een trapje hoger op de ladder staat. Het is onze cultuur, onze beschaving die ons deze kijk op de zaken opsolfert, maar dat is geen vast gegeven ! Kijk maar eens naar de pastoor, vroeger was dat naast de burgemeester en de baron, de hoogste stand in het dorp. Nu zit hij hooguit nog net tussen de massa in, geen centimeterke hoger.
En laat de politici nog wat verder broebelen, en hun positie binnen onze maatschappij zal ook heel wat graden zakken (wellicht al gezakt zijn...)
Maar al die graden en trapjes zijn dus volkomen kunstmatig, en conventioneel in de menselijke pikorde zo "vastgelegd"... Maar net zoals bij de kiekens is een kleinigheid genoeg om enkele trappen te zakken in die pikorde... en wee wie aan het zakken is, net als bij de kiekens springt daar heel de meute op, om al de kunstmatige onderdanigheid in één woeste pikbeurt om te keren.
Héél in den beginne zal het wellicht de sterkste of de slimste of de beste jager van het dorp zijn geweest, die op een hoger echelon mocht staan, en daar zat nog een beetje logica in, maar nu...???
Nee, voor mij geen standen, geen kaste-verschillen...
Ik heb in de loop van mijn leven geleerd dat ieder mens zijn gaven en zijn gebreken heeft, en dat we met zijn allen bij elkaar, elkaar behoorlijk goed aanvullen om een maatschappij te vormen, waar binnen alles min of meer rond draait.
Ik denk dat veel van de outcasts zo geworden zijn, omdat ze niet aanvaard worden, uitgestoten werden door de "goe"gemeente, en niet andersom. Het zullen uitzonderingen zijn die zichzelf buiten de gemeenschap zetten. Met andere woorden, als er sukkelaars zijn in onze maatschappij, mensen die het niet aankunnen, dan ligt dit in de eerste plaats aan die maatschappij.
In vroegere tijden, toen de mensen veel meer in kleine gesloten dorpsgemeenschappen leefden, waren er minder outcasts, ze stonden wel op een wat aparte plaats, maar hadden tenminste een plaats. Het waren mensen die anders waren, die niet echt pasten in het rijtje, maar dat werd aanvaard, en ze hadden een functie in het geheel.
Door het feit dat alles veel groter en dichter bevolkt is, en vooral door de manier waarop de maatschappij nu is, is dat niet meer het geval, en outcasts zijn werkelijk out... uit het gemeenschap gezet, geweerd.
Er is immers geen gemeenschap meer in de zin van vroeger. Vroeger bedroop een dorp praktisch zichzelf, nu is dat niet meer het geval. In ons dorp hier is zelfs geen dorpswinkel meer, geen beenhouwerij, en ook heel wat andere benodigdheden moet je gaan zoeken in de stad...
Kortom, je woont in het dorp, maar je hebt geen functie in dat dorp, tenzij je een van die weinigen bent die nog wat van het sociale bindmiddel zijn binnen die gemeente, en je actief bent in een of andere beweging.
Kortom, in de laatste eeuw is onze maatschappij helemaal veranderd, en is nog steeds aan het veranderen. Wellicht is dat mede één van de redenen dat ook het politieke bestel zo staat te wankelen. Men heeft, in een poging om die uiteen vallende gemeenschapszin te vervangen, geopteerd voor een steeds meer individualistische gemeenschap, zeg maar egoïstischere gemeenschap. De politieke partijen weerspiegelen dat fenomeen, en ook daar zie je steeds meer en meer partijen en partijtjes ontstaan, veelal rond één figuur opgebouwd. En net zoals het steeds moeilijker is om een plaatsje te veroveren in een gemeenschap van individu's, is het steeds moeilijke om een land te besturen met een wirwar aan keuterpartijtjes.
De NVA was één van die keuterpartijtjes, die bijna uit het niets is omhoog gesprongen door handig manoeuvreren van de leider Bart De Wever, en door het handig bespelen van enkele oude geschilpunten met Wallonië een/of de Franstalige gemeenschap in ons landje.
Maar hoe dan ook, vooral het eindeloos splitsen en oprichten van politieke partijen en partijtjes, is de grootste reden van de huidige politieke onbestuurbaarheid. Mocht men nog steeds in een driepartijensysteem verkeren, dan was het quasi onmogelijk dat één partij de anderen zou kunnen gijzelen.

Maar het is dus allemaal gewoon een afspiegeling van het tekort aan gemeenschapszin in heel onze maatschappij.
Het hangt niet meer aaneen...
Het is geen dorp meer, geen stad meer, zelfs geen land meer...
Alles en iedereen wordt gedwongen op te gaan in steeds grotere entiteiten, en het individu reageert door zich steeds individueler op te stellen.
We hebben geen dorp meer, maar een grote bende ikjes.
We hebben geen land meer, maar gaan op in een veel groter Europa, dat ook niet echt bestaat, maar opgaat in een heleboel internationale organisaties en verdragen...
Groot, groter,  grootst wordt bij de mens op zich beantwoord met ik, ikker, ikst...

De mens vindt zichzelf niet meer terug in het geheel, en verliest voeling met dat geheel.
Extremen worden je het van het, omdat ze een meer unieke kijk op de zaken hebben, omdat ze meer het gevoel van IK geven en uitstralen, want ze zijn het ook niet eens met de gemeenschap...of ze vormen een kaste, een alternatief voor de lacune die ontstaan is door het wegvallen van de gemeenschapsgeest.

We moeten hoognodig een stap terug zetten, naar de mens toe !
We moeten hoognodig een alternatief vinden voor de gemeenschap van vroeger.
We moeten hoognodig de mensen een zekerheid een plaats bieden in hun leefomgeving.
We moeten iets uitdokteren om de bakker, de beenhouwer, de pastoor, de dokter, de timmerman de groenteboer weer een dorpsplaats te geven. Het hoeft niet zo nodig beroepsgebonden zijn, als het maar de gemeenschap kan binden.
Vroeger hadden we hier in Mater de parochiespelen, waarbij de verschillende wijken van het dorp in spelletjes tegen elkaar op kwamen, met als enige doel de gemeenschap bij elkaar te krijgen, te verenigen, en plezier te hebben. Ook dat is ter ziele gegaan... het lijkt wel of we zonder gemeenschapscement gevallen zijn...

Ik weet ook geen oplossing, of misschien één klein begin... Laten wij weer beginnen met elkaar een goedendag te wensen, laten wij weer glimlachen naar elkaar, laten wij weer eens 's avonds de stoelen buiten zetten en bij elkaar buurten... laten wij weer op zijn minst buur te zijn... dat is alvast een begin. Nu zijn er heel wat mensen die niet eens weten wie naast hen, onder hen of boven hen woont, laat staan dat ze er mee praten, al eens iets voor elkaar doen.

Mens zijn is echt niet moeilijk, maar je kunt het niet alleen !

tot de volgende ?