Bladeren

 't Zal bij u wellicht ook zo zijn, dat er overal bladeren liggen. Misschien liggen ze niet in uw weg, misschien ook wel.

Bij mij komen ze hoofdzakelijk van de lindeboom voor mijn deur. Nu en dan veeg ik die bladeren dan samen, en stop ze tussen de hortensias. Het kan gek klinken, maar daar blijven ze zitten, tenzij er werkelijk heel hevige wind komt. Dan waaien ze ook weg, maar dan echt weg, en dan heb ik er ook geen last meer van. Blijven ze liggen, dan vormen ze humus en zijn ze wellicht ook een van de redenen waardoor mijn hortensias het zo goed doen !

Ergens zijn die dode bladeren het nieuwe leven van morgen.

Het valt me op dat de horizon er heel anders uitziet dan in de zomer. In de zomer zie je een groene einder, nu eerder een zwarte, maar met veel meer doorkijk. Nu zijn nog lang niet alle bladeren gevallen op het veld van eer, er hangen er hier en daar nog wel wat, maar niet veel meer, en de volgende winderige dag zal er wel voor zorgen dat ook de laatste bladeren vallen... Gezelle zei "Hoe zere rijzen ze, de zieke zomerblaren..."

Mocht onze Koen nog leven, dan was hij al 54 jaar geweest (op 23 november)... en ons Veerle wordt er straks ook 50... Al mijn kinderen zullen dan minstens een halve eeuw oud zijn... 't Is lijk de dag van gisteren dat ze geboren werden. Dat mijn broer vroeg om Peter te mogen zijn. Hij is er ook al lang niet meer. Het lijkt wel of we steeds meer en meer afscheid moeten nemen. Dat hoort bij "het geluk" van oud te mogen worden. 

Waarom noemen we dat oud worden "een geluk" ? Je lichaam takelt af, je verliest steeds meer geliefden, vrienden, familie, kennissen... en toch houden we vast aan Het Leven. Met hoofdletters.

Als je het zo bekijkt, is dat eigenlijk bizar. Ik las ooit een verhaal, waarin het leven begint met je oude dag, en je steeds jonger wordt, tot je weer verdwijnt via de baarmoeder in het niets. Een beetje een gek verhaal, maar eigenlijk verschilt het veel minder van de huidige manier dan je zou denken. Misschien is het zelfs nog wat lastiger als je naar dat heerlijke jonge lijf moet kijken, naar je verdwijnen.

Ik las dat een verpleegster in Amerika een boek schreef over haar ervaringen met stervenden... Ze vertelde dat naargelang het einde naderde, steeds meer mensen engelen zagen en mensen die voor hen het leven verlieten. Mijn eerste gedacht was dat het ver weg was, en dat ik dat hier nog nooit hoorde, maar misschien is het alleen omdat wij er hier niet over praten. Misschien hebben de verpleegsters ook dergelijke ervaringen met stervenden ? 

Sterven wordt een "goede" bekende van je, als je het geluk hebt om oud te worden.

Sterven blijft vreemd, ook al wordt je oud.

En ergens vind ik het "leuk" te weten dat je dode lijf vol zit met leven.

Wanneer ben je dan dood ? Als alle leven verdwenen is uit dat lichaam? Verkorten we het leven drastisch met de crematie ? Ik denk dat je daar allemaal niet te veel moogt over nadenken. We verdwijnen in de kringloop. Zoals de dode bladeren het voedsel vormen van de levende planten, vormen wij mede ook een beetje van die levende bodem, gecremeerd of gewoon begraven... We blijven in de cirkelgang van het leven zitten, vormen de basis van nieuw leven.

Reïncarnatie lijkt niet onmogelijk, als we goed nadenken over ons "verdwijnen".