tommetoch

Heel de nacht wakker gelegen van de pijn. Tegen de morgen begon het te beteren en om 7.15 uur zou ik begot hebben kunnen slapen, maar dan vertikte ik het ! Als je dan inslaapt ben je geen mens meer als je opstaat. Nu amper, maar allee.

Vannacht lag ik te denken of ik toch niet beter mijn korset zou dragen, ook al adviseert de ene dokter voor en de ander tegen... Ik herinner me toch dat ik daar steun van had, en minder pijn. Tenzij ik nu natuurlijk verder gedevalueerd ben in mijn ziektetoestand.

Want op de tijden dat de pijn je verhindert te slapen, normaal te liggen of te zitten, dan voel je je toch echt niet lekker, dan ben je ziek...Het zou me zelfs niet verwonderen dat ik dan wat koortsig ben ook. Logisch, het is tenslotte een ontsteking hé...

Nu is het weer wat beter, en deze namiddag moet ik met Anny winkelwaarts, we zullen zien of het ergste leed dan geleden is. Zo niet dan overweeg ik toch terug mijn korset aan te doen.

Nu ja, ik moet u niet opzadelen met mijn pijn.

Voor mijn deur staan nu twee camionettes van Tele(on)net. (Ik vind hun handelspraktijken allesbehalve net - maar ja, dat heb ik met alle handelspraktijken) Nu komen ze in beweging, rijden zowat 5 meter vooruit, stoppen, wisselen nog wat gesprekken uit en zetten dan aan, ze zijn weg. Ze hebben hier met 4 man het kastje van teledistributie open gemaakt, er met één man in gekeken, (ik zag niet dat hij iets deed, misschien een knopje induwen?)en dan 10 minuten klappeien over het vele werk... Leuke job.

Ik kan niet anders dan met ergernis naar die mannen kijken, niet dat die mannen schuld hebben, maar zij vertegenwoordigen een organisme dat veel te duur is, vergeleken met de landen rondom ons. En dan hoor je een min-ister zjeveren dat het internet ter beschikking moet staan van iedereen, en zeker van de schoolgaande jeugd...maar hij doet niets aan de prijsbeheersing van dat internetprovidingsysteem... Nog veel leuker wordt het als je dan hoort dat de leerkrachten taken geven die ze moeten oplossen via het internet...en dan zitten we plots midden in klasse-onderwijs.

Niet dat dit nieuw is...het is voor een gewoon arbeidersgezin nog altijd een heel zware dobber om hun kind(eren) universitair onderwijs te laten volgen. Dat kost geld met hopen. Met of zonder beurs. En dan herinner ik me weer dat ik geen studiebeurs kreeg...Mijn vader verdiende te veel, en naast me op de schoolbank zat de zoon van een geneesheer-specialist, die had wel een beurs, zijn vader verdiende dus niet te veel ???????????????????????????? Ik zou hem nog kunnen noemen bij naam, maar wat baat het oude koeien uit de gracht te halen... Ze waren vers al niet eetbaar, 't zal zeker niet verbeterd zijn met te laten liggen in die gracht gedurende jaren...

Toch was dat een toffe knul, en hij was zowat de enige van de rijkeluiszoontjes die bij ons in de groep mocht. Want wij pasten (toen al!)het systeem van positieve discriminatie toe, de rijkeluizen waren de verderfelijkste soort luizen, het was een positief iets een reden te vinden om er een klop te geven... Eén keer ben ik héél bang geweest na zo'n raid... Ik had de zoon van de notaris (die later mijn huwelijkscontract opstelde) één klop gegeven, en diene bleiter viel meteen om, en bleef enige tellen liggen voor dood... Gelukkig was hij al op en weg voor de suf (surveillant) er bij kwam. In het vervolg heb ik altijd wat voorzichtiger geklopt. Veel moesten die gasten niet doen om een klop te krijgen, ze vertrokken al van uit een misdadige toestand, ze waren rijk, exposeerden dat, en onder elkaar spraken ze "frans", later bemerkte ik dat het zelfs niet eens goed frans was, het was het brabbeltaaltje van de "grand chicque", ze zochten het dus inderdaad zelf al, door zich als "anders" voor te stellen.

Ik heb later, véél later, bemerkt dat ik dat nog steeds niet goed kan velen. Ik kwam bij een patroon om te onderhandelen, en dat bazeke permitteerde het zich om in een soortement frans te broebelen tegen zijn eega en zijn chef de personnel... Ik heb me daar voorgedaan als een zeer hautain persoon, die neerkeek op zijn te lage stand, en zie, het baaske kromp in een als een ballonneke dat je lost... Nog een beetje en het maakte zelfs piepgeluidjes. Ik denk dat hij zijn lesje wel geleerd had die keer. en ik voelde me - oh zo - goed.

Kwam dat door het beroep van vader ? Was ik al van in de wieg besmet met het syndicale virus ? Het lijkt er wel een beetje op, maar het zo hautain doen, dat had ik geleerd van ons moeder, want zij kon (en deed) dat ook als ze het nodig vond. Allee, ik ben een kind van alle twee hé.

Toen mijn broer uit het college was gevlogen om ik weet nog altijd niet welke reden, kon ik bij de leerkrachten plots ook niets meer goed doen... Ik zat in de strafstudie met een vast abonnement, en ik was volgens de suf de eerste die ooit strafstudie gekregen heb in de strafstudie... Ik was geen braven, maar ik heb veel uurtjes studie mogen doen voor de toeren van anderen! Zodra er in de klas iets gebeurde was ik de klos (ik was er echt niet altijd bij, meestal wel, maar lang niet altijd). Toen ik veranderde van school, was ik plots blijkbaar een soortement heilige, want ik daar nooit strafstudie gekregen, zelfs bijna nooit straf toutcourt. Het lag dus niet alleen aan mij, ook aan de reputatie die onze naam plots kreeg.

Dat mijn broer uit het college buitenvloog, dat was een zwaar familiaal drama, en menige avond vloog ik naar mijn kamer, omdat mijn ouders met mijn broer moesten klappen over dingen die ik niet mocht horen. Dat maakte mijn situatie voor mij nog erger, ik moest een kwade naam dragen zonder te weten waarom, en dat op zich maakte mij al opstandig... De oplossing voor mijn broer was de militaire school, en plots werd mijn vader van anti-militarist een pro-militair...Wellicht niet echt, maar om zijn zoon te helpen en terug op het juiste pad te helpen en te houden. Want het moest wel iets hééééél ergs zijn, als je het zelfs niet mocht weten. Het klinkt gek als ik het nu zeg, maar ergens heb ik dat nooit aan mijn broer vergeven, zelfs nu nog niet, nu hij al zo veel jaren dood is. Het voelde ook zo onrechtvaardig aan voortdurend geviseerd te worden om wat een ander deed. Met mijn huidige kennis en ervaring van colleges, zal de misdaad van mijn broer wellicht niet zoooo erg geweest zijn, maar paste het niet binnen de elitaire naam en faam van het college, en bovendien hoorde onze familie niet tot de high-society...en daar is (ook nu nog) een college gevoelig aan...

Ooit deed het college van Oudenaarde een oproep om het katholiek onderwijs in de ganse stad te verenigen in één hecht blok. Het schoolhoofd van Mater, zuster Elza, vroeg mij mee om kbo Mater te vertegenwoordigen... Het begon al te kriebelen toen wij de superior van het college het welkomstwoord hoorden zeggen, een speciaal welkom voor dokter..., een speciaal welkom voor notaris.... een speciaal welkom voor mevrouw advocaat...tot mijn verbijstering was er zelfs geen gewoon welkom voor ons... De sup begon dan "zijn" comittee te schetsen, voorzitter, hijzelf, secretaris notaris... en weer dezelfde gang van zaken, en weer zelfs geen vermelding van het "voetvolk"...Ik kon mij niet meer houden, en vervolgde luidop: " en het werk wordt gedaan door de basse-classe, het schorem, het plebs, wij dus...
De vereniging is nooit verder gekomen dan die ene poging... Wat ben ik toch ne slechte mens hé!
Het zit in mij gebakken, ik kan geen onrecht verdragen, geen onderdrukking, geen vernedering, het is sterker dan me zelf.

't zal nu niet meer veranderen...
tot de volgende ?