Nu, op dit eigenste moment zit er (of liever staat er) een dame heel mijn gang en het trappenhuis op te meten. Eindelijk !
Hopelijk komen ze binnenkort ook werkelijk om in aktie te schieten...Het wordt een serieus werk, want ook in de keuken moet het plafond en twee deuren geverfd worden...
Nu, dan zijn we weer voor een lange tijd gerust.
Eigenlijk hadden deze wereken al een hele tijd moeten gedaan zijn, maar het leek wel of wij er nooit toe kwamen. Ergens moest ik me weer eens leren neerleggen bij het feit dat ik het niet meer kan, en hoe gek je het misschien ook vindt, dat is niet makkelijk !
Iedere keer weer met je onmacht geconfronteerd worden...God, ik wens het niemand toe. Je kunt het je niet inbeelden wat het is, vooral niet als je het vroeger wel allemaal kon en allemaal zelf deed, onder ons getweeën konden wij de wereld verslaan...Nu is de wereld ons aan 't verslaan.
Anny is nog steeds aan het vechten, en heeft gisteren, tegen mijn goesting, de haag weer heel alleen geschoren. Maar ook haar worden steeds meer dingen afgenomen...Ze dweilt nu beneden in vier stukjes, met telkens een recup-periodeke er tussen. Onze weg bergop is allang veranderd in een brede dalende weg, terug naar de moeder van alles, de aarde.
De mist is langzaam aan 't optrekken, en waarempel de zon komt er door piepen...'t Zal wel niet voor lang zijn, als we het weerbericht mogen geloven, maar in een jaar als dit is ieder zweempje zon meegenomen.
Gisteren heb ik voor Anny "De Zilveren Lepel" gekocht. Voor de eerste keer in het nederlands, Hét kookboek van de italiaanse mamma's. Het is het boerinnekookboek van italie... Ik denk er over het ook aan Els en Veerle te schenken, het is een prachtig en interessant kookboek en zeer volledig. Bovendien stellen wij vast dat - vooral bij jongere gezinnen- de impact van pasta's en rijst alsmaar groter wordt, en dan kunnen ze het beter doen op de juiste en heerlijke manier van het warme zuiden. Het is een kanjer van een boek, nog een "schelle" dikker dan den diene van de boerinnegilde.
Anny is weliswaar niet meer zo erg Dé Kokkin van weleer, maar toch neust ze graag in kookboeken en probeert ze nog graag iets uit, alleen...het is niet meer zo leuk nu het alleen nog maar voor ons tweeën is, en voor kleine porties... Als er eters zijn, dan leeft ze precies wat op, en duikt weer met plezier in de keuken. Ik hoop haar weer wat kookvreugde bij te hebben geschonken.
De titel "De Zilveren Lepel" is de Italiaanse titel, en verwijst naar vroeger, toen een jongeman als huwelijksaanzoek een zilveren lepel schonk aan het meisje van zijn keuze...Wijzend op vermogen voldoende geld te hebben om voor hen het voedsel te verdienen en een gezin te vormen. Mooi hé ? Zelfs in hun eigen land zijn het charmeurs, niet alleen tegenover vreemde dames.
Voila, ik ga stoppen, het is een korte blog geworden, de zon is weer aan 't wegdeemsteren, de mist komt terug naar de grond gezakt... ik zie mijn inspiratie nie meer...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten