Gisteren stond het tafeltje er weer, met een brandend kaarsje, een foto en een tekst van de kinderen. "Toen ons moeder 60 werd zei ze elke dag 5 km te zullen wandelen...Nu weten we niet meer waar ze is..."
Prachtig, maar beklemmend.
We gingen tanteke halen op de kamer, en ze zag er niet echt goed uit, maar dat heeft ze wel meer...Ze wou wel mee naar de cafetaria, dus alles was ok. Terwijl we daar zaten te babbelen zag ik haar nu en dan zo'n eigenaardige beweging maken naar haar hoofd. Daar we weten dat ze altijd veel hoofdpijn had, vroeg ik of ze hoofdpijn had,..al een dag of twee fluisterde ze.
We dronken keuvelend ons glas leeg, maar ik had de indruk dat ze minder en minder alert was. We besloten haar terug naar haar kamer te doen, en ze liet zelfs een halve pint staan. Ze was dus echt niet in orde !
Ik moest ze vasthouden om met haar naar de kamer te gaan, en het was plots zo erg met haar dat alle aanwezigen haar aanstaarden en vroegen of het wel ging.
Ik heb de dienst verwittigd van haar toestand, en ze gingen er direct naar toe gaan, en evntueel de dokter bellen, maar tanteke bleek de laatste tijd regelmatig zo'n flauwtes te hebben, en de dokter heeft haar medicatie zo hoog mogelijk opgevoerd...
Ze houdt het nu al heel wat maanden langer uit dan we verwachtten, maar ik heb de indruk dat ze nu weer een grote pas achteruit heeft gezet... Het is een troost dat ze daar is, en goed verzorgd wordt, thuis zou ze al lang weg zijn... Maar daar worden de mensen echt goed opgepast. Ik hoorde al veel verhalen over bejaardentehuizen, maar ik heb de indruk dat dit dan de gelukkige uitzondering is ! Het enige wat mij telkens doet schrikken is dat tafeltje van de dood...Maar het is zoals een van de bejaarden me zei...Meneer, als we hier zitten is het maar om dood te gaan...Hij zei dit zonder erg, zonder angst, zich gewoon bewust van het feit dat de dood op die leeftijd wel moest komen... Het is een huis zonder toekomst, een wachtkamer van de dood...Misschien wat zachter en wat serener door de goede zorgen en de vriendelijkheid en het geduld van het personeel, maar toch, de wachtkamer van de dood...
en dan denk je bij je zelf...mijn vader is nooit zo oud geworden als ik nu al ben...en je hebt het gevoel dat er ook bij ons maar een klein zetje nodig is om over de kant te vallen. Dood zijn is niet zo erg,doodgaan , dat is er teveel aan...maar als het moet, dan liefst zonder pijn en afzien... Daar heb ik schrik van, ik weet wat pijn is, als het zo erg wordt dat het het leven uit je wegduwt, dan moet dat verschrikkelijk zijn! Als ik moet gaan, liefst in ene keer, hup en weg...
Maar ja, we hebben niet te kiezen, dat is het enige wat een beetje serieus is in 't leven, 't komt voor rijk en arm.
Ik ben iedere keer weer getroffen door de geest van de dood in het bejaardentehuis. Die mensen worden er daar zo vaak mee geconfronteerd, dat ze het beschouwen als een dagdagelijks evenement. Ik zie ze in gedachten 's morgens daar de gang doogaan tot aan de hall, en kijken wie er nu weer op het tafeltje te prijken staat...en aan de koffie keuvelen over den dien en den dien die ook slecht liggen... Precies of het allemaal buiten hen om gebeurt... misschien is dat wel de beste reactie tegen de schrik die hen anders zou omringen. Maar mij treft het telkens en telkens weer.
Misschien is het ook de herfst die op mij werkt, de koude morgennevel die de stervende natuur toedekt met een witte sprei. Alle groen heeft de kleur van oud en stervend groen aangenomen, uitgenomen dat verse groenvoer dat hier in het veld voor mij staat te staan, dat is nog van dat fris en jeugdig groen, niet wetend dat het veel te laat is gezaaid om ooit nog vrucht te kunnen dragen, het staat te pronken met zijn maagdelijkheid waarmee het ook zal sterven.
Deze namiddag gaan we met Veerle en de kinderen naar Merelbeke, naar de tentoonstelling van neerhofdieren...Eens flaneren tussen de mooiste kiekens, konijnen, cavia's, duiven, schapen pony's en noem maar op ...het is zowat de grootste expositie hier in de wijde omtrek. Wij zien dat graag al die beestjes...Trouwens als je eens naar de website gaat van "levend erfgoed", dan kun je daar ook de foto's bekijken van hun openluchtmanifestatie over de oorspronkelijke rassen van ons landje...en als je heel goed kijkt, dan vind je ons bij de kijkers...
Ik vind het nog steeds een wonder hoe onze verre voorouders door langdurig selectief kweken er in slaagden van één duivensoort al die verschillende rassen te kweken, idem voor kippen, honden, schapen en ga zo maar verder... Als je het grootste runderras (Italiaans) naast het kleinste zet... dan kun je niet geloven dat dit alles uit een oerrund voortkwam, idem voor de ierse wolfshond naast zo'n chihuahua... Als de ene zijn poot op den anderen zet, dan zie het niet eens meer ...en toch komen beiden uit de wolf voort...
Ze zijn nu bezig aan genetische manipulatie, maar in feite deden we dat al lang...alleen niet in één stap, maar door generatie na generatie na generatie selecteren...
Er zijn nog dieren die andere dieren in hun dienst hebben, maar het is alleen de mens die die dieren heeft verkweekt tot de produkten die hem het meest ten dienste waren, of het mooist, of het sterkst of... Ik vind dit veel straffer dan wat ze nu doen via genmanipulatie.
Als je geluk hebt, hoor je nog wel eens het schrille liedje van de wilde europese kanarie...Dat geeft je een idee van het gezang van de wilde oorspronkelijke kanarie... Het is niet in te denken dat men daar die verbluffende zanger van heeft gekweekt...
Nu hebben we alleen nog zijdehoenen waar we ieder jaar één nestje uitkweken. En het is ook niet meer de bedoeling daar mee naar tentoonstellingen te gaan. Maar toch kijk ik nu nog regelmatig naar die mooie diertjes, dat zijn voor mij kippen die veel meer waard zijn dan de eieren die ze leggen (gelukkig maar, want het zijn niet zo'n goede leggers) omdat ze gewoon mooi zijn om te zien.
Heb jij het nog nooit gehad dat je getroffen werd door schoonheid ? Van wat dan ook... Ik zie Claude verliefd kijken naar een oude stoomtrein, Bart naar een ontwerp van een stuk stof, een ander naar een beeld of een schilderij, of naar een vallei die in de milde ondergaande zon een warme rode tint krijgt... Wat is het die ons dan raakt ? Wat is schoonheid ? Voor u, voor mij ? Niet zo simpel te beantwoorden hé ?
Voila, je hebt weer iets om ook eens over na te denken...tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten