poenen.
Ze liggen in mijn gang, een milde schenker met zijne hooggeachte wederhelft kwamen onverwacht op bezoek, met een koffer vol pompoenen, appels en groenten...
De pompoenen gaan - loffelijke gewoonte - naar Bart voor Lieselotje, die als het kon driemaal daags pompoenen zou eten. Alhoewel haar voedselallergie al héél wat beter is geworden, houd ze nog steeds van pompoenensoep. Het was en is een wonder dat een kind dat toch beperkt is in zijn voedselkeuzes, met zoveel smaak en goesting kan zitten eten. Nu en dan moet mama Els manu militari ingrijpen om haar te doen stoppen, "nu is 't genoeg hé Lieselotte !", en dan zit dat kind daar ongelukkig gefnuikt in haar verlangen...Dood te gaan van de honger...
Wat nog veel wonderbaarlijkerder is, een ander kind zou je wellicht moeten waken omdat het wel eens aan de verboden vruchten zou zitten, zo niet Lieselotte. Als we hier de doos snoep bovenhalen, zit ze eerst te kijken of het wel tot de toegelaten soorten behoort...zo niet, dan eet ze geen snoep, en ze doet dat zonder verpinken.
Natuurlijk heeft ze een harde leermeester...Als ze toch eens iets doet dat verboden is, dan staat ze vol met jeukende uitslag. Soms is het wel eens zoeken en nadenken om de dader te vinden... Zo kreeg ze hier eens uitslag op haar éne wang...bleek dat ze op de zetel gelegen had, mat haar kaak op een wollen kussen...en wol is taboe.
Nu, wij zijn in ieder geval blij dat we ze plezier kunnen doen met de gekregen pompoenen, en de milde schenker (Luc courgette) (correctie ? Luc pompoen?) weet en is evenzeer tevreden dat zijn overschot dient voor een kind die verslingerd is op de vruchten van zijn noeste tuinwerk. (Als zijn vrouw dit leest zit ze nu te grimmelen en gezichten te trekken...)
Gisteren is de technieker geweest voor de chauffage van Veerle...Verdict: niet meer te herstellen, de ketel is doorgeroest... Ik heb zonet nog eens gebeld naar de bouwmaatschappij om aan te dringen op spoedig herstel, het is geen weer om zonder verwarming te zitten...Veerle werkt nu met een klein petroleumkacheltje, maar een oplossing is dat uiteraard niet. Bovendien kun en mag je dat niet laten branden zonder verluchting, en verluchting is ook koude lucht...
Ze beloofden spoed achter deze zaak te zetten...Hopelijk is hun begrip van het woord hetzelfde als het mijne...Wij hadden al vastgesteld dat er bijna geen warmte kwam uit die verwarming, nu is de reden dus duidelijk ! Ik heb Veerle gezegd haar thermostaat op nul te zetten, want anders gaat haar mazout regelrecht den blote blauwe (?) hemel in...
Er is weer geen blauw te zien in den hemel, en op straat ook al niet, al zitten de blauwe hier aan 't bewind... Dat doet mij aan de regering (of het gebrek aan) denken. Ze hebben daar hun eigenzichzelven zodanig klemgezet, dat ze met de beste wil van de wereld er niet meer uit geraken... Moesten het auto's zijn, ze zitten tot over de assen in de môre...en patineren dat de rook zo dik hangt dat ze malkander niet meer kunnen zien (letterlijk en figuurlijk). En wij zullen al die dwazekloterij wel weer mogen betalen.
Er zijn twee dingen waarvoor ik op mijn blote kniëen alledagen de kruisweg wil doen: zorg dat mijn kinderen geen militair en geen politieker worden...Ik heb echt liever serieuze mensen in mijn nest zitten. Je ziet nu regelmatig van die mooie reclames op de tillesevie...ons leger dat is nu een helpende hand, een vredescorps, als je iets wilt doen aan het onrecht, vervoeg het leger... Ik krijg daar de kriebels van, een of ander romeinse keizer zei het al: wilt gij de vrede, bereidt dan de oorlog! En ik zie die belgische vredeswerkers daar de vrede bevorderen met een mitraillette op hunne buik...??? Mijn broer is iets te laat bij het leger gegaan om het antimilitarisme van mijn vader nog om te turnen...Ik ben en blijf antimilitarist. in hart en nieren.
Ik heb twee keer mijn drie dagen gedaan, en bleef dus in totaal 30 dagen in het leger (tja, hun tafels van vermenigvuldiging zijn ook al niet je dat...) De eerste keer vloog ik na mijn drie dagen het militair hospitaal in, en die kluivers keurden mij voorlopig af... Na zes maand mocht ik al weer eens proberen, maar nu vloog ik meteen op de eerste dag al het militair hospitaal in... De eerste keer dat ik in dat hospitaal zat, zat ik oeverloos in de wachtzaal, terwijl ik zag hoe een sergeant telkens met mannekes voor kroop, en ik iedere dag opnieuw zat te zitten aanschuiven aan een rij die niet minderde...tot ik vernam dat ze me maximum 15 dagen mochten houden...Dan bleef ik rustig genieten van het mooie weer en een boek, en de veertiende dag 's morgens verwittigde ik de sergeant dat ik nog drie dokters moest zien en morgen naar huis ging... Nu was ik het die de rijen voorbijging met de sergeant... De tweede keer deed ik zelfs geen poging meer om bij een dokter te gaan... Ik begon zelfs al met het systeem te ondergraven. Ze hadden mij per ongeluk in een franstalige kamer gelegd...en om 10 uur liet ik het licht vrolijk branden, een gloeiende sergeant kwam mij uitkafferen, maar ik begreep geen frans... dan kwam een officier (denk ik, hij had veel strepen, of een neus met veel gaten)en die kon nederlands...Wat ik daar deed in de waalse kamer...Tja, dat moest hij mij vertellen... Dan vroeg hij in 't nederlands om het licht uit te doen om 10 uur, wat ik braafjes deed... Nadien hoorde 't sergeantje mij praten met de walen in de kamer, en kwam diene gradé weer eens af... Ik hield hem voor dat ik voor de nederlandse taalrol had gekozen, en dus in 't nederlands mijn orders moest krijgen... Hij zweeg en ging voort... Ik denk dat ik gelukkig was dat ik nooit troep moest doen, ik zou stellig veel uurtjes in den bak gezeten hebben... Ik kan er niet aan doen, maar ik kan niet tegen zinloze bevelen... Als ik iets zinloos moet doen, dan krijg ik de riedebedie, wat dat ook mag zijn.
Ik heb en zal nooit kunnen blindelings gehoorzamen, ik moet weten wat ik doe, en waarom ik het doe. Dat zal ook wel te maken hebben met mijn vele lezen, en vooral met mijn fantasie...Ik heb verbeelding, ik zie achtergronden, en als ik ze niet zie, dan maak ik ze zelf, en bij zinloosheid maak ik ook achtergronden die zinloos zijn...en dus doe ik het niet. Ik denk dat het ook dat was dat mij een weerzin gaf tegen wiskunde... Ik zocht vruchteloos naar het nut van de wetenschap om te weten wanneer en waar twee treinen elkaar ontmoeten op de lijn Brussel Oostende...Wat mij en de reiziger interesseren is wanneer de trein ter bestemming is, en daarvoor moet ik niet rekenen, dat staat in het spoorboekje... Bovendien waren de opgaven altijd al verkeerd van in de opgave van het vraagstuk ! Een trein rijdt 80 km/uur...dat moet nogal een bonk geven als die trein van stilstand in één ruk aan 80 rijdt ! Ik wil die trein eens van op een veilige afstand zien vertrekken ! En als hij niet van 0 tot 80 gaat in een fractie van een seconde, hoe kan ik dan berekenen waar die twee klootmachines elkaar zullen ontmoeten ? En als ik dat toch moet doen, dan kan ik dat alleen maar gerekend vanaf een plaats waar de treinen daadwerkelijk aan 80 reden, en niet vanuit het station... Maar dat was niet juist, ik moest niet zitten te vitten, de opgave was duidelijk... en dan zijn ze verwonderd dat ik nog steeds een hekel heb aan wiskunde !!!
en aan den troep en aan politiek... en nog een paar dingen... zoals rode bieten en zo, maar dat doet hier niets ter zake...
Ziet eens ! ik zit weeral in 't verleden ! maar een beetje in 't heden ook, ik hou er nog steeds niet van...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten