onderwerp...

Ik heb me rotgezocht om een onderwerp te vinden voor het maken van een schilderij zoals opgedragen... Een duidelijke voorgrond en duidelijke achtergrond... Zoek maar wat foto's...

Ik heb dus niets gevonden, of misschien toch wel...Deze namiddag is het schilderles, en ik heb een onderwerp, alhoewel niet echt van de foto af...

De foto die mij inspireerde is misschien wel de beroemdste foto (of beruchtste) van deze kloot-wereld...De foto waarop je dat naakte meisje hulend ziet vluchten voor de amerikaanse soldaten op de achtergrond...
Op deze foto staat op de voorgrond, een end voor dat meisje, ook een huilende jongen, rennend met vertrokken gezicht. Dit wordt mijn onderwerp, angst, op een achtergrond van vuur en rook, met misschien, maar dat weet ik nog niet zeker, het lijkt me nu niet echt nodig, een silhouet van een soldaat...
Dat is echt een onderwerp voor mij, angst...
Ik wil proberen niet gedetailleerd te werken, alleen duidelijk de angst brengen, niet het knaapje.

Ik heb al gezegd dat ik op een of andere manier altijd somber werk... Gek genoeg deed ik dat niet in mijn pyrografie.

Toen ons moeder haar huis verkocht, zag ik daar nog een kadertje hangen met een pentekening die ik ooit maakte als adolescent, en dan al had ik de angst als onderwerp genomen. De meeste jongeren leven dan in een euforie van liefde, bloemetjes en bijtjes...ik dus niet. Blijkbaar waren er toen al twee ikkes. Een die in de groep graag de plezantste was, een die de angst tekende... Eigenlijk ben ik dat nog een beetje, naar buiten plezant en wat dominant, naar binnen onzeker en angstig ?

Wellicht is dat het lot van een middenkind... Je hebt een (ik twee) ouderen boven je, en je plaats als kleinste is je afgenomen door een nog kleinere. Je zit altijd ergens tussen hamer en aambeeld. Of je doet het slecht want je moest toch al beter weten, of je doet het slecht want je bent nog niet oud genoeg om mee te doen... Er bestaan hele boekdelen over die situatie, maar ikke en duizenden anderen hebben in die situatie geleefd, en dragen hun leven lang de sporen van hun opvoedingssituatie mee.
Oh, denk niet dat dit zooo erg is, er bestaan ook hele boeken over de druk waaronder de oudste voortdurend staat, en evenveel over hoe moeilijk de jongste het heeft... Je moet wel tot de conclusie komen dat het gewoon moeilijk is mens te worden.

Ik had nooit aan "de naakte aap" mogen beginnen, het is een verderfelijk boek ! Het trekt het ganse menszijn terug tot zijn animale reacties in gans zijn bestaan. Hoe verder ik kom in dat boek, hoe beestiger we allemaal lijken te zijn. Hoe de hormonen reageren en ons besturen in onze reacties... Nee, lees het maar niet, je voelt je vuil als je het leest. Lees maar rap andere en mooie boeken, of als je geen lezer bent, kijk naar een mooie film.

Mijn positie als middenste in het nest.

Het klinkt zo dierlijk hé, zo beestig...zo "naakte-aap-achtig. En dan kijk je de zondagmiddag naar een filmpje over chimpansees en je ziet hoe de oudsten uit het nest...en de middenste...en de jongste... Nee, echt waar, je moet je niet verlagen tot de naakte aap, we zijn dat niet, hoezeer er ook nog resten van het zoogdier in ons zitten, we hebben niet alleen dat, we hebben ook -als enige ?- de mogelijkheid onze reacties in hand te houden...hoewel dat misschien de oorzaak is van de conflicten met jezelf, tussen je lichamelijke en je geestelijke. Tju, Freud heeft er niets van gebakken.

Toen ik vanmorgen op stond was het somber, grijs weer, en nu stralend zonnig weer. Veel scherpe schaduwen.

Vanmorgen voelde ik dat ik met geen mogelijkheid mijn rugspieren kon loskrijgen. Met andere woorden, alles zit weer vast. Nochtans is de pijn nu nog redelijk, en voel ik mijn hartslag nog niet in mijn rug bonken...Als dat het geval is, dan is het net zoals met een snijdende pijn van een zweer, of zoals anderen mij tandpijn beschrijven, bonkend en kloppend alsof je ganse centrum zich naar de pijnplaats heeft verplaatst... Ik heb schrik dat het weer erg gaat worden... Als het vandaag in de schilderles zo begint zal ik proberen mijn trots aan de kant te leggen en te stoppen voor het té erg wordt. maar dat is niet makkelijk.

Ik ga ook eens naar de tandarts moeten (Heb je er al eens opgelet dat dit in ons taalgebruik de enige arts is ? al de anderen zijn docteurs...)(In 't westvlaams is het un dentiste ...hoe zeggen westvlaamse Blokkers dat?)Blijkbaar lig ik 's nachts te tandenknarsen, en ik heb een snijtand die nu al zo ver achteraan is weggesleten, uit gebeten!, dat ik vrees dat hij eens zal breken. Wellicht komt dat mede door het feit dat mijn tanden uitgroeien. Binnenkort ben ik echt een oud peetje...en kan ik mijn kin tegen mijn neus duwen. Zo een popeye-figuur...

Oud worden... en ik mag niet klagen, er zijn er veel die zelfs dat niet krijgen...die al veel vroeger moesten afstappen...

De filosoof van mater moet nu maar eens stoppen met zagen, tot morgen?