Ouder, grijzer - kalmer,wijzer...

Ik weet nog dat ik indertijd een driftig kikkertje was, ik kon me dik maken in alles en nog wat, en kwam heftig en fel op om mijn visie te verdedigen. Nee, ik was geen vechtersbaas, ik deed het meestal verbaal, en veelal kon ik de tegenpartij of overtuigen, of overklassen in woorden of in volume.
Ons moeder zei altijd van mij, je mag zien dat het zwart is, als Toone het uitlegt zou je op den duur geloven dat het wit is.
Om eerlijk te zijn, ik denk dat ze toegaven dat het wit was om mij te doen zwijgen.

Nu stel ik vast dat ik dat niet meer doe, dat ik sedert - ik weet niet hoe lang al- iemand gerust zijn zeg laat doen, knik, en glimlach, en in mijn eigen er het mijne van denk.

Ik weet niet of dit beter is, het is in ieder geval kalmer, rustiger en wijzer het zo te doen, je vermijd veel discussies en veel zaken die dan blijven hangen tussen mensen.

Ik herinner me dat ons vader ook zo evolueerde, en ook bij hem kan ik niet zeggen wanneer hij veranderde...Wellicht omdat het geleidelijk gaat ?

Wat ik dan wel heb, is dat ik dan in mijn vele slapeloze uurtjes die dingen lig te herkauwen, en me dan lig af te vragen of hij/zij echt overtuigd kunnen zijn van haar/zijn volgens mij absurd denkwerk ? Waarschijnlijk liggen zij er niet van wakker, en blijven overtuigd van hun grote waarheid.

Vorige week kwam Roelof hier aan mijn computer werken, Roelof is nederlander, en woont hier niet zo ver van mij af. Hij had nog een computergenie bij...Goed, breng maar mee. Tot mijn verrassing was het een surinamer van Indische oorsprong (Op mijn vraag begon de man mij al de aanwezige rassen op Suriname op te noemen, ik meen er mij twaalf te herinneren) Nu en dan moest ik hen vragen iets opnieuw te zeggen. Ik had het gevoel, en dat zei ik hun ook, dat zij altijd in overdrive babbelden. z sprakn alls mar haf uit, en dn ng an 'n hog tempo.(om wille van de duidelijkheid liet ik nog ruimte tussen de woorden, maar in feite zou ik alles aaneen moeten schrijven...)

Het gesprek kwam ook op rassisme, ik lachte met hun "Vlaams Blokker" Wilders, en tot mijn verbazing kreeg de man sympathie van de Surinamer, echter voor een bizarre reden: Hij durft ten minste aankaarten dat er problemen zijn... En dan begon hij zijn klachten te uiten, de vele rassistische moorden in nederlands limburg, de onderdrukking op de arbeidsmarkt en noem maar op. Ik stond met mijn mond open, was nederland niet het symbool van de verdraagzaamheid ???? Ja, naar buiten toe ! Maar het is een stinkende beerput en weer somde hij misstanden op... Ik kreeg het gevoel dat wij hier in België helemaal geen rassisme kennen in vergelijking met Nederland. Eng ! Hoe lukt dat land er in om naar buiten uit zo braaf te schijnen, en binnenin rot te zijn?

Heb jij ooit gehoord van racistische moorden in Limburg? Ikke niet, wel van moorden, maar de kranten, radio en tv schijnen zorgvuldig te houden aan het imago-gebod, en steeds de echte reden te verdoezelen.

Wat is dat toch? Nu goed, ze zien er wel enigszins anders uit, maar als je er mee praat, dan valt dat kleurverschil na enkele ogenblikken toch weg ? Of durven of willen wij niet met die mensen praten? Persoonlijk heb ik het veel moeilijker met mensen die fanatiek zijn, dan met mensen die donkerder zijn. Wat dan ook de vorm van fanatisme is, ik voel het dan kriebelen... Ik heb het al bij een te hevige supporter van een of andere stomme voetbalclub, ik heb het zeker bij mensen die je hun idee willen inpluggen tegen beter weten in, ik heb het ook tegen hen die menen de mensen te moeten indelen naar wat dan ook... Want het hoeft niet alleen tegen kleur te zijn, ik hoorde ooit een werkgever over zijn arbeiders praten als "ce ne sont que des canards", dat is voor mij even erg racisme als dat over kleur of over godsdienst of over wat dan ook...

En hoe ouder ik word, hoe minder moeite ik heb om alle mensen als evenwaardig en gelijk te zien. Het is wellicht eigen aan de jeugd om je zelf zo in te zetten voor een bepaald ideaal, dat je niet beseft dat je overgaat in onbegrip tegenover de anderen... Zo had ik indertijd héél grote vragen over de priesters die organisaties begeleiden...Ik was zo sectair pro-arbeider, dat ik twijfelde aan het evangelie dat verkondigd werd aan de werkgevers... en als er ergens nog iets van racisme in mij is blijven hangen, dan is het daar... Gek hé ?

Ik weet niet of er ooit een wereld komt die geen vorm van onderdrukking meer kent, maar ik twijfel er heel sterk aan...We zijn allemaal, allemaal, ik ook, zo sterk gebonden aan ons eigen ikke...

Ik heb - gek, maar mede daarvoor- op de rommelmarkt een boek gekocht, een klassieker...: De Naakte Aap...

Misschien lukt het me beter om ook heel diep in mezelf dat laatste beetje meerderwaardigheidsgevoel weg te werken, als ik geconfronteerd word met het feit dat we ook maar een raar soort van zoogdier zijn...

Het is weer mistig, misschien dat ik daarom ???

tot de volgende ?