Stel

Stel eens dat je om een of andere reden in een ultra moderne isoleercel van een hospitaal terecht komt. Omdat besmetting zo extreem gevaarlijk is, lig je in feite in een volautomatische cel, nu, liggen is veel gezegd, in feit hang je in een vernuftig systeem die je volautomatisch keert op een andere kant van je lichaam, om zo doorligwonden te vermijden. Men heeft je ogen dichtgekleefd, je ligt in een totaal niets...

Of toch ?

Zou je, als mens, met fantasie, met verbeelding er in slagen ook in die situatie een eigen wereld te scheppen?

Ik denk van wel...

De menselijke geest is misschien wel beïnvloedbaar, maar ook heel flexibel... Ik denk dat je de situatie niet veel anders zoudt benaderen, een periode van schrik en aanpassing, dan een slapeloze nacht. Je zou bewust je dromen opbouwen, denken en fantaseren. En ik vermoed dat je na een tijdje er zou in slagen om bewust te "dromen", dat wil zeggen te denken met beelden in kleuren en vol beweging.

Wellicht zou het moeilijkste moment voor die mens het moment zijn dat hij terug in een normale kamer komt, met open ogen, in een kille hospitaalkamer, na de warme knusse wereld die hij voor zichzelf had geschapen.

Denk niet dat ik hier overdrijf in mijn fantasiën, lees maar eens over de ervaringen van mensen die ooit gevangen zaten in het pikkedonker gedurende dagen aan een stuk... Nee, de geest is een multifunctioneel stuk gereedschap, die zich aanpast aan de situatie, en de best bereikbare oplossing aanbiedt aan zijn drager.

Fantastisch niet? Ik vind het dan zo erg dat je mensen tegenkomt die blijkbaar geen fantasie hebben, die niet kunnen dagdromen, die niet kunnen inleven in een boek, die altijd en eeuwig in de realiteit van het ogenblik staan te staan...sukkelaars ! Ze weten niet (gelukkig !) wat ze missen !

Die plooibaarheid van de geest is niet alleen luxe, het is ook een middel om te kunnen leven in alle omstandigheden. Ik geef een klein voorbeeldje, in het begin dat Anny en ik getrouwd waren, hadden we het zeker niet breed. Een heleboel dingen moesten we ons ontzeggen, omdat we er de mogelijkheid niet toe hadden. Zo ook een tv. Ik neem dat gewoon als voorbeeld, maar we pasten het systeem toe op heel veel dingen... We konden geen tv hebben, dus bouwden we onze wereld om, en werden we mensen die geen tv wilden, we wilden geen slaven zijn van de kijkkast, we wilden onze avonden vullen met de dingen die wij wilden en niet die ons opgedrongen werden door een of andere programmamaker... Wij hadden helemaal geen nood aan tv.

In het begin dat Bart gehuwd was, hoorde ik glimlachend diezelfde redenering aan... En net zoals bij mij, als Bart en Els er financieel iets beter voorkwamen, kwam er ook bij hen, net als vroeger bij ons, toch een tv, en lieten we onze denkwereld los om mee te gaan met de rest van de mensheid...
Fantastisch toch? En denk niet dat we het niet meenden, we wilden echt, ECHT geen tv hebben. Dat ding hoorde niet in onze wereld, de wereld die wij samen opgebouwd hadden.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik versteld sta van wat ons denkvermogen allemaal aankan.

Denk je eens aan, in mijn geval zit daar al meer dan 60 jaar ervaring in, en niets daarvan is echt verloren gegaan. Hoe diep het ook zit, hoe lang geleden ik ooit die of deze reactie aanleerde, als ik ooit weer in die toestand terecht kom, dan weet ik weer wat ik moet doen, zonder er echt bewust op te denken !

Ooit, ergens, las ik dat niet alleen onze hersenen geheugen bezitten, maar dat in feite iedere cel van dat groot lijf van ons, gewapend is met een soort databank, een kist vol gegevens om te overleven. Ik kan dat geloven, omdat ik denk dat het technisch niet allemaal in dat kleine beetje grijze massa kan zitten. Och, ik weet wel dat de gegevensbank in de huidcel van mijn grote teen niet erg veel kan bevatten, maar hij weet precies hoe hij moet omgaan met een blauwe teen. In mijn hersenen klinkt de pijnbel heel luid, maar in mijn teen sluit met de toegang van het bloed af en zet de stollingsfactor in gang, eens dat gedaan roept hij de juiste bloedlichaampjes bij om de kapotte cellen af te voeren...en na enkele dagen is het blauw grotendeels afgevoerd. Ik denk niet dat we ooit een robot zullen kunnen bouwen die dit allemaal kan... En bij sommige dieren gaat het geheugen van de cel nog veel verder ! Snij de arm van een zeester af, en er groeit een nieuwe aan... Met onze grijze massa, DE databank bij uitstek hebben we dit genoteerd, en nu zijn vorsers bezig te kijken of ze die mogelijkheid niet kunnen invoeren in onze cellen, waar nodig. Dat zou meteen kunnen leiden tot vervanging van onze kapotte lever door een nieuwe van onze eigen cellen, dus geen afstoting meer....

Al wat ik hier schrijf is ook al het bewijs van de mogelijkheden van die stomme kleine celletjes. Ik kan niet anders dan verwonderd zijn.

Kijk, voor mij gaat dit allemaal een tikkeltje verder dan evolutie...Ik kan aannemen dat hersenen evolueren, maar het denkvermogen, het vermogen om boven en verder dan "de evolutie op zich" te reiken, dat moet toch iets anders zijn... Het besef van een systeem van evolueren is op zich al een bewijs dat je het systeem ontgroeid bent, dat je verder zit dan de evolutie zelf.

Goh jongens wat ga ik weer diep.
Verder is alles nog normaal, danke.
Mijn bloed is niet slechter dan anders, en van Anny is nog steeds geen rapport toegekomen bij de huisarts (Die is nu van zijn oren aan het maken bij die specialist). Deze namiddag is het weer schilderklas, en we naderen stillekes onze 40°huwelijksverjaardag. We zitten al in de verre voorbereiding van een klein feestje met de kinderen en kleinkinderen... Eerst was ik er wat tegen, ik stok steeds als ik aan Koen denk, maar ik mag de andere kinderen niet iets ontzeggen wat ze normaal verwachten...het leven gaat verder, hoe dan ook.

Veertig jaar...Dan zal Anny al drie keer zo oud zijn als ze was op het moment van ons huwelijk. Ik lach wel eens dat ik ze zal omruilen voor drie van twintig, maar wat zou ik zonder haar beginnen ...

De pijn is redelijk, dus tot de volgende ?