fictie

Stel je wordt wakker in een wereld waarin je niets ziet, er hangt een mist die zo dik is dat je je eigenvoeten niet ziet. In de radio hoor je dat dit een wereldwijd fenomeen is...
Je hoort ook niets...De fabrieken draaien niet bij gebrek aan arbeiders en de auto's rijden niet omdat ze het niet kunnen in deze abnormale mist...

De wereld lijkt wel dood.

Tegen de middag lijkt het wel of de mist afneemt, maar ik zie de linde voor mijn raam nog niet eens staan. Tot plots ik toch iets meen te zien, maar dat kan niet...mijn linde staat niet meer waar hij stond ! Hij staat nu midden in de rijweg, de rijweg is overwoekerd door gras en struiken, sommige herken ik als de struiken uit het voortuintje van mijn buur.

Voorzichtig open ik de voordeur, ruik eens voorzichtig, ruik niets buitengewoons, en stap buiten...Er is geen spoor meer van de straat te zien, de huizen zijn plots allemaal begroeid met klimop en andere planten, op de vensterbanken groeit mos en varens...Je ziet alleen nog de gaten van de ramen en de deuren. De zon komt er door, en ik zie een haas wegrennen. Gek, het is al heel lang geleden dat ik een haas zag. Ik hoor vogels zachtjes fluiten en zie dikke kevers en torren over de grond kruipen...De natuur heeft teruggeslagen... Op de hoek zie ik een eigenaardige hoop, ik ga wat nader en zie dat het ooit een auto was, nu een massa roest doorweven door planten en takken. Ik denk aan mijn auto, keer me om naar mijn garage, maar die is volledig overwoekert en volgegroeid met struiken en dikke bomen...

De lucht ruikt heerlijk, bijna puur...

Hoe zouden we met zijn allen nog moeten leven om te overleven in die natuurlijke wereld ? Geen kans ! Wij kunnen niet meer zonder de volledig omgewerkte natuur, die alles behalve natuurlijk is. Gek is dat, we praten en richten "natuur"-reservaten in, en gelijktijdig doen we er alles aan om dezelfde natuur om te turnen tot een wereld aangepast aan een veel te grote mensenmassa.

Ik hoorde dat het aidsvirus ontstaan is in een labo, en in afrika is uitgelaten om daar de overbevolking in te tomen op een verschrikkelijk wrede manier. Men had er niet op gerekend dat het ooit tot hier zou komen...

Maar de wereldbevolking mag inderdaad niet veel meer toenemen, het wordt onhoudbaar, alle moderne landbouw ten spijt. De oplossing is simpel ! Kijk eens waar er welvaart is, daar zijn er automatisch veel minder kinderen ! Geef dus welvaart aan de ganse wereld ... Maar daarvoor is er net niet voldoende... of toch ?

Dit is geen fantasie, maar bittere werkelijkheid ! Als de wereld kapot gaat, dan zal dat wellicht het gevolg zijn van ongebreidelde voortplanting van de mens. Ik geloof niet dat we het ooit uithouden tot we vernietigd worden door de stervende zon... Tenzij men er in slaagt de bevolkingsaangroei daadwerkelijk te stoppen. Het aidsvirus zou de bedoeling hebben gehad om net zoals de mixomatose bij de konijnen te zorgen voor een drastische uitroeiing van mensen.

Dus lijkt het er op dat er ergens iemand is die op een onmenselijke manier de boel probeert te beheersen...En dan krijg ik schrik dat de werkwijze van ene Hitler wel eens zou kunnen terug opgeraapt worden, en dat zieken, ouden, invalieden gewoon "beëindigd" zouden worden. Een nieuwe endlösung...

Echt optimistisch hé ? en toch, denk er maar eens over na, zoek maar eens op vanwaar aids komt, en begin ook maar eens te denken.

Ik ben bezig aan American Psycho, een heel bizar boek. Het boek is gescheven in de ik-figuur, en gaat over een steenrijke jongeman, die in alles het ultieme genot probeert op te zoeken, steeds meer over de lijn gaat, en na een tijdje de ultieme kik vindt in moorden, en ook daar wordt hij steeds meer en meer bizar, zoekt steeds wredere manieren om mensen te vermoorden, om zo nog tot een kick te komen... Naar het schijnt heeft dit boek heel wat stof doen opwaaien bij verschijning, ik kan dat goed geloven, het is de ultieme degeneratie van de mens... Het is een verschrikkelijk boek, vooral omdat het in de ik figuur is geschreven en van een bizarre logica getuigt. Het is zeker geen boek om aan iedereen te geven, het is een boek waarvan ik denk dat de vroegere "indeks" wel zin heeft. Men heeft die lijst van verboden boeken afgeschaft, welnu, voor een dergelijk boek zou het goed zijn het zeker niet te geven aan labiele personen, maar wie

ik moet stoppen, tot de volgende

dodenakker

Enkele dagen geleden kreeg ik een foontje van Lieske, van Toon, mijn oude baas, om eens te babbelen. Ze hebben daar ook al hun deel gehad...'t Is overal iets hé, en waar het nog niets is staat het voor de deur zou Lea zeggen...
Ze vertelde dat ze daar nu zo mooi woont, en vanuit ??de keuken?? hebben ze een mooi zicht op het kerkhof, en ze vertelde hoe de opkuis en bloemen al volop aan gang waren. Het deed me een beetje denken aan het liedje van Boer Bavo (Miel Cools) over de boer die ging wonen waar hij een kijk had op de plaats voor zijn zerk...

Maar het is zo ! Veerle is met Anny het zerk gaan kuisen van nonkel Julien, en er een pot gaan op zetten van tanteke en van ons...en hoewel het zondag was, waren er veel mensen aan diezelfde werkzaamheden bezig...

Ergens stoort me dat... ik kan er niet goed mee over weg dat de doden nu plots massaal moeten herdacht worden, en de rest van het jaar mag je ze vergeten...
Wie zoals wij, zelf een verlies hebben, weten dat je niet alleen op één dag aan de doden denkt. Het is niet voor niets dat Anny iedere dag opnieuw een oliepitje aanmaakt bij de foto van Koen, en een ander bij enkele foto's van andere overledenen...Daar zijn een paar vaste bij, oma, nonkel Julien en zo, en dan de "passanten" mensen die we heel goed hebben gekend en die onlangs zijn overleden, en die dan een tijdje er bij blijven staan.

Wij gaan heel zelden naar het kerkhof, daar hebben wij geen enkele binding mee. Wij gedenken onze Koen hier in zijn en onze thuis. en wij gedenken hem levend.

Mijn vader pleegde altijd te zeggen dat er geen groter huwelijksbureau bestond dan het kerkhof... En ergens zat daar een waarheid in, een weduwnaar kwam er treuren, zag een treurende weduwe en ze klapten wat over hun overledenen en hun verdriet en...vonden elkaar over de doden heen.

Dat is misschien het enige goede aan een kerkhof, want dan bindt het leven...

Lea lacht soms " en ze hebben er een grote steen op gelegd, om zeker te zijn dat hij er niet weere uitkruipt...". En dat is ook zo, op oude kerkhoven zie je pareltjes van beeldhouwkunst en van de speciale architectuur van de dood. Op de moderne kerkhoven heb je dat niet meer zo, daar zijn de plaats en mogelijkheden strikt omschreven, en zijn mega-grafstenen niet meer toegelaten, ook de "eeuwige" vergunning ( !!) is niet meer bestaand...en dus verdwijnen beetje bij beetje die oude monumenten van de dood. Alleen op enkele speciale kerkhoven brengt men dan illustere doden bijeen in speciale graven want zelfs in de dood moeten die mensen publiek domein blijven...

Als het niet zo triestig was, zou je er zelfs mee kunnen lachen hé ?

Tanteke was (is) een schoolvoorbeeld van het exposeren van verdriet, en ze ging ieder jaar weer zorgvuldig de potten tellen, en zat dan uit te fineren wie het dit jaar aangedurfd had geen pot te zetten... Ik wil haar ook nu nog dit niet helemaal ontnemen, vandaar dat ik haar heb aangeboden het graf te kuisen en er voor haar een pot te zetten...Gek was dat zij nooit potten zette bij andere overleden familieleden... Nee, die eer was en moest alleen aan haar doden te beurt vallen... Raar tanteke...

Ik ben er zeker van dat er nu bijna geen potten meer zullen komen, nu tanteke het niet meer kan controleren. Want die potten kwamen er niet voor de doden, maar voor de controle van tanteke en haar mogelijke erfenis... Gekke mensen.

Een van de redenen waarom ik voor tante zorg is medelijden omdat zij niet bevatten kan dat de mensen vroeger niet voor haar kwamen, maar voor nonkel. Nonkel was niet alleen zeer sympathiek, hij was ook altijd gereed om te helpen, en tanteke was maar iets dat er bijgenomen werd, omwille van nonkel.

De populieren zijn nu helemaal kaal, en ook het silhouet van de andere bomen begint te veranderen, er komen gaten in, ze zijn niet meer zo massief. De winter staat weer voor de deur.
Ik las dat, waar je ook woont, iedereen altijd evenveel uren dag heeft...waar de zomerdagen veel langer zon geven, daar geven ook de winterdagen veel meer duisternis. Aan de evenaar is dag en nacht elk precies twaalf uur lang. Aan de polen duurt de dag zes maand en de nacht ook zes maand.Geef mij dan maar de tussenzones, ook al hebben wij dan die duistere wintermaanden, we hebben ook de heerlijk lange zomerdagen (alleen van dit jaar zag ik het niet zo goed door de eeuwige regen). Iedere winter denk ik weer dat ik in de zomer eigenlijk veel bewuster zou moeten lééven in het daglicht, en met de kiekens opstaan en slapen gaan...maar nee, wij leven bij de klok, veel meer dan bij de natuur...

Ik ga stoppen, tot de volgende ?

Verwarming...

Ik meen dat ik je al vertelde dat Veerle zonder centrale verwarming zit...
Ze zitten daar nu met twee petroleumvuurtjes de boel min of meer op te warmen, nu en dan het ene vuurtje uit doen, als het weer wat frisser wordt weer aanmaken...
Gisteren belde Luc (courgette) mij op dat hij een kleine kachel had zien staan, een soort open haardvuur, maar om in de schoorsteen te zetten als een kachel... Ik snapte er niets van, maar laat maar komen...
Luc met zijn aanhangwagentje gaan kijken, de kachel was er nog (gratis dingen blijven soms langer staan dan dure ) en hij had dat loodzware ding alleen op zijn aanhanwagentje gesjouwd...

Het past perfect, we moeten het gat van de schoorsteen maar twee centimeter verhogen en het zal ok zijn... Het is een zeer mooi en modern ogend iets, maar het is inderdaad open, maar de vuurrooster om er voor te zetten was er ook bij... Deze namiddag ga ik Fré helpen om dat ding te plaatsen...Het is dringend, want ondertussen zitten ze ook nog met Kimberly die ziek geworden is...

een ongeluk komt nooit alleen...Ik bel zonet nog eens naar de bouwmaatschappij om de ernst van de situatie nog maar eens te beklemtonen, maar ze melden me dat het bouwverlof is...dus zullen wij tenhoogste op de nooddienst kunnen beroep doen, nooddienst die er is om dringende HERSTELLINGEN te doen, niet om een nieuwe ketel te plaatsen, wat nodig is...

Ik ga dus niet te lang bloggen, zodra Veerle terug is van het hospitaal (ze moet foto's laten nemen van haar schouder (je weet wel toen ze uit de boom viel) de pijn gaat niet echt weg, en van het minste dat ze doet komt de pijn weer op, ze zal waarschijnlijk moeten rustig zijn met die arm, dus ook daarmee nog eens zorgen... Probeer maar een een gezin drijvend te houden met een arm dat je niet mag bewegen...Fré doet wel veel in het gezin, maar als hij gaan werken is... Vandaag is er geen probleem, 't regent, dus kan hij niet werken in de tuinbouw.

Dat is een beroep dat nog veel meer onderhevig is aan weersomstandigheden dan de bouw. Wellicht wordt het volgend jaar beter, want dan zal hij veel meer in de tuinaanleg zitten, en daar is de regen niet meteen een stop. Maar als het zo erg regent kunnen ze nu geen onderhoud van grasperken doen, zeker niet waar het schuine bermen betreft, vorige week had hij echt schrik toen zijn machine met hem erbij begon weg te glijden... Gelukkig is er niets gebeurd, maar ze zijn toch moeten stoppen, het was niet te doen.

Vanaf volgend jaar zal hij meer in de particuliere tuinaanleg en tuinonderhoud zitten, daar zal er wellicht minder gevaar zijn bij regen, en zal men ook langer kunnen doorwerken. Je ziet dat die klotezomers niet alleen ambetant zijn om naar te kijken ! ook om in te werken !

Voila, ik ga stoppen, tot de volgende ?

Zondag ?

neen dus...
zondag op mijn kalender, maar geen zon te speuren.

Emotie-economie: Volgens de emotie-economist is het normaal dat een voetbalspeler meer verdient dan een metaalarbeider, want er genieten meer mensen van het voetbalspel dan van een vijs.
???
Als ik het goed begrijp moet dan een automecanicien minder verdienen dan een autobusmecanicien? en moet een wegenwerker binnen zijn in een paar jaar ???
Of begrijp ik iets niet ?
offe ... slaan ze de bal weer eens mis met hun theorie van emotie-economie ???

We leven in een wereld die vergaat in het uitleggen van de dingen... die achteraf dan helemaal niet juist blijken te zijn... Herinner je je nog dat met de computer er veel minder papier zou verbruikt worden ??? Doet me denken aan dat mopke van die secretaresse die haar baas vraagt: "Meneer die dossiers van 1980 mogen die vernietigd worden, of blijven die hier gestapeld ?" antwoord: "Doe ze maar weg, maar maak er eerst een kopietje van..."

Ik heb het eerste nummer van "Pascal" gekocht, omdat ik nieuwsgierig was naar wat de "uitvinder" van het onvolprezen seniorennet nu weer zou brengen. Voor mij was het een beetje een desillusie, maar ja, je mag niet op mij voortgaan voor een oordeel over tijdschriften, voor mij zijn er maar héél héél weinig tijdschriften die het aankopen waard zijn... Vermoedelijk zal "Pascal" het dus ook niet slechter doen dan al die andere.

Kijk, het valt mij op dat alle dagbladen en tijdschriften langs om meer op elkaar beginnen te lijken... en niet omdat ze allen op een hoger peil komen, neen, in tegendeel, gebleken is dat de krant/tijdschrift met de meeste foto's, de meest in het oog springende titel ook het best verkoopt. Ik herinner me nog de heisa die er was toen in Engeland een krant uitkwam met veel foto's en vooral nogal wat bloot, tot bleek dat die krant in geen tijd de meest verkochte werd...dan volgden gedwee alle anderen die trent naar beneden... Ook bij ons is dat fenomeen zichtbaar ! En niet alleen in de pers, kijk ook maar eens naar de nieuwsgeving op de tv... Hoe spectaculairder iets is, hoe meer kans dat het onze ogen zal pijn doen. Vroeger waren de nobelprijswinnaars belangrijk nieuws, nu gaat dit bijna ongemerkt voorbij, er is immers geen spectakel bij...tenzij het gaat over een winnaar die omwille van zijn werk of overtuiging zijn land niet uit mag, dan praten ze daarover, niet over zijn werk op zich....

Alles vervlakt, daalt af tot consumptiegoed, makkelijk verteerbaar en aantrekkelijk...

...net zoals de zeden.

Als er iemand nog durft te spreken van waarden, dan zappen we met zijn allen naar een andere zender, en daar de kijkcijfers van belang zijn om voldoende geld uit de publiciteit te halen, zal de moraalridder niet meer aan het woord mogen komen... Het gaat zelfs héél ver, veel verder dan op het eerste zicht verwacht werd !
De vlaamse beleidsmensen poogden de lat hoog te leggen en alvast een zender te verplichten om nog een beetje waarden te brengen. Zij splitsten het systeem in een reclame-zender, die ziczelf moest bedruipen met inkomsten uit de reclame, en dus steeds meer zou evolueren naar wat de massa verlangt, en anderzijds de officiële zender, die met staatsgeld kon en mocht werken, en zich zelf dus normen kon en moest opleggen. Ze hadden geen rekening gehouden met wat het verleden geleerd had inzake de dagbladpers... In een korte tijd daalden de kijkcijfers van de officiële zender zo snel dat de moraalridders inbonden en begonnen toe te geven aan de druk van de massa... Nu is het gehalte van wat de verschillende zenders brengen zowat in evenwicht, en zitten zij beiden op grondniveau...daar kun je niet meer zakken.
Oh, denk niet dat zich dat alleen hier voordoet ! Zap maar rond, en aanschouw het gehalte van wat ons dagelijks als leesvoer en kijkvoer aangeboden wordt...

Om het gehalte nog één keer in de kijker te stellen: de distributoren van de digitale televisie proberen u te lokken met u de kans te geven om de oude uitzendingen nog eens te bekijken...Je weet wel, die dingen die je heug tegen meug al twintig keer "moest" bekijken, omdat er "toch niets anders" was...

Want dat is ook een van de dingen die met ons gebeurde, het lijkt wel of we niet meer in staat zijn ons met iets anders onledig te houden dan die stomme kijkkast. Waar is de tijd, toen we nog geen zo'n onding in huis hadden ? Ik kan mij niet herinneren dat we ons verveelden. We deden altijd wel iets, soms ontspannende dingen, ook soms dingen die we dan meer op ons gemak deden...want nu moet je klaar zijn voor ...begint...Erg hé ?

Toch zijn er ook goede dingen aan, soms kun je ook nog eens iets zien die de moeite loont, soms kun je ook eens echt genieten van iets...maar als we eerlijk zijn hebben we ons al veel meer verveeld dan gejond bij die bak.

Waar is de tijd dat we nu en dan 's avonds naar mee en pee mochten om eens naar de tv te kijken, en dan naar bed... Dat was precies eens naar de cinema gaan, eens kijken naar schipper naast mathilde... Maar de rest van de week hielden wij ons bezig met andere dingen. In ons gezin - ik zie Claude knikken- was dat zitten en vooral liggen lezen. We lagen plat op onze buik op het tapijt, met een boek voor ons, en het was muisstil in huis...je hoorde alleen het lawaai van een omgedraaid blad... Als er een auto kwam, dan luisterden we of het Pa was, of een ander, en dan zakten de koppen weer naar het papier... Niet alleen de kinderen lagen daar op hunne buik, veelal lag ook ma er bij, ook te lezen. Suzanne was de enige die niet verslaafd was aan boeken. Ik denk dat zij dikwijls die boeken heeft verwenst !

Nu kan ik niet meer op mijn buik liggen, ook niet plat op mijn rug...Ik moet zoeken om een houding die minst pijn doet, maar het lezen is er nog steeds. Terwijl Anny naar de tv zit te kijken, zit ik te lezen of te tekenen, en nu en dan werp ik een blik op het scherm, als ik iets hoorde dat mijn aandacht trok, want ik zit ondertussen toch op een of andere manier vast aan die kijkkast... Gek, met de radio heb ik dat niet...Alhoewel, vroeger zonden ze luisterspelen uit, en dan zaten we iedere week met gespannen aandacht te luisteren naar het vervolg, net zoals ze nu naar familie of thuis zitten te kijk-luisteren... Die luisterspelen waren voor ons niet alleen iets om te horen, ze waren omringd met geluidseffecten wat je toeliet weg te dromen en mee te leven in het luisterspel, je zat er als het ware bij... Ik denk dat ze nu echt zouden moeten zoeken om die geluiden weer te maken, als er nu een geluiseffect moet zijn, dan halen ze dat van een ceedeetje... Vroeger stonden ze te trappelen in een bak met grint, te klepperen met halve kokosnoten, te blazen door een buis, te donderen met een metalen plaat...Waar is de tijd ?

Ook in de school werd er nog verteld... Ik hoor zuster Hubertine nog bezig over boompje en pereltje, die twee arme chinese kindjes uit het boek van Boschvogel...Boschvogel was geliefd bij de nonnekes, het was een katholiek schoolmeester, en dan nog de broer van een non die het tot "moeder" gebracht had in het klooster van Aartrijke... Ik moet dat boek hier nog ergens liggen hebben, ik vond het eens op een rommelmarkt en bracht het uit pure nostalgie mee naar huis...

Ik geloof nooit dat onze kinderen nog zo zullen kunnen wegdromen, zo zelf hun beelden maken in hun verbeelding als wij deden in de tijd voooor de tv... Ze leren niet meer zich te verbeelden, ze kennen alleen de beelden van de tv... Als wij lazen over Winnetou, Tarzan of noem maar op, dan hadden wij daar een beeld van gemaakt in ons eigen verbeelding, hoogsten beïnvloedt door een tekening in het boek... nu droomt ieder kind van de tarzan zoals hij er uit ziet op tv... leeft hij in een brousse zoals op tv... kloppen de tamtams zoal op tv...

Krijgen wij een generatie zonder verbeelding ?

Ik hoop van niet, want dan verdwijnt zo veel moois dat het maar een saaie wereld zal worden...

tot de volgende ?

Het huis van de dood (2)

Gisteren stond het tafeltje er weer, met een brandend kaarsje, een foto en een tekst van de kinderen. "Toen ons moeder 60 werd zei ze elke dag 5 km te zullen wandelen...Nu weten we niet meer waar ze is..."

Prachtig, maar beklemmend.

We gingen tanteke halen op de kamer, en ze zag er niet echt goed uit, maar dat heeft ze wel meer...Ze wou wel mee naar de cafetaria, dus alles was ok. Terwijl we daar zaten te babbelen zag ik haar nu en dan zo'n eigenaardige beweging maken naar haar hoofd. Daar we weten dat ze altijd veel hoofdpijn had, vroeg ik of ze hoofdpijn had,..al een dag of twee fluisterde ze.
We dronken keuvelend ons glas leeg, maar ik had de indruk dat ze minder en minder alert was. We besloten haar terug naar haar kamer te doen, en ze liet zelfs een halve pint staan. Ze was dus echt niet in orde !
Ik moest ze vasthouden om met haar naar de kamer te gaan, en het was plots zo erg met haar dat alle aanwezigen haar aanstaarden en vroegen of het wel ging.
Ik heb de dienst verwittigd van haar toestand, en ze gingen er direct naar toe gaan, en evntueel de dokter bellen, maar tanteke bleek de laatste tijd regelmatig zo'n flauwtes te hebben, en de dokter heeft haar medicatie zo hoog mogelijk opgevoerd...

Ze houdt het nu al heel wat maanden langer uit dan we verwachtten, maar ik heb de indruk dat ze nu weer een grote pas achteruit heeft gezet... Het is een troost dat ze daar is, en goed verzorgd wordt, thuis zou ze al lang weg zijn... Maar daar worden de mensen echt goed opgepast. Ik hoorde al veel verhalen over bejaardentehuizen, maar ik heb de indruk dat dit dan de gelukkige uitzondering is ! Het enige wat mij telkens doet schrikken is dat tafeltje van de dood...Maar het is zoals een van de bejaarden me zei...Meneer, als we hier zitten is het maar om dood te gaan...Hij zei dit zonder erg, zonder angst, zich gewoon bewust van het feit dat de dood op die leeftijd wel moest komen... Het is een huis zonder toekomst, een wachtkamer van de dood...Misschien wat zachter en wat serener door de goede zorgen en de vriendelijkheid en het geduld van het personeel, maar toch, de wachtkamer van de dood...

en dan denk je bij je zelf...mijn vader is nooit zo oud geworden als ik nu al ben...en je hebt het gevoel dat er ook bij ons maar een klein zetje nodig is om over de kant te vallen. Dood zijn is niet zo erg,doodgaan , dat is er teveel aan...maar als het moet, dan liefst zonder pijn en afzien... Daar heb ik schrik van, ik weet wat pijn is, als het zo erg wordt dat het het leven uit je wegduwt, dan moet dat verschrikkelijk zijn! Als ik moet gaan, liefst in ene keer, hup en weg...

Maar ja, we hebben niet te kiezen, dat is het enige wat een beetje serieus is in 't leven, 't komt voor rijk en arm.

Ik ben iedere keer weer getroffen door de geest van de dood in het bejaardentehuis. Die mensen worden er daar zo vaak mee geconfronteerd, dat ze het beschouwen als een dagdagelijks evenement. Ik zie ze in gedachten 's morgens daar de gang doogaan tot aan de hall, en kijken wie er nu weer op het tafeltje te prijken staat...en aan de koffie keuvelen over den dien en den dien die ook slecht liggen... Precies of het allemaal buiten hen om gebeurt... misschien is dat wel de beste reactie tegen de schrik die hen anders zou omringen. Maar mij treft het telkens en telkens weer.

Misschien is het ook de herfst die op mij werkt, de koude morgennevel die de stervende natuur toedekt met een witte sprei. Alle groen heeft de kleur van oud en stervend groen aangenomen, uitgenomen dat verse groenvoer dat hier in het veld voor mij staat te staan, dat is nog van dat fris en jeugdig groen, niet wetend dat het veel te laat is gezaaid om ooit nog vrucht te kunnen dragen, het staat te pronken met zijn maagdelijkheid waarmee het ook zal sterven.

Deze namiddag gaan we met Veerle en de kinderen naar Merelbeke, naar de tentoonstelling van neerhofdieren...Eens flaneren tussen de mooiste kiekens, konijnen, cavia's, duiven, schapen pony's en noem maar op ...het is zowat de grootste expositie hier in de wijde omtrek. Wij zien dat graag al die beestjes...Trouwens als je eens naar de website gaat van "levend erfgoed", dan kun je daar ook de foto's bekijken van hun openluchtmanifestatie over de oorspronkelijke rassen van ons landje...en als je heel goed kijkt, dan vind je ons bij de kijkers...

Ik vind het nog steeds een wonder hoe onze verre voorouders door langdurig selectief kweken er in slaagden van één duivensoort al die verschillende rassen te kweken, idem voor kippen, honden, schapen en ga zo maar verder... Als je het grootste runderras (Italiaans) naast het kleinste zet... dan kun je niet geloven dat dit alles uit een oerrund voortkwam, idem voor de ierse wolfshond naast zo'n chihuahua... Als de ene zijn poot op den anderen zet, dan zie het niet eens meer ...en toch komen beiden uit de wolf voort...
Ze zijn nu bezig aan genetische manipulatie, maar in feite deden we dat al lang...alleen niet in één stap, maar door generatie na generatie na generatie selecteren...

Er zijn nog dieren die andere dieren in hun dienst hebben, maar het is alleen de mens die die dieren heeft verkweekt tot de produkten die hem het meest ten dienste waren, of het mooist, of het sterkst of... Ik vind dit veel straffer dan wat ze nu doen via genmanipulatie.

Als je geluk hebt, hoor je nog wel eens het schrille liedje van de wilde europese kanarie...Dat geeft je een idee van het gezang van de wilde oorspronkelijke kanarie... Het is niet in te denken dat men daar die verbluffende zanger van heeft gekweekt...

Nu hebben we alleen nog zijdehoenen waar we ieder jaar één nestje uitkweken. En het is ook niet meer de bedoeling daar mee naar tentoonstellingen te gaan. Maar toch kijk ik nu nog regelmatig naar die mooie diertjes, dat zijn voor mij kippen die veel meer waard zijn dan de eieren die ze leggen (gelukkig maar, want het zijn niet zo'n goede leggers) omdat ze gewoon mooi zijn om te zien.

Heb jij het nog nooit gehad dat je getroffen werd door schoonheid ? Van wat dan ook... Ik zie Claude verliefd kijken naar een oude stoomtrein, Bart naar een ontwerp van een stuk stof, een ander naar een beeld of een schilderij, of naar een vallei die in de milde ondergaande zon een warme rode tint krijgt... Wat is het die ons dan raakt ? Wat is schoonheid ? Voor u, voor mij ? Niet zo simpel te beantwoorden hé ?

Voila, je hebt weer iets om ook eens over na te denken...tot de volgende ?

National Geographic

Kijk, tot op heden was ik een fervent aanhanger van dit maandblad. Maar daar de laatste tijd ook daarin steeds meer publiciteit staat, en ik meer en meer mijn gading vind in Quest en Triv, besloot ik mijn abonnement niet te verlengen.
Wat blijkt, ik kan dat niet zo maar, je moet een hele periode voordien je opzeg geven, anders loopt hoe dan ook je abonnement door! Als je me niet gelooft, lees dan wat zij noemen de colofon, de hele kleine lettertjes waar je ook uitgevers en dergelijke vind, en wat geen kat leest ! Daar staat het inderdaad in minuscule lettertjes...
Veel kan ik hen allicht niet schaden, maar u bent in elk geval verwittigd van hun praktijken, en als u nu doet zoals ik doe, en hun werkwijze aan iedereen vertel, dan zullen ze misschien wel steeds minder brave zielen kunnen treffen.

Voila, dat moest me van 't hart !

Ik reken er op dat u aan al uw vrienden en kennissen dit verhaal vertelt, en ook hen verzoekt het verder door te vertellen ! Ik moet ook Bart verwittigen, want die heeft ook een abonnement ! (Door mij nog wel !)

Ik krijg daar de kriebels van ! Denken ze nu echt daar veel winst uit te beuren? Wel, laten wij met zijn allen tonen dat ze mis zijn !

Ik vertelde dat aan een vriendin waar we gisteren op bezoek waren, en die vertelde wat een miserie zij gehad had om van de boekenclub ECI van af te geraken. Nu, dit wist ik, want ik had indertijd dat contract eens bekeken voor een van mijn leden, en hem uitgelegd hoe hij er vanaf kon raken...

Daar ligt de zaak ietwat anders, omdat zij u inderdaad een contract voorleggen (weliswaar met veel kleine venijnige lettertjes), maar in het genoemde tijdschrift teken je nergens een contract op zich, het staat (volgens hen duidelijk) in hun colofon. Mag ik u, geëerde lezers en lezeressen, eens vragen of u al ooit eens de uitgevers en fotoverantwoordingen en dergelijke meer die je ergens in een klein hoekje, veelal op blz twee,hebt gelezen? Ik ook niet. Nu doe ik dat dus wel, en ik raad u aan hetzelfde te doen !

Zoek in ieder tijdschrift of wat dan ook, als er kleine verborgen berichtjes staan... je kunt nooit weten wat dit allemaal meebrengt !

Wat mij verbaast is hoe klein ze kunnen drukken ! Ik heb bij sommige van deze "openbaringen" echt een vergrootglas moeten nemen om het te kunnen lezen. Ik weet dat mijn ogen niet meer die van een twintigjarige zijn, maar ik lees nog steeds zonder bril. Dus de bedoeling is duidelijk, ze willen niet dat je dit leest ! Ze zijn oftewel verplicht die mededelingen te doen, ofwel willen ze je met een of ander in de zak zetten !

Het bewijs dat zij niet willen dat je dit leest ? In ieder tijdschrift zitten één of meerdere kaarten om een abonnement op hun tijdschrift te nemen, of cadeau te doen. Op die kaarten staat dit reglement niet, of hoogstens een korte (en ook zeer klein gedrukte) verwijzing naar "een" reglement, waarvan ze niet zeggen waar je dit kunt vinden...

Nu, het gaat over geen fortuin, en ik ga er geen moment pijn van hebben, tenzij een pijn van weerzin telkens ik nu dat boekje zal zien. Ik zal het ook eens vertellen tegen mijn krantenboer, die man heeft uiteraard liever dat ze maandelijks bij hem komen dan een abonnement te nemen, daar heeft hij een flink argument in zijn voordeel mee !

Ik heb nu steeds minder abonnementen, en na die ervaring zullen er zeker geen meer komen !

Bovendien zie ik mijn maandelijkse bezoekje aan de krantenboer als een uitstapje, een verzet, en god weet hoe belangrijk een verzetje is in mijn geval !

Voila, een kort en kwade blog !
tot de volgende ?

pim,pam,pom...

poenen.
Ze liggen in mijn gang, een milde schenker met zijne hooggeachte wederhelft kwamen onverwacht op bezoek, met een koffer vol pompoenen, appels en groenten...
De pompoenen gaan - loffelijke gewoonte - naar Bart voor Lieselotje, die als het kon driemaal daags pompoenen zou eten. Alhoewel haar voedselallergie al héél wat beter is geworden, houd ze nog steeds van pompoenensoep. Het was en is een wonder dat een kind dat toch beperkt is in zijn voedselkeuzes, met zoveel smaak en goesting kan zitten eten. Nu en dan moet mama Els manu militari ingrijpen om haar te doen stoppen, "nu is 't genoeg hé Lieselotte !", en dan zit dat kind daar ongelukkig gefnuikt in haar verlangen...Dood te gaan van de honger...
Wat nog veel wonderbaarlijkerder is, een ander kind zou je wellicht moeten waken omdat het wel eens aan de verboden vruchten zou zitten, zo niet Lieselotte. Als we hier de doos snoep bovenhalen, zit ze eerst te kijken of het wel tot de toegelaten soorten behoort...zo niet, dan eet ze geen snoep, en ze doet dat zonder verpinken.
Natuurlijk heeft ze een harde leermeester...Als ze toch eens iets doet dat verboden is, dan staat ze vol met jeukende uitslag. Soms is het wel eens zoeken en nadenken om de dader te vinden... Zo kreeg ze hier eens uitslag op haar éne wang...bleek dat ze op de zetel gelegen had, mat haar kaak op een wollen kussen...en wol is taboe.

Nu, wij zijn in ieder geval blij dat we ze plezier kunnen doen met de gekregen pompoenen, en de milde schenker (Luc courgette) (correctie ? Luc pompoen?) weet en is evenzeer tevreden dat zijn overschot dient voor een kind die verslingerd is op de vruchten van zijn noeste tuinwerk. (Als zijn vrouw dit leest zit ze nu te grimmelen en gezichten te trekken...)

Gisteren is de technieker geweest voor de chauffage van Veerle...Verdict: niet meer te herstellen, de ketel is doorgeroest... Ik heb zonet nog eens gebeld naar de bouwmaatschappij om aan te dringen op spoedig herstel, het is geen weer om zonder verwarming te zitten...Veerle werkt nu met een klein petroleumkacheltje, maar een oplossing is dat uiteraard niet. Bovendien kun en mag je dat niet laten branden zonder verluchting, en verluchting is ook koude lucht...

Ze beloofden spoed achter deze zaak te zetten...Hopelijk is hun begrip van het woord hetzelfde als het mijne...Wij hadden al vastgesteld dat er bijna geen warmte kwam uit die verwarming, nu is de reden dus duidelijk ! Ik heb Veerle gezegd haar thermostaat op nul te zetten, want anders gaat haar mazout regelrecht den blote blauwe (?) hemel in...

Er is weer geen blauw te zien in den hemel, en op straat ook al niet, al zitten de blauwe hier aan 't bewind... Dat doet mij aan de regering (of het gebrek aan) denken. Ze hebben daar hun eigenzichzelven zodanig klemgezet, dat ze met de beste wil van de wereld er niet meer uit geraken... Moesten het auto's zijn, ze zitten tot over de assen in de môre...en patineren dat de rook zo dik hangt dat ze malkander niet meer kunnen zien (letterlijk en figuurlijk). En wij zullen al die dwazekloterij wel weer mogen betalen.

Er zijn twee dingen waarvoor ik op mijn blote kniëen alledagen de kruisweg wil doen: zorg dat mijn kinderen geen militair en geen politieker worden...Ik heb echt liever serieuze mensen in mijn nest zitten. Je ziet nu regelmatig van die mooie reclames op de tillesevie...ons leger dat is nu een helpende hand, een vredescorps, als je iets wilt doen aan het onrecht, vervoeg het leger... Ik krijg daar de kriebels van, een of ander romeinse keizer zei het al: wilt gij de vrede, bereidt dan de oorlog! En ik zie die belgische vredeswerkers daar de vrede bevorderen met een mitraillette op hunne buik...??? Mijn broer is iets te laat bij het leger gegaan om het antimilitarisme van mijn vader nog om te turnen...Ik ben en blijf antimilitarist. in hart en nieren.

Ik heb twee keer mijn drie dagen gedaan, en bleef dus in totaal 30 dagen in het leger (tja, hun tafels van vermenigvuldiging zijn ook al niet je dat...) De eerste keer vloog ik na mijn drie dagen het militair hospitaal in, en die kluivers keurden mij voorlopig af... Na zes maand mocht ik al weer eens proberen, maar nu vloog ik meteen op de eerste dag al het militair hospitaal in... De eerste keer dat ik in dat hospitaal zat, zat ik oeverloos in de wachtzaal, terwijl ik zag hoe een sergeant telkens met mannekes voor kroop, en ik iedere dag opnieuw zat te zitten aanschuiven aan een rij die niet minderde...tot ik vernam dat ze me maximum 15 dagen mochten houden...Dan bleef ik rustig genieten van het mooie weer en een boek, en de veertiende dag 's morgens verwittigde ik de sergeant dat ik nog drie dokters moest zien en morgen naar huis ging... Nu was ik het die de rijen voorbijging met de sergeant... De tweede keer deed ik zelfs geen poging meer om bij een dokter te gaan... Ik begon zelfs al met het systeem te ondergraven. Ze hadden mij per ongeluk in een franstalige kamer gelegd...en om 10 uur liet ik het licht vrolijk branden, een gloeiende sergeant kwam mij uitkafferen, maar ik begreep geen frans... dan kwam een officier (denk ik, hij had veel strepen, of een neus met veel gaten)en die kon nederlands...Wat ik daar deed in de waalse kamer...Tja, dat moest hij mij vertellen... Dan vroeg hij in 't nederlands om het licht uit te doen om 10 uur, wat ik braafjes deed... Nadien hoorde 't sergeantje mij praten met de walen in de kamer, en kwam diene gradé weer eens af... Ik hield hem voor dat ik voor de nederlandse taalrol had gekozen, en dus in 't nederlands mijn orders moest krijgen... Hij zweeg en ging voort... Ik denk dat ik gelukkig was dat ik nooit troep moest doen, ik zou stellig veel uurtjes in den bak gezeten hebben... Ik kan er niet aan doen, maar ik kan niet tegen zinloze bevelen... Als ik iets zinloos moet doen, dan krijg ik de riedebedie, wat dat ook mag zijn.

Ik heb en zal nooit kunnen blindelings gehoorzamen, ik moet weten wat ik doe, en waarom ik het doe. Dat zal ook wel te maken hebben met mijn vele lezen, en vooral met mijn fantasie...Ik heb verbeelding, ik zie achtergronden, en als ik ze niet zie, dan maak ik ze zelf, en bij zinloosheid maak ik ook achtergronden die zinloos zijn...en dus doe ik het niet. Ik denk dat het ook dat was dat mij een weerzin gaf tegen wiskunde... Ik zocht vruchteloos naar het nut van de wetenschap om te weten wanneer en waar twee treinen elkaar ontmoeten op de lijn Brussel Oostende...Wat mij en de reiziger interesseren is wanneer de trein ter bestemming is, en daarvoor moet ik niet rekenen, dat staat in het spoorboekje... Bovendien waren de opgaven altijd al verkeerd van in de opgave van het vraagstuk ! Een trein rijdt 80 km/uur...dat moet nogal een bonk geven als die trein van stilstand in één ruk aan 80 rijdt ! Ik wil die trein eens van op een veilige afstand zien vertrekken ! En als hij niet van 0 tot 80 gaat in een fractie van een seconde, hoe kan ik dan berekenen waar die twee klootmachines elkaar zullen ontmoeten ? En als ik dat toch moet doen, dan kan ik dat alleen maar gerekend vanaf een plaats waar de treinen daadwerkelijk aan 80 reden, en niet vanuit het station... Maar dat was niet juist, ik moest niet zitten te vitten, de opgave was duidelijk... en dan zijn ze verwonderd dat ik nog steeds een hekel heb aan wiskunde !!!
en aan den troep en aan politiek... en nog een paar dingen... zoals rode bieten en zo, maar dat doet hier niets ter zake...
Ziet eens ! ik zit weeral in 't verleden ! maar een beetje in 't heden ook, ik hou er nog steeds niet van...

tot de volgende ?

Het einde nadert...

...als in Italië de regering doorzet met zijn wetsvoorstel (het is al door de kamer)dan is dit wellicht een van de laatste blogs van ondergetekende....
Eén of ander verlichte (?) geest heeft in Italië gevonden dat de blog een verdoken vorm van publiciteit is, en op publiciteit moet belasting betaald worden, per uitgave...
Hopelijk doen ze dat niet met terugwerkende kracht, anders wordt mijn ijver beloond met een torenhoog belastingsaanslagje...
Mag ik dan op uw financiële steun in moeilijke dagen rekenen?
U, die regelmatig mijn blog leest ?
Gelukkig heb ik niet zo veel lezers, en kan ik mij misschien verdedigen met het feit dat mijn publiciteit nauwelijks impact heeft buiten een beperkte vriendenkring...
Natuurlijk kan ik ook de zaken omkeren, en daadwerkelijk publiciteit beginnen te maken, maar zolang er geen winkelketen interesse toont, zal dat ook niets opbrengen...
niettemin, en niet tegenstaande:
de eerste reclamespot.

Bart kwam hier, zoals bijna elke week, de vrijdagavond langs om eens te babbelen en iets te drinken. Ik zat aan tafel, ook iets te nutten, met enkele sneetjes chorizo (mild) bij als hapje. Bart nam ook een stukje (niet straf genoeg, pa) en begon over een lekkere worst die hij per (on)geluk ontdekte bij de Liddl ...in duitsland, tijdens zijn verlof. Ze verkopen die ook hier pa, dat moet je eens proeven!

Dus: reclame slogan nr 1:
Koop bij de liddl de heerlijke notenworst ! Echt waar, een worst met noten in verwerkt, en het smaakt inderdaad vurrukkuluk ! Let op, de worst zit verpakt in een pampieren zakjesachtige verpakking ! Maar echtigentechtig waar, het is lekkkkkkkeeeeeeeer !!!!!!

Voila, nu maar hopen dat ik centjes beur bij de Liddl, en aanbiedingen krijg van andere winkelketens....

Je denkt misschien dat ik zever, maar nee, het is echt waar, dit wetsvoorstel is er echt in Italië (kun je vandaag 24/10 lezen in het onvolprezen www.netties.be )(ze houden hun dossiers bij, volgend jaar kun je het nog terugvinden).

Bart vond het een plezante anecdote dat hij die worsten ontdekte in Duitsland, terwijl ze hier ook te koop liggen. Nochtans is dat niet altijd correct, want ik ben nog binnen geweest in de Aldi in Nederland, en het aangeboden gamma was helemaal niet hezelfde als bij ons...Maar misschien is dat alleen voor nederlanders zo ?

Ik hoorde aan de verhalen van Bart dat hij niet alleen uiterlijk veel van zijn vader heeft, ook qua manieren...Als hij ergens op verlof gaat, dan probeert hij ook zoveel mogelijk de plaatselijke dingen te eten, te drinken, en ook hij komt dan naar huis met enkele flessen van de wijn die hij daar ontdekte (en 't is ne braven, hij brengt ook een paar flessen mee voor zijn pa)

Kijk, dat is een van de dingen die ik echt mis... De reizen, de uitstapjes...Niet voor het ding op zich, maar we maakten er iedere keer, zo mogelijk, ook een culinair uitstapje van. Het moest niet eens ver zijn, we kennen heerlijke bieren hier vlak over de verfoeilijke taalgrens, biertjes die je hier niet makkelijk vind, maar die echt heeeeeeel lekker zijn. Ik vond het altijd jammer op die momenten dat Anny niet met de wagen kan rijden, maar ja, ook Anny houd ook wel van het degusteren van een lekker biertje...ze zou toch geen BOB willen zijn....

Als ik nu met de wagen ben, dan is het wel zéér uitzonderlijk als ik iets drink, met al die pillen ben ik bang dat het vlugger zou inwerken op de rijvaardigheid. Wel heb ik al een paar keer enkele flesjes gekocht om dan thuis in alle rust te genieten. Anny en ik hebben een uiteenlopende smaak wat bieren betreft, Anny houd meer van de huidige biertrent, iets zoeter, waar ik meer van de oude biersmaak hou, met de bittere ondertoon van hop duidelijk aanwezig. Zo hou ik van een lekkere Orval (niet te koud !) en Anny vindt dat slecht bier...Elk zijn meug. Vroeger, toen we nog wel eens door de winkelstraten van Gent wandelden, stopten we telkens in het Waterhuis aan de Bierkant, waar je uit honderden biersoorten kunt proeven. We dronken er ééntje, hoogsten twee als we nog wat langer in Gent bleven, maar we proefden dan telkens nieuwe soorten, soorten die we nog niet kenden... Als we wat haastig waren, dan wisten we onze "préferée" tegen de dorst, en dan was het minder genieten dan wel dorstlessen...
We brachten dan ook nu en dan een potje Tierenteyn mee, de lekkerste mosterd van de wereld en omliggende. Wellicht ook de duurste ? of betaal je ook de steeds mooie potjes zo duur?

Nu, eten we veel, veel minder dan vroeger, en Anny staat ook zo lang niet meer in de keuken. Het is niet zo plezant met twee mensen die haast niets eten, klaagt ze, maar ik vermoed dat ook het werk er een beetje tussen zit, ook zij wordt een dagje minder jong. Om de twee dagen één patat, de helft voor vandaag, de rest morgen gebakken in de pan... en de rest gaat dan naar de kiekens. 't Is inderdaad niet zo plezant meer hé... Ook het vlees wordt steeds minder, we zoeken in de Colruyt (publiciteit !) steeds de kleinste stukjes, en dan is er veelal nog van over... Nu ja, als je niet beweegt moet je ook niet veel eten...
Als we dan eens iets aparts maken, dan smaakt het ons, eten we iets meer en boeten dan voor de zonde... Waar is onze eetlust en onze capaciteit naar toe ?
Als we eens op een etentje zitten, en we zien dat ze van die grote beladen borden aanbrengen, dan hebben we schrik...het is zo ambetant er zo veel op te laten liggen, precies of het is niet lekker, maar wij eten bijna niet meer...Als we eens alleen ergens gaan eten, dan bestellen we één schotel, geen menu, een schotel van iets wat ons bevalt, en in veel gevallen hebben we dan nog over... Vroeger vroeg ik soms nog een portie frieten bij, nu vragen wij in bepaalde restaurants, waar wij de maat kennen, om maar één portie te brengen, voor ons twee samen... We zijn nog van de generatie die er hartzeer van hebben als eten blijft staan...

ik ga stoppen, of ik loop weer regelrecht in de tijd van toen...
tot de volgende ?

tommetoch

Heel de nacht wakker gelegen van de pijn. Tegen de morgen begon het te beteren en om 7.15 uur zou ik begot hebben kunnen slapen, maar dan vertikte ik het ! Als je dan inslaapt ben je geen mens meer als je opstaat. Nu amper, maar allee.

Vannacht lag ik te denken of ik toch niet beter mijn korset zou dragen, ook al adviseert de ene dokter voor en de ander tegen... Ik herinner me toch dat ik daar steun van had, en minder pijn. Tenzij ik nu natuurlijk verder gedevalueerd ben in mijn ziektetoestand.

Want op de tijden dat de pijn je verhindert te slapen, normaal te liggen of te zitten, dan voel je je toch echt niet lekker, dan ben je ziek...Het zou me zelfs niet verwonderen dat ik dan wat koortsig ben ook. Logisch, het is tenslotte een ontsteking hé...

Nu is het weer wat beter, en deze namiddag moet ik met Anny winkelwaarts, we zullen zien of het ergste leed dan geleden is. Zo niet dan overweeg ik toch terug mijn korset aan te doen.

Nu ja, ik moet u niet opzadelen met mijn pijn.

Voor mijn deur staan nu twee camionettes van Tele(on)net. (Ik vind hun handelspraktijken allesbehalve net - maar ja, dat heb ik met alle handelspraktijken) Nu komen ze in beweging, rijden zowat 5 meter vooruit, stoppen, wisselen nog wat gesprekken uit en zetten dan aan, ze zijn weg. Ze hebben hier met 4 man het kastje van teledistributie open gemaakt, er met één man in gekeken, (ik zag niet dat hij iets deed, misschien een knopje induwen?)en dan 10 minuten klappeien over het vele werk... Leuke job.

Ik kan niet anders dan met ergernis naar die mannen kijken, niet dat die mannen schuld hebben, maar zij vertegenwoordigen een organisme dat veel te duur is, vergeleken met de landen rondom ons. En dan hoor je een min-ister zjeveren dat het internet ter beschikking moet staan van iedereen, en zeker van de schoolgaande jeugd...maar hij doet niets aan de prijsbeheersing van dat internetprovidingsysteem... Nog veel leuker wordt het als je dan hoort dat de leerkrachten taken geven die ze moeten oplossen via het internet...en dan zitten we plots midden in klasse-onderwijs.

Niet dat dit nieuw is...het is voor een gewoon arbeidersgezin nog altijd een heel zware dobber om hun kind(eren) universitair onderwijs te laten volgen. Dat kost geld met hopen. Met of zonder beurs. En dan herinner ik me weer dat ik geen studiebeurs kreeg...Mijn vader verdiende te veel, en naast me op de schoolbank zat de zoon van een geneesheer-specialist, die had wel een beurs, zijn vader verdiende dus niet te veel ???????????????????????????? Ik zou hem nog kunnen noemen bij naam, maar wat baat het oude koeien uit de gracht te halen... Ze waren vers al niet eetbaar, 't zal zeker niet verbeterd zijn met te laten liggen in die gracht gedurende jaren...

Toch was dat een toffe knul, en hij was zowat de enige van de rijkeluiszoontjes die bij ons in de groep mocht. Want wij pasten (toen al!)het systeem van positieve discriminatie toe, de rijkeluizen waren de verderfelijkste soort luizen, het was een positief iets een reden te vinden om er een klop te geven... Eén keer ben ik héél bang geweest na zo'n raid... Ik had de zoon van de notaris (die later mijn huwelijkscontract opstelde) één klop gegeven, en diene bleiter viel meteen om, en bleef enige tellen liggen voor dood... Gelukkig was hij al op en weg voor de suf (surveillant) er bij kwam. In het vervolg heb ik altijd wat voorzichtiger geklopt. Veel moesten die gasten niet doen om een klop te krijgen, ze vertrokken al van uit een misdadige toestand, ze waren rijk, exposeerden dat, en onder elkaar spraken ze "frans", later bemerkte ik dat het zelfs niet eens goed frans was, het was het brabbeltaaltje van de "grand chicque", ze zochten het dus inderdaad zelf al, door zich als "anders" voor te stellen.

Ik heb later, véél later, bemerkt dat ik dat nog steeds niet goed kan velen. Ik kwam bij een patroon om te onderhandelen, en dat bazeke permitteerde het zich om in een soortement frans te broebelen tegen zijn eega en zijn chef de personnel... Ik heb me daar voorgedaan als een zeer hautain persoon, die neerkeek op zijn te lage stand, en zie, het baaske kromp in een als een ballonneke dat je lost... Nog een beetje en het maakte zelfs piepgeluidjes. Ik denk dat hij zijn lesje wel geleerd had die keer. en ik voelde me - oh zo - goed.

Kwam dat door het beroep van vader ? Was ik al van in de wieg besmet met het syndicale virus ? Het lijkt er wel een beetje op, maar het zo hautain doen, dat had ik geleerd van ons moeder, want zij kon (en deed) dat ook als ze het nodig vond. Allee, ik ben een kind van alle twee hé.

Toen mijn broer uit het college was gevlogen om ik weet nog altijd niet welke reden, kon ik bij de leerkrachten plots ook niets meer goed doen... Ik zat in de strafstudie met een vast abonnement, en ik was volgens de suf de eerste die ooit strafstudie gekregen heb in de strafstudie... Ik was geen braven, maar ik heb veel uurtjes studie mogen doen voor de toeren van anderen! Zodra er in de klas iets gebeurde was ik de klos (ik was er echt niet altijd bij, meestal wel, maar lang niet altijd). Toen ik veranderde van school, was ik plots blijkbaar een soortement heilige, want ik daar nooit strafstudie gekregen, zelfs bijna nooit straf toutcourt. Het lag dus niet alleen aan mij, ook aan de reputatie die onze naam plots kreeg.

Dat mijn broer uit het college buitenvloog, dat was een zwaar familiaal drama, en menige avond vloog ik naar mijn kamer, omdat mijn ouders met mijn broer moesten klappen over dingen die ik niet mocht horen. Dat maakte mijn situatie voor mij nog erger, ik moest een kwade naam dragen zonder te weten waarom, en dat op zich maakte mij al opstandig... De oplossing voor mijn broer was de militaire school, en plots werd mijn vader van anti-militarist een pro-militair...Wellicht niet echt, maar om zijn zoon te helpen en terug op het juiste pad te helpen en te houden. Want het moest wel iets hééééél ergs zijn, als je het zelfs niet mocht weten. Het klinkt gek als ik het nu zeg, maar ergens heb ik dat nooit aan mijn broer vergeven, zelfs nu nog niet, nu hij al zo veel jaren dood is. Het voelde ook zo onrechtvaardig aan voortdurend geviseerd te worden om wat een ander deed. Met mijn huidige kennis en ervaring van colleges, zal de misdaad van mijn broer wellicht niet zoooo erg geweest zijn, maar paste het niet binnen de elitaire naam en faam van het college, en bovendien hoorde onze familie niet tot de high-society...en daar is (ook nu nog) een college gevoelig aan...

Ooit deed het college van Oudenaarde een oproep om het katholiek onderwijs in de ganse stad te verenigen in één hecht blok. Het schoolhoofd van Mater, zuster Elza, vroeg mij mee om kbo Mater te vertegenwoordigen... Het begon al te kriebelen toen wij de superior van het college het welkomstwoord hoorden zeggen, een speciaal welkom voor dokter..., een speciaal welkom voor notaris.... een speciaal welkom voor mevrouw advocaat...tot mijn verbijstering was er zelfs geen gewoon welkom voor ons... De sup begon dan "zijn" comittee te schetsen, voorzitter, hijzelf, secretaris notaris... en weer dezelfde gang van zaken, en weer zelfs geen vermelding van het "voetvolk"...Ik kon mij niet meer houden, en vervolgde luidop: " en het werk wordt gedaan door de basse-classe, het schorem, het plebs, wij dus...
De vereniging is nooit verder gekomen dan die ene poging... Wat ben ik toch ne slechte mens hé!
Het zit in mij gebakken, ik kan geen onrecht verdragen, geen onderdrukking, geen vernedering, het is sterker dan me zelf.

't zal nu niet meer veranderen...
tot de volgende ?

onderwerp...

Ik heb me rotgezocht om een onderwerp te vinden voor het maken van een schilderij zoals opgedragen... Een duidelijke voorgrond en duidelijke achtergrond... Zoek maar wat foto's...

Ik heb dus niets gevonden, of misschien toch wel...Deze namiddag is het schilderles, en ik heb een onderwerp, alhoewel niet echt van de foto af...

De foto die mij inspireerde is misschien wel de beroemdste foto (of beruchtste) van deze kloot-wereld...De foto waarop je dat naakte meisje hulend ziet vluchten voor de amerikaanse soldaten op de achtergrond...
Op deze foto staat op de voorgrond, een end voor dat meisje, ook een huilende jongen, rennend met vertrokken gezicht. Dit wordt mijn onderwerp, angst, op een achtergrond van vuur en rook, met misschien, maar dat weet ik nog niet zeker, het lijkt me nu niet echt nodig, een silhouet van een soldaat...
Dat is echt een onderwerp voor mij, angst...
Ik wil proberen niet gedetailleerd te werken, alleen duidelijk de angst brengen, niet het knaapje.

Ik heb al gezegd dat ik op een of andere manier altijd somber werk... Gek genoeg deed ik dat niet in mijn pyrografie.

Toen ons moeder haar huis verkocht, zag ik daar nog een kadertje hangen met een pentekening die ik ooit maakte als adolescent, en dan al had ik de angst als onderwerp genomen. De meeste jongeren leven dan in een euforie van liefde, bloemetjes en bijtjes...ik dus niet. Blijkbaar waren er toen al twee ikkes. Een die in de groep graag de plezantste was, een die de angst tekende... Eigenlijk ben ik dat nog een beetje, naar buiten plezant en wat dominant, naar binnen onzeker en angstig ?

Wellicht is dat het lot van een middenkind... Je hebt een (ik twee) ouderen boven je, en je plaats als kleinste is je afgenomen door een nog kleinere. Je zit altijd ergens tussen hamer en aambeeld. Of je doet het slecht want je moest toch al beter weten, of je doet het slecht want je bent nog niet oud genoeg om mee te doen... Er bestaan hele boekdelen over die situatie, maar ikke en duizenden anderen hebben in die situatie geleefd, en dragen hun leven lang de sporen van hun opvoedingssituatie mee.
Oh, denk niet dat dit zooo erg is, er bestaan ook hele boeken over de druk waaronder de oudste voortdurend staat, en evenveel over hoe moeilijk de jongste het heeft... Je moet wel tot de conclusie komen dat het gewoon moeilijk is mens te worden.

Ik had nooit aan "de naakte aap" mogen beginnen, het is een verderfelijk boek ! Het trekt het ganse menszijn terug tot zijn animale reacties in gans zijn bestaan. Hoe verder ik kom in dat boek, hoe beestiger we allemaal lijken te zijn. Hoe de hormonen reageren en ons besturen in onze reacties... Nee, lees het maar niet, je voelt je vuil als je het leest. Lees maar rap andere en mooie boeken, of als je geen lezer bent, kijk naar een mooie film.

Mijn positie als middenste in het nest.

Het klinkt zo dierlijk hé, zo beestig...zo "naakte-aap-achtig. En dan kijk je de zondagmiddag naar een filmpje over chimpansees en je ziet hoe de oudsten uit het nest...en de middenste...en de jongste... Nee, echt waar, je moet je niet verlagen tot de naakte aap, we zijn dat niet, hoezeer er ook nog resten van het zoogdier in ons zitten, we hebben niet alleen dat, we hebben ook -als enige ?- de mogelijkheid onze reacties in hand te houden...hoewel dat misschien de oorzaak is van de conflicten met jezelf, tussen je lichamelijke en je geestelijke. Tju, Freud heeft er niets van gebakken.

Toen ik vanmorgen op stond was het somber, grijs weer, en nu stralend zonnig weer. Veel scherpe schaduwen.

Vanmorgen voelde ik dat ik met geen mogelijkheid mijn rugspieren kon loskrijgen. Met andere woorden, alles zit weer vast. Nochtans is de pijn nu nog redelijk, en voel ik mijn hartslag nog niet in mijn rug bonken...Als dat het geval is, dan is het net zoals met een snijdende pijn van een zweer, of zoals anderen mij tandpijn beschrijven, bonkend en kloppend alsof je ganse centrum zich naar de pijnplaats heeft verplaatst... Ik heb schrik dat het weer erg gaat worden... Als het vandaag in de schilderles zo begint zal ik proberen mijn trots aan de kant te leggen en te stoppen voor het té erg wordt. maar dat is niet makkelijk.

Ik ga ook eens naar de tandarts moeten (Heb je er al eens opgelet dat dit in ons taalgebruik de enige arts is ? al de anderen zijn docteurs...)(In 't westvlaams is het un dentiste ...hoe zeggen westvlaamse Blokkers dat?)Blijkbaar lig ik 's nachts te tandenknarsen, en ik heb een snijtand die nu al zo ver achteraan is weggesleten, uit gebeten!, dat ik vrees dat hij eens zal breken. Wellicht komt dat mede door het feit dat mijn tanden uitgroeien. Binnenkort ben ik echt een oud peetje...en kan ik mijn kin tegen mijn neus duwen. Zo een popeye-figuur...

Oud worden... en ik mag niet klagen, er zijn er veel die zelfs dat niet krijgen...die al veel vroeger moesten afstappen...

De filosoof van mater moet nu maar eens stoppen met zagen, tot morgen?

Outcast

...past niet in het kadertje...
Hij, u, ik staat buiten het "normale" model!
Ik krijg er de kriebels van dat "men" ons altijd probeert in het kadertje in een "cast" te dwingen. De gemiddelde mens eet in zijn leven 1801 dieren op...Gelezen in de krant.
Ik vraag mij af wie zo weinig beestjes opeet ? Wie is zo slecht bedeeld ?
Ik weet niet of ik al een hele koe op heb, maar ik heb al honderden mossels gegeten, duizenden garnalen, een mooie kist oesters, om nog maar niet te spreken van kikkerbilletjes en van die heerlijke kleine visjes, rechtstreeks in het frituurvet gebakken, daar heb ik er ook al enkele honderden van binnen...Ik heb wellicht al een heel kiekenskot leeggefret en een groot konijnenkot, bovendien heb ik tientallen kwartels (ik kweekte die zelf) en duiven (idem) mijn keel laten passeren, en ik spreek dan niet eens van hazen, fazanten en patrijzen...
In één goedbereide gekreveerde tomaat zitten wellicht al meer dan 50 garnalen...
Sjongens ik herhaal mijn vraag, waar woont den duts die maar 1801 beesten heeft opgefret? Denk niet direct aan de arme gebieden, want daar eten ze insekten, wat wij vies vinden, maar wij eten wel lustig slakken, wulken, karikollekes en ander rare beestjes...
Nee, ik ken genenenen die voldoet aan dat gemiddelde !
Als ik een gemiddelden zou zijn, dan heb ik nog zo'n 13 jaar te goed. Maar ik heb veel meer kans dat dit niet klopt, dat ik vroeger of later zou gaan...
Nee, ik ken echt geen ene mens die aan "de gemiddelde mens" voldoet.
Jij wel ?
Dan zijn we dus allemaal outcasts, uitzonderingen, niet in het kaderke passenden.

Neen begot ! De mens is gewoonweg niet in een kadertje te vatten, geen enen !
Gelukkig maar !
Stel je voor dat we allemaal 73.4 kg zouden wegen, 1.79 meter groot zijn, chinees spreken, en dat er iets meer kans is dat we vrouwelijk zijn dan mannelijk.
Zie je al dat er maar één maat kleren zou zijn?

Dat doet mij denken aan de heiligen... De volmaakten.
Ik mag er niet op denken dat ik er ook maar ene zou ontmoeten !
Dat moet de meest vervelende man of vrouw zijn in ons heelal...Hij (zij) die altijd volmaakt gepast zou reageren, zou ook altijd perfekt voorspelbaar reageren...Hij zou geen woord kunnen zeggen, geen ding doen, zonder dat we het allemaal zouden op voorhand weten, want het volmaakte is altijd maar één ding.
Ik denk dat we alras met een hele kring joelende mensen rond hem (haar) zouden staan, net zoals vroeger op de speelplaats als er twee een serieus gevecht aangingen...We zouden in koor, voor hij kan antwoorden het antwoord al belachelijk maken, in een reactie op de dodelijke verveling die zo'n saaie piet zou uitstralen.

Nee, het volmaakte is het meest afschuwelijke dat ze ons kunnen aandoen!

Meneer, denk u eens in dat ze morgen de volmaakte auto maken, dan zou die nooit meer kunnen wijzigen, dan zouden wij allemaal, zonder onderscheid van stand en rang, van arm en rijk, in diezelfde auto moeten bollen... Bèkes ! Ik mag er niet op denken!
Nee, laat ons maar prutsen, laat ons maar oeverloos streven naar het volmaakte, het beste, maar laat het ons aub nooit ofte nooit bereiken !

Wellicht is dat de achterliggende reden waarom ik altijd wat zit te grimmelen als ik hoor "de gemiddelde mens", of "men", of nog andere van die dooddoeners!

Stel u voor dat een kunstenaar "het volmaakte schilderij" zou gemaakt hebben...Dat zou betekenen dat er niemand meer moet (mag) schilderen, omdat er niets meer te schilderen is, het is bereikt, het is af, gedaan !

Nee, het volmaakte, dat is niets voor mij, niets voor u of voor wie dan ook...Men zegt dat het volmaakte niet van deze wereld is...dat is dan het enige volmaakte dat ik appreciëer... Ofte de perfecte contradictie.

Waarom zoeken we naar het klavertje vier ? Omdat het onvolmaakt is ?

Aan de pompelieren op mijnen einder staan nu bijna geen blâren meer. Nochtans is het nog niet echt koud geweest, is er nog niet echt veel wind geweest, nog niet echt herfst geweest, of liever we hebben een hele zomer lang herfst gehad, en nu het herfst is, probeert het weer angstvallig om nog eens te zomeren... Het weer is al even gek als de mensheid, en het is (gelukkig) ook niet volmaakt.

Ik heb gisteren mijn nieuwe boeken zitten uitpakken, en gezien dat ik de nobelprijswinnaars tot 1954 heb, misschien niet allemaal, maar dan toch een hele boel ! Bovendien stammen ze nog uit de tijd dat een boek nog een boek was, en kryptisch ding... Ik mag niet veralgemenen (dat mag je nooit), maar veel van de moderne gelauwerde schrijvers worden gelauwerd omdat niemand durft zeggen dat ze het geschrevene niet begrijpen...Dus moet je ook die boeken niet kopen, je kunt ze toch niet lezen.
Ik weet nog dat ik soms in de bibliotheek een boek moest halen om te lezen als opdracht van de school... Ik ben al heel mijn leven, van zodra ik kon lezen, een boekenwurm geweest, maar ik heb bijna nooit een goed boek gelezen in die "opgedragen lectuur". 't Zal wel aan mij liggen, maar sindsdien koop of lees ik bijna nooit meer boeken van die schrijvers die door de leraar opgedrongen werden.
Voor mij moet lezen een genot zijn, een meeleven met, een wegdromen in, een huiveren met, een angst voelen met...Als ik een hoofdstuk drie keer moet herbeginnen omdat ik de draad kwijtraakte in de zware psychologische druk, dan hoeft het voor mij niet meer ! Als die man met zo'n zware psychische problemen zit, dan ben ik blij voor hem dat hij ze van zich af kan schrijven, maar dan moet hij anderen er niet mee willen opzadelen !
Of boeken waarin je het gevoel krijgt dat je moet leren zwemmen in een vuilnisbak? Nee, niet voor mij !
Nee, ik zoek niet naar lichte, naar vlotte schrijfsels, maar naar zaken waarin je kunt wegdromen, meedromen met het boek op zich. En het mag zeer somber of teneerdrukkend zijn, als het maar zo geschreven is dat je het mee-ervaart.
Maar als men mij een boek geeft, met zinnen die alleen een symboliek in zich hebben, maar geen echte betekenis, dan hoeft het voor mij niet.
Ik kan de werken van Van Ostaejen echt waarderen, maar zij die dan nog verder gingen, en de woordbetekenis lieten vallen om alleen in een klankkleur, zonder betekenis op zich, een gevoel weer te geven ???Nee, laat maar, niet voor mij...
Ik heb me al dikwijls afgevraagd wat men later van onze tijd zal schrijven in het grote geschiedenisboek ? Wat zal men schrijven over de schilderijen die alleen uitgegoten zijn in kleurmassa's en waar men voor de dynamiek een paar keer met een fiets door gereden heeft ?
Of over een pot vol mossels die men verkoopt als een GROOT kunstwerk...
Of zal men deze dingen met de mantel der liefde toedekken, niet willende erkennen dat "de" voorouder zo een rare bietekwiet was... Ik hoop het .

Ik ben weer aan 't zagen.
Ik ga maar stoppen, tot de volgende ?

De nobelprijs

heb ik verdiend! De nobelprijs als rommelmarkter !
Het laatste kraampje voor de uitgang... Er lag heel wat dinges op tafel, en heel op het einde, drie boeken.
Natuurlijk moest ik die eens bezien, de eerste die ik in handen nam was Rudyard Kipling ! Toen zag ik op de kaft dat het hier een uitgave betrof van alle nobelprijzen literatuureluurderij...Ik keek nog eens, alle drie de boeken waren van die reeks, en madam die interesse bespeurde "20 cent voor ne boek! meneer!" "20 cent?" vroeg ik "ja, en ik heb er nog van die reeks"... Ze schoof drie grote dozen van onder de tafel, vol met boeken die nog in de verpakking zaten...
36 boeken, ik heb niet eens afgeboden, voor 7,20 euro een berg boeken en dan nog stuk voor stuk nobelprijzen... Toen ik de prijs berekend had, heeft madame nog drie keer de rekening zelf gemaakt... Meneer, je gaat toch niet voortvertellen dat je dat hier aan die prijs kocht hé ? Want ze was verbauwereerd toen ze de stapel bekeek voor die schamele 7 euros en 20 centjes...
Een man van het kraam er recht over ging naar zijn auto om een karretje te halen om mijn aanwinst te vervoeren...
Het was de echtgenoot van de dame aan wie ik ooit het adres bezorgde van een site over kralen en kralenverwerking... Je ziet, vriendelijk zijn brengt op !
Straks ga ik mij onledig gaan houden met het openen van alle kartonnen dozen, want ieder boek zit nog in een gesloten kartonnen verpakking, met uitzondering van een stuk of 6...
Het is ook qua afwerking een prachtige reeks...Zou mooi staan in een kast, maar is veroordeeld tot liggen in een stapel, want al mijn kasten zitten vol... Anny zucht...

Dat betekent dat ik voor weken aan de literatuur zit. En zeggen dat er naast mijn bed nog een stapel van een stuk of dertig liggen, en er staat nog een stapeltje in mijn werkkamer...Ik ga me toch ne keer een pozeke moeten onthouden van snuffelen in boeken...het risico wordt te groot dat ik er eens onder geraak...ze zouden me nooit meer weer vinden.

Bovendien is het hier schitterend weer ! We hebben weer na een lange tijd, onze zonnebrillen in de auto aangedaan! Dat is een van de beste dingen die we ooit kochten, zonnebrillen op sterkte, voor in de auto. Iedere winterperiode was vroeger een hel, want in de winterperiode zit de zon laag, en je zit daar dan achter je stuur te pieren... Hoeveel accidenten zijn er al niet geweest door de zon ? Het enige ambetante is, dat die brillen zo goed zijn! Klinkt gek ? Nee, het is namelijk zo dat je nogal eens vergeet dat je die zonnebril op hebt, en dan kom je een zaal binnen, en het is er precies hellestekedonker...

Tot de volgende ? Ik ga gaan wurmen in de boeken....

dromen

Vandaag kreeg ik weer heel wat mailtjes in mijn boxes, en nu en dan zitten er bij van verre, verre landen...
Lijkt het jou dan ook of het altijd mooier is ver weg dan hier ?
Kijk jij dan ook met welbehagen naar die oude boer in zijn kleurige kledij en gekke hoed ? Stel je dan ook vast dat je wel zijn stralende glimlach ziet maar pas nadien op zijn slecht gebit let ?
Gek hé !

Het gras zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heuvel zong Boudewijn De Groot, en hij heeft overscheute van gelijk !

Wij vinden die foto's van een sukkelaar die immense vrachten vervoert op ne ouwe vélo zo charmant, en denken er niet aan dat wij het niet leuk zouden vinden die fiets te moeten duwen. We kijken glimlachend naar dat oude menske die een enorme takkenbos op haar kromgewroete lijfje naar huis sleurt, om toch wat warmte te hebben...en reclameren over de prijs van de mazout...

We zijn toch rare burgers hé ?

En als ik zo'n opmerkingen maak terwijl we naar dergelijke foto's zitten te kijken, dan bekijken ze me met ogen van "spelbreker!".

Ik kan u boeken tonen van christelijke en van socialistische origine, over hoe onze voorouders hier moesten wroeten... Je kunt die afgrijselijke foto's tussen de die van vietnam of irak of nigeria of ...kies maar uit tweederden van de wereld, ze zouden er goed bij passen, echt "folkloristisch"... Maar je weet dat je in die boeken kijkt naar wantoestanden, en dan zie je plots de armoe van die mensen, van die andere tussen die mooie landschappen in, zie je niet...

Maar wat me nog veel meer opvalt, dat is dat, als je beelden ziet van drukke straten in die verre landen, dan zie je er lachende gezichten tussen, zelfs met zo'n vracht op hun rug... Als ik kijk naar beelden uit de metro te brussel, dan moet ik al héél véél geluk hebben om ergens een glimlach te ontdekken...Gewoonlijk zie ik alleen uitgestreken, effen, geëgaliseerde bakkes vol sjagrijn en weerzin...maar wel in een mooi pakkie en met een mooi samsonite valiesje aan de hand.

Ik heb mezelf aangeleerd om op zijn minst goedendag te zeggen als ik een wachtzaal van de dokter binnenstap, en als ik meer dan een knikje terugkrijg, probeer ik zelfs te praten...want zo'n een wachtzaal, vol mensen, is veel stiller dan de kerk tijdens de eucharistie... Je ziet dan dat heel wat mensen er werkelijk behoefte aan hebben die stilte te doorbreken, om aan andere dingen te denken dan dat rare knobbeltje onder zijn arm...
Probeer eens glimlachend door een winkelstraat te wandelen, wedden dat je glimlachjes terug krijgt ? Er is niet zo veel nodig om die muren die de mensen tussen zichzelf zetten omver te werpen...en dan zie je dat het niet echt allemaal van die sjagrijnige bloedserieuze zeveraars zijn...er zijn er tussen die nog weten dat je alleen je mondhoeken iets omhoog moet trekken om er véél en véél mooier uit te zien.

In "De naakte aap" lees ik dat homoseksualiteit een normaal verschijnsel is bij overbevolking, als je mijn blogs allemaal gelezen hebt, dan weet je dat ik dat ook al vaststelde zonder dat boek te lezen. (Op basis van vaststelling bij te veel ratten in een te kleine kooi)...Maar wat ik niet (of nog niet?) gelezen heb in dit boek, is dat de mensen ondanks de veelheid van hun soort, wanhopig proberen om een stuk privacy te hebben, en dat ze een muurtje om zich heen zetten, of zich verschuilen, of als dat allemaal niet mogelijk is, een gezichtsuitdrukking op zetten om de anderen er op te wijzen dat ze er eigenlijk niet zijn... En zo komen we tot het meest absurde dat er denkbaar is: eenzame mensen in een zee van volk...

Help die mensen ! Nee, je moet geen cent uitgeven daarvoor, gewoon vriendelijk zijn en glimlachend rondlopen. En als het even kan, babbel dan eens, gewoon, over het weer of wat dan ook, en je zult zien dat niet alleen bloemen ontluiken !

Het zwerk is weer volgelaân met grijze wolken die dreigend het licht wegnemen, om ons ook grijze, norse mensen te maken...maar wat die wolken niet in de mot hebben, dat is dat ze ook alle schaduwen wegnemen !

Ik heb van Lieske van Toon een pak kopiën gehad van een schrijver die in 't West Vlaams schreef (want den duts is al dood), eentje wil ik u niet onthouden, ook voor niet westfluten is't verstaanbaar...

ê vrind is lik ê stekkerdroad,
je kut'dr'an vast roak'n;
en ojje were weg wult goan,
't doe je zeër je los te moaken.
Djoos Uyttendoale

Het is de toale van rond Westouter (Nu Heuvelland), en soms moet ik wel eens denken over een woord, maar het bovenstaande is, meen ik, voor eenieder begrijpelijk.

...en djuuste !

tot de volgende ?

waaiende wind

De poepelieren op de achtergrond van mijn windowview zijn bijna kaal. Mijn notelaar is al helemaal kaal. Mijn linde wordt meer en meer geel en bruin.
't Is herffsstt...
Ieder jaar zijn we weer verwonderd over het feit dat de dood zo'n warme kleuren heeft, en toch kiezen wij zwart als doodskleur. Gek.
In feite zouden we bij een overlijden kledij in warm rood-bruin-oker-geel moeten dragen, als symbool van de dood die vruchtbaarheid schenkt aan nieuw leven.
Maar mij doet de herfst dus in eerste instantie denken aan de dood.
Denken aan verdriet, gespannen gevoel in de keel, prikken in de ogen...boos en weerbarstig verzet in onmacht.

Voor mijn deur hebben ze nu van dat groen gezet, dienstig als groenvoer en als bodembemester. Als ze het gebruiken als groenvoer, dan zal er hier binnenkort een dinosaurus staan in "de stikken" (het veld). Ik weet niet hoe dat machine noemt, maar het snijdt en verhakselt het groen en langs een brede naar smal verlopend stuk pij mondt het uit in een kopvormig stuk die het voer in de kar blaast. Ze laten dat machine gewoonlijk op het veld staan, klaar voor gebruik. Het silhouet doet mij altijd denken aan een dinosaurus die boven het groen uit naar de wereld staat te staren. 't Zal wel weer mijn fantasie zijn, maar kijk maar eens, je zult me gelijk geven.

Ook die dingen wijzen op herfst en kou. In de winter, na de eerste echte vorst is dat groenvoer plots geel en verslenst, en dan is het nog goed om in te rijden, groenbemesting!

Ik denk dat het een soort raapzaad of mosterdzaad is, daar lijkt het blad op.

Ze hadden er beter wintergraan op gezaaid, want er is graan tekort, oorzaak van fikse prijsstijgingen. Gek genoeg is één van de hoofdredenen dat men te veel oliehoudende gewassen heeft aangeplant, om genoeg brandstof te hebben voor koning auto. Het doet je toch even denken dat brandstof primeert boven voeding. Voedselpakketten naar de talrijke hongergebieden op onze zo onrechtvaardige aardkloot zullen nog verminderd ten gunste van de auto.

Want dat is het ergste ! Als de prijzen van de voeding stijgen, dan zullen de meesten onder ons dat waarschijnlijk alleen voelen als een beetje besparen op luxe-goestjes, maar voor wie nood heeft zijn er geen luxe-goestjes, en is besparen alleen mogelijk op levensnoodzakelijke dingen. Het ergste is dat die prijsstijgingen kunstmatig verhoogd worden, onder druk van zijne majesteit de Economie...en als je echt naar de bron zoekt, dan zie je dat de economie beheerst wordt door enkelingen, enkelingen die zonder enige schroom het voedingspatroon van hongerige mensen nog meer reduceren... erg.

Die enkelingen die de wereldeconomie beheersen, beheersen in feite ook de werking van het geheel, de politiek, de machtsverdelingen en noem maar op. Zij zijn het ook die in ruil voor een bete brood de kopermijnen van Afrika leegroven en zich verrijken met absurd hoge winst. In de diamantwereld wordt de prijs kunstmatig hoog gehouden, wordt de produktie angstvallig gecontroleerd om die prijs zo hoog te houden. Weet je dat logisch gezien saffier en robijn veel duurder zouden moeten zijn dan diamant, omdat ze veel en veel zeldzamer zijn? Als je je vrouwtje echt graag ziet, schenk haar geen diamant maar een veel zeldzamer robijn, die heeft het kleur van de liefde, prachtig rood, maar niet vol bloed zoals diamant wel is...

Wat voor mensen zijn het die de kraan gewoon dichtdraaien terwijl kinderen dorst hebben?

En dan komen ze rond, omhalingen doen, om de armen te helpen...terwijl we weten dat een van de sterkste financiële grootheden de kleine man met de busjes op pad zendt. Hoe moeilijk is het macht en rijkdom uit handen te geven?

Nu, hoe meer we roeren hoe meer het stinkt, dus laten we over andere dingen bezig zijn.

Een van de tweeling wil een vlieger maken. Ze had zelf al iets samengeknutseld, maar natuurlijk niet zoals het moet. Dus zal opa hen eens moeten leren een vlieger te maken, een goede. Toen onze kinderen nog klein waren maakte ik hen ook een vlieger, en dan samen uitzoeken hoe lang en hoe zaar de staart moest zijn om de beste resultaten te hebben. En het was gek, de eerste vlieger werket niet, tot mijn frank (toen nog) viel, en ik zag dat ik de vlieger omgekeerd had gemonteerd aan het koordje... En weet je, ik zit nu weer me zelf suf te piekeren hoe het weer moet, het lattenwerk naar je toe, of van je weg ? Ik ga eens zien, voor ik weer afga als een gieter, want het is niet goed dat opa, de almachtige, van zijn pieddestalleke tuimelt...Zeker niet voor opa.

Nu zie je aan het strand al van die gesofisticeerde vliegers, bestuurbaar en al, maar de vliegers waar ik een beetje verliefd naar kijk, dat zijn die hele grote dingen waaraan ze hangen om over het water te surfen op de golven van onze noordzee. Sommigen zie je dan zelfs uit het water loskomen en capriolen maken, gedragen door de wind in die grote vlieger...een droom. Zouden we dat niet kunnen benutten om onze auto te trekken droom ik dan, en ik zie boven de de viaduct van Vilvoorde een hele rij kleurige vliegers aan de auto's voorbij komen, nu eens snel dan eens trager, al naargelang de wind...Zou de wind dan overal op hetzelfde ogenblik harder of minder hard blazen, of zouden de achterste met een klap op de voorste kletsen? Je zou er de sosjelisten herkennen aan hun rode vlieger, de liberalen aan hun blauwe, en de tsjeven? ...aan hun muisgrijze, kleurloze vliegers? (Een beetje bang dat één kleur te veel zou bekennen...)De groenen zouden enorme groene en hemelsblauwe vliegers hebben, om te tonen dat dit verkeer eindelijk ook hun goedkeuring wegdraagt... (En hoewel groenen eigenlijk roden zijn die nog niet rijp zijn, zie je dat dus niet aan hun vlieger). De geel-zwarte vliegers van het blok vertonen agressieve tanden, en de lijst dedecker heeft vliegers in doorzichtig kleurloos plastic, zodat ze alle kleuren rond zich zouden kunnen opnemen... Zie je het voor je ?
Kijk, dat vind ik nu fijn, fantaseren, zonder remmen er op, wegdromen in een eigen wereld, en wat nog heerlijker is, deze wereld ook aan jou schenken...

Ik mailde gisteren naar de leraar van de schilderklas, om te weten of ik iets moest voorbereiden. Ik was een halfuur voor tijd weggegaan omwille van de pijn... Ik kreeg vandaag al een mailtje terug, de anderen moeten nog verder leren composities maken, ik moet een onderwerp zoeken en weer een nieuw schilderij beginnen... Volgens de leraar ben ik het stadium van leren grotendeels voorbij, alhoewel ik altijd het gevoel heb dat ik nog heel veel moet leren...Misschien mis ik alleen zelfvertrouwen ? Maar in één ding heeft hij gelijk, ik heb genoeg fantasie...misschien zelfs een beetje te veel?

Ik ga stoppen, mijn fantasie is (tijdelijk) droogstaande.
tot de volgende?

De weerman

Ik heb me weer geergerd aan de weerman ! Den kluiver schildert ons, u en mij, een scherm vol regen voor, en kou, en mist en... en dan besluit hij "en morgen ben ik er weer met meer weer...Terwijl hij hij just gezegd heeft dat 't géén weer zal zijn ! Den zot !

In de tijd van Armand Pien kon je nog eens lachen met je miserie, hij toonde een zot gevormde wortel en op slag vergat je de slechte vooruitzichten...Bovendien wist je dat de kans dat hij er naast klopte behoorlijk groot was, en dat slecht weer bij hem niet noodzakelijk slecht weer bij ons gaf...Maar nu, met hun zattelieten en kwampjoeters... Je weet op voorhand dat 't spel om zepe is...

En zeggen dat het de bedoeling was vandaag te gaan vissen ! Ja, maar tenzij dat we willen moddercatch doen met de vissen, zijn we beter met thuis te blijven. dju toch.

We zijn vanmorgen weest winkelen, en volk dat er was ! Tot mijne frank, sorry, euro viel ! In Brakel is het de woensdag marktdag, dus zijn alle madammekes op baan, en vermits het prachtig regenweer is... lopen ze altemaal in de winkels ipv op de markt.

Nu, op zijn eigen is dat niet erg, maar we moesten ook naar de Aldi en de Liddl, en daar worden die winkeljuffrouwen verschrikkelijk hoge lonen betaald, zodat ze het zich niet kunnen permitteren om meer dan één kassa open te houden... 't Is dus al de schuld van die syndicaten !

En binnenkort stijgen bijna alle voedingswaren serieus in prijs. 't Is nog niet duur genoeg! En wetende dat de bloem op slaat zal wellicht ook het brood nog maar ne keer opslaan. Sedert de invoering van de euro is alles al veel duurder geworden, nu nog eens omhoog, en binnenkort zijn onze armpjes te kort om er nog bij te kunnen. Als ze ook in de home nog eens opslaan, dan zal ik aan tantes spaarcenten moeten gaan zitten, nu, ik moet er zeker aan zitten voor de betaling van het verloren gelopen water... Volgende maand zal ik de definitieve prijs weten...

Geld, het slijk der aarde...jammer dat het niet echt slijk is, met het weer dat we nu al heel den tijd hebben zouden we hele velden slijk kunnen scheppen om alles mee te betalen...maar ja...

Ik wilde naar de aldi omdat er een en ander zou liggen van schilder en tekenmateriaal...en je mag niet lang wachten, anders is alles weg.

Ik ga stoppen, ik heb geen inspiratie, en 't is al weer tijd om te gaan eten...
tot de volgende ?

Jarig

Fré is jarig! Hij was er enorm van aangedaan dat wij hem net als onze andere kinderen ook zijn verjaardag gaven. Hij heeft eigenlijk nooit gezinsleven gehad, zijn ouders scheidden toen hij nog een klein manneke was, en hij bracht zijn ganse jeugd door in pensionaten en jeugdkampen in de verlofperiodes.
Dat is wellicht ook de reden dat hij hier - net als Veerle- alle vijf voeten binnenvalt, en voor alles en nog wat onze mening vraagt. Hij is zielsgelukkig dat hij nu ergens ook een thuis heeft. Tot zijn en onze tevredenheid is er nu ook weer een veel betere verstandhouding met zijn moeder.

Het enige wat hij mankeert is zelfvertrouwen. Wellicht is dat ook het gevolg van zijn opvoeding, waar hij niet opgevoed maar georkestreerd werd.

Veerle en hij bloeien nu langzaam weer op tot mensen. We moeten nog steeds op eieren lopen om de nog steeds dreigende depressie bij Veerle in te tomen, maar het lukt, en ik heb de indruk dat het zelfs langzaam betert.

Het is nog steeds zonnig, maar ook nog steeds wat nevelig. Je ziet ook de blâren vergelen, verbruinen en afvallen aan een hoog tempo. Mijn linde heeft nog bijna al zijn blâren, maar zijn kleur wordt bruin en geel en vaal groenig... Ik heb de indruk dat linden en beuken de bomen zijn die hun blâren zowat het langst van al houden. Toch van de bomen die ik van hieruit kan observeren.

Natuurlijk heb je ook planten die ook in de winter groen blijven, maar die tellen niet echt mee. Ik weet niet in hoever het 100% juist is, maar ik meen me te herinneren dat die planten eigenlijk allemaal import zijn, niet echt hier thuishoren. Ik vermoed dat dit ook waar is, zeker voor het merendeel ervan, en wellicht zijn de meesten ook niet echt winterhard, maar kunnen ze bij een heel strenge winter bevriezen. Eén van de voorbeelden is de paplaurier, die nogal vlug kan bevriezen, maar dan meestal weer uitloopt uit het sterkere wortelgestel. Ook de gewone laurier (keuken laurier) bevriest op die manier, en groeit weer op uit zijn wortels.

Bij de meeste is het bevriezen veeleer een kwestie van water dan van kou! Planten die hun blâren houden, hebben in veel gevallen niet voldoende de mogelijkheid om hun bladeren droog te maken. Als het dan vriest, dan bevriest het water (het sap) in de cel en door de uitzetting breekt de celwand, en gaat het blad en aldus ook de plant verloren.
Zo kun je heel wat cactussen gerust een vriesperiode laten doorstaan van meer dan 20 onder nul, indien je eerst de maatregel hebt genomen de plant te laten uitdrogen. In ons klimaat is de winter echter ook vochtig, en nemen de planten dus ook vocht op...en vriezen letterlijk in stukken...

Je zou dus in feite je planten de winter kunnen doorhelpen door hen droog te zetten, veeleer dan hen af te schermen tegen de kou.

Nu, als we die zjieveraars op de tv mogen geloven, is er geen gevaar meer voor bevriezen. Eerst zien...

Vannacht lag ik weer te denken over de tijd van toen...ik in de chiro leider was. Als het slecht weer was, kropen we met de ganse groep binnen, en begon ik te vertellen... over de avonturen van Pietje, een knaap net ongeveer zo oud als mijn toehoorders... Ik weet begot niet meer waar ik de inspiratie haalde, of wat ik daar allemaal vertelde, maar ik weet wel nog dat al die kinderen aan mijn lippen hingen...zo erg, dat ze ook bij goed weer zaagden om verder te horen wat er allemaal gebeurde met Pietje (of Jantje ?)... Ik herinner me wel dat het veeleer een figuur à la Pippi Langkous was, dan een braaf manneke. Als ik nu eens in de boeken van Marc De Bel lees, erger ik mij aan de "stoute" kinderen, tot ik terugdenk aan mijn held in de verhalen van toen... Ik vrees dat ik niet echt stichtelijke verhalen vertelde, maar wel spannende avonturen, en daar was het mij - en de kinderen- om te doen.
Ik denk dat ik nu die histories niet meer zou kunnen vertellen...we zijn te vastgeroest in het stramien van onze westerse beschaving, we kunnen ons -zelfs in een verhaaltje- niet meer lostrekken van de realiteit. Jammer ! echt jammer !

Toch is mijn fantasie niet dood ! Ik heb je het al verteld, maar soms lig ik in een boek te lezen, als plots de slaap me overmand, en ik "lees" dan verder, maar in "mijn" boek, zoals ik hem verder vertel aan mezelf...Dan schiet ik wakker, en stel telkens tot mijn verbijstering vast dat ik mijn tekst kwijt ben. Ik moet me dan terug inlezen, minstens enkele alinea's teruggaan, om terug de draad van het boek (van de schrijver) op te pakken. Soms denk ik dat ik beter denk dan de schrijver schrijft... Maar het zelf doen, dat lukt me niet. Het is gek, maar ik kan geen boek schrijven, ik ben niet gemaakt voor het schrijven van lange verhalen...misschien wel als ik telkens nieuwe avonturen van Pietje zou schrijven? Dat zouden dan wel telkens nieuwe avonturen zijn, maar who cares ?

Ik weet niet de hoeveelste blog dit nu is, maar als ik ze allemaal naast elkaar zou leggen, dan zou ik wellicht al een behoorlijk dik boek hebben...Maar dan veeleer een boek à la Jos Ghijsen of Louis Verbeeck, steeds maar korte stukjes, niet echt in de zin van hun cursiefjes, maar toch een betteke familie er van.

Ik denk dan ook terug aan mijn opstellen...Ik had omzeggens altijd de beste punten van de klas, tot op een keer we een opstel moesten maken over een "moeilijk" onderwerp. Maxime, een meisje uit de klas zat te klagen en te jammeren, en ik bood aan voor haar ook een opstel te schrijven...Die keer was ik maar de tweede van de klas, Maxime had meer punten dan ik... De lerares zat verbauwereerd te kijken toen ik breed grinnikte... Ik denk dat haar frank wel is gevallen, maar bewijzen kon ze het niet, dus bleef alles zoals het was.

De tofste prof was die van Geschiedenis, daar heb ik uren mee in de clinch gezeten, en beiden zaten we ons te amuzeren, en wellicht zat de rest van de klas te zuchten dat ik de les weer langer maakte... Toen ik op het mondelinge examen bij haar binnen kwam kreeg ik als vraag de onafhankelijkheid van België... Tot verbazing van de vreemde juryleden vroeg ik haar welke versie ze wou horen... Ze lachte en zei, geef ze maar alletwee...

Waar is de tijd ? Kijk, dat mis ik nu in het relaas van mijn kleinkinderen...Ik heb nu en dan een leraar gehad die me niet alleen iets leerde, maar me ook interesse schonk voor die onderwerpen. Die interesse, dat was veel meer waard dan het gewone "leren", die interesse dwong je om opzoekingen te doen, bij te zoeken, argumenten bij te halen...dat werden je beste vakken, niet omdat je er zo veel beter in was, maar omdat je "liefde" had voor dat onderwerp, je moest dat niet "leren", je vrat het op en verteerde het met smaak en veel naknauwen en uitpuren...

Ik mis nu nog altijd die enkele leraars en leraressen die mij de liefde gaven voor zo veel boeiende schitterende vakken...en ik vraag me nu af of er in de ganse groep van wiskundigen geen één zit die echt interesse, liefde voor zijn wiskunde heeft of kan meegeven? Dat waren allemaal van die droge droogstoppels...
Ik ga stoppen, ik zwem weer in die grote zee van herinneringen, en daar zijn er bij die van mij, van mij alleen zijn...
tot de volgende ?

BBQ

Gisteren moesten wij naar de bbq bij Willy, onze vismakker...Luc zou er ook zijn, maar we mochten het hem niet zeggen, het moest een verrassing zijn dat wij daar ook toekwamen...
We kregen een telefoontje van Cecile, de vrouw van Luc, dat we niet naar de bbq moesten gaan, Paulette had haar gebeld dat Willy met de ambulance naar het hospitaal moest gebracht worden, hij was plots enigszins verlamd, en had geen enkel gevoel meer in zijn benen...Paulette had mijn telefoonnummer niet en verwittigde dus maar via Luc...

We zijn toch maar niets...Vrijdagavond zat Willy hier bij ons nog plezier te maken, en nu ligt hij in de kliniek. Hopelijk is het niet erg...Ik heb Cecile gevraagd me te bellen als ze iets weet.

Willy is een speciaal man, maar dat komt gedeeltelijk door het feit dat hij een beetje doof is! Hij is dus ook een van de mensen die hard praat (Anders hoort hij zijn eigen niet grinniken we dan met ons slecht karakter...)en bovendien heeft hij een speciaal gezicht, hij heeft een heel sterke mimiek, trekt zijn mond veel schever dan een ander, kijkt veel hoger boven zijn bril dan een ander, kortom ieder gezichtsbeweging is er net een beetje over. Wellicht daarom dat men hem minder serieus neemt, maar toch weet iedereen dat het geen dommerik is, en dat hij van heel veel dingen verstand heeft. Hij weet bijna voor alle knutselproblemen de oplossing...Eigenlijk is hij dus heel knap in die dingen, maar de manier waarop hij het je uitlegt ...

Ik weet zeker dat hij het was die zijn vrouw deed bellen opdat we niet vergeefs voor zijn deur zouden staan...

Hopelijk is het niet erg, en kunnen we er straks, aan het viswater mee zitten lachen. Maar ik zit er toch mee in, de symptomen maken me ongerust, doen me denken aan een beroerte, maar hij had geen pijn, wat dan weer niet klopt met die veronderstelling...We kunnen alleen hopen dat we heel vlug heel goed nieuws horen...

Maar we zitten allemaal in een kwade leeftijd... Ik heb dat ondervonden toen ik nog werkte, en het prepensioen werd ingevoerd... Het was mij al dikwijls opgevallen hoeveel mensen er sterven tussen de 60 en de 65...Het was altijd een grote groep. We merkten dat dankzij het bestaan van een vergoeding voor de weduwen, die dan ook allemaal bij ons kwamen, en waarvan we dan van allemaal het verhaal van het overlijden van haar man moesten aanhoren... Na de invoering van het prepensioen daalde het aantal overlijdens in die leeftijd plots drastisch ! (Het terug intrekken van de maatregel van het prepensioen zal dus niet alleen meer inkomens brengen aan de pensioenkas, het zal ook minder uitkeringen veroorzaken, en zeg maar dat die politiekers die statistieken ook hebben en mee in-calculeren !)

Maar het is dus een feit dat het een gevaarlijke leeftijd is...En de ervaring leerde ook dat wie er voorbij raakte, er gewoonlijk een heel eind over ging! De stijgende leeftijdsgrens is dus een beetje vals, omdat het vervormt is door het prepensioen, en logischer wijze zal de gemiddelde leeftijd weer dalen als het prepensioen wordt afgeschaft. Let op mijn woorden !

Daaraan denkt een mens allemaal, als een van zijn vrienden plots met de ambulance wordt weggevoerd... Sinds Koen bekijk ik iedere ambulance met een pijngevoel.

Laat ons van iets anders praten, de zon is er weer! De nevel is nog niet volledig weg, maar 't zal niet lang meer duren. Weet je, deze zomer zag ik op een morgen zo een dikke witte laag op de velden liggen, zo een typische zomerse morgennevel van een halve meter dik. Plots zag ik de koeien van Henri in de weide staan, zonder poten. Het was een gek gezicht! het leek alsof de dikke koeienlijven daar hingen te hangen... Boer Henri heeft gekke koeien ! Er zijn er bij die op hun gat zitten, als een hond! met de voorbenen gestrekt en de achterbenen op de grond, niet onder zich zoals een hond, maar scheef vooruit, zoals je een hond ook wel eens ziet zitten. Anny kon er niet van zwijgen, als boeredochter had ze zoiets nog nooit gezien! Het is ook een gek gezicht.

Ik kan nu al de lucht zien in de verte, dwars door de vergeelde populierenblâren... Het waait niet erg, maar blijkbaar genoeg om de blâren te doen rijzen...Hé, da's oostvlaams, te doen vallen... Je ziet, mijn woordenrijkdom is uitgebreid met een oostvlaamse vocabulaire...Ik ben dan ook drietalig ! Oostvlaams, Westvlaams en nederlandsvlaams van in de school...Waar ik wel getraind werd in het foutief uitspreken van de G en de H...tot in de sociale school, waar ik van de lerares soms tien keer hetzelfde woord moest herhalen... Weet je wat er gek is? Ik kan het verschil niet echt horen! Ik weet het nu wel hoe het moet, en pas het veel meer dan vroeger correct toe (alhoewel het weer wat afzwakt, door steeds thuis te zitten bij Anny, en dus weer voornamelijk westvlaams te klappen)maar als een ander spreekt hoor ik geen verschil ! Ik weet niet of dit mijn westvlaamse roots zijn, of het feit dat ik zowel de ene als de andere uitspraak als vertrouwd, als eigen herken... We hebben dat ook als we naar de tv luisteren, we horen mensen hun dialekt spreken, en als het of westvlaams of vlaamse-ardennens is, het klinkt als de taal van "thuis", en dan twisten we soms of dat nu westvlaams of oostvlaams was. Gek ! Ook van sommige woorden en uitdrukkingen weet ik begot niet meer of het west- of oostvlaams is! Ik vermoed dan ook dat mijn zusters wel eens zeggen dat ik mijn eigen taal niet meer spreek (ze zeggen dat ook van mijn kozijn Jef, die nu platter brugs spreekt dan de bruggeling zelve (maar wat zeggen de bruggelingen van hem?))...

En weet je, toen ik nog werkte, dachten de mensen dat ik zowat uit de hoek van Avelgem of zoiets kwam, op de grens van de provincies, waar het westvlaams geen westvlaams meer is, maar ook nog geen echt oostvlaams... En waarschijnlijk was mijn taal inderdaad ook net die mengelmoes van de twee, net zoals daar op de schreve tusschen de provinsjes.

Gek...Ik zit weeral op en over taal te memmen. 'k Ga stoppen, 'k val in herhaling.

tot de volgende ? Oh ja, de schouder van Veerle is al veel beter, ze heeft hem nog...

Miracoli

Nee, geen reclame, of misschien toch...
De enige deegwaren die wij als kind aten, waren vermicelli in de soep en macaroni...meestal met kaas en hesp.
We waren nog in de tijd dat al die exotische producten quasi onbekend waren, tot...Miracoli ons liet kennis maken met spaghetti. Het leek wel of met miracoli het hek van de spreekwoordelijke dam was, er kwamen van dan af allerlei nieuwe voorheen onbekende dingen op tafel.

Ook steeds meer vers fruit, er werden geen appelen meer op de zolder bewaard, men kocht verse produkten die dank zij steeds betere bewaarsystemen en vlugger en zekerder vervoer, hier in de winkelrekken terecht kwamen.

Als wij spreken van de vooruitgang, dan spreken we steeds van computers, raketten , tv en dergelijke, maar er is minstens een even grote revolutie geweest in ons voedselpatroon!

Daar Anny vroeger een echte kookfanaat was, verzamelden we naast al die andere boeken, voor Anny ook kookboeken...en daar zijn ook héél oude exemplaren bij. We hebben er van voor de eerste wereldoorlog, en zelfs één waar heel veel knipsels en briefjes in zitten met "oorlogsrecepten". Hoe je wafels kon bakken op basis van aardappelen en dergelijke dingen.

Maar daar zie je ook de ter beschikking staande voedingswaren ! En dat waren er niet alleen heel wat minder dan nu, maar bovenal waren er veel meer recepten die seizoensgebonden waren. Nu zijn er geen of omzeggens geen seizoenen meer ! Het makkelijkste voorbeeld is de mossel, vroeger alleen in de maanden met r, dus van september (maar dat was zéér vroeg!) tot april, en dat was al behoorlijk laat... Nu zijn er bijna het ganse jaar door mosselen te verkrijgen, het seizoen zonder is héél klein geworden, en zo nodig kun je er toch nog kopen van invoerprodukten.

Ik heb je al geschreven dat ons moeder boontjes inlegde in zout, eieren in waterglas, koteletten in smout en noem maar op... Nu zijn er kippen die werkelijk iedere dag hun ei leggen (produkties van meer dan 300 eieren op jaarbasis zijn heel gewoon geworden), die beestjes kennen geen seizoenen meer. Je ziet die seizoenen nog wel als je zelf kippen houd, en je niet die speciale legrassen (hybriden) houdt, maar gewone kippen van onze oude rassen...Die leggen in de winter nog wel eens een ei, maar zelden...Het zijn dan ook alleen maar kippenliefhebbers die vasthouden aan de oude rassen omwille van de schoonheid van het ras.

Kiwi's, en mango's en een heel pakket andere vruchten waren onbekend, en nu heel gewoon.

Maar wat er nog veranderde was het inbrengen van bereide gerechten. Door het intreden van de vrouwen in de tewerkstelling, blijft er minder en minder tijd om nog volle maaltijden klaar te maken, en dus eten steeds meer mensen in de week bereide gerechten. Uit diepvries, of "vers" uit de winkel of beenhouwerij.

Ik denk dat ons moeder vroeger peper, zout, muskaatnoot en laurier in huis had, andere kruiden waren er niet, en wilde ons moeder eens iets speciaals maken met een apart kruidenboeket, dan werden er kruiden gekocht in een bruin papieren zakje netjes afgewogen...Net zoals bijna alles afgewogen werd. Voorverpakte goederen waren er bijna niet, alles werd geschept en afgewogen en in bruine zakken mee naar huis genomen. We hadden dus ook veel minder afval!

Ook wat kledij betrof, dien tijd kon je nog overal stof kopen en je kostuum laten maken door de kleermaker...Iedere serieuze winkel had ook zijn kleermaker(s) in dienst.

Er is natuurlijk een arbeidsmarkt gekomen voor de vrouwen, maar in de winkels zijn er veel arbeidsplaatsen verdwenen op die manier, waar vroeger nogal wat tijd ging in snijden, scheppen, verpakken, moet je nu alles maar uit het rek nemen waar het duidelijk zichtbaar in plastic verpakt ligt te wachten op je...met een streepjescode er op, zodat de caissière geen tijd moet verliezen met het intypen van het bedrag van de goederen.

Nee, de industriële revolutie gaat veel verder dan het mechaniseren, het grijpt ook in in het privé van de gezinnen. Toen daar bovenop de tv kwam, was het sociaal verkeer na een korte tijd heel sterk verminderd. De mensen zonder niet meer voor hun deur met elkaar te koutten, nee iedereen zit in zijn eigen knusse zetel naar zijn kijkbak te turen en te reclameren dat er weer niets is... Grappig eigenlijk, je moet gewoon die knop omdraaien en terug met elkaar te leven, maar die stap is nu plots véél te groot.

Ik herinner me nog de tijd dat de werkende vrouw iets minder was dan de andere, nu is de thuisblijvende een profiteur... (Net zoals ik bij de invoering van het brugpensioen geconfronteerd met een dreigend faillissement, voorstelde dat de oudere arbeiders zouden op brugpensioen gaan...Ik werd bijna gelyncht omdat ik hen wou afschrijven...Nu is brugpensioen een recht geworden en men vecht voor het behoud er van.)

Nee, de moderne tijden hadden vooral invloed op het dagelijkse leven.
en of dat allemaal zo veel verbeterd is ?

tot de volgende

Karel Martel

Kijk, ik zit weer op mijn zwakten, geschiedenis en taal... Karel Martel heeft niets met martelen te maken (alhoewel hij er waarschijnlijk niet vies van was, in die tijd was dat een koninklijke hobby -koningen hebben al veel hobby's moeten laten vallen), het woord Martel is een (zeer)slechte vertaling van Hamer, dus moet het zijn Karel Hamer of Met de Hamer.
Dat is het stukje taal...maar nu het stukje geschiedenis. In de prenten van Historia van heel lang geleden (voor de fusie met artis) stond een prentje van een woeste koning te paard met een grote hamer zwaaiend...
Dit noem ik bewuste misleiding !
Het betreffende Kareltje, was ook verweven met de geschiedenis van onze parochieheilige, de heilige Sinte Amelberga. En de historie dat zij vluchtte voor Kareltje om haar maagdelijkheid te bewaren is ook al weer misleiding van de goegemeente...
De werkelijkheid was dat men er alles op zette vanuit kerkelijke hoek om Karel die fier liep te pronken met de symbolische hamer van Thor op zijn borst (lijkt heel sterk op een kruis zonder het bovenste stukje - en kijk dan eens met andere ogen naar heel oude afbeeldingen die men ons als christelijk probeert te verkopen...)te doen huwen met de mooie Amelberga uit Rodange (Luxemburg), om zo die verderfelijke heidenen te bekoren en als staatsgodsdienst het kristendom in te voeren.
Toen dit mislukte heeft men het arme kind maar abdis gemaakt en heilig verklaard.
Je vind dit bizar ? Niks bizars aan...Men heeft zelfs Confucius heilig verklaard, ook al heeft die nooit ofte nooit iets christelijks gehad, kon ook moeilijk in het oude China... Van daar dat wij nu van Confucius spreken in plaats van van Koe Foe Tseh of Kon Fou tseh of zoiets...
Dat brengt me op terug op taal...

De kleine kat van Veerle was gisteren in een boom gekropen. Veerle nam een ladder om het schrikkelijk mauwende beestje er uit te halen. De ladder kantelde en Veerle op de grond, kat gelukkig verschrikt weggesprongen, anders was er platte kat... Veerle is nu boos op ons omdat we met haar lachen.Jamaar, mijn schouder doet wel zeer hé! Gelukkig, anders deed je morgen weer zo'n dwaze dingen... Weer niet goed. Slechte vader, slechte moeder, arme dochter met zere schouder en gezonde kattebeesten...

Toen ik vroeg of het niet makkelijker was geweest een van de vederlichte tweeling de ladder op te zenden, kreeg ik weer geen antwoord. 't Zal een slechte dag zijn, ik stel alsmaar de verkeerde vragen.

Terug naar geschiedenis...Lang geleden schreef onze pastoor een prachtig boek over Mater, onze mooie (alle vroeger, voor ze het volstouwden met villa's van choco-eters) (Choco-eters, omdat de leningen die ze tegenwoordig afsluiten zo schrikbarendhoog zijn, dat ze alleen choco-beleg kunnenpermitteren op hun bôkes)parochie (oef). Natuurlijk moest hij daar ook de geschiedenis van onze patroonheilige in vermelden. Toen ik hem op de werkelijkheid wees, knikte hij, en zei dat het vertelselke veel mooier was.Waar hij dan weer gelijk in heeft, en het is zelfs veel meer opvoedend, maar wel niet justekes...

De pastoor nam hier een heel pak boeken mee, waarin hij stukken vond die hij later verwerkte in zijn boek. Hij was verwonderd dat hier, bij een inwijkeling, zoveel documentatie te vinden was, maar kijkend naar mijn boekenkast zei hij dat het hem nu niet meer verwonderde. Ondanks het vertelselke over Amelberga was de pastoor toch heel eerlijk in zijn boek toen hij de cijfers van de protestanten aanhaalde in onze parochiegeschiedenis... Het was voor mij aanleiding om eens verder te graven naar het protestantisme in onze streken... En weer kwam ik dingen tegen die men nooit vertelde in de geschiedenislessen, er zijn tijden geweest dat er ook hier meer aanhangers waren van Luther dan van Rome...Het had niet zo erg veel met godsdienst te maken als met het protestantisme van het eerste ogenblik, dat was een veel eer sociale beweging dan een geloof! Later heeft Luther een serieuze zwaai naar rechts gemaakt, naar aanleiding van een boerenopstand in zijn eigen streek, veroorzaakt door zijn predikatie...Als hij de steun van de Heren wilde houden, moest hij ook de macht van de edele Heren respecteren en zelfs bevestigen, wat hij dan ook deed...

Die dingen leer je pas als je gaat zoeken, gaat lezen en vooral leert lezen tussen de regels...Daar staat soms veel meer dan op de regels. Dat is nog altijd zo. Een goede oefening is dagelijks naar het nieuws kijken op vrt en vtm...hun houding tegenover de feiten (vooral politiek) zijn soms heel leuk! Zeg niet dat je de kans niet hebt, je kijkt 's middags naar de ene en 's avonds naar de andere ! Kan je dat niet ? Als je deze blog kunt lezen, dan heb je een pc, en op je pc kun je zowel het nieuws van vtm als van vrt nog eens bekijken... Doe het eens ! Soms vertellen ze bijna letterlijk het tegenovergestelde van elkaar, en dat gebaseerd op dezelfde feiten... Aan u om eens uit te zoeken, en dat kun je ook op www.verkenner.be kun je bijna alle kranten (ook buitenlandse) lezen... Geen tijd ? Sorry, tijd is iets wat je maakt ! Het is gewoon kwestie van prioriteiten te stellen. Iets wat je werkelijk wilt, daar vind je tijd voor !

Het moeilijkste is niet het vinden van de werkelijkheid, het moeilijkste is je eigen vooringenomenheid overboord zetten, en naar de neutrale werkelijkheid te gaan. Dat is de moeilijkste opdracht ! Ga er bijvoorbeeld niet van uit dat iemand die eens loog nu altijd zal liegen, met andere woorden, laat je verlies aan vertrouwen op één feit niet dominant zijn over de interpretatie van wat er allemaal gebeurt.

Hé, de mist is weg !! Terwijl ik met u zat te babbelen, is de mist volledig verdwenen, voor het eerst in dagen! De populieren aan het einde van het veld zijn nu geel gekleurd. In mijn linde zitten bruine vlekken en het groen ziet er oud uit en neigt hier en daar ook naar geel. Een beetje verwonderlijk, want je ziet eerst het groen verdonkeren, je denkt dat het naar zwart zal gaan, maar dan wordt het geel ?met een randje bruin. Zelfs aan de hortensias zitten al gele blâren... De bloemen zijn sterk verminderd, want de dame van het bloemschikken kwam er dit jaar héén veel kopen... Het is gek, maar ik verdien ieder jaar wat drinkgeld met mijn hortensia's. Gudrun beweert dat mijn hortensia's zo'n mooie herfssssttttkleuren hebben, ze vermoed dat het door mijn linde komt, want onder de boom staan de mooiste bloemen - stonden - want ze zijn nu weg.

Van ons mag Gudrun ze zelfs gratis hebben, maar ze staat er op ze te betalen, op een ander moet ik ook betalen zegt ze, en wellicht tellen ze ook mee in de prijs van haar bloemstukken. Je kunt je niet voorstellen hoeveel mensen er op haar lessen bloemschikken komen, en van hoe ver ze tot hier komen...Nu ja, het is ook een zeer gekende dame, een echte bv, vooral sinds haar frequente optreden in groene vingers in vtm...en haar versiering van beurzen en dergelijke. Het is bovendien een vriendelijke dame, en dat verkoopt ook.

Voila, dat was het weer...tot de volgende ?