duur

 Voor wie nog nooit in een dergelijke situatie zat, zal het wellicht niet geloofwaardig lijken...Maar ik sukkel precies meer en meer met het verdriet.

Niet het afscheid, dat duurt maar heel kort, een oogwenk en ze is weg. Het ene moment hoor je haar ademen, het andere niet meer. Maar verdriet, dat is anders.

Het lijkt wel of je steeds weer, steeds opnieuw geconfronteerd wordt met die afwezigheid, met dat gemis, met dat samen zijn. En daar ik al heel lang thuis zat wegens ziekte, waren wij wellicht nog meer vergroeid dan anders. 

Vergroeid... we deden zowat alles samen. We gingen samen winkelen, ze kwam mee naar de Crea van Samana (Ziekenzorg), waar ze de taak van "koffiemadame" op zich nam, ze ging mee vissen, en dan zat ze meestal aan de de overzijde van de vijver, in de schaduw, te genieten van de stilte en van de natuur, tot ze hoorde of zag dat ik "een grote" aan de haak had, en dan kwam ze af om te helpen met het schepnet... We gingen samen naar de rommelmarkt, we keken samen TV, we...we deden zowat alles samen. Alleen het bereiden van het eten deed ze alleen, en terwijl ik op de computer zat, keek zij TV... maar voor de rest? Onafscheidelijk.

Zij keek de vrijdagavond graag naar die politiefilm, en al viel ik steevast in slaap, we bleven samen...

Het enige wat ik nu "nieuw" doe, is de dagelijkse wandeling met de hond. Maar voor de rest mis ik haar bij zo wat alles wat je maar kunt bedenken.

Zondag ging ik voor het eerst alleen naar de rommelmarkt, en er was een moment dat de weg haast verdween in de tranen. Ik dacht warempel dat ik even zou moeten stoppen... De markt zelf, dat ging, vooral doordat het voor Tommie een totaal nieuw gegeven was, tussen andere mensen en andere honden lopen... Daar had ik werk mee. Maar ik leerde ook, dat je met z'n tweeën 4 handen hebt om iets te dragen, en alleen, met een hond en een wandelstok...geen...

Corona heeft ongetwijfeld mee schuld aan het alleen zijn... Maar het ligt ook aan mezelf. Ik moet me echt lostrekken van dat idee dat ik alleen ben. Ik heb nog niet gekeken naar mijn visgerief, ik heb heel veel moeite om nu en dan toch iets te doen van creatief bezig zijn, ik heb moeite om me te concentreren op de boeken die ik lees... (Soms moet ik een hoofdstuk gewoon herbeginnen, omdat ik gewoon niet meer weet wat ik gelezen heb...).

Ik moet me in gang trekken.

Ik moet de stap zetten naar het gewone leven.

Ik moet me bewust worden van het feit dat blijven plakken niets oplost.

Maar het lukt me vooralsnog niet. Ik mis Anny bij alles wat ik doe.

En ik ben verschrikkelijk blij als ik eens kan praten met andere mensen, zelfs al ken ik ze niet. ... en toch ben ik ook bang dat ze zouden indringen in dat nest, dat nest dat, al voelt het zo leeg, nog vol is van Anny...

Hoe complex kan je zijn?

Waarom heb je verdriet? Wat is dat? Het is ongetwijfeld ook een soort egoïsme, een soort jezelf induffelen, en niet kunnen of durven losmaken. Gemis. Het voelt onvolledig. Hoe zou Anny dat gedaan hebben ? ... maar vooral , bovenal is het eigenlijk een bescherming van jezelf, je wilt terug volledig maken wat nu niet meer is.

Egoïsme.

Is dat op zich niet ontnuchterend? (nee ! )

zij ne keer stille !

 En we klagen, en we zagen dat er door die coronamaatregelen te weinig contact is tussen de mensen... Maar ondertussen doe je je huisgenoot of huisgenoten zwijgen, "want het nieuws is bezig" Het is mijn feuilleton, laat mij eerst een keer die tank aan diggelen schieten, het is juist..."

We sluiten zelf veel deuren.

En klagen dat er zoveel gesloten zijn.

We verlangen naar dat terrasje, dat restaurantje, waar we zo gezellig zitten...

Weet je waarom je daar zo gezellig zit ? Omdat je daar nog eens met elkaar praat, je gsm of smartphone niet heel de tijd voor ogen houdt, je hoort dat de andere mensen nog tegen elkaar praten (woorden wekken - weet je wel ?)... Omdat je daar alle besognes achter je laat en gewoon eens mens bent.

Ik heb vandaag een boodschapje gepost op Facebook: Schenk eens een glimlach ! (met de vraag dit verder te sturen aan zoveel mogelijk mensen...)

Ik meen het.

Gisteren was ik boodschappen aan het doen, en mijn winkelkar stond in de weg voor een dame die uit de andere richting kwam. "Pardon"... Kar aan de kant gezet... "Madame, weet ge wat ik ambetant vind ? Dat je met die lap voor onze mond niet eens meer kunt zien dat ik daarbij een verontschuldigende glimlach gaf..." De dame gaf me gelijk en zei dat het hoog tijd wordt dat we weer mens mogen zijn.

Dat vind ik ook.

Zelfs met die lap voor de mond kun je beleefd en vriendelijk zijn. Glimlachen lukt niet met dat ding, maar een goedendag, een groet, een "'t Is wel een weer hé", dat kan wel.

Elkaar een hand geven, of een knuffel dat mag niet, maar elkaar toeknikken, en goedendag zeggen, dat kan wel.

Waarom doen we dat zo weinig ?

Vandaag twee fietsers die stoppen vlak voor me, om een "gelleke" te eten. Ik zeg goedendag, en die ene zegt goedendag terug, ondertussen ben ik op de hoogte van de tweede en wens hem "smakelijk!" ... Niets... Tot ik de eerste hoor zeggen "Diene mens heeft u wel smakelijk gewenst hé !" "Ah"... Maar verder niets.

Ik weet wie van de twee het meest tevreden is met zichzelf als mens.

Deel je wensen, je glimlach, je hoofdknikje uit ! Het kost niets en het is goud waard !

Walking in the rain...

 Een hond is een prachtig iets om te hebben !

Het verplicht je om dagelijks een wandeling te doen.

Ook nu, ook vandaag, in de regen. Ik doe de nodige beschermende kledij aan, de hond loopt in zijn eigen blote bast, kort haar en vlug koud. Dus moet ik hem - zeker in de start - regelmatig aanmoedigen om toch te wandelen. 

Ik heb bijbedoelingen, hij wellicht wil alleen uit die regen weg.

Het duurde langer dan anders voor hij zijn plas deed en netjes in het gras langs de straat zijn "grote commissie".  We hebben ons kortste parcours afgelopen. Zo'n  3000 stappen. (Voor ongeruste mensen, het betreft hier niet een "pelouse", maar een boord wild gras en onkruid. Mooi met de vele bloemen die er soms in komen. De grootste is het fluitekruid, en de kleinste ? Madeliefje of klein speenkruid ?)

Toen we thuis kwamen stormde de hond het huis rond, de trap op en neer, allemaal om de kou en de natte uit zijn lijf te krijgen. En dan komt hij, nat en wel, op mijn schoot zitten. Likt eens vriendelijk mijn neus en wrijft met zijn neus tegen de mijne. Zijn manier om informatie uit te wisselen.

Nu zit hij op mijn schoot zich in allerlei bochten te wringen, om zichzelf droog te likken. Voor ons lijkt dat een tegenstrijdig iets, maar voor hem lijkt zijn tong de beste handdoek.

Mijn nicht zegt dat ik nooit meer blog... Eén van de redenen zit op mijn schoot. (Waar hij meestal zit, als hij me niet voortdurend uitdaagt om zijn bal weg te werpen, die hij dan achterna holt, weer terugbrengt, mij uitdaagt hem af te pakken en weer weg te werpen. ) Probeer maar eens te typen met een hond die heen en weer zit te wroeten op je schoot, of die plots denkt dat de muis een heerlijk iets is om aan te likken of om heen en weer te duwen met die neus van hem.

De neus is HET zintuig van de hond. Als je wandelt dan loopt hij meestal met zijn neus net boven de grond. Nu en dan eens rondkijkend of er geen verdachte beweging is. Zijn kijk op wat verdacht is en niet, scheelt wel wat met mijn mening.

Ik kweek hem bewust "vriendelijk" op. Ik hou niet van agressieve honden. Een hond moet alert zijn, moet melden dat er iemand aan de deur is en zo, maar voor de rest moet hij vriendelijk zijn. Dat is niet altijd evident voor hem. De verpleegster die dagelijks langskomt, dat is een wezen die aan zijn baas komt, en dat mag niet. Nu staat er een doos met hondensnoepjes in de gang, en iedere verpleegster die binnenkomt geeft hem een snoepje, en bij het weggaan nog eentje. De verhouding is op die manier al heel wat verbeterd !

Toch heeft hij ook zijn eigen mening, en is het moeilijk hem daar te doen van afwijken. Er is een man uit de wijk, die hij maar moet zien (zelfs van heel ver weg), of hij grolt en bromt en blaft aggressief. Die man heeft hem nog nooit iets misdaan. Gek. Sommigen zeggen dan dat die man wellicht niet te betrouwen is, en honden voelen dat... Ik weet het niet. Het kan.

Nu ligt hij eindelijk stil op mijn schoot. Hij is droog, mijn broek nat.

djudedju

Honden !!! 

een jaar

 Zaterdag 13 maart is het een jaar dat Anny is gestorven.

Toch volgens ons kalendersysteem... Als ik echter kijk naar een werkelijk aarde-jaar, dan zou het ergens rond 5 uur zondagmorgen moeten zijn...

Om maar te zeggen dat het idee van verjaren een heel kunstmatig iets is. Het heeft ook heel weinig betekenis, het lijkt of het er alleen is, om in dit geval nog eens de confrontatie aan te gaan met het verdriet. Idioot eigenlijk. Het verdriet is er niet groter of kleiner door. 

Het is ook geen bijkomende herinnering.

Ik denk elke dag aan haar, en hoe ik haar mis.

Zelfs de spannenste film kan me niet verhinderen, om aan haar te denken, al was het maar " Dat had je ook moeten zien..." of het tegendeel "Daar zou jij niet graag naar gekeken hebben"... Kortom om het eens op een gekke absurde manier te zeggen: "De leegte vult mijn dagen"...

Is het dan nog niet beter dan in het begin ? Ja, de scherpte van de pijn slijt wat, nee, het lijkt wel of het gemis groter wordt met de tijd.

Ik moet straks de wasmachine weer vullen en de was doen. Iets wat ik nooit deed, dat was haar domein. Ik heb moeten uitleg vragen aan Veerle, waar moet het wasmiddel en waar de verzachter? Moet dit op 40 of op 60 ?

Koffiemaken had ik sporadisch wel al gedaan, maar ik moest in mijn geheugen krabben om me te herinneren hoeveel lepeltjes koffie en hoeveel chicorei we gebruiken... En zo zijn er dagdagelijks honderden kleine zaken die je telkens en telkens weer op haar doen denken.

En Corona maakt dan nog eens dat we uit ons normale doen zijn gerukt en nog meer worden gedoemd tot eenzaam zijn. Anders kreeg ik een belletje: "Gaan we donderdag naar Pairi Daisa ? Kom je naar de kaarting, Is er Crea? Of je krijgt een uitnodiging voor een vergadering, of ze vragen om iets voor te bereiden voor dit of dat... Maar niets gaat nog echt door.

Ach, ik weet het wel, in theorie kan ik naar Pairi Daisa, maar dat is niet hetzelfde, netjes op de paden blijven, niet eens bij elkaar gezellig tafelen in het Chinees of Russisch restaurant... eens gaan zitten op een bankje en mensjes kijken (het moeten niet altijd dieren zijn...

Nee, ze hebben zowat alles afgesneden en laten me hier zitten.

Gelukkig heb ik de hond, en de dagelijkse wandeling.

Zie ik daar - heel soms- iemand die enkele woorden wisselt.

Of ik zie iemand van Samana, en sta voor de deur met hen te babbelen.

Maar meestal moet ik mijn troost vinden in het kijken naar de eerste sneeuwklokjes, de eerst madeliefjes, en kijk, het paard staat al buiten (Nu niet meer, want paarden hebben nu hun eigen corona, en moeten ook binnen blijven (en zij hebben wellicht nog minder om naar te kijken dan ik...).

Hier zit ik dan... zo'n dertig kilo lichter. Van het verdriet ? Nee, dat denk ik niet. Van minder te eten ? Nee, dat denk ik ook niet, van het wandelen? Misschien een klein beetje. Ik denk dat het meeste komt van het feit dat ik 's avonds niet meer zit te "sneukelen"... Anny at altijd wel iets 's avonds, en dan eet je mee. Nu denk ik daar zelfs niet op. Ik denk dat daar het verlies van die kilo's zit. Je ziet, zelfs aan de zwartste kantjes zit er wel een licht randje...

Tommy ligt op mijn schoot te snurken. We hebben onze wandeling al gedaan (een kleintje, maar een 6000 stappen - want het is koud en het ziet er naar uit dat het gaat regenen...)

Als het weer wat beter wordt, moet ik nodig eens tuinieren. Ik ga bodembedekkers zetten, om het onkruid uit de tuin te houden. Als dat lukt...

Bezig zijn, bezig blijven. 

Iedere morgen krijg ik vrouwelijk bezoek: de verpleegster komt mijn kousen aandoen (tegen de spataders). Dan de kippen voeren. Och ja, ik moet eten halen ook...

En dan maar klagen dat ik eenzaam ben ! djudedju

Eindeloos

 Heb jij dat ook ?

Het gevoel dat zowat héél de wereld is verdwenen?

Dat er geen mens meer is buiten jezelf?

Oh ja, ik weet het wel, iedere morgen zie ik een verpleegster die mijn steunkousen komt aantrekken, en meestal zie ik ook mijn dochter die eens komt kijken, en de kippen eten geeft. Niet altijd, want haar gezondheid is ook maar zozo, en regelmatig hoor ik de telefoon 's morgens, en dan weet ik dat ze niet komt. 

En dan staat heel de dag leeg voor me.

Nu nog meer dan anders, want met die vervloekte neeuw en ijzel durf ik niet buiten. Bang om te vallen. Mijn uitstapjes beperken zich nu tot regelmatig de hond uit laten, en er bij blijven staan om zeker te zijn dat hij plast en eventueel ook schijt. Het is om er de schijt van te krijgen.

Als ik kan wandelen zie ik nog eens iemand, en ik zou zelfs tegen een boom of een lantaarnpaal beginnen klappen... 

Ik ben daarin niet alleen.

Heel wat mensen zijn blij eens een levend en redelijk persoon tegen te komen, waar ze eens mee kunnen babbelen. Over...corona, en het weer.

Ik ben het zoooooooooooooooooooooooooooo moe !

Wanneer krijgen we dat vaccin, en wanneer zullen we eindelijk eens weer gewoon bij elkaar komen?

Wanneer mag ik naar mijn zoon? Naar Lea, Naar...

Ik ga nooit op café, maar nu kijk ik met weemoed naar de herbergen die ik passeer op een wandeling. Nu zou ik willen kunnen binnengaan, mensen zien, mensen horen... babbelen over prullen van niets, gewoon een stem horen, een mens zien, zonder masker als het kan, zodat je tenminste ziet dat ze kunnen glimlachen, ziet dat het geen bewegende etalagepoppen zijn...

Ik heb een hond genomen om niet alleen te zijn, en betrap mezelf er op dat ik tegen het dier hele gesprekken begin te voeren, en blij ben dat ik mijn stem nog eens kan gebruiken, mezelf horen.

Kortom, het hangt vierkant mijn kloten uit, heel die Corona, heel die Covid 19, de Britse , Zuid-Afrikaanse, Braziliaanse variëteiten ervan. Het interesseert me niet meer wat ze zeggen in het nieuws, want ik erger me er meer aan dan dat het me helpt door de eenzaamheid tegeraken.

Eén programma bewonder ik nog: Villa Politica ! Het blijft voor mij een wonder hoe ze een programma kunnen maken met diverse presentatoren (ze moeten wellicht elkaar aflossen om nog te weten wat ze zouden kunnen vertellen) over een item waar niets zinnigs meer gebeurt... Wellicht vervelen die mensen zich ook, en hebben ze een uitweg gevonden om toch nog eens met enkelen bijeen te komen??? Maar hoe ze er dan in slagen een dergelijke verzameling soepkiekens te vinden en bijeen te zetten (en ze leggen zelfs geen eieren meer !) Nu ja, soepkippen leggen sowieso geen of heel weinig eieren......

Politiekers beslissen wat we nog kunnen en mogen doen om de Corona door te spartelen. Ze kennen er wel niets van, maar dat speelt geen rol, daarvoor nemen ze een heel pak specialisten onder de arm, waar ze niet naar luisteren...

djudedju

Zie je, dat is het enige nut van een politicus....: Je kunt je er op kwaad maken. In deze oeverloze lege tijden is dat al een verademing.

Erg ! Heer erg !

De wandelende mens...

 De legende vertelt over Ahasveros, een Jood die de kruisdragende Kristus aanmaande sneller te stappen zodat zijn weg vrij zou zijn... Maar er zijn heel wat versies van dit verhaal, en Ahasveros droeg ook meerdere namen in die diverse verhalen...

Niet belet me dus er nog een versie bij te maken...

Toen God de mens schiep, maakte hij voortreffelijk werkstuk, volmaakt van proporties, verstandig, handig, sterk en onverslijtbaar, met een eeuwig leven. Zo goed gemaakt dat deze zich een God gelijk voelde, en dacht God te kunnen beconcurreren. Als straf liet God dit creatuur bestaan in zijn eeuwige versie, onvruchtbaar, steeds ouder wordend en onaantrekkelijk voor zijn tweede schepping van de mens, Adam...

Ahasverus, de eerste mens werd veroordeeld net geen mens te zijn. Hij was en bleef een eenzaam schepsel met het eeuwige leven in een wereld vol mensen die weliswaar heel sterk op hem leken, maar net dat tikkeltje anders waren en hem steeds verafschuwden om zijn anders zijn.

Kortom Ahasverus wandelde de wereld rond, op zoek naar een levensgezel, naar een doorbreken van de eeuwige eenzaamheid in een wereld vol mensen die hem meden als de pest.

Eenzaam in de massa trok een oude versleten Ahasverus steeds verder en verder, wanhopig zoekend naar een gezel... De wereld kende oorlogen en Ahasverus werd ontelbare keren gedood, in gevechten, gefusilleerd als verdachte, als overloper, als verrader... Maar steeds weer stond hij weer op en stapte verder. Vreselijke ziekten teisterden de mensheid, en hij kreeg ze allemaal. Soms werd hij dan ook veroordeeld als bron van diverse pandemieën, en spuwde de wereld hem uit als veroorzaker van lijden en dood... Maar hij zag af, maar kon niet sterven.

Hij weigerde te eten, te drinken, maar buiten de pijn van honger en dorst...bleef hij leven en trok hij over de aarde. Zelfs natuurrampen kregen hem niet kapot. Soms lag hij decennia lang, bewust en vol pijn, begraven in het eeuwige ijs, tot een of andere klimaatsverandering hem weer liet ontdooien en hij verder stapte..  Eenzaam en alleen midden in een zee van een steeds groeiende wereldbevolking...

Hij zag de mensheid vlugger groeien dan de wereld kon dragen, en zag duizend sterven in nieuwe pandemieën en nieuwe oorlogen om voedsel, landbouwgrond, vee en vooral drinkbaar water... Hij werd veroordeeld, vermoord en stond weer op en wandelde verder...

De wereld verging, de zon veranderde in een enorme bol, de hitte verbrandde alle leven, maar Ahasverus stapte voort over een droge verschrompelde aarde...

De aarden veranderde in een sintel zwevend door een haast lege ruimte, maar Ahasverus, zelf een sintel verworden, stapte voort...

Het heelal verging.

Er was niets meer... alles werd samengetrokken in een oneindig klein niets, die implodeerde en waaruit opnieuw sterrenstelsels ontstonden... Op een plaats kwam er een nieuwe aarde, met alle mogelijkheden om tot leven te komen. En God amuseerde zich met leven te scheppen... Alleen... Geen mens meer, geen denkend wezen meer, geen creatuur die zich machtig achtte en zo de wereld tot een hel maakte.

Plots hoorde hij een stap, keek wat verbaasd om, en zag Ahasverus achter zich staan... "Heer, schenk me de dood !"

God zuchtte... Eeuwig is eeuwig... 

en Ahasverus stapte door, als enig denkend wezen op de nieuwe aarde, zijn verstand en besef vervloekend.

't sneuit...

 

Er ligt al wat sneeuw op de struiken en op de aarde, maar op de wegen nog niets te zien. Als het echter blijft sneeuwen, dan zullen de wegen ook wel besneeuwd raken... (En glad !)

Deze voormiddag komt de veearts om de tweede reeks vaccinaties te geven aan Tommy. Stilaan begint hij wat properder te worden, maar nu met regenweer zal het weer oppassen zijn, want hij loopt niet graag in de regen (wie wel ?)... Het vergt wel wat tijd om zo'n puppy proper te krijgen, en een Jack Russel is een koppig beestje ! Heel dominant !

De verhouding met de kat is hilarisch, maar soms ambetant. Tommy wil altijd gaan vechten (spelen), maar de kat wil dat niet altijd. Dus probeer je de kat wat rust te bezorgen, maar net op het moment dat dit lijkt te lukken, verandert de kat van mening, en gaat paraderen voor de hond om hem wat op te jagen.

Ze doen elkaar geen pijn. Ik zie geen enkel krabspoor op de hond, ook al zie je de kat uithalen. Ik denk dat het allemaal schijnvertoning is, en dat de nagels netjes ingetrokken blijven. Ook de hond lijkt niet echt te gaan bijten, wel dreigen, heen en weer springen en blaffen.

Het is een extreem brave en lieve kat, soms denk ik dat hij wat te lief is voor de hond, zodat er telkens en telkens weer een country-cross is in huis, tussen kat en hond. De kat springt dan op een of ander meubel (Oei ! Pas op ! Mijn vaas..., Mijn computer !...) om te ontsnappen, en Tommy zit dan de wacht te houden tot het hem verveelt.

We gaan regelmatig wandelen, en ook dat is iets op zijn Tommy's ! De eerste vijftig meter moet je trekken om hem mee te krijgen. Dan snapt hij dat dit toch niet helpt, en loopt hij "netjes" mee. Ik zet dat netjes tussen aanhalingstekens, want ofwel trekt hij dan, ofwel gaat hij achter me om, om dan heel de tijd rechts van me te lopen, tussen mijn been en mijn wandelstok. Niet te doen.

Het moet wel zijn dat het een speciaal mooie hond is, want er zijn al auto's naast ons gestopt om hem te bekijken en te bestoefen. Ik ben iedere keer dat we iemand ontmoeten met een hond content, omdat dit een gelegenheid is om te socialiseren... Tot op heden heb ik nog niets anders ontmoet dan brave honden, die graag een andere hond ontmoeten... Maar Tommy  !!!

Eerst houd hij zich wat op afstand, dan, als hij ziet dat er geen aanval volgt, gaat hij voorzichtig eens tot bij de ander, snuffelt van ver wat, een beetje dichter... geen gevaar ??? Blaffen dan maar, en zijn voorpoten plat op de grond, de poep omhoog en kwispelen.  Leuk. De volgende stap zijn dan schijnuitvallen, hij springt vooruit en nog veel rapper weer achteruit, ondertussen net niet helemaal ronddraaiend, maar het is eigenlijk nog alleen zijn kop die naar de andere hond is gericht. Leuk.

De hond zit nu bij me op schoot, en de kat komt mauwen naast me, om de hond uit te nodigen tot spelen. Tommy reageert niet, het is hier warmer en rustig...

't Was wel een hele bedoening om hem te doen buiten plassen ! Die sneeuw staat hem niet aan. Het is koud aan zijn pootjes, de vlokken zweven voortdurend voor zijn ogen en zijn er niet meer als hij ernaar hapt... Nee, voor hem is dat geen ideale plasdag. Ik duw hem voortdurend weer de tuin in, tot hij van arremoe toch maar gaat plassen... dju, wat een hondenleven...

Ondertussen liggen de wegen ook wit...

't Wordt glad !

Hopelijk geen te zware ongevallen, we hebben al genoeg aan Corona...

Tot de volgende ?