aan de fles

Ik heb u gisteren verteld dat ik pijn heb aan de bal van mijn linkervoet, en dat de dokter mij zei dat ik met mijn voet over een fles moet heen en weer rollen, om zo de doorbloeding te bevorderen...
Nu heb ik moeten zoeken naar een fles...
Ik drink limonade die ik zelf maak met zo'n soda-dinges, en Anny drinkt limonade uit kleine flesjes.Alcohol wordt hier niet gedronken, dus een lege wijnfles en zo... Nee, niet in huis.
Na lang zoeken dacht Anny er op dat we ooit enkele grote lege plastic-flessen hebben bewaard om mee te knutselen... Misschien... Ja, daar was er nog eentje te vinden.

Ik in mijn zetel, de fles voor me plat op de grond, mijn voet er op en maar heen en weer rollen... Vergeet het, dat lukt niet, die fles is veel te licht en schuift vrolijk heen en weer. Dus de fles opvullen met water. En ja, nu lukt het wel.

Ik rechtop in de zetel, voet op de fles, en maar rollen...

Je moet het echt eens proberen !!!
Nee, moeilijk is het niet, je voet voor- en achteruit en de fles rolt er netjes onder... Makkelijk zat. Maar de dokter had gezegd: "minstens een kwartier !"

Na enkele minuutjes (minuutjes uit het onderwijs hebben maar 50 seconden, rekent makkelijker) doen de spieren in mijn been, vooral in mijn dijbeen pijn, alsof je kilometers hebt gelopen. Dat is zo'n gekke, onnatuurlijke beweging, dat je spieren protesteren.
Anny "Zou het niet beter gaan als je op een stoel zit?" "Ja, misschien, dan zit je iets hoger..." Fles verhuizen naar een stoel, en ja, dat gaat makkelijker, toch de eerste minuutjes... (Van die kleine minuutjes, weet je nog?)

Dan gaan je spieren weer pijn doen, heb je al twee marathons gelopen...

Kortom, ik heb het geen kwartier uitgehouden... Vandaag weer, met frisse moed oefenen, je weet oefening baart kunst.

Of misschien komt het wel omdat wij hier in huis helemaal niet meer vertrouwd zijn met de fles ?

Gisteren hebben we boodschappen gedaan... Naar de Colruyt, naar de Aldi en naar de Action... Het was hoog tijd iedere keer dat ik na één winkel weer even in de auto kon zitten. Pijn !
Doordat ik pijn heb in mijn voet, stap ik anders, en doordat ik anders stap heb ik veel meer pijn in mijn rug... djudedju.

Ik weet niet of er lezers zijn die ervaring hebben met zo'n ontsteking, maar het is een ambetant ding ! Het is niet dat het zo verschrikkelijk veel pijn doet, maar het doet genoeg pijn om je voeten anders neer te zetten... En misschien doet het eigenlijk wel veel pijn, en voel ik het weer veel minder dan de doorsnee mens, met mijn abnormale pijngrens... (Ik schreef reeds eerder over het feit dat ik niet weet wat tandpijn is...)

Morgen moeten we naar het UZ met Anny, als ik de kans heb, vraag ik die dokter eens om wat tips om de pijn te minderen, zodat ik mijn voet weer normaal neer kan zetten, zodat ik geen bijkomende pijn in de rug heb...

Straks ga ik nog wat de fles laten rollen...
(Als student gingen we "aan de rol"... Nooit gedacht dat ik dat nu weer zou doen...)

Buiten is alles nat... en grijs. De parkiet en de kanarie zitten stil te mediteren op hun zitstok. Het lijken wel Zen-boeddhisten verdiept in meditatie over het geluid van het klappen met één hand... Ze zitten in de rui en zingen haast niet in deze periode. Hun stemming past bij de grijze lucht en het natte weer.

Om mani padme hum....Ommm
Het is echt weer om stil te zitten, je zelf af te sluiten van de wereld om je heen, en te mediteren... Over  de religies, hun wondermooie inhoud, en wat de mensen er van maken.
djudedju... Zou dat niet bruikbaar zijn als mantra?
djudedjuuuuu
djudedjuuuu


tot de volgende ?

Klimaatakkoord

Vanmorgen zijn we beiden naar de huisdokter gegaan, voor onze griepprik... Het was ook een kennismaking met de nieuwe huisdokter. Ze zitten nu met twee dokters samen. Het is nog een jonge dokter, David, en hij maakt een goede indruk (hij kan lachen, en dat vind ik belangrijk in het leven!). We hebben ook ons bloed laten trekken, voor de zesmaandelijkse controle.
Bovendien loop ik al een tijdje met pijn in mijn linkervoet, in de bal van mijn voet. Hij bekeek het, en wist meteen wat het was. In de bal van de voet zit een zenuwknoop, en dat is de boosdoener. Een pijnlijk en ambetant ding ! zei hij. Ik moet nu dagelijks met mijn voet een kwartier lang over een fles rollen. Dat zou onder meer de doorbloeding verbeteren en zo ook de zenuwen genezen... Hoop doet leven, want het is iets wat pijn doet... En ik heb al genoeg dingen die pijn doen...

Bij de dokter kwam het ter sprake dat ik van Oostende afkomstig ben, en hij had het over de gezonde zeelucht, ik zei dat we hier op de buiten ook nog bij de goeie waren, maar dat we in Brussel wel degelijk een verschil voelden aan onze ademhaling... Hij zei dat de levensduur inderdaad een stukje lager lag in die regio's waar zo veel fijn stof is... Dat bracht ons op diesel... Ik vertelde dat ik indertijd een diesel kocht, omdat men dan vertelde dat dit minder schadelijk was dan de benzinemotoren... Hij knikte... "Ze maken ons wat wijs hé!" was zijn besluit...

Ja, ze maken ons inderdaad wat wijs...
Nemen we nu het klimaatakkoord... Daar valt het op dat de armste landen meest inspanningen doen en de hoogste bereidheid vertonen om bijkomende inspanningen te doen tegen de vervuiling en in dit geval vooral dat soort vervuiling dat weegt op onze klimaatvorming...

Hoe ouder ik ben, hoe meer ik kan terugblikken op dat stukje ervaring, hoe meer ik me erger aan de vervuiling. Het is zo dat men steeds weer de kaart trekt van de economie (lees van de economische machten). Ik heb een verleden als vakbondsmens, en wij werden nogal eens gedwongen te kiezen voor de tewerkstelling. (Een vakbeweging werkt behoorlijk democratisch, en als de betrokkenen kiezen voor de tewerkstelling, dan kun je daar bedenkingen bij hebben, zelfs uiten, maar de meerderheid beslist... Soms moet je je dan afvragen of democratie altijd de oplossing is, maar van alle systemen is en blijft democratie het beste systeem, ook al is het dus niet waterdicht...)

Maar ik denk dat het hoognodig is dat we ons bezinnen, en dat we de mensen meer en beter moeten informeren. De Kyoto-norm halen door zogezegd zuivere lucht te gaan kopen van een of ander ontwikkelingsland is bullshit ! We moeten dringend gaan opteren voor het nu, voor meteen actie ondernemen, en te maken dat we het milieu als prioritair stellen. Dat kan ons tijdelijk in een mindere positie brengen op economisch vlak, maar het zal uiteindelijk renderen als we een economie opbouwen die "zuiver" is, en die werkt voor het behalen en behouden van een gezond milieu.

We moeten niet wachten op de grote economie, we kunnen zelf bewust gaan kiezen voor een beter milieu. Laat ons maar eens beginnen met te proberen de hoeveelheid plastic te verminderen in ons leven. Kiezen voor glazen flessen, voor verpakking zonder plastic... En dat ook duidelijk te vragen in de winkel, telkens en telkens weer, zodat er een druk ontstaat van onderuit, zodat de handel inziet dat ze haar markt kan verbeteren door het laten van plastic... Het is niet de industrie die zal veranderen, als we het blijven nemen, nee, wij moeten de druk gaan opvoeren.

Of vind je het normaal dat er ook in ons lijf al een behoorlijke hoeveelheid plastic zit ???

Doe er wat aan !
Laten we gewoon zelf beginnen !

tot de volgende ?

Heb jij dat ook ?

Voel je je ook zo ontredderd door die verandering van uur?
Gisteren zat ik al heel vroeg, steenstokkedoodmoe, in bed, viel als een blok in slaap, en was rond middernacht weer klaarwakker. (en bleef wakker...)
Anny loopt ook niet op haar pas, voelt zich mottig en niet uitgeslapen.
Je zou denken dat dat uur langer in bed je net uitgeslapen zou maken, maar noppes !
En wat brengt het op?
We zien 's morgens weer licht als we opstaan, maar moeten de rolluiken veel vroeger zakken. Netto ? Noppes, buiten je mottig voelen, vogels en vissen die duidelijk ook niet in hun sas zijn, en kippen die minder leggen door de andere voedingsuren...
Resultaat: een negatief saldo.

Er gaan eindelijk ook meer en meer stemmen op tegen dat kl...systeem ! Hopelijk helpt het, en laten ze ons in de toekomst gerust.

Ik hoorde dat het ook negatief werkt op de veiligheid in het verkeer, en zelfs de weerman durft eindelijk ook eens zijn eigen idee naar voor brengen (Hoop ik toch voor hem)... Sinds Tjernobyl weten we dat weermannen ook al eens onder druk gezet worden...

Gisteren zijn we naar Merelbeke gaan kijken naar de kippen en de konijnen en andere neerhofdieren. Er is daar ieder jaar een wedstrijd voor de mooiste dieren in ieder ras. Je ziet er prachtige kippen, mooie konijnen, duiven, cavia's, eenden, ganzen, fazanten en zelfs enkele kwartelsoorten...

Wij gaan graag eens naar dergelijke tentoonstellingen. Deze verenigingen hebben ook een zeker belang omdat ze de rassen van vroeger bewaren voor het nageslacht.

Toch heb ik er ook mijn bedenkingen bij: men richt de tentoonstellingen hoofdzakelijk op de schoonheid, de volmaaktheid van het dier ten opzichte van de standaard. Dar lijkt niets mis mee, maar men verliest op die manier het doel van het ras uit het oog.

Je kunt dit nog enigszins volgen als het gaat over vechthanen, waar die barbaarse sport gelukkig verboden is, maar ik ben helemaal niet gelukkig te zien dat een ras dat oorspronkelijk gekweekt werd als legkip, nu nog amper 100 eieren haalt per jaar, en meestal zelfs een stuk minder. Ze zien er wel prachtig uit, maar men is het doel van het dier uit het oog verloren... Ik vind dat jammer. Het is niet alleen bij het kleinvee dat we dit zien gebeuren... Kijk maar naar koeien en varkens, waar we net hetzelfde zien gebeuren. Je ziet maar heel zelden onze oude rassen meer rondlopen bij de gewone boer, want er zijn rassen die meer en beter renderen... Hoe dachten ze dat die anderen hun rassen zoveel beter hebben gemaakt? Met te selecteren op de schoonheid, of op het nut????

Wij hebben en hadden rassen die een hoog nutsgehalte hebben, maar men richt de kweek niet meer op het aspect nut, wie deze rassen nog heeft, houdt ze als "sieraad"... Te gek eigenlijk.

Maar het neemt niet weg dat het mooie dieren zijn om te zien.
Maar er zijn ook dieren bij waar ik medelijden mee heb... Duiven die nog amper kunnen vliegen, die hun eieren zelf niet kunnen uitbroeden, die hun jongen niet zelf meer kunnen voederen... Bij goudvissen zie je ook exemplaren die je nog moeilijk vis kunt noemen, en bij honden gaan ze zo sert selecteren op een teruggetrokken neus en muil, dat de dieren in veel gevallen operatief moeten geholpen worden, omdat ze geen adem meer kunnen halen...
Daar is niets moois meer aan.
Dat vind ik lelijk en mishandeling.

Ik heb nog een boxer gehad, en dat was een heel mooi dier, maar die had in die tijd nog een neus en een snoet. Het was nog een hond (en wat voor een). Nu zie je de boxer ook al met zo'n haast in de schedel teruggetrokken neus rondlopen. Niets voor mij, niets voor het dier !

Als men plots een ander kleur ziet opduiken in het ras, dan men dan poogt dat nieuwe kleur of de nieuwe tekening vast te houden, dat lijkt me leuk, en is soms zelfs ronduit mooier dan het oude ras, maar dat maakt het dier niet minderwaardig.  Als men echter over gaat tot het vastleggen van misvormingen, die nadelig zijn voor het dier, dan hoort men dat niet te doen !

Wel is het zo, dat tijdens de domesticatie, en het ontstaan van nieuwe kleuren, tekeningen, en zelfs iets ander model, de dieren minder geschikt worden om eventueel terug in het wild weg te kunnen. Herinner je mijn pleidooi voor de dierentuinen van een tijdje terug? Waar ik pleitte voor tuinen van bescherming van de dieren, ook daar zal men moeten oppassen voor het ontstaan van kweekvormen. Ik denk bijvoorbeeld aan de mooie witte tijgers. Die komen in het wild hoogst zelden voor, maar in dierentuinen dreigen ze de meerderheid te gaan vormen... Zo begint het om afwijkende kleuren te selecteren...

Maar voor de rest... ? Laat onze kwekers maar doen, ze behouden onze oude rassen ! Als ze nu ook eens weer stimuli zouden krijgen om ze weer te richten op het nut, dan zijn we waar we echt moeten zijn !

tot de volgende ?

de tuin

Oef, vandaag komen de tuiniers, om de tuin een beetje te fatsoeneren voor de winter echt winter wordt. Straks moeten ze hier verschijnen, en het ziet er naar uit dat het toch iets klaarder is dan gisteren rond dit uur. Ik was al bang dat ze het onkruid op de tast zouden moeten zoeken...

Het is de ploeg van Geraardsbergen die komt (Giesbaarg'n)...  Wellicht ken ik er al enkelen van, en haast even zeker zijn er bij die ik nog niet eerder zag. Het is een vereniging die werkt met mensen die niet of slechts zeer moeilijk aan het werk kunnen komen, om diverse redenen. Opmerkelijk is het feit dat anderstaligheid blijkbaar nog steeds een hinderpaal is om aan werk te geraken. De meesten van die categorie verstaan dan wel Vlaams, maar spreken het niet of zeer moeizaam. Het moet wellicht ook moeilijk zijn als je uit een gans andere taalgroep hier gedropt wordt, en dan met een taalbad het Vlaanderland wordt ingestuurd.

Wij kennen ook bij ons mensen die, al kregen ze lessen in het onderwijs, toch geen weg kunnen met een vreemde taal. Bij kinderen van vandaag zie je dat ze veelal wel verbaal sterk staan in Engels, maar in de schooluitslag, waar ze ook de talen moeten schrijven, is het andere koek. Door de idiote hetze tegen de Walen in ons Vlaanderen, vinden vele jongeren het Frans een verderfelijke taal, en ze leren het niet, of zeer tegen hun goesting. Dan is het ook geen wonder dat ze het niet goed meer kunnen en kennen... (Idioot ! maar ja, wat doe je er aan?)

Je moet je dan maar eens voorstellen dat ze je droppen in een land met niet alleen een andere taal, maar ook met andere zeden en andere cultuur... Je verstaat ze niet, maar je hebt ook geen of weinig aanknopingspunten, er haast niets waar je je in herkennen kunt. Het klimaat is anders, het eten is anders, ze wonen anders, ze gedragen zich anders, hebben een andere godsdienst, kortom, er is haast niets waar je houvast aan hebt.

Als ik naar een ander land ga, dan babbel ik met de mensen, wellicht maak ik vele en grote fouten, maar ik leer het al doen. Maar er zijn niet veel mensen die dit durven en doen. De meesten zijn bang fouten te maken, bang dat de mensen met hen gaan lachen... Ik heb daar geen schrik van, ik lach mee, want ik lach ook wel eens met iemand die zich verspreekt of een taalfout maakt. Dat is van mij niet kwetsend bedoeld, en ik denk dat het ook van hen niet kwetsend is. Maar zo leer je het best en het vlugst een taal. Maar je kunt maar praten over dingen waar je aanknopingspunten mee hebt. Als je heel ver weg gaat, naar een land waar een taal wordt gesproken waarin je geen aanknopingspunten vindt, waar zelfs wat je ziet allemaal vreemd en onbekend is, dan is het zeer moeilijk om een taal te leren. Voor kinderen die veel makkelijker zich aanpassen aan het nieuwe leven, is het veel makkelijker, en je ziet dan ook veel van die vreemden, die hun kinderen meebrengen om met ons te spreken, of om zich in regel te stellen met de ambtelijke zaken... De kinderen zijn dan de tolk.

Bijkomend is er dan nog eens de moeilijkheid dat de meeste mensen een vorm van dialect spreken, die soms hemelsbreed verschilt van het aangeleerde Nederlands... Sta er maar eens voor...

Het is heel gemakkelijk om te zeggen dat ze zich moeten aanpassen aan onze wereld... Het is veel moeilijker om het te doen. Natuurlijk is het juist dat ze zich moeten aanpassen, maar ik denk dat we hen daar ook moeten bij helpen, en hen bijstaan. In de winkel wat geduld hebben, en hen helpen met Nederlands tegen hen te spreken in de plaats van ons mooie dialect... Zeker in het begin zullen ze je daar dankbaar voor zijn. Maar uiteraard moet je dat doen in alle omstandigheden, niet alleen in een winkel.

Ook op het werk is veelal voor hen alles anders. Als ik in Europa al vaststel dat de manier waarop men een huis bouwt verschillend is, dan zal het voor hen wellicht nog meer verschillen. Ik zag dat men in een van onze buurlanden tijdens de ruwbouw het raam reeds in de muur mee opbouwt, waar men bij ons pas nadat de hele ruwbouw er staat, begint aan de ramen... Dat is nu niet onoverkomelijk, maar het vergt wellicht een aanpassing in de manier van werken... Als alles anders is, dan wordt het pas heel moeilijk.

We krijgen de laatste tijd veel van die mensen uit andere culturen bij ons binnen. Velen hebben daar schrik van, anderen staan er vijandig tegen (want het is vreemd)... Ik probeer met die mensen te praten, zelfs over hun godsdienst, en ik stel vast dat ze meestal heel begrijpend zijn tegen over onze zienswijze. Als we er extremisme zien, dan is dat dikwijls het gevolg van verzet tegen onderdrukking, uitstoting. Ik heb met vreemden samengewerkt, en kan geen enkel voorbeeld geven van slechte ervaringen te wijten aan hun vreemd zijn... In tegendeel, gewoonlijk deden ze meer hun best, want ze werden veelal meer geviseerd...

tedju, ik had het eigenlijk over mijn tuin...

tot de volgende ?

Wij waren...

thuis met zijn zessen... Pa, ma, Suzanne, Pierre, ikke en Lieve... Twee meisjes en twee jongens en hun ouders. Een mooi gezin waar de dagen aaneen hingen, in wat een eindeloze rij leek...
Maar geen enkele rij is eindeloos...
Vader stierf, broer stierf, ma stierf... in die volgorde, en tussen broer en ma stierf ook nog eens onze Koen.

Nee, dit wordt niet opnieuw een stilstaan bij de dood... Integendeel !
Ik wil niet stilstaan, ik leef !
Nu en dan haperen we eens, aan de voorvallen van dat leven, we trekken zelfs soms een scheur in het vel , maar we gaan door, en die scheur die geneest, of die vormt een lelijk litteken. Meer niet. Mensen zetten zelfs tattoos op hun vel, als een kunstig (?) litteken.

Het is goed zo.

Mochten er geen uitzonderlijke dingen gebeuren, dan zou het leven maar saai zijn. Stel je maar eens voor dat je leven een draad is... Als er geen hoogte- of laagtepunten in zitten, dan kun je dat leven voorstellen als een eindeloze rechte draad, waarvan je het begin al niet meer ziet, maar waarvan je het einde makkelijk kunt raden... Gewoon alsmaar rechtdoor... Nee, in het leven horen hoogtepunten en dieptepunten...  Ik denk dat dit de punten zijn waaraan we onze draad kunnen vastmaken, punten die stevigheid geven, die de draad toelaten wat minder strak op te spannen, die je toelaten het eens te laten hangen, je hebt immers wat speling met die hoge palen daar...

Laten we dus niet klagen als er wat gebeurd, laten we denken aan Het Leven, aan onze draad...
Meer zelfs, probeer maar eens een draad naaigaren 100 meter lang mooi in een rechte lijn te houden... Wedden dat hij ergens knapt ? Gelukkig moet dat dus niet, kunnen wij de draad vasthechten aan die hoogtes en laagtes... En dan is het duidelijk dat zelfs die laagtes zin hebben. Zo kunnen wij de draad veel langer laten meegaan.

Ach, het is natuurlijk maar beeldspraak, maar toch...
Heb je ook vol verbazing gehoord dat er zoveel depressieve studenten zijn?
Herinner jij je uit jouw jeugd depressieve momenten? Oh ja, toen je lief het uitmaakte, maar zelfs dat was aan die leeftijd meestal vlug vergeten... De wei staat vol blommen. Nee, ik had wel eens verdriet, had wel eens een slechte dag, voelde me wel eens rot slecht, maar depressief? Depressief dat wil zeggen dat je een hele periode aan een stuk door het niet meer ziet zitten... Uitgeblust, terneer gedrukt, je voelen alsof de bobijn op is... Nee, dat kan ik me niet herinneren. (Een beetje gek: als ik tekende of schilderde, dan was dat altijd donker, met mensen met verwrongen gezichten... Ik vermoed dat ik alle negatiefs zo van me afzette.)
Och, ik was niet het zonnetje in huis, ik had een kort lontje, was rap kwaad, maar ook rap weer alles vergeten. Ik heb je al verteld dat ik 's middags in het naar huis fietsen ruzie had met Odiel, we vochten dat het haar stoof, en na het middagmaal ging ik Odiel weer roepen om samen naar school te fietsen... Voor mij is dat hoe het hoort te zijn als kind, je mag niet wrokkig zijn, je moet leven.

Als er nu zoveel depressieve studenten zijn, dan maakt dat me ongerust...  Ik denk dat de jeugd te weinig speelt, te weinig ruzie maakt en het dezelfde dag nog vergeten is, dat de jeugd te weinig in het groen kan spelen, dat de jeugd te weinig kans krijgt om eens echt lichamelijk moe te zijn, zij het door sport en spel, zij het door mee te gaan werken op het veld... Maar ja, er is haast geen groen meer voor de jeugd. In de bossen mag je niet meer echt ravotten, mag je niet in de bomen klimmen (en er uit vallen) mag je geen takken meer afbreken om een zwaard te hebben, mag je geen kamp bouwen, mag je niet meer thuiskomen van onder tot boven vol modder, mag je niet meer...
Als ik naar de jeugd kijk, dan heb ik soms de indruk dat hun leven meer "niet" dan "wel" bevat.
Ze kijken naar de tv (dan zijn ze stil)
Ze spelen met hun tablet (dan hoor je ze niet)
Ze sms-en met vriendjes (want echt met elkaar babbelen dat durven en kunnen ze niet meer)

Ik zie de volgende generatie al zo voor me: Stille stugge mensen die recht voor zich uit ziend langs elkaar heen lopen, zonder elkaar te durven bezien, zonder elkaar te durven aanspreken. Geen wonder dat er zoveel eenzamen zijn in een stad vol mensen !

tot de volgende ?

Verdriet

Gisteren had ik een man aan de lijn. Je hoorde zo het immense verdriet in zijn stem.
Zijn echtgenote is na een lange ziekte bijna een jaar geleden gestorven, en de man raakt niet over het verdriet...

Als vader van een overleden kind hoorde en hoor ik dat dit het ergste is, wat een mens het diepst raakt.

Maar eerlijk gezegd, ik weet het niet.
Je kunt verdriet niet meten.

Het deed pijn vader, moeder en een broer te verliezen, het deed veel meer pijn een zoon te verliezen, maar dan heb ik alleen mijn verdriet, kan ik alleen in mezelf kijken.

Volgens mij heeft het onnoemelijk veel te maken met het verwerken van het verlies.
De ene mens verwerkt makkelijker de dingen dan een ander. Misschien heeft het te maken met optimisme of pessimisme, misschien heeft het te maken met het vastklampen aan, of net met het makkelijker loslaten. Misschien heeft het te maken met het zich al dan niet omringen met herinneringen of rituelen...

Net zoals lichamelijke pijn, is ook pijn door verdriet een allerindividueelste emotie ...
Ik ken mensen die iedere dag naar het kerkhof gaan, zelf ga ik daar bijna nooit.
Voor mij zit mijn zoon in mijn hart, niet in de aarde. Maar voor sommigen is het net dat tastbare waar ze nood aan hebben.
Persoonlijk denk ik dan: "Pin je niet vast aan dat verdriet, mens!", maar misschien heb ik vanuit mijn manier van verwerken, wel makkelijk praten.
Toch was dit voor mij één van de manieren om het verdriet te verwerken: je niet vastpinnen. Ik heb het uur waarop ik 's avonds at bewust een halfuur opgeschoven, weg van het idee, "dan kwam Koen thuis", ik heb bewust de verbindingen die er waren door bepaalde handelingen veranderd, om me niet vast te pinnen op het verdriet. Natuurlijk helpt dat niet meteen, natuurlijk denk je de eerste keren aan het feit dat je het bewust hebt veranderd, maar voor mij was het een manier om die link te verbreken.
Daar ging het mij om, niet vastklampen aan het verdriet, het een beetje wegduwen.

Verdriet is een verwerking. Iedereen doet het wellicht op zijn eigen manier, maar je ziet ook mensen die er niet uit raken, die zich lijken vast te klampen aan de overledene, die niet los kunnen laten.
Verdriet gaat niet over, het vermindert niet, wat buitenstaanders ook zeggen, maar het wordt minder scherp, de hoeken gaan er af. Van een scherpe steen die je kwetst en wonden rijt, verandert het in een ronde kei, die je wel nog voelt, maar die niet meer kwetst, je niet meer openscheurt.
Maar je moet wel loslaten.

Bij mij was dit een haast bewust proces, het veranderen van gewoontes, van rituelen van het dagdagelijkse leven, voor anderen gat dit wellicht op een andere manier. Ik ken mensen die makkelijk over hun verdriet praten, ik kon het niet. Dat deed dan net te veel pijn, en dat verhoogde de pijn nog.

Bezig zijn is wel een manier, maar dan moet je wel zoeken naar een bezigheid waar je met je gedachten bij moet zijn, iets wat je dwingt op je werk te denken, en niet op je verdriet. Als je bezig bent aan een werk dat haast een automatisme is, dan heb je nog steeds alle kansen om met je gedachten weg te zweven naar je verdriet. Lees een spannend boek, een spannende film, maak iets wat al je aandacht vraagt... En neem bij voorkeur dingen die niet verbonden zijn met de overledene. Ga geen kruiswoordraadsels invullen als je dat vroeger altijd samen deed...

Heel gek, maar ik heb momenten gehad, waar ik kwaad was op mijn zoon, ik nam het hem kwalijk dat hij er niet meer was. En hoe stom het ook klinkt, dat was ook een deel van het verwerkingsproces. Maar ook dat zal wel een heel individuele manier zijn... Zoals eigenlijk alles.

Uiteindelijk kan ik, vanuit mijn ervaring, maar één raad geven: wég denken.
Het verdriet niet tot onderdeel van je dagelijkse leven laten komen.

Wij zijn ooit een bezoek aan een rommelmarkt gaan brengen, om weg te zijn van thuis, van de stilte om ons heen, van het haast tastbare verdriet... en hebben er een favoriete bezigheid in gevonden. Toch blijft er ergens de link met Koen en het rommelmarkten, maar eerder als een uit-weg dan wel als een brug naar het verdriet. Ook dat is een manier om te verwerken, ook dat is een bezig zijn met andere dingen.

Maar mijn verdriet is niet uw verdriet, en wellicht ervoer Anny haar verwerking anders dan ik, maar ook zij vond een uitweg, op haar manier.

Straks, volgend voorjaar, verdwijnt het graf van Koen.
Maar Koen verdwijnt niet uit ons hart, zelfs niet uit onze gedachten, maar deze gedachten doen geen pijn meer, of toch geen snijdende pijn meer... Het verdriet is gelouterd.

Ik hoop dat mijn vriend ook spoedig zijn weg vind naar verwerking.
Dat moet.
                 en het kan !

tot de volgende ?

Flantaart

Marcel heeft voor 80 man taart gebakken, flantaart !
Het is niet de eerste keer dat Marcel voor Ziekenzorg de taarten bakt. Je moet het maar doen, een hele dag taarten bakken, zo maar, gratis, voor niets, uit sympathie voor Ziekenzorg.
En het was lekkere taart !
Bedankt Marcel, het was van lik-mijn-lipje !

Eigenlijk is dat een beetje het wonder van Ziekenzorg...
We zijn niet zomaar een vereniging, niet zomaar een clubje, nee, we hebben het op ons genomen om voor de zieke medemens iets te doen.
Ik schrijf wel eens meer over Crea, omdat ik dat zelf bij de mensen breng, maar eigenlijk is dat maar een heel klein iets in het hele gebeuren van Ziekenzorg !

Waar ik persoonlijk een enorme bewondering voor heb, dat is voor de mensen die zo maar zieken gaan bezoeken... Ze horen of komen op een of andere manier te weten dat Piet of Mie ziek is (we spreken over ernstig en meestal langdurig zieken), en dan gaan ze daar alleen, of soms met zijn tweeën op bezoek.

Soms raken ze niet verder dan de deur, maar meestal zijn de mensen gelukkig om iemand te zien, en veelal blijft het niet bij één bezoekje, maar gaan ze nu en dan...

Ik heb voor dat werk een enorme bewondering ! Ik kan het niet. Ik, die nochtans een praatvaar ben, en tegen een hond met een hoed op ook zou praten, ik weet nooit wat ik moet zeggen tegen zieke mensen, zeker niet tegen zwaar zieken of mensen waarvan je weet dat de ziekte uiteindelijk fataal zal zijn. Dan sta ik met mijn mond vol tanden.

Ik vind dit de  grootste en edelste taak van Ziekenzorg, daar maken we onze naam waar, zorg dragen voor de zieken van onze dorpsgemeenschap. Daar draait het eigenlijk allemaal om. Dat we crea doen, dat we jaarlijks een uitstap doen met de zieken, dat twee keer in het jaar een feestnamiddag hebben, met een optreden van een of andere artiest, dat is allemaal belangrijk, maar peanuts in verhouding met het bezoeken van zieken.

Gisteren was er dus ons Herfstfeest... Een tachtigtal aanwezigen vulde de zaal. De tafels waren door de medewerkers netjes gezet, vrolijk versierd met kleine ornamenten en bloemstukjes, de borden stonden op de plaats, bordjes met suiker en melkjes ... De tafels zagen er netjes en uitnodigend uit. De nieuwe stoelen waren voor velen een verrassing, en de meesten waren héél tevreden dat de stoelen er niet alleen beter uitzagen, maar ook veel beter zijn !
Na koffie met taart, trad Luc Oppeel op. Hij wist gans de zaal mee te trekken, en ik denk dat bijna heel de parochie ons heeft horen zingen ! Ambiance tot en met. Geen wonder dat mensen die ook instaan voor andere organisaties de gegevens van die leuke entertainer gingen ophalen na het optreden !

Nadien een lekkere boterham (koekebrood !) met koffie, en tot besluit een gratis tombola voor de aanwezigen.

Voor de medewerkers is echter daarmee de kous niet af...
Dan moeten ze nog alle tafels afruimen, de schotels wassen en alles weer netjes in de kasten stoppen, de zaal uitvegen, de tafels en stoelen weer wegzetten, zodat de zalen weer klaar zijn voor een volgende gebruiker. Anny en ik hebben het niet uitgehouden tot het einde... We hebben ons best gedaan om zoveel mogelijk te doen (Anny maakte de koffie, en ik smeerde al de boterhammen, en na het feest waste Anny een groot deel van de schotels af, en hielp ik wat bij het opruimen van de zalen)

's Avonds, moe maar tevreden in onze zetel gevallen, nog naar het nieuws gekeken en Anny naar Familie, en dan naar ons bed.
Alle twee met pijn.
Maar het feest is weer eens geslaagd !

tot de volgende ?